Morgunblaðið - 30.05.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
!
I
I
I
í
I
i
i
:
i
I
•J
I
I
i
Í
i
i
+
I DAG
ÞORUNN
GÚSTAFSDÓTTIR
+ Þórunn
Gústafsdóttir
fæddist á Djúpa-
vogi 4. desember
1914. Hún lést á
sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 2. maí
sl. Foreldrar Þór-
unnar voru Gústaf
Valdimar Kristins-
son, f. 19.7. 1887,
d. 26.4. 1949, og
Jónína Rebekka
Hjörleifsdóttir, f.
4.11. 1886, d. 6.6.
1962. Þau bjuggu
að Lögbergi á
Djúpavogi. Eftirlifandi systkini
Þórunnar eru Ágústa Jónína,
f. 11.8. 1913, Helgi, f. 13.9.
1918, Þórarinn, f. 12.7. 1923,
og Björn, f. 11.4. 1926. Systkini
Þórunnar sem látin
eru, voru: Alfreð, f.
10.5. 1911, d. 4.7.
1985, Þórey Sigríð-
ur, f. 30.4. 1912, d.
8.7. 1970, Hjörleif-
ur, f. 2.6. 1917, d.
8.2. 1992, og Krist-
ján, f. 12.5. 1921,
d. 27.4. 1980. Eftir-
lifandi eiginmaður
Þórunnar er Sigur-
jón Ólafsson. Eign-
uðust _ þau þrjú
börn: Óla Kristin,
f. 6.8. 1940, sem
fórst með mb. Hvít-
ingi 2.9. 1987, Marý, f. 26.6.
1946, og Sigrúnu, f. 28.8. 1949.
Utför Þórunnar fór fram i
kyrrþey frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 12. maí sl.
„ER EKKI allt gott að frétta, vin-
ur?“ Fá orð finnst mér lýsa „ömmu
I Eyjum“ betur en hennar eigin
ávarpsorð í síma við mig stuttu fyr-
ir andlát hennar. „Allt gott“ er það
sem einkenndi allt hennar viðhorf
til manna og verka, bæði í orðum
og athöfnum. Þau tæpu fimm ár sem
ég þekkti Þórunni eru lítill hluti af
hennar ævi, en á þessum tíma smit-
aði lífsviðhorf hennar mig óspart
af þeirri vissu að þrátt fyrir ský og
skúri í hinu daglega lífi styttir upp
um síðir. Allt frá því að Þórunn
yngri og ég hófum sambúð hefur
heimili okkar fengið að njóta fagurs
handverks ömmu í ríkum mæli.
Maðurinn sem aldrei var mikið fyrir
lopapeysur, á nú vart betri flík til
gönguferða en peysuna sem amma
í Eyjum pijónaði á hann. Og ekki
var það bara hin nýja fjölskylda
mín sem fékk að njóta handbragðs
hennar. Ekki brást það að amma í
Eyjum myndi eftir dóttur minni frá
fyrri sambúð þegar kom að jólum
og enn eru Giýlu-sokkarnir frá
ömmu í miklu uppáhaldi. Það er
eins og sál Þórunnar endurspeglist
í hveiju hennar handbragði og
ósjálfrátt léttist brúnin þegar snert
er á hlutum hennar. Þetta er víst
það sem menn kalla að leggja sálina
í verkið.
Þegar svo lang-ömmubarn Þór-
unnar, Ægir Óli, fæddist á síðasta
ári var sem handbragð Þórunnar
fengi nýjan þrótt og frá henni komu
hveijar sendingarnar á fætur ann-
arri, sokkar og peysur. Allt lista-
smíð sem kemur til með að fylgja
fæddum og ófæddum niðjum hennar
um ókomin ár.
Með þessum fáu orðum viljum við
Ægir Oli og Ella Karen minnast
ömmu í Eyjum og þakka henni fyr-
ir samfylgd og leiðsögn í gegnum
árin.
