Morgunblaðið - 22.10.1995, Blaðsíða 26
26 SUNNUDAGUR 22. OKTÓBER 1995
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Faðir minn, afi og bróðir,
HILMAR SiGURJÓN PETERSEN,
Reykjavikurvegi 27,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
mánudaginn 23. október kl. 13.30.
Jón Grétar Laufdal, Iris Laufdai,
Guðríður Helgadóttir.
Úför frænda okkar,
ÓLAFS BENEDIKTSSONAR
frá Háafelli,
síðar Bergþórugötu 11a,
fer fram frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 24. október kl. 13.30.
Anna Finnsdóttir,
Finnur Haraldsson,
Sigurður Haraldsson,
Rósa Haraldsdóttir
og Málfri'ður Finnsdóttir.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
ÓLAFÍNA ÓLAFSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
er lést í Sjúkrahúsi Akraness fimmtu-
daginn 12. október, verður jarðsungin
frá Akraneskirkju mánudaginn 23. októ-
ber kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað-
ir, en þeim sem vildu minnast hennar, er
Höfða, Akranesi.
bent á Dvalarheimilið
Grétar Hinriksson, Þuríður Júlíusdóttir,
Hörður Ólafsson, Guðríður Einarsdóttir,
Ólafur Ólafsson, Lilja Halldórsdóttir,
Diljá Ólafsdóttir,
Margrét Ólafsdóttir, Jóhann Vilhjálmsson,
Ingibjörg Ólafsdóttir, Vilhjálmur Þorsteinsson,
Ása Ólafsdóttir, Valur Gunnarsson,
Kolbrún Ólafsdóttir, Gunnar Sigmarsson,
Ólaffna Ólafsdóttir, Birgir Guðnason.
Faðir okkar tengdafaðir og afi,
ÓSKAR EIRÍKSSON
Holtsgötu 9,
Hafnarfirði,
móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN JÓNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Holtsgötu 9,
Hafnarfirði,
verða jarðsungin frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði þriðjudaginn
24. október kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast þeirra, er bent á líknarfélög.
Eirikur Óskarsson,
Birna Óskarsdóttir,
Guðmundur Guðbjörnsson,
Sigurli'na H. Guðbjörnsdóttir,
Guðrún Fjóla Guðbjörnsdóttir,
Hallur Örn Guðbjörnsson,
Inga Hrönn Sigurðardóttir,
Hilmar Kristjánsson,
Margrét Benediktsdóttir,
Rögnvaldur A. Hallgri'msson,
Hilmar Snær Rúnarsson,
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við fráfall og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður,
bróður, afa og langafa,
JÓNS INGA JÓHANNESSONAR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfs-
fólki á 4. hæð, Sólvangi, fyrir eínstaka
umönnun.
Kristjana Eli'asdóttir,
Birgir Jónsson, Margrét Arnbjörg Vilhjálmsdóttir,
Jóhannes Jónsson, Þórunn Gísladóttir,
Steinunn Jónsdóttir,
Guðfinna Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
JÓHANNA
BJARNADÓTTIR
+ Jóhanna Bjarna-
dóttir fæddist í
Reykjavík 22. jan-
úar 1950. Hún lést í
Reykjavík 14. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bjarni Júlíus-
son, fyrrverandi
iðnrekandi, f. í
Reykjavík 15. nóv-
ember 1925, og
Guðrún Helga
Kristinsdóttir, f. í
Hafnarfirði 15.
febrúar 1923, en
hún lést árið 1966.
Seinni kona Bjarna er Guðrún
Jónsdóttir. Systkini Jóhönnu
eru Margrét Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 5. nóvember
1945, Ingibjörg Bjarnadóttir, f.
28. febrúar 1951, Skúli Bjama-
son, f. 15. desember 1953, og
Bjami Bjarnason, f. 4. júní 1956.
HANNA mágkona mín var atorku-
söm kona. Eg sé hana fyrir mér
hlæjandi, skellandi sér á lær, segj-
andi sögur. Síðustu árin var mjög
af henni dregið. Dugnaðurinn fór
þverrandi og hláturinn heyrðist
sjaldnar. Að lokum lét líkaminn und-
an sársaukanum sem stöðugt heijaði
á hann. Það er höggvið stórt skarð
í systkinahópinn. Mér fínnst eins og
nöfn systkinanna fímm og okkar
maka þeirra hafí alltaf öll verið
nefnd í sömu andrá: Hanna og
Nonni, Gréta og Gummi, Inga og
Haukur, Skúli og Sigga, Bjarni og
Björg.
Systkinin ólust upp í Fossvoginum
á meðan þar var ennþá stundaður
búskapur. Uppvaxtarárin voru gleði-
rík og ótæmandi umræðuefni á full-
orðinsárum. Og þetta fólk kann að
segja frá. Sögurnar eru sagðar aftur
og aftur, auknar og endurbættar og
nýjar kynslóðir bætast í hóp hlust-
enda. Það eru tekin bakföll af hlátri
og athugasemdir augnabliksins
hleypa auknum krafti í sögumann.
