Morgunblaðið - 29.09.1995, Blaðsíða 41

t MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1995 41 -
AÐALBJÖRG
BJÖRNSDÓTTIR
+ Hún hét fullu
nafni Jónanna
Aðalbjörg Björns-
dóttir, skírð í höf-
uðið á Jónönnu
móðurömmu sinni
( sem fluttist vestur
um haf 1880. Aðal-
björg fæddist 21.
maí 1904 á Bakka í
Viðvíkursveit í
Skagafirði og lést á
Borgarspítalanum í
Fossvogi 23. sept-
ember sl. Foreldrar
hennar voru hjónin
Björn Hinrik Guð-
x mundsson, f. 13. júlí 1865 á
k Hafstöðum í Vindhælishreppi,
d. 7. nóv. 1947 á Siglufirði, og
k.h. Stefanía Margrét Jóhann-
esdóttir, f. 5. ágúst 1873 á
Þóroddsstöðum í Ólafsfirði, d.
30. jan. 1953 á Siglufirði. Björn
og Stefanía bjuggu á nokkrum
stöðum í Skagafirði, en fluttu
til Siglufjarðar 1915. Systkini
x Aðalbjargar voru Sigurlaug,
verkakona og vann við prjóna-
í skap, búsett á Siglufirði, f. 21.
) jan. 1895 á Borgarey í Lýtings-
staðahreppi, d. 3. mars 1966 á
Siglufirði, og Pétur, kaupmað-
ur á Siglufirði, f. 25. okt. 1897
í Brekkukoti fremra í Akra-
Mjög erum tregt
tunp að hræra.
(Egill Skallagrímsson.)
Ég tek undir þessi orð eins for-
| föður míns þegar ég kveð elskulega
frænku mína og vinkonu, Aðal-
björgu Björnsdóttur, Miklubraut 18
í Reykjavík. Hún var föðursystir
mín og þótt 25 ára aldursmunur
væri á okkur vorum við oft spurðar
að því hvort við værum systur.
Við áttum báðar heima á Siglu-
fírði og fyrstu fímm ár ævi minnar
| var heimili okkar í sama húsi. Auk
'j Aðalbjargar, Jóhanns eiginmanns
" hennar, og þriggja barna þeirra,
9 Sigurlaugar, Þorfínns og Bjöms,
bjuggu þar einnig Bjöm afi minn,
Stefanía amma og föðursystir mín
Sigurlaug eða Lóa eins og hún var
alltaf kölluð. Síðan flutti fjölskylda
mín í nýtt hús við hliðina á eldra
húsinu, þau foreldrar mínir, Pétur
og Þóra, og við fjögur syst.kinin,
Hallfríður, Stefanía, Kristín og
3 Björn. Hjá okkur bjuggu einpig
•j móðurforeldrar mínir í rúm 20 ár.
_ Við höfum sjálfsagt ekki gert okkur
9 grein fyrir því ríkidæmi okkar að
alast upp í stórfjölskyldu, með öfum
og ömmum, frændum og frænkum,
þetta var svo sjálfsagður hlutur í
okkar lífí. Innangengt var milli
húsanna og mikill samgangur við
fjölskyldurnar „fyrir handan“.
Þegar ég var fímm ára spurði
ég Aðalbjörgu, hvort ég mætti eiga
I dótið hennar þegar hún væri dáin,
Q mér fannst allt svo fallegt sem í
m kringum hana var. Á ég þá að deyja,
® spurði Aðalbjörg. Tárin létu ekki á
sér standa, nei, það mátti hún ekki
- aldrei. Þetta litla atvik kenndi
mér að það er lífið og manneskjan
sjálf sem eru okkur mikils virði,
ekki forgengilegir hlutir. Aðalbjörg
frænka mín var einstök kona, hún
var hlédræg og ekki allra, en svo
m sannarlega tryggur vinur vina sinna.
Þegar vinur deyr fínnst sjálfsagt
8 fleirum en mér að strengur slitni í
M bijósti, strengur sem aldrei hljómar
aftur nema í hörpu minninganna.
