Morgunblaðið - 13.08.1995, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR13. ÁGÚST 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
RAGNAR
SNJÓLFSSON
ÞÓRUNN KRIST-
JANA HAFSTEIN
+ Ragnar Snjólfsson var
fæddur hinn 11. febrúar
1903. Hann lézt á Skjólgarði,
heimili aldraðra á Höfn, 6. ág-
úst 1995. Foreldrar hans voru
Snjólfur „yngri“ Ketilsson, f.
17. apríl 1849, og kona hans
Steinlaug Ólafsdóttir, f. 10.
september 1860. Eiginkona
Ragnars var Margrét Stefanía
Guðrún Davíðsdóttir, f. 20. ág-
úst 1899, d. 21. marz 1986. Syn-
ir þeirra eru: 1) Einar Baldvin,
f. 1930, giftur Svövu Guðrúnu
Gunnarsdóttur og eiga þau
fjögur börn, 2) Aðalsteinn, f.
1933, d. 1952. 3) Davið, f. 1935,
ókvæntur, 4) Orn Hilmar, gift-
ur Viviann Mary Gjöveraa, hún
á tvo syni. Fyrri kona Arnar
var Hulda Jónsdóttir og eiga
þau eina dóttur.
Útför Ragnars var gerð frá
Hafnarkirkju 14. ágúst.
NÚ ER hann fallinn frá, hann afi
„Snjólfsson", en þannig var hann
alltaf nefndur hér af dætrunum í
+ Arni Vigfússon fæddist á
Þorvaldsstöðum, Húsavík,
3. desember 1921. Hann lést í
sjúkrahúsinu í Keflavík 23. júlí
síðastliðinn og fór útförin fram
4fc» frá Innri-Njarðvíkurkirkju 31.
júlí.
INDRIÐI Árni, eða Addi, eins og
við systkinin kölluðum frænda okkar
ætíð, hverfur seint úr minni. Fyrstu
fundir okkar við þennan góða dreng
voru norður á Siglufirði, þar sem
Addi bjó þá með fjölskyldu sinni.
Þá var' Siglufjörður uppgripastaður
og þar fjörlegt og jafnframt fjölþjóð-
legt mannlíf, enda sfld um allan sjó
og nóga vinnu að fá. Heimsóknin
var okkur ævintýri. Addi ók með
okkur og foreldra okkar hinn hrika-
lega veg upp í Siglufjarðarskarð, svo
að við mættum njóta náttúrufegurð-
jafnt Skagafjarðar sem Siglu-
fjarðar. Þessi ferð er okkur enn hug-
stæð og ekki síður minningin um
Adda frænda, sem okkur þótti þá
þegar sem æ síðan skemmtilegur
maður, fullur lífsgleði og starfslöng-
unar.
Síldin hvarf frá Siglufirði, vinnan
varð stopulli og aðstæður manna
versnuðu. Addi varð líka að fara.
Hann gat ekki framfleytt sem hann
vildi vaxandi fjölskyldu sinni fyrir
norðan, svo að hann neyddist til
þess að flytja burtu, eins og margir
aðrir, og valdi það að setjast að í
, Njarðvíkum. Þá var vinnu að fá á
vellinum og víðar og mikið um að
vera á Suðurnesjum. í Njarðvíkum
byggði Addi sér hús nógu stórt til
þess að hýsa böm sín öll. Það byggði
hann að mestu sjálfur og gerði vel
enda vanur margskonar verkum og
hagur á flest þau verk, sem að hönd-
um komu, auk þess sem hann var
mikill þrekmaður til vinnu.
Húsbyggingin var mikið átak
manm, sern hafði rifið sig upp frá
öllu sínu og flutt landshorna á milli.
Hjá honum og fjölskyldu hans var
því um tíma nokkuð þröngt í búi og
mikil þörf á því að nýta vel. I þessu
stríði, sem allar aðrar stundir, naut
hann Ástu, konu sinnar. 1 félagi
«^kópu þau sér nýtt og hlýlegt heim-
ili í Njarðvíkum og af ástúð komu
þau upp barnahóp sínum þannig, að
þeim er mikill sómi af.
