Morgunblaðið - 09.03.1995, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 9. MARZ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Fóstra mín,
INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR
frá Krossi f Ölfusi,
til heimilis á Geirlandi
í Hveragerði,
lést laugardaginn 4. mars sl.
Jarðarförin fer fram fró Kotstrandarkirkju laugardaginn 11. mars
1995 kl. 14.00.
Guðmundur Ingi Gunnlaugsson
og aðrir vandamenn.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
ÁSMUNDUR JÓNASSON
frá Bíldudal,
sem andaðjst í Borgarspítalanum 5. mars sl., verður jarðsunginn
frá Bíldudalskirkju þriðjudaginn 14. mars nk. kl. 14.00.
Minningarathöfn verður um hann í Dómkirkjunni í Reykjavík föstu-
daginn 10. mars kl. 15.00.
Ásta Ásmundsdóttir, Kristján Símonarson,
Svandfs Ásmundsdóttir, Hjálmar Ágústsson,
Jónas Ásmundsson, Guðrfður S. Sigurðardóttir.
GUNNARINGI
EINARSSON
+ Gunnar Ingi
Einarsson, Bú-
hamri 58, Vest-
mannaeyjum, fædd-
ist í Reykjavík 29.
október 1951. Hann
lést af slysförum 26.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
Gunnars Inga eru
Einar Agústsson og
Hrefna Jónsdóttir,
búsett í Reykjavík.
Systkini Gunnars
Inga eru: Jenný, f.
29.10. 1949, Ágúst
Vemharður, f.
29.10. 1951 (tvíburabróðir),
Rannveig, f. 20.7. 1953, Ragnar,
f. 16.12. 1957, d. 21.2. 1958, og
Ragnar, f. 21.2. 1959. Gunnar
ólst upp á Baldursgötu 37 í
Reykjavik. Hann lauk sveins-
prófi í húsasmíði 1976 og meist-
araprófi 1984, vann sem tré-
smiður frá 1977 hjá Hraðfrysti-
stöð Vestmannaeyja
hf. og hjá ísfélagi
Vestmannaeyja hf.
eftir sameiningu
fyrirtækjanna.
Gunnar Ingi var
jafnframt háseti á
loðnuskipinu Sig-
urði VE 15 frá 1990.
Gunnar kvæntist
Birnu Hilmisdóttur
frá , Vestmannaeyj-
um 29.12. 1973 og
eignuðust þau þrjár
dætur. Þær heita
Alda, f. 6.3. 1973,
Hrefna, f. 23.2.
1980, og Iðunn, f. 15.6. 1981. í
júnílok 1974 fluttist Gunnar
Ingi ásamt Birnu og elstu dóttur
þeirra til Vestmannaeyja, þar
sem hinar dæturnar fæddust.
Gunnar Ingi verður jarðsung-
inn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum, fimmtudaginn
9.3. og hefst athöfnin kl. 14.
t
Móðir okkar,
ÓSK AXELSDÓTTIR
kennari,
Bólstaðarhlíð 32,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
föstudaginn 10. mars ki 13.30.
Sólveig Guðmundsdóttir,
Judith Amalía Guðmundsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓRNÝ SVEINBJARNARDÓTTIR
(DÍA)
frá Ásgarði,
Vallholti 16,
Selfossi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands laugardag-
inn 4. mars.
Jarðarförin fer fram frá Selfosskirkju
laugardaginn 11. mars kl. 13.30.
Þóra Björg Þórarinsdóttir, Sigfús Þórðarson,
Guðjón Þórarinsson, Óiafía Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURJÓN JÓNSSON,
Reynimel 92,
Reykjavík,
verður jarðsunglnn frá Dómkirkjunni föstudaginn 10. mars
kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Friðjón Sigurjónsson,
Jóna Sturludóttir, Ástþór Einarsson,
Ragnheiður Þorvarðardóttir, Einar Jónsson,
Ingibjörg Sturludóttir Hansen,
Hrafnhildur Ástþórsdóttir, Karl M. Bender,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURJÓN BJARNASON,
fyrrv. fangavörður,
Heiðdalshúsi
við Hraunstíg, «
verður jarðsunginn frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 11. mars kl. 14.00.
Guðbjörg Eirfksdóttir,
Eirikur Sigurjónsson,
Sólveig Sigurjónsdóttir, Steindór Steindórsson,
Bjarni Sigurjónsson, Antonía S. Sveinsdóttir,
Elín M. Sigurjónsdóttir, Birgir Sveinbjörnsson,
Erla S. Sigurjónsdóttir, Loftur Kristinsson,
Guðbjörg Eiríksdóttir, Sveinn E. Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
MIG LANGAR í fáeinum orðum að
minnast vinar míns og tengdason-
ar, sem drukknaði af loðnuskipinu
Sigurði aðeins 43 ára gamall. Það
tekur tíma að átta sig á því, þegar
maður í blóma lífsins er kallaður
burt svo skyndilega. Frelsarinn hef-
ur sagt okkur það og sannað, svo
ekki verður um villst, að lífið heldur
áfram hinum megin grafar og þess
vegna gróa sárin fyrr sem dauðinn
veldur.