Og minningamar líða um hugann
hver af annarri. Aðalbjörg hafði
yndi af svo mörgu, ég man þegar
þau hjónin fóru í útreiðartúra, hvað
hún sat fallega í hnakknum, teinrétt
í baki og alltaf fallega klædd. Það
var hennar aðalsmerki, og annað
atvik er mér sérstaklega minnistætt
í því sambandi. Einn sunnudag
bankaði ég upp á hjá henni og til
dyra kom hún, þá fast að áttræðu,
í síðum kjól með gullið sitt og á
hreppi, d. 11. maí
1978 í Reykjavík.
Aðalbjörg giftist
19. apríi 1925 Jó-
hanni Þorfinns-
syni, lögreglu-
manni, síðar bif-
reiðastjóra, f. 18.
júlí 1900 á Siglu-
firði, d. 26. mars
1962 í Reykjavík.
Jóhann var sonur
hjónanna Þorfinns
Jóhannssonar, há-
karlaformanns og
bónda í Neðri-
Skútu á Siglufirði,
og Marsibilar Ólafsdóttur.
Börn Aðalbjargar og Jóhanns:
Sigurlaug, f. 29. jan. 1927, að-
stoðarbókavörður á Siglufirði,
gift Skarphéðni Björnssyni;
Þorfinnur, f. 19. apríl 1930,
bifreiðastjóri í Hafnarfirði,
kvæntur Ingibjörgu Karlsdótt-
ur, og Björn Hinrik, innflytj-
andi í Reykjavík, f. 9. ágúst
1935. Þau Aðalbjörg og Jóhann
fluttu búferlum frá Siglufirði
til Keflavíkur 1952 og til
Reykjavíkur nokkru síðar.
Utförin fer fram frá Foss-
vogskirkju og hefst athöfnin
kl. 15.00
gylltum skóm. Ég spurði hvort hún
væri að fara í veislu, nei, hún var
að horfa á óperu í sjónvarpinu. Þetta
fannst mér frábært og fínnst enn.
Aðalbjörg kenndi kjólasaum í
Gagnfræðaskólanum á Siglufírði til
margra ára. Hún hafði lært sauma-
skap í Noregi ung að árum. Ég er
viss um að þær eru mér sammála
stúlkurnar sem hún kenndi að betri
kennara var ekki hægt að hugsa
sér. Allt lék í höndunum á henni
og hún var þar að auki einhver sú
duglegasta kona sem ég hef kynnst,
hvort sem hún fékkst við sauma-
eða pijónaskap, garðyrkju eða jafn-
vel bólstrun húsgagna.
Allt tekur enda, nú get ég ekki
lengur hringt og spurt um mannlíf-
ið á Siglufírði í gamla daga, oft
hafði ég langan lista af spurningum
og hún gaf mér svör við flestu.
Nokkrum dögum áður en hún veikt-
ist kom hún í heimsókn til mín
ásamt Stefaníu Maríu systur mtnni.
Við áttum saman yndislega stund,
skruppum í Hveragerði á málverka-
sýningu hjá gömlum Siglfirðingi og
höfðum mikla ánægju af. Ég er
þakklát fyrir þennan dag. En nú
er hún flutt og kemur ekki oftar í
heimsókn, þessi elska. Fyrir hönd
systkina minna og maka okkar vil
ég þakka henni allar góðar sam-
verustundir. Sérstakar kveðjur frá
Stefaníu systur minni sem er er-
lendis og getur ekki fylgt henni.
Innilegar kveðjur og þakklæti vil
ég einnig flytja frá börnum okkar
systkina og mökum þeirra. Ég bið
góðan guð að blessa Aðalbjörgu
frænku okkar og varðveita um alla
eilífð.
Við sendum börnum Aðalbjargar,
Sigurlaugu, Þorfinni og Bimi, og
ijölskyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Hallfríður E. Pétursdóttir.
Gömlu Siglfírðingarnir, sem
settu svip sinn á „höfuðstað síldar-
iðnaðarins" á fyrri hluta þessarar
aldar, hafa velflestir safnast til
feðra sinna. Einn þeirra, Aðalbjörg
Bjömsdóttir, lézt 23. september síð-
astliðinn, háöldruð, á nítugasta og
öðru aldursári.
