Morgunblaðið - 10.08.1995, Blaðsíða 35
MOK(UJNBLÁÐH)
MINNIIMGAR
FIMM'TUbAGURlO. ÁGÚST 1995 35/
GEIRNY
TÓMASDÓTTIR
+ Geirný Tómas-
dóttir var fædd
í Reykjavík 1.
september 1912.
Hún lést á Hrafnistu
29. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Tómas
Þormóðsson og Guð-
björg Magnúsdóttir.
Börn þeirra voru:
Guðrún Sumarrós
sem lést í frum-
bernsku, Valný sem
lést 1993, Geirný
sem nú er kvödd og
yngst er Hjörný sem
íifir systur sínar.
Geirný giftist Jóni Indriða
Halldórssyni 27. maí 1933. Börn
þeirra eru Magnea Guðrún, f.
16. nóvember 1932;
Elínborg, f. 18. sept-
ember _ 1934; Ást-
hildur Ása, f. 23. júlí
1936, d. 27. júní
1993; Hafdís, f. 28.
október 1939; Guð-
björg, f. 29. desem-
ber 1942; Hafþór, f.
7. apríl 1944; óskírð-
ur drengur, f. 13.
júní 1945, d. 26. júní
1945; Jóna Geimý,
f. 2. ágúst 1947;
Dagfríður Ingi-
björg, f. 9. júlí 1950
og Halldóra, f. 29.
júlí 1952.
Útför Geirnýjar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.00.
VIÐ VILJUM í nokkrum orðum
minnast tengdamóður okkar Geirnýj-
ar Tómasdóttur sem lést á Hrafnistu
29. júlí síðastliðinn. Kynni okkar
voru sérstök að því leyti að við systk-
inin erum gift þremur börnum henn-
ar. Fyrstu persónulegu kynni af
Geimýju vom þegar Halli og Gugga,
sem em elst okkar „höfðu verið sam-
an“ um tíma og ætluðum í útilegu
með vinahópi. í þá daga var ekkert
sjálfsagt að unglingar færu í útilegu
og alls ekki án leyfis. Geirný sem
hélt vel utanum hópinn sinn var al-
deitis ekki á því að Gugga færi með
einhveiju fólki sem mamma þekkti
ekki. Til að leysa málið bankaði
Halli uppá hjá Geirnýju, hvað þeim
fór á milli er hvergi skráð en Gugga
fékk að fara og þama var lagður
grunnur að góðum og einstökum
kynnum milli fjölskyldna okkar.
Gugga og Halli giftust 1961, Jóna
og Elli 1964 og einkasonur Geimýjar
og Jóns kvæntist Lilju 1972.
Jón og Geirný hófu búskap sinn í
leiguhúsnæði eins og gengur en 1944
festu þau kaup á Laufholti, lítilli
erfðafestu inni í Kleppsholti, og
fluttu þangað með barnahópinn en
þá voru sex böm fædd. í Laufholti
bjuggu þau til 1957 en fluttu þá í
Dragaveg 4, nýtt hús sem Jón og
Geimý byggðu, ásamt fleirum í
erfðafestulandi Laufholts.
Þegar bömin uxu úr grasi varð
íbúðin á Dragaveginum of stór og
fluttu þá Jón og Geirný í Efstasund
29 og bjuggu saman þar þangað til
Jón lést hinn 1. mars 1989. Eftir að
Geimý missti eiginmann sinn var líkt
og hluti af henni dæi líka, ekki bætti
úr skák að um líkt leyti fór að bera
á Alzheimers-sjúkdómi þeim sem
leiddi til þess að hún vistaðist á
sjúkradeild A-3 á Hrafnistu í Reykja-
vík 1991. Þar naut hún alúðar og
umhyggju sinna nánustu eftir því
sem tök vom á og ekki síður þess
góða starfsfólks sem þar er og viljum
við flytja öllu starfsfólki á A-3 bestu
þakkir fyrir allt frá ástvinum
Geirnýjar. Þó svo að undir lokin
væri Geimý svipt allri tjáningu hélt
hún þeim eðliskostum að vera áfram
ljúf og blíð allt fram í andlátið en
hún sofnaði Guði sínum 29. júlí
umvafin nærgætni og hlýju barna
sinna. Þegar þessi mæta kona er
fallin frá skilur hún eftir sig 85 af-
komendur sem hver um sig átti sess
í hjarta hennar.
