Morgunblaðið - 17.11.1995, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1995 41«
Megi minningarnar um öll góðu
árin sem við áttum með þessari
yndislegu stúlku, laða fram hjá
okkur bros í gegnum tárin.
Rabbi, Þórunn, Fanney,
Arnar og Birna.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor i hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Fregnin um andlát Fanneyjar
Halldórsdóttur laust okkur þungu
höggi. Viðbrögðin voru á einn veg.
Hvernig mátti það vera að þessi
tápmikla og lífsglaða stúlka væri
dáin? Hún sem var ímynd hreysti
og æskufjörs.
Fanney lauk stúdentsprófi frá
Verkmenntaskólanum á Akureyri
síðastliðið vor. Engum, sem voru
við skólann samtíma henni, duldist
að hér var mikil atorkukona á ferð.
Það sýndi sig jafnt í náminu og í
þátttöku hennar í félagsstörfum.
Hún vann mikið og óeigingjarnt
starf í þágu félaga sinna. Þar voru
íþróttirnar efst á blaði en hún var
um tíma formaður íþróttafélags
skólans. Fanney vann einnig mikið
að Mínervu, bók útskriftarnema.
Þar komu listrænir hæfileikar henn-
ar að góðum notum.
Við sem kynntumst Fanneyju hér
minnumst hennar þó fyrst og
fremst vegna hressilegrar en jafn-
framt einlægrar framkomu hennar.
Það er sárt að horfa á eftir slíkri
hæfileikamanneskju, en björt minn-
ing hennar lifir. Við kveðjum Fann-
eyju með kærri þökk fyrir góða
samfylgd.
Fjölskyldu Fanneyjar og vinum
vottum við okkar innilegustú sam-
úð.
Starfsfólk Verkmenntaskól-
ans á Akureyri.
Á laugardagsmorgni fyrir rúmri
viku var ég vakin með þeirri ógn-
vænlegu frétt að hún Fanney væri
að koma heim frá Bandaríkjunum
næsta morgun vegna alvarlegra
veikinda sem höfðu uppgötvast
daginn áður. Þrátt fyrir þessi al-
varlegu tíðindi óraði mig ekki fyrir
að þessi sterka og þróttmikla
íþróttastúlka yrði öll innan örfárra
daga.
A slíkri stundu koma manni í
huga minningar frá öllum þeim
stundum er ég og fjölskylda mín
dvöldum á heimili foreldra hennar
á Akureyri. Frá unga aldri ein-
kenndi hana mikill kraftur og glað-
værð. Hún var alltaf á þönum út
og suður, í bolta eða öðrum íþrótt-
um, enda alin upp á miklu íþrótta-
heimili. En Fanney var ekki aðeins
mikil íþróttakona, í henni blundaði
einnig nokkurt listfengi sem birtist
í hæfileikum hennar til að teikna
samferðafólk sitt og draga fram í
myndum sínum þau sérkenni sem
henni þóttu einkenna viðkomandi.
Notaði hún þessa hæfileika sína
til að gleðja fólk og kæta og er
mér minnisstætt eitt kvöld í fyrra-
sumar að afloknum erfiðum degi á
golfvellinum á Akureyri þá birtist
hún hlæjandi með mynd sem hún
hafði teiknað af mér í vandræðum
mínum á golfvellinum. Glaðværð
hennar og húmorinn í myndinni
gerðu það að verkum að þungt
skap mitt hvarf eins og dögg fyrir
sólu og ég gat ekki annað en hleg-
ið með henni að raunum mínum
fyrr um daginn.
Elsku Fanney, þú dvaldir
skamma en dýrmæta stund hjá
okkur í Háaberginu þessa síðustu
daga þína. Mér mun alltaf verða
minnisstætt að þrátt fyrir alvarleg
veikindi þín þá varstu jafnkát og
liress og ævinlega þegar þú varst
að segja okkur frá dvöl þinni í
Bandaríkjunum.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig að sinni, Fanney mín,
en er við hittumst aftur veit ég
að þá bíður mín þinn útbreiddi
faðmur og þitt blíða bros eins og
alltaf.
