Morgunblaðið - 17.11.1995, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FANNEY
JSALLDÓRSDÓTTIR
+ Fanney Hall-
dórsdóttir var
fædd á Akureyri 19.
janúar 1973. Hún
lést á Borgarspítal-
anum 7. nóvember
siðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Ólína E. Jónsdóttir
móttökuritari, f.
13.8. 1953, og Hall-
dór M. Rafnsson,
húsasmíðameistari,
Ífl7.8. 1949. Fann-
ey var elsta barn
þeirra hjóna. Næst-
ur er Ómar, f. 2.2.
1979, þá Elvar, f. 27.3. 1986.
Fanney átti tvö hálfsystkini
samfeðra, þau Torfa Rafn, f.
18.8. 1969, og Unni, f. 21.6.
1972, en sambýlismaður hennar
er Þorsteinn Þorsteinsson, f.
18.3. 1972, og þeirra sonur
Viktor Orri, f. 21.8. 1994.
Útför Fanneyjar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
en Fanney bað okkur
blessuð að hafa engar
áhyggjur af sér. Hún
ætlaði að koma aftur
heim að ári og halda
áfram námi. En enginn
veit sína ævina fyrr en
öll er og nú eru dýr-
mætar minningar það
eina sem við höldum
eftir.
Margt er það, og margt er það,
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Það var gott að hafa hana Fann-
eyju nálægt sér því hún lýsti upp
umhverfi sitt með bjargfastri bjart-
sýni og fölskvalausri gleði. Stórt
skarð er nú komið í hópinn okkar,
skarð sem aldrei verður fyllt. Við
biðjum góðan Guð að styrkja Ólínu
og Halldór, Elfar, Ómar, Torfa
Rafn og Unni í sorg þeirra. Guð
geymi Fanneyju okkar Halldórs-
dóttur.
Afi og amma í Kambsmýri.
NÚ'HAUSTAR að á köldu landi ísa
og sólin nær vart að rísa upp yfir
fjallsbrúnir við Eyjafjörð. Litla
stúlkan sem kom eins og sólar-
geisli inn í líf okkar fyrir rúmum
tuttugu og tveimur árum, hefur
kvatt okkur fyrirvaralaust og stigið
til hærri hæða.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þinum
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mín-
um.
ra skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt verða mín - í söng og tárum.
(Davið Stefánsson)
Fanney Halldórsdóttir, elsta
barnabarn okkar hjóna, átti sér
dýra drauma og bjó yfir öllum þeim
þrótti sem þurfti til þess að láta
þá rætast. En Drottinn gaf og
Drottinn tók, og nú sjáum við hana
aldrei framar, heyrum aldrei framar
hláturinn hennar bjarta.
Minningarnar lifa þó eftir og af
góðum minningum eigum við nóg
til að lina þrautirnar og styrkja
hvert annað. Við fylgdumst með
þessari lífsglöðu stúlku vaxa úr
grasi í skjóli ástríkra foreldra sinna.
Og nú streyma fram hjartfólgnar
minningar um góðar samverustund-
ir fjölskyldunnar þar sem Fanney
var iðulega hrókur alls fagnaðar.
Hún varð fljótt sjálfstæð í skoðun-
um, ljómaði af hreysti og vildi fara
sínar eigin leiðir.
Fyrir þremur mánuðum fór hún
til Bandaríkjanna þar sem hún ætl-
aði að skoða svo margt. Það setti
ugg að okkur, afa hennar og ömmu,
Nú ertu farin, litla frænka. Allt
of fljótt - allt of ung.
Við þekktumst ekki mikið þú og
ég, til þess var aldursmunurinn og
fjarlægðin of mikil. Þú norður á
Akureyri en ég í Reykjavík. Það
breytir því þó ekki að ég fylgdist
með uppvexti þínum og annarra
frændsystkina.
Ég man fyrst eftir þér heima hjá
ömmu og afa í Kringlumýri 17. Þú
vildir ekki tala mikið við ókunnuga
konu en kúrðir þig í fanginu á
mömmu og varst feimin. Samt tók
ég eftir því að þú skoðaðir mig lengi
og vel.
Næst hittumst við í húsi ömmu
Emmu og afa Jóns í Ólafsfirði. Þá
varstu orðin eldri og feimnin horfin.
