Morgunblaðið - 11.03.1995, Blaðsíða 35

TirXA ircirjrfiatwW' ' P&P.V WA U f7r HIfnMínV> í)?
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MARZ 1995 35
MINIMINGAR
merla í rnargra hugum söknuðinum
samfara. Svo alltof skjótt hefur nú
skyggt að á minni hugumkæru
heimaslóð, þegar genginn er svo
skyndilega góður drengur, sem
gekk að hveiju sinu verki af alúð
traustri og trúfestu um leið. Til
lokadagsins mikla var iðjað vel,
aldrei gefið eftir, þó ekki væri
heilsufar svo sem vera ætti. Æðru-
laus og óvílinn gekk hann ævibraut-
ina á enda, honum fylgdi um ævi-
veg allan verklagni væn, viðmót
gott og sönn samvizkusemi, ásamt
þeirri grómlausu gamansemi og
orðheppni ágætri sem gerði hann
svo vinmargan og vinsælan félaga,
enda hjartalagið hlýtt og honum
gott að mega kynnast.
Um liðin jól bar fundum síðast
saman í svip, handtakið hlýtt og
traust sem alltaf og líkt og áður á
létta strengi slegið. Við alltof
óvænta brottför hans finn ég sökn-
uð í sefa og svo veit ég er um alla
er fengu að njóta hlýrrar lundar,
trausts hans og trúmennsku. Sam-
félagið mitt hefur mikils misst,
menn eins og Karl eru kjölfesta
hvers byggðarlags, menn sem vilja
duga því alltaf sem allra bezt og
ganga fram til góðs í hverri gerð
sinni og leggja þar að krafta sína
og kappsemi.
Karl var maður vörpulegur á
velli og sannarlega sópaði að honum
í hógværð og prúðmennsku hans.
Hann var kraftamaður og kempa
góð sem faðir hans en frá foreldrum
báðum erfði hann mildan hug,
stefnumið staðfestu og glettnina
góðu. Allt ytra hjóm var honum
andstyggð, það sem innra bjó skipti
öllu og í því var hann gæfumaður
góður.
Starfsvettvangur hans hafði um
ijölda ára verið hjá Vegagerð ríkis-
ins þar sem hann gegndi störfum
af stakri nákvæmni og trúnaði við
hvert sitt verk, svo vel yrði af hendi
leyst í hvívetna. Þar var hann um
leið sannur gleðigjafi með sínum
hnyttnu athugasemdum um lífið og
tilveruna, allt víl og sút víðsíjarri.
Sjálfur kynntist ég Karli bezt um
vetrartíma fyrir margt löngu er við
lékum saman í Grátsöngvaranum
og sú kynning var gefandi og góð
sem öll önnur fyrr og síðar. Karl
var afar liðtækur leikari og létti
mörgum lund áður fyrr í góðum
gamanþáttum þar sem gáskinn og
hnyttnin áttu samleið með ágætri
túlkun.
Hann hætti alltof snemma að
veita leikstarfí það verðuga lið sem
hann átti svo létt með að gefa. í
Grátsöngvaranum var hann í essinu
sínu og undur þótti okkur samfylgd
hans þar og þátttaka öll góð, enda
hann hrókur alls fagnaðar í hveiju
hléi.
Karl var eðlisgreindur maður, las
mikið, myndaði sér ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
sá vel settur sem átti hann að
bandamanni í orrahríð orðræðunnar
eða annarri samfylgd. Hann var
einlægur samhjálparsinni alla tíð
og vildi sjá veg hins vinnandi fólks
sem mestan og bestan.
Hann var hinn trausti þegn í
trúnaði sínum við hvert það verk
er vinna skyldi. Einkalíf hans var
með einstökum ágætum, gæfa hans
sú að eiga gott bernskuheimili og
eignast svo hinn vel gerða lífsföru-
naut mætra mannkosta og mikils
ástríkis og einkadóttur góða en þær
voru honum allt í umvefjandi gagn-
kvæmri elsku. Þar í ranni ríkir nú
söknuður sárastur.
Minningin vermir vissulega hug-
umhlý. Heiðríkja margra mætra
stunda Ijómar yfír. Kært mun hann
kvaddur af öllum þeim sem áttu
með honum ágæta fylgd á ævi-
braut.
Við Hanna sendum einlægar
samúðarkveðjur til hans nánustu,
eiginkonu, dóttur og systur allra
helzt. Hörður Arinbjörn dóttursonur
okkar sendir saknaðarkveðjur.
