Morgunblaðið - 23.04.1995, Síða 30

,30 SUNNUDAGUR 23. APRÍL1995
MORGUNBLAÐIÐ
AGUSTA
FRÍMANNSDÓTTIR
Hvers vegna var Ágústu ætluð
svo fljótt önnur tilvera?
Kæru vinir, megi birta vorsins
og vinaþel umvefja ykkur og styrkja
til þess að takast á við þessa miklu
sorg.
Helena, Sverrir og börn.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung að morgni lífsins staðar nemur,
og eiliflega, óháð þvi, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki -
(Tómas Guðmundsson)
Vinkona mín og skólasystir er
dáin.
Hvers vegna þarf svo ung og
falleg kona að deyja? Slíkar spurn-
ingar sem engin svör fást við koma
upp í hugann. Eftir situr sorgin.
Við Ágústa vorum bekkjarsystur
í MA og áfram í Hjúkrunarskóla
íslands. Til hennar var gott að leita,
oft fékk ég lánaðar glósur úr
kennslustundum, þær voru alltaf
skilmerkilega upp settar og svo
hafði hún einstaklega fallega og
skýra rithönd. Hún gerði allt vel
sem hún tók sér fyrir hendur.
■ Hjá Ágústu ríkti alltaf notaleg
ró, öllum leið vel í návist hennar.
Þrátt fyrir rólegt yfirbragð var hún
létt í lund og mikill húmoristi í
góðra vina hópi.
Það er erfitt til þess að hugsa
að hún verði ekki framar í hópnum
þegar gamlir skólafélagar hittast.
Einlægar samúðarkveðjur til
Ómars, bamanna; Eydísar, Unnar,
Frímanns og foreldranna Þorbjarg-
ar og Frímanns.
Hólmfríður Traustadóttir.
Fregnin um að Ágústa hefði
greinst með alvarlegan illkynja
sjúkdóm kom sem reiðarslag tæp-
um tveimur vikum áður en hún lést.
Aðeins mánuði áður áttum við hjón-
in með henni og Ómari ánægjulega
helgi í Reykjavík. Ágústa var þá
við góða heilsu sem fyrr og engan
gat órað fyrir því sem í vændum
var. Er hún veiktist var hún flutt
á Landspítalann og hafin var erfið
og áhættusöm meðferð. Þótt lækn-
ingahorfur væru óvissar til lengri
tíma litið var í upphafi hæfileg
bjartsýni ríkjandi. En á skírdag
hrakaði henni, ástandið dökknaði
mjög á föstudaginn langa og hún
lést síðan á laugardag fyrir páska.
Máttvana horfðum við upp á að
ung kona er fyrirvaralaust hrifin á
brott frá eiginmanni, börnum og
öðrum aðstandendum og vinum.
Aldrei verður hægt að sætta sig
við slíka hegðun örlaganornanna;
einungis er hægt að standa frammi
fyrir þvi sem ekki verður breytt og
reyna að aðlagast breyttum aðstæð-
um.
Við kynntumst Ágústu vel er við
dvöldum samtímis henni og Ómari
við framhaldsnám og störf í Eskils-
tuna í Svíþjóð á árunum 1985-
1988. Áður þekktust Ómar og Jón
vel eftir að hafa verið skólabræður
í læknadeildinni. Samskiptin í ís-
lendinganýlendunni í Eskilstuna
voru náin enda aðeins um að ræða
6-7 fjölskyldur sem bjuggu í sama
hverfi og voru þetta allt fjölskyldur
lækna í framhaldsnámi. Menn hitt-
ust oft til að ræða málin og miðla
hver öðrum af reynslu sinni af spít-
alanum og skiptast á skoðunum um
okkar ágætu frændur í Svíaríki.
Ekki var síður fylgst með fréttum
að heiman og í hverri viku skipt-
umst við á dagblöðum frá íslandi.
Frá þessum tíma verður einna
minnisstæðust skíðaferð sem við
fórum ásamt Ágústu, Ómari og
börnunum til Lindvallen í sænsku
Dölunum um páskana 1988.
t
Ástkœr móðursystir okkar,
INGIBJÖRG ÞÓRARINSDÓTTIR
frá Seyðisfirði,
sem lést þann 13. apríl sl., verður jarðsungin frá Fossvogskap-
ellu mánudaginn 24. apríl kl. 13.30.