Hjördís Ingvadóttir og
fjölskyldan Háabergi 7.
ELÍN
BR YNJÓLFSDÓTTIR
+ Elín Brynjólfs-
dóttir fæddist á
Akureyri 7. október
1911. Hún lést á
Borgarspítalanum
11. nóvember sl.
Foreldrar hennar
voru Ólafía Einars-
dóttir frá Tann-
staðabakka í Hrúta-
firði, f. 23. ágúst
1877, d. 5. apríl
1960, og Bryiyólfur
Jónsson trésmiður,
frá Bálkastöðum i
Hrútafirði, f. 10.
maí 1875, d. 15. jan-
úar 1957. Systkini
Elínar eru öll látin og voru þau:
Sigríður, f. 10. apríl 1903, d. 21.
mars 1950, Ragnar, f. 17. júlí
1904, d. 24. júní 1964, Einar, f.
4. júlí 1906, d. 24. júlí 1981,
Anna, f. 25. október 1907, d. 22.
mai 1914, Hanna, f. 6. mars 1910,
d. 8. mars 1989, Alda, f. 30. októ-
ber 1914, d. 3. janúar 1936,
Bragi, f. 6. ágúst 1916, d. 18.
ágúst 1995.
10. október 1936 kvæntist Elín
Karli Friðriki Davíðssyni, f. 2.
september 1907, d. 6. júlí 1991.
Foreldrar hans voru Sigurlína
Baldvinsdóttir, f. 1868, d. 1939,
og Davíð Einarsson, f. 1872, d.
1952. Voru þau bæði Eyfirðingar.
Elín og Karl áttu
eina dóttur, Önnu
Línu, gjaldkera, f.
21. maí 1951, gifta
Jónasi Hermanns-
syni, f. 25. október
1946. Börn þeirra
eru: Hermann, f. 31.
ágúst 1969, maki
Guðrún Sigtryggs-
dóttir, hennar sonur
er Alexander Bald-
vin, Karl Friðrik f.
14. júní 1975, Ragn-
ar, f. 25. júlí 1978,
og Jónas Valur, f.
31. júlí '1984. Upp-
eldisdóttur áttu þau,
Huldu Haraldsdóttur, bókavörð,
f. 13. febrúar 1940, gifta Þor-
geiri Ólafssyni, f. 5. desember
1935. Börn þeirra eru: Karl Elí,
f. 12. maí 1960, kvæntur Helgu
B. Bragadóttur og eiga þau þijú
börn: Tinnu Huld, Rut og Karl
Elí. Ólafur Ágúst, f. 10. ágúst
1962, maki Jóhanna Þorgilsdótt-
ir og eiga þau tvö börn, Þorgeir
og Irisi. Rut, f. 4. apríl 1966,
maki Benedikt Benediktsson og
eiga þau eina dóttur, Ástrós
Erlu, Reynir Haraldur f. 3. októ-
ber 1976.
Útförin fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst. athöfnin
kl. 15.
MIG LANGAR til að kveðja ömmu
mína Elínu Brynjólfsdóttur, með
nokkrum orðum.
Við andlát þitt koma upp í hugann
margar góðar minningar um þig.
Eg man hvernig þú dekraðir alltaf
við mig á uppvaxtarárunum og
kenndir mér marga hagnýta hluti.
Þegar þú og afi fluttuð í Látraselið
með okkur var ég 14 ára gamall og
ég veit að það. hafði mikil áhrif á
framtíð mína að hafa ykkur svona
nálægt mér. Aldrei var skortur á
ást eða umhyggju og alltaf voruð
þið afi reiðubúin að hjálpa mér við
það sem ég var að sýsla. Það sem
einkenndi þig þó mest, amma mín,
hvað þú varst alltaf skemmtileg og
jákvæð.
