Morgunblaðið - 24.08.1994, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
Það stendur drengur á hlaðinu í
Núpdalstungu og horfir út dalinn,
augun fylgja eftir veginum sem
hlykkjast um dalverpið og hverfur
svo milli hóla. Einstaka rykbólstur
þyrlast upp slitrótt undan bílhjólum.
Drengurinn á hlaðinu stendur graf-
kyrr og bíður. Bijóst hans er fullt
væntumþykju, eftirvæntingu. Faðir
hans er að koma.
Langir dagar sumarsins í ein-
manaleikanum eru gleymdir. Litla
hjartað tifar ótt og títt í ungu bijóst-
inu. Einn og einn bíll höktir eftir
veginum.
Svo loksins, loksins leggst langur
rykbólstur eftir veginum eins og
lifandi risavaxinn ormur sem byltir
sér á alla vegu, stækkar og stækk-
ar og nálgast með ógnarhraða. A
undan geysist bíll og það er eins
og bólsturinn æði á eftir honum og
vilji gleypa hann.
Þetta var áreiðanlega pabbinn
hans, sem var að kom að sækja
drenginn sinn. Þeir ætluðu að vera
tveir einir saman í laxveiði marga,
marga, langa daga. Og drengurinn
hoppaði upp í bílinn og feðgarnir
fundu sér næturstað á lofti í göml-
um bæ og þeir klæddu sig saman
í morgunsárið, drukku saman
morgunkaffið sitt faðirinn og son-
urinn og þeir útbjuggu saman nest-
ið sitt.
Saman gengu þeir að ánni, hár,
grannur faðirinn með glitrandi
stöngina og fluguboxin í vasanum,
sonurinn smár, í lánsstígvélum.
Og mófuglarnir sungu. Grasið
bærðist í andvaranum, áin sytraði
og drengurinn lét fallast á árbakk-
ann. Faðirinn gekk öruggum skref-
um út í ánna. Veiðistöngin sveiflað-
ist létt, línan flaug gegnum loftið
svo auga vart á festi, flugan snart
vatnsflötinn eins og unnusti ber
varir að vinu sinni.
Hægar, öruggar kasthreyfíngar
föðurins minntu á blaktandi grasið
í andvaranum. Sóleyjan hneigði
koll sinn í hyrrðinni. En svo allt í
einu var sem veröldin stæði kyrr
eitt andartak. Mjúkar hreyfingar
hans stirðnuðu, það stríkkaði á lín-
unni. Drengnum í grasinu fannst
sem hjarta sitt stoppaði og andar-
takið yrði ógnarlangt. Þá færðist
hlýtt bros yfir varir föðurins í ánni
og hann kinkaði kolli til drengsins.
Engin orð voru sögð, engin orð fóru
á milli þeirra. Stráin fóru aftur að
blakta í andvaranum og gjálfur
árinnar barst á ný eins og kveðandi
til himins, svo skvamp og glitrandi
taumurinn stóð strekktur út í ána.
Lifun slíkrar stundar sáir trausti
og virðingu í sál lítillar veru. Slík
stund gefur barni, meiri þorska en
langt nám. Slík stund bindur bönd
sem aldrei slitna. Þannig var faðir
minn.
Orð þurftu ekki að segjast. Setið
gátum við saman og skilið hvor
annan í þögninni. Með virðingu
lagði ég til hliðar leikhúsfræðinám
og gerðist samstarfsmaður hans í
nær 30 ár. Þau ár gátu ekki verið
betri.
Faðir minn var þakklátur maður.
Hann gladdist yfir hlutskipti sínu.
Þegar honum auðnaðist ekki vegna
fátæktar að hefja háskólanám, en
lauk þess í stað verslunarskóla-
námi, taldi hann það gæfu sína.
Þegar hann bað um hönd ungrar
stúlku í Noregi, en faðir hennar rak
hann á brott vegna þess að engin
framtíð væri í honum, fátækum
piltinum, taldi hann það gæfu sína.
Þegar sjúkdómur hijáði hann og
hann ákvað að stofna eigið fyrir-
tæki svo hann yrði ekki öðrum
byrði, þá taldi hann það gæfu sína.
