Morgunblaðið - 09.11.1995, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR9.NÓVEMBER1995
MORGUNBLAÐIÐ
4
4
I
MINNINGAR
HALLDOR SVA VAR
ÓLAFSSON
+ Halldór Svavar
Ólafsson fædd-
ist á ísafirði 18. maí
1971, en ólst upp í
Bolungarvík. Hann
lést í snjóflóðimi á
Flateyri 26. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hallgríms-
kirkju 2. nóvember.
MIG langar með fá-
tæklegum orðum að
minnast þín, vinur
minn Halldór.
Fyrstu kynni mín af þér voru
þegar þú dvaldir hér á mínu heim-
ili 16 ára gamall. Svo skildi leiðir
eins og gengur. En samband milli
okkar rofnaði aldrei upp frá því
því vinátta hefur verið á milli okk-
ar alltaf síðan og ég hef mikið
umgengist þig og foreldra þína og
bræður.
Hinn 26. október líður mér seint
úr minni. Snemma um morguninn
vakti mig hjúkrunarfræðingur á
sjúkrahúsinu á ísafirði, en þar
hafði ég dvalið um tíma. Hún
sagði mér að búið væri að koma
mér fyrir niðri á hóteli því það
þyrfti að rýma spítalann eins og
hægt væri vegna þess að það hefði
fallið snjóflóð á Flateyri og væri
búist við að nota þyrfti meira
pláss.
Ég reif mig á fætur. En í gegn-
um huga minn fór enginn gleði-
straumur. Mér fannst þessi frétt
boða eitthvað voðalegt. Eg vissi
að þú varst veðurtepptur á Flat-
eyri og þar á ég fleiri vini. Og af
einhverjum ástæðum
var ég með einhvern
ótta, en mamma þín
sagði mér kvöldið áður
að þú værir á alveg
öruggum stað. Ég hélt
samt áfram að hugsa
um þetta.
Um kvöldið var qg
að borða kvöldmatinn
niðri í borðsal á hótel-
inu, þá heyrði ég lesið
upp nafnið þitt í út-
varpinu. Mér fannst
hjartað stoppa, ég stóð
upp, greip fyrir eyrun,
snerist í hring og fór
í lyftuna og upp á herbergi.
Ein harmafregnin enn og það
eftir snjóflóð. Það flaug í gegnum
huga minn, hvers á ég að gjalda
að missa allt sem mér þykir vænst
um í snjóflóði. Þvilíkt líf. En eftir
hörmungarnar í Súðavík, þar sem
ég missti dóttur óg dótturdóttur,
þá varst það einmitt þú sem fórst
inn á Laugaból og tókst þar til við
að stjórna mínu búi og gerðir það
með sóma meðan ég dvaldi á spít-
ala í marga mánuði eftir að börnin
mín fórust í snjóflóðinu.
Þú varst svo hjá mér eftir að
ég kom heim og allt vorið. Það var
unun að sjá þig handleika litlu
lömbin þegar þau voru að fæðast
í vor enda varst þú sérstakur dýra-
vinur.
Og það sem ég hlakkaði til þeg-
ar ég vissi að þú kæmir í heyskap-
inn í sumar. Síðast þegar þú talað-
ir við mig sagðir þú: Þegar snjór-
inn kemur þá kem ég inn á Lauga-
ból. Enda var það þitt líf og yndi
að ganga upp um fjöll og njóta
útiveru. Mér er minnisstætt hve
ánægjan geislaði af þér eftir lang-
ar gönguferðir.
Líf þitt var ekki alltaf dans á
rósum en einmitt nú þegar heiðríkj-
an virtist framundan þá er klippt
á lífsþráðinn. Fólk í blóma lífsins
og lítil börn hrifsuð burtu. Okkur
er ekki ætlað að skilja þetta, við
verðum að trúa að það sé einhver
tilgangur með öllu þessu.