Smám saman rættist úr efnum
fjölskyldunnar og hagur hennar varð
góður. í því sá Addi og fjölskylda
hans árangur erfíðis síns og þess
hafði hann notið að verðugu í mörg
—Jiin síðari ár, þegar hann skyndilega
varð fyrir miklu áfalli, sem því mið-
Hlíðartúni 27, þótt raunverulegur
afi þeirra væri hann ekki, það seg-
ir sína sögu.
Tveir voru þeir bræður fæddir
um 1850, í Lóni í Austur-Skafta-
fellssýslu, Ketilssynir, Snjólfur og
Halldór. Snjólfur átti þrettán böm
og Halldór ellefu. Frá þeim er kom-
inn mikill ættbogi hér um slóðir og
víðar.
Ragnar var næstyngstur af
þrettán börnum Snjólfs og Stein-
laugar, sem nú eru öll látin. Hann
ólst upp í Lóni, stundaði öll almenn
sveitastörf í æsku, síðan nám við
Alþýðuskólann á Eiðum, en þar
kynntist hann lífsföranaut sínum,
Margréti Davíðsdóttur, ættaðri úr
Eyjafirði, mikilli mannkostakonu.
Margrét lézt 21. marz 1986. Þau
eignuðust fjóra syni, og era þrír
þeirra á lífi eins og áður segir.
Ragnar stundaði margvísleg
störf á sinni löngu ævi, var bóndi,
verkamaður, vann við fiskverkun,
slátran, kjötmat, svo eitthvað sé
nefnt.
Sá er þessar línur ritar, varð
þeirrar gæfu njótandi að kynnast
ur gerði starfsgetu hans að engu.
Líkaminn hélt reyndar sínu og hug-
urinn var ætíð við verk, þó ekki
væri það endilega þau, sem unnin
yrðu í samtímanum, heldur þau, sem
hann áður hafði haft með höndum,
og þá ekki síst róðra á trillu sinni,
en þá stundaði hann af atorku hin
síðari ár.
Honum voru, eins og mörgum
ættmennum hans, sjórinn og veiði-
skapur kær, og naut þess að láta
bárana vagga sér úti fyrir ströndum
Faxaflóans. í sjósókninni fann hann
frelsi sjálfaflamannsins; fann sig
standa fyrir sínu og vera öðrum
óháður. Þetta voru ráðandi og ein-
kennandi þættir í fari Adda. Þeir
gáfu honum reisn, sem einkenndi
hann á hverju sem gekk alla þá tíð,
sem hann gekk heill til skógar.
Eftir að Addi flutti suður frá
Siglufirði, var hann tíður gestur á
heimili foreldra okkar systkinanna í
Reykjavík, enda móðir okkar, Guð-
björg Helga og hann, alsystkini. Með
þeim var afar kært. Ekki síður þótti
okkur systkinum vænt um þennan
frænda okkar. Hann var ætíð
+ Ásgeir Samúelsson fæddist
á Akureyri 29. ágúst 1926.
Hann lést á heimili sínu 1. ág-
úst síðastliðinn og fór útförin
fram 10. ágúst.
HVERFUM til Fáskrúðsfjarðar eitt
fallegt sumar á fimmta áratugnum.
Lítil stelpa hoppar óþolinmóð við
hlið ömmu og afa úti á bryggju.
Allir bíða í ofvæni eftir gestinum,
sem er að tengjast fjölskyldunni.
Nú er ekki horft út á fjörð eftir
strandferðaskipi, en skimað upp í
himingeiminn.
Skyndilega tekur undir í fjöilun-
um, Katalínuflugbátur kemur í Ijós,
svífur meðfram íjallahringnum,
rennir sér síðan mjúklega niður á
hafflötinn. Flugsamgöngur eru ný-
lega hafnar við Austfirði. Stelpunni
finnst alltaf jafnmikið ævintýri að
sjá þessa stóru fugla koma svífandi
niður úr loftinu og lenda á sjónum.
Stundin er enn ævintýralegri, þar
sem unnusti yngstu móðursystur
hennar er væntanlegur, og starfar
við þetta undursamlega farartæki.
allnáið þessum fjölskyldum, þeirra
Snjólfs og Halldórs, og þá ekki sízt
Ragnari, þar sem ég og fjölskylda
mín vorum nánast heimagangar á
heimili þeirra Margrétar og sam-
gangur mikill þar á milli. Allra
þeirra samskipta er hér með minnst
með virðingu og þökk.
