Morgunblaðið - 21.05.1995, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 21. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
REYNIR ALFREÐ
SVEINSSON
+ Reynir Alfreð Sveinsson
fæddist á Eskifirði 3. júlí
1916. Hann lést á heimili sínu
í Reykjavik 11. maí síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Bústaðakirkju 18. maí.
Mig langar að minnast afa míns
sem ætíð var mér mjög góður. Oft
heimsótti ég hann, og var alltaf
tekið jafnvel á móti mér. Við spiluð-
um oft saman en þó mest 01sen-01-
sen og við spiluðum þá oftast eftir
„afareglunni". Einnig kenndi afi
mér spilið marías og margt fleira.
Kannski ekki um spil en þó mikið
um ísland og dýr. Eins og flestir
vita sem þekktu hann var hann
mjög fróður um flest allt. Það var
mjög gaman að ferðast með afa
um Island því hann vissi svo mikið
um það og sagði mér margt um
landið á leiðinni.
Mér þótti vænt um þegar afi
kallaði mig stundum Sif Reynis &
co.
Elsku afi, ég kveð þig með þess-
um örfáu orðum og takk fyrir allar
ánægjustundirnar sem við áttum
saman.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lifsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öilum
sem fengu að kynnast þér.
(Davið Stefánsson)
Blessuð sé minning þín og Guð
veri með þér.
Sif Björg Birgisdóttir.
Hann afi minn fékk mig í afmæl-
isgjöf, svo við gátum alltaf haldið
uppá afmælið okkar saman. Þegar
ég var lítil bjó ég fyrir ofan afa og
ömmu. Það var ekki bara amma
sem passaði mig heldur líka afi,
sérstaklega þegar ég var veik og
gat ekki farið í leikskólann. Stund-
um vildi hann líka leyfa mér að
lúlla lengur þegar það var dimmt
og kalt á veturna og þá fóru þau
amma með mig á leikskólann. Hann
skírði allar dúkkumar mínar og
passaði þær líka stundum fyrir mig.
Oft þegar mamma og pabbi skömm-
uðu mig fór ég niður til ömmu og
afa og þau hugguðu mig. Það var
svo gott að eiga heima uppi hjá
þeim.
Þegar ég flutti hringdi ég stund-
um og fékk að gista hjá afa og
ömmu, en þá fékk ég að sofa á
milli þeirra og oft sagði afi mér
sögur. Þar mátti ég fara að sofa
þegar ég vildi og borða það sem
mig langaði í, en alltaf vildi samt
afi að ég kláraði matinn. Stundum
gaf hann mér pening og alltaf átti
hann lakkrís eða „krummakúk"
eins og hann kallaði hann, og salt-
pillur og þegar ég borðaði þær
sagði hann að ég fengi svartan
maga. Afi kenndi mér að þekkja
spilin og hann nennti alltaf að spila
við mig en það var alveg bannað
að svindla.
Honum þótti svo vænt um öll
dýrin. Hann teiknaði fugla fyrir
mig og var alltaf að spyija mig
hvað fuglarnir hétu og einu sinni
+ Anna Jónsdóttir var fædd á
Lækjarósi við Dýrafjörð 14.
apríl 1907. Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík hinn 28. apríl
síðastliðinn. Útför hennar var
gerð frá Skútustaðakirkju 5.
maí sl.
ELSKU amma nabba.
Þar sem nú er komið að kveðju-
stund í þessu lífi langar okkur að
þakka þér fyrir allar góðu stundim-
bjuggum við til flottan snjókarl
saman. Oft var hann að stríða mér
en aldrei man ég eftir að hann
skammaði mig. Bráðum á ég af-
mæli og held ég þá upp á afmælið
fyrir þig líka elsku afí minn, því
nú ert þú hjá Guði.
- Lind í lautu streymir,
lyng á heiði dreymir,
- þetta land átt þú.