Þótt Geirný hafi aldrei haft orð á
því er víst að ekki hefur líf sjómanns-
konunnar alltaf verið dans á rósum.
Jón var sjómaður lengst af ævi sinnar
á bátum og togurum. Öll stríðsárin
var Jón á togurum og sleppti aldrei
úr siglingu með aflann því heima
vom margir munnar sem þurfti að
metta og nærri má geta hvemig
móður með stóran og ört vaxandi
bamahóp hefur liðið heima þegar
engar fréttir var að fá og öll sam-
skipti við skip á sjó bönnuð. Þegar
við tengdumst fjölskyldunni vom
eistu bömin flutt að lieiman og því
nóg pláss á Dragaveginum og ekki
veitti af, því á sunnudögum breyttist
Dragavegurinn í félagsheimili þegar
afkomendur og tengdabörn mættu
og oft var kátt á hjalla. Ekki var
jóladagurinn síðri þegar Jón veltist
um gólfin með krakkaskaranum og
Geimý bar fram kræsingarnar sem
aldrei varð lát á. Geirný var þeirrar
kynslóðar þegar mamman var mið-
punktur heimilsins, jafnsjálfsögð og
sólin. Alltaf á sama stað og þá helst
í eldhúsinu og minnumst við þess
varla að hún hafi gefið sér tíma tiil
þess að setjast til borðs með okkur
hinum en fylgdist vel með að allir
fengju nægju sína. Þó að Geirný og
Jón hafi ekki safnað veraldlegum
auði komust þau vel af en auður
þeirra var eins og þau sögðu oft sjálf
bömin, bamabörnin og síðar barna-
barnabörn. Þegar um hægðist heima
fyrir fór Geirný að vinna utan heimil-
is, þá fyrst í þvottahúsi Hrafnistu,
síðan í Laugarásbíói við ræstingar,
því næst á veitingastofunni Lauga-
vegi 28 og síðast vann hún í mötu-
neyti Kassagerðar Reykjavíkur. Með
Geirnýju er gengin mikil ættmóðir
og viljum við að lokum þakka tengda-
móður okkar áratuga samfylgd og
biðjum henni Guðsblessunar.
Þórhallur, Már og
Lilja Halldórsbörn.
Nú þegar að kveðjustund er komið
finn ég í hjarta mínu þörf fyrir að
festa á blað nokkrar línur í minningu
minnar ástkæm ömmu, Geimýjar
Tómasdóttur.
Geimý amma var ásamt afa mínum
Jóni það fólk sem gaf mér einna mest
í lífi mínu. Ungur að ámm átti ég
mitt skjól á Dragaveginum hjá þeim
um lengri og skemmri tíma. Það at-
læti sem ég þar fékk var engu líkt,
hjartahiýjan og umhyggjan slík að
litli maðurinn fékk það á tilfinninguna
að hann væri prins sem borinn væri
til erfða. Að minnsta kosti fannst
honum það sjálfsagt að geta hreiðrað
um sig hvar sem var í íbúðinni og
kallað „amma snuð, amma sæng,
amma bíl“ og alltaf kom amma hæg
og blíð og uppfyllti óskir prinsins. Það
var ekki fyrr en minn ágæti faðir
upplýsti mig um að amma væri engin
þjónustustúlka að mér hægt og bít-
andi skildist að sennilega væri það
bara rétt hjá honum. Sama gilti þeg-
ar við afi vorum langtímum saman
að spila olsen olsen eða lönguvitleysu,
þá fylgdist amma jafnan með fram-
göngu mála og þótti það athugavert
ef afi vann svo sem eins og tvö eða
þijú spil í röð, þá taldi hún fyrir mína
hönd komna ástæðu til að kanna
hvort afi væri ekki farinn að svindla
pínulítið. Þannig leið bemskan í ná-
lægð þessara yndislegu hjóna þar sem
allt var gert til að undirstrika hið
góða og fallega í veröldinni. Já, það
vom sannkölluð forréttindi að fá að
alast upp í skjóli þeirra, þar sem
amma var hinn stöðugi miðpunktur
og afí svolítill prakkari, þannig blanda
gerði baminu gott. Eitt er víst að svo
lengi sem ég lifí mun svipmót ykkar
beggja fylgja mér, svipmót sem mark-
ast af hefðum liðinna tíma, einfalt
og fallegt. Nú ert þú, kæra amma,
komin í himininn þar sem afi er og
þar veit ég að þér líður vel eftir erfið
veikindi hin síðustu ár. Megi góður
Guð launa þér öll góðu verkin þín hér
á jörð. Ég kveð þig, kæra amma,
með þakklæti, virðingu og hlýju. Far
þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Tómas Bolli.
