Morgunblaðið - 09.03.1995, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 9. MARZ 1995 43
MIIMNINGAR
mörg ár að skrifa niður minningar
okkar. Við munum lesa þær fyrir
okkur og ætíð mun alltaf bætast
við þær síðar. Við fundum kvæði
sem lýsir þér svo innilega og þeim
ánægjulegu stundum sem við áttum
saman.
Aldrei var neinn
svo ástúðlegur eins og þú
ó pabbi minn
þú ætíð skildir allt.
Ó pabbi minn
hve undursamleg ást þín var
æskunnar ómar
ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson)
Elsku pabbi mmn, við þökkum
þér fyrir samveruna og samfylgdina
í gegnum lífið sem gaf okkur margt
sem við munum búa að. Lífið er
eitthvað sem við ráðum ekki yfir.
Þú varst tekinn svo ungur og snögg-
lega frá okkur. Við vorum búin að
ákveða margt og skipuleggja fram
í tímann en við fáum víst ekki allt-
af að ráða ferðinni. Lagið Þú ert
yndið mitt yngst og besta sem þú
kenndir okkur öllum þegar við vor-
um litlar, sem við sungum bæði hér
heima og í bíltúrum og nú síðast
um jólin verður sungið fyrir okkur
í dag því þetta var lagið okkar.
Elsku pabbi, við söknum þín mikið
og munum ætíð gera það þv: við
höfum misst svo góðan pabba og
góðan vin. Við vitum, pabbi, að þú
ert hjá okkur og munt alltaf verða.
Góði Guð, verndaðu og gættu pabba
okkar, og í sameiningu hjálpið þið
okkur og mömmu að komast í gegn-
um þessa djúpu sorg. Við eigum
marga góða að sem hjálpa okkur
og styðja og munu áfram gera.
Guð geymi þig, pabbi.
Þínar dætur,
Alda, Hrefna og Iðunn.
Kalt er í hjartanu kæri vinur og
kökkur í hálsinum er áfallið sem
nú yfír dynur eltir mig hvert sem
ég fer.
Sárt, já svo sárt er að sjá þig á
braut, sársaukinn marrar í hveiju
spori, þess vegna bið ég og vona
að sú þraut mildist á komandi vori.
Þungt var höggið aðfaranótt 26.
febrúar, þegar Gunnar Ingi vinur
okkar og nágranni var svo snögg-
lega hrifinn á brott úr þessum
heimi. Eftir sitjum við hnípin og
sorgmædd, með margar spurningar
en engin svör.
í 15 ár höfum við búið hlið við
hlið, í 15 ár hafa samskiptin við
þennan öðling og fjölskyldu hans
verið fölskvalaus og aldrei borið
skugga á. Nú yljum við okkur við
minningarnar, sem nóg er af. Minn-
ingar sem aldrei verða frá okkur
teknar.
Ferðalagið til London, þegar við
m.a. heimsóttum Rannveigu systur
hans verður ógleymanlegt. Þar lent-
um við í „smágolunni" sem setti
England á annan endann, svo jafn-
vel okkur Eyjamönnum þótti nóg
um. Við minnumst þjóðhátíðanna
og ferðanna yfir golfvöllinn með
nestið á sínum stað.
Hjólbörukaupin og hjólböru-
samningurinn sem gerður var, til
að geta haldið hjólböruslútt árlega
með tilheyrandi viðbúnaði. Það voru
forréttindi að vera nágranni Gunn-
ars, því alltaf var hann boðinn og
búinn að rétta hjálparhönd, hvort
sem var að negla á eitt bílskúrs-
þak, eða bara draga nágrannann í
gang. Það er því eftirsjá í vini okk-
ar sem nú hefur siglt á önnur höf.
Við ijölskyldan við hliðina kveðj-
um þig með söknuði og þökkum
þér fyrir allt og allt.
Elsku Birna, Alda, Hrefna og
Iðunn, við biðjum góðan Guð að
gefa ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Foreldrum og fjölskyldum ykkar
sendum við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Helgi, Setta, Hjalli
og Guðbjörg.
Það voru hörmuleg tíðindi sem
Ágúst vinur minn í Vestmannaeyj-
um flutti mér snemma á sunnudgas-
morguninn 26. febrúar, um að
Gunnar bróðir hans hefði fallið fyr-
ir borð á skipinu sem hann var á
við loðnuveiðar og væri látinn. Því-
lík harmafregn.