Hér bjó afi og amma
eins og pabbi og mamma.
Eina ævi og skamma
eignast hver um sig,
- stundum þröngan stig.
En þú átt að muna,
alla tilveruna,
að þetta land á þig.
(Guðmundur Böðvarsson)
Þín
Tinna.
Vinur minn er dáinn, Reynir
Sveinsson er farinn í langt ferðalag
og kemur ekki aftur í sveitina að
heimsækja mig. Hann sem kom til
mín seinasta sunnudag eldhress og
kátur, eins og hann var vanur, með
Bigga syni sínum. Ekki hvarflaði
það að okkur að hann væri kominn
upp eftir til að kveðja okkur í hinsta
sinn. Hann sem hafði svo gaman
af að koma og skoða litlu sætu
lömbin sem voru komin. Þau voru
nú heldur ekki svo fá skiptin sem
hann kom með fullt fangið af ný-
uppteknum kartöflum sem hann
ræktaði sjálfur í garðinum sínum
uppá Vatnsenda. Þar átti gamli
maðurinn sér góðar stundir í góðu
veðri. Það lifnaði alltaf yfir syni
mínum þegar Reynir var að koma
í sveitina, því þeir voru svo góðir
vinir. Reynir var sérlega barngóður
maður. Gamli maðurinn reyndist
mér vel í alla staði til margra ára,
og fjölskyldan hans öll. Strákurinn
minn heldur mikið uppá plastfugl-
inn sem gamli maðurinn gaf hon-
um, þegar við heimsóttum Reyni í
litla sæta gróðurhúsið hans þar
sem hann dundaði sér svo oft.
Strákurinn minn spurði mömmu
sína hvar Reynir ætti heima núna,
og honum var sagt að hann eigi
heima hjá Guði og öllum englunum.
Þá stekkur sá stutti út og leggst
á grasið og horfir upp til himins
og er alltaf að gá hvort hann sjái
ekki Reyni gamla vin sinn. Hann
er alltaf að fara út að gá. Strákur-
inn minn hændist svo mikið að
gamla manninum því hann var svo
góður við hann. Svona var Reynir,
bæði þeir ungu og þeir sem eldri
eru muna það hvað Reynir val vel
gefinn maður. Hann vissi alla skap-
aða hluti og fylgdist alltaf vel með
því hvað ég var að gera í sveit-
inni. Það glaðnaði yfir þeim gamla
þegar hann vissi að ég var búinn
að kaupa mér jörð og húsnæði.
Og hann var búinn að skoða það
í krók og kring. Hann vildi mér
alltaf vel og var góður vinur vina
sinna. Reynir sagði nú ekkert ann-
að en það á sunnudaginn þegar
hann kom, það sem þið búið í núna
er kot en það sem þið farið í er
höll. Hann sagði nú bara það sem
hann hugsaði blessaður karlinn.
Reynir var alveg einstakur maður,
hefði orðið áttræður á næsta ári,
ar sem við áttum saman. Elsku
amma nabba, það var gott að eiga
þig að og erfitt að hugsa til þess
að við sjáumst ekki meir. En það
er samt notalegt að finna að minn-
ingin um þig yljar manni um hjart-
að og maður getur brosað þakklát-
ur fyrir að hafa átt þig að. Guð
blessi þig, elsku nabba okkar, og
hafðu þökk fyrir allt.
Jón Rúnar, Helga,
Anna og Þóra.
en lærisveinar Guðs hafa verið
sendir til að taka vel á móti hon-
um, þar sem hann svaf svo vært
í rúminu sínu heima í Breiðagerði
31 í Reykjavík. Ég og mín fjöl-
skylda kveðjum þig með söknuði.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Við
vonum að þú vakir daga og nætur
yfir konunni þinni og öllum þínum
börnum, tengdabörnum, og barna-
börnum um ókomna framtíð.
Blessuð sé minning þín.
Höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér
(S.K. Pétursson.)
Þinn vinur,
Ólafur Guðbjartsson
og fjölskylda.
Vorið 1950 hitti ég Reyni fyrst
er ég byijaði að vinna hjá Skóg-
ræktarfélagi Reykjavíkur. Hann
hafði þá verið hjá félaginu frá því
það tók til starfa 1947, og starfaði
þar allt til ársins 1990 er hann lét
af störfum vegna sjúkleika.
Störf hans hjá félaginu voru
margþætt og oft langur vinnudag-
ur, en það lét hann ekki á sig fá.
Það má segja að hann hafi fómað
sér fyrir hag félagsins.
Hann var umsjónarmaður á Ell-
iðavatni og með Heiðmörk frá 1965
til 1977 og bjó þá ásamt sinni fjöl-
skyldu á Elliðavatni, var hann þá
gjarnan með nokkur hross. Hann
var mikill dýravinur og átti oft
ýmiskonar dýr, nú seinni árin alls
kyns smáfugla sem hann hafði í
litlu gróðurhúsi í garði sínum þar
sem hann ræktaði vínbeijaplöntur
og margt fleira. í garði sínum átti
hann ýmsar tegundir runna og tijáa
sem ekki voru alls staðar og var
hann afgirtur með gömlum vagn-
hjólum sem hann hafði safnað víðs-
vegar að.
Vinnugleði hans var með ein-
dæmum nú seinustu árin. Eftir að
hann í raun gat ekki unnið fór hann
samt upp að Vatnsenda þar sem
hann var með smáskika og var þar
öllum stundum sem hann gat að
gróðursetja tré og einnig var hann
þar með kartöflugarð. Daginn áður
en hann lést bað hann tengdason
sinn að fara með einn poka af áburði
uppeftir því hann ætlaði að bera
að plöntunum í vor og það seinasta
sem hann frétti var að pokinn biði
hans uppfrá, því sama kvöldið dó
hann.
Hans aðal áhugamál var ræktun.
Hann byrjaði strax lítill snáði að
rækta og safna dúfum og mér var
sagt að á hans yngri árum hafi
hann átt eitt besta dúfnasafn í borg-
inni, seinna komu alls kyns smá-
fuglar, tré runnar og jurtir.
Margir hafa byijað sín fyrstu
störf hjá Skógræktarfélagi Reykja-
víkur og var gott að vera ungling-
ur með Reyni við hlið sér, hann
. bar hag hvers einasta unglings
fyrir bijósti. Hann kenndi ungling-
unum rétt handbrögð við hvaðeina.
Þekkja plöntur, dýr og fugla að
ógleymdum smáverum, flugum,
fiðrildum og ánamöðkum, sem
hann taldi eðalverur jarðvegsins.
Hann sagði oft við fólk, notaðu
bara nóg af skít þá koma maðkarn-
ir og hjálpa þér.
Margt af þessu unga fólki sem
kynntist Reyni hafa verið vinir
hans æ síðan og þakka honum
fyrstu handleiðsluna á vinnumark-
aðinum. Hann var sannur og trúr
að hveiju sem hann gekk, honum
mátti treysta í hvívetna. Það er
mikils virði hverjum að kynnast
fólki eins og Reynir var, náttúru-
barn. Hann naut ekki langrar
skólagöngu en var að upplagi
greindur og athugull og góður
maður sem kunni að notfæra sér
umhverfið hveiju sinni án kvaða
til annarra. Hann bjargaði sér
sjálfur og lagði hart að sér við að
sjá sér og sínum farborða.
Að leiðarlokum er honum þökkuð
hollusta og trúnaður er hann sýndi
okkur öllum hjá Skógræktarfélag-
inu alla tíð.
Blessuð sé minning hans.
Vilhjálmur Sigtryggsson.
ANNA JÓNSDÓTTIR
GUÐMUNDUR V.