Þú varst kotroskin ung dama,
skemmtileg blanda foreldra þinna.
Þá var margt hægt að skrafa við
frænku.
Svo liðu árin og allt í einu varstu
orðin fullorðin og stúdent. Lífið
blasti við og þú fórst sem au pair
til Bandaríkjanna. Sú dvöl hlaut þó
snöggan endi þar sem þú veiktist,
komst heim og kveðjustundin rann
upp fyrr en nokkurn óraði fyrir.
Mig langar að kveðja þig með
lítilli bæn sem hefur verið mér ofar-
lega í huga undanfarna daga. Þessa
bæn var amma Emma vön að fara
með á kvöldin þegar ég gisti hjá
henni sem lítil stúlka.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Sofðu rótt, vina mín. Ég bið góð-
an Guð að hugga foreldra þína og
t
Ástkær móðir okkar, fósturmóðir og amma,
ÁGÚSTA GUNNLAUGSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri,
lést mánudaginn 13. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Börn, fósturbörn og barnabörn.
t
Bróðir okkar,
- GUNNAR ERLENDSSON,
Kálfatjörn,
verður jarðsunginn frá Kálfatjarnar-
kirkju laugardaginn 18. nóvember
kl. 15.00.
Systkini
og fóstursystkini.
ástvini. Við munum varðveita minn-
ingu þína um ókomna tíð.
Þín frænka,
Bergþóra.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Hún Fanney frænka mín er látin.
Þessi lífsglaða stúlka, sem átti sér
marga framtíðardrauma, lést á
Borgarspítalanum 7. nóvember síð-
astliðinn.
Hveijum gat dottið í hug, þegar
hún kvaddi vini og vandamenn í
ágúst og hélt til Bandaríkjanna, að
lífshlaupi hennar væri brátt lokið.
Rétt áður en hún fór, kom hún
hress og kát til mín í sundlaugina
með Elfar litla bróður sinn, sem
henni þótti svo vænt um. Þar sagði
hún mér frá vinnunni sem hún
væri búin að fá vestan hafs.
Við töluðum um hina fyrirhuguðu
ferð, og tilhlökkunin hjá henni var
mikil.
Ég sé hana fyrir sjónum mér,
þar sem hún gekk niður Þingvalla-
strætið ásamt bróður sínum, og
kvöldsólin glóði í fallega síða hárinu
hennar. Þetta minningabrot um
okkar hinsta fund verður mér ætíð
dýrmætt.
Ég kveð Fanneyju frænku mína
hinstu kveðju í fullvissu þess að
opnir armar taki á móti henni og
umvefji hana elsku og birtu í Guðs
ríki.
Elsku Ólína, Halldór, Ómar, Elf-
ar, Torfi Rafn og Unnur. Afar,
ömmur, skyldfólk og vinir. Mikill
er missir ykkar.
Megi góður Guð styrkja ykkur
og styðja í ykkar miklu sorg. Bless-
uð sé minning frænku minnar, Fan-
neyjar Halldórsdóttur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þorsteinn, Sesselja, Arnar
Þór og Ásta Eybjörg.
Þegar sorgin knýr dyra finnum
við glöggt hversu lítils við erum
megnug og hversu yfirþyrmandi
fánýti jarðlífsins getur verið. En
þá finnum við einnig hvers virði
kærleikurinn er og hvers virði góð-
ar minningar eru.
Elskuleg frænka og vinkona,
Fanney Halldórsdóttir, er horfin á
braut svo snögglega að við eigum
erfitt með að trúa því sem hefur
gerst. Ljósið sem tendrað var fyrir
góðum tuttugu árum, slokknaði á
skammri stundu í vályndum veðr-
um.
Slokknaði fagurt lista ljós.
Snjókólgudaga hriðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
(J.H.)
Það er bágt að horfast í augu
við það sem orðið er. Hins vegar
er ekki vandasamt að lýsa því sem
Fanney var. Hún var gleðin og hún
var hreystin í öllu sínu veldi. Það
geislaði af henni lífsþróttur og
kæti. Aldrei var nein lognmolla í
kringum Fanneyju Halldórsdóttur.
Henni var einkar ljúft að tjá sig
og hún var óhrædd við að segja það
sem aðrir hefðu ef til vill kinokað
sér við að nefna.
