Morgunblaðið - 19.01.1995, Blaðsíða 4

4 FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR SiyJÓFLÓÐIÐ í SÚÐAVÍK
• •
Sigríður Rannveig Jónsdóttir og Þorsteinn Orn Gestsson
misstu dóttur sína og foreldra Þorsteins í snjóflóðinu
Það eru lífín sem skipta öllu
ísafírði. Morgunblaðið.
„Ég vaknaði við sprengingn og
sá snjóinn koma í átt að mér á 100
kílómetra hraða. Ég gleymi
aldrei þessari mynd.
HJÓNIN Sigríður Rannveig Jóns-
dóttir, 22 ára, og Þorsteinn Öm
Gestsson raisstu sautján mánaða
gamla dóttur sína, Hrafnhildi
Kristínu, í snjóflóðinu sem reið yfír Súðavík
á mánudagsmorgun og hreif með sér Tún-
götu 4, húsið sem fjölskyldan flutti í 17.
desember sl. Áður bjuggu þau á Aðalgötu 2
í flölbýlishúsi sem snjóflóðið kom ekki nærri.
Eldri dóttir þeirra, Linda Rut Ásgeirsdótt-
ir, fimm ára gömul, hafði verið föst undir
snjóflóðinu í 4-5 klst. þegar hún fannst
heil á húfi, fljótlega eftir að skipulögð leit
hófst. Foreldrar Þorsteins Amar, Hrafnhild-
ur Þorsteinsdóttir og Sveinn Gunnar Salóm-
onsson, vom meðal þeirra sem fundust látin
í Súðavík á þriðjudag. Sigríður Rannveig
og Þorsteinn Öm dveljast nú á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Isafírði. Þar röktu þau at-
burði mánudagsins, missi sinn og lífs-
reynslu, í samtali við blaðamann Morgun-
blaðsins í gær. Hildur Helgadóttir hjúkmn-
arfræðingur úr áfallahjálparhópi heilbrigðis-
starfsfólks var viðstödd frásögn þá sem hér
fer á eftir.
„Við vomm nýsofnuð. Við höfðum verið
hrædd um að eitthvað mundi gerast og eft-
ir að ég svæfði stelpurnar sátum við frammi
þangað til klukkan var farin að ganga fimm.
Við sváfum í svefnherberginu, yngri dóttir
okkar svaf í herberginu við hliðina á okkur
og eldri dóttirin í endaherberginu," segir
Sigríður. „Ég vaknaði við sprengingu og sá
snjóinn koma í átt að mér á 100 kílómetra
hraða. Ég gleymi aldrei þessari mynd. Ég
reyndi að klóra mig áfram og mér tókst að
klóra mig upp og svo hlýt ég að hafa flotið
áfram með flóðinu. Mér fannst ég sjá fata-
skápinn í herberginu mínu og sá ég allan
tímann ljós, sem hafa ábyggilega komið frá
bryggjunni. Þegar flóðið stoppaði vom lapp-
imar á mér hálffastar en ég gat losað mig.
Ég var bara í náttgalla og hann var rifinn.
Ég fór strax að leita að börnunum. Ég sá
Þorstein strax en ég hugsaði ekkert út í
það og fannst að hann hlyti að vera að leita
líka. Ég heyrði einhvern gráta og hélt að
það væri Linda Rut en ég veit ekki hvort
það var grátur í öðm fólki í kringum okk-
ur. Þegar ég var búin að leita í smátíma
sá ég konu. Ég var orðin svo mgluð að ég
hélt að flóðið hefði bara farið á húsið mitt
og þess vegna fannst mér að hún hlyti að
vera að koma til að hjálpa mér að leita að
mínum bömum. Ég hélt mig væri að
dreyma, ég hélt að þetta gæti ekki gerst,"
sagði Sigríður Rannveig Jónsdóttir.
Rankaði við mér
100 metra frá
„Svo rankaði ég við mér og þá áttaði ég
mig á að við vomm á Aðalgötunni, við póst-
húsið, í meira en 100 metra fjarlægð frá
þeim stað þar sem húsið okkar hafði verið.
