Morgunblaðið - 28.02.1995, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 28.02.1995, Blaðsíða 20
20 ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 1995 MORGUNBLAÐIÐ LISTIR Kórtöfrar DRAUGURINN, samviskan eða óttínn Eiísa slekkur á kertinu sem lýsir upp myrkur Piera. Draugurinn í sjálfum þér TONLIST Langholtskí rkja KÓRSÖNGUR Eric Ericson og kammerkór hans. Sunnudagur 26. febrúar 1995. FYRIR nokkuð mörgum árum heyrði ég kórtónleika með Eric Ericson sem stjórnanda. Tónleik- arnir þeir voru í Svíþjóð. Kórinn var Orpheid ranger. Efnisskráin var nær eingöngu nútímaleg verk- efni. Þessir tónleikar eru einir þeirra sem eru manni minnis- stæðastir. Ekki að- eins eru þeir minnis- stæðir fyrir frábær- an flutning, heldur og að karlakór gat leyft sér að syngja heilt prógram án þess að sykursæt karlakórslög væru uppistaðan í efnis- skránni og að mjög stór tónleikasalur var troðfullur áheyr- endum, sem hrifust af þessum verkefn- um, einnig varð þetta manni um- hugsunarefni. Nú mætir Eric með kammerkór sinn, skipuðum at- vinnusöngvurum, og samanstendur efnis- skráin af nútímaleg- um verkefnum, að langmestu leyti og nú bræðir Eric íslensku hjörtun með sínum frábæra kór. Styrkur kórsins liggur vitanlenga fyrst og fremst í því að um atvinnumanna- hóp er að ræða þar sem hver ein- staklingur er með fullþjálfaða rödd, öruggt tóneyra og nýtist því 100%. Þegar tenóramir hafa ótakmark- aða, óþvingaða hæð, bassamir þéttan stuðning allt tónsviðið, sópr- anamir skila öllu sem skila þarf og altinn á í engum vandræðum með að fylla upp hljóminn jafnt í sterkum söng sem veikum, þá er komið upp það draumahljóðfæri sem allir alvöru stjórnendur óska sér. En það er svo með þetta hljóð- færi sem og önnur, að jafnvel ekki NÆSTI fræðslufundur Minja og sögu verður haldinn í Þjóðminja- safni íslands, miðvikudaginn 1. mars nk. og hefst kl. 17.15. Ámi Bjömsson segir frá daga- mun sem menn gerðu sér í upphafi öllum alvörustjómendum er gefið það að fá þetta hljóðfæri til að hljóma. Frábært hljóðfæri hljómar nfl. ömurlegar í höndum þess sem ekki veldur, en ef um lélegt hljóð- færi er að ræða. í kvöld var hljóð- færið frábært og stjómandinn bætti það. Eitt er óvenjulegt við taktslag Erics, það er óvenjulega stórt, eða langt, sem er andstætt því sem venja er hjá kórstjómend- um, en hver hefur sinn stíl og þetta langa taktslag virðist ekki koma niður á nákvæmni kórsins. Efnisskrá kvölds- ins var ættuð frá öll- um Norðurlöndunum og tvö frá hveiju landi, utan að ísland fékk þrjú verk, Kveð- ið í bjargi eftir Jón Nordal, Lofsöngur engla eftir Þorkel Sigurbjömsson og Sapientia eftir Þor- stein Hauksson. Til- urð þessara þriggja tónverka má að vissu leyti þakka starfi Hamrahlíðarkórsins, en fyrir hans til- verknað hefur orðið til fjöldi ágætra ís- lenskra nútímaverka fyrir blandaðan kór og stóðu þau jafn- fætis mörgum ágæt- um verkum öðrum á efnisskránni, þótt með nokkuð annarri andlitslyftingu væm. Tónleikunum lauk (utan auka- lög) með Friede auf Erde, eftir Arnold Schönberg. Öllum torfærum kórlistar er hér raðað upp, bæði kontrapunktiskum og hljómrænum og kannski gaf sig þama hljóm- burður kirkjunnar, sem hefði mátt skila þessum magnaða vef skýrar. Ekki er ástæða til að fara ná- kvæmlega í saumana á þessum frá- bæm tónleikum Eric Ericsons og kammerkórs hans, það bíður næstu hingaðkomu hans. Nú skal honum óskað til hamingju með tónlistar- verðlaun Norðurlandanna og allt hans einstaka kórstarf, hvers áhrif ná langt út fyrir lönd Svíþjóðar. þorra, góu og lönguföstu og syngur nokkur kvæði sem tengjast efninu. í tengslum við erindi Áma Bjöms- sonar verða mataráhöld frá fyrir tíð til sýnis fyrir fundargesti. Fundur- inn er öllum opinn. LEIKLIST Beaivvás Sámi Teáhtcr í Þjóðleikhúsinu SKUGGAVALDUR Höfundur: Inger Margreth Olsen. Leikmynd: Bernt M. Bongo. Búning- an Ingrid Olsen. Lýsing: Kristín Bredal. Tónlist: Leo Gauriloff. Leikstjóri: Haukur J. Gunnarsson. 