Aðalbjörg var fædd í Viðvíkur-
sveit í Skagafirði 21. mai 1904, en
fluttist um 12 ára aldur með for-
eídrum og systkinum til Siglufjarð-
ar. Þar átti hún heima fram á sjötta
áratuginn. Foreldrar hennar voru
Stefanía Jóhannesdóttir og Bjöm
Hinrik Guðmundsson. Þau hjón og
niðjar þeirra voru löngum kennd
við bæinn Á í Unadal í Skagafírði.
Eiginmaður Aðalbjargar var Jó-
hann Þorfinnsson, lengi lögreglu-
þjónn i Siglufírði, f. 1900, d. 1962.
Hann var sonur Þorfínns Jóhanns-
sonar (1873-1900), bónda og há-
karlaformanns i Neðri-Skútu í
Siglufirði, Þorfinnssonar (1845-
1918), bónda á Hóli í Siglufírði,
Jónssonar (1805-1855), bónda á
sama stað, ættaðs úr Fljótum.
Börn þeirra hjóna eru þijú: Sigur-
laug, gift Skarphéðni Bjömssyni,
búsett í Siglufírði. Þorfinnur,
kvæntur Ingibjörgu Jóhannsdóttur,
búsett i Hafnarfirði, og Björn bú-
settur i Reykjavík.
Systkini Aðalbjargar, Pétur og
Sigurlaug,-vom kunnir borgarar í
Siglufirði. Pétur var vinsæll kaup-
maður, lengi forystumaður í hreyf-
ingu góðtemplara og bæjarfulltrúi
fyrir Sjálfstæðisflokkinn um árabil.
Hann kom víða við í sögu Siglu-
fjarðar og átti m.a. dijúgan hlut í
uppbyggingu bókasafnsins þar í
bæ, sem er sérlega vel úr garði
gert. Sigurlaug var um langt árabil
í forystusveit hvítasunnufólks á
staðnum.
Aðalbjörg var ekki síður virk í
siglfirzku samfélagi. Hún var lærð
saumakona og lét til sín taka á
þeim vettvangi. Hún var einnig um
langt árabil handavinnukennari við
Gagnfræðaskóla Siglufjarðar og
miðlaði þar þekkingu sinni til mik-
ils fjölda ungs fólks.
Aðalbjörg var greind kona, hæg-
lát og traust. Hún vann verk sín
af alúð og samvizkusemi en tróð
ekki öðmm um tær. Hún naut virð-
ingar samborgara _ sinna, eins og
þau systkinin frá Á öll.
Siglfírðingar, heima og heiman,
senda aðstandendum hennar inni-
legar samúðarkveðjur.
Stefán Friðbjarnarson.
Kveðja til langömmu
- Ómmuljóð -
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Ámma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn i nótt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þegar við fengum fréttirnar um
að amma væri dáin sagði annar
okkar: Það er miklu skemmtilegra
að vera engill en að vera mikið
veikur. Því trúum við, henni líður
vel núna. Með þessu kveðjum við
ömmu á Mikló.
Þórhallur og Arnór
Björnssynir.
JÓN EYJÓLFUR
EINARSSON
+ Jón Eyjólfur Einarsson, pró-
fastur í Saurbæ á Hvalfjarð-
arströnd, fæddist í Langholti í
Andakilshreppi 15. júlí 1933.
Hann lést á Sjúkrahúsi Akra-
ness 14. september síðastliðinn
og fór útför hans fram frá Hall-
grímskirkju í Saurbæ 23. sept-
ember.
VIÐ viljum með örfáum orðum
minnast sóknarprests. okkar, séra
Jóns Einarssonar, sem langt fyrir
aldur fram kveður þennan heim,
eftir erfíð veikindi.
