Morgunblaðið - 23.07.1995, Blaðsíða 18
18 SUNNUDAGUR 23. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Kristín Maija
ÁSLAUG Jóhanna Jensdóttir rekur Gistiheimilið á Isafirði og nú hefur hún keypt ásamt eiginmanni sínum, Magnúsi H. Alfreðssyni,
eitt elsta húsið þar í bæ sem einnig verður gistiheimili í framtíðinni.
ÍGOMLUHUSI
ANYRRIOLD
eftir Kristínu Marju Baldursdóttur
FÓLK fær hugmyndir að
stofnun fyrirtækis með
ýmsum hætti, en það voru
handlaugar sem komu
Áslaugu Jóhönnu Jensdóttur á spor-
ið þegar hún stofnaði fyrirtæki sitt.
í húsi hennar voru handlaugar í
mörgunj herbergjum og þegar hún
varð atvinnulaus datt henni í hug
að nýta sér þá ágætu aðstöðu og
gera heimili sitt að gistihúsi. Með
aðstoð eiginmannsins, Magnúsar
Helga Alfreðssonar húsasmíða-
meistara,_ setti hún á stofn Gisti-
heimili Áslaugar, Austurvegi 7,
ísafirði, sem hún hefur nú rekið í
sex ár, en þau hjónin létu ekki þar
við sitja heldur keyptu líka eitt elsta
húsið þar í bæ sem þau ætla að
gera að gistihúsi í framtíðinni.
„Mönnum fannst þetta nokkuð
dularfullt, herbergjum fjölgaði í
húsinu en húsið stækkaði ekkert!“
segir Áslaug, þar sem við sitjum í
stofu hennar á hæðinni fyrir ofan
gistiheimilið.
Húsið að Austurvegi 7 er tvær
hæðir og kjallari og er hver hæð
um 140 fermetrar. Kjallarinn hefur
verið gerður upp og þar er sjálft
gistiheimilið með sérinngangi, fimm
herbergjum, eldhúsi og setkrók,
tveimur baðherbergjum og tveimur
salernum. Á hæðinni fyrir ofan búa
Áslaug og Magnús ásamt dætrum
sínum tveimur, og á efri hæðinni
búa móðir Áslaugar, stjúpfaðir og
bróðir.
Á Eyrina aftur
Það voru afi og amma Áslaugar,
Marsellíus Bernharðsson skipa-
smiður og Alberta Albertsdóttir
húsfreyja, sem byggðu húsið árið
1942.
„Það veitti ekki af plássinu því
að börnin voru ellefu, auk þess sem
bróðir afa og aðrir menn sem unnu
hjá honum, bjuggu í kjallaranum,“
segir Áslaug. „Til að létta á salem-
um efri hæðanna setti afi handlaug
í hvert herbergi í kjallaranum, og
það voru einmitt þær sem gáfu mér
VTOSHPn/AIVINNUUF
ÁSUNNUDEGI
►Áslaug Jóhanna Jensdóttir er fædd á ísafirði 27. júní
1958 og ólst þar upp. Eftir landspróf úr Gagnfræðaskóla
ísafjarðar vann hún í fimm ár í verslun afa síns, sem bar
heitið Verslun Jóns A. Þórólfssonar, en fór síðan í vist til
Ashkenazy hjónanna þar sem hún var í tvö ár. Lengst af
starfaði hún í Landsbankanum, bæði í Reykjavík og á
ísafirði, en hefur auk þess unnið á Hótel Esju, hjá Hug-
sjón, Orkubúi Vestfjarða, O.N. Olsen og hjá Tónlistarskólan-
um á ísafirði. Gistiheimili Áslaugar stofnaði hún árið 1989
og hefur rekið það síðan. Árið 1993 keypti hún ásamt eigin-
manni sínum, Magnúsi H. Alfreðssyni húsasmíðameistara,
eitt elsta húsið á Isafirði, Faktorshúsið í Hæstakaupstað,
og er ætlunin að gera það að gistiheimili í framtíðinni.
hugmyndina að gistiheimilinu."
- En hvert var upphafíð og því
býrð þú nú húsi ömmu þinnar og
afa?
„Mamma bjó í foreldrahúsum
þegar hún átti mig fyrir sig, eins
og ég segi stundum, og því ólst ég
líka upp hjá afa og ömmu. Mamma
segir stundum að hún sé hornsteinn
þessa húss því hún hefur búið á
öllum hæðum. Fyrst hér á neðri
hæðinni hjá foreldrum sínum, síðan
í kjallaranum þar sem hún bjó í tíu
ár með stjúpföður mínum, mér og
bróður mínum, og núna býr hún á
efri hæðinni.