26. febrúar. „VERSTA tegund ofbeldis er sú sem fer fram innan fjögurra veggja heimilisins," segir höfund- urinn Inger Margreth Olsen, en Skuggavaldur fjallar um þau flóknu samskipti sem hefjast á ást og enda í ofbeldi; hvemig lífsvon fómarlambsins breytist ótta, gleð- in í sorg, kærleikurinn í reiði. Hvemig gerandinn lemur og brýt- ur niður allt sem er fallegt og gott til að upplifa vald sitt. í verkinu takast á hjónin Elísa og Piera. Piera finnur til máttar síns með því að bijóta niður hveija konuna á eftir annarri. Hann not- ar Ieiðir andlegs og líkamlegs of- beldis, nær að bijóta Elísu svo niður að henni finnst hún eiga skilda þá meðferð sem hún fær hjá honum. Einn daginn gengur Piera of langt og drepur konu sína sem komin er á steypinn. Þeir sem kringum þau hafa ver- ið taka það gott og gilt að Elísa hafi bara farið, án þess að nokkur skýring fáist á brotthvarfi hennar. En Elísa hefur ekki farið langt og þegar Piera tekur til við að rústa lífí næstu konu, Önnu, rís andi hennar upp undan gólffjölunum, þar sem hún er grafin, til að stöðva leikinn. í sýningunni er Elísa alvöru draugur, en hvað er alvöru draug- ur. Er það innri rödd hvers og eins? Segir undirmeðvitundin Önnu að henni beri að varast þenn- an mann? Gerir hún sér grein fyr- ir því hversu hættulegur hann er, þótt hún sé ekki alveg tilbúin til að játa það fyrir sjálfri sér? Og hvað með Piera? Er hans draugur bara samviskan sem nagar hann? Eða óttinn við að upp um glæp hans komist? Sýning Beaiwás leikhússins er ólík því sem við eigum að venjast. Verkið er samsett úr þáttum sem vissulega tengjast í tímalegu fram- haldi. Hins vegar er þar stiklað á stóru og verður sýningin eins og verið sé að flétta myndaalbúmi á hreyfingu. Verkið er án umbúða og flúrs; það er sagt sem segja þarf og annað ekki. Fyrir bragðið virðist sýningin hrá og köntuð og meira í ætt við gott áhugamanna- leikhús en atvinnuleikhús. Leik- mátinn er stílfærður; hreyfingar og svipbrigði í stærra lagi og textameðferð þannig að maður er stöðugt minntur á að þetta sé leik- hús. Hreyfing leikaranna er dálítið einhæf og stirð; sýningin hefur ekki þá mýkt og fágun í allri hörk- unni sem fær mann til að samsama sig persónunum og skynja örlög þeirra að fullu. Engu að síður var þetta nokkuð áhugaverð sýning og spennandi að sjá hvemig aðrar þjóðir takast á við og nýta sér þá draugatrú, sem við þekkjum svo vel, á dramatískan hátt. Súsanna Svavarsdóttir Eric Ericson Ragnar Björnsson Fræðslufundur Minja og sögu Hamrammur Baal LEIKLIST Menntaskólinn í Reykjavík BAALEFTIR BERTOLD BRECHT Leikstjóri Halldór E. Laxness. Leik- gerð: Halldór E. Laxness, Hallgrimur Helgason. Leikmynd: Egill Sæbjöms- son. Tónlist: Hlynur Aðils Vilmars- son. Aðalleikendur: Ólafur Egilsson, Amar Valdemarsson, Nanna Magn- úsdóttir, Esther Casey, Maríanna Lut.hersdóttir, Hlynur Pálsson. Sýnt í Tjamarbíói. Aðalæfing 22.2. ÉG ÞÝKIST nokkuð viss um að meðlimir kirkjukórsins í Skom- víkursókn muni ekki leggja leið sína til höfuðborgarinnar að fylgj- ast