Fyrir hönd systkinabarna,
Svanhildur Stefánsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför systur og
mágkonu,
AÐALHEIÐAR ÓLAFSDÓTTUR,
Austurgötu 26,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til lækna, hjúkrunar-
og starfsfólks Sólvangs. Guð blessi
ykkur öll.
Guðmann Pálsson,
Guðmunda Sigurðardóttir,
Sigurborg Valdimarsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Grafarbakka,
Hrunamannahreppi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Ljósheima, Selfossi.
Emil Rafn Kristófersson, Lilja Ölvisdóttir,
Eirikur Kristinn Kristófersson, Áslaug Eiríksdóttir,
Björk Kristófersdóttir, Árni Vigfússon,
Kjartan Kristófersson, Árný Jóna Jóhannsdóttir,
Guðrún Kristín Kristófersdóttir, Guðmundur Óli Pálsson,
María Munda Kristófersdóttir, Heiðar Guðbrandsson,
Hlíf Kristófersdóttir, Siguröur Már Sigurgeirsson,
Gyöa Ingunn Kristófersdóttir, Grétar Páll Ólafsson,
Hreinn Kristófersson, Ingibjörg Sigmundsdóttir,
Ásdís Hrönn Björnsdóttir, Jóhanna Sigríður Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
MIIMNIIMGAR
Ómar og Ágústa fluttu heim
haustið 1988 og hafa síðan búið á
Blönduósi. Þótt við höfum búið í
sitt hvorum landshluta eftir heim-
komuna höfum við ræktað sam-
bandið vel og reynt að hittast eins
oft og kostur er og aldrei borið
skugga á þau samskipti. Ógleyman-
legt verður samstarfið við Ágústu
og Ómar yfir þijár verslunarmanna-
helgar 1989-1991. Þá héldu Stuð-
menn fjölmenna útihátíð í Húnaveri
og við fjögur tókum að okkur störf
í sjúkraskýli sem komið var fyrir í
litlum vegavinnuskúr. í tæpa þijá
sólarhringa var unnið sleitulaust við
að sinna slösuðum hátíðargestum
við frumstæðar aðstæður og tónlist
Stuðmanna hljómaði í bakgrunni.
Inn á milli gafst þó tóm til að pústa
aðeins og slá á létta strengi. Æ
síðan setur maður sig í stellingar
til að fara að sauma og plástra
þegar maður heyrir lag með Stuð-
mönnum.
Að leiðarlokum þökkum við Ág-
ústu samfylgdina og biðjum Guð
að veita ástvinum styrk á erfiðum
tímum.
Jón Benediktsson,
Jónína og Albert.
Okkur langar til að minnast
Ágústu Frímannsdóttur vinkonu
okkar og félaga, ferð hennar í gegn-
um lífið var alltof stutt.
Nýlega fengum við að vita að
Ágústa hefði veikst af þeim sjúk-
dómi sem var hennar banamein,
sem við þó trúðum og vonuðum að
hún myndi vinna bug á með hjálp
lækna, vegna hreysti sinnar og
viljastyrks.
Þegar andlátsfregnin kom fylltist
maður fyrst reiði í garð Drottins
fyrir að taka Ágústu svona fljótt
frá okkur þar sem okkur fannst að
hún ætti eftir að upplifa og gera
svo margt, t.d. að fylgjast með og
taka þátt í þroska og menntun
barna sinna.
Þegar spurt er, hvers vegna,
verður fátt um svör. Við trúum því
að síðar munum við skilja Drottin
og fyrirgefa honum.
Við kynntumst Ómari og Ágústu
best þegar við dvöldumst í Eskilst-
una í Svíþjóð ásamt fleiri Islending-
um, karlmennimir við framhalds-
nám í læknisfræði en konumar að
mestu heimavinnandi. í svona lítilli
íslendinganýlendu myndast fljót-
lega óijúfanleg vinatengsl og sér-
staklega varð vinskapur kvennanna
mikill. Margt var sér til gamans
gert og stofnuðu konurnar fljótlega
félag sem kallað var Islenska lækn-
afrúarfélagið í Eskilstuna. Það
hafði á stefnuskránni að skipu-
leggja gleðistundir og ferðalög þar
sem karlmennirnir fengu hvergi að
vera nærri. Ávallt var gleði og létt-
leiki ríkjandi á þessum samvem-
stundum og ferðalögum og mikið
hlegið og var það ekki síst Ágústu
að þakka. Eftir að heim var komið
héldust þessi tengsl, fengu þá karl-
mennimir og bömin stundum að
vera með.
