Morgunblaðið - 19.01.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SIGURLA UG SVEINSDÓTTIR
+ Sigurlaug
Sveinsdóttir
fæddist á Hofi á
Höfðaströnd 21.
mars 1920. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 10. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Rósamunda S. Ey-
jólfsdóttir, f. 17.2.
1895 á Vöðlum í
Vöðlavík í Helgu-
staðahreppi, látin
31.7. 1948, húsmóð-
ir, og Sveinn Sig-
urðsson, f. 7.12.
1888 á Móskógum í Fljótum,
látinn ,17.2. 1953, sjómaður og
verkamaður á Siglufirði. Systk-
ini hennar eru: Kristín, f.v.
matráðskona á Kleppspítala,
búsett í Reykjavík; Margrét,
f.v. fulltrúi og félagsráðgjafi
lýá félagsmálastofnun Reylq'a-
víkurborgar, búsett á Alftanesi;
Kristján, lést í æsku 1932; Jó-
hanna, verslunarmaður, látin
1944; Friðrik, heilsugæslulækn-
ir á Reykjalundi, búsettur í
Mosfellsbæ; Jóna, verslunar-
maður, búsett á Akureyri;
Kristjana, húsmóðir, búsett í
Hafnarfirði, látin 1988; Sigur-
laug giftist Jóni
Þóri Helgasyni 7.7.
1942. Hann var
sor.ur hjónanna
Helga Jónssonar
skósmiðs og kaup-
manns á Hóli í Nes-
kaupstað og Guð-
rúnar Jónsdóttur
frá Hlíðarhúsum í
Reykjavík. Jón lést
30. júní 1983. Börn
þeirra eru: 1)
Helgi, f. 9.10. 1944,
rafvirki, kvæntur
Björgu Karlsdótt-
ur leikskólakenn-
ara. Þau búa í Garðabæ og eiga
fjögur börn. 2) Sveinn, f. 7.9.
1948, lífefnafræðingur, kvænt-
ur Maríu Ólafsdóttur skrif-
stofumanni. Þau eru búsett í
Garðabæ og eiga tvö börn. 3)
Guðrún, f. 18.5. 1955, læknarit-
ari, gift Vilhjálmi Þór Guð-
mundssyni kvikmyndatöku-
manni. Þau búa í Hafnarfirði
og eiga tvö börn. 4) Rósa, f.
20.1. 1962, húsmóðir, gift Ósk-
ari Þórðarsyni viðskiptafræð-
ingi. Þau eru búsett á Skaga-
strönd og eiga þijá syni.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Akraneskirkju í dag.
ÞEG AR við kveðjum elskulega syst-
ur okkar Laugu, hrannast minning-
ar upp í hugann frá liðinni tíð,
Laugu verður ekki minnst öðruvísi
en að Jón mágur komi inn í mynd-
ina. Svo samofin eru þau í minning-
unni. Ung fór hún að heiman frá
Siglufírði til þess að heimsækja
móðurfólk sitt í Neskaupstað og
ætlaði að dveljast þar í einn mán-
uð. Dvölin varð lengri. Þar kynntist
hún fyrstu og einu ástinni, sem
entist ævina og var farsæl. Eftir
að Jón lauk gagnfræðaprófi í Nes-
kaupstað, var ekki margra kosta
völ að læra meira á heimaslóðum.
Fyrir milligöngu góðra manna gat
hann komist á námssamning hjá
fyrirtækinu Þorgeir og Ellert á
Akranesi sem vélvirki árið 1940.
Þangað fór unnustan með honum.
Þau leigðu sér íbúð og bytjuðu bú-
skap. Jón lauk námi og ákváðu þau
að setjast að á Akranesi. Tveir
frændur hans og vinir frá Neskaup-
stað kvæntust á Akranesi. Það voru
bræðurnir Hjalti Bjömsson, sem
lærði vélvirkjun hjá Þorgeiri og
Ellert, kvæntur Sigríði Einarsdótt-
ur, og Hákon Björnsson, rafvirki,
kvæntur Sigríði Sigursteinsdóttur.
Þau byggðu sér hús í nálægð hver
annars og náinn vinátta og sam-
heldni ríkti á milli heimilanna.
Við systkinin kynntumst þessu
ágæta fólki í heimsóknum okkar á
Akranes og úr varð mikill fagnaðar-
fundur í hvert sinn. Lauga og Jón
voru gestrisin heim að sækja, heim-
sóknir fjölskyldnanna voru árvissir
viðburðir sem treystu fjölskyldu-
böndin. Jón vann hjá Hval hf. í
Hvalfirði og var þar verkstjóri.
