Morgunblaðið - 28.02.1995, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 28.02.1995, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 1995 41 HAFSTEINN GUÐNASON Hafsteinn Guðnason var fæddur 22. október 1932 á Brekkum í Hvolhreppi í Rang- árvallasýslu. Hann lést á heimili sínu 19. febrúar síðast- liðinn. Hafsteinn var einn tólf barna hjónanna Guðna Guðjónssonar, bónda í Brekkum, f. 11. júní 1898, og Jónínu G. Jónsdótt- ur, f. 5. júní 1902, d. 16. júní 1969. Útför Hafsteins fer fram frá Fossvogskirkju og hefst at- höfnin klukkan 10.30. MARGS er að minnast, en efst í huga mér er góðmennska Haf- steins og gjafmildi og hve hann vildi öllum vel. Er ég var að alast upp bjó Hafsteinn hjá foreldrum mínum í um það bil tíu ár, þá strax myndaðist á milli okkar sterkt samband. í kringum 1970 fluttist Hafsteinn til Reykjavíkur og fór fljótlega á millilandaskip. Haf- steinn hafði gaman af að gleðja fólk. Þegar hann vissi að ég var byijuð að viða að mér í búið rétti hann mér ósjaldan eitthvað. Eitt sinn kom hann til mín og spurði, heyrðu áttu nokkuð sjálfvirka kaffíkönnu? Nei, ég átti hana ekki, gjörðu svo vel, eigðu þessa, eða, fáðu þessi hnífapör, ég keypti þau og hef ekkert við þau að gera, ég á önnur. Hafsteinn og Guðmundur eigin- maður minn urðu strax miklir mátar. Þegar við fórum að búa dvaldi Hafsteinn mjög oft hjá okk- ur, færði, hann okkur Biblíu og sagði: Biblía á að vera til á hveiju heimili. Þá gjöf þótti okkur mjög vænt um. Er ég gekk með fyrsta drenginn okkar bað Hafsteinn mig um að kaupa ekki bamavagn því hann langaði að gefa mér vagn, þá var löngu ákveðið að fyrsti drengurinn okkar yrði skírður í höfuðið á honum. Hafsteinn fylgd- ist vel með litla nafna sínum og þó að á seinni árum hafí heimsókn- um hans til okkar fækkað, þá var síminn notaður í staðinn. í byijun apríl 1986 slasaðist Hafsteinn alvarlega og þurfti að fara í margar aðgerðir. Hann varð aldrei samur eftir það.. Á síðustu mánuðum hafði hann látið á sjá og höfðum við áhyggjur af heilsu hans. Elsku „nafni“, þín mun sárt saknað en minningarnar ylja í sorginni. Blessuð sé minning elsku- legs frænda míns. Ég bið góðan guð að styrkja aldraðan afa minn sem sér nú á eftir fimmta barni sínu. „Og hvað er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins svo að hann geti risið upp í mætti sín- um og ófjötraður leitað á fund guðs síns.“ (Spámaðurinn.) Elínborg Gunnarsdóttir. Drengur góður genginn hljóður Guðs á braut. Ei léttan róður á lífsleið hlaut. Heiðríkt sinni og hlýja inni honum féll í skaut. Lokið er lífsins þraut. (G.B.G.) Mánudaginn 20. febrúar fékk ég þá frétt, að frændi minn Haf- steinn Guðnason væri látinn. Hann hefði dáið í svefni aðfaranótt sunnudagsins 19. febrúar. Við hjónin höfðum átt ágætis sam- verustund með honum kvöldið áður, þar sem við ræddum meðal annars um íbúðar- skipti, sem hann hafði á pijónunum. Hann væri kominn á þann aldur, að þjónustuíbúð myndi henta honum best, þar sem hann nyti öryggis og að- stöðu meðal annars tii þess að kaupa sér mat, þegar þar að kæmi, að hann hætti að vinna. Við ætluðum síðan að skoða þetta betur í vikunni á eftir, en þá kom kallið. Hafsteinn ólst upp í stórum systkinahópi á Brekkum og var sjöundi í röðinni af tólf systkinum. Nú eru fímm látin, en faðir Hafsteins er 96 ára gamall. Hann er mjög ern, þrátt fyrir háan aldur og býr á Skjólvangi, Hrafn- istu í Hafnarfírði. Hafsteinn stundaði lengi sjó- mennsku, fyrst í Vestmannaeyjum og síðar á millilandaskipum. Hann vann nokkur ár hjá Pósti og síma, lengst fyrir austan fjall. Hann endaði ævistarf sitt hjá Samskip- um og hafði verið þar frá upphafi þess fyrirtækis, en þar á undan var hann mörg ár hjá Skipadeild Sambandsins. Fyrirtækið var hon- um góður bakhjarl og sýndi