Morgunblaðið - 29.11.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 29. NÓVEMBER 1995 37
I
I
)
I
)
>
>
>
:
>
:*
I
D
*
»
GUÐRÚN MARGRÉT
ÞORSTEINSDÓTTIR
+ Guðrún Mar-
grét Þorsteins-
dóttir fæddist að
Eyjólfsstöðum í
Vatnsdal, Austur-
Húnavatnsýslu, 12.
febrúar 1907. Hún
andaðist í Landa-
kotsspítala 20. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorsteinn
Konráðsson, bóndi
og fræðimaður, f.
16. september
1873, d. 9. október
1959, og Margrét
Oddný Jónasdóttir, f. 11. októ-
ber 1879, d. 4. júlí 1961. Hún
var þriðja elst níu systkina.
Átta þeirra komust á legg og
eru tvö eftirlifandi.
Guðrún Margrét giftist
Magnúsi Hannessyni, raf-
virkjameistara, 3. nóvember
1934. Hann var fæddur 2. des-
ember 1905 og andaðist 30.
maí 1981. Þau eignuðust þijú
börn: 1) Hannes Nordal, raf-
magnstæknifræðing, f. 8. apríl
1939, d. 20. apríl 1992. Hann
var kvæntur Ástu Valdimars-
dóttur, kennara.
Þeirra börn eru
Guðrún Margrét og
Valdimar Kristinn.
Sambýlismaður
Guðrúnar er Páll
Sigvaldason og eiga
þau Stefaniu Hönnu.
2) Magnús Þór, raf-
magnsverkfræðing-
ur, f. 27. júní 1942.
Hann er kvæntur
Hrefnu Mariu Gunn-
arsdóttur hjúkrun-
arfræðingi. Þeirra
börn eru Áslaug
María, Þorsteinn
Ingi og Katrín Lillý. Eiginmað-
ur Áslaugar er Haukur Birgis-
son og eiga þau Magnús Má.
3) Margrét Oddný, meinatækn-
ir, f. 17. maí 1949. Hún er gift
Stefáni Jóhanni Hreiðarssyni
barnalækni. Þeirra börn eru
Hrafnhildur, Magnús og Jenna.
Guðrún var húsmóðir í
Reykjavík og var einn af eig-
endum Volta hf.
Útför Guðrúnar Margrétar
fer fram frá Fossvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
TENGDAMÓÐIR mín, Guðrún
Margrét Þorsteinsdóttir, er látin í
hárri elli. Þó að dauðinn sé líkn á
sinn hátt þegar líður á ævikvöld
og heilsa brestur, fer ekki hjá því
að horft sé til baka yfir farinn veg.
Mig langar til að leiðarlokum að
minnast Guðrúnar og rifja upp
nokkrum orðum æviferil hennar.
Guðrún fæddist að Eyjólfsstöð-
um í Vatnsdal árið 1907 og var
því 88 ára gömul, þegar hún lést.
Æskuheimili hennar var auðugt á
þeirra tíma mælikvarða, bæði af
andlegum og veraldlegum gæðum.
Faðir hennar var fræðimaður og
orgelleikari. Þeim hjónum búnaðist
vel á föðurleifð móður hennar, eins
og steinhús það, sem reist var að
Eyjólfstöðum árið 1918, ber vott
um. Menning og menntun voru í
öndvegi. Sjálf naut Guðrún þessa
meðal annars í orgelnámi og námi
við Kvennaskólann á Blönduósi á
uppvaxtarárunum. Hún las mikið
og kunni að meta góðar bókmennt-
ir. Skilningur hennar á gildi
menntunar kom börnum hennar og
bamabörnum til góða síðar á
ævinni.