Ég flutti síðan að heiman árið
1976 og gerðist „au pair“ hjá Ashk-
enazy hjónunum í tvö ár. Ég ferðað-
ist með þeim vítt og breitt um heim-
inn og í eina fimmtán mánuði má
segja að ég hafi búið í ferðatösku.
Ég fór til níu landa og sumra oftar
en einu sinni. En á þessum tíma
fékk ég góða undirstöðu í enskunni
sem hefur komið sér vel í núver-
andi starfi.
Ég ákvað að fara heim eftir þessi
tvö ár og var búin að fá vinnu í
Landsbankanum á ísafirði. En
nokkrum dögum áður en ég ætlaði
vestur kynnist ég manninum mínum
í Reykjavík. Það má segja að það
hafi verið amerískur hraði á hlutun-
um því eftir þrjár vikur vorum við
farin að búa!
Við fluttumst til ísafjarðar árið
1978 og höfum búið hér í rúm 17
ár, ef undanskilið er tæpt ár sem
ég varð að búa með eiginmanninum
í Reykjavík. Hann er Reykvíkingur
og vildi endalega prófa að búa fyr-
ir sunnan, en eftir þann tíma sagð-
ist ég vera farin vestur, hann réði
hvað hann gerði. En hann kom með!
Við áttum íbúð á efstu hæð í
blokk hér á ísafirði, en okkur lang-
aði að vera meira út af fyrir okk-
ur. Við vildum Iíka vera á Eyrinni
þar sem við gátum teygt okkur í
alla hluti og vorum farin að hugsa
okkur til hreyfings um svipað leyti
og amma deyr. Eg átti nú ekki von
á að flytjast inn á æskuheimilið
aftur, en það varð þó úr að við
keyptum neðri hæðina og kjallarann
af ellefu erfingjum.
Við fluttum inn 26. júlí 1987,
daginn áður en kirkjan brann. Það
má kannski bæta því við að kvöldið
áður en hún brann fann dóttir mín
sem þá var átta ára gömul mikla
brunalykt. Hún var í bíltúr með
ömmu sinni og afa og talaði í sí-
fellu um þessa brunalykt sem
enginn fann nema hún.“
Hjólin snúast
Áslaug flutti inn á æskuheimili sitt
aftur, en hvað kom til að hún ákvað
að breyta hluta þess í gistiheimili?
„Ég hafði unnið hjá Landsbank-
anum í rúm átta ár en árið 1986
langaði mig til að skipta um starf
og _þá fóru nú hjólin að snúast!
Ég fór til einkafyrirtækis en var
sagt upp þar eftir nokkra mánuði
vegna endurskipulagningar. Það
fyrirtæki varð síðan gjaldþrota. Þá
fór ég til Orkubús Vestfjarða, en
vinnutilhögun þar hentaði mér ekki
svo ég hætti eftir sjö mánuði og fór
að starfa sem bókari hjá öðru einka-
fyrirtæki. Það fyrirtæki varð einnig
gjaldþrota, þannig að á tveimur
árum höfðu tvö fyrirtæki farið á
hausinn. Þegar ég loksins ákvað
að breyta til fór allt úr skorðum!
Ég var nú dálítið sár og sá eftir því
í fyrstu að hafa ekki setið kyrr í
gamla starfinu.
Ég reyndi fyrir mér hjá Lands-
bankanum aftur en þeir höfnuðu
mér, sögðust ekkert starf hafa
handa mér. Þeir geta þá bara átt
sig, hugsaði ég ekkert nema þijósk-
an, ég fínn mér bara eitthvað annað.
Þá var nú sú hugmynd farin að
vakna að nota húsið, sem var í raun
alltof stórt fyrir fjögurra manna
fjölskyldu. Þetta var skrýtið hús-
næði í kjallaranum, með allar þess-
ar handlaugar, og erfitt að leigja
það sem íbúð. Auk þess var það
sameign beggja hæða, mamma átti
kyndiklefa og við áttum geymslur
og sameiginlegt þvottahús. En ég
hugsaði með mér að ef ég færi út
í þetta gæti ég haft betra eftirlit
með eigninni auk þess sem ég gæti
haft af henni atvinnu.
Ég hafði látið skrá mig atvinnu-
lausa í haustið 1988 og þótti það
þung spor. Það var hræðileg lífs-
reynsla að vera hafnað. Fólk var
búið að segja við mig að með þessa
starfsreynslu í Landbankanum gæti
ég gengið inn í hvaða starf sem
væri, þetta væri nánast sem vega-
bréf í atvinnulífinu. Það var því
drungi yfír mér á þessum tíma og
ég skil vel fólk sem hefur gengið í
gegnum svipaða reynslu."