Höfðingshjónin Loftur Bjamason
og frú Sólveig kona hans gerðu fjöl-
skyldufólki er vann þar kleift að
búa á sumrin við góðan aðbúnað í
bröggum í hvalstöðinni. Oft áttum
við leið um hinn fagra Hvalfjörð
með viðkomu hjá fjölskyldunni og
em börnum okkar minnisstæðar
fjöm- og bæjaferðir frá þeim tíma.
Lauga var glaðlynd, félagslynd
og söngelsk. Við systkinin tókum
lagið á afmælis- og hátíðastundum.
Faðir okkar fluttist á heimili Laugu
með orgelið sitt og spilaði á það
daglega fram til hins síðasta. Hann
lést á sjúkrahúsi Akraness eftir
stutta legu þar. Lauga tók virkan
þátt í starfsemi Slysavarnafélagsins
og Lionessu-klúbbsins. Hún var í
kirkjukórnum þegar ástæður
leyfðu. Lauga annaðist Helga
tengdaföður sinn í hárri elli, en þau
hjón fluttust á Akranes 1949 og
bjuggu í sama húsi. Þau áttu neðri
hæð hússins og þar var Helgi með
skóverkstæði og skóbúð í viðbygg-
ingu fram á níræðisaldur. Hann
lést 92 ára árið 1979. Guðrún kona
hans lést 76 ára árið 1962. Ósk
Helga um að fá að vera sem lengst
á heimili sínu varð að vemleika.
Hann kunni að meta natni, um-
hyggjusemi og hlýju tengdadóttur
sinnar og mat hana mikils. Lauga
átti hlýlegt og fallegt heimili. Böm-
in og fjölskyldan vom henni ávallt
efst í huga. Hjónin vora samhent
um að rækta vel uppeldi bama
sinna. Bamabörnin urðu hjónunum
mikill gleðigjafi og náið var fylgst
með þeim.
Jón mágur féll frá á góðum aldri.
Böm, tengdabörn og bamabörn
urðu þá hennar styrkur og gleði.
Lauga hafði fest djúpar rætur á
Akranesi er hún valdi að flytjast
þaðan í Garðabæinn árið 1991. Á
þeim slóðum átti hún vinum að
fagna og þar voru flest börnin henn-
ar búsett. Siglufjörður átti líka rík
ítök í henni, þó æskuvinir og frænd-
garður hefði tvístrast.
Oft ræddum við systur saman
um æskuslóðir, æskuheimili og
elskulega vini og ættingja á upp-
vaxtarámm. Hin síðari ár ferðuð-
umst við systur mikið saman bæði
erlendis og innanlands, okkur tii
skemmtunar og fróðleiks. Það vom
miklir gleðidagar.
Við systkinin bemm harm í huga
og söknuð við fráfall Laugu systur,
en gleðjum okkur yfír, að hún er
laus úr viðjum hrömunarsjúkdóms
er htjáði hana. Starfsfólki á sjúkra-
deild Hrafnistu er færðar þakkir
fyrir góða umönnun í nokkuð á
annað ár. Við biðjum góðan Guð
að styrkja alla er syrgja Laugu og
óskum henni velfarnaðar á óþekkt-
um brautum.
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er
það stefnir á æðri leiðir
og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
Systurnar.
Sigurlaug Sveinsdóttir, kær vin-
kona mín, er látin eftir áralanga
baráttu við illvígan sjúkdóm. Það
var erfítt að horfa á þennan ójafna
leik, þennan óvin, sem sigraði hana
að lokum, en ég held að þetta hafí
verið hennar eini óvinur.
Ég kynntist þeim hjónum fyrir
um tuttugu ámm gegnum Margréti
'systur hennar, æskuvinkonu mína.
Við þessi þrenn hjón, náðum vel
saman og áttum dásamlegar
ánægjustundir. En það liðu ekki
mörg ár þar til við vorum allar þrjár
orðnar ekkjur. Við fórum því saman
nokkm seinna í ógleymanlegt
ferðalag til Ítalíu, en ferðalögin
urðu fleiri og það var sérstaklega
ánægjulegt og lærdómsríkt að
kynnast Laugu betur.