Leikurinn var henni allt og hún
hafði yndi af íþróttum. Fanney
æfði bæði fótbolta og handbolta,
og keppti með báðum Akureyrarlið-
unum, KA og Þór. En hún kunni
líka að slappa af og varði þá gjarn-
an löngum stundum við að horfa á
bíómyndir. Það er varla hægt að
nefna þá kvikmynd sem hún hafði
ekki séð og ef um ágæta mynd var
að ræða þá var henni alveg sama
þótt hún sæi hana aftur í góðum
félagsskap.
Síðasta vor lauk Fanney stúd-
entsprófí frá Verkmenntaskóla Ak-
ureyrar en ákvað síðan að taka sér
hlé til að hugsa sinn gang. Hún fór
í vist til Bandaríkjanna 18. ágúst
og hugðist dvelja þar í ár. Dagana
áður var hún á heimili okkar og
það leyndi sér ekki að tilhlökkunin
var mikil að upplifa ný ævintýr
vestan hafs. En því miður hafa ör-
lögin hagað því svo að við tökum
ekki á móti henni Fanneyju okkar
næsta sumar. Hún er nú þegar
komin heim og farin þá leið sem
við förum öll fyrr eða síðar.
Snemma á þessu ári bað hún
okkur hjónin að teikna skopmynd
af sér fyrir útskriftarbók Verk-
menntaskólans en við færðumst
undan. í staðinn teiknaði hún mynd
af okkur fyrirhafnarlaust og fórst
það einkar vel úr hendi. Á mynd-
inni er að fínna allt það sem henni
fannst í fáum dráttum einkenna
okkur hjónin: Skæri, gítar, veiði-
stöng og sandalar. Slíkar skop-
myndir hafði hún gert af mikilli
natni fyrir aðra sem útskrifuðust
með henni og líklega var það á
þessu sviði sem framtíð hennar lá.
Fanney hafði mikinn áhuga á að
hasla sér völl sem auglýsingateikn-
ari og þar hefðu hæfíleikar hennar
fengið að njóta sín.
Þessi fallega stúlka var okkur
mikils virði og minning hennar lifír
á meðan við drögum andann. Mikil
er sú sorg sem foreldrar hennar,
systkini, afar og ömmur, og aðrir
aðstandendur mega þola. Við biðj-
um þess af heilum hug að góðar
vættir styrki þau og verði þeim stoð
um ókomna framtíð. Nú grúfir
dimmur vetur yfír hjörtum okkar
en þótt flest geti brugðist þá bregst
það ekki að sumarið kemur aftur
með birtu og yl - það er eins víst
og að Fanney hefði brosað við mér
þar sem ég sit nú og skrifa þessi
fánýtu orð. Við kveðjum elskulega
frænku og vinkonu með sárum
trega.
Hægur er dúr á daggamótt.
Dreytni þig ljósið, sofðu rótt.
(J.H.)
Margrét Elfa Jónsdóttir og
Ragnar Hólm.
Mig setti hljóða þegar mér barst
sú harmafregn að Fanney Halldórs-
dóttir væri fallin frá, aðeins 22 ára
gömul.
Það er á vorin sem lífið kviknar
og hin fegurstu blóm dafna og veita
von um vaxandi þroska, en þá kem-
ur hret og hinir þrúgnandi sprotar
visna og sumir falla. Þannig er það
í þeirri baráttu mannsins sem við
köllum líf.
Undarleg ósköp að deyja,
hafna í holum stokki.
Himinninn fúablá fjöl
með fáeina kvisti að stjömum.
(Hannes Pétursson)
Já, þetta líf. Þetta líf, mikið er
það undarlegt. Það fæðist nýr ein-
staklingur í þennan heim. Einstakl-
ingur sem á líf eins og rósin sem
tekur þakklát við geislum sólarinn-
ar þegar hún kemur upp í austri
og vermir jörðina og þúsundir geisla
klappa henni á kollinn. Þá gægist
rósin upp úr moldinni. Hún horfir
til móts við þessa undursamlegu
veröld og brosir. Hún brosir þar til
sólin hnígur í vestri og dimmir
skuggar næturinnar setjast að. Það
er erfitt að sætta sig við að bros
rósarinnar er horfið, hún hnigin að
grundu, visnar og kemur ei aftur.