Amma mín, nú ert þú farin til
guðs en þú munt ávallt lifa í minn-
ingu minni. Ég þakka guði fyrir
samverustundir okkar og vona að
hann varðveiti þig og afa. Síðustu
mánuðir lífs þíns voru þér mjög erf-
iðir, enda glímdir þú við alvarlegan
sjúkdóm.
Það vakti alltaf stolt í bijósti mínu
þegar ég kom að heimsækja þig í
Seljahlíð, hversu vel þú barst þig,
þrátt fyrir þín miklu veikindi.
Hvíl þú í friði, ég mun alltaf
muna þig.
Að lokum vil ég þakka starfsfólki
Seljahlíðar fyrir að hafa annast
ömmu svo vel síðustu æviár hennar.
Hermann Jónasson.
Kveðja til ömmu
Nú er hún elsku amma mín dáin
eftir mikil veikindi, sem hún hefur
þurft að ganga í gegnum síðustu tvö
árin. Ég var mikið hjá ömmu og
afa. Þau bjuggu í sama húsi og við,
þau kenndu mér svo margt og léku
svo mikið við mig og voru mér svo
góð. Oft var gott að koma til þeirra
úr skólanum að fá heitt kakó og
brauð.
Amma vann við síldarsöltun á
Siglufirði. Síðar vann hún á Kleppi
í 10 ár. Afi dó fyrir fjórum árum.
Það var mikill missir fyrir ömmu.
Hann var sjómaður á yngri árum,
en vann hin síðari ár hjá Reykjavík-
urborg.
Nú legg ég aupn aftur,
ó, pð, þinn náðar kraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Jónas Valur.
Kynni hófust með fjölskyldu minni
og Éllu og Kalla, eins og þau voru
ávallt kölluð, er þau fluttu í sama
hús og við bjuggum í. Kalli eiginmað-
ur hennar lést fyrir fjórum árum.
Þessi kynni áttu eftir að marka stór
spor í lífi minu. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að þekkja
þau, elsku þeirrajjg umhyggju. Þau
tóku slíku ástfóstri við mig strax í
æsku, en svo einstaklega bamgóð
voru þau. Er þær breytingar urðu á
heimili mínu að móðir mín fluttist út
á land fylgdi ég þeim hjónum og
voru þau mér sem mínir aðrir foreldr-
ar. Kalli var sjómaður og var því
meira og minna að heiman. Öll mín
unglingsár og allt þar til ég giftist
og stofnaði heimili, átti ég mitt heim-
ili og athvarf hjá þeim, ásamt dóttur
þeirra Önnu Línu. Ekki fóru börnin
okkar varhluta af ómældu ástríki
þeirra og kærleika og voru þau þeirra
Ella amma og Kalii afí. Svo mörg
atvik og dýrmætar minningar hrann-
ast upp í hugann, bæði er ég dvaldi
hjá þeim í Skaftahlíðinni, en þau
bjuggu þar, en þau ár öll átti ég
hvað mest með þeim, og eins er þau
fluttu í Skipholtið.
Ella var mjög hrifnæm. Söngelsk
var hún og söng um árabil í kór
Hallgrímskirkju. Eins var henni
einkar lagið að skapa fallega hluti
úr leir og hafði af því sérstaka
ánægju. Eftir að þau fluttu í Látra-
selið ásamt dóttur sinni og fjölskyldu
hennar,. sótti hún hin seinni ár fé-
lagsstörf aldraðra, m.a. í Seljahlíð,
en þangað var stutt að fara.
Nokkru eftir að Kalli féll frá veikt-
ist hún og varð Seljahlíð hennar
dvalarstaður síðustu tvö árin. Hún
naut þar frábærrar umönnunar, sem
sérstaklega er hér þakkað. Ella var
mjög jákvæð og glaðvær kona. Hún
hugsaði fyrst og fremst um velferð
annarra, en vildi láta sem minnst
fyrir sér hafa. Svo ánægjulega vildi
til að móðir mín kom einnig til dval-
ar í Seljahlíð, og voru þær þar samt-
íða þetta ár, og áttu þar þá aftur
samleið og gátu hist oftar og rifjað
upp gamlar og góðar minningar. Ég
veit að móðir mín er henni eilíflega
þakklát fyrir tryggðina og allt það
sem hún og þau hjón hafa verið
henni og mér.
