Morgunblaðið - 29.06.1995, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 29.06.1995, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ1995 35 frá herskipum og strandvirkjum Breta við Eyjafjörð. Ég dáðist að rólyndi Brands þegar verst lét og tvísýnt var um líf áhafnarinnar, en þá lét hann nægja að velja árásar- mönnunum nokkur vel valin orð á móðurmáli okkar. Þá eru tvær ævintýraferðir á Katalinaflugbát- um til Austur-Grænlands eftir- minnilegar og var Brandur aðal- hvatamaður þeirra ferða. Var þá gott að vita af honum um borð, færi eitthvað úrskeiðis við eyðilega strönd, óravegu frá mannabyggð- um. Landkönnuðurinn Roald Amundsen hefði án efa fengið góð- an ferðafélaga á sinni tíð, hefði Brandur þá verið ungur og til stað- ar. Hann dáði ofurhuga heim- skautaferðanna fyrr á árum, þar sem reyndi á hugarró, kjark og þol, það var ögrun að hans skapi. Brandur hafði yndi af ferðalögum og fjallgöngum, ekki síst ef veiði var von. Hann átti löngum lítinn bát, sem hann reri á til fiskjar út á Svið á frídögum þegar vel viðr- aði og aflaði stundum vel. Hann var slyngur veiðimaður. Brandur var skemmtilegur ferðafélagi, hafði næmt skopskyn og sagði vel frá. Hann var stakur reglumaður allt sitt líf, en gat vel glaðst í vinahópi þótt veitingar væru hafðar um hönd, sem hann aldrei lét inn fyrir sínar varir, þurfti ekki á vímugjafa að halda til þess að skemmta sér og öðrum. Árið 1942 kvæntist Brandur Jónínu M. Gísladóttur og lifir hún mann sinn. Þau eignuðust 5 mannvænleg börn, þar af eina stúlku sem var skírð Ágústa og er búsett í Þýskalandi. Heimili Brands og Jónínu að Hörgshlíð 22 hér í borg hefur alla tíð verið dæmigert íslenskt menningarheimili. Þar undi Brandur hag sínum vel við hugðar- efni sín og smíðar hverskonar. Hin síðari ár tók hann að kenna sjúk- dóms er ágerðist með árunum uns hann gat ekki lengur notið um- hyggju ijölskyldunnar heima, um- hyggju, sem var með eindæmum góð. Hann dvaldi því að lokum í hjúkrunarheimilinu Skjóli, þar sem hann andaðist þann 20. þ.m. Ég kveð þennan góða vin og samstarfsmann, með virðingu og þökk fyrir áratuga vináttu og sam- starf. Við hjónin vottum fjölskyldu hans og ástvinum öllum samúð og biðjum þess að hinn látni megi hvíla í Guðs friði. Jóhannes R. Snorrason. Elskulegur föðurafi minn, Brandur Tómasson, hefur nú kvatt okkur í þessum heimi. Afi Brand- ur, eins og ég kallaði hann, var um margt afar sérstakur persónuleiki. Verklaginn með afbrigðum og fylg- inn sér í skoðunum eru lýsingar sem koma hvað fyrst fram í huga mér. Afi Brandur var maður sem fann köllun sína í því að vera ávallt öðrum til gagns og hjálpar hvort sem um var að ræða Flugleiðir, sem hann gaf ævistarf sitt, eða aðra samferðamenn á lífsleiðinni. Hans eigin þarfir og óskir sátu neðar í forgangsröðinni en hjá flestum öðr- um. í afa mættust tvær andstæð- ur, heimsmaðurinn og íslendingur- inn, og naut ég góðs af hvoru tveggja. Starfs síns vegna ferðaðist hann mikið og þótti mér gaman að fá póstkort frá ýmsum heims- homum og fallega hluti þegar heim var komið. Að mati afa Brands jafnaðist samt ekkert á við ísland og allt sem það hafði upp á að bjóða. Afi Brandur undi sér því best við veiðar úti í guðsgrænni náttúrunni eða á hafí úti. Eg ólst þar af leiðandi upp við þau forrétt- indi að bragða gæs og lax með reglulegu millibili í gegnum árin. Afi Brandur var mikill tónlistar- unnandi og drátthagur með af- brigðum og liggja eftir hann blý- antsteikningar sem bera glöggu auga hans vitni. Hann var einnig afar staðfastur í sínum lífsskoðun- um, málsvari sannleika og réttlæt- is. Sem slíkur