Hugurinn leitaði til Eyja, til
Birnu og dætranna, til foreldra,
systkina og allra þeirra sem nú
sæju á eftir góðum vini og félaga,
og skipsfélaga hans sem þarna í
einni svipan upplifa þá hræðilegu
staðreynd, að þrátt fyrir allar þeirra
tilraunir og fórnfýsi, verður manns-
lífi ekki bjargað, og góður og trygg-
ur skipsfélagi er farinn fyrir fullt
og allt.
Á stundum sem þessum rifjast
margt upp, og fæst af því verður
fest á blað hér, en það var snemma
á unglingsárunum sem ég kynntist
þeim tvíburunum Gunna og Gústa,
og mál þróuðust þannig að við
ásamt nokkrum fleiri strákum
mynduðum vinahóp sem varð nán-
ast órjúfanlegur, og ég minnist þess
ekki að nokkurn tíma hafi fallið þar
skuggi á jafnvel þó hart væri barist
bæði í hand- og fótbolta, en þær
íþróttagreinar voru mikið stundaðar
á þessum árum þótt ekki væri keppt
undir merkjum stóru íþróttafélag-
anna. Og margar voru stundirnar
þar sem við hittumst heima hjá
þeim bræðrum á Baldursgötu 37,
ræddum málin og líklega má segja
að margt hafi verið brallað, og allt
í góðu.
En eins og oft vill verða minnk-
aði sambandið þegar við urðum
eldri og tíminn fór í að stofna heim-
ili og hver og einn að koma sér
þaki yfir höfuðið. Þeir bræður
kynntust báðir indæliskonum frá
Vestmannaeyjum og hafa búið þar
síðan, og óneitanlega varð samband
okkar minna þegar hafið var orðið
á milli okkar. En enginn veit sína
ævina fyrr en öll er, og í dag vildum
við gefa mikið til að samverustund-
irnar hefðu verið fleiri nú seinustu
árin en raun varð á, og fyrir bragð-
ið verður ennþá dýrmætari minn-
ingin um seinustu stundirnar sem
við hjónin áttum með Gunnari
heitnum er við hittum hann á Akur-
eyri þar sem skip hans var að landa,
og við gátum sest niður, spjallað
saman og riijað upp gamla góða
daga og mikið var hlegið og hátt.
En einmitt þannig viljum við
muna vin okkar Gunnar Inga, kátan
og hressan, því þannig var hann.
Við viljum að lokum fyrir hönd
vinanna í hópnum þakka þér Gunn-
ar fyrir góða viðkynningu og allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman.
Elsku Bima, dætur, foreldrar,
systkin, ættingjar og vinir. Missir-
inn er mikill, megi góður Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Stefán Vagnsson,
Guðveig Búadóttir.
Þegar mér barst sú fregn að
æskufélagi minn Gunnar Ingi hefði
farist við Vestmannaeyjar varð mér
hugsað til allra þeirra samveru-
stunda sem við áttum saman í æsku
og fram á fullorðinsár. Mér varð
hugsað ti! Birnu og dætranna
þriggja, til Gústa og ijölskyldu, til
foreldra Gunnars og systkina, til
vina og kunningja. Það var hafsjór
minninga sem riíjuðust upp. Mér
finnst óréttlátt að Gunni sé dáinn,
en því verður ekki breytt og vil ég
því minnast vinar míns.
Þegar við Gunnar og Gústi tví-
burabróðir hans kynntumst fyrst
vorum við það ungir að það tilheyr-
ir einum af fyrstu minningunum
þegar okkur var fyrst hleypt út að
leika okkur saman á Lokastígnum
í Reykjavík. Við lékum okkur saman
sem smákrakkar, vorum í skóla
saman, unnum saman, rifumst,
slógumst, glöddumst og lögðum á
ráðin um framtíðina, fyrir sjálfa
okkur og jafnvel þjóðina. Þannig lá
leið okkar saman allt fram á fullorð-
insár. Gunnari á ég margt að þakka
og miðað við allan þann tíma sem
við áttum saman er nokkuð ljóst
að þær stundir settu mark á fram-
tíð okkar beggja.
Þegar góður vinur fellur svo
snöggt frá sem nú hugsar maður
til annarra vina sinna og óskar
þess að tryggja það að stundir með
þeim verði fleiri í framtíðinni. Ég
átti eftir að ræða svo margt við
Gunna og rifja upp sem ekki verður
gert héðan af með honum.
