Morgunblaðið - 28.02.1995, Blaðsíða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
SVEINSSON
+ Guðmundur
Sveinsson
fæddist í Djúpuvík
í Strandasýslu 11.
desember 1946.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 17.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 24.
febrúar.
VIÐ viljum með nokkr-
um fátæklegum orðum
minnast kennara okk-
ar til margra ára, Guð-
mundar Sveinssonar.
Guðmundur var umsjónarkennari
okkar árin 1980-1987 og verður
okkur alltaf minnisstæður fyrir ein-
staklega sterkan persónuleika.
Okkur þótti öllum mjög vænt um
hann og bárum mikla virðingu fyrir
honum.
Þegar við fluttumst í unglinga-
deildina áttum við að fá nýjan kenn-
ara, en við neituðum því og heimt-
uðum að fá Guðmund aftur og urðu
fagnaðarlætin mikil þegar okkur
var tilkynnt að við fengjum okkar
fram. Hann var hjá flestum okkar
föðurímynd og góður uppalandi.
Gekk það meira að segja svo langt
að sum okkar kölluðum hann ávallt
„pabba“ í tímum. Guðmundur var
skemmtilegur, en oft á tíðum mjög
skapstór. Sem dæmi um það gerð-
ist eitt sinn í matreiðslu að hann
fór fram á gang til að skamma
krakka sem höfðu læti þar, skund-
aði síðan inn og skellti hurðinni
með krafti á eftir sér, þannig að
hún datt af hjörunum. Allir fóru
að hlæja og að lokum gat hann
ekki annað en hlegið
sjálfur.
Það er með söknuði
sem við kveðjum þenn-
an stórbrotna mann og
undrumst hvers vegna
menn í blóma lífsins
eru hrifnir á brott.
Við vottum fjöl-
skyldu hans og vinum
okkar dýpstu samúð.
Bekkjarfélagar
í 9-K í Öldutúns-
skóla, 1989.
Það kemur misjafn-
lega við mann þegar góðir vinir eru
burt kvaddir úr þessum heim, að
því er við vonum og trúum til ann-
arra og æðri starfa. Stundum er
ættingjum og vinum tjáð að stutt
geti verið eftir þegar um alvarleg
veikindi er að ræða, en samt er
maður aldrei viðbúinn. Mannleg og
eðlileg viðbrögð eru sár söknuður
þrátt fyrir vitneskju um að þjáning-
um vinar sé lokið, en eftir standa
þjáningar þeirra sem mikið hafa
misst.
Guðmundur Sveinsson var í
blóma lífsins þegar alvarleg veik-
indi gerðu vart við sig og þrátt fyr-
ir hetjulega baráttu varð endirinn
ekki umflúinn. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast Guð-
mundi vel og ganga með honum
nokkur skref á lífsins braut. Við
kenndum saman um 5 ára skeið við
Öldutúnsskóla í Hafnarfirði og þá
varð mér ljóst hvílíkur öndvegis-
maður þar fór. Hann var mjög virt-
ur af samstarfsfólki sínu og yfir-
mönnum og afar vinsæll af nemend-
um, sem skynjuðu vel greind hans,
t
Eiginmaður minn, stjúp- og tengdafaðir,
dr. ÞÓRIR KR. ÞÓRÐARSON,
prófessor,
Aragötu 4,
lést á heimili sínu sunnudaginn 26. febrúar.
Jakobfna G. Finnbogadóttir,
stjúpbörn og makar.
t
Frænka mín,
ARNFRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
lést í Landakotsspítala 27. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristján Jón Guðnason.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEINGRÍMUR JÓNSSON,
Torfufelli 35,
andaðist í Víðistaðaspítala miðvikudaginn 15. febrúar.
Útförín hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Árni Steingrfmsson, Steinunn Sigurðardóttir,
Jón Steingrfmsson, Kristín Sigurðardóttir,
Ellert Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MATTHÍAS Þ. HREIÐARSSON
tannlæknir,
lést í Landakotsspítala sunnudaginn 26. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Kristfn Matthíasdóttir,
Elfsabet Matthfasdóttir, Lýður Sörlason,
Matthfas H. Matthfasson, Margrét Aðalsteinsdóttir,
Alfred G. Matthfasson, Sigrún H. Helgadóttir
og barnabörn.