var hann mér fyrir- mynd. Nína Margrét Grímsdóttir, New York. ÞRÖSTUR ANTONSSON SIGURÁST FRIÐGEIRSDÓTTIR +Þröstur Ant- onsson var fæddur að Ár- bakka við Dalvík, 3. júlí 1938 og ólst þar upp í stórum systkinahópi. Eft- irlifandi foreldrar hans eru Anton Gunnlaugsson og Jóna Kristjánsdótt- ir. Þröstur kvænt- ist þann 28. desem- ber 1968 eftirlif- andi konu sinni, Áslaugu Sigurjóns- dóttur og eignuðust þau tvö börn; Sigríði Dagný og Birgi Þór. Auk þess gekk Þröstur syni Áslaugar, Davíð í föður- stað. Þröstur stundaði ^ sjó- mennsku frá unga aldri. Útför Þrastar fer fram frá Glerár- kirkju í dag, fimmtudaginn 29. júní kl. 13.30. leitt var svarið á þá leið að hann væri bú- inn að bæta við snún- ing þannig að þess væri ekki þörf. Aldrei mun ég heldur gleyma þegar við fengum á okkur brotið. Brúar- glugginn mélaðist og sjórinn pressaðist inn með ógnarkrafti í mesta lagi feti fyrir aftan þig. Án þess að æðrast brást þú við á þann eina hátt sem réttur var. Þannig er því farið með góða menn. Nú þegar þú ert farinn að róa frá annarri verstöð og í öðru plássi, vona ég að þér farnist sem best. Guð geymi þig. Áslaugu, börnunum og fjöl- skyldunni vottum við okkar inni- legustu samúð. Árni Bjarnason og fjölskylda. ENGINN veit fyrr en allt í einu. Þessi heimatilbúnj málsháttur, sem af vissum ástæðum var meira not- aður en aðrir um borð í Snæfellinu EA 740, kemur nú upp í hugann. Þröstur Antonsson skipsfélagi minn til margra ára er fallinn frá, langt fýrir aldur fram. Þröstur, eða fuglinn eins og við kölluðum hann, bjó yfir þeim eigin- leika umfram aðra menn að lífga upp á allt og alla sem hann um- gekkst. Á sinn rólynda hátt gerði hann mér og öðrum samstarfs- mönnum lífið og starfið á sjónum litríkara, skemmtilegra og eftir- minnilegra. Því mun enginn trúa sem ekki reyndi af eigin raun, hversu hugmyndaríkur hann gat verið í þessari eðlislægu tilhneig- ingu til að hressa upp á hversdags- leikann. Tilsvörin og viðbrögðin við öllu því sem á daga okkar dreif munu ylja okkur skipsfélögum hans alla tíð. Þröstur var drjúgur verkmaður og oft var með ólíkindum hvað undan honum gekk í lestinni þar sem hann réði ríkjum. Oft kom fyrir að ég spurði hann hvort ekki vantaði aðstoð í lestinni, en yfír- Hinsta kveðja frá skipsfé- lögum á Árbak EA 308 Við söknum Þrastar sárt og okkur langar í örfáum orðum að minnast góðs skipsfélaga sem nú er látinn langt um aldur fram. Óteljandi minningar sækja á hug- ann og væri allt of langt að telja þær upp hér. Þröstur var léttur í lund og skipti sjaldan skapi. Hann átti til stríðni en aldrei svo að nein- um yrði meint af, en hann gat verið fastur fyrir ef skoðanir hans voru réttar en fengu ekki nægan hljómgrunn. Vinur vina sinna var hann alltaf. Fengu menn kaffi í Grænugötunni og alltaf stóðu dyrnar opnar fyrir vini og kunn- ingja þeirra hjóna. Kæri vinur, nú ert þú kominn yfir móðuna miklu og á annað til- verustig, sýnu meira og stærra og vonum við að lygnara verði nú hjá þér. Þröstur var kvæntur Áslaugu Siguijónsdóttur og áttu þau saman bömin Sigríði Dagnýju og Birgi Þór. Fyrir átti Áslaug soninn Dav- íð Ómar. Viljum við votta þeim og öllum öðmm aðstandendum okkar dýpstu samúð. HALLDÓR ÞÓRÐARSON + Halldór Þórður Þórðarson fæddist á Laugalandi í N- ísafjarðarsýslu 19. september 1920. Hann lést á heimili sínu á Laugalandi 4. júní síðastlið- inn og fór útför hans fram frá Melgraseyrarkirkju 10. júní. LAUGARDAGUR 10. júní. Djúpið skartar sínu fegursta. Fyrsti eigin- legi vordagur eftir langan og snjó- þungan vetur. Sól skín í heiði og í „sjónum gegnumglæja og gömul fjöll á