En í gegn um sorta og myrkur
grillir í skin morgunsins og geisla
rísandi sólar sem segja okkur að
lifið haldi áfram í öllum sínum fjöl-
breytileika þar sem við erum áfram
þátttakendur.
Það er á slíkum stundum sem
maður vill að vináttan verði áþreif-
anleg, að hún skilji eitthvað eftir
sig og veiti okkur öllum styrk í
vanmætti okkar og smæð gagnvart
hinu óumflýjanlega.
Guðdómlegasta
reynsla sem nbkkrum
getur hlotnast er
að heyra rödd
vináttunnar þegar
neyðin sverfur að.
(Ch.v. Schiller)
Og enn um þátt vináttunnar:
Ég þekki giidi vináttunnar.
Hver vildi lifa án hennar?
Hún er ágæt í meðbyr.
Ómetanleg í mótbyr.
Elsku Ólína mín, Halldór, Ómar,
Elvar og aðrir aðstandendur. Ég
og fjölskylda mín vottum ykkur
okkar dýpstu samúð við fráfall
þessarar lífsglöðu, fallegu stúlku
sem átti svo margt eftir í þessu lífi,
en j>arf nú að sinna öðru.
Ég þakka hlýjuna og vináttuna
gegnum árin.
Margrét Jóhannsdóttir,
Húnavöllum.
Ég vil minnast ungrar og yndis-
legrar stúlku og þakka henni góð-
vild í minn garð og dóttur minnar,
Ernu. Hún var kát og kraftmikil
og ekki fór hjá því að glaðværð
hennar og hressilegur hlátur smit-
uðu út frá sér og hefðu bætandi
og ánægjurík áhrif á alla sem í
návist hennar voru. Stundir með
þessari ljúfu stúlku hefðu mátt
verða miklu fleiri. Ég votta elsku-
legum foreldrum hennar, systkin-
um, ömmum og öfum og öðrum
nánum vandamönnum mína dýpstu
samúð. Guð geymi elsku Fanneyju.
Sigurlaug Hólm.
í dag kveðjum við ástkæra
frænku okkar Fanneyju Halldórs-
dóttur.
Fanney H, eins og hún var alltaf
kölluð á okkar heimili, var kát og
skemmtileg stelpa. Við frændsystk-
ini hennar á ísafirði umgengumst
hana ekki daglega sökum fjarlægð-
arinnar milli heimila okkar, en þær
minningar sem við eigum um hana
eru góðar.
Við minnumst glaðværrar skelli-
bjöllu sem ávallt var líf í kringum.
Við minnumst hennar líka fyrir
hversu blíð og gjafmild hún var.
Meðal yndislegra og ómetanlegra
minninga sem við eigum um Fann-
eyju frænku eru öll þau skipti sem
við hittumst hjá ömmu og afa. Þar
var margt brallað. Við systurnar
munum sérstaklega eftir því þegar
Fanney kenndi okkur hvernig við
gátum séð gegnum spil hver
draumaprinsanna væri ákjósanleg-
asta framtíðarmannsefnið. Við
minnumst líka jólanna í Kringlumýr-
inni þar sem við vorum allar stilltar
og prúðar með slöngulokka í hárinu,
boltaspilið hans afa minnir á allar
keppnimar sem við háðum í því.
Fanney kom iíka vestur til okkar á
skíði um páska og lögðumst við
systkinin á eitt um að æfa hana í
íþróttinni. I sumarheimsóknunum var
svo ólmast í fótbolta. Síðustu sam-
verustundir okkar með Fanney vora
sl. sumar er við hittumst á ættar-
móti fjölskyldunnar. Þar var kátt á
hjalla, sungið og dansað fram á nótt.
Margs er að minnast og margs
er að sakna. Minningin um Fanney
mun ávallt lifa í hjörtum okkar sem
þekktum og þótti vænt um hana.
Elsku Halldór, Ólína, Ómar, Elf-
ar, Torfi Rafn, Unnur, amma, afi,
Snjólaug og Jón. Sorg ykkar er
mikil og ótímabær missir elskulegr-
ar dóttur, systur og barnabarns er
sár. Við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Megi Guð vera með ykkur og
styrkja í sorginni.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau Ijós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast.
Og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur og
dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi,
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi. ,
Þótt burt úr heimi hörðum,
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur í
okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)