með Baal, þeim hundheiðna morðingja, nauðgara, náriðli, dóp- ara, flagara og sukkarasvíni. Sumum ílnnst betra að halda frá sér saurlífíshugsunum og horfa á Hemma Gunn. Sem er þeirra heil- agur réttur. Sjálfum varð mér um og ó þegar ég áttaði mig á því að ég hafði boðið tveimur ungtán- ingsstúlkum með mér á sýning- una. Yrði ég þess valdandi að stúlkumar skildu hvers vegna mannskepnan er kölluð mann- skepnan? En svo hófst forleikur hljómsveitarinnar Strigaskór nr. 42 og ég róaðist. Það gat ekki verið að nokkur héldi óskertri heym eftir þetta. Það er að segja meðal þeirra sem ekki höfðu strax geispað golunni í sætum sínum þegar hljóðbylgjan skall á þeim. Sum tónlist nær hæst þegar hún er ærandi. Hér er það að vísu nauðsynlegt en eigi að síður er rétt að benda leikstjóranum á að eyrnalæknar hafa sagt samningi sínum við Tryggingastofnun laus- um. Margir hneykslast eflaust á þessari sýningu. Næturlífíð í New York, þýsk menning, og nú MR láta sér ekkert mannlegt óviðkom- andi. Ekki skal lasta það. Það er svo margt í tilverunni sem ein- hverjum einhvers staðar finnst einhvem tímann óviðurkvæmilegt að við værum með bundið fyrir augun alla ævi ef sá væri mæli- kvarðinn á list. í list opinberar hið ljóta stundum hið fagra. Ef rétt er að staðið, skerpir ljótleiki skilning. í þessari uppsetningu á Baal er rétt að staðið. Halldór E. Laxness hefur skap- að sýningu sem er til skiptis áköf og sárfögur, gróf til að ögra, hamslaus og nöturleg, ráðlaus þegar það á við en að lokum rök- rétt og fullkomlega miskunnar- laus í siðferðislegu gjaldþroti sínu rétt eins og sól hennar og myrk- ur, sjálfur Baal. Leikmyndin er svört, ógnandi, subbuleg og upp á henni tróna bak við net hljóð- færaleikarar og fremja tónlist sem hæfir anda verksins vel og er sam- in af Hlyni Aðils Vilmarssyni. Búningar em skrautlegir (í ungri merkingu þess orðs). Texti verks- ins er klúr og ljóðrænn, vel gerð- ur. Skrúðmælgi og hnitmiðun kallast á. Baal er fyrsta leikrit Brechts. í því fer lítið fyrir pólitík og þjóðfélagsgagnrýni, en þrótt- mikið málfar og myndskeiðskennd framvinda bera þó stíleinkenni höfundar sem „leikgerðarmenn“ hafa varðveitt. Ungu MR-ingarnir á sviðinu standa sig yfirleitt með ágætum og jafnvel betur en búast má við af áhugaleikurunum. Þó er það Ólafur Egill Egilsson í hlutverki Baals sem verður til þess að þessi sýning líður mér seint úr minni. Hann býr yfir gríðarlegum leik- arahæfileikum og tjáningarbreidd sem er undraverð hjá ungum manni. Hann er þróttmikill eins og títt er um jafnaldrana, limafag- ur og skefur ekki utan af hlutun- um, en hefur þróaða sviðstækni og agaða líkamsbeitingu. Radd- sviðið er breitt og framsögnin skýr. Hann virðist ekkert skorta nema það sem ekki fæst með öðru en aldrinum. Ólafur er hamrammur sem Baal, „sykkópatinn" (geðvilling- urinn, siðblindinginn) sem afber ekki það hlutskipti að fæðast, að vera spýtt úr leginu út í kaldan heim. Sárfögur ljóðræna hans er söknuðurinn eftir hjartslætti móð- urinnar, framferði hans hefnd fyr- ir svik, og eins og þeir sem lífíð svíkur fer hann ekki hægt úr heimi hér, ekki hóflega. Ólafur Egill Egilsson gerir bet- ur en að ráða við þetta erfiða hlut- verk. Undir stjórn Halldórs E. Laxness kafar hann djúpt, rís upp og endurskapar æði þess, rísandi. Haldist sporbaugur himintungl- anna verður hann stjarna. Hversu lengi og skært sú stjarna skín ræður hann sjálfur. Guðbrandur Gíslason
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.