Morgunblaðið - 23.04.1995, Síða 28

'28 SUNNUDAGUR 23. APRÍL1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkaer eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
BERGÞÓRA MAGNÚSDÓTTIR,
Furugerði 1,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þann 8. apríl sl.
Útför hefur farið fram að ósk hinnar
látnu.
Egill Ferdinandsson,
Guðlaug Gunnarsdóttir,
Ingi Sverrir Gunnarsson,
Bryndfs Valbjörnsdóttir og fjölskylda,
Jón Gerald Suttenberger og fjölskylda.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÓSKAR EINARSSON
Stangarholti 4,
lést 10. apríl sl. í Borgarspítalanum.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Guðrún A. Jónsdóttir,
Jón Óskarsson, Hafdís H. Sigurbjörnsdóttir,
Björn Jónsson, Sigrún Waage,
Óskar Örn Jónsson, Gerður Rikharðsdóttir
Sigmar Jónsson,
og langafabörn.
t
Föðursystur mín,
ÓLAFÍA ESTER STEINADÓTTIR,
frá Narfastöðum,
sem andaðist þann 17. apríl, verður jarðsungin frá Fossvogskap-
ellu þriðjudaginn 25. apríl kl. 15.
Fyrir hönd systkina og annarra ættingja,
Steinunn Jóhannsdóttir.
t
Útför föður okkar,
GUÐNA GUÐJÓNSSONAR
frá Brekkum,
Hvolhreppi,
ferfram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
25. apríl kl. 13.30.
Bflferð verður frá Hlíðarenda,
Hvolsvelli, kl. 11.30 og Árnesti,
Selfossi, kl. 12.15.
Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði.
Börn hins
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORLÁKUR SIGURJÓNSSON
frá Tindum,
Fellsmúla 19,
Reykjavík,
verður jarðsunginn þriðjudaginn 25.
apríl frá Bústaðakirkju kl. 13.30.
Gróa Helgadóttir,
Sigrún Þorláksdóttir, Benedikt Ragnarsson,
Marfa Þorláksdóttir, Þór Jóhannsson,
Sigurjón Þorláksson, Svanfrfður Magnúsdóttir,
Gunnar Þorláksson, Kristfn Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Kveðjuathöfn um konuna mína, móður,
tengdamóðir og ömmu,
SIGURJÓNU GUÐRÚNU
JÓHANNSDÓTTUR,
Hrafnistu f Reykjavfk,
fer fram mánudaginn 24. apríl nk. frá
Bústaðakirkju kl. 13.30.
Jarðsett verðurfrá Kálfatjörn sama dag.
Blóm vinsamlega afþökkuð. Þeim sem
vilja minnast hennar er bent á Blindrafé-
lagið, Hamrahlíð 17, sími 687333, eða minningarsjóð Kálfatjarnar-
kirkju, sími 92-46511.
Fyrir hönd aðstandenda.
Hannes L. Guðjónsson.
ÁGÚSTA
FRÍMANNSDÓTTIR
+ Ágústa Frí-
mannsdóttir
fæddist í Reykj'avík
4. september 1958.
Hún lést í Landspít-
alanum 15. april sl.
Foreldrar Ágústu
eru hjónin Frímann
Hauksson, f. 19.
febrúar 1930, og
Þorbjörg Elíasdótt-
ir, f. 22. apríl 1930,
sem búa á Akur-
eyri. Ágústa lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á
Akureyri 1979 og
hjúkrunarprófi frá Hjúkrunar-
skóla íslands í desember 1982.
Að prófi loknu starfaði hún sem
hjúkrunarfræðingur á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri,
Sjúkrahúsi Siglufjarðar, Centr-
allasarettet 1 Eskilstuna, Sví-
DÖKKAN skugga hefur dregið fyr-
ir sólu. Hjörtu okkar eru full af
söknuði. Hún Ágústa mamma okk-
ar er dáin, horfin. Við sjáum hana
ekki lengur, en sitjum eftir með tár
í augum. Samt er mamma alltaf
nálæg, næstum eins og hún sé rétt
handan við homið og væntaleg á
hverri stundu. Þó kemur hún ekki
aftur, ekki í líkama. En með því
að rifja upp allar minningamar sem
við eigum um mömmu, kemur hún
til okkar aftur og aftur. Allir hlut-.
irnir hennar; handavinnan, fötin,
ilmvatnið; færa hana nær og við
hugsum stolt og full ástúðar til
þessarar yndislegu konu sem gaf
okkur svo margt. Kona, sem aldrei
tapaði reisn sinni, þrátt fyrir erfíð
veikindi. Kona, sem við litum skil-
yrðislaust upp til og elskuðum.
Móðir okkar, hún deyr ekki, því
minningin lifir áfram. Við geymum
þesa minningu í hjörtum okkar sem
glóandi gimstein og tökum hana
fram aftur og aftur og dáumst að
henni.
Eydís, Unnur Björg
og Frímann Haukur.