Hans orð í einlægni klökkvans sögð:
Það verður ekkert eins á Vegagerð-
inni, þegar Kalli er þar ekki leng-
ur. Undir það munu margir taka.
Heiðbjört minning mannkosta-
manns mun lifa í hugum okkar allra
sem áttum með honum fylgd.
Blessuð sé sú birturíka minning.
Helgi Seljan.
Við munum hann fyrst á kaffí-
stofu Vegagerðarinnar á Reyðar-
firði fyrir sautján árum. Hann var
stór og þreklegur, handtakið var
hlýtt og þétt. Hafði hann þar þá
sem oftar gjaman orð fyrir mönnum
á sinn rólega og hógværa hátt. Ein-
att blés hann lífí í umræðurnar,
gerði grín að mönnum og málefn-
úm, en þó mest að sjálfum sér.
Allt samt með íhygli og gjörsneytt
yfírborðsmennsku.
Vegagerðin var starfsvettvangur
hans mestan hluta ævinnar. Hann
var veghefilsstjóri hér áður, síðar í
birgðavörslu og upplýsingaþjón-
ustu. Vinsæll var hann í starfi og
var algengt, að þeir sem leið áttu
um Reyðarfjörð litu inn hjá Vega-
gerðinni gagngert til að eiga við
hann orðastað.
Hann var dálítið af gamla skólan-
um. Sinnti því af stakri trúmennsku
sem honum var treyst fyrir, hlífði
sér aldrei og breytti versnandi
heilsufar engu þar um. Fríin sátu
iðulega á hakanum.
Hann gaf sig töluvert að félags-
málum, s.s. í leikfélaginu, slysa-
varnafélaginu og lestrarfélaginu,
þó minna hin seinni árin.
Karl Ferdinandsson var í daglegu
tali kallaður Kalli Fedd eða bara
Kalli. Við áttum því láni að fagna
að eignast hann að vini ásamt þeim
Guðnýju og Jóhönnu. Það var okkur
ekki ónýtt, nýaðfluttum til Reyðar-
fjarðar með allar okkar væntingar
og ótal spurninga, að komast í það
vinfengi.
Það hét að fara til Kalla og Lillu
þegar við heimsóttum þau, sem var
ærið oft á Reyðarfjarðarárum okk-
ar. Okkur var alltaf tekið sem höfð-
ingjum og af alúð sem ætíð mun
ylja, ekki síst börnunum. Hvort sem
þau voru lítil eða stálpuð var rætt
við þau sem jafningja og með virð-
ingu og áhuga á flestum viðfangs-
efnum æskunnar. Mikils vert var
það ungum sálum sem áttu heima
langt frá öfum og ömmum.
Kalli átti gott safn bóka og leyndi
sér ekki, að það var ekki til skrauts,
heldur lesið. Hvort sem það var í
stofunni hjá honum eða einhvers
staðar á ferðalagi var það okkur
eilift aðdáunarefni hversu þrælvel
hann var að sér um alla mögulega
og ómögulega hluti. Frásagnir hans
af fólki og atburðum, nýjum sem
löngu liðnum, voru skýrar og lif-
andi og umfram allt, skemmtilegar.
Sögurnar góðu með brosinu
breiða verða héðan í frá sagðar
annars staðar. Samverustundunum
með Kalla er lokið í bráð. Söknuð-
inn mun sefa þökkin fyrir að hafa
fengið að njóta samfylgdar hans
spöl á lífsins leið.
Nína og Hilmar.
Þegar ég heyrði að vinur minn
Kalli Fedda, eins og hann var oft-
ast kallaður, væri látinn setti að
mér mikla hryggð og sáran söknuð.
Ég kynntist Kalla þegar ég byrj-
aði að vinna hjá Vegagerð ríkisins
á Reyðarfirði árið 1987, en hann
vann þar sem birgðavörður. Fljót-
lega fann ég að þarna hefði ég eign-
ast góðan vin. Kalli var alveg ein-
stakt ljúfmenni, hann hafði lag á
því að láta mig sjá björtu hliðarnar
á hlutunum ef eitthvað bjátaði á
hjá mér. Alltaf hafði hann ráð und-
ir rifí hveiju og ávallt var hlýjan
og góðlátleg kímnin á sínum stað.