Fyrir rúmum mánuði stóðum við
yfír moldum Brands Tómassonar yfir-
flugvirkja Flugfélags íslands hf. og
síðar Flugleiða hf. Og nú nánasta
samstarfsmanns hans um fjögurra
áratuga skeið, Ásgeirs Samúelssonar
deildarstjóra verkstæða Flugleiða hf.
Ásgeir heillaðist af flugi eins og
margir ungir menn eftir síðari heims-
styijöldina. Hann nam flugvirkjun í
Bafldaríkjunum og hóf störf hjá Flug-
félagi íslands að námi loknu 1. jan-
úar 1947. Hann tók því virkan þátt
í uppbyggingu flugsins sem varð æ
umsvifameira er utanlandsflugið
hófst.
Ásgeiri voru falin margvísleg trún-
aðarstörf fyrir félagið sem á þeim
árum var að móta umfangsmikla flug-
starfsemi og því mjög mikilvægt að
til þess að vel mætti til takast kæmu
að því menn með eldlegan áhuga á
verkefninu. Þar var Ásgeir í farar-
broddi ásamt samstarfsmönnum sín-
um sem margir hveijir eru hættir
störfum eða eru að hætta vegna ald-
urstakmarkana. Þeir hafa skilið eftir
sig giftudijúgt starf á öllum sviðum
íslenskra fiugmáia og látið yngri
mönnum í té gott veganesti sem þeir
búa að um ókomna framtíð og haida
uppi merki frumheijanna. Ásgeir var
mikið prúðmenni og kunni vel að fara
með mannaforráð. Hann var virtur
vel af undirmönnum sínum sem og
öðrum sem hann hafði samskipti við.
Það hefur verið íslenskri flugsögu
mjög til framdráttar að hafa haft
úrvalsmenn við uppbyggingu flugs á
íslandi. Þar stóð Ásgeir fremstur í
flokki og bar gæfu til þess að leiða
þau verkefni sem hann tók að sér og
leysti farsællega af hendi.
Ég þakka Ásgeiri samfylgdina sem
varði um fjóra áratugi og bar aldrei
skugga á. Ég votta eiginkonu hans,
bömum, tengdabömum og bama-
bömum mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ásgeirs Samú-
elssonar.
Aðalsteinn Dalmann Októsson.
Ásgeir Samúelsson fyrrverandi yfir-
flugvirki stundaði nám í Gagnfræða-
skólanum á Akureyri og að loknu prófi
hóf hann nám í rafvirkjun. Tveim árum
seinna eða í október 1945 fór hann
ásamt nokkrum öðrum Akureyringum
ti! Bandaríkjanna og hóf flugvirkja-
nám við Cal-Aero Technical Institute
í Glendale í nágrenni Los Angeles.
Ásgeir lauk námi i nóvember 1946
og réðst til Flugfélags íslands í árs-
byijun 1947. Fyrstu árin hjá Flugfé-
laginu tók Ásgeir virkan þátt í félags-
málum Flugvirkjafélagsins, var þijú
ár í trúnaðarráði og síðan kosinn for-
maður félagsins 1952. Auk þess að
Ásgeir starfaði sem flugvirki á þessum
árum gegndi hann líka flugvélstjóra-
störfum á Catalina- og Skymaster-
flugvélum Flugfélagsins. Árið 1952
var hann ráðinn aðstoðarmaður
Brands Tómassonar yfirflugvirkja og
gegndi því starfi óslitið þar til hann
tók við yfirflugvirkjastarfinu síðla árs
1967. Það ár voru gerðar margvísleg-
ar skipulagsbreytingar á tæknideild
Flugfélagsins í kjölfar tilkomu nýrra
flugvélategunda. Ásgeir gegndi yfir-
flugvirkjastarfinu í 19 ár, fyrst hjá
Flugfélagi íslands en síðan eftir sam-
einingu þess og Loftleiða 1973, hjá
Flugleiðum. 1. október 1986 lét Ás-
geir af störfum yfírflugvirkja en var
ráðinn til að gegna ýmsum sérverkefn-
um í tæknideild Flugleiða. Aðallega
voru þessi verkefni tengd kaupum,
sölu og leigu flugvéla frá erlendum
aðilum og tæknilegum viðskiptum í
því sambandi. Hann lét af störfum
vegna starfslokaákvæða félagsins
gagnvart fiugvirkjum 31. ágúst 1993.