Við vorum fyrstu fermingarbörn-
in hans og þegar við segjum „böm-
in hans“, þá vorum við ekki bara
sóknarbömin hans eða fermingar-
böm. Heldur fundum við ávallt og
eilíflega fyrir umhyggju hans og
ábyrgð. Hann leiddi okkur í heim
fullorðinna með fermingarundirbún-
ingi og fermingu. í kjölfar hennar
fór hann með okkur í ferðalag á
sögufrægar slóðir, þar sem náttúru-
perlan er hvað skýmst. Við munum
öll eftir fermingardeginum 14. maí
1967. Það rifjast upp nú, á kveðju-
stund, hvemig okkur leið og við
munum líka hvemig honum leið.
Hann var, ekki síður en við, fullur
tilhlökkunar því þetta var hans
fyrsta fermingarathöfn.
Hann var kennarinn okkar í efri
bekkjum gmnnskóla og má segja
að hann hafí alltaf borið fyrir bijósti
sér velferð okkar og fjölskyldna
okkar. Við höfum flest notið prest-
verka hans á ýmsan hátt, eftir að
við eignuðumst fjölskyldur.
Við emm eilíflega þakklát kær-
leika hans og samhug. Nú er hann
umlukinn ljósi hins eilífa friðar.
Kæra Hugrún og bömin þín öll.
Við viljum votta ykkur okkar dýpstu
samúð. Við óskum þess að algóður
Guð styrki ykkur og verndi.
Fermingarbörn 14. maí
1967 og fjölskyldur.
Líklega er eðlilegt að þeir sem
komnir eru fram yfír miðjan aldur
verði að sæta því að horfa á bak
jafnaldra vinum yfir landamærin
miklu. Þetta mínnir á, að enginn
veit sinn vitunartíma og því er gott
að lifa með gát og hyggja að fleiru
en því, sem forgengilegt er. Gott
er að vera vel ferðbúinn þegar lagt
er af stað. Enginn getur þó verið
betur undirbúinn en maðurinn, sem
átti þann lífsdraum að þjóna guði
og kirkju hans, sá sem undirbjó
aðra fyrir ferðina og huggaði þá sem
eftir sátu fullir saknaðar og sorgar.
Séra Jón Einarsson var slíkur mað-
ur. Ungur sagði hann mér að han
langaði mest til að verða prestur,
þótt hann væri ekki vongóður um
að úr því gæti orðið. Hann sagðist
ekki skilja mig, prestssoninn, sem
ætti þess ama kost en hefði ekki
áhuga.
Við Jón vorum sveitungar, hann
átti heima að Kletti, neðst í Reyk-
holtsdalnum, ég í Reykholti. Við
vorum báðir í ungmennafélaginu og
samtímis í farskóla. Venjulegur
barnaskóli var enginn í dalnum. Þá
voram við vinnufélagar í brúarflokki
Kristleifs Jóhannessonar. Einnig
vorum við pólitískir samferðamenn.
Oft hafa leiðir okkar legið saman á
fullorðinsáranum, síðast í erfis-
drykkju fyrirrennara séra Jóns í
Saurbæ, séra Siguijóns Guðjónsson-
ar.
Það var í júní 1955, að við Jón
vorum saman í tjaldi við Deildargil
í Hálsasveit, þar sem unnið var við
brúargerð. Þar sem við sátum saman
í tjaldinu kom inn vinnufélagi okkar
og sveitungi, Pálmi Jónsson frá
Geirshlíð. Sagðist hann ætla niður í
Reykholt til þess að senda skeyti til
Menntaskólans á Akureyri og sækja
um skólavist. Þegar Jón heyrði þetta
varð honum að orði, að gaman væri
að gera þetta sjálfur. Pálmi hvatti
hann á alla lund en Jón var á báðum
attum. Hann var þá að verða tvítug-
ur, á þeim aldri þegar menn ljúka
menntaskólanámi. Eg lagðist nú
hart á sveif með Pálma og loks ákvað
Jón að fara með honum. Það var
glaður piltur sem kom tii baka í tjald-
búðimar. Ákvörðun var tekin, gæfu-
spor stigið og tímamót höfðu orðið
í lífi hans. Spennandi ár voru fram-
undan.
