Morgunblaðið - 15.03.1995, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 15. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Þórdís Ólafs-
dóttir Almeida
fæddist 5. júlí 1926.
Hún Iést í Landa-
kotsspítala 10. mars
1995. Foreldrar
hennar voru Ólafur
P. Ólafsson, veit-
ingamaður, f. 3.1.
1898, d. 1965, og
Helga P. Sigurðar-
dóttir f. 7.9. 1901,
d. 1983. Þórdís var
~M' sú fjórða í röðinni
af níu systkinum,
nú eru sjö á lífi.
Þórdís giftist Ró-
bert L. Stevens hermanni í
landgönguliði Bandaríkjaflota
1944. Þau skildu 1957. Þórdís
gekk að eiga eftirlifandi eigin-
mann sinn, Marcelo Almeida,
f. í Quito í Ekvador 17.8. 1973.
Þórdís lærði hárgreiðslu hjá
Stellu Tryggvadóttur 1943 og
1944 og starfaði við það æ síðan
í Bandaríkjunum. Þórdís verð-
ur jarðsungin frá Fossvogskap-
ellu miðvikudaginn 15. mars kl.
13.30.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfí Jesús í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér
(H. Pétursson)
Þá er Dísa systir farin frá þessum
táradal en minningin um Dísu syst-
ur mun lengi lifa. Hún var sú sem
við öll unnum, dáðum, vorum hreyk-
in af, systkini og frændfólkið allt.
Öllum vildi hún vel gera og sárt
fann hún til með þeim sem bágt
áttu. Oft heimsótti ég Dísu systur
til Ameríku og var manni alitaf
tekið jafn vel og innilega af henni
og hennar ástkæra eiginmanni
Marcelo því þau voru svo lík í hugs-
un og æði. Við vorum systur og
bestu vinkonur frá því að við vorum
böm í heimahúsum og er því margs
að minnast og söknuðurinn er sár.
Bið ég góðan guð að taka vel á
móti Dísu systur og að styrkja
Marcelo í hans mikha sorg.
Elín Ólafsdóttir.
Ein af fyrstu endurminningunum
um Dísu föðursystur mína er, þegar
hún kom með Marcelo manni sínum
til heimilis okkar í Maryland í
Bandaríkjunum. Sólin skein, eins
og hún gerði svo oft í þá daga, og
ég og systur mínar og bróðir tróðum
okkur inn í aftursætið á nýja bílnum
þeirra full hrifningar og eftirvænt-
ingar. Það var alltaf hátíð, þegar
Dísu frænku og Marc-
elo bar að garði. Ef hún
kom ekki sjálf, sendi
hún okkur gjafir. Á
þessum árum, er efnin
vorú ekki upp á marga
fiska, lífgaði Dísa
frænka upp á jólin hjá
okkur með gjöfunum,
sem hún sendi.
Einn heitan sumar-
dag fengum við Dísa
systir og María frænka
að heimsækja Dísu og
Marcelo til Columbus í
Ohio. Við vorum bara
tólf og ellefu ára gaml-
ar svo að okkur fannst við vera
heilmiklar dömur að fá að ferðast
aleinar með Greyhound-vagni alla
leið til Ohio. Þegar Marcelo fór til
vinnu sinnar þutum við dömurnar
niður í hárgreiðslustofuna hennar
Dísu og settumst í stólinn hjá henni
eins og fínar frúr lesandi kvenna
tímarit með skvaldri og hlátri á
meðan hún greiddi okkur og reyndi
að gera úr okkur fínar dömur.
Dísa var mjög gefandi mann-
eskja og greiðvikin. Með aldrinum
skildist mér að gjafmildi hennar var
ekki aðeins bundin jólunum.
Einu sinni á fjórða júlí-hátíð benti
hún mér á, að ég ætti að veita
dóttur minni Dísu meiri ástúð. Síðan
sagði hún að ég ætti að dansa við
dóttur mína, af því að hlýjustu end-
urminningar hennar sjálfrar væru
þegar hún var lítil stelpa og móðir
hennar dansaði við hana í dagstof-
unni hjá þeim. Litla dóttir mín nýt-
ur góðs af þessari ráðleggingu Dísu
frænku.
Það voru ekki margir ættingjar
í næstu nálægð, er við vorum að
vaxa úr grasi, en Dísa frænka var
alltaf nálægt, þó að hún byggi langt
í burtu, en það var okkur mjög
dýrmætt. Fyrir það langar mig nú
að taka Dísu frænku, og fyrir sum-
ar af mínum björtustu endurminn-
ingum. Megi mín kæra frænka vera
Guði falin og hvfla í friði. Marcelo,
manni hennar votta ég mína dýpstu
samúð í hans miklu sorg.
Helga Pálína Sigurðardóttir.
Dísa frænka er dáin. Sorgleg tíð-
indi bárust um fjölskylduna, bæði
vestanhafs og hér heima. Allir voru
harmi slegnir og þrumulostnir eins
og eitthvað hefði gerst sem ætti sér
enga stoð í raunveruleikanum.