____________I
MINIMINGAR
hlýju og mannkærleik. Leiðir okkar
Guðmundar lágu einnig saman hjá
knattspyrnudeild FH, er ég var ráð-
inn þjálfari 1. deildarliðs félagsins,
en Guðmundur var þar lykilmaður
í stjórn og hafði verið um langt
skeið. Okkur lét mjög vel að vinna
saman, bæði í kennslu og íþróttum,
enda áttum við skap saman og höfð-
um svipaðar vinnuvenjur. En það
var þó fyrst og síðast gagnkvæm
virðing og vinátta sem tengdi okk-
ur. Orð voru óþörf, en með hlýju
augnaráði og/eða þéttu handtaki
sýndum við hug okkar og væntum-
þykju.
Ég er þakklátur forsjóninni fyrir
að hafa fengið að kynnast Guð-
mundi Sveinssyni og læra af hon-
um. Með sinni hógværð og lítillæti
varð hann mér fyrirmynd sem aldr-
ei mun gleymast.
Við Rita sendum Gullu og börn-
unum okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur og biðjum þeim Guðs blessunar.
Guð blessi minningu Guðmundar
Sveinssonar.
Hörður Hilmarsson.
Það er erfitt að sætta sig það
þegar maður á besta aldri hverfur
á braut frá fjölskyldu sinni, eigin-
konu og börnum sem enn eru ekki
vaxin úr grasi. Guðmundur Sveins-
son var mikill fjölskyldumaður,
sannur fræðari og uppalandi, sem
hefði viljað fylgja börnum sínum
fram á fullorðinsár eins og hann
hafði fylgt svo mörgum nemendum
sínum í gegnum árin. En maðurinn
með ljáinn hefur gert þau áform
hans að engu. Guðmundur var
hæglátur í daglegu fasi, traustur
og úrræðagóður, víðlesinn og hafði
mikla unun af tónlist og íþróttum.
Þá var tölvan honum einkar kær,
enda hafði hann snemma kynnt sér
kosti tölvutækninnar og miðlaði
samkennurunum sínum óspart af
þeim þekkingarforða sem hann
hafði komið sér upp á þessu sviði.
Ég kynntist Guðmundi Sveins-
syni ungur að árum þegar hann
kom til starfa í Öldutúnsskóla, einn
af ungu kennurunum. Hann var vel
í takt við tímann, skeggjaður og
síðhærður eins og alsiða var á þeim
árum meðal ungs fólks. Ég var
snöggtum yngri en hann, nemandi
í eldri bekkjardeild grunnskóla, en
hann nýútskrifaður kennari. Ég
naut þess, ásamt fleiri tónlistar-
þyrstum krökkum í skólanum, þeg-
ar Guðmundur stjórnaði tónlistinni
á skólaböllum. Það er mér í fersku
minni þegar hann kynnti okkur
Sgt. Peppers plötu Bítlanna og síð-
an Hvíta albúmið með sömu sveit
á skóladansleikjum og mörg voru
lögin sem við heyrðum fyrst hjá
Guðmundi. Síðar, þegar ég var
kominn í Flensborgarskóla, sýndi
hann mér, unglingnum, mikinn
sóma er hann leitaði til mín og bað
mig að stýra balli í gamla bama-
skólanum mínum, hjá krökkum sem
þá voru á lokaári, aðeins þremur
árum yngri en ég sjálfur. Hann vissi
sem var, að ég var ákafur plötupæl-
ari og átti gott safn af nýjustu tón-
listinni. Þar með hófst vinátta okk-
ar og oft leituðum við hvor til ann-
ars til að frétta af nýjum straumum
og stefnum í tónlist. Þó að Guð-
mundur væri nokkru eldri en ég,
varð ég gjaldgengur í hans vina-
hópi og þótti mikil upphefð að því.
Það var-oft glatt á hjalla heima hjá
foreldrum hans, þeim Sveini og
Emmu, en þar var ætíð opið hús
hvenær sólarhringsins sem var.
Ósjaldan tók Guðmundur lagið
ásamt Gulla bróður sínum og félög-
unum, enda var hann með einkar
háa og góða söngrödd og hefði án
efa getað orðið býsna góður ein-
söngvari ef hann hefði lagt sönginn
fyrir sig. Þá voru Chicago-lögin oft
kyrjuð og aðrir góðir söngvar þar
sem há tenórrödd Guðmundar naut
sín til fullnustu. Reyndar fékkst
hann þó nokkuð við söng á opinber-
um vettvangi með félögum sínum
í Randveri, en þeir fluttu tónlist
sína vítt og breitt um landið og
gáfu út þijár vinsælar breiðskífur.