honum sérstaka velvild, sem kom hvað gleggst í Ijós eftir alvarlegt vinnu- slys 7. apríl 1986. Það leiddi til þess, að hann missti allt afl í hægri handlegg. Ég vil við þetta tækifæri færa Samskipum og vinnufélögum hans þar bestu þakkir fyrir lipurð og umhyggju í hans garð.' Hafsteinn var mjög hreinskipt- inn og átti auðvelt með að blanda geði við fólk. Hann gat verið hrók- ur alls fagnaðar, þegar sá gállinn var á honum enda þekkja margir, að ég tel, skemmtileg og hnyttin tilsvör hans. Það myndaðist því oft mikið flör í kringum Hafstein á mannamótum. Honum tókst þá iðu- lega að beina athyglini að skoplegu hliðunum og fékk aðra til þess að kætast með sér. Segja má að hann hafí flestum öðrum varðveitt betur bamið í sjálfum sér. Þessi góði eig- inleiki dvinaði eftir vinnuslysið, sem tók sinn toll. Hann átti líka erfítt með að sætta sig við skyndilegt fráfall Þorsteins bróður síns 25. apríl 1990. Hvort tveggja hafði mikil áhrif á lífshlaup Hafsteins og markaði dýpri spor, en maður gat gert sér grein fyrir. Hafsteinn var alla tíð heiðarleg- ur og trúr sínum og fyrirtæki sínu. Hann var félagslyndur og átti marga vini, sem hann heimsótti oft, þó skamma stund í senn. Ég er viss um, að hann hafí alls stað- ar verið aufúsugestur, jafnt hjá ættingjum og vinum. Hann var næmur á menn og málefni og vissi hveijir voru viðhlæjendur og hveij- um hann gat treyst. Fyrir slysið léku honum í hend- ur ýmsar viðgerðir, jafnvel þær sem aðrir höfðu gefist upp á. Ég man eftir stofuklukkunni hjá bróð- ur mínum, sem úrsmiðurinn dæmdi ónýta, en Hafsteinn tók og gerði við. Ekki veit ég hve lengi hún gekk eftir þetta, en Hafsteinn naut þess, þegar honum tókst vel upp. Með lagni minnti hann líka oft á sig og spurði um ástand hlut- arins, eða hvemig manni líkaði við það, sem hann hafði útvegað, eins og til að árétta sinn þátt í málinu. Æviskeið Hafsteins er nú á enda runnið, löngu fyrr en nokk- urn óraði. Margar og oftast stutt- ar heimsóknir geymast í sjóði minninganna. Við hjónin nutum nærveru hans og minnumst góðra stunda. Ég bið algóðan Guð að blessa hann og allar góðar minn- ingar um góðan dreng. Guðjón Skúlason. Hafsteinn Guðnason eða „nafni“, eins og hann var alltaf kallaður á mínu heimili, er látinn. Fram í hugann spmttu minning- ar frá liðnum áram þegar mér bárast þau tíðindi. Fljótlega eftir að ég kynntist eiginkonu minni, Elínborgu Gunn- arsdóttur, átti ég því láni að fagna að kynnast frænda hennar Haf- steini. Þar fór maður léttleika og góðvildar sem gott var að kynn- ast. Þegar ég kynntist Hafsteini fyrst var hann í millilandasigling- um og fór ég með tengdaforeldram mínum að taka á móti honum við kajann. Skemmst er frá því að segja að þar varð okkur vel til vina og urðu heimsóknir til hans um borð tíðar upp frá því. Milli Elín- borgar konu minnar og Hafsteins ríkti ávallt mikið traust og einhver sérstök vinátta sem kom fram í miklu sambandi sem ávallt hélst. Heimsóknir og gjafmildi Hafsteins lýsti einnig væntumþykju hans í garð okkar. Þegar við hjónin stofn- uðum heimili og eignuðumst börn var Hafsteinn alltaf aufúsugestur á heimili okkar. Elsti sonur okkar var skírður í höfuðið á honum og var það mikill gleðigjafí í líf Haf- steins og átti eflaust sinn þátt í hve oft hann gisti hjá okkur og fylgdist vel með litla nafna sínum. Þegar „nafni“ gisti hjá okkur var alltaf gleði og hressileiki yfír hon- um. Oft sátum við saman í eldhús- inu eða stofunni og þá sagði hann sög-ur af sjálfum sér og kunningj- um, ættingjum eða vinum. Allir áttu sér nafn og alla þekkti hann. Þessar stundir gleymast aldrei og brandararnir með sérstakri frá- sagnartækni koma brosi á vör um ókomin ár í minningunni, kímni- sögur allskonar kunni hann ótelj- andi og hafði gaman af að segja