ÁSBJÖRNSSON
+ Guðmundur V.
Ásbjörnsson
fæddist í Reykjavík
24. september
1905. Hann lést á
Kumbaravogi 26.
apríl sl. Foreldrar
Guðmundar voru
Ingibjörg Pjeturs-
dóttir, f. 14. sept-
ember 1871 á Bala
í Brautarholts-
hreppi, d. 1967, og
Ásbjörn Guð-
mundsson, f. 3. júní
1866 að Arnarholti
í Gaulveijabæ, d.
1958. Ingibörg og Ásbjörn gift-
ust á Bijánslæk I Barðastrand-
arsýslu 1897, en hann var á
leið til Vesturheims þegar hann
hitti þessa ungu stúlku sem
breytti áformum hans skyndi-
lega. Þau dvöldu í Keflavík
fyrstu sex árin en fluttust þá
til Reykjavíkur þar sem Guð-
mundur fæddist. Þeim hjónum
varð átta barna auðið og kom-
ust sjö til fullorðinsára, en tvö
lifa enn, Ásbjörg og Laufey.
Kona Guðmundar var Jónína
Guðrún Halldórsdóttir frá
Stálpastöðum í Kjós, f. 3. októ-
ber 1900, d. 19. desember 1978.
Þau ættleiddu Birgi Ás Guð-
mundsson, núverandi forsljóra
Heyrnar- og talmeinastöðvar
íslands.
Guðmundur verður jarð-
sunginn frá Fossvogskapellu á
morgun og hefst athöfnin kl.
13.30.
GUÐMUNDUR fór til sjós, eins og
það er nefnt, 14 ára gamall og
rann afraksturinn af vinnu hans til
heimilis foreldra hans allt þar til
hann kvæntist 1928. Þetta var al-
gengt meðal fátæks barna- og al-
þýðufólks í Reykjavík á þessum
tímum.
Guðmundur stundaði sjó-
mennsku í rúm tuttugu ár, lengst
af á togurum, m.a. á bv. Gulltoppi.
Síðdegis laugardaginn 7. febrúar
1925 skall Halaveðrið á. Bróðir
Guðmundar, Randver, var á Leifi
heppna, en Guðmundur á Gull-
toppi. Um kl. 3 sigldi Gulltoppur
fram hjá Leifi heppna og veifaði
Guðmundur til bróður síns og var
það hinsta kveðjan, en Leifur
heppni fórst í veðrinu mikla litlu
síðar. Um afrek Guðmundar í Hala-
veðrinu er hægt að lesa í bókinni
Særótinu, útg. 1967, af Sveini
Sæmundssyni. Friðfinnur Kjærne-
sted 1. stýrimaður, hefur síðar, þá
vistmaður á Hrafnistu í Reykjavík,
staðfest við mig að allt sem þar
segir sé rétt með farið en vildi
kveða enn fastar að orði og sagði
að Guðmundur hefði með sinni
vasklegu framgöngu og hugrekki
bjargað þeim öllum frá því að far-
ast. Guðmundur var þá 19 ára
gamall.
í kringum 1938 hætti Guðmund-
ur sjómennsku og hóf loðdýrarækt
í Kópavogi. Hann stundaði loðdýra-
rækt allt til ársins 1956 þegar ekki
var lengur undan vikist að fram-
fylgja lögum Alþingis um bann við
loðdýrarækt á íslandi. Var það síð-
asta loðdýrabúið sem þá var starf-
rækt.
Þegar Guðmundur vissi að
hveiju stefndi í þeim efnum hóf
hann físksölu á Njálsgötu 26, sem
hann stundaði óslitið allt til ársins
1973.