Gæfa föður míns fólst í móður
minni og því góða fólki, sem hann
tengdist og kynntist hér á landi og
starfaði með. Gæfa hans fólst í
þessu góða landi sem hann unni svo
rtiiklum hugástum og trúði á. Og
gæfa hans fólst ekki hvað síst í því
að hann trúði ávallt handleiðslu
Guðs og hann var sannfærður um
að Guð gæfi honum ávallt það sem
Guð vissi að væri honum fyrir bestu,
þótt erfitt gæti verið á stundum,
að skilja hver hin endanlegu mark-
mið væru.
Mér þykir vænt um að hafa átt
slíkan föður. Eg vildi óska hveiju
og einu ungviði þeirrar gæfu að
mega byggja á trausti og virðingu
til föður því slík tengsl gefa uppvax-
andi einstaklingi oft meira gildi en
flest okkar órar fyrir í dagsins önn.
Með þakklæti fyrir allt.
Arthur Knut Farestveit.
Ég vil í dag, á kveðjustund, minn-
ast tengdaföður míns, Einars Far-
estveit, og þakka fyrir þá gæfu að
hafa fengið að njóta návistar hans.
Þó að það séu nær 30 ár síðan
fundum okkar Einars bar fyrst sam-
an er mér í fersku minni sú stund
þegar dóttir hans kynnti mig fýrir
honum á heimili hans að Laugarás-
vegi 66. Handtak hans var þétt og
dökk vökul augun sögðu mér strax
að þar færi maður sem stóð vörð
um velferð dóttur sinnar og fjöl-
skyldu. Fann ég fljótt að það yrði
undir mér komið hvort framhald
yrði á okkar kynnum, en þegar fram
liðu stundir fann ég vinsemd hans
og heiðarleika gagnvart mér sem
breytti ótta mínum á honum í ein-
læga vináttu okkar á milli með
gagnkvæmu trausti og virðingu.
Viðhorf Einars og skoðanir á
mönnum og málefnum hafa vafa-
laust mótast af því uppeldi sem
hann fékk á æskuheimili sínu á
fyrri hluta þessarar aldar. Einar
ólst upp yngstur barna í stórum
hópi systkina í fámennri sveit um-
gii-tri háum fjöllum á vesturströnd
Noregs. Mun hann snemma hafa
kynnst harðri lífsbaráttu þar sem
vinnusemi og dugnaður voru í há-
vegum höfð. Einar var hávaxinn
maður og svipmikill, öll framkoma
hans skapaði honum virðingu hvar
sem hann kom og þrátt fyrir mikið
skap og eindregnar skoðanir var
hann einnig þannig gerður að hann
gaf hveijum og einum í fjölskyld-
unni tækifæri á að rækta sinn garð
án afskipta, velja þær leiðir í lífi
og starfi sem hver og einn taldi
bestar en á móti kom að nærvera
hans og Guðrúnar konu hans urðu
mér og fjölskyldu minni til hvatn-
ingar og gleði í daglegu lífi, öryggi
og traust á erfiðum stundum. Það
var alveg sama hvernig stóð á hjá
Einari tengdaföður mínum, ef ég,
kona mín eða börn þurftum á hon-
um að halda, kom hann strax,
umyrðalaust, án athugasemda og
liðsinnti okkur eins og hann var fær
um. Þessi umhyggja sem hann
sýndi fjölskyldu sinni og samferða-
fólki var einstæð og þegar barna-
börnin uxu úr grasi fundu þau fljótt
að hjá afa Einari var að finna alla
þá ást og umhyggju sem nokkur
maður getur gefið.
Þegar Einar háði sína hinstu
baráttu við illvígan sjúkdóm sýndi
hann einstakan styrk og æðruleysi.
Einar fékk að dvelja heima í faðmi
fjölskyldunnar þar til yfir lauk og
þegar hann fann að stundin var
komin, kvaddi hann ástvini sína
hvern og einn. Þannig gekk Einar
frá sínum málum eins og hann
ávallt gerði svo farsællega í sínu
daglega lífi.