höfði standa". Bílar streyma að kirkjustaðnum Melgraseyri og Fagranesið liggur við bryggju. Fólkið streymir til kirkju. Það er ekki rúm fyrir alla innandyra. Hvaðan kemur allt þetta fólk og hvert er tilefnið? Fólkið er komið víðsvegar að, jafnvel alla leið aust- an frá Langanesi. Tilefnið er að fylgja til grafar vinsælum bónda, Halldóri Þórðarsyni, Laugalandi í Nauteyrarhreppi. Fyrir fimmtíu árum tengdist ég fjölskyldunni á Laugalandi þegar ég og elsta systir hans brugðum á það ráð að giftast. Ég fann það fljótt að Halldóri var engin meðal- mennska í blóð borin. Þrátt fyrir stutta skólagöngu var auðheyrt að hann var vel lesinn og hafði á hrað- bergi tilvitnanir í íslensk og jafn- vel ensk skáldverk, en ensku hafði hann lært svo að hann gat haldið uppi samræðum við enska ferða- menn, sem voru þarna oft á ferð. Skáldverk Kiljans voru honum sér- staklega hugfólgin. Halldór var í hópi þeirra fáu sem skildi að skáldið var að reyna að vekja íslensku þjóðina af Þyrni- rósarsvefninum og hvetja hana til framfara. Það kom af sjálfu sér að hann valdist til forystu í málefn- um sveitarinnar og fulltrúi á þing- um bændasamtakanna. Ekki var hann alltaf sammála þeim sam- þykktum sem gerðar voru á þess- um bændaþingum og lét það óspart í ljós og var þá ekki fyrir alla að eiga við hann rökræður. Hann var einnig vel ritfær og skrifaði margar skeleggar greinar í blöðin þar sem hann gagnrýndi harðlega ýmis skrif, þar sem hon- um fannst ómaklega að bænda- stéttinni vegið. „Maður sem ætlar að fara gangandi í ferðalag byijar ekki á því að skjóta undan sér fæturnar." Þannig byijaði hann eina svargrein sína. Með þessum síðbúnu línum þakka ég Dóra löng og hnökralaus kynni. Fjölskyldunni á Laugalandi votta ég samúð mína. Ólafur S. Ólafsson og fjölskylda. + Sigurást Kristbjörg Frið- geirsdóttir fæddist á Brim- ilsvöllum í Vallnahreppi á Snæ- fellsnesi 11. ágúst 1899. Hún lést á Hrafnistu í Reykjavík 27. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Áskirkju 2. júní. ELSKU amman mín. Laugardagur- inn 27. maí afmælisdagur Lolú Iitlu, sonarsonardótturdóttur þinnar og brottfarardagurinn þinn. Kallið kom- ið. Ég var nú farinn að halda að hann Guð hefði gleymt þér. Tveir synir þínir, Kalli og Lúbbi kallaðir fyrr á þesu ári, veikindi þín ... og þú varst að verða svo langþreytt, svo óendanlega þreytt amma mín, þrátt fyrir þína ótrúlegu seiglu, dá- samlega húmor og yndislegu lund. „Ég get allt nema drepist," sagðirðu stundum við mig þegar ég spurði hvemig stæði á i það og það skipt- ið. Og hlóst dátt, þegar konurnar á Hrafnistu naglalökkuðu þig í fyrsta skipti 95 ára, „ekki seinna vænna“ sagðirðu. Gott er þær fengu ekki sunginn sálm í laun. Passíusálmarn- ir og Hallgrímur vom þér hugleikn- ir. Og þvílíkt minni. Nei, þú varst engum lík, þú bara varst. Minningarnar eru margar. Ég var sex ára peyi, fyrst þegar ég kom til ykkar afa í Laufási... Kalli frændi og strákarnir voru stundum heima og Gugga og Cýri í Dagsbrún og Gunna frænka... hún var rauðhærð og með freknur en ekki ég og þá var nú grátið. Gugga alveg rosalega hrædd og vond í hjartanu þegar við settum músina í krukku inn til henn- ar. Haukur svolítið oft að ljúga í okkur Kalla og stundum að hrekkja okkur... afí sem fór út á Gufu- skála í vinnuna, sem var rétt hjá alveg rosalega stóm og háu mastri með undarlegum ljósum á, já og draugurinn, sem bar hausinn undir hendinni..., úff!... Snæi og Gvendur ... strákarnir á Hellu og Poldi... glaðværð og hlátur. Og Svana sem alltaf var að byggja hús og láta okkur naglhreinsa og þú settir bara fimmeyring í sokkinn þegar