Við töluðum oft um lífið og til-
veruna. Það var gott að tala við
þig, þú tókst mikinn þátt í mínum
sorgum og við reyndum að sjá ein-
hvern tilgang. í vor sagði ég við
þig: Við skulum fá Hrafnhildi Ósk
í heimsókn en það var augasteinn-
inn þinn. Það var svo gaman þegar
þessi fjögurra ára dóttir þín var
að ræða við mig um hvað þú vær-
ir að vinna og spurði mig svo: Er
gaman í sveit? Komdu bara og
athugaðu málið, sagði ég.
Við ræddum svo oft um litlu
dóttur þína og svo ótal margt í
þessu lífi. Þú varst bæði dýravinur
og barnavinur og það segir nokkuð
um manngerðina. Á unglingsárum
áttir þú hesta og svo komst þú
með þýskan fjárhund sem þér þótti
svo vænt um, hana Kötlu sem nú
saknar þín sárt.
Nú er þetta allt breytt og þú
horfinn. Mér finnst eins og þetta
ætli aldrei að taka enda. Það er
óbærilegt að missa þrjú börn í
snjóflóð og svo ferð þú á sama
hátt. Hvað kemur næst, spyr
maður ósjálfrátt. Sem betur fer
vitum við það ekki. En einhvers
konar óhugur var í mér þegar þið
feðgar fóruð að stunda sjó frá
Flateyri. Kannski voru það ferð-
irnar yfir Breiðadalsheiði sem ég
óttaðist. Það var gott að hafa þig
í kring um sig, þú varst með hlýtt
hjarta og næmur á líðan annarra
og fyrir okkar samfylgd þakka ég
nú:
Og því var allt svo hljótt við helför þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Öllum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð. Megi góður
Guð hjálpa ykkur gegn um sorgina.
Ragna Aðalsteins,
Laugabóli.
Það kom eins og reiðarslag
yfír mig þegar ég frétti að snjó-
flóð hefði fallið yfír byggðina á
Flateyri og nú þegar væru 12
manns fundnir dánir. Ég fór
strax að hugsa um það hvort ég
þekkti einhvern og datt mér þá
strax í hug gamall viííur sem bjó
þar síðast þegar ég vissi. Það var
svo ekki fyrr en ég hringdi vestur
að mamma sagði mér að það
hefði verið hann Halldór hennar
Sigurlaugar og hans Óla sem var
einn af þeim sem fórust. Ég á
erfítt með að lýsa viðbrögðum
mínum, en sjálfsagt yoru þau eins
og flestra annarra íslendinga.
Ég kynntist Halldóri fyrst árið
1987, þá var hann 17 ára gamall.
Við vorum þá saman á sjó á litlum
rækjufrystitogara. Ég var töluvert
eldri en Dóri, eins og ég kallaði
hann alltaf, eða einum 6 árum.
Ég hafði alltaf gaman af Dóra;
hann var alveg sérstaklega bros-
mildur og mjög einlægur strákur.
Hann var líka skapmikill og dug-
legur og mér fannst alltaf gott að
vera í kringum hann. Eftir að við
höfðum verið tæplega ár saman á
sjó, skildust leiðir okkar og ég fór
suður og fljótlega eftir þetta hætti
ég alfarið á sjónum.
Leiðir okkar lágu svo ekki sam-
an fyrr en 1991, en þá vorum við
samstiga í að taka okkur á í lífínu
og hittumst við oft eftir það og
má segja að kynni okkar hafí
endurnýjast þá enda báðir orðnir
breyttir menn. Það . sem mér
fannst svo sérstakt við Dóra var
hvað hann sýndi manni alltaf
mikla virðingu. í hvert skipti sem
ég hitti Dóra fannst mér ég alltaf
betri maður á eftir. Ég hitti hann
síðast í haust og hann heilsaði
mér innilega með brosi, sem kom
beint frá hjartanu. Þannig var
Dóri, hann mat aðra meira en
sjálfan sig og lýsir það kærleika
hans vel.