Ragnar var mikill félagshyggju-
maður, hann var samvinnumaður
af hugsjón, einn af stofnendum
Kaupfélags A-Skaftfellinga og
dyggur félagsmaður þess til síðasta
dags og hafði áhyggjur af stöðu
samvinnuhreyfingarinnar eins og
hún er nú, hann var sannur fram-
sóknarmaður og tíður gestur á
kosningaskrifstofu þar, þegar kosn-
ingar nálguðust, fylgdist með lands-
málum af miklum áhuga meðan
heilsa entist, en fyrst og fremst var
hann félagsvera, sem hafði gaman
af að blanda geði við náungann og
var um áratugaskeið einn af slyng-
ustu bridsspiluram héraðsins og
hafði af þeirri iðju ómælda ánægju.
Nú að leiðarlokum viljum við fjöl-
skyldumar hér á Höfn, og eins fjöl-
skyldurnar í Stykkishólmi, þakka
allan þann hlýhug, sem hann sýndi
okkur í gegnum árin, um leið og
við biðjum sonum hans, fjölskyldum
þeirra og öðrum vandamönnum
Guðs blessunar.
aufúsugestur í okkar augum og ekki
síður gaman að sækja hann heim,
enda var hann jafnan léttur í lund
og kíminn, þó á móti blési á stundum
í lífsins basli. Honum fylgdi ferskur
blær - á stundum blandaður eim af
vélum eða sjó - þar sem hann sat
í eldhúskróknum og saup af kaffi-
bolla. Frásagnargáfa var honum
gefín í ríkum mæli og það var
skemmtilegt og hressandi og ekki
síður fróðlegt að heyra hann segja
frá sér og sínum, mönnum og mál-
efnum, liðnum atburðum og samtím-
anum og taka þátt í hressilegum
hlátri hans og hrífast af orðum hans.
Þannig minnumst við hans; glaðs
og skemmtins. Sú minning er okkur
kær og hverfur ekki. Það er eftirsjá
að Adda, en enginn getur vænst
þess, að eiga samferðamenn sína sér
við hlið alla ævina. Góðar og hlýjar
minningar eru hins vegar veganesti
þeim, sem enn bíða sömu ferðar og
Addi hefur lagt í. Hann er því í raun
ekki horfinn, heldur lifir með þeim,
sem áttu spor með honum á lifsins
leið. Við systkinin fögnum því, að
hafa átt þess að kost að þekkja hann
og vottum Ástu, konu hans, börnum
þeirra hjóna og fjölskyldum þeirra
samúð okkar.
Haukur Ágústsson, Katrín
Helga Ágústsdóttir.
Hann er flugvélstjóri og sér um að
allt sé í lagi með vélina. Ef eitthvað
bilar, þá getur hann lagað það.
Þama sá ég Ásgeir Samúelsson í
fyrsta sinn, þegar hann steig upp á
bryggjuna á Fáskrúðsfirði til að
heilsa tilvonandi tengdafjölskyldu.
Og hann tók sig sannarlega vel út
í bláum einkennisbúningi Flugfélags
íslands. Maðurinn var glæsilegur á
velli og ákveðin festa í allri fram-
komu. Traust og öryggi einkenndu
Ásgeir alla tíð.
Ásgeir eða Addi kom frá Akur-
eyri, fallega staðnum á Norðurlandi,
sem litla stelpan í Austfjarðaheimin-
um hafði heyrt talað mikið um. Með
komu Adda inn í fjölskylduna, tengd-
ust þeir saman þessir fallegu firðir,
Fáskrúðsfjörður og Eyjafjörður.
Flugið átti allan starfshug Adda.
Allt líf sitt helgaði hann íslenskum
flugmálum. Hann var einn af fram-
kvöðlum þeirra manna, sem standa
á bak við öryggi íslenska flugflotans
- einn hinna hljóðu manna, sem era
ekki í sviðsljósinu. Þar stóð hann í
fararbroddi, traustur og öruggur.
+ Þórunn Kristjana Hafstein
fæddist á Húsavík 20. mars
1922. Hún lést á hjartadeild
Landspítalans 19. júlí síðastlið-
inn og fór útförin fram 26. júlí.