Áhrifa Ágústu mun gæta í brjóst-
um okkar um ókomin ár. Gleði og
léttleiki vom ávallt í fyrirrúmi, er
fundum okkar bar saman. Minn-
ERHSDRYKKJUR
Glæsilegir salir, gott verb
^oggóbþjónusta.^
i%;VElSLUELDHUSIÐ
ÁLFHEIMUM 74 • S. 568-6220
* Ferskblómog
* skreytingar
J við öll tækifæri
* Persónuleg þjónusta.
S ■... .... --
* Fákafeni 11, sími 689120.
%'trera-atrTrwirn-n’rrTrenrtrir
umst við samvemstunda í Stokk-
hólmi í lok síðasta árs, þar sem við
nutum lífsins og þess að vera til.
Þökkum við fyrir að hafa fengið
að kynnast Ágústu.
Elsku Ómar, Eydís, Unnur Björg
og Frímann Haukur, megi Guð
styrkja ykkur í raunum ykkar.
Ottar, Júlía og börn.
Kæra Ágústa!
Það er með miklum erfiðismun-
um sem ég sest niður til setja á
blað nokkur kveðjuorð til þín. Innra
með mér er háð mikil barátta þar
sem hugurinn neitar að trúa að þú
sért farin frá okkur. Þú háðir stutt-
an en mjög snarpan bardaga við
illvígan sjúkdóm og beiðst lægri
hlut, en þó án þess að tapa reisn
þinni og stolti, þú virkilega tókst í
homin á óargadýrinu. En eftir sitja
fjölskylda þín og vinir, og höfum
við tæpast áttað okkur á hvað gerst
hefur. Við ólumst upp á Syðri-
Brekkunni á Akureyri, garðar okk-
ar voru hom í horn. Mæður okkar
umgengust töluvert, en samt náð-
um við ekki saman að ráði í þá
daga, þú varst hlédræg og ég í
fyrirferðamiklum vinkvennahópi.
En örlögin höguðu því þannig að
1986 urðum við aftur nágrannar,
nú í Eskilstuna í Svíþjóð. Sem fyrr
varstu seintekin, en smám saman
komst ég inn fyrir skel þína og
komst þá að því þvílíka perlu þú
hafðir að geyma. Það gildir um þig
að því meira sem maður þarf að
hafa fyrir því að kynnast mann-
eskju því traustari verður sú kynn-
ing. Árin í Svíþjóð voru okkur góð,
við áttum margar góðar samveru-
stundir, bömin okkar uxu úr grasi
og léku sér áhyggjulaus í skógar-
jaðrinum, við fórum í baðstranda-
ferðir, 17. júní var haldinn árlega
í Harpsund, íslendingadagar í Upp-
sala, að ógleymdum verslunarferð-
um í barnafatabúðir þegar barna-
bætumar komu. Eftir heimkomuna
varð vegalengdin lengri á milli okk-
ar, þú settist að á Blönduósi en ég
á Dalvík. Samt náðum við betur og
betur saman, síminn var mikið not-
aður og við heimsóttum hvor aðra
með fjölskyldum okkar. Það var
alltaf fastur punktur í Reykjavíkur-
ferðum að koma við á Blönduósi
hjá ykkur Ómari. Nú, svo fómm
við í ógleymanlega ferð saman til
Orlando haustið ’93 þar sem börnin
okkar og reyndar við öll áttum
unaðslega daga saman. Mér leið
alltaf vel í návist þinni, Ágústa.
Mér finnst það hafa verið í gær
sem þið voruð hjá okkur í skíða-
ferð, en það var víst í lok febrúar
sl., en þá vomm við að koma Óm-
ari upp á bragðið með skíðin hér í
Böggvisstaðaíjalli. Síðan stóð til að
þú færir ferð lífs þins í júní nk.,
en þá ætluðuð þið Omar að fara til
Hong Kong og Kína.
En þá kom reiðarslagið.
Elsku Ágústa, ég ætla að biðja
fyrir Ómari þínum og börnunum,
þeim Eydísi, Unni Björgu og Frí-
manni Hauki, og foreldmm þínum
Þorbjörgu og Frímanni, biðja Guð
að hjálpa þeim að yfirstíga missinn
mikla.
Þórir, Bjami, Anna Elvíra og
Vilhjálmur kveðja þig líka með sorg
í hjarta. Vertu sæl.
Þín vinkona,
Sigrún Bjarnadóttir.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
Hallgrimur Pétursson.