Þannig persóna var hún Dísa
frænka mín, svo fuíl af lífí, ást og
umhyggju fyrir fjölskyldu sinni og.
þá sérstaklega systkinabörnum og
barnabömum, að ekkert var fjar-
lægara í mínum huga en dauði
hennar. Jafnvel þó hún væri helsjúk
er hún kom í síðustu ferð sína heim
og færi beint á sjúkrahús þá talaði
hún ekki um veikindi sín heldur
framtíðaráform. Hún og Marcelo
ætluðu að kaupa íbúð og setjast
hér að, en fyrst þurfti hún að vera
á sjúkrahúsinu um stund meðan
hún fengi lyíjameðferð, því veikind-
in sem fyrst létu á sér bera fyrir
tveim árum hefðu tekið sig upp.
Ég sat við sjúkrarúm Dísu
frænku minnar og hlustaði á hana
sannfæra mig um að hún yrði ekki
lengi á sjúkrahúsinu. Þegar hún
væri búin í meðferðinni þá yrði allt
gott aftur og hún kæmi í heimsókn
og vildi fá góðan íslenskan mat og
síðan ætti hún eftir að skoða nýja
skólann minn. Jú, ég sá að þetta
var allt saman rétt og var alveg
róleg og ánægð með þessar skýring-
ar og við sátum og borðuðum rjóma-
kökur og spjölluðum um heima og
geima, ég mamma og Dísa eins og
svo oft áður.
Svona var Dísa, hún gat breytt
slæmum kringumstæðum í góðar
með því að vera hún, það var henn-
ar lífsviðhorf, „hafírðu ekkert já-
kvætt að segja, skaltu þegja“. Ég
sé nú hvað þessi stund á sjúkrahús-
inu þennan laugardag var dýrmæt.
Hefði ég verið þess fullviss þá að
hún væri dauðvona þá hefði sam-
veran verið þrungin sorg. Hefði ég
vitað þá að þetta væri síðasta spjall-
ið okkar veit ég ekki um hvað við
hefðum talað. Hefði ég vitað þá að
hún yrði horfin okkur úr þessari
jarðvist eftir örfáa daga hefði það
verið óbærilegt.
Ég þakka þér, elsku Dísa mín,
allar samverustundirnar gegnum
lífíð alveg frá barnæsku minni.
Minningamar mun ég geyma sem
mín dýrmætustu djásn.
Megi Guð launa þér góð verk þín
og elsku, og gefa þér, kæri Marc-
elo, styrk í þinni miklu sorg.
Bára Magnúsdóttir.
Mér þótti svo vænt um Dísu, hún
var langbesta frænka sem hægt er
að hugsa sér. Ég á eftir að sakna
hennar mikið. Ég skil ekki af hverju
Guð þurfti endilega að velja Dísu.
Þó að ég sé bara 11 ára verð ég
að koma þessu í blaðið til að sýna
hve mikið ég sakna hennar.
Ég mun aldrei gleyma hvað hún
var góð. Hún hugsaði um alla nema
sjálfa sig.
Þetta ljóð er til Dísu.
Langt er síðan heyrði ég
lóunnar söng.
Dapur fínnst mér dagurinn,
dimmm er nótt og löng.
(Jakobína Sigurðard.)
Hrafnhildur Ýr Ólafsdóttir.
Elsku frænka mín er látin eftir
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Minningarnar um Dísu
streyma fram, en það sem stendur
efst er mynd af glæsilegri konu sem
allt vildi gera fyrir aðra, en ekkert
þiggja sjálf. Dísa var myndarleg á
allan máta og bar heimili þeirra
hjóna vitni um það. Dísa hefur ver-
ið búsett í Bandaríkjunum undan-
farin 40 ár og mestan þann tíma
starfað sem hárgreiðslumeistari. Þó
Dísa hafí dvalið svo lengi fjarri
heimahögunum var hún alltaf mik-
ill íslendingur í sér og ætlaði sér
alltaf að flytja heim. Hún fékk þó
að kveðja þennan heim á íslandi.
Dísa mín, ég og eiginkona mín
þökkum þér allar yndislegu stund-
irnar sem þú gafst okkur og kveðj-
um þig í bili með trega í hjarta.
Eiginmanni Dísu og aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu þína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ólafur R. Magnússon,
Ása Gíslason.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar mig að minnast kærrar
frænku minnar og vinkonu.