ÉG VAR ekki hár í loftinu þegar
ég kynntist Þóranni K. Hafstein,
sem ætíð var kölluð Dórí af vinum
og vandamönnum. Hún giftist föð-
urbróður mínum, Steinarri Krist-
jánssyni Ásgeirssonar, faktors á
Flateyri, árið 1945. Hann var í
uppáhaldi hjá mér sem góður
frændi og föðurbróðir og tók ég
því Dórí strax vel, þótt ég óttaðist
samkeppnina um Steinarr.
Skömmu eftir að fjölskylda mín
flutti í Hlíðarnar þá eignuðust
Dórí og Steinarr sína fyrstu íbúð
í nýju fjölbýlishúsi við Lönguhlíð.
Eftir það varð Dórí tíður gestur í
Drápuhlíðinni hjá móður minni og
þar með var lagður grannur að
ótrúlega nánum vinskap milli
þeirra tveggja sem endist þeim
ævina á enda.
Dórí þótti gott að koma í mola-
sopa til mömmu þegar Steinarr
silgdi um heimsins höf á knörrum
íslenska kaupskipaflotans, lengst
af sem skipstjóri, enda fór það
honum ætíð vel að standa í stafni
og leiða sína menn. Fljótlega fædd-
ist einkadóttirin, Þórunn Júlía, og
urðum við strax miklir mátar, enda
átti ég enga litla systur, svo að
hún fyllti vel í það skarð. Þeir vora
ekki margir dagarnir sem Dórí og
móðir mín töluðu ekki a.m.k. sam-
an í síma. Trúnaður, vinskapur og
hlýja einkenndi samskipti þeirra
og tóku þær virkan þátt í gleði og
sorgum hvorrar annarrar þar til
jarðneskt samband rofnaði.
Dórí fæddist á Húsavík 1922
og var dóttir Þórannar og Júlíusar
Havsteen, sýslumanns og var næst
yngst átta systkina, en yngstur er
Hannes Hafstein fýrrum skipstjóri
og einn forystumanna í slysavam-
armálum sjómanna. Kunnastur
systkinanna var Jóhann heitin
Hafstein, fyrrum formaður Sjálf-
stæðisflokksins og forsætisráð-
herra, einstakur sómamaður sem
gleymist engum sem honum kynnt-
ist.
Mér era þær stundir enn ljóslif-
andi þegar fundum Kristjáns afa
míns og Júlíusar Havsteen bar
saman. Báðir sterkir persónuleik-
ar. Báðir miklir sjálfstæðismenn.
Báðir rökfastir og fylgnir sér í
Yfirflugvirki í 19 ár. Fyrst hjá Flug-
félagi Islands. Síðan hjá Flugleiðum
fram til ársins 1986. Lífsstarfið
spannaði yfirumsjón flugvirkjans allt
frá tæknibúnaði Katalínu-flugbát-
anna til fullkomnustu tegunda af
farþegaþotum.
Addi þurfti að ferðast mikið vegna
starfs síns, og helst vildi hann taka
frænku mína með sér í allar ferðir.
Á síðari árum var golfið sameigin-
legt áhugamál. Ánægjulegt var að
sjá þau hjónin, sportklædd, stefna
saman á golfvellina hér heima eða
erlendis, snúa síðan heim aftur, sól-
brún og sælleg. Addi var líka dagleg-
ur sundlaugargestur um áratuga-
skeið, ekki fyrr kominn heim úr vinn-
unni en náð var í sundfötin.
Á heimilinu lá flugið alltaf í loft-
inu í orðsins fyllstu merkingu. Fyrr
á áram var ósjaldan hringt til hús-
bóndans eftir vinnutíma. Ætíð var
Addi tilbúinn að leysa vandann með
sinni rólegu yfirvegun og öryggi.
Hlý gestrisni og rósemd ríkti ætíð
á heimili Adda og Ásu. Gisting var
ætíð til reiðu fyrir fjölskylduna,
hvaðan sem komið var. Þar var
fyrsta heimili mitt í Reykjavík á
menntaskólaáranum; annað heimili
stelpnanna minna, þegar þær voru
litlar; fastur samkomustaður
frænkuhópsins, hvort sem móðir mín
var í heimsókn frá Englandi eða
móðursystir frá Fáskrúðsfirði.
skoðunum. Þótt þeir væru miklir
vinir og oftast sammála, þá vora
umræður þeirra litríkar og hávær-
ar. Þótti mér ungum sveininum
gaman að leggja við eyran, þótt
ég skildi oftast minnst af þjóðmála-
umræðunni á þeim tíma. Þeir voru
alla tíð hæst ánægðir með að það
að börnin þeirra tvö skildu eigast.