Þama var símklefi og ég burstaði allan
snjóinn af sþmanum og reyndi að hringja í
lögregluna. Ég var ekki viss um hvert núm-
erið væri og hringdi og hringdi í 4422 en
náði ekki sambandi. Ég frétti í dag að núm-
erið er 4222. En það var sama hvert ég
hringdi, það var alls staðar á tali. Þá hélt
ég að allir vissu hvað hafði gerst en auðvit-
að var bara símkerfið ónýtt. Konan sem var
með mér vildi að við hlypum inn í hús en
ég var alveg búin að vera. Mér var svo
kalt og ég var alblóðug og fann ekkert fyr-
ir fótunum á mér. En ég komst inn í bíl
sem var þama rétt hjá og leitaði alls staðar
að lyklunum til að fá hita en fann þá hvergi.
Ég leitaði um allan bílinn og fann sjúkra-
kassa. í honum var álteppi sem ég óf um
mig alla. Síðan settist ég í bílstjórasætið
og lagði höfuðið niður á flautuna og þá fór
mig að dreyma.
En þá kom Guðjón Kjartansson, hann
fann mig og bjargaði lífi mínu. Hann náði
í hjálp og síðan var farið með mig niður á
bensínstöð. Mér fannst við vera heila eilífð
á leiðinni en þegar við komum þangað var
ég dúðuð og nudduð í 2-3 klukkustundir
því ég var svo köld.“
Á bensínstöðinni hitti Sigríður Rannveig
Þorstein Öm, sem þangað var kominn eftir
þær hrakningar sem hann rekur hér á eftir.
Björguðum lífi
hvortannars
„Ég man ekkert eftir snjóflóðinu,“ segir
Þorsteinn Öm. „Ég raknaði við standandi
í snjó við hliðina á einhveijum vegg. Ég
hélt að þetta væri húsið okkar og ég gekk
eins og í svefni fimm hringi í kringum vegg-
inn að leita að innganginum en það var
enginn inngangur, bara þessi veggur og svo
snjór út um allt. Algjör eyðilegging. Þegar
ég áttaði mig á þvi leit ég niður á sjálfan
mig og sá að ég var nakinn og blóðugur
og með klakahröngl á líkamanum. Mér var
svo kalt en reyndi að hreyfa mig og gekk
í átt að ljósi sem ég sá. Þá heyrði ég kallað
og gekk á hljóðið þangað til ég sá konu,
Berglindi Kristjánsdóttur, sem var að kalla
á bömin sín. Þá leit ég í kringum mig og
sá að við vomm við pósthúsið," sagði Þor-
steinn, sem vissi þama ekki af Sigríði Rann-
veigu í bílnum örskammt frá. „Berglind
ætlaði að hlaupa til fólks sem hún þekkti
en það var of langt að fara. Þá sá ég bensín-
stöðina og dró hana með mér þangað. Þar
var allt harðlæst og ég reyndi að bijóta
rúðuna en það gekk ekkert fyrr en hún
fann ruslatunnu sem hún rétti mér. Ég braut
rúðuna með tunnunni en skar mig í leiðinni
á púls, djúpt inn í bein. Ég veit ekki hvem-
ig mér tókst það en einhvern veginn með
guðs hjálp gat ég svo klöngrast allsnakinn
inn um rúðuna í eins og hálfs metra hæð
og gat svo dregið Berglindi inn á eftir mér.
Fyrst þegar ég var kominn inn áttaði ég
mig virkilega á því hvað mér var orðið kalt.
Við ráfuðum um bensinstöðina og þegar
mér varð litið á púlsinn á mér og sá blóðið
út um allt fann ég sjúkrakassa og batt um
sárið. Hún fann svo tvær lopapeysur sem
við gátum klætt okkur í og líka galla, ullar-
sokka og stígvél. Inni á skrifstofunni virk-
aði síminn og hún náði sambandi við ein-
hveija og bað um hjálp. Við höfum bjargað
lífi hvort annars því ég veit ekki hvemig
ég hefði komist þetta einn. Síðan sáum við
ljós nálgast fyrir utan og þá voru leitar-
menn komnir með Sigríði."