Sú harmafregn barst mér að
kvöldi laugardagsins 15. apríl sl.
að æskuvinkona mín, Ágústa Frí-
mannsdóttir, væri látin, langt um
aldur fram. Við sem eftir lifum,
spyijum hvers vegna ung og yndis-
leg kona er hrifin svo skyndilega
burt frá ástkærum eiginmanni og
þremur bömum. Hún sem var í
blóma lífsins og átti allt lífið fram-
undan. Við fáum engin svör, en
verðum að trúa því að allt hafi sinn
tilgang, þó við skiljum hann ekki
nú. Orð mega sín lítils á slíkri sorg-
arstundu. Minningarnar streyma
fram og langar mig að minnast vin-
áttu okkar í nokkrum orðum. Leið-
ir okkar Ágústu lágu fyrst saman
er við, þá fimm ára gamlar, fluttum
ásamt fjölskyldum okkar inn í nýju
húsin í Álfabyggð 10 og 12 með
dags millibili. Við urðum strax
bestu vinkonur og hefur sú vinátta
haldist ætíð síðan.
Ágústa var einkabarn foreldra
sinna, og ólst upp við mikið ástríki
þeirra, sem ég fór heldur ekki var-
hluta af.
Við vinkonurnar vorum saman
öllum stundum. Margar ánægju-
stundir áttum við í mömmuleik í
fína dúkkuhúsinu hennar Ágústu,
sem Frímann faðir hennar smíðaði
handa henni. Þá eru ótaldir allir
dagamir sem við lékum okkur í
„Barbie-leik“ heima hjá Ágústu, en
þar höfðum við fast aðsetur.
Skólagöngu okkar hófum við
saman, fímm ára, í smábarnaskóla
Ingibjargar, sem var í næstu götu.
Minnist ég þess er við leiddumst
þangað hönd í hönd á hveijum degi.
Fylgdumst við síðan að hina hefð-
bundnu skólagöngu, sem lauk með
því að báðar lukum við hjúkrun-
amámi frá Hjúkrunarskóla Islands,
með tveggja ára millibili.
Árið 1976 eignaðist Ágústa dótt-
ur sína, Eydísi Ingvarsdóttur, og
stolt var hin unga móðir sem kom
heim í Álfabyggðina með frumburð
sinn.
Það var mikið gæfuspor í lífi
Ágústu, þegar hún giftist eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Ómari
Ragnarssyni. Saman eignuðust þau
tvö yndisleg börn, Unni Björgu og
Frímann Hauk.
Ógleymanleg er heimsókn mín og
ungrar dóttur minnar til Ágústu í
Eskilstuna í Svíþjóð, sumarið 1988,
en þar dvaldi fjölskyldan um tíma á
meðan Ómar var við nám. Fengum
við höfðinglegar móttökur og allt
var gert til að dvölin yrði okkur
mæðgunum sem ánægjulegust.
í lok ársins fluttust þau heim og
settust að á Blönduósi, þar sem þau
hófu störf við sjúkrahús og heilsu-
gæslu staðarins. Gott var að fá
Agústu heim, og kærkominn var
kaffisopinn í Brekkubyggðinni á
leiðinni til og frá Akureyri.
Veikindi Ágústu komu mjög
skyndilega í ljós, og tók hún þeim
með miklu æðruleysi. Síðustu
stundirnar sem ég átti með henni
var hún full bjartsýni og ákveðin í
að beijast til þrautar. En skjótt
skipast veður í lofti.
Elsku Ágústa mín. Nú þegar
komið er að leiðarlokum og þú hef-
ur lagt upp í ferðina sem við öll
munum fara, vil ég þakka þér allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an og fallegu minningarnar sem ég
mun geyma í hjarta mínu um ókom-
in ár. Eg fékk að fylgjast með þér
vaxa og þroskast úr lítilli stúlku í
glæsilega konu. Fyrir það er ég
þakklát og þannig mun ég ætíð
minnast þín. Ég veit þér líður vel
núna, og er þess fullviss að við
munum hittast á ný. Um leið og
ég kveð þig hinstu kveðju bið ég
Guð að blessa þig, ástkæra vin-
kona. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ómar, Eydís, Unnur Björg, Frí-
mann Haukur, Obba, Frímann og
tengdaforeldrar. Missir ykkar er
mikill og vil ég senda ykkur, svo
og öllum ástvinum Ágústu mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Góður Guð
gefi ykkur öllum styrk í þessari
miklu sorg.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Svanlaug R. Finnbogadóttir.
• Fleiri minningargreinar um
ÁgústuFrímannsdóttur bíða birt■
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.