frá í góðra vina hópi. Á Selfossi átti „nafni“ marga kunningja og vini og entist ekki dagurinn hjá honum að heimsækja þá alla þegar hann kom austur og þegar maður var á ferð með honum virtist hann þekkja alla og allir hann því alltaf var heilsað og spjallað. Lýsir það frændrækinni og vinamargri per- sónu sem Hafsteinn var. Allan tím- ann sem ég þekkti Hafstein vann hann hann hjá skipadeild Sam- bandsins, ýmist á sjó eða í landi og þar var mikið happ fyrir vinnu- veitendur hans að hafa slíkan mann í þjónustu sinni. Einkunnar- orðin voru stundvísi, eljusemi og þrifnaður og stóð Hafsteinn vissu- lega vel fyrir því. Reyndar mátti sjá það á heimili hans í Reykjavík hve þrifinn og laginn hann var að halda öllu skínandi hreinu og fínu, alltaf mátti spegla sig í bílnum hans, svo hreinn og bónaður var hann. Gott fannst mér að geta gert Hafsteini greiða ef hann bað, oft hringdi hann til að fá ráð vegna íbúðarinnar í Reykjavík, sérstak- lega þegar hann var nýbúinn að kaupa hana. Það vora skemmtilegir dagar þegar ég flísalagði fyrir hann baðið eða hjálpaði honum á annan hátt við íbúðina, þá bauð Hafsteinn út að borða, síðan var farið í sund. Þá vora sagðar sögur og brandarar flugu. Já, það var engin lognmolla í kringum Hafstein. Eftir að Hafsteinn lenti í alvar- legu slysi við vinnu sína og þurfti á mörgum erfiðum aðgerðum að halda, fór heilsu hans smátt og smátt hrakandi og gat hann ein- ungis unnið létt störf í landi upp frá því. Vinnuveitendur hans kunnu vel að meta trúmennsku hans og dugnað í starfi í gegnum árin og útveguðu honum vinnu við hans hæfí strax og hann gat stund- að vinnu aftur. Lengi gæti ég talið upp minn- ingabrotin svo ljóslifandi eru þau fyrir mér nú þegar ég rita þessar línur, en læt hér staðar numið með þakklæti fyrir þær stundir sem mér auðnuðust með öðlingi og góðum dreng. Hafsteinn, megi góður guð geyma þig í faðmi horfinna ástvina sem ég veit að taka þér opnum örmum í eilífðinni. Öldraðum föður sendi ég djúpar samúðarkveðjur svo og systkinum og ástvinum öllum. Með guðs friði, Guðm. Kr. Ingvarsson. Okkur langar hér í fáum orðum að minnast föðurbróður okkar. Okkur var mjög bragðið þegar við fréttum að Hafsteinn frændi okkar væri dáinn. Hann sem hafði komið í heimsókn daginn áður en hann lést. Ekki hefði maður trúað því, að það væri síðasta heimsóknin hans til okkar. Upp í hugann koma margar spumingar, en við fáum engin svör. Lífíð er hverfult, lif- andi í dag, dáinn á morgun. Um hugann streyma minningamar, sem við áttum um góðan og trygg- an frænda. Hafsteinn hóf ungur störf hjá Pósti og síma á Selfossi, en lengst af starfaði hann sem sjómaður hjá Skipadeild Sambandsins og síðustu árin starfaði hann hjá Samskipum hf. Hafsteinn var mjög góður starfsmaður, samviskusamur, heiðarlegur og vandvirkur. Eftir að Hafsteinn hætti sjó- mennsku jókst samband hans við okkur. Árið 1986 lenti hann í alvar- legu slysi, sem háði honum til dauðadags. Þrátt fyrir skerta starfsorku var hann alltaf tilbúinn að veita aðstoð sína. Hann var mjög tíður gestur á heimilum okk- ar. Oft þegar hann kom í heimsókn var verið að gera eitthvað, dytta að eða lagfæra. Hann var alltaf tilbúinn að leggja á ráðin og að- stoða. Þá sá maður oft hversu út- sjónarsamur og vandvirkur hann var. Til að mynda þegar limgerðið var klippt varð það að vera beint. Hafsteinn var liðtækur við ýmis- legt, meðal annars virtist rafmagn leika í höndum hans. Margar ánægjulegar stundir áttum við með honum yfir kaffibolla. Ekki vantaði húmorinn. Hafsteinn var alltaf kátur og virtist eiga létt með að sjá spaugilegustu hliðar á öllum málum. Hann var mjög jákvæður og lífsglaður maður, en samt mjög tilfinningaríkur og sýndi samhug í verki, ef eitthvað amaði að. Hann hafði gaman að ferðast