Með söknuði og djúpri þökk og
virðingu kveð ég elsku Ellu og flyt
þakkir frá eiginmanni mínum, böm-
um og barnabömum.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Briem)
Hulda Haraldsdóttir.
Nú eru liðin rúm 26 ár frá fyrstu
kynnum okkar af heiðurshjónunum
Elínu og Karli í Skipholtinu. Karl
lést fyrir fjórum árum og nú hefur
Elín kvatt okkur líka. Allt byijaði
það, þegar bróðir minn, Jónas,
kynnti okkur fyrir kornungri stúlku,
ljóshærðri og fallegri. Það var Anna,
einkabarn þeirra Elínar og Karls.
Þessi unga stúlka átti síðar eftir að
verða eiginkona Jónasar og þrátt
fyrir ungan aldur Önnu, tóku þau
honum opnum örmum, þegar þau
sáu að Önnu var alvara að eiga
hann og elska.
Okkur var tekið af einstökum hlý-
hug og gestrisni á heimili þeirra
hjóna og átti Elín stóran þátt í að
skapa yndislegt andrúmsloft og
margar skemmtilegar stundir. Anna
og Jónas eignuðust fjóra syni, sem
áttu hug og hjarta ömmu og afa.
Þau voru alltaf boðin og búin, ef
synirnir þurftu á athygli eða aðstoð
að halda. Sérstaklega naut Her-
mann, elsti sonur Önnu og Jónasar,
elskusemi þeirra, ekki síst Ellu
ömmu, eins og hún var jafnan kölluð
af öllum börnum fjölskyldunnar.
Hermann naut ástríkis ömmu sinnar
og afa fyrstu árin sín, þar sem unga
parið var að koma sér fyrir og bjó
um tíma hjá Elínu og Karli. Elín var
glæsileg kona, alltaf mjög vel til
höfð og lagði mikla natni við heimil-
ið. Stórhjarta var hún og sást það
best, hvernig hún tók á móti bróður
mínum, sem sínum eigin syni. Ekk-
ert var of gott fyrir ungu hjónin og
synina. Seinna þegar aldurinn færð-
ist yfir Ellu ömmu og Kalla, fluttu
þau í Látraselið til dótturfjölskyld-
unnar, þar sem þau gátu sem best
sinnt elskuðum dóttursonum, sem
áttu hug þeirra allan.
Elín var um margt óvenjuleg
kona. Hún var fædd 1911, fékk litla
menntun, eins og altítt var á þeim
tíma, en var óvenju náttúrugreind.
Elín var sjálfmenntuð í dönsku og
ensku. Hún átti í áratugi bréfasam-
band við hjón í Englandi, sem hún
fékk tækifæri til að hitta fyrir nokkr-
um árum og tala milliliðalaust við.
Elín var mikill áhugamaður um
brids og félagsvist. Hún var mjög
vel lesin og tók óspart þátt í þjóð-
málaumræðu, þegar þau mál bar á
góma. Elín var einstaklega félags-
lynd, mátti varla missa af uppákom-.
um og félagsstarfí aldraðra. Éftir lát
Karls fyrir fjórum árum, vann hún
úr sárum missi með því að hella sér
enn frekar í alls kyns tómstunda-
starf og náði góðum tökum á leir-
mótun og málun. Fyrir tveimur árum
fór heilsu hennar skyndilega að
hraka og á ótrúlega skömmum tíma
sáum við þessa sterku konu neyðast
í hjólastól. En viljaþrekið var ótrú-
legt. Þrátt fyrir þjáningar og lömun,
lét þessi mikilhæfa kona aka sér í
hjólastól, sárþjáð en staðráðin í að
fara í hárgreiðslu, nokkrum dögum
fyrir andlátið.