Þegjandi samkomulag var um að
rekja engar raunir og þá söng og
dansaði Lauga mest allra og naut
ferðalagsins. Hafi sjúkdómur henn-
ar þá þegar gert vart við sig, lét
hún á engu bera. Alltaf þegar ég
hugsa um hana kernur upp í hug-
ann þetta fyrsta ferðalag okkar
saman, því þannig vildi ég helst
muna hana, gáska hennar, glað-
værð og velvild til allra.
Aldrei heyrði ég hana hallmæla
nokkrum manni, enda átti hún
marga vini.
Þegar hún fluttist frá Akranesi
til Garðabæjar saknaði hún stóra
hlýlega og fallega heimilisins og
vinanna sem höfðu hist daglega.
Hún saknaði einnig Akraness, sem
henni þótti vænt um og var stolt
af, það fann ég þegar ég kom þang-
að fyrst og hún var að sýna mér
bæinn og heimili barna sinna, þar
var mér svo vel tekið, sem ég væri
ein af systmnum. Það er dýrmætt
að hafa átt hana og hennar fólk
að vinum.
Nú er þessu stríði lokið og líklega
veit enginn hversu vonlaust það var
konu, sem hafði yndi af söng og
hljómlist og kunni ósköpin öll, að
geta ekkert tjáð sig á nokkum hátt
í marga óendanlega mánuði og ár.
Henni sem átti skilið fagra veröld.
Kvöldið sem ég frétti lát hennar
sló ég upp í ljóðum Tómasar Guð-
mundssonar ljúflingsskálds, og fyrir
mér varð ljóð úr Kveðja úr Fögra
veröld.
Úti er þetta ævintýr.
Yfír skuggum kvöldið býr.
Vorsins glóð á dagsins vöngum dvín.
Þögnin verður þung og löng
þeim, sem unnu glöðum söng
og trúað hafa sumarlangt á sól og vín.
Vertu kært kvödd, þegar þú ferð
nú ein i ferðalagið héðan og hjart-
ans þakkir fyrir allar ljúfu minning-
arnar. Ég votta öllum aðstandend-
um hennar og vinum samúð.
Margrét Hansen.
Systir mín, Sigurlaug, lést á
Hrafnistu Hafnarfirði 10. þ.m. eftir
langvinn og erfíð veikindi. Útför
hennar verður gerð frá Akranes-
kirkju í dag og þar verður hún lögð
til hinstu hvíldar við hlið mannsins
síns.
Við dætur mínar eigum henni
margt gott upp að unna. Hún var
sjö árum eldri en ég. Hún kvaddi
foreldrahús og æskustöðvar á
Siglufirði ung að áram og hélt á
vit örlaganna.
Hún fór til Neskaupstaðar. Þar
bjó móðuramma okkar, Jóhanna
Stefánsdóttir, ekkja hnigin á efri
ár ásamt móðurbræðmm okkar,
Kristjáni og Jóhanni, ókvæntum.
Þar var einnig búsett móðursystir
okkar, Sigurborg, ásamt manni sín-
um og börnum.
Ég sá aldrei hana Jóhönnu ömmu
okkar, en heyrði þeim mun meira
um hana talað.
Mér er ekki grunlaust um að
hafa öfundað hana systur mína að
eiga þess kost, þó að um hávetur
væri, að fara austur og hitta fyrir
og dveljast með henni ömmu og
móðursystkinum okkar, frændfólki
og vinum.
Systir mín kom aldrei síðan,
nema sem gestur, á æskustöðvarn-
ar. Á Neskaupstað kynntist hún
mannsefni sínu, Jóni Helgasyni á
Hól.
Með honum fluttist hún til Akra-
ness. Þar hóf hann nám í vélsmíði
hjá vélsmiðju Þorgeirs og Ellerts.
Allt sitt ævistarf unnu þau á
Akranesi. Þau reistu sér hús og
eignuðust fjögur mannvænleg börn.
Ég kom fyrst á heimili þeirra í
júní 1943. Þá vorum við siglfirskir
gagnfræðingar á skólaferðalagi,
höfðum safnað í ferðasjóð um vetur-
inn, en sá sjóður var ekki digrari
en svo að endastöðin hlaut að verða
FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 1995 35
Akranes, höfuðstaðurinn varð að
bíða betri tíma.
Ég gerði engin boð á undan
mér. Við renndum á Skagann rétt
um það leyti sem bíósýning var að
hefjast í Bárunni. Þótt sýningin
væri nánast hafín og búið að
slökkva í salnum, mddumst við
siglfirskir inn, enda nóg af lausum
sætum í salnum.