Öll vitum við að jarðvist okkar
varir ekki að eilífu. Eigi að síður
kemur dauðinn einatt flatt upp á
mann og aldrei er manni jafnbrugð-
ið og þegar höggvið er nærri þeim
sem hjá manni standa, ekki síst ef
kallið virðist ótímabært.
Við kynntumst ekki Ágústu mág-
konu okkar og svilkonu náið fyrr
en fyrir örfáum árum, því áður
bjuggum við hvort í sínu landinu
og síðar hvort í sínum landshluta.
Ágústa var hávaxin og myndarleg
kona, lítillát og með geðprúðustu
manneskjum. Henni fannst allt sem
gert var fyrir hana óþarfi og þótti
erfitt að þiggja, en var ævinlega
tilbúin að hjálpa öðrum. Það var
því ekkert undarlegt að hún skyldi
leggja hjúkrun fyrir sig. Hún var
góð og samviskusöm hjúkrunar-
kona.
Ágústa var fyrirmyndar eigin-
kona sem lét mann sinn og börn
njóta hins besta í lífinu með ást
sinni og umhyggju fyrir þeim.
Ávallt fundum við fyrir hlýju og
gestrisni á þeirra fallega heimili á
Blönduósi og mikil var tilhlökkun
sona okkar að komast þangað. Þar
áttum við góðar stundir síðastliðið
sumar og vorum sannarlega
grándalaus um að það yrði í síðasta
skipti sem við sæktum Ágústu heim
á Blönduós.
Við vottum ykkur, Ómar, Eydís,
Unnur og Frímann, okkar innileg-
ustu samúð við fráfall ungrar konu
sem gekk teinrétt alla leið.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
þjóð, og síðast á
Héraðssjúkrahús-
inu á Blönduósi frá
ársbyijun 1989.
Árið 1981 giftist
Ágústa Ingvari
Þóroddssyni, f. 18.
mars 1958. Þau
skildu. 17. júní 1985
giftist Ágústa eftir-
lifandi eiginmanni
sínum, Ómari
Ragnarssyni lækni,
f. 3. janúar 1957.
Börn Ágústu eru
Eydís Ingvarsdótt-
ir, f. 2. apríl 1976,
Unnur Björg Ómarsdóttir, f. 12.
ágúst 1984, og Frimann Haukur
Ómarsson; f. 9. október 1986.
Útför Agústu fer fram frá
Akureyrarkirkju mánudaginn
24. apríl og hefst athöfnin kl.
13.30.
fylgjum þér vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem.)
Brypjar, Ingibjörg og synir.
Þegar ung og hraust kona leggst
í flensu, bíðum við róleg eftir að
henni batni. En þegar batinn lætur
á sér standa og uppgötvast alvar-
legur sjúkdómur, verðum við felmtri
slegin.
Jákvæð og hörð byrjar hún erfiða
meðferð, alveg ákveðin í að sigrast
á meininu, þá fyllumst við hin bjart-
sýni og baráttubænum til hennar.
Tveim vikum síðar koma þær
hörmulegu fréttir, að hún hafí kvatt
þessa jarðvist. Við dofnuðum upp
og það var eins og eitthvað dæi hið
innra með okkur.
Hún Ágústa hóf störf sem hjúkr-
unarfræðingur við Héraðssjúkra-
húsið á Blönduósi í byrjun árs 1989
og Ómar maður hennar sem lækn-
ir. Það var upphafíð að mjög góðum
kynnum við þau hjón.
Ágústa var glæsileg kona, há og
grönn með svart þykkt hár og bar
sig fallega. Hún vann verk sín af
samviskusemi og alúð og var sér-
Iega vel liðin, bæði af sjúklingum
og samstarfsfólki. Hún var glaðleg,
hrein og bein, með góðan húmor
og alltaf tilbúin til að taka þátt í
gleðskap með samstarfsfólkinu svo
framarlega að hún komst. í marg-
menni var hún konan sem allir tóku
eftir, enda sérlega vel til höfð og
fallega klædd. Þá geislaði hún eins
og sólin á sinn kvenlega hátt.
Ágústa var gift Ómari Ragnars-
syni lækni. Þau áttu vel saman og
voru hamingjusöm. í vinnunni unnu
þau saman eins og vel smurð vél.
Þau áttu það sameiginlegt að sér-
lega gott var að vinna með þeim
og bæði mjög vel liðin af samstarfs-
fólki sínu.
Þau voru sönnun þess að hjón
geta unnið saman og jafnframt
notið þess að gqra alla aðra hluti
saman. Þau áttu fallegt heimili og
þtjú börn sem þau elskuðu umfram
allt.
Ágústu er sárt saknað af Ómari
og börnunum, sem kveðja yndislega
eiginkonu og móður, af foreldrum
sem kveðja einkadóttur sína. Hér á
sjúkrahúsinu er hennar sárt sakn-
að. Skarð hennar verður ekki fyllt,
svo sérstök var hún.
Kæri Ómar, Eydís, Unnur, Frí-
mann og foreldrar, innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra. Megi
guð styrkja ykkur og hjálpa í gegn-
um þessa erfiðu tíma.