Ásgeir var mikið glæsimenni á
velli og í allri framgöngu og vann
störf sín af trúmennsku og festu.
Þrátt fyrir það að vegna stöðu sinnar
gætti hann fyrst og fremst hagsmuna
vinnuveitandans var hann alla tíð fé-
lagi í Fiugvirkjafélaginu og iét sér
mjög annt um málefni þess.
Flugvirkjafélag íslands þakkar langt
og gott samstarf og sendir eiginkonu og
öðrum aðstandendum samúðarkveðjur.
Oddur Ármann Pálsson.
HÖRÐUR
HARALDSSON -
+ Hörður Har-
aldsson fæddist
á Eyrarbakka á
Svalbarðsströnd í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 25. janúar
1921. Hann lést á
Vífilsstaðaspítala
að kvöldi 2. ágúst.
Foreldrar hans
voru Haraldur
Gunnlaugsson
síldareftirlitsmað-
ur og verkstjóri, f.
á Stóru-Borg í
Vesturhópi í Vest-
ur-Húnavatnssýlu
4. desember 1898, d. 2. mars
1992, og kona hans Guðný
Guðlaug Jónsdóttir, húsmóðir,
f. 21. júlí 1884, í Gilsárteigs-
hjáleigu í Eiðaþinghá, d. 11.
janúar 1977.
Hörður ólst upp í foreldra-
húsum á Akureyri, hjá skyld-
fólki sínu á Þorgrímsstöðum á
Vatnsnesi í átta ár og Ioks
aftur hjá foreldrum sinum á
Siglufirði, en þangað kom
hann 1935 og átti þar heima
í 15 ár þar til hann fluttist til
Reykjavíkur.
Hörður var elstur barna í
stórum systkinahópi. Þau eru:
Unnur, f. 26. september 1923,
húsmóðir í Reykjavík, gift
Þórði Kristjánssyni, húsa-
smiði; Þuríður, f. 6. desember
1924, húsmóðir á Siglufirði,
gift Bjarna Sigurðssyni, lög-
reglumanni; Ágústa, f. 12. júlí
1927, húsmóðir í Hafnarfirði,
gift Árna Guðmundssyni,
skrifstofumanni hjá Prent-
smiðju Hafnarfjarðar; Gunn-
Iaugur Ingi, f. 7. september
1928, d. 23. mars 1992, síldar-
matsmaður á Siglufirði, var
kvæntur Önnu Vignis húsmóð-
ur; Lórelei, f. 21. febrúar 1932,
sjúkraliði í Reykjavík, gift Sig-
þóri Lárussyni, kennara; og
Herdís, f. 21. apríl 1938, sér-
kennari í Kópavogi. Tvö systk-
ini Harðar dóu börn, Gunn-
laugur, f. 4. desember 1925,
d. 17. júní 1926, og Regína, f.
26. desember 1936, d. 31. des-
ember 1936. Þá
átti Hörður tvær
hálfsystur, aðra
sammæðra, Ástu
Þóru Valdimars-
dóttur, húsmóður
og ekkju í Reykja-
vík, og hina sam-
feðra, Kolbrúnu,
húsmóður og hús-
stjórnarkennara í
Reykjavík.
Hörður dvaldist
á Siglufirði 1935-
1950, þar til hann
fluttist ásamt fjöl-
skyldu sinni til
Reykjavíkur. Hann stundaði
nám í skipasmíði við Iðnskóla
Siglufjarðar og vann nokkuð
að þeim ásamt ýmiss konar
verkamannavinnu. Eftir að
hann settist að í Reykjavík
starfaði hann lengst af hjá
Eimskip.
Hörður kvæntist á Siglu-
firði Svövu Jónsdóttur, f. 9.
maí 1923, og eignuðust þau
þijú börn. Hörður og Svava
slitu síðar samvistum. Börn
þeirra eru: 1) Inga Herdís, f.