En nú er þessi mæti sveinn all-
ur og hefur lokið sínu hlutverki
hér á jörðu. Eftir lifír aðeins minn-
ingin um góðan dreng. Um leið
og ég kveð þennan látna vin minn,
vil ég votta foreldrum hans, systk-
inum og öðrum aðstandendum
innilega samúð mína og ég bið
þess af heilum hug að Drottinn
vor og Guð, Jesús Kristur megi
hugga ykkur og styrkja í þeirri
sorg sem vitjað hefur ykkar. Og
vil ég enda þetta á nokkrum bibl-
íutilvitnunum. Sú fyrri á vel við
Halldór eins og hann kom mér
fyrir sjónir: Verið ávallt glaðir í
Drottni. Ég segi aftur: Verið glað-
ir: Ljúflyndi yðar verði kunnugt
öllum mönnum, Drottinn er í
nánd. Verið ekki hugsjúkir um
neitt, heldur gjörið í öllum hlutum
óskir yðar kunnnar Guði með bæn
og beiðni og þakkargjörð. Og frið-
ur Guðs, sem er æðri öllum skiln-
ingi, mun varðveita hjörtu yðar
og hugsanir yðar í Kristi Jesú.
Filippíbréfíð :4,4 - 7 „Sælir eru
sorgbitnir því að þeir munubugg-
aðir verða." Matt:5,4.
Jón Sigurður Norðkvist.
IMINNINGU ÞEIRRA
SEM FÓRUST í SNJÓ-
FLÓÐIÁ FLATEYRI
Þegar maður er svona langt í burtu
dettur manni síst í hug að eitthvað
hræðilegt geti gerst heima. Þegar
við fréttum af snjóflóðinu á Fiat-
eyri sem tók 20 mannslíf fyllti sorg-
in okkar íslensku hjörtu. Hvernig
getur svona hörmung gengið tyisv-
ar sinnum yfir svona litla þjóð á
einu ári? Þar sem við sitjum hér
svona langt frá íslandi, er þetta svo
fjarlægt og það er ekkert sem við
getum gert. Við sjáum á eftir 20
mannslífum, þar á meðal skólabróð-
ur tveggja okkar.,
. Við sendum ykkur öllum, ætt-
ingjum, aðstandendum og þjóðinni
allri okkar dýpstu samúðarkveðjur,
við hugsum til ykkar og biðjum
fyrir ykkur.
Berglind Káradóttir,
Guðlaug Rannveig Jónsdóttir,
Svana Helgadóttir,
Þorgerður K. Guðmundsdóttir,
Þórður Þórarinn Þórðarson.
BENJAMIN GUNNAR
ODDSSON
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjávík, óg á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnár í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tví-
verknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og
Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 - sími 587 1960
+ Benjamín
Gunnar Odds-
son fæddist á Flat-
eyri við Önundar-
fjðrð 23. júní 1936.
Hann fórst í snjó-
flóðinu á Flateyri
26. október síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Flat-
eyrarkirkju 3. nóv-
ember.
nrzK*mr<
ÞAÐ VAR bylur og
gott að geta verið
heima, öruggur fyrir
illviðrinu. Það mátti
svo sem búast við öllu af veðrátt-
unni eftir áð þessi tími var kominn
og bylur um þetta leyti árs ekki
einsdæmi, hafði gerst áður og síð-
an batnað og verið gott, jafnvel
fram yfír áramót.
Talsverður snjór var í fjallinu
en það átti ekki að vera nein hætta
á ferðum, ekki þarna. Það var
gott að hvílast og búa sig undir
önn morgundagsins. En þá reið
ólagið yfír. Náköld flóðalda fleygð-
ist úr fjallinu, stjórnlaus og æðis-
gengin og í kjölfar hennar dauði
og eyðilegging. í hópi þeirra sem
fórust á Flateyri þessa nótt var
æskuvinur minn og jafnaldri
Benjamín Gunnar Oddsson. Hann
ólst upp á Flateyri hjá sæmdar-
hjónunum Guðrúnu Eiríksdóttur
og Hinrik Guðmundssyni og átti
heima á Flateyri alla ævi. Hjá fóst-
urforeldrum sínum hlaut hann það
veganesti sem einkenndi hann alla
tíð, að vera trúr öllu sem honum
var falið og að vera ábyrgur gagn-
vart sjálfum sér og öðrum.