Nú horfi ég á hvítu og bláu leir-
skálarnar hennar Ellu ömmu, sem
ég nota daglega og hugsa með þakk-
læti og virðingu til hennar, sem gaf
mér svo mikið af sér og færði dóttur
sinni í arf hjartagæsku og fórnfýsi,
sem Anna hefur sannarlega sýnt
móður sinni í erfiðum veikindum og
vart frá henni vikið til síðasta andar-
taks.
Elsku Anna, Jónas, Hermann,
Karl, Ragnar og Jónas Valur. Við
vottum ykkur innilega samúð okkar.
Einnig viljum við senda okkar dýpstu
samúðarkveðjur til Huldu, uppeldis-
dóttur Elínar og Karls og fjölskyldu
hennar. Megi orðspor höfðinglegrar
konu lengi lifa. Fyrir hönd móður
minnar, Rögnu Bjarnadóttur, og fjöl-
skyldu minnar, kveð ég Elínu með
virðingu og þakklæti fyrir samfylgd-
ina þessi ár.
Sigrún Hermannsdóttir.
t'
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lifsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum,
er fenp að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku vinkona mín hún Ella er
dáin. Hún var ein af þeim mætustu
konum áem ég hef kynnst. Hún er
nú Iaus úr þeim fjötrum er líkaminn
var bundinn vegna sýúkdóms henn-
ar. En hún sýndi fádæma æðruleysi
í veikindum sínum og hélt sinni and-
legu reisn til dauðadags.
Þegar ég var barn og unglingur
og átti heima úti á landi, stóð heim-
ili Ellu og Kalla mér alltaf opið
þegar ég kom í heimsókn til Reykja-
víkur. Það var svo sjálfsagt að ég
héldi til þar og fengi að njóta gest-
risni og vináttu þeirra. Á ég marg-
ar dýrmætar minningar frá þessum
árum og þakklæti er mér efst í
huga.
Heimilið var alltaf hlýlegt og nota-
legt. Ella var afar dugleg og snyrti-
leg í alla staði. Gestrisnin sat í fyrir^.
rúmi og varla að komið væri inn úr
dyrunum þegar hún var farin að
bjóða upp á veitingar. Hún var glað-
lynd og fundvís á spaugilegar hliðar
tilverunnar, en jafnframt tilfínninga-
næm, trygglynd og traust. Eftir að
Kalli féll frá og sjúkdómur hennar
ágerðist bjó Ella í Seljahlíð, en þar
naut hún frábærrar umönnunar.
Hún hafði tekið sérstakri tryggð við
staðinn áður en hún flutti þangað
og tekið lengi þátt í tómstundastarfí
þar, en hún var eftirsótt í spila-
mennsku, og svo höfðaði leirvinnan
sérstaklega til hennar. Margir fal-
legir munir liggja eftir hana, og á
ég nokkra og geymi þá vandlega til
minningar. __
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Með söknuð í huga biðjum við
Trausti góðan Guð að varðveita
elsku Ellu, og sendum öllum ástvin-
um hennar einlægar samúðarkveðj-
ur.
Hrönn Haraldsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru cinnig auðveld I úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa-
örk A-4 miðað við meðaliínubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
JÓHANN SIGURBJÖRN
MAGNÚSSON,
Hornbrekku,
Ólafsfirði,
sem lést 11. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Ólafsfjarðarkirkju laugar-
daginn 18. nóvember kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, vinsam-
lega látið dvalarheimilið Hornbrekku
njóta þess.
Rósbjörg Kristfn Magnúsdóttir, Jónas Stefánsson,
Jakobma Anna Magnúsdóttir, Karl Olsen,
Jón William Magnússon, Unnur Ingunn Steinþórsdóttir
og frændsystkini.