Með Einari er farinn enn einn
fulltrúi þeirrar kynslóðar sem lagði
grunninn að velferð okkar í dag.
Þó svo að viðhorf og lífssýn okkar
sem á eftir komum séu í mörgu á
annan hátt en þeirrar kynslóðar
sem ól okkur upp, hef ég fundið
að bestu eðliskostir Einars, heiðar-
leiki og trygglyndi, flytjast áfram
með börnum hans.
Ég votta Guðrúnu og börnum
hennar mína innilegustu samúð.
Gunnsteinn Gíslason.
Þá hefur tengdafaðir minn kvatt.
Tár mín hníga af hvörmum. Sár
er söknuður.
Það eru hartnær 38 ár síðan ég
og Arthur næstelsti sonurinn
kynntumst og lögðum upp í langa
ferð saman.
Ekki get ég sagt að tengdafaðir
minn hafi fagnað þessu bráðræði í
okkur unglingunum aðeins 15 ára
gömlum, lái nokkur það. En þegar
hann sá að okkur var full alvara
þá var heimili hans og Guðrúnar
MIÐVIKUDAGUR 24. ÁGÚST 1994 27
MINNINGAR ~
mér opið á hverri stundu. Og sam-
verustundirnar urðu fleiri og fleiri
og kynni okkar urðu nánari og nán-
ari með hveiju árinu sem leið.
Tengdafaðir minn var glæsilegur
maður svo af bar, teinréttur og það
stafaði birtu af honum. Klæðnaður
hans ávallt áberandi snyrtilegur,
það var tekið eftir tengdaföður
mínum hvar sem hann fór.
Kurteis og hlýleg framkoma hans
var sú sama, hvort hann tók í hönd
daglaunamanns eða framrétta hönd
áhrifamanna og landshöfðingja.
Auga hans fyrir fallegum og
vönduðum fatnaði var næmt. Á
ferðalögum sínum til Bandaríkj-
anna, þegar hann var í innkaupa-
ferðum, keypti hann oft klæðnað á
okkur ungu dömurnar í fjölskyld-
unni. Fallegustu kjólana mína færði
hann mér. Og ekki gleymi ég gleð-
inni sem lýsti af andliti hans þegar
ég bað hann að kaupa brúðarkjólinn
minn. Glöð og stolt skrýddist ég
honum, glöð og stolt gekk ég í
honum inn Dómkirkjugólfið. Kjólinn
minn gat ekki verið fallegri.
Þegar einhver var veikur í fjöl-
skyldunni fylgdist hann með. Hann
var höfuð ættar okkar á íslandi og
velferð hvers og eins var hans hjart-
ans mál. En ef hann var sjálfur
veikur og inntur eftir líðan sinni
þá svaraði hann ávallt að bragði:
„Hún er svona nokkurn veginn,“
eða, „ég er bara svo latur í dag.“
Orðið leti þekktist hins vegar
ekki í sinni réttu merkingu í fari
hans. Samviskusemi, dugnaður og
nægjusemi einkenndu hans far.
Hann var ávallt þakklátur fyrir það
sem hann hafði, gerði ávallt allt
eins vel og hann gat, það var hans
metnaður. En hvort hann var
fremstur eða næstfremstur skipti
hann hins vegar engu máli. Aldrei
öfundaði hann nokkurn mann, en
gladdist með öðrum er vel gekk.
Tengdafaðir minn vildi dvelja
heima til hinstu stundar. Teinréttur
og stolltur gekk hann sinna erinda
innan dyra, sjálfur skyldi hann gera
allt sem orkan leyfði. Hugsjón hins
yndislega hóps frá Heimahlynningu
Krabbameinsfélagsins féll eins og
hönd í hönd við lífshugsjón hans.
Hann fékk að kveðja með reisn eins
og hann lifði alla tíð. Þökk sé fjöl-
skyldunni, þökk sé þessu yndislega
fólki frá Heimahlynningunni. Við
getum verið stolt af að eiga ein-
staklinga í hjúkrunarstétt sem bera
svo mikla hlýju og líkn í hjarta sér
eins og þetta fólk ber og sýndi á
erfiðum stundum. Guð blessi störf
þess.