Minningar mínar um Gunnar
ætla ég að varðveita með mér því
það eru allt minningar sem mér
þykir vænt um, og tel þær eitt það
verðmætasta sem ég á. Við strák-
arnir á Lokastígnum höfum farið
hver sinn veg, sumir haldið sam-
bandi og aðrir ekki, en þannig er
gangur lífsins. Við Gunnar héldum
alltaf sambandi þó það hafi verið
minna í seinni tíð sökum fjarlægðar
og starfa. Gunnar var einn þessara
manna sem maður vildi halda sam-
bandi við. Hann var traustur vinur,
heiðarlegur og tryggur. Hann var
harðduglegur og ábýggilegur og
einn af þeim sem ég gæti treyst
fyrir mikilvægustu verkum. Auk
allra gleðistunda í leik og starfí sem
við áttum þá rifjast upp íjöldi at-
vika og atburða sem tilheyra alvar-
legum hversdagsleikanum. En
hvernig sem það nú er þá stendur
upp úr sterk minning um traustan
og heiðarlegan vin.
Það er mikill missir að manni
eins og Gunnari og ég vil þakka
fyrir að hafa fengið að njóta þess
að tiafa átt hann fyrir vin.
Ég og fjölskylda mín sendum
Birnu, Öldu, Hrefnu og Iðunni inni-
legar samúðarkveðjur, einnig Gústa
og Eddu, foreldrum Gunnars, þeim
Einari og Hrefnu, systkinum og
öðrum vinum og ættingjum.
Theódór S. Halldórsson.
Við ætlum hér að minnast félaga
okkar Gunnars Inga Einarssonar
sem við kynntumst þegar hann hóf
störf um borð í Sigurði VE fyrir
fjórum árum.
Nú hefur verið höggvið stórt
skarð í þéttan hóp félaga þar sem
Gunnar Ingi er horfinn. Gunnar
Ingi ætlaði sér aldrei að verða sjó-
maður, en hann hafði um langt
árabil starfað sem trésmiður hjá
Hraðfrystistöðinni sem síðar sam-
einaðist ísfélagi Vestmannaeyja hf.
í ársbyijun 1992. í ársbyijun 1991
ákvað Gunnar Ingi að breyta til og
falaðist eftir skiprúmi hjá útgerð-
inni sem varð til þess að hann fékk
starf sem háseti á loðnuskipinu Sig-
urði VE. Þar urðum við þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá til okkar
góðan félaga. Oft er mikið líf í borð-
salnum hjá okkur og strax kom í
ljós að Gunnar Ingi var einstaklega
skapgóður og þægilegur maður sem
féll vel inn í þéttan hópinn, en flest-
ir skipveijar á Sigurði hafa verið
þar um borð um langt árabil. Gunn-
ar Ingi reyndist einstaklega bón-
góður og þá kom sér einkar vel
reynsla hans við smíðarnar, því
hann var mjög duglegur við að
bæta alla aðstöðu okkar um borð
og hafði næmt auga fyrir öllu því
sem betur mátti fara.
Við þökkum Qunnari Inga fyrir
gott samstarf og allar þær ánægju-
legu stundir sem við höfum átt sam-
an á undanförnum árum.
Elsku Birna og dætur, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur og
vernda. Minningin um góðan dreng
mun lifa áfram um ókomna tíð.
Áhöfnin á Sigurði VE.
Stjórnendur fyrirtækja með um-
fangsmikla starfsemi, ekki síst í
sjávarútvegi, mega því miður búast
við því að slys og óhöpp verði við
atvinnureksturinn. Þegar á reynir
er þó enginn í raun viðbúinn slíkum
ótíðindum og varð það mér því mik-
ið áfall þegar ég fékk fregnir af
því aðfaranótt sunnudagsins 26.
febrúar sl. að Gunnar Ingi Einars-
son hefði fallið útbyrðis af Sigurði
VE og drukknað. Þessa nótt var
mjög gott veður á loðnumiðunum
við Vestmannaeyjar og Gunnar Ingi
var vanur sjómaður og mjög var-
kár. Þegar óhappið varð brugðust
skipsfélagar Gunnars Inga rétt við
í alla staði. Skipinu var samstundis
snúið við og einn skipveijanna,
Andrés Þ. Sigurðsson, kastaði sér
til sunds og náði til Gunnars Inga
og var honum komið um borð á
nokkrum mínútum. Lífgunartil-
raunir voru hafnar samstundis en
þær báru því miður ekki árangur.