4. október 1949, húsmóðir á
Höfn í Hornafirði. Hún eign-
aðist einn son, Jón, f. 23. ág-
úst 1972, með fyrri manni sín-
um, Þorvarði Jónssyni, en
hann lést af slysförum. Seinni
maður Ingu Herdísar er Einar
Ingi Jóhannsson, sjómaður.
Þau eiga þrjú börn: Hörð Sva-
var, f. 7. október 1980, Jóhann
Inga, f. 4. maí 1982, og ^
Guðnýju Guðleif, f. 8. janúar
1983. 2) Guðni Karl, f. 23. júlí
1954, starfsmaður Securitas,
ókvæntur og barnlaus. 3)
Heiðrún Elsa, f. 19. október
1956, sjúkraliði í Reykjavík,
gift Heimi Skarphéðinssyni
kjötiðnaðarmanni og smið.
Þau eiga þrjá syni: Svavar
Hörð, f. 7. febrúar 1980,
Bjarna Rúnar, f. 5. ágúst 1982
og Heiðar Guðna, f. 3. maí
1987.
Útför Harðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, og
hefst athöfnin klukkan 15.
En vit þú það, sem þreyttur er,
og þú sem djúpur harmur sker,
þótt hrynji tár og svíði sár
að mest er miskunn Guðs.
Og syng þú hveija sorgarstund
þann söng um ást þótt blæði und
og allt sé misst þá áttu Krist
því mest er miskunn Guðs.
(Sig. Ein.)
Mikill aldursmunur okkar
Harðar bróður mins eða 17 ár
olli því fremur öðru að við vorum
ekki ýkja náin systkini. Við höfð-
um þó alltaf samband hvort við
annað og vissum ætíð hvort af
annars högum.
Hörður var alla ævi mikill sjúk-
lingur og oft mjög þjáður. Frá
unga aldri þjáðist hann af liðagigt
og síðar af sjúkdómi sem bagaði
svo báða fætur hans, að hann
varð örkumla og þurfti að styðj-
ast við hækjur.
Mér hnykkti við, þegar ég frétti
í sumar að við veikindi hans hafði
nú bæst sá illskeytti sjúkdómur
krabbameinið. Mér þótti sem sami
maður hefði nú þurft að þjást
nóg. En krabbameinið réðst af svo
mikill heift og harðýðgi á Hörð
að innan fárra mánaða var hann
allur.
Hörður var vel greindur maður
og námfús, en sökum sjúkleika
gat hann hvorki beitt sér til fulls
í námi né störfum. Hann var mjög
bókelskur og sjór fróðleiks um
sögu, landafræði og ýmsan þjóð-
legan fróðleik. Hann var smekk-
maður á íslenskt mál og átti auð-
velt með að setja saman vísur,
eins og faðir hans og margt föður-
fólk gerði gjarnan. Hann flíkaði
því þó ekki.
Þegar hann tók að reskjast
varð ættfræði eitt af áhugamálum
hans og aflaði hann sér þekkingar
á henni á námskeiðum.
Þrátt fyrir mikið og langvar-
andi sjúkdómsböl, var bróðir minn
ekki alveg lánlaus maður. Hann
giftist á Siglufirði Svövu Jóns-
dóttur, f. 9. maó 1923, ogeignuð-
ust þau þrjú mannvænleg börn,
Ingu Herdísi, Guðna Karl og
Heiðrúnu Elsu. Þótt Svava ogj^
Hörður slitu síðar sambúð sinm
'urðu börnin þrjú gleði hans og
stolt í lífinu. Þá hlotnaðist honum
einnig sú gleði að sjá myndarleg-
an hóp barnabarna sinna, en eldri
dóttir hans, Inga Herdís, á fjögur
börn og sú yngri Heiðrún Elsa á
þrjú. Þá auðnaðist Herði einnig
að sjá eitt barnabarnabarn og var
það honum enn frekari ánægja
að það barn er alnafna móður
hans, Guðný Jónsdóttir, dóttir
Jóns elsta sonar Ingu Herdísar.
Hörður var ástríkur og góður^
faðir og barnabörnum sínum var
hann hlýr og ljúfur afi. Harðar
er því sárt saknað af mörgum.
Börnum hans og ástvinum öllum
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Megi heiðríkja og friður um-
veQa minningu Harðar bróður
míns. ^
Herdís Haraldsdóttir.