Morgunblaðið - 02.09.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNING
LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 1995 33
ERLA GUÐRÚN
LÁR USDÓTTIR
+ Erla Guðrún
Lárusdóttir
fæddist í Kálfsham-
arsvík í Austur-
Húnavatnssýslu 8.
maí 1936. Hún lést
24. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Þórey
Una Frímannsdótt-
ir og Lárus Guð-
mundsson. Þau eru
bæði látin. Systkini
Erlu voru níu, tvö
eru látin. 17. agríl
1955 giftist hún Óla
Jóni Bogasyni, f. 17.
apríl 1930, og eign-
uðust þau fjögur börn. Þau eru:
Heiðar Theodór Ólason, f. 23.
nóvember 1954, maki Ragna
Sveinsdóttir; Grétar Ólason, f.
21. júlí 1956, maki Þórunn Sig-
urðardóttir; Sólveig Óladóttir,
f. 21. apríl 1960, maki Kristinn
Kárason; Valþór Ólason, f. 31.
desember 1961, sambýliskona
Kristrún Snæbjörnsdóttir.
Barnabörnin eru þrettán tals-
ins.
Útför Erlu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl.il 1.
AÐFARANÓTT 24. ágúst fékk ég
þær fréttir að systir mín elskuleg
væri látin. Hún var horfm burt á
örskotsstund og óskin um að þetta
væri vondur draumur rættist ekki.
Kaldur raunveruleikinn lék um hug
minn og sagði mér að við myndum
ekki framar hittast hér á jörð. Það
er við slík straumhvörf í lífinu sem
mann langar til að þakka fyrir svo
margt.
Einn vordag fyrir mörgum árum
fór lítið stelpukorn norður í land í
vist til stóru systur, að passa strák-
ana hennar. Tilhlökkunin var mikil.
Þar var allt svo fallegt. Hún Erla
gerði allt svo fallegt í kringum sig,
saumaði og pijónaði, og nú yrði
ferðataskan full af fallegum fötum
þegar heim yrði snúið um haustið.
Hún spilaði á gítar og hafði yndi
af söng og ekki sá hún eftir stund-
unum við að kenna litlu systur gít-
argripin. Óli var á sjónum og kom
heim milli róðra, alltaf jafn traustur
og góður. Litlu strákpjakkarnir
hraustir og fallegir og öðru hvoru
óþekkir við frænkuna sem þóttist
ráða yfir þeim. Það er eins og sólin
hafi alltaf skinið á þessum tíma.
Seinna bættust tvö böm við, sem
ekki eru síður frænku kær þótt hún
hafí þá verið vaxin upp úr bamapíu-
starfinu. Þau eru nú öll orðin fullorð-
in og hafa stofnað heimili. Frá for-
eldrahúsum hafa þau með sér þá
háttvísi og dugnað sem þar var lögð
áhersla á.
Frá árinu 1966 hafa Erla og Óli
búið í Keflavík. Viðmót er ætíð skýr-
ara en nokkur orð og alla tíð hefur
heimili þeirra staðið mér og mínum
opið. Þangað höfum við Ieitað vegna
þeirrar velvildar og hlýju sem ávallt
mætti manni. Erla var listamann-
eskja í höndum og sívinnandi að
fallegum hlutum, svo sem umhverfi
hennar bar vott um. Fyrir nokkmm
árum greindist hún með liðagigt og
var oft illa haldin. Þá breytti hún
bara um aðferðir og fann sér alltaf
eitthvað sem hún gat unnið við. Til
hennar voru sóttar hugmyndir og
hjálp og hún var ætíð tilbúin að
miðla af reynslu sinni og kunnáttu,
símtölin vom stundum mörg eftir
ráðleggingum. Nú mun ég aðeins
heyra orðin hennar sem úr fjarska
„þú getur þetta alveg“ og reyna
síðan að varðveita allt sem hún hef-
ur kennt mér. Það mun taka sinn
tíma að átta sig á að hún er horfin
okkur og tómleikinn á eftir að fylla
hugann margoft.
Sagt er, að því dýpra sem sorgin
grafi sig í hjarta manns þeim mun
meiri gleði hafí það getað rúmað.
Ég skoða liuga minn og sé að ég
græt vegna þess sem var gleði mín.
En hvað þakkiát ég er þó fyrir
að eiga minninguna um góða systur
sem ætíð bar hag minn
fyrir brjósti.
Elsku Óli minn, ég
get varla hugsað mér
annað ykkar án hins,
þið sem alltaf voruð
saman og öðrum til fyr-
irmyndar. Ég bið góðan
Guð að gefa þér, börn-
unum og barnabörnun-
um styrk í sorg ykkar.