Kristján Friðriksson.
Hún hefur örugglega verið hörð,
lífsbaráttan hjá stórum barnafjöl-
skyldum í litlum sjávarplássum í
byijun aldarinnar, þar sem ekki var
spurt hvað væri að borða, heldur
hvort eitthvað væri til að borða. En
þrátt fyrir að kjörin væru oft kröpp
hefur ungt fólk eflaust horft til
framtíðar með tilhlökkun, tilbúið að
takast á við þau risastóru verkefni
sem blöstu við á öllum sviðum. Þór-
unn var sú fjórða í röðinni af níu
systkinum og var hún strax eftir-
sótt til starfa, bæði vegna góðrar
verkkunnáttu og ekki síður vegna
hinnar góðu og léttu lundar sem
alla tíð var henni einkenni. Mun hún
hafa verið mjög vinsæl af systkinum
sínum og öðrum vegna þessa. Þegar
hún var ung stúlka lá leiðin síðan
til Vestmannaeyja þar sem hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Siguijóni Ólafssyni skipstjóra,
og hófu þau búskap og fluttust að
Sólnesi þar sem þau bjuggu fram
að gosi 1973. Á þessum fyrstu hjú-
skaparárum fæddust börnin eitt af
öðru og tel ég að þetta hafi verið
hennar mestu hamingjuár. í Vest-
mannaeyjum var á þessum tíma
ævintýralegt athafnalíf, ungt fólk
streymdi þangað á vertíð og á sumr-
in var farið til síldveiða. Siguijón
var alla tíð hinn trausti eiginmaður
sem ávallt kom með góðan afla að
landi og rær enn til fískjar, þótt
kominn sé fast að áttræðu. Þau til-
heyrðu þeirri kynslóð sem breytti
íslandi úr allsleysi kreppuáranna í
það velferðarþjóðfélag sem við
búum við í dag. Víst er að afrakstur
þessa fólks verður ekki metinn til
fjár, en mikil er sú þakkarskuld sem
nútímakynslóð íslendinga ber að
gjalda þessu fólki á ævikvöldinu.
Þórunn var mikil hagleikskona í
höndunum. Hún var saumakona af
guðs náð, og sjaldan þurfti viðgerð-
armann færi eitthvað úrskeiðis.
Margar hannyrðir hennar voru
hreinustu listaverk og var sem þráð-
ur og nál léku í höndum hennar.
Eins og aðrir Vestmannaeyingar
urðu þau að yfirgefa heimili sitt í
gosinu 1973, og varð Sólnes hraun-
inu að bráð, eitt af síðustu húsun-
um. Þau bjuggu á Höfn í Homafirði
í tvö ár, en snéru aftur heim og
byggðu sér glæsilegt heimili á
Foldahrauni 37, þar sem vel sást
út á sjó úr eldhúsglugganum.
Eflaust hefði Þórunn kosið að
eitt og annað færi á annan veg en
varð, eins og við öll, en liún var,
eins og fyrr segir, gædd sérlega
jákvæðri lund og málshátturinn
„hláturinn lengir lífið" átti svo sann-
arlega vel við hana. Þrátt fyrir ást-
vinamissi og ýmislegt mótlæti
heyrði enginn hana kvarta, heldur
tók hún öllu með æðruleysi og still-
ingu. Oftast var hún tilbúin að slá
á létta strengi og þoldi engum að
vera í fýlu útaf smámunum. Það
væri vandræðalaust í veröldinni ef
allir hefðu innrætið hennar Þórann-
ar. Þótt Þórunn hefði náð því að
verða rúmlega áttræð, varð það
engu að síður ástvinum mikið áfall
þegar dauðinn barði að dyrum, en
samband hennar og dætra hennar
var einstaklega fallegt og hjart-
næmt. Samband þeirra Siguijóns
var búið að standa í meira en hálfa
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 620200
A/andaðir legsteinar
■ Varanleg minning
BAUTASTEINN
j Brautarholti 3,105. R
I Sfmi 91-621393
öld, og einkenndist alla tíð af trausti
og hlýju hvors í garð annars. Barna-
börnum sínum var hún góð og ynd-
isleg arama. Þessa sómakonu sem
aldrei lagði annað en gott til nokk-
urs manns, kveð ég með söknuði
og þakklæti fyrir allt gott í minn
garð og bið hennar blessunar í nýj-
um heimkynnum.