Við ræddum oft um vinnuna okkar
og vorum sammála um að hlúa
þyrfti betur að mannlega þættinum.
Hann hafði það starf m.a. að
svara til um færð á vegum og gerði
það með stakri prýði. Hann sagði
mér til í þeim efnum og lagði mik-
ið upp úr því að maður gæfí „kúnn-
anum“, eins og hann kallaði þá sem
hringdu til að spyija um færð, góð-
an tíma. Það gerði hann sjálfur og
eignaðist marga góða vini. Það eiga
margir eftir að sakna þess að heyra
ekki lengur röddina hans í símanum
þegar haft er samband við VR.
Við unnum saman hjá Vegagerð-
inni í sjö ár og á hveijum degi átt-
um við spjall saman stutta stund.
Kalli var afskaplega fróður maður,
það var svo gaman að heyra hann
segja frá, maður bókstaflega drakk
í sig sögur um liðna tíð þegar hann
var á vertíð og þegar hann var
varðmaður hjá VR. Oft kastaði
hann fram stökum sem hann kunni
ósköpin öll af.
Ég tel það mikil forréttindi að
hafa verið svo lánsöm að kynnast
Kalla, það var bæði lærdómsríkt
og mannbætandi. Minningin um
hann mun ávallt standa upp úr sterk
og falleg.
Elsku Lilla og Jóhanna, megi guð
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Ég bið Kalla blessunar í æðri heim-
um.
Anna Jenný Wilhelmsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfcct eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðalltnubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
sitjir heima í Grettisbæli og ég geti
litið inn til þín og ömmu og spjallað
um hestana við þig.
Ég vil þakka þér fyrir allt það
góða sem þú gerðir fyrir mig frá
því ég fór að vera hjá ykkur ömmu.
Það koma oft góðar minningar í
huga mér þar sem við vorum bara
tvö saman í útreiðartúr á Sindra
og Sörla og stoppuðum og settumst
niður og þú fékkst þér í pípu og
við spjölluðum saman.
Afí minn, það eru þessar góðu
minningar sem hjálpa mér að sætta
mig við að þú sért farinn frá okkur.
Fái ég ekki að faðma þig,
fópuð þann ég missi.
Frelsarinn Jesú fyrir mig
faðmi þig og kyssi.
(S.J.)
Afi minn. Góði Jesú fylgi þér,
með öllum sínum englaher.
Takk fyrir allt,
Ragnhildur.
Siguijón Bjarnason var kappi til
orðs og æðis. Hann hafði röggsama
framkomu og var fylginn sér í orði
og á borði. Honum var ekki gefíð
um undanslátt eða að gefa eftir í
sjálfsögðum málum. Þessi ákveðni
var heillandi þáttur í fari hans og
að viðbættri glettninni og gaman-
seminni þá var gaman að eiga við
manninn samskipti. Hann var gef-
andi persóna.
Siguijón hafði viðkvæma lund og
var næmur á það sem gerðist í
kringum hann. Ef einhver minni
máttar mátti þola ofríki annars eða
ef einhver fékk ekki notið sannmæl-
is þá blés hann til varnar og lét
hlutaðeigandi vita af því. Þá lét
hann þess einnig getið þætti honum
vel unnið og framganga manna góð
í baráttumálum. Þetta eru góðir eig-
inleikar sem skapa vídd í persónu-
leikanum og Siguijón Bjarnason
hafði vítt áhugasvið.
Siguijón var forystumaður sjálf-
stæðismanna í sveitarstjorn á Eyr-
arbakka um tíma og eitt af hans
miklu baráttumálum var brú yfir
Olfusárósa. Það var gaman að fylgj-
ast með honum á fundum með þing-
mönnum er hann ræddi þetta hugð-
arefni sitt og brýndi þá til verka.
Og þá var ekki síður gaman að
ræða við hann þegar brúin var orð-
in að veruleika. Þá nutu þeir sann-
mælis sem að málum komu.
Það var gaman og notalegt að
vera nærri Siguijóni hvort sem var
við eldhúsborðið heima hjá þeim
hjónum eða á fundum þar sem póli-
tíkin var í umræðunni. Einu sinni
sátum við saman við borð í fundar-
sal, fundurinn var í daufara lagi og
menn mjög á sama máli. Þá sagði
Siguijón stundarhátt: „Ég held ég
verði bara að taka til máls þetta er
of dauft.“ Þessu var jánkað og hann
tók til máls og viti menn, fundurinn
hfnaði við og varð fjörlegur um tíma
á meðan innlegg hans var rætt. -
„Var þetta ekki allt í lagi?“ sagði
hann svo og brosti glettnislega.