Kynni mín af Benna urðu
kannske mest og best þegar við
vorum samstarfsmenn hjá Vega-
gerðinni mörg sumur. Benni eign-
aðist vörubíl fljótlega eftir að hann
hafði aldur til að
stjórna bifreið og bif-
reiðastjórn var aðalat-
vinna hans upp frá
því.
Hann var farsæll í
því starfí eins og öðru
sem hann tók sér fyr-
ir hendur. í öllum sín-
um störfum var hann
með hugarin við færið
sitt. Fjarri honum var
að hugsa um það
mest að láta tímann
líða og komast létt
af. Hann var ævin-
lega með augun opin
fyrir því að vinnah bæri sem
mestan árangur. Slæpingsháttur
og augnaþjónusta fundust ekki í
hans orðabók.
Ég veit að verkstjórar hans og
aðrir yfírmenn hjá Vegagerðinni
fengu hjá honum margar góðar
og skynsamlegar ábendingar enda
var Benni auðvitað þaulkunnugur
öllum vegum á Vestfjörðum jafnt
sumar sem vetur og þar að auki
verkhygginn og útsjónarsamur í
besta lagi.
Fátt ergði hann meira en hyskni
og vinnusvik og gat þá hvesst
hressilega því Benni var skapmik-
ill og óragur að láta skóðanir sín-
ar í Ijós.
Utan vinnunnar átti hann
áhugamál að sjálfsögðu. En hann
dreifði þar ekki kröftum sínum
heldur tók eitthvert viðfangsefni
hug hans allan og varð hann marg-
fróður, mátti kallast sérfræðingur
í því sem hann fékkst við. Nú síð-
ustu árin var það hestamennskan
sem hann stundaði af sömu gjör-
hygli og allt annað og var orðinn
rivjög fróður um allt er að henni
laut.
En var Benni þá alvaran upp-
máluð og eintóm? Það var öðru
nær. Hann var afar skemmtilegur
félagi og fann upp á mörgu til að
gera mönnum glatt í geði. Um það
á ég margar óborganlegar minn-
ingar.
Benni hóf á ungum aldri þátt-
töku í atvinnulífínu og skólaganga
hans var því stutt en það leyndist
engum að hann var prýðilega
greindur, afburða minnugur og
ríkulega búinn þeim hyggindum
sem í hag koma. Engum manni
hef ég kynnst sem var jafn athug-
ull og læs á umhverfi sitt, alla
náttúruna, dýr og gróður og var
stórfróðlegt að hlusta á vangavelt-
ur hans um þau efni.
Það var á sumarkvöldi að við
Benni vorum staddir við sjó á Ingj-
aldssandi þaðan sem sér Sauðanes
við Önundarfjörð og hlíðar þess.
Hann var vel kunnugur þessum
slóðum, hafði smalað þessar hlíðar
margoft. Og meðan sólin hné í sæ
og litaði Sauðanesið kveldroðans
eldi sýndi Benni mér hlíðarnar,
kunni nafn á hverju gili, hverjum
læk og hverjum drætti í landinu
og sagði mér margar sögur af
ævintýrum sínum og annarra í
þessum fjöllum. Þessa minningu
um vin minn og fegurð önfírskrar
náttúru ætla ég að geyma hjarta
nær.
Benjamín var kvæntur Guðrúnu
Kristjánsdóttur frá Þingeyri, hinni
mætustu konu. Þau eignuðust fjór-
ar dætur sem nú eru uppkomnar
og allar á lífí.
Guðrún og Benni reistu sér hús
við Brimnesveg á Flateyri en fyrir
nokkrum árum keyptu þau húsið
að Hjallavegi 12. Þar lauk ævi
Benjamíns Oddssonar í þeim
óskaplegu náttúruhamförum sem
urðu hinn 26. okt. síðastliðinn.
Af honum lærði ég margt, um
hann á ég margar dýrmætar minn-
ingar og fyrir samfylgdina við
hann er ég innilega þakklátur.
Við Anna sendum fjölskyldu
Benna, eiginkonu hans og dætrum
innilegustu samúðarkveðjur okk-
ar.
Emil R. Hjartarson.