Ég hef heyrt svo margar sögur úr
Fossvoginum að , bemska þeirra
systkina er mér jafnvel ferskari í
minni en mín eigin. Ég get séð fyrir
mér litla húsið sem þau bjuggu í,
snyrtilega heimilið og ástríki foreldr-
anna, Bjarna og Guðrúnar Helgu.
Mér fínnst ég þekkja litríku persón-
umar í næstu húsum á sama hátt
og ég þekki fólkið í bókum Einars
Kárasonar. Það rann upp fyrir mér
ekki alls fyrir löngu að ég ólst sjálf
upp á svipuðum slóðum um sama
leyti og systkinin í Fossvoginum.
Einhvern veginn hefur mér alltaf
fundist ég tilheyra annarri kynslóð
en þau, sem sóttu mjólk í fjósið á
næsta bæ þar sem nú er gatan
Grundarland.
Á sjöunda áratugnum fór Foss-
vogurinn undir skipulag og þegar
Hanna var 16 ára flutti fjölskyldan
í blokk í nýbyggðu Árbæjarhverfi.
Blömastofii
Friöjinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. S(mi 31099
Opið öll kvöld
Eftirlifandi eigin-
maður Hönnu er
Jón S. Guðlaugsson
verslunarmaður, f.
30. júní 1949. Fyrir
hjónaband átti hún
soninn Bjarna Þór
Ludvigsson, f. 26.
febrúar 1973. Sam-
býliskona hans er
Selma Rut Gunnars-
dóttir. Sonur Bjarna
Þórs og Jennu Láru
Jónsdóttur er Snæ-
þór Helgi, f. 26. jan-
úar 1994. Börn Jó-
hönnu og Jóns eru
Guðlaugur, f. 21. desember
1975, Guðrún Helga, f. 15. febr-
úar 1982, og Pétur, f. 10. desem-
ber 1986.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Seljakirkju mánudaginn 23.
október og hefst athöfnin klukk-
an 13.30.
Stuttu eftir að ijölskyldan flutti dó
móðir barnanna. Það kom í hlut
systranna þriggja að aðstoða föður
sinn við heimilishaldið. Hanna lauk
gagnfræðaprófi frá Réttarholtsskóla
og fór að vinna hjá Gunnari Ásgeirs-
syni og síðar í fyrirtækinu Fjarhit-
un. Einnig stundaði hún nám í Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík.
Þjóðhátíðarárið 1974 kynntist
Hanna Jóni S. Guðlaugssyni. Ári
síðar gengu þau í hjónaband. Fyrir
átti Hanna einn son, Bjarna Þór, sem
Nonni gekk strax í föðurstað og
fljótlega eignuðust þau soninn Guð-
iaug. Þau réðust í húsbyggingu í
Breiðholti, en ákváðu þegar húsið
var rétt nýrisið að taka að sér
kennslu og heimavist í Reykjanes-
skóla við Isafjarðardjúp. Þar dvöldu
þau í sex ár og eignuðust dótturina
Guðrúnu Helgu. I Reykjanesskóla
fengu kennarahæfileikar Nonna að
njóta sín og húsmóðurhæfileikar
Hönnu á heimavistinni. Þar leið þeim
vel og bundust sveitinni og fólkinu
traustum böndum.
Eftir sex ára dvöl við Djúpið fluttu
þau aftur í húsið sitt í Breiðholtinu
og þar fæddist fjórða bamið, Pétur.
Nonni fór í nám í iðnrekstrarfræði
og Hanna rak með myndarbrag stórt
sveitarheimili í Breiðholtinu. Á þeim
bæ var sko verslað skynsamlega,
engu var hent og allt endurnýtt,
ekki af nýmóðins umhverfísástæðum
heldur af þeirri sparsemi og nýtni,
sem Hönnu hafði verið innprentuð í
foreldrahúsum. Oft skammaðist ég
mín fyrir eyðslusemi mína og bruðl
þegar ég heimsótti mágkonu mína.
Þegar Pétur var byijaður í skóla
fór Hanna að svipast um eftir vinnu.
Hún var þá gripin glóðvolg á vinnu-
stað mínum í það vanþakkláta verk
að safna áskrifendum í síma. Hún
var eins og fædd í starfið og safn-
aði tvöfalt fleiri áskriftum en aðrir.
En reyndar urðu sum símtölin löng
því viðmælendur þurftu mikið að
spjalla við hana og hún við þá. Eft-
ir þessa frumraun hélt hún áfram
að hringja hjá nokkrum fyrirtækjum.
Þá uppgötvaði hún að það beið heill
vinnumarkaður eftir starfskröftum
hennar. Um þessar mundir keyptu
þau Nonni framköllunarþjónustu í
Hafnarfirðinum. í þessu litla fjöl-
skyldufyrirtæki unnu þau saman og
börnin hjálpuðu til. Það var gaman
að heyra Hönnu tala fagmannlega
um framköllun mynda og rekstur
fyrirtækis.