Siguijón var sannur sjálfstæðis-
maður í orði og æði og kunni að
meta það að menn vildu standa á
eigin fótum og hefjast af dugnaði
sínum. Það var gott og gaman að
fá frá honum upphringingu þar sem
hann kvatti til góðra verka og ræddi
málin. Það var lærdómsríkt því hann
hafði sjónarhorn sem ekki var al-
mennt og mótaðist af lífsgöngu
hans og uppeldi.
Siguijón var hlýr persónuleiki
sem hafði sívökult auga með sínum
nánustu jafnt sem umhverfi sínu.
Mikill heimilismaður var hann og
góður afi og langafi. Gaman var að
heyra hann tala af hrifningu um
kraftinn í bamabörnunum við bygg-
ingar eða i íþróttakeppnum þar sem
hann fylgdist vel með.
Minningin um Siguijón Bjarnason
er hressileg og gefandi, hlaðin lær-
dómsríkum og lifandi augnablikum.
Eftirlifandi eiginkonu og ættingjum
bið ég Guðs blessunar.
Sigurður Jónsson.
Það er ótrúlegt og erfítt að sætta
sig við að hann afi skuli vera dáinn
en þannig er það víst alltaf þegar-
maður þarf að sjá á bak góðu fólki
sem manni þykir vænt um.
Hann afí var góður maður og
fyrir okkur sem þekktum hann er
það mikill missir að hafa hann ekki
lengur. En það er gott að hugsa til
þeirra stunda sem við áttum saman
og fyrir þær vil ég þakka með þess-
um fátæklegu orðum.
Afí var alltaf til staðar þegar
hans þurfti við svo lengi sem ég
man og hann var helsta fyrirmyndin
enda auðvelt fyrir lítinn strák og
ungling að líta upp til hans. Gott
var að leita til hans með stórt og
smátt sem fyrir kom í daglegu
amstri á yngri árum og síðar þegar
það varð stærra og meira sem mað-
ur tók sér fyrir hendur. Alltaf var
hann tilbúinn til að hlusta og taka
þátt í því sem var að gerast, leggja
lið eftir mætti, skiptast á skoðunum
og umfram allt að hvetja mann
áfram í að takast á við málin og
verkefnin framundan.
Afi vildi vita hvað var að gerast
og hafði samband ef honum fannst
líða of langur tími millil þess að við
hittumst eða töluðumst við. Hann
var maður sem hafði skoðanir á
málunum og hann fylgdist vel með
í þjóðmálum og því sem var að ger-
ast í nánasta umhverfí hans. Hann
fylgdist og með öllum íþróttakeppn-
um okkar af miklum áhuga og frá
honum kom kraftur í einbeitinguna
sem þarf á þeim vettvangi.
Það var gott að tala við afa.
Hann hafði ríka réttlætiskennd og
sannfæringarkraftur hans var smit-
andi. Hann lét aldrei neinn bilbug
á sér finna og var sannur sigurveg-
ari f hugsun, allt fram á síðasta
dag. Hann afí var sönn hetja.
Við vorum nánir og góðir vinir
við afi, fórum á tímabili ekkert hvor
án annars. I reiðtúrunum okkar um
fjöruna á Eyrarbakka áttum við
bletti þar sem við stoppuðum og
hvíldum hestana. Þá kveikti hann
sér í pípu og svo var spjallað, þá
leið okkur vel. Það eru þessar góðu
spjallstundir sem verða gimsteinar
í huganum nú þegar hann er farinn.
Einnig koma upp í hugann allar
samverustundirnar í Grettisbælinu
þar sem alltaf var stutt í glettnina
og stráksskapinn hjá karii.
Fyrir þetta allt vil ég og við hjón-
in þakka. Afí var klettur sem gott
er að hafa átt að bakhjarli og að
hugsa til nú þegar hann er farinn
frá okkur, en hann lifir. Amma er
nú ein en hún á minningu um góðan
mann. Við biðjum góðan Guð að
styrkja hana í sorginni. Hjá okkur
öllum lifir minningin um góðan afa
sem alltaf var á sínum stað og mun
hér eftir skipa sinn sess í minningu
okkar allra.
Sigurjón Bjarnason.