Ég vil að lokum þakka þá miklu
Guðs gjöf að hafa fengið að eiga
Einar að tengdaföður, að hafa feng-
ið að leggja börn mín í afafang
hans, að hafa fengið að njóta hlýju
hans og ástar.
Guð blessi minningu hans.
t
Eiginmaður minn,
JÓHANIM Þ. K. BJÖRNSSON,
andaðist á Hrafnistu, Reykjavík, mánudaginn 22. ágúst.
Ágústa Erlendsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir og afi okkar,
SIGURBJÖRN JÓNSSON,
Hólmgarði 36,
yarð bráðkvaddur hinn 13. ágúst sl.
Útförin hefur farið fram.
Bára Sigriksdóttir,
Sólrún Aradóttir,
Steinþór Sigurbjörnsson, Viðar Örn Steinþórsson.
t
Móðir mín,
ANNA GUÐRÚN HALLDÓRSDÓTTIR
frá Siglufirði,
Tómasarhaga 29,
Reykjavfk,
lést 22. ágúst sl.
Agnes Egilsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
VILBOGI MAGNÚSSON,
Njörvasundi 10,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum sunnudaginn
21. ágúst sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Rósa Viggósdóttir,
Viggó Vilbogason, Sesselja Gísladóttir,
Maria Vilbogadóttir, Einar Kr. Friðriksson,
Jóhann Vilbogason, Þórdís Gunnarsdóttir,
Guðlaug Vilbogadóttir
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við. andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
VALGERÐAR INGIBERGSDÓTTUR,
Teygingalæk.
Guðjón Ingimundarson, Sigrún Stefánsdóttir,
Sveinbjörg G. Ingimundardóttir, Ólafur J. Jónsson,
Árni Ingimundarson, Guðrún Káradóttir,
Bergur Ingimundarson, Sólveig Snorradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Dröfn H. Farestveit.
Hann afi Einar er dáinn!
Þó hann hafi ekki verið alvöru
afi minn, fékk ég að kalla hann
það. Mér fannst nefnilega alltaf svo
óréttlátt að Ólöf og Einar frændi
gátu kallað hann afa en ekki ég.
Eg vildi eiga afa Einar líka.
Á tímabili í æsku minni var ég
sannfærð um að hann hlyti að vera
afi minn. Hann var svo góður við
mig jafnt og við barnabörn sín.
Hann var vanur að kalla mig Möggu
litlu. Hann var mikill heiðursmaður
og ávallt kallaði ég hann afa Einar
og fannst ég um leið eiga smá hlut
í lijarta þessa manns. Eg leit ávallt
upp til hans og bar virðingu fyrir
honum.
Ég vil því bera honum hinstu
kveðju, með söknuði, frá Möggu
litlu.
Guðrúnu, börnum, tengdabörn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum votta ég samúð mína.
Ásta Margrét. Kristjánsdóttir.
Fleiri greinar um Einar
Farestveit bíða birtingar og
nwnu birtast í blaðinu næstu
daga.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, sonar, bróður
og tengdasonar,
GUÐJÓNS ÓLAFSSONAR
vélstjóra,
Seljalandsvegi 56,
isafiröi.
Jóhanna Guðmundsdóttir,
Guðmundur Guðjónsson, Sesselja Guðjónsdóttir,
Elísa Björt Guðjónsdóttir, Hákon Dagur Guðjónsson,
Ölafur Halldórsson,
Hugljúf Ólafsdóttir, Margrét Ólafsdóttir,
Hrólfur Ólafsson, Ásgerður Ólafsdóttir,
Halldór Ólafsson, Einar Ólafsson,
Elín Ólafsdóttir,
Sigurbjörg Sigurjónsdóttir.
Lokað
Skrifstofur okkar, verslun og þjónustudeild verða
lokuð í dag, miðvikudaginn 24. ágúst, frá kl. 12.00
vegna jarðarfarar EINARS FARESTVEIT, forstjóra.
Einar Farestveit & Co hf.,
Borgartúni 28.
Hljóðvirkinn sf.,
Höfðatúni 2.