naglarnir höfðu stungist í gegnum lappirnar á manni, næstum eins stórir gaurar og þeir notuðu á Jesú ... og mikið hvað hann Kiddi átti flottan flutningabíl, sko fram- byggðan Messiddisbens ... og sand- arnir! Og stundum var grátið! Stund- um vildi ég hafa hana mömmu mína hjá mér en oftast var ég nógu stór til að hafa bara þig. Þú varst svo stór, hlý og mjúk ... stundum varstu að tala við huldufólkið í hólnum, skrýtið! Einu sinni lék afí alvömvofu þegar við áttum að skrúfa fyrir vatn- ið og þá var sko krossað sig og fað- ir vorið á hlaupum ... Gummi hálf- bróðir niður í þorpi og þú varst nú ekki alltaf par ánægð þegar ég tók mig til og heimsótti hann upp á mitt eindæmi, það vom einhver ósköp sem áttu að geta komið fyrir þegar lítill maður tók svona nokkuð upp hjá sjálfum sér, en mér þótti það mjög merkilegt að eiga hálfbróðí' ur, bjóst oft við að hitta hálfan strák, annaðhvort mundi vanta neðri hlut- ann eða efri ... að ég biðji nú ekki svo guð almáttugan að hjálpa mér... allir útilegumennirnir í hrauninu, maður var stundum næst- um spmnginn af spenningi... og jökullinn yfir og allt um kring! Þama voru ævintýrin og myrkfælnin. Mik- ið rosalega var ég hræddur við drauga á þessum árum. Enda gengu þeir ljósum logum sögðu bræður pabba og afí kunni líka sögur... og þá var nú gott að geta hlaupið til þín, spurt eða leitað huggunar. Oft var nú sagt: „Vertu ekki að láta strákana ljúga í þig.“ Stundum send- irðu þeim tóninn. Gott á þá! Og mikið var gaman að hlusta á harm- onikkuna og stundum spilaði afí á orgelið. Og Ásta litla var alltaf Ásta litla. Og alltaf var verið að kaupa bíldmslur. Við Kalli fengum að sitja í, stundum. Og... já, það var pláss fyrir allt og alla á Laufási hjá Kela og Ástu. Ég hitti þig tveim dögum fyrir brottför, þú varst falleg og friðsæl. Þú vissir að mamma væri erlendis, spurðir frétta og sagðir fréttir. Ótrú- leg! Stundum ferðaðistu um í tíman- um, hva, það var bara skemmtilegt - eins og þegar þú spurðir hvort við mamma hefðum komið ríðandi, en áttaðir þig strax og leiðréttir; „Hvernig læt ég, auðvitað hafíð þið komið keyrandi, passið ykkur á hálk- unni“. En í síðasta sinni er ég var hjá þér, sagðirðu að mamma þín væri ekki komin enn, hún væri vænt- anleg... og þá vissi ég að þú værir tilbúin að fara nú að leggja í hann. Útförin þín var falleg. Elsku amma mín, um leið og ég þakka þér allt og óska þér góðrar heimferðar flyt ég þér hjartanskveðj- ur og þakkir frá henni mömmu minni. Hún mat þig mikils, henni fannst tengdamóðir sín sko ekkert drasl, Óli og Ásgeir biðja líka að heilsa. Já, það biðja allir að heilsa og fyrir kveðjur til pabba, Kalla og þeirra sem á undan eru farnir. Segðu Kalla að ég hafi látið Hauk hafa síðustu glösin. Hann skilur það. Ég á eftir að ylja mér við góðar minning- ar bæði frá Laufási forðum og Há- túni 10. Jón Helgason orti þetta og ég sendi þér að síðustu: í djópum míns hjarta er örlítið leynihólf innst, sem opnast af skyndingu þegar mig varir minnst, og hugskotsins auga með undrun og fóp- uði sér eitt andartak birtast þar mynd síðan forðum af þér. Eg sá þig í morgun, og mjög varst þú orð- in breytt, svo myndin gat tæplega heitið að líktist þér neitt, og áður en varði var hugur minn fullur af hryggð við hverfulleik blómsins og aldursins viður- styggð. En aftur er myndin mér auðsýnd jafn-björt og jafn-skýr, og aldrei hefur hún fyrr verið mér svona dýr, þvi æskan þín horfna og ást mín sem forð- um var er í henni varðveitt, og hvergi til nema þar. Andrés Sigurvinsson. Minnismerki úr steini Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.