Sá látni mun lifa í minningunni.
Hans verður saknað vegna kynna
af honum sem urðu stór þáttur í
lífi margra, ekki sízt í lífí þess, sem
þetta ritar. Siguijón var sérstakur
persónuleiki - alltaf sterkur eins
og íslenzkir karlmenn af gamla skól-
anum voru margir hveijir vegna
harðs uppeldis. Það var ekkert elsku
mamma að vaxa úr grasi á kreppu-
árunum hér á landi. Hann missti
pabba sinn, Bjarna Einarsson skip-
stjóra, barnungur, en hann fórst
með togaranum Robertson í aftaka-
veðri 1928. Föðurmissirinn hafði
djúpstæð áhrif á Siguijón. Hann
hafði menntazt í lífsins ólgu sjó frá
unga aldri - þessi gamal-Reykvík-
ingur, þessi hreinræktaði höfuð-
borgarbúi, sem var alla tíð laus við
þröngsýni þorpsbúa. Það var alltaf
ákveðin reisn yfir Siguijóni. Hann
minnti eiginlega á New York-búa
með ákveðinn kúltúr. Hann var
glæsilegur heimsmaður, sem átti
glæsilega konu og glæsileg börn.
Það er alltaf eitthvað spunnið í
menn, sem ná sér í sjarmerandi
konur. Eiginkona hans er Guðbjörg
Eiríksdóttir frá Gunnarshólma á
Eyrarbakka. Páll heitinn ísólfsson
sagði eitt sinn, að laglegustu konur
á Islandi þrifust í seltunni á suður-
ströndinni þ.e.a.s. á Eyrarbakka og
Stokkseyri, flestar af Bergsætt.
Árið 1982 og tvö ár liðin síðan
undirskráður reyndi að hverfa til
betri vegar. Fram undan ferð til
Evrópu, hættuför varðandi Dionysos
(bjórinn hættulegur) með annan
soninn sem lífvörð og siðferðilegan
áminnara. Allt í einu berst skeyti
utan úr únivers, sem bendir austur
á Eyrarbakka. Siguijón var þegar
orðinn stór þáttur í lífsbjörgun
greinarhöfundar. Leikurinn barst til
Eyrarbakka í Heiðdalshús, þar sem
þau hjón fangavörður Siguijón
flokkstjóri og kona hans tóku komu-
manni opnum örmum. Að skilnaði
nældi Siguijón gullmerki í barm
utanfara, sagði, að það mundi
vernda hann, sem það og gerði.
Þetta var hið fræga úlfalda-gull-
merki frá Hazelden í Bandaríkjun-
um sem stundum er kallað tuttugu
og fjórar klukkustundir (Twenty-
four hours). Úlfaldi getur verið án
drykkjar samfellt tuttugu og fjórar
stundir, sbr. „einn dag í einu“. Lengi
býr að fyrstu gerð.
Síðan eru liðin þrettán ár. Nú er
velgjörðarmaður og vinur horfinn
sjónum, þessi sterki trúmaður og
kraftaverkamaður sem alltaf var að
leita að fegurra og heilsteyptara lífi.
Slík er hugsjónin í prógrami þeirra
Bill og Bob - og slík var hugsjón
Guðna heitins Ásgeirssonar frá
Flateyri, en hann fyrstur íslendinga
kynnti hugsjón þeirra félaga, amer-
íska læknisins og ameríska fjár-
málamannsins.
Siguijón var eins og Steinar Guð-
mundsson, sem allra manna bezt
kann AA prógramið, einn elzti spor-
göngumaður hinna nafnlausu
manna hér á íslandi. Báðir mennirn-
ir, Siguijón og Steinar, höfðu jafnt
og þétt helgað sig fegurstu hugsjón
á jörðu, ekki til að láta huggast eða
hugga á falskan hátt, heldur til að
vera sterkir og beygja sig undir
örlög. Það er sjaldgæft, að menn
kunni prógrammið út í hörgul eins
og þeir félagar. Líftónn SigTirjóns
var jákvæður, mótaður af AA-líflín-
unni. Aukinheldur var hann víðsýnn
heimsmaður á sinn hátt, hámennt-
aður og andríkur. Hann hafði lifað
ótrúlega margt af, en eins og allir
menn, sem eru gæddir bijóstviti,
vita, er lífsreynsla mesta menntun-
in.
Hans er saknað.
Steingrímur St.Th. Sigurðsson.