En svo brást heilsan þessari dug-
legu konu sem aldrei gat setið auð-
um höndum. Árið 1993 lenti Hanna
í slysi í ofsaveðri og hlaut við það
nokkra áverka. Eftir það hrakaði
heilsu hennar stöðugt. Ég hitti hana
síðast seint í sumar. Mig grunaði
ekki að ég væri að kveðja hana í
hinsta sinn þar sem hún stóð í gætt-
inni ásamt Nonna og yngri börnun-
um og veifaði þar til bíllinn hvarf
úr augsýn. Á þeirra heimili var gest-
um alltaf fylgt úr hlaði. Hönnu þótti
mjög miður að treysta sér ekki norð-
ur að heimsækja okkur á nýja heimil-
ið. Ég bið að heilsa, sagði hún. Hún
hafði svo einlægan áhuga á öðru
fólki og var alltaf að biðja fyrir
kveðjur. En nú er það Hanna sem
fengið hefur ný heimkynni. Við sitj-
um eftir hljóð, döpur og hissa.
Gréta og Gummi, Inga og Hauk-
ur, Skúli og Sigga, Bjami og Björg
kveðja þig, elsku Hanna, og þakka
þér fyrir samfylgdina. Við vottum
Nonna og börnunum, Bjarna og
Gógó, Guðlaugi og Maddý dýpstu
samúð okkar.
Björg Árnadóttir.
Enn hefur sól brugðið sumri.
Gróður sumarsins fellur nú óðum
fyrir kaldri hönd haustsins. Blóm
blikna, grös sölna og trén fella lauf.
Þegar okkur bárust fréttir um
andlát hennar Hönnu fannst okkur
sem þessi kalda hönd haustsins hefði
einnig lostið okkur. Við vissum að
vlsu, að sjúkdómar höfðu hijáð hana
um árabil - en ekki núna - of skjótt.
Kynni okkar af Hönnu hófust fyr-
ir um þrem áratugum. Þá sem sam-
starfsmanni. En síðar enn fremur
um vináttu og fjölskyldutengsl. Hún
birtist okkur ávallt björt, blíð og
glöð. Við mátum einlæga vináttu
hennar mikils og minnumst af þakk-
læti. Mikil sorg er kveðin að eigin-
manni, börnum, fullorðnum föður,
konu hans, systkinum og fjölskyldu
allri.
Við biðjum þann sem öllu ræður
að leggja þeim líkn með þraut og
blessa henni Hönnu heimkomuna.
Erla og Baldur.
Elsku vinir!
Ég varð þeirrar blessunar aðnjót-
andi að geta talið mig með fjölskyld-
unni síðan Eygló eina systir þín,
Nonni minn, gekk að eiga systurson
minn. Síðan höfum við fylgst að í
gleði og sorg.
Gleðin yfír drengjunum ykkar,
Bjarna fjörkálfinum - Guðlaugi með
prófessorssvipinn - eins dótturinni,
sem á að fermast í vor, og Pétri,
sem er allra eftirlæti.
Þið fórum út á land, þar sem þú
varst kennari, Nonni minn, og
Hanna studdi þig á meðan var verið
að byggja núverandi heimili ykkar.
Nonni minn, við skulum ekki byrgja
sorgina inni. Elsku vinir, við skulum
bera hana hvert með öðru. Biðjum
hann, sem hefír allt í hendi sinni,
um styrk, því hvað sem yerður á
vegi okkar, verður lífið og vonin að
vera okkar leiðarljós.
Sólveig frænka.
Mig langar að minnast elskulegr-
ar æskuvinkonu minnar, Jóhönnu,
sem látin er um aldur fram, aðeins
fjörutíu og fimm ára. Hafði hún átt
við vanheilsu að stríða um nokkurn
tíma.
Jóhanna giftist Jóni Guðlaugssyni
kennara árið 1975 og eignuðust þau
fjögur börn. Jóhanna og Jón byggðu
sér hús í Breiðholti og hafa búið þar
síðustu árin.
Ég á mínar bestu minningar með
Jóhönnu úr barna- og gagnfræða-
skóla. Hún var sérstaklega góð
stúlka og nák'væm með allt, er hún
tók sér fyrir hendur.
Var ég ætíð velkomin á heimili
foreldra hennar'í Fossvoginum og
þar áttum við margar skemmtilegar
stundir. Bjó ég í Heiðargerðinu og
var góður göngutúr á milli okkar.
Fórum við oft í gönguferðir saman
á fallegum sumarkvöldum og einnig
í ferðalög og alltaf skemmtum við
okkur vel.
Jóhanna missti móður sína sextán
ára og var það henni mikið áfall.
Dáðist ég að því hve hjálpsöm hún
reyndist föður sínum og yngri systk-
inum að hugsa um heimilið.
Jóhanna reyndist móður minni
einstaklega vel er ég bjó erlendis
og síðar úti á landi eftir að ég giftist.
Við eignuðumst okkar fyrsta
barn, syni, sama árið, 1973, og eins
okkar fjórða, stráka, með viku milli-
bili, 1986.
Elsku Jóhanna, ég vil þakka þér
allar góðu stundirnar og bið góðan
guð að styrkja Jón og börnin þín
fjögur, sem misst hafa góða móður.
Guð blessi þig Jóhanna mín.
Þín vinkona,
Sigríður Rósa Magnúsdóttir.