og hafði víða komið. Margar vora ferðimar í sund og gufubað. Einnig er skíðaferð í Blá- fyöllin minnisstæð, því þangað hafði hann ekki komið áður. Hann spilaði þar við börnin, en hann var mjög barngóður. Minnisstæðust er þó ferð, er við fóram í sumar austur á Fljótshlíð með Hafsteini frænda og Guðna afa. Við dvöldum í sumarhúsi for- eldra okkar og áttum yndislega samverustund í góðu veðri. Þegar Hafsteinn kvaddi okkur eftir þá ferð, sagði hann, þetta er einn ánægjulegasti dagur í lífi mínu. Þessum orðum gleymum við aldrei. Kæri frændi, við þökkum þér frændsemina sem þú hefur sýnt okkur hér í þessu lífí. Minningarn- ar um þig era margar og skemmti- legar. Þær geymum við í huga okkar. Guð blessi minningu þína og varðveiti. Elsku afí, þú sem nú kveður þitt fimmta bam, guð blessi þig og styrki. Þó að kali heitur hver hylji dali jökull ber steinar tali og allt hvað er aldrei skal ég gleyma þér. (Skáld-Rósa.) Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir aílt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Gunnar Haraldsson og fjölskylda, Páll Haraldsson og fjölskylda. Dáinn, þegar ég frétti það að Hafsteinn, eða „nafni“ eins og ég kallaði hann alltaf, væri dáinn, fékk ég sjokk. Ég hugsaði strax til baka um allar þær góðu stundir sem þú hafðir gefíð mér. Þegar þú varst úti á sjó og ég átti af- mæli fékk ég alltaf skeyti frá þér, þegar þú gistir heima var alltaf svo gaman, þú varst alltaf hress og komst manni alltaf til að hlæja og vera í góðu skapi. Þegar farið var í bæinn vildum við bræðurnir alltaf fara fyrst til þín, og þú hringdir alltaf í mig og okkur öll til að halda sambandi. En nú ertu farinn. Guð geymi þig og hvíl þú í friði. Hafsteinn Guðmundsson. I dag verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju frændi og góður vinur. Okkur varð mjög bragðið er móðir mín hringdi og tilkynnti að Hafsteinn frændi væri dáinn, þessu áttum við síst von á, en svona er lífíð. Enginn veit sína ævi fyrr en öll er. Hafsteinn reyndist okkur mjög vel, hann var alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd, t.d. þegar við hjónin voram nýflutt í húsið okkar á Seljabraut þá fannst Hafsteini .e útidyrahurðm illa farin, tók hann sig til og pússaði hana alla upp og lakkaði upp á nýtt og var þetta svo vel gert að það var eins og eftir fagmann. Og mikið var hann glaður að fá að dunda við þetta, en Hafsteinn lenti í slysi fyrir nokkram árum sem varð til þess að hann fatlaðist á annarri hendi en maður heyrði hann aldrei kvarta. Hafsteinn var yfirleitt kát- ur og glaður maður, sem hafði gaman af gríni. Hafsteinn kom mikið til okkar og er því eftirsjáin mikil, hann bankaði tvisvar og gekk svo inn, mikið eigum við eft- ir að sakna þess. Börnum okkar var hann mjög góður, t.d. um síð- ustu jól bauð hann tveimur yngstu bömum okkar á jólaball hjá Sam- skipum en þar starfaði hann. Það var rogginn maður sem fór ásamt Sigríði systur minni með litlu systkinabörnin mín á jólaball. Þannig var hann alltaf að gera vel fyrir aðra. Elsku Hafsteinn okkar, okkur langar að þakka þér fyrir allar heimsóknirnar til okkar og þann hlýhug sem þú sýndir okkur. Við sendum Guðna föður Haf- steins, systkinum og öðrum ástvin- um okkar innilegustu samúðar- kveðjur. Guð blessi minningu Hafsteins Guðnasonar. Marta Guðjóns Hallgríms- dóttir og fjölskylda. íslenskur efniviður KAIVVN Oijímiv lslenskar steintegundir henta margar afar vel í legsteina og hverskonar minnismerki. Eigum jafnan til fyrir- liggjandi margskonar íslenskt efni: Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró Áralöng reynsla. Leitið upplýsinga. ai S. HELGAS0N HF ISTEINSMIÐJA SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 91-76677
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.