Annað áhugasvið Guðmundar
tengdist ritstörfum, en í fjölmörg
ár ritstýrði hann og gaf út bæjar-
fréttablað í Hafnarfirði ásamt
tveimur samkennurum sínum. Um
tíma voru blöðin tvö sem þeir gáfu
út og stunduðu þeir kollegarnir æði
blómlega útgáfustarfsemi. Þar nutu
skipulagshæfileikar Guðmundar sín
vel. Hann gekk að þeim störfum
af jafnmikilli nákvæmni og fag-
mennsku eins og kennslunni. Oft
bar fundum okkar saman í prent-
smiðjunni Prisma þar sem blaðið
var unnið, en þar átti ég oft leið
um vegna starfa minna. Það var
ekki hægt að greina annað en að
blaðaútgáfa væri Guðmundi jafn
eðlileg og að draga andann. Aldrei
sá ég hann í neinum æsingaham,
þó að blaðið væri stundum í loka-
vinnslu á síðustu stundu. Þetta virt-
ist allt vera svo létt og eðlilegt hjá
þeim félögunum.
Þegar Rósa fór að kenna við
Öldutúnsskóla tókst einnig sönn
vinátta með þeim. í kennslunni er
skipulagsstarfið mikilvægur þáttur
og þar kom starfsreynsla og innsýn
Guðmundar að góðu gagni. Hann
var þá fyrir nokkru búinn að kynn-
ast sinni ágætu eiginkonu Guðlaugu
og saman áttu þau synina tvo Svein
og Kristmund og nokkru síðar
fæddist dóttirin Helga. Kennara-
hópurinn í Öldutúnsskóla hefur
ætíð verið mjög fastheldinn á hefð-
ir og staðið vel saman. Það hefur
verið sérstaklega ánægjulegt að
kynnast þessari samstöðu og mjög
gaman að gleðjast með þessum
góða hópi, hvort sem haldnar voru
veislur og árshátíðir eða farið út í
guðsgræna náttúruna á haustin og
vorin. Nærvera Guðmundar á þess-
um stundum gerði þær jafnan ein-
staklega eftirminnilegar. Hann
annaðist oft veislustjórn, leiddi
söng, eða hélt upp gríni og glensi
með samkennurum sínum. Tíminn
leið ætíð hratt í návist hans. Og
ætíð stóð Gulla jafn brosmild og
hlý við hlið hans.
Það hefur verið gott að ganga
lífsins veg í fylgd Guðmundar
Sveinssonar. Minningarnar um góð-
an og mætan dreng munu ætíð
draga fram fagrar myndir í hugum
okkar. Kæra GuIIa, Sveinn, Krissi,
Helga, Emma, Gulli og aðrir ætt-
ingjar. Sorgin er sár á þessari
stundu, en það er einlæg von okkar
að þið finnið styrk í minningunum
og að trúin á æðri mátt veiti ykkur
huggun í harmi ykkar á þessari
stundu.
Jónatan Garðarsson og
Rósa Sigurbergsdóttir.
Með örfáum orðum minnumst við
Guðmundar Sveinssonar, sem lést
um aldur fram 17. febrúar sl.
Guðmundur var sannur FH-ingur
og mikill félagsmaður. Hann var
óþreytandi að vinna fyrir félagið
sitt og stuðla að því að vegur þess
yrði sem mestur. Hann var traustur
hlekkur í öllu okkar starfi. Fáir
glöddust jafn mikið þegar vel gekk
og hann var jafnan fyrstur til að
koma og hughreysta okkur og
hvetja þegar á brattann var að
sækja.
Við kveðjum þig kæri vinur og
þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og njóta krafta þinna.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Aðstandendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Leikmenn mfl.
FH í knattspyrnu.
Það var árið 1974, að hópur inn-
an vébanda Fimleikafélags Hafnar-
fjarðar ákvað að stofna hljómsveit.
Fyrir dyrum stóð árshátíð félagsins
og óskað var eftir skemmtiatriðum.
Menn skiptu með sér verkum hvað
hljóðfærin varðaði, og þeir sem
kunnu ekki á hljóðfæri, sungu bara.
Þeir voru líka ábyrgir fyrir texta-
gerð. Þar féllu mörg gullkornin,
sem lifa enn meðal félagsmanna.