Það var til mikils láns, að Jón T
Einarsson lagði út á menntaveginn
því séra Jón varð góður verkamaður
í víngarði drottins. En séra Jón var
ekki einungis prestur, sem þjónaði
vel kirkju séra Hallgríms Péturs-
sona, sem prófastur Borgfírðinga
og sem virtur vit- og kennimaður
innan kirkjunnar. Hann varð einnig
höfðingi sveitar sinnar, foringi í
framfararbaráttu hennar og for-
ystumaður í veraldlegum málefnum
héraðsins, bæði í málum framtíðar
og fortíðar. Draumur unga manns-
ins um að verða prestur hafði ræst
svo vel, að hann varð einmitt þess
konar prestur sem hann helst vildi
verða. Gæfa hans var mikil en hún
náði miklu lengra. Stuttu fyrir jól
1963 gekk Jón að eiga Hugrúnu
Valný Guðjónsdóttur, mikla af-
bragðskonu, sem varð honum hinn
fullkomni lífsförunautur og félagi í
starfí. Börn þeirra eru einstaklega
mannvænleg og góðir fulltrúar
þeirrar kynslóðar, sem nú tekur við
forsjá landsins okkar og vonandi
leiðir fijálsa og fullvalda þjóð inn í
framtíðina.
Séra Jón Einarsson boðaði kristna
trú af hógværð og einlægni. Hann
tríjið á endalausan kærleika guðs ■6»
og eilíft framhald lífsins. Þetta er
trú bjartsýninnar, þjóðartrú flestra
okkar sem byggjum þetta land.
Þessi lifandi trú er meðal þess, sem
hefur gefíð okkur mátt til að horf-
ast í augu við harðneskju íslenskrar
náttúru en einnig til að nýta kosti
hennar til að bijótast úr örbirgð
fyrri alda og byggja upp samfélagið
sem við lifum nú í. .
Hann Jón var vinur minn og ég
sakna hans. Miklu meiri er þó sökn-
uður eiginkonu og barna. En eins
og hann var kallaður til þjónustu
við guð hér á jörðu hefur hann nú
verið kallaður heim. Sorg og sökn-
uður era sár en fullvissan um endur-
fundi mun bæta úr. Ég bið algóðan ‘
guð að biessa ykkur öll.
Bjarni Einarsson.
KA TRIN MAGNUSDOTTIR
+ Katrín Magnúsdóttir fædd-
ist í Landbrotum í Kolbeins-
staðahreppi 28. maí 1911. Hún
lést á Borgarspítalanum 10.
september síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Nes-
kirkju 18. september.
TENGDAMÓÐIR mín, Katrín
Magnúsdóttir, var gift Helga Kristj-
ánssyni húsasmíðameistara, en hann
lést 12. nóvember 1983. Með henni
er gengin algóð manneslqa sem mun
verða sárt saknað af bömum, bama-
bömum, ættingjum og vinum. Ég
er sannfærður um að hún hafí aldr-
ei átt óvin og aldrei heyrði ég hana
hallmæla nokkram manni.
Hún var í orðsins fyllstu merk-
ingu dama.
Ég hafði ekki tækifæri til að
umgangast hana daglega þar sem
ég og María eiginkona mín höfum
verið búsett erlendis, fyrst í Dan-
mörku og síðar í Noregi. Við hitt-
umst því í fríum og við sérstök
tækifæri og er það því mikilvægt
að geta sagt að ég leit á hana sem
minn nánasta ættingja og góðan
vin. Við gátum talað og hlegið sam-
an. Ég gat trúað henni fyrir öllu
og vitandi það að hún myndi aldrei
bregðast trausti mínu.
Hún var mild og góð og aldrei
hef ég heyrt hana byrsta sig við
nokkum mann. Hún kom og hugs-
aði um drengina okkar með gleði
er við þurftum á því að halda og
þótti þeim mjög vænt um hana.
Hún var húsmóðir af gamla skól-
anum og fjölskyldan og heimilið r
hafði forgang. Gestrisin og höfðing-
leg var hún og gat hún töfrað fram
mat handa 2 eða 20.
Ró hennar og jafnvægi á erfiðum
stundum hreif mig. Ég held að hin
sterka trú sem var svo stór hluti
af hennar persónuleiak hafí verið
hennar styrkur.
Guð blessi minningu hennar. **■
Björn Blöndal.