Þannig verða slysin, þau gerast
snöggt og óvænt og gera ekki boð
á undan sér. Við sem horfum á
eftir góðum vini og félaga stöndum
agndofa eftir, en fáum engu um
breytt.
Ég kynntist Gunnari Inga þegar
hann hóf störf sem trésmiður hjá
Hraðfrystistöð Vestmannaeyja árið
1977 og hafði hann starfað í 18
ár samfellt hjá Hraðfrystistöðinni
og síðar ísfélaginu þegar hann lést.
Hann sýndi áhuga á að komast sem
sjómaður á loðnuskipið Sigurð fyrir
fimm árum. Það var með töluverðri
eftirsjá að ég samþykkti að hann
færi úr smíðunum á sjóinn. En á
milli vertíða stundaði hann áfram
smíðar og önnur störf á vegum fyr-
irtækisins í landi. Þann tíma sem
Gunnar Ingi var á sjónum kom
hann sér mjög vel meðal skipsfélaga
sinna, enda var hann duglegur,
ábyggilegur og samviskusamur og
góður félagi. Sama gilti um smíð-
arnar. Gunnar Ingi var dugnaðar-
forkur og gekk í verkin sem þurfti
að vinna og kláraði þau. Það var
alveg sama hvaða verk hann var
beðinn um að taka að sér, hvort
sem það var á hans starfssviði eða
öðru. í stóru fyrirtæki er oft kallað
á smiðinn úr ýmsum áttum, því víða
þarf að sinna verkum og úrbætur
þola ekki alltaf bið. Alltaf komst
Gunnar Ingi í gegnum starfið með
miklum sóma og við samstarfs-
mennirnir vorum mjög ánægðir með
þjónustu hans og vinnubrögð.
Gunnar Ingi var einn af þeim starfs-
mönnum sem fyrirtæki eru stolt að
hafa í sinni þjónustu. Slíkir menn
eru gulls ígildi á hvaða vettvangi
sem þeir starfa. Auk starfa sinna
sem trésmiður og sjómaður hafði
hann með höndum eftirlit með
umfangsmiklum byggingafram-
kvæmdum á vegum fyrirtækisins
og leysti þau störf af hendi með
sömu trúmennsku og annað sem
hann tók sér fyrir hendur.
Þegar fólk fellur frá í blóma lífs-
ins er erfitt að sætta sig við dauð-
ann. Samstarfsfólk Gunnars Inga
hjá Isfélagi Vestmannaeyja harmar
fráfall góðs félaga og vinar.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir að
hafa átt þess kost að kynnast Gunn-
ari Inga Einarssyni á lífsleiðinni.
Ég sendi eiginkonu hans Birnu
Hilmisdóttur, dætrum þeirra þremur
og fjölskyldum, svo og öðrum ætt-
ingjum, innilegar samúðarkveðjur
og bið þeim öllum Guðs blessunar.
Sigurður Einarsson.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR GUÐMUNDSSON,
áðurtil heimilis
á Reykjavíkurvegi 5,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju föstudaginn 10. mars
kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Gunnar Pétursson, Guðbjörg Guðbrandsdóttir,
Friðrik Pétursson,
Örn Gunnarsson, Jóhanna Valdemarsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÁGÚSTAR FILIPPUSSONAR,
Hábæ 40,
Reykjavík.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför eigin-
konu minnar, móður okkar, ömmu og langömmu,
SVÖVU JÓHANNESDÓTTUR,
Markholti 1,
Mosfellsbæ.
Gísli Jónsson,
dætur, barnabörn
og barnabarnabarn.
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns og föður okkar,
BJÖRNS GUÐMUNDSSONAR,
Brunngötu 14,
ísafirði.
Kristjana Jónasdóttir,
Birna Björnsdóttir, Jónas Björnsson.
t
Hjartans þakkir færum við öllum, sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
GRÍMS BJÖRNS JÓNSSONAR,
Ærlækjarseli,
Öxarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Kristnesspítala.
Guð blessi ykkur öll.
Erla Bernharðsdóttir,
Jón Grímsson,
Helgi Valur Grimsson,
Arnþór Grímsson,
Grímur Örn Grimsson,
Stefán Haukur Grímsson,
Bernharð Grimsson,
Guðný Guðnadóttir,
Jóna K. Einarsdóttir,
Heiðrún Pétursdóttir,
Arnþrúður Óskarsdóttir,
Sigríður Benediktsdóttir,
Eyrún Egilsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.