Pálmi.
„Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur“ var hún amma vön
að segja, og hvað þetta eru orð að
sönnu. Það er skrítið til þess að vita
að hún er ekki lengur hjá okkur því
hún var svo stór hluti af tilverunni.
En við erum heppin að hafa fengið
að njóta hennar svona lengi og eig-
um minningarnar um hana og svo
ekki sé talað um handavinnuna. Það
eru þó nokkur atriði sem helst koma
upp í hugann þegar maður hugsar
um ömmu. Enginn hefur nokkurn
tímann vakið mann eins blíðlega á
morgnana eins og amma. Það var
sest ofur varlega á rúmgaflinn,
hendi strokið mjúklega yfir kinn og
sagt blíðlega: „Jæja elskan, er ekki
mál til komið að vakna.“ Það var
ekki hægt annað en að fara fram
úr með brosi á vör. Það var líka
þannig sem amma vildi helst hafa
fólk, brosandi. Yatsy, fela fantinn,
kaball, pönnukökur, pijónar, þetta
eru allt athafnir og hlutir sem alltaf
koma til með að minna okkur á
ömmu.
Alltaf var sem amma færi í ann-
an heim þegar hún talaði um æsku-
árin og systkin sín á Djúpavogi. Þar
hefur örugglega oft gengið mikið á
og alltaf talaði hún um krakkana,
það voru jú systkinin.
Amma háfði einnig gaman af að
glíma við orðaleiki og gátur, og
munum við þá sérstaklega eftir
einni, hún var svona: Út gekk ég
óviss, inn gekk ég hárviss, sá ég
fimm tungur sem allar í einu höfði
sungu? Og gettu nú.
Það var ekki fyrr en nú á seinni
árum að við tókum eftir hvað amma
notaði málshætti mikið. „Barnið vex
en brókin ekki,“ var svarið þegar
við hringdum,og þökkuðum fyrir
sendingu til langömmudrengjanna
fyrir skömmu, og voru bæði peysur
og buxur vel við vöxt. En hún hafði
mikið gaman af að gera eitthvað í
höndunum, bæði á þá, aðra og einn-
ig til skrauts.
Við viljum þakka elsku ömmu
okkar fyrir að hafa verið til staðar,
stutt okkur í biíðu og stríðu því
betri stuðning hefðum við ekki get-
að fengið. Bjargföst í þeirri trú að
við eigum eftir að hittast aftur síð-
ar, kveðjum við ömmu okkar með
þessum fátæklegu orðum.
Bamabömin heilsa um sinn,
hrygg þau eru í hjarta.
Ljúf mun verða minningin
um móðurömmu bjarta.
Þórunn Björk,
Jóhann og Jonni.