Blessuð sé minning
þín, systir mín.
Og því varð allt svo hljótt við
helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustreng-
ur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Sólborg Lárusdóttir.
Elsku Erla amma mín.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum því öðruvísi get ég
ekki kvatt þig. Það tekur mig mjög
sárt að hafa ekki fengið að kveðja
þig almennilega því það er svo ótrú-
lega margt sem ég átti eftir að segja
þér og svo margir atburðir sem eiga
eftir að gerast í lífi allra sem þú
ættir að taka þátt í en við ráðum
ekki hvernig lífið fer og því vona
ég að þér líði vel og hvílir í ró og
næði. Það er svo margt sem ég vildi
að þú vissir en frestaði alltaf að
segja þér því að ég hélt að ég hefði
nægan tíma með J)ér. En ég hafði
rangt fyrir mér. Eg hélt að börnin
mín gætu farið í heimsókn til
langömmu sinnar og hún myndi
kenna þeim að syngja líkt og þú
kenndir mér og biðja bænina sem
þú kenndir mér þegar ég var lítil.
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiðir mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Ég mun aldrei gleyma því þegar
við sátum á símastólnum og vorum
að syngja saman kvæðið „Ef væri
ég söngvari" og þegar við fórum út
á blett og vorum að banka á litla
bóndabæinn. Þú gafst mér svo mik-
ið og ég vildi að þú værir hér enn-
þá. Þú varst alltaf svo sterk og
dugleg kona alla tíð þó að þú fynd-
ir til sársauka, þá kvartaðirðu aldr-
ei. Þú varst alltaf til staðar þegar
mér leið illa og þú skildir allt svo vel.
Þú gast alltaf birt yfir lífinu þeg-
ar allt virtist svart og ómögulegt.
Þú fórst alltof fljótt og mér þykir
það leiðinlegt að hafa ekki getað
kvatt þig né þakkað þér fyrir allt
sem þú gafst mér.
Elsku amma mín, ég mun aldrei
gleyma þér svo lengi sem ég lifí og
minningarnar sem ég á um þig
munu lifa að eilífu.
Elva Sif Grétarsdóttir.
„Vjnir eru ekki alltaf við höndina
til að koma góðu til leiðar. En jafn-
vel þótt þú sért fjarri þeim, er hug-
ur þeirra með þér og einlægar óskir
um að þér gangi sem best. Hugsaðu
til vina þinna þegar eitthvað amar
að því þeir vilja að þú finnir ham-
ingjuna og hugarró." (Spak. PB)
Erla var þannig vinur. Ef hún
gat ekki sjálf verið hjá manni á
erfíðum stundum var hugur hennar
þar í staðinn.
Nú þegar leiðir okkar skiljast að
sinni langar okkur að senda henni
þakkir fyrir allt sem hún gerði fyrir
okkur. Heimili hennar og Óla stóð
okkur alltaf opið. Það sýndu þau
best þegar Bryndís systurdóttir
Erlu, þáverandi eiginkona mín, átti
við langvarandi veikindi að stríða.
Þá tóku Erla og Óli okkur opnum
örmum og fluttum við nánast inn
til þeirra um tíma. Bryndís var þá
fársjúk og þyrfti mikillar umönnun-
ar við en Erla taldi það ekki eftir
sér frekar en annað sem hún sér
fyrir hendur. Hún var alltaf boðin
og búin til hjálpar á erfiðum stundum
og studdi við bak systurdóttur sinnar
þar til yfír lauk en Biyndís lést 1986.
Erla reyndist mér og syni mínum
Eyþóri ákaflega vel á þeim tíma.
Ekki er ætlunin að tína til allt
sem hún gerði fyrir okkur en minn-
ingin um það geymist og erum við
þess fullviss að mörg faðmlög og
hlýjar móttökur hafa beðið hennar
þar sem hún er nú.
Vinskapur okkar hélst gegnum
árin og eftir að ég stofnaði til nýrr-
ar fjölskyldu voru ófáar stundir sem
við áttum saman. Var þá oft glatt
á hjalla og margt rætt. Alltaf var
jafngott að koma til Erlu og Óla
enda áttu þau fallegt heimili þar sem
gestrisni var í háyegum höfð.
Við sendum Óla og fjölskyldu
hans innilegar samúðarkveðjur á
þessari erfíðu stundu og biðjum guð
að vera þeim styrkur í sorg þeirra.
Haraldur, Halla og Eyþór.
Það var hlýtt og milt ágústkvöld
eins og þau eru fallegust. Ég gekk
snemma til hvfldar eftir langan
vinnudag og hlakkaði til að eiga
frídag framundan en hann ætlaði
ég að nota til að heimsækja Erlu
systur og Óla. Ekki grunaði mig þá
að það yrði of seint. Ég hafði hitt
hana síðast fyrir nokkrum dögum
eftir að hún kom heim eftir stutta
skyndiinnlögn á sjúkrahús.