Nú tók við bið á bensínstöðinni í Súðavík
þar sem Sigríður Rannveig og Þorsteinn
Óm dvöldust ásamt fleirum og biðu komu
björgunarmanna með skipi frá ísafirði til
að hefja leit að dætmm þeirra og öðmm
sem saknað var eftir hamfarirnar.
„Tíminn leið svo hægt meðan við vorum
að bíða eftir bátnum," segir Sigríður Rann-
veig. „Á meðan vomm við farin að syngja
og svo fómm við öll með faðirvorið." Eftir
að hjálp barst var Sigríður flutt um borð í
Fagranesið en Þorsteinn Öm í frystihúsið.
Síðan vom bæði flutt til ísafjarðar. „Klukh-
an var um það bil tólf þegar ég kom um
borð í bátinn og þar vom menn sem töluðu
við mig og þá gat ég talað og grátið. Síðan
kom bróðir minn og sagði mér að Linda
Rut hefði fundist. Hún var alheil eftir 4-5
klukkustundir í flóðinu. Hvílíkar gleðifrétt-
ir, ég grét og grét; ég held ég hafí aldrei
grátið svona mikið um ævina. Þá höfðum
við ekkert frétt af litlu dóttur okkar, Hrafn-
hildi Kristínu. En hún er dáin, hún dó sam-
stundis. Hún var bara sautján mánaða.
Þegar húsið sprakk féll veggur yfir hana.
Við fréttum það í gær [þriðjudag]. Bara
biðin eftir því að frétta það var hryllileg.
Þau fundust öll á sama klukkutímanum hún
og tengdaforeldrar mínir."
Mamma, mig dreymdi
svo hroðalega
„Það var víst hundur sem fann Lindu
Rut. Þegar við töluðum um þetta sagði
hún: „Mamma, mig dreymdi svo hroðalegan
draum. Það kom snjór inn um gluggann hjá
mér og ég lá bara í rúminu. En svo komu
mennimir og náðu í mig.“
Hún gerði sér sjálf enga grein fyrir hveij-
ir fundu hana og ég veit ekki hveijir það
vom. En við erum þakklát þeim og öllum
björgunarmönnunum og líka öllum hér á
sjúkrahúsinu. Þau em yndisleg. Það hafa
allir staðið sig svo vel að það var ekki
hægt að gera betur.“
„Ég missti líka foreldra mína þarna,“
segir Þorsteinn Örn. „ Þau og litla dóttir
mín fundust um klukkan fjögur eða fimm
í gærdag, fljótlega eftir að varðskipið kom
með öll þessi tæki. Þau dóu öll samstundis
og það var fyrir mestu að þau skyldu ekki
þurfa að kveljast. Litli bróðir minn, Daníel,
og mágur minn, Bjarni Geir, vom í húsinu
hjá foreldrum mínum og björguðust sjálfir."
Sigríður Rannveig og Þorsteinn Örn segj-
ast bæði hafa náð sér vel af þeim líkamlegu
áverkum sem þau hlutu. „Það er ekkert að
mér, bara skurðir og mar sem er ekkert
miðað við marga aðra,“ segir Sigríður Rann-
veig. Þau segjast nú vera tilfinningalega
dofín eftir áfallið og missinn. „Þetta steyp-
ist yfir mann í bylgjum,“ segir Þorsteinn
Öm. „Það er ólýsanlegt hvernig manni líður
yfir missinum og hvernig manni leið meðan
maður var að bíða. Fréttirnar vom ekki
verstar heldur biðin. En það er ekki hægt
að útskýra svona tilfinningar.“
Sigríður Rannveig hefur búið í Súðavík
síðan hún var sex mánaða gömul en Þor-
steinn Örn fluttist þangað með foreldrum
sínum árið 1982. Bæði segjast nú ákveðin
í að snúa þangað aldrei aftur. „Ég mun
aldrei koma aftur til Súðavíkur. Ég held
að þorpið fari í eyði. Og ég mun aldrei
koma til Vestfjarða aftur og hvergi búa
þar sem eru fjöll. Þá getur manni hvergi
fundist að maður sé óhultur. Fyrst þetta
gat gerst getur allt gerst,“ segir Sigríður
Rannveig.