Erfidr>rkkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
IIÓTEL LflETLEIDIR
LEGSTEINAR
H6LLUHRBUNI 14, HfiFNflRFIRÐI. SÍMI 91-652707
3pr í . pp AOTTt rTT^ÍrT
ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 1995 39
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
+ Guðrún Jóns-
dóttir var fædd
15. ágúst 1899 í
Neðradal í Biskups-
tungum. Hún lést
15. apríl sl. Rúna
var með foreldrum
sínum í Tjarnarkoti
fram að fermingu,
en fór þá í vinnu-
mennsku, var í
Brekku í sömu sveit
til tvítugs. Fór þá
til bróður síns að
Auðsholti og þaðan
með honum og
konu hans __ að
Helgastöðum. Árið 1954 fór
hún sem vinnukona að Höfða
og var þar í 20 ár. Þá flutti hún
til bróður síns í Hveragerði, þá
orðin 75 ára. Hjá þeim var hún
þar til þau fóru á elliheimilið
NÚ ERT þú, elsku Rúna frænka,
dáin. Mikið óskaplega átti ég marg-
ar góðar stundir með þér sem ungl-
ingur. í barnaskóla var heimavist
og í fríum fór ég oft til Rúnu
frænku í Höfða. Stundum fóru vin-
konur mínar með og alltaf vildu
þær koma aftur með til Rúnu.
Við Rúna fórum saman í margar
smalaferðir. Svo rann stóra stundin
upp, en það var þegar ég fékk að
fara með þér að veiða í tjörninni.
Það voru ekki merkilegar veiði-
græjur, bara snæri og öngull, eng-
ar sökkur eða flotholt, en þó það
væru bara þín veiðarfæri þá brást
ekki að daginn eftir þegar við kom-
um að vitja um þá var nóg í mat-
inn þann daginn.
Rúna var okkur
systkinunum mikið
góð, við söknum þín
mikið, en þér fannst
komið nóg.
Ég man þegar þú
dast og lærbrotnaðir.
Þá sagðir þú, nú er ég
að fara hinumegin en
ég sagði þú ert ekkert
að fara og auðvitað
stóðst þú upp og lab-
baðir út nokkur árin
eftir það.
Rúna var mikið ljúf
og góð manneskja, það
var stutt í hláturinn hjá henni þeg-
ar við vorum að gantast saman.
Rúna giftist ekki og átti ekki
börn en hún átti okkur systkinin
með pabba og mömmu.
Hún vann mikið alla sína ævi
og yfirleitt ekki léttustu störfin.
Hún átti því láni að fagna að vera
alla sína löngu ævi mjög heilsu-
hraust, hafði fótavist þar til hálfum
mánuði áður en hún lést. Hefði
orðið 96 ára á þessu ári hefði hún
lifað.
Hún dó daginn fyrir páskadag
og hélt því páskana með mömmu
og pappa og bróður sínum, sem eru
farin nokkrum árum á undan henni.
Rúna mín, ég kveð þig núna, ég
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, og sagðir mér.
Ég veit að svona góð manneskja
eins og þú hefur það sem allra
best hjá guði.
Guð geymi þig frænka.
Svava Eiríksdóttir.
+
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
UNNUR ÍSLEIFSDÓTTIR LARSEN,
frá Ráðagerði íVestmannaeyjum,
síðar búsett í Alandsgade 55 Kaupmannahöfn,
lést laugardaginn 27. maí.
Edda og Soren Rasmussen
Jan og Peter Rasmussen.
Sambýlismaður minn, sonur og bróðir,
GUÐMUNDUR BJÖRN HARALDSSON,
frá Flateyri,
lést 28. maí.
Gróa Kristfn Helgadóttir,
Gróa Björnsdóttir og systkini.
+
Hjartkær sonur okkar,
JÓN SIGURÐSSON,
Kírkjuvegi 4,
Vík i Mýrdal,
lést laugardaginn 27. maí.
Helga Elsa Hermannsdóttir,
Sigurður Ævar Harðarson.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
dóttir, systir og tengdadóttir,
GUÐRÚN VIGDÍS
SIGMUNDSDÓTTIR,
Engjaseli 81,
Reykjavik,
• lést í Landspítalanum 28. maí.
Arnór Sigurðsson,
Guðbjörg Arnórsdóttir, Jóhanna Arnórsdóttir,
Margrét Albertsdóttir, Margrét J. Sigmundsdóttir,
Guðbjörg Friðfinnsdóttir, Sigurður Arnórsson.