Dórí var um margt sérstök kona.
Hún var mjög glæsileg, en fíngerð-
ur og ljúfur persónuleiki. Hún var
mikið fyrir heimili sitt og fyölskyldu
og naut þess að vera innan um
ættingja og tengdafólk. Það fór
aldrei mikið fyrir henni, en þegar
hún sagði eitthvað þá hlustaði
maður grant á það sem hún hafði
fram að færa. Því miður hrjáði
heilsuleysi og hjartakvilli hana
lengst af. Ekki var Dórí að flagga
erfíðleikum sínum, nema því aðeins
að maður spyrði hana um heilsu-
farið. Hún kaus að bera erfiðleik-
ana með æðruleysi. Trúuð var
Dórí alla tíð og þótti gott að sækja
guðsþjónustur reglulega. Dórí var
vinur vina sinna og vildi fylgjast
grant með velferð hvers og eins.
Hún skipti sér lítið af pólitík, en
tryggur sjálfstæðismaður var hún
í anda Hafsteinsættarinnar og lék
aldrei neinn vafi í hennar huga í
þeim efnum.
Síðustu árin heijaði heilsuleysið
á hana með sífellt meiri þunga.
Steinarr frændi stóð fast við hlið
hennar allan tímann allt fram á
lokastundina. Dóttir þeirra og syn-
ir hennar tveir, Steinarr og Jónas,
létu sig heldur ekki vanta. Strák-
amir tveir voru augasteinar ömmu
sinnar og áttu hug hennar og
hjarta. Þeirra velferð var hennar
velferð.
Ég er viss um að nú þegar jarð-
neskri tilvist er lokið, þá er hún
kominn á þann stað, sem hún sagði
að biði sín og þar hefur hún á ný
fundið vinkonu sína og svilkonu,
Svövu Sveinsdóttur. Mér þótti
vænt um að hafa átt samleið með
Dórí í hálfa öld og náð að kynnast
fjölskyldu hennar, eins vel og raun
ber vitni, en í þeim hópi er mikið
úrvalsfólk. Vinskapur hennar og
móður minnar er mér líka kær.
Ég og fjölskyldan mín kveðjum
Dórí með virðingu og söknuði um
leið og við sendum Steinarri, Þór-
unni Júlíu og strákunum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Nú er skarð fyrir skildi hjá frænku
minni eftir 46 ára hjónaband. Góður
drengur fallinn í valinn fyrir aldur
fram.
Addi varð aldrei gamall. Þeim
mun átakanlegra var að sjá sterk-
byggðan líkamann gefa sig, sjáan-
lega aðeins á þriggja mánaða tíma-
bili. Sjúkrahúsdvölin var ekki löng.
Þegar læknavísindin stóðu ráðþrota,
var hinn sjúki maður sendur heim.
Mæðgurnar tóku við hjúkrun eigin-
manns og föður.
Hún er falleg myndin af síðustu
dögum Adda. Svo mjög var hann
umvafmn ást og heimilislegri hlýju.
„Góða ferð,“ voru síðustu orð Adda
til mín. Fjórum dögum síðar lagði
hann upp í sína síðustu og lengstu
ferð.
Flugið styttir fjarlægðir, gerir þær
jafnvel að engu. En tíminn hleypur
frá okkur. Stutt sýnist síðan flugbát-
urinn lenti á Fáskrúðsfirði. Flugvirk-
inn ungi frá Akureyri helgaði líf sitt
öryggi í flugi á því tímaskeiði sem
þróun í flugi var hvað örust. Hann
sem var ungur og hraustur í gær,
er hrifinn á brott í dag. Alltaf er
jafnstutt á milli jarðlífs og hins há-
leita sviðs. Nú hefur Ásgeir hafið
annað og háleitara flug.
Megi sál hans fljúga frjáls handan
við mörk tíma og rúms jarðneskrar
veru.
Oddný Sv. Björgvins.
Sigþór Guðmundsson.
INDRIÐIARNI
VIGFÚSSON
Jón Hákon Magnússon.
ÁSGEIR
SAMÚELSSON