„Ég fer héðan með fyrsta fari og ætla
ekki einu sinni að gá að því hvort eitthvað
sé heilt af því sem við eigum,“ segir Þor-
steinn Öm Gestsson. „Mér er nákvæmlega
sama um allar mínar eigur,“ segir Sigríður
Rannveig Jónsdóttir. „Þær skipta ekki
nokkm máli. Það eru lífin sem skipta máli.“
Flest
skip leit-
uðu vars
UM NÍUTÍU skip vom á skrá til-
kynningaskyldunnar í gærkvöldi yfir
þau skip sem ekki lágu í höfn. Flest
skipanna höfðu leitað vars, meðal
annars undir Grænuhlíð í Dýrafirði,
Patreksíjarðarflóa og fyrir sunnan
Snæfellsnes.
Nokkur skip vom stödd á miðum
úti fýrir Austfjörðum og suðvestur
af Reykjanesi, en óvíst var hvort að
þau gætu haldið sig að veiðum.
„Þetta em allt stærri skipin í flotan-
um sem halda sig ógjaman í landi
og reyna frekar að halda kyrm fyr-
ir og bíða þess að veðrið gangi yf-
ir,“ sagði vaktmaður hjá tilkynn-
ingaskyldunni í gærkvöldi.
„Fjöldinn núna er með minnsta
móti, þótt að við þekkjum tilvik þar
sem færri skip em utan hafna, eink-
um í kringum hátíðir eða eitthvað
þeesháttar."
Morgunblaðið/RAX
SVAVAR Sig^urkarlsson dvelst nú með börnum sínum, Gunn-
hildi Eik og Alexander Bjarka, á Hótel ísafirði. Með þeim eru
leikfélagar þeirra frá Súðavík, Róbert og Addi.
Erfið bið
eftir fréttum
„BIÐIN var mjög erfið. Ég frétti
ekki af afdrifum annars bamsins
míns fyrr en kl. 5 eða um rúmum
tíu tímum eftir að snjóflóðið féll,“
sagði Svavar Sigurkarlsson frá
Súðavík, en hann var staddur í
Reykjavík þegar snjóflóðið féll.
Svavar hefur verið við nám í
Reykjavík í vetur. Hann á tvö börn
í Súðavík og ákvað að taka sér ferð
með varðskipinu Tý til Súðavíkur
um leið og hann frétti af snjóflóð-
inu. Bömin tvö voru stödd hvort á
sínum staðnum í bænum þegar flóð-
ið féll.
Svavar frétti fljótlega um morg-
uninn að ekkert amaði að öðru barn-
inu. Erfiðlega gekk að fá upplýs-
ingar um afdrif hins barnsins. Eftir
að hafa hringt í Rauða krossinn úr
Tý bárust honum staðfestar upplýs-
ingar um að það barn væri einnig
heilt á húfi.
Fyrrverandi tengdaforeldrar
Svavars létust í snjóflóðinu. Heimili
annars bamsins eyðilagðist í seinna
flóðinu sem féll að kvöldi mánudags
eftir að það hafði verið yfirgefið.
Svavar sagðist ekki vita hvað
gerðist í framtíðinni. Annað barnið
væri heimilislaust. Fólk væri enn
að jafna sig eftir áfallið og takast
á við sorgina. „Ég mun ekki búa í
Súðavík í framtíðinni. Ég mun væn-
talega í besta falli búa þar á sumr-
in,“ sagði Svavar, en hann hefur
búið í Súðavík í átta ár. „Mér sýn-
ist að börnin séu ekki alveg búin
að átta sig á því sem hefur gerst.
Þau virðast ekki skilja það til fulls.
Þau voru þarna að missa leikfélaga
og vini,“ sagði Svavar.