Aslaug lét skrá sig atvinnulausa
í tvígang, en hætti því svo og gerð-
ist dagmamma um hríð. Jafnframt
því var hún að undirbúa ætlunar-
verk sitt því hún hafði hugsað sér
að opna gistiheimilið sumarið 1989.
„Ég viðaði að mér gögnum varð-
andi reksturinn og aflaði mér þeirra
upplýsinga sem ég þurfti. Við vor-
um með fjögur herbergi þegar við
opnuðum gistiheimilið, en árið 1992
bættum við fimmta herberginu við
og endurbættum hreinlætisaðstöð-
una. Pípulagningamennirnir höfðu
aldrei séð annan eins fjölda vatns-
leiðslna í einu íbúðarhúsi, enda er-
um við nú með átta handlaugar, tvo
vaska, tvær sturtur og tvö salerni
á gistiheimilinu!"
Þau lokuðu í tvo mánuði meðan
endurbætur stóðu yfir, en þær sá
Magnús um. Hann var þó í fullri
vinnu sem húsasmíðameistari, sá
um trésmíðavinnu við hús, báta og
skip, og því voru þau komin með
bókanir áður en hann hafði lokið
verki sínu. „Hann var enn að teppa-
leggja þegar við fengum hóp ungra
skíðamanna, þeir spígsporuðu yfír
hann þar sem hann lá á hnjánum
á gólfínu!“
Eldhúsið trompið
Áslaug segir að reksturinn hafi
gengið vel og að það sé enginn
mánuður öðrum betri í þeim efnum.
„Yfirleitt er þó mikið að gera í
maí. Þá koma margir gestir til að
vera viðstaddir útskriftir eða ferm-
ingar. En ég fæ gesti allt árið um
kring, sölumenn, viðgerðarmenn,
skíðafólk, og útlendingar slæðast
inn allt árið. Það var mikil þörf
fyrir gistiheimilið þegar ég opnaði
það. En nú geta ferðamenn sem
hingað koma valið um gistingu á
nokkrum stöðum, til dæmis á Hótel
Isafírði, Gistiheimilinu, en við erum
bæði með uppbúin rúm og svefn-
pokapláss, á Föndurloftinu þar sem
hægt er að fá svefnpokapláss og í
Skíðheimum. Við sem stundum
þessi viðskipti hér teljum að eftir- i
spurninni eftir gistirými hér á
Isafirði sé þar með fullnægt að
sinni.“
Það er ekki laust við að Gisti-
heimili Áslaugar minni örlítið á litlu,
þýsku gistihúsin einkum hvað
hreinlæti og snyrtimennsku snertir.
- Nú rekur þú tvö heimili, þitt
eigið og gistiheimilið, hvernig er
vinnudagurinn?
„Hann ræðst nú yfirleitt af því
sem gera þarf hveiju sinni. Ég tek |
við bókunum, þríf, þvæ og strauja j
allan rúmfatnað og handklæði, sem
ég skipti um daglega, og sé utn
morgunmat fyrir gesti ef þeir óska
þess. Ég hef nú ekki verið að hlaða
niður starfsfólki, enda eru þetta
aðeins fimm herbergi sem þarf að
hugsa um. Ég er því eini starfsmað-
urinn.
Sjálf er ég með fjögurra manna ^
fjölskyldu, við hjónin eigum tvo
unglinga sem hlaða á sig störfum 1
svo þeir komist hjá því að vinna |
hjá mér!“
- Hver er munurinn á því að
vera á gistiheimili eða hóteli?
„Það er fyrst og fremst meiri
þjónusta á hótelinu. Fólk hefur bað,
sjónvarp og minibar út af fyrir sig,
en á gistiheimili er frekar reynt að
láta fólki- líða eins og heima. Það
getur kömið og farið að vild og í j
eldhúsinu hittir það hina gestina.
Ég tímdi ekki að fórna eldhúsinu
til að hafa setustofu, en fór milli- I
veginn og setti sjónvarp og sófa inn
í eldhúsið. Mér hefur fundist eldhús-
ið vera nokkurs konar tromp, því
ég held að almennt séu gistiheimili
ekki með séreldhús fyrir gestina.
Og þau eru ekki mörg sem eru
bæði með uppbúin rúm og svefn-
pokapláss samtímis. En ég er að
reyna að ná til sem flestra, reyni )
að vera fjölskylduvæn eins og ég |
segi stundum.“
- Hefurðu gaman af starfi þínu? I
„Já, og Iifi fyrir það. Þetta er