Ágústu þökkum við ánægjuleg
kynni og gott samstarf, hún var
einstök kona.
Agatha Sigurðardóttir,
Anna Andrésdóttir.
„Þeir sem guðirnir elska, deyja
ungir," segir máltækið. Oft og tíð-
um efast ég um réttmæti þessa
orðtaks, eða þá að skilningur minn
nær ekki nógu djúpt til þess að
skilja hin miklu sannindi sem það
á að tákna.
Þannig varð mér við þegar ég
heyrði andlát nýlegrar, en ágætrar
vinkonu minnar og fjölskyldu
minnar, á laugardaginn fyrir páska.
Áður fyrr á árunum hafði ég
kennt Ágústu, þegar hún var nem-
andi í Gagnfræðaskóla Akureyrar.
Falleg, dökkhærð, brosmild stúlka
sem engum tróð um tær og var til
fyrirmyndar í allri hegðan. Svona
hitti ég hana aftur meira en 20
árum síðar þegar hún kom sem
hjúkrunarfræðingur í Austur-
Húnavatnssýslu, með eiginmanni
sínum Ómari Ragnarssyni lækni og
bömum, og settust þau að á
Blönduósi.
Við Ómar urðum svo fyrir því
láni að lenda saman í stjórn Lions-
klúbbs Blönduóss og þannig hófust
kynni ijölskyldna okkar.
Allt var bjart og fagurt og lofaði
góðu um frekari kynni og skemmt-
an, en þá dró skyndilega ský fyrir
sólu, í orðsins fyllstu merkingu.
Ágústa veiktist og sá sjúkdómur
sem hún fékk dró hana til dauða á
aðeins tveimur vikum. Hvílíkt áfall!
Er nema von að maður efíst um
tilgang lífsins þegar svona gerist?
Er nema von að maður fyllist reiði
út í almættið og tilveruna? En hvað
gagnar það að reiðast?
Ekkert. Lífíð heldur áfram og
því verðum við að sinna. Við þurfum
að reyna að græða sárin og hjálpa
þeim sem um sárt eiga að binda.
Byggja upp þar sem söknuður og
sorg ríkja.
Með þessum orðum vil ég, fyrir
mína hönd, fjölskyldu minnar og
félaga í Lionsklúbbi Blönduóss
votta innilega hluttekningu og sorg
vegna fráfalls glæsilegrar konu í
blóma lífs síns.
Eg veit að minning hennar lifir.
í Guðs friði.
Arnar Einarsson
skólastjóri, formaður
Lionsklúbbs Blönduóss.
Veturinn er að kveðja, síðustu
hretin eru að ganga yfír, löngu og
erfíðu tímabili norðanlands er senn
lokið. Milli élja berast þær fréttir
að ung kona hafi veikst skyndilega
af alvarlegum sjúkdómi og verið
flutt suður til læknismeðferðar.
Virðist sem hún svari þeirri með-
ferð, en fyrr en varir er kallið kom-
ið. Dauðinn spyr ekki um aldur né
aðstæður þegar hann knýr dyra.
Þó svo að skyndilega hafí dimmt
yfir og þeir sem eftir standa fyllist
depurð vetrarins, fínna kuldann,
hryggðina og söknuðinn umlykja
sig, þá erum við þess fullviss að
sumarið muni ylja þeim sem syrgja
nú yndislega dóttur, móður og eig-
inkonu sem hrifín hefur verið á
braut í blóma lífsins. Ágústa var
búin að koma sér vel fyrir á Blöndu-
ósi, mynda heimili, eignast um-
hyggjusaman eiginmann og þrjú vel
gerð og myndarleg börn, stolt
ömmu Obbu og afa Frímans á Akur-
eyri, sem sjá nú á eftir einkadóttur
sinni.
Mér er það bæði ljúft og skylt
að minnast og þakka fyrir þau ár
sem ég dvaldi á æskuheimili
Ágústu, þar sem ég var eins og
einn úr fjölskyldunni. Efst í huga
mér er minningin um lítinn telpu-
hnokka, sem helst líktist brothættri
postulínsbrúðu, svo fíngerðri með
dökka jarpa hárið sitt og dökku
stóru augun, sem stundum gátu
orðið svo alvarleg og biðjandi, þar
sem þau horfðu á mig, frænku, og
lítil hönd læddist í lófa minn, þegar
hana langaði í bíó eða í gönguferð
og þá oft niður í bæ, en þar var
aðal sportið að telja kirkjutröppurn-
ar. Það var auðsótt mál og þá var
ég stolt af litlu frænku, sem alltaf
var svo fín, oft í nýjum fötum sem
Obba hafði saumað. En oft gustaði
um hana þó ung væri, og ávallt
vissi hún hvað hún vildi. Þannig
mun Ágústa lifa í minningu minni.
Elsku Obba og Frímann. Ykkar
sorg er mikil, en meiri harmur er
kveðinn að eiginmanni og börnum.
Huggunarorð á ég engin þeim til
handa en einlæga samúð vottum