Þó Dísa frænka hafí búið erlend-
is um margra ára skeið, kom hún
oft heim til að heilsa upp á systkini
og frændfólk, og voru það okkur
öllum gleðifundir. Dísa var frænd-
rækin og fylgdist vel með öllum hér
heima og reyndar var hugur hennar
oft á tíðum allur heima á íslandi
og ekki hvað síst nú er hún var
komin heim helsjúk, að hún lét sig
dreyma um íbúðarkaup, bara með
fallegu útsýni yfir fjöllin sem henni
fannst hún hefði misst af í stórborg-
inni. En allt fór á annan veg, hvorki
hún né við ástvinir hennar vissum
að sjúkdómur hennar var á það al-
varlegu stigi, að þar varð ekki nein-
um vörnum við komið. En Dísa vildi
ekki gefast upp helsjúk á Landa-
kotsspítala og gerði hún áætlanir
um framtíð sína og núna ekki er-
lendis, heldur hér heima á landinu
sínu. Það verður því þannig að Dísa
verður lögð til hinstu hvílu við hlið
foreldra sinna í Fossvogskirkju-
garði, með útsýni til allra átta.
Eiginmaður Dísu, Marcelo AI-
meida, kom heim með henni og
hefur hann ásamt systkinum henn-
ar ekki vikið frá dánarbeði hennar.
Þau hjónin eignuðust ekki börn, svo
söknuður hans og tómleiki við missi
hennar er því meiri. Við Ási, börnin
okkar og tengdabörn, minnumst
Dísu með söknuði og sendum Marc-
ÞÓRDÍS ÓLAFS-
DÓTTIR ALMEIDA
+ Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, + Maðurinn minn,
SARA MAGNÚSDÓTTIR, ÓSKAR EGGERTSSON
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði mánudaginn 13. mars sl. fyrrv. stöðvarstjóri Andakílsárvirkjunar,
Erla Eliasdóttir, Jón Ragnar Einarsson, Borgarfirði,
Sigrföur Guðrún Elíasdóttir, Magnús Elíasson, Erna Jóhannsdóttir, lést í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, þann 14. mars. Fyrir hönd aðstandenda,
Elias Fells Elíasson, Anna M. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn. Hrafnhildur Þorgeirsdóttir.

+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
GEORGÁRNASON
leigubílstjóri,
Efstalandi 18,
andaðist í Landspítalanum 13. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Margrét Kristjánsdóttir,
Ólafur H. Georgsson, Marfa Inga Hannesdóttir,
Auðun Georg Olafsson, Selma Víðisdóttir,
Kári Pétur Ólafsson.
+
Elskulegur eiginmaður minn og faðir
okkar,
SIGURBJÖRN ÞÓRARINSSON,
Hvassaleiti 23,
er andaðist 9. mars sl., verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
17. mars kl. 13.30.
Friðbjörg Pétursdóttir,
Árni Sigurbjörnsson,
Sigurjóna Sigurbjörnsdóttir.
elo eiginmanni hennar, systkinum,
frændum og vinum samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning Dísu frænku.
Hvíli hún í friði.
Turid.
Nú er nafna mín og frænka horf-
in í það sem við köllum annað líf.
Alltaf hefur Dísa verið góð við mig
og alla aðra, og Marcelo er góður
við alla eins og Dísa var. Svo ég
nafna hennar reyni að gera allt til
að líkjast henni, vera eins góð, gjaf-
mild og skynsöm og hún var. Svo
ég vona að hún verði eins góð í
næsta lífi og hún var í þessu lífí.
Vertu Guði falin frænka mín.
Þín,
Þórdis.
Dísa frænka og vinkona er dáin.
Minningarnar hrannast upp í huga
manns, ljúfsárar og tregafullar, Af
hveiju var hún tekin frá okkur, og
það svona fljótt?
Þegar að stórt er spurt, verður
oft fátt um svör. En minningarnar
verða ekki frá okkur teknar.
Þegar maður hugsar um Dísu
þá dettur manni fyrst í hug stóra
bjarta brosið, sem yljaði manni svo
oft um hjartaræturnar og hjarta-
hlýja sem hún átti nóg af og gaf
óspart.
Dísa var mjög bjartsýn kona og
sagði svo oft „það þýðir ekki annað
en horfa á björtu hliðarnar". Annað
sem kemur strax upp í huga manns
er Marcelo, eiginmaður Dísu.
Hjónaband þeirra var einstakt. Þeg-
ar þau horfðu hvort á annað fyllt-
ust andlit þeirra af slíkri ást og
virðingu að unun var á að horfa.
Þau voru einhvernveginn eitt.
Dísu og Marcelo varð ekki barna
auðið, en hún átti okkur öll og við
áttum hana alltaf að. Hjá börnunum
okkar var það alltaf Dísa amma og
Marcelo afi.
Dísa var fíngerð og glæsileg
kona. Hún hafði næmt auga fyrir
fegurð, enda bar heimili þeirra og
hún sjálf því glöggt vitni.
Við viljum þakka fyrir allar góðu
stundinar sem við áttum saman,
sérstaklega þær sem við áttum á
heimili þeirra hjóna í Baltimore.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku Marcelo, missir þinn er
mikill, megi góður Guð styrkja þig
í þinni djúpu sorg.
Systkinum og öðrum vanda-
mönnum sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Þórhallur, Bertha,
Karen, Ástþór.
Erfidrykkjur
Glæsileg kafB-
hlaðborð, fállegir
saiir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
nóm uimKiimi