Minningin um góðan dreng lifir
og þegar ég segi „góðan dreng“
meina ég trölltryggan og ávallt við-
búinn, ef einhver þurfti hjálp eða
leiðbeiningar. Þannig var Gunnar
og er mér ljúft að minnast hans
örlagadaginn í janúar 1973. Þá var
Gunnar trúlofaður Binnu minni, ég
hafði tvisvar séð hann, en ekkert
af hans fólki. Jarðeldarnir höfðu
hrakið okkur burt af eyjunni okkar
og við komin til Reykjavíkur í mik-
illi óvissu hvað um okkur yrði. Þar
lágu fyrir okkur skilaboð frá Gunn-
ari og foreldrum hans Einari og
Hrefnu, að við ættum að koma til
þeirra að Baldursgötu 37. Þangað
komu tvær aðrar fjölskyldur og þar
með hafði fjölgað um 16 manns í
húsinu. Þama vorum við fyrstu
dagana með fjögur böm, meðan
leitað var eftir framtíðaríbúð.
Seinna á þessum örlagatíma okkar
Eyjamanna, þegar við vorum í hús-
næðishraki vegna seinkunar á af-
hendingu Viðlagasjóðshúsa, kom
Gunnar til okkar og sagði: „Pabbi
var að segja mér að nú gæti ég
fengið íbúðina í kjallaranum, en
mér er sama þótt ég bíði eitt ár í
viðbót, þið fáið hana.“ Svona var
hann og ég átti eftir að kynnast
því betur.
Bima og Gunnar giftu sig 29.
desember 1973 og þau fluttu til
Eyja um vorið ’74 og þá með Öldu
litlu á öðru ári. Þau bjuggu í húsinu
okkar á Túngötu 22 og það var
gott að hafa þau þar, þegar við
fluttum heim um haustið. Ég hef
oft hugsað um það síðan, hvað
Gunnar var fljótur að laga sig að
liflnu og lifnaðarháttunum í Eyjum.
Þessi Reykjavíkurstrákur var á
stuttum tíma orðinn eins og inn-
fæddur Eyjapeyi. Þetta má líka
segja um Gústa bróður hans, þeir
voru mjög samrýndir og samtaka.
Þeir voru bæði í Lion'sfélaginu og
íþróttafélaginu Þór og störfuðu
mikið á þeim vettvangi. Ég býst
við, að það sé skarð fyrir skildi hjá
Þjóðhátíðarnefndinni við undirbún-
inginn. Gunnar var trölltryggur eins
og ég hef áður sagt og stóð við það
sem hann sagði og lofaði, en á gleði-
stundum var hann hrókur alls fagn-
aðar. Þá geislaði af honum kátínan
og spaugið og við eigum eftir að
sakna hans úr þjóðhátíðartjaldinu á
komandi áram. Bima og Gunnar
eignuðust þijár yndislegar dætur,
Öldu, Hrefnu og Iðunni, sem þau
gátu verið stolt af. Við dæturnar
vil ég segja: „Þó pabbi sé farinn,
þá eigið þið svo óteljandi góðar
minningar um góðan pabba, að
hann verður aldrei langt frá ykkur.“
„Birna mín! Þú hefur sýnt ótrú-
lega mikinn styrk og dugnað í sorg
þinni, en þú mátt vita að við í fjöl-
skyldunni munum standa þétt sam-
an að baki þér í framtíðinni."
Að lokum vil ég biðja góðan Guð
að styrkja ykkur og styðja yfír dal-
inn dimma og inn í bjarta framtíð
og þess sama bið ég öllum vinum
og ættingjum.
Hilmir Högnason.
Ekki óraði mig fyrir því, þegar
ég kom heim í stutt jólafrí, að ég
ætti eftir að koma aftur svona fljótt.
Og enn síður að ástæðan fyrir þeirri
heimkomu yrði sú að hann Gunnar
Ingj væri dáinn.
Þegar Bima systir mín eignaðist
Gunnar sem kærasta var ég u.þ.b.
átta ára gömul og fannst mér mik-
ið til þess koma að geta sagt vinkon-
um mínum frá kærasta systur
minnar sem var bæði „síðhærður
og sætur“.
Eldgosið í Heimaey varð svo til
þess að ég fékk fljótlega að kynn-
ast Gunnari betur því þá var það
fjölskylda hans á Baldursgötu 37
sem tók okkur opnum örmum og
skaut yfir okkur skjólshúsi.