FH-bandið, eins og það var kallað,
hefur starfað með hléum síðan.
Hátindi náði bandið líklega þegar
það lék nokkur FH-lög inná hljóm-
plötu árið 1990. Enn eru til nokkur
eintök af henni. Einn þessara ein-
staklinga var Guðmundur Sveins-
son. Hann var sérstaklega liðtækur
í þessum hópi, enda „vanur maður“
á þessu sviði frá árum sínum í söng-
sveitinni Randver. Hann hafði háa
og bjarta rödd sem naut sín vel í
hinum misvel æfðu milliröddum
lagalistans. Þá hafði hann ríka til-
finningu fyrir hinum mannlegu
þáttum félagsstarfsins sem endur-
spegluðust síðan í textagerðinni.
En þátttaka Guðmundar í FH-band-
inu var bara eitt framlag hans af
mörgum til Fimleikafélags Hafnar-
fjarðar þar sem hann var virkur í
stjórnarstörfum um árabil. Nú er
Guðmundur fallinn frá og er FH
ekki sama félag eftir. Við hinir
stöndum eftir hnípnir, en þakklátir
fyrir að hafa átt þennan góða dreng
að samferðamanni. FH-bandið
sendir aðstandendum öllum dýpstu
samúðarkveðjur.
FH-bandið.
Minnist mín
með bros á vör,
þá ég hverf héðan.
Svo má ást þín
flýta för,
finna skjól á meðan...
á meðan gull sín
glöð og ör,
gæfan flytur héðan...
Minnist mín
með bros á vör,
bara rétt á meðan.
(Vilborg Traustasdóttir.)
Föstudagurinn 17. febrúar rann
upp. Mér varð litið út um gluggann
þennan morgun og tók sérstaklega
eftir því hve fagur himinninn var.
Sólin sló roða á skýin og tignarleg
fegurðin snart streng í bijósti mér.
Ég fylltist barnslegri gleði yfir því
einu að vera til. Um hádegisbil þen-
ann sama dag frétti ég að Guð-
mundur frændi minn hefði kvatt
um morguninn og ég hugsaði með
mér „þess vegna var himinninn
svona fallegur". Það var nefnilega
alltaf allt svo fallegt og gott í kring-
um hann Gvend. Ég minnist þess
eitt sinn þegar Gvendur var hjá
okkur á Sauðanesi og við krakkam-
ir vorum að ólmast og stríða þeim
Braga og Gvendi að þeir hlupu inn
í Braga herbergi og skelltu á eftir
sér hurðinni. Ég litla skvettan hljóp
á eftir þeim og í hita leiksins skall
hurðin á litlu tána á mér. Ég rak
upp öskur og grét ógurlega, kunni
auðvitað að kalla á athygli. Fyrstur
allra að koma og taka mig upp var
Gvendur frændi og hann var svo
blíður og góður og bað mig að fyrir-
gefa sér að ég sem var vön því að
mín óvægu systkini vændu mig um
uppgerð, fyrirgaf slysið af heilum
hug og ég held að síðan þá hafi
hann átt á mér umrædda litlutá.
Mér er einnig minnisstætt hve
vel hann söng og montinn var ég
að eiga frænda í Randver á sínum
tíma. Hann og Gulli bróðir hans
sungu oft saman og er mér í fersku
minni þegar þeir sungu saman á
ættarmóti í Djúpuvík lagið „The
House of the Rising Sun“, þeir
sungu það svo vel. Guðmundur með
sína háu rödd hefði getað sprengt
þakið af hótelinu. Þetta var ógleym-
anleg stund. Mér finnst það svo
táknrænt að þeir bræður voru sam-
an síðustu stundina á þessum fagra
morgni og Gulli var að reyna að
sýna Guðmundi sólaruppkomuna.
Er hægt að hugsa sér fegurri
dauðastund en að sofna inn í sólar-
uppkomuna? Nú býr Gvendur
frændi í „Húsi sólaruppkomunnar“
hjá Guði og ég er viss um að þar
er honum vel fagnað og þar munu
leiðir ástvina liggja saman á ný.
Elsku Gulla og börn, Gulli, Ella
og böm, Milla og fjölskylda, Emma
frænka og aðrir ættingjar og vinir.
Gefum okkur tíma til að syrgja og
sakna. Vemm góð við okkur sjálf
og hvert annað. Þakklætið er móðir