Þegar síminn hringdi hjá mér
fyrripart nætur og Sólborg systir
okkar tilkynnti mér lát Erlu var sem
hjartað stoppaði augnablik í bijósti
mér og mín fyrsta hugsun var, þetta
getur ekki verið. Af hveiju hún?
Þessi sterka kona, stoð og stytta
okkar allra sem til hennar leituðum.
En þegar stórt er spurt er fátt um
svör.
Við Erla höfum fylgst að mestan
part lífs okkar, fyrst sem litlar stelp-
ur í sveitinni heima, síðan á Skaga-
strönd þar sem við bjuggum báðar
með fjölskyldu okkar. A þeim tíma
stunduðu mennirnir okkar sjóinn og
voru mikið fjarverandi. Kom því oft
fyrir að við leituðum ráða hvort hjá
annari og hjálpuðumst að með börn-
in okkar. Þau voru þó fleiri ráðin
sem ég þáði hjá henni en hún mér
því hún kunni oftast að leysa úr
öllum vanda. Seinna skildu leiðir um
sinn þegar hún flutti til Keflavíkur
en ég til Hellissands, en samband
okkar hélst þó langt væri á milli.
Þá var stundum erfitt að hafa ekki
Erlu systur að hlaupa til ef mig
vantaði hjálp eða tilsögn eins og ég
hafði getað fyrir norðan. Ekki mun-
aði hana um að taka við elstu dótt-
ur minni í heilan vetur á meðan hún
stundaði nám í Keflavík.
Eftir að ég flutti til Keflavíkur
stóð heimili Erlu og Óla mér alltaf
opið eins og áður. Þar voru borð
hlaðin kökum og kræsingum og
vinnuborðið hennar fullt af allavega
efni, þurrkuðum blómum, skeljum
og efnisbútum. Hún var mikil hann-
yrðakona og úr þessu var hún að
búa til skreytingar sem prýddu
heimili þeirra hjóna. Hún var listræn
og skapandi og hafði mikið yndi af
söng. Hún hafði auga fyrir öllu sem
fallegt var og bar heimili þeirra
vott um það. Mig undraði oft hvem-
ig hún gat þetta, þar sem hún var
þjökuð af liðagikt sem háði henni
við vinnu seinni árin og varð hún
meðal annars að hætta störfum utan
heimilsins af þeim sökum. Erla lét
það ekki aftra sér frá því að gera
það sem hún ætlaði sér.
Á heimili Erlu og Óla var alltaf
gott að koma. Þar ríkti gleði, alúð
og umhyggja fyrir þeim sem á hjálp
þurftu að halda. Alltaf var Erla til
staðar ef sorg bar að dyrum hjá
vinum eða ættingjum. Þá var hún
sem klettur í hafí, sterk og róleg
og reyndi að milda sorgina hjá þeim
sem missti höfðu. Þessu kynntist
ég best þegar ég missti dóttur mína
eftir langa og stranga sjúkdómsbar-
áttu. Þá voru Erla og Óli minn styrk-
ur og stoð og get ég aldrei fullþakk-
að þeim þann stuðning sem þau
veittu mér þá.
Allar þær góðu minningar sem
ég á um systur mína gætu fyllt
heila bók en ég ætla að geyma þær
í hjarta mínu fyrir mig. Elsku syst-
ir mín, þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og bömin mín.
Erla skilur eftir sig hugljúfan eig-
inmann sem stóð við hlið hennar í
öllu sem hún gerði, tryggur og
traustur. Elsku Óli minn, þitt sár
er djúpt en það mun gróa er fram
líða stundir og þá átt þú eftir góðar
minningar um ástkæra eiginkonu.
Heiðar, Grétar, Sólveig, Valþór og
fjölskyldur ykkar. Þið hafið mikið
misst og það skarð verður ekki fyllt
en mamma mun fylgjast með ykkur
hér eftir sem hingað til. Minnist
þess sem hún gaf ykkur; umhyggju,
móðurást og hlýju. Þið voruð henni
það dýrmætasta sem hún átti og
bömin ykkar voru hennar gimsteinar.
Megi guð styrkja ykkur öll í sorg
ykkar.
Guðbjörg.
Erla, góða Erla,
ég á að vagga þér.
Svíf þú inní svefninn
með söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kvöldljóð
því kvöldsett löngu er.
(Stefán frá Hvítadal.)
Sumarið er að líða, það haustar,
en aftur vorar. Elsku Erla, nú er
þú horfin, mikill er söknuður okkar.