Hafi ég haft samviskubit af því
að gera ekki strax vart við mig hjá
systur minni, létti mér snarlega,
þegar sýningunni lauk og gestir
tíndust á brott. Þá vatt sér að mér
vinur minn einn og sagðist hafa
setið hjá henni móður minni á sýn-
ingunni og með henni sé ung stúlka,
sem hann þekki ekki.
í þeim töluðu orðum gekk ég
beint í fasið á þeim mæðgum og
minntist við hana móður mína. Á
það horfði systir mín tortryggnum
augum. Vissi ekki hver stráksláni
sá með hatt á höfði gerði sér svo
dælt við hana móður sína. Hvomgt
vissi af hinu. Móðir okkar hafí
brugðið undir sig betri fætinum um
líkt leyti og ég og haldið suður til
að heimsækja dætur sínar, Sigur-
laugu á Akranesi og Margréti á
Álftanesi. Þarna varð mikill fagnað-
arfundur. í stað þess að gista á
hótelinu eins og til stóð og bekkjar-
systkini mín gerðu, átti ég ógleym-
anlega kvöldstund með þeim mæðg-
um og mági mínum á heimili þeirra
á Bakka, þar sem þau leigðu litla
íbúð og voru enn bamlaus. Gisti
ég hjá þeim og lét hótelið lönd og
leið.
Árin líða. Ég hvarf til náms í
höfuðborginni. Þá var gott að eiga
góðar systur að.
1950 hpf ég sumarstörf í Hval-
stöðinni. Átti þá ekki fáar ferðimar
út á Skaga. Alltaf tekið tveim hönd-
um af systur minni og mági, hænd-
ist að börnum þeirra ungum. Ekki
fækkaði ferðunum á Skagann eftir
ég kynntist konuefni mínu, en hún
var borin og bamfæddur Ákurnes-
ingur.
Oft lá leið okkar hjóna á Skag-
ann, ekki síst eftir að við fluttumst
í Mosfellssveit. Dætur mínar minn-
ast margra glaðra stunda frá þeim
tímum og það því fremur sem þær
í leiðinni áttu að fagna frændum
og vinum í móðurætt. Síðan er
Akranes ávallt sveipað dýrðarljóma'—
í minningunni.
Við minnumst Sigurlaugar glað-
legrar og hlýlegrar að bardúsa í
eldhúsinu, að reiða fram ljúffengar
krásir og húsið fullt ilmi og angan.
Allt á sitt endadægur, en minn-
ingin hlý og fögur verður aldrei frá
okkur tekin.
Ég og dætur mínar, ekki síst
Þóra, sem búsett er erlendis, þökk-
um samvistimar og biðjum ástvin-
um Sigurlaugar systur alls hins
besta. Hún hvíli í friði.
Friðrik bróðir og dætur. . ;
Elsku amma, nú ertu farin, loks-
ins fékkstu frið fyrir þessum erfiða
sjúkdómi.
Það var mjög sárt að horfa á þig
fara svona og huggum við okkur
við það að nú líður þér miklu bet-
ur. Við söknum þín sárt og langar
að þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur gefið okkur með nærvem þinni
um leið og við kveðjum þig.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þijóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur .ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fýrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
Elsku amma, hvíl þú í friði.
F.h. barnabarna.
Dagmar Ósk.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐMUNDA JÓNA
JÓHANNESDÓTTIR,
Lindargötu 60,
andaðist á heimili dóttur sinnar, Stíflu
seli 8, mánudaginn 16. janúar.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
INGVELDUR GUÐNADÓTTIR,
Háaleitisbraut 52
(áður Sörlaskjóli 30),
andaðist í Landspítalanum þriðjudaginn
17. janúar sl.
Elfsabet Bjarnadóttir Parr,
Sigurbjörn Bjarnason, Sigríður Gunnlaugsdóttir,
Birgir Bjarnason, Kolbrún Gunnarsdóttir,
Jón Bjarni Bjarnason, Unnur Hjartardóttir,
Ásdis Bjarnadóttir, Erling Erlingsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HULDA JÓNSDÓTTIR,
Aðalbraut 41B,
Raufarhöfn,
verður jarðsungin frá Raufarhafnarkirkju laugardaginn 21. janúar
kl. 14.00.
Magnús A. Jónsson,
Jón Magnússon, Katrín Hermannsdóttir,
Margrét G. Magnúsdóttir, Hreinn Grétarsson,
Magnús Örn Magnússon, Ragnheiður Sigursteinsdóttir,
Valur Magnússon, Birna Sigurðardóttir
og barnabörn.