Þegar Alda litla svo fæddist varð
ég kannski svolítið eins og frímerki
á þessari litlu flölskyldu svo alvar-
lega tók ég barnfóstruhlutverkið,
þá tíu ára gömul. Gunnar var alltaf
jafn stríðinn og naut hann þess að
+
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSKARÞÓRÐARSON
dr. med.,
andaðist 2. mars.
Otför hans fer fram frá Fossvogskirkju í dag, fimmtudaginn
9. mars, kl. 10.30.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er vinsamlegast bent á
líknarstofnanir.
Inger Þórðarson,
Högni Óskarsson, Ingunn Benediktsdóttir,
Ásgeir Óskarsson, Margrét Þ. Johnson
og barnabörn.
minna mig á bamapíuhlutverkið
eftir því sem dætrunum fjölgaði og
þó ég flutti burt af Eyjunni hélt
hann því statt og stöðugt fram að
ástæðan fyrir heimkomum mínum
væri sú að ég væri komin til að
„passa stelpurnar“. Svona var nú
alltaf stutt í grínið hjá Gunnari. í
fjölskylduboðum, í tjaldinu á þjóð-
hátíðum og annars staðar var hann
alltaf hrókur alls fagnaðar sem
naut þess að kynda undir í stjórn-
málaumræðum, sérstaklega þegar
kvenréttindamál bar á góma. En
jafnframt var Gunnar alltaf svo
umhyggjusamur gagnvart fjöl-
skyldu sinni og okkur hinum og var
alltaf boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd þegar þess var þörf.
Eg vil með þessum fáu orðum þakka
þér Gunnar minn fyrir allar góðu
samverustundirnar í gengum árin.
Þú mátt vita það að Birna og stelp-
urnar eiga góða að og við munum
standa við bakið á þeim og gera
allt sem í okkar valdi stendur til
að létta þeim þessa þungu sorgar-
byrði þó það geti aldrei bætt þeim
þann sára missi sem þeim er að þér.
Elsku Birna, Alda, Hrefna og
Iðunn, ég veit þið verðið hver ann-
arri mikill styrkur og huggun í sorg-
inni sem þið upplifið núna og eigið
eftir að finna fyrir lengi og vona
að sú litla huggun sem við getum
veitt ykkur verði einhver hjálp þó
hún fylli ekki það skarð sem eftir
er og bið ég Guð að gefa ykkur
allan þann styrk sem þið þurfið á
að halda. Ykkar systir og frænka,
Inga Jóna Hilmisdóttir.
Aðfaranótt sunnudagsins 26.
febrúar féll frá einn af máttarstólp-
um fjölskyldunnar. Við fengum þær
sorglegu fréttir að Gunnar frændi
væri látinn. Fyrstu viðbrögð okkar
vora, að þetta gæti ekki verið satt,
því í okkar augum var Gunnar allt-
af til staðar, hann er alltaf í Vest-
mannaeyjum, það er eins öraggt
og nótt kemur á eftir degi. En núna
er komið stórt skarð, sem ekki er
hægt að fylla. Við gætum skrifað
heila bók ef við ættum að lýsa
Gunnari, en fyrir okkur var hann
alltaf hress og kátur, stutt í hlátur-
inn og ekki langt í stríðnina.
Það var skemmtilegt að tala við
Gunnar og við tókum þátt í prakk-
arastrikum hans. Til dæmis þegar
Gunnari tókst að telja okkur kökk-
unum trú um að bíllinn væri að
springa, þegar það fór að sjóða á
bílnum hans, en við vorum að koma
úr Klaufinni. Við rukum öll út í
móa, en hann stóð eftir skellihlæj-
andi. Við vitum það öll að Gunnar
vildi allt fyrir alla gera, og hann
leysti alla vinnu sem hann tók að
sér óaðfinnanlega vel af hendi. Við
vitum að fólki fannst gott að vinna
með Gunnari vegna þess hve vand-
virkur og öruggur hann var í starfi.
Þegar systkinin af Baldursgötunni
og við börn þeirra hittumst öll, var
oftast mikið fjör, alltaf eitthvað að
gerast og alltaf eitthvað ævintýri í
gangi.
Eiginkonu hans og dætrum send-
um við dýpstu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Gunnars
Inga Einarssonar.
Eða eins og stórskáldið sagði:
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Systkinabörn.
Við vorum öll svo ánægð hérna
saman á laugardeginum hinn 25.
febrúar enda frá mörgu að segja
þar sem við höfðum ekki hist í rúm-
an mánuð. Þar sem Sigurður land-
aði alltaf fyrir norðán vora það
gleðitíðindi þegar þú hringdir og
sagðist vera á leið heim til að landa.
Það hvarflaði ekki að okkur að þá
væram við öll saman komin í síð-
asta sinn, að stundirnar okkar yrðu
ekki fleiri. Við ókum þér niður á
bryggju og töluðum lengi vel saman
í bílnum. Við kysstum þig bless og
þú gekkst um borð. Margar blaðsíð-
ur hafa verið skrifaðar og tæki