Þú varst sólargeislinn i lífi fá-
tækrar fjölskyldu, það var mikil
gleði í gamla torfbænum við Kálfs-
hamarsvíkina þegar þú fæddist.
Fyrir vom fjórir strákar, svo það
var mikill viðburður þegar stelpa
fæddist. Ljóshærð gyðja sem allir
tilbáðu og pössuðu sem dýrmætt
gull, ekki síst pabbi og mamma.
Okkur bræðranum varst þú mik-
ils virði, þú varst dásamlegt barn,
og ekki síðri þegar þú stækkaðir.
Við minnumst enn þeirra daga þeg-
ar við fengum að fara út með þig
og passa þig á sólríkum sumardög-
um. Fram eftir aldri varst þú ljósið
á heimilinu sem allir dáðu. Þú
stækkaðir og alltaf varstu sama
gyðjan í okkar augum.
Leiðir skildu eins og gengur þeg-
ar við urðum fullorðin, en alltaf
hélst þú sömu tryggð við alla í fjöl-
skyldunni.
Mikið varst þú heppin, Erla mín,
þegar þú kynntist þínum ágæta
manni, Óla Jóni Bogasyni, þá varð
ævi þín fullkomin. Slíkan gæða-
mann áttir þú skilið að eignast og
við bræður eignuðumst um leið góð-
an og tryggan vin, svo góðan að
aldrei hefur skuggi þar á fallið.
Svo kom stóra stundin, allt í einu
ert þú horfin, elsku systir, og eftir
standa eiginmaður, böm, tengdaböm
og bamaböm, harmi slegin; mikill
hlýtur söknuður þeirra að vera.
Svo elskaði Guð heiminn að hann
gaf son sinn eingetinn til þess að
hver sem á hann trúir öðlist eilíft
líf. Þetta skulum við hafa í huga
þegar við minnumst Erlu.
Kæri Óli, börn, tengdabörn og
barnabörn, við og fjölskyldur okkar
sendum ykkur hjartans samúðar-
kveðjur. Minnumst Erlu sameiginlega
með að vera sömu vinir og við höfum *■*
verið. Við syrgum öll dásamlega
konu, en tíminn líður og læknar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Kristinn Lárusson og
Gunnar Lárusson.
Enn hefur dauðans armur
ætt minn slegið sár
Særir því hjartað harmur
hníga af augum tár.
(Kristján Jónsson.)
Mikið skarð hefur myndast á
stuttum tíma í stóram systkinahópi,
þar sem þriðja systkinið fellur frá
á síðustu 9 mánuðum. í dag verður
jarðsett frá Keflavíkurkirkju frænka
okkar, Erla Guðrún Lárasdóttir,
sem farin er yfír móðuna miklu til
systkina sinna sem nýlega kvöddu
þetta jarðlíf.
Um leið og við kveðjum hana vilj-
um við minnast hennar með örfáum
oðram. Á heimili Erlu var gott að»*
koma, gestrisni og góðvild alltaf í
fyrirrúmi. Hún leiðbeindi okkur oft
þegar við leituðum til hennar, en
hún skammaði okkur líka ef henni
þótt þess þurfa og lærðum við margt
af henni sem við munum búa að
um alla framtíð.
Erla var mjög listræn og bar
heimili hennar þess merki. Aldrei
komum við til hennar svo hún væri
ekki búin að búa til eitthvað nýtt,
eins og sauma á barnabömin eða
föndra eitthvað og var gaman að<*k
fylgjast með henni hvað hún var
að gera hveju sinni. Við viljum
þakka henni þann stuðning sem hún
veitti okkur í sorgum okkar og þær
ánægjulegu samverastundir sem við
áttum með henni.
Elsku Óli. Missir þinn er mikill og
söknuður sár, en minning um góða
eiginkonu og traustan vin mun lifa.
Elsku Heiðar, Gréta, Sólveig,
Valþór og fjölskyldur, við hugsum
til ykkar á þessum erfiðu stundum
og biðjum guð að hugga ykkur.
Styðjið hvert annað í sorg ykkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð. mm
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Erla, Auður og Heiðrún.
t
Ástkær móöir okkar, tengdamóöir og
amma,
SIGURBJÖRG PÉTURSDÓTTIR,
Hjallavegi 1,
Suðureyri,
Súgandafirði,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu, Isafirði,
að morgni 1. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
GUÐRÚN ÁSLAUG ARADÓTTIR,
Njálsgötu 83,
lést 21. ágúst sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á heimahlynningu Krabbameins-
félagsins.
Gyða Þórðardóttir,
Diana íris Þóröardóttir,
Guðmundur Kr. Þórðarson.