Eftir að lögin frá Alþingi voru
samþykkt, um bann við loðdýra-
rækt, tóku við langvinn og ströng
málaferli sem tóku
mjög á okkar litlu fjöl-
skyldu. Þessum mála-
ferlum lauk með ósigri
Guðmundar en seinna
voru honum dæmdar
smávegis bætur fyrir
minkabúin þar sem
ekki tókst að sanna að
þau nýttust til annarra
hluta. Guðmundur tók
á tímabili virkan þátt
í stjórnmálum, aðal-
lega í hreppsfélaginu
Kópavogur og fylgdi
þar Alþýðuflokknum
að málum. Hann tók
einnig að einhveiju leyti þátt í
landsmálapólitíkinni og man ég að
hann ferðaðist um Suðurnes með
Guðmundi í. Guðmundssyni og
þótti harður og óvæginn ræðumað-
ur. Þetta fékk þó mjög snöggan
endi, þar sem honum sinnaðist við
félaga sína í Alþýðuflokki Kópa-
vogs og hætti allri afskiptasemi af
stjórnmálum. Guðmundur var
sannur „sósíaldemókrat" en laus
við kreddur og ýmsa „isma“. Hon-
um rann til rifja fátækt og bágindi
fólks og eru til dæmi um hjálpsemi
hans í þeim efnum. Gleymdi hann
aldrei sínum uppruna og sveið alla
tíð mjög sárt að hafa ekki fengið
tækifæri til menntunar og stóð
hugur hans til að verða verkfræð-
ingur, enda greindur vel, en vinur
hans og bekkjarbróðir í barnaskóla
fetaði veg menntunar og frama,
enda af efnafólki kominn.
Þegar Guðmundur reisti minka-
búið hið fyrra í Kópavogi 1938 var
þar fátt um mannabústaði, eins og
nærri má geta. Hann reisti sumar-
bústað við Hlíðarveg 113 eins og
það hét þá og síðar heilsárshús að
mig minnir 1946. Þar bjuggum við
svo allt til ársins 1966 að Kópa-
vogsbær keypti eignirnar, þ.e. tijá-
rækt og einbýlishús, að undan-
skildu minkabúi, samkvæmt mati.
Fluttum við þá að Bergstaðastræti
lla í Reykjavík. Síðar meir fluttum
við svo saman í Dynskóga 9 í
Reykjavík, en síðustu mánuði var
Guðmundur vistaður á Kumbara-
vogi, þar sem ekki var í annan stað
að venda, enda var hann þá farinn
að heilsu og ekki annað talið ger-
legt. Voru það okkur öllum afskap-
lega mikil vonbrigði og honum sér-
lega sárt.
Guðmundur gat verið harður og
óvæginn í samskiptum, enda hertur
við sérstaklega erfíðar aðstæður á
sjó áður en vökulögin tóku gildi.
En kjör alþýðufólks voru honum
hugleikin og veit ég að ekki var
alltaf tekið fullt verð fyrir soðning-
una.
Hann var prýðilega ritfær og
þótti mælskur ræðumaður. Ég man
eftir því að hann samdi ýmislegt,
bæði sögur og leikrit, sem hann las
fyrir móður mína á síðkvöldum.
Eg hygg að allt þetta sé nú glat-
að. Á miðjum aldri fékkst hann
töluvert við að mála en eyðilagði
mestallt síðar meir.
Guðmundur reyndist mér góður
faðir og félagi og hans ráð og upp-
eldi fæ ég seint þakkað. Hann var-
aði mig við öfundinni og taldi hana
rót alls ills. Við áttum saman góð
50 ár. Þegar ég heimsótti hann í
síðasta skiptið um síðustu páska
ásamt dóttur minni Pálu og barna-
barni, Ellen, sem búsettar eru í
Danmörku, skynjuðum við öll að
nú var komið að leiðarlokum. Það
var í fyrsta skipti sem ég sá föður
minn fella tár. Rúmri viku síðar
var hann allur. Ég þakka þér, pabbi
minn, fyrir allt og allt.
Birgir Ás Guðmundsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðvcld í úrvinnslu. Senda má greinar tfi
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skirnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.