Á þrítugsaldri flutti Guðrún til
Reykjavíkur og var þá um nokkuft
skeið í vist hjá Sigurði bróður sínum
og Kristínu konu hans. Á heimili
þeirra kynntist hún Magnúsi, bróð-
ur Kristínar, og tókust með þeim
ástir. Magnús og Kristín voru ætt-
uð úr Stóru-Sandvík í Flóa og
tengdist Guðrún tengdafólki sínu
sterkum tilfinningaböndum, sem
entust til æviloka. Hún ræddi jafn-
an um tengdafólk sitt af mikilli
virðingu og hlýju og kunni greini-
lega vel að meta þann dugnað og
heiðarleika, sem hún taldi einkenna
systkinin frá Stóru-Sandvík.
Magnús og Guðrún stofnuðu
heimili árið 1934. Fyrstu hjú-
skaparárin vann Guðrún utan
heimilis, meðal annars við fyrirtæki
Sigurðar bróður síns, meðan Magn-
ús lauk námi í rafvélavirkjun. Síðan
helgaði hún eiginmanni og fjöl-
skyldu alfarið krafta sína. Þau
bjuggu lengst af á Hagamel 25,
sem þau eignuðust árið 1950.
Heimilið bar vott um hlýleika og
dugnað þeirra hjóna. Framan af
var vinnudagurinn langur, en um
1970, þegar tók heldur að hægjast
um, byggðu þau sér sumarbústað
í Grímsnesi. Eftir það dvöldu þau
þar Öllum frístundum, þar til Magn-
ús féll frá.
Ég kynntist fjölskyldunni á
Hagamel fyrir tæpum þrjátíu árum,
er einkadóttirin vakti áhuga minn.
Ekki get ég beint sagt, að Guðrún
hafi tekið mér vel í byijun, var eilít-
ið fjarlæg. Eg tók þetta nærri mér
í fyrstu, en fljótlega skildi ég, að
þessu var ekki beint gegn mér per-
sónulega, heldur hefði hún kosið
að ég kæmi svo sem fímm árum
síðar. Er líklegt, að hún hefði talið
heppilegra að ungt fólk lyki námi
og byggi sig undir lífíð, áður en
til stofnunar hjónabands kæmi.
Reyndust hún og Magnús okkur
frábærlega við stofnun heimilis og
allar léiðir síðan.
Guðrún var gæfukona í einkalífí
sínu. Mikil tryggð ríkti á milli þeirra
hjóna. Þau eignuðust þijú böm,
Hannes Nordal rafmagnstækni-
fræðing, Magnús Þór rafmagns-
verkfræðing og Margréti Oddnýju
meinatækni. Barnabörnin eru átta
og barnabamabörnin tvö. Hún bjó
manni sínum og börnum ömggt
skjól á heimili þeirra og var vakin
yfir velferð þeirra. Tengdaböm og
síðar barnabörn nutu þessa í ríkum
mæli, en heimilið stóð alltaf opið
öllum afkomendum, sem gátu verið
vissir um að Guðrún amma var
heima.
Engu að síður sótti sorgin hana
heim eins og aðra, en hún tók áföll-
um þessa heims með þeirri skyn-
semi og æðruleysi, sem einkenndu
hana alltaf. Hún missti eiginmann
sinn skyndilega 1981 og eldri son
sinn, Hannes, árið 1992. Hún bar
harm sinn í hljóði og sinnti sínum
daglegu störfum. Það var eins og
ekkert haggaði henni. Hún hélt
áfram að búa á Hagamel eins lengi
og heilsa hennar leyfði, alltaf heitt
á könnunni og gosdrykkir í skápn-
um handa börnum og barnabörn-
um, sem litu reglulega inn.
Síðustu tvö árin bjó Guðrún við
vaxandi heilsuleysi. Hún varð fyrir
byltu á heimili sínu síðla árs 1993
og lagðist þá á sjúkrahús í fyrsta
skipti á ævi sinni. Þar kom að því,
að hún gat ekki lengur búið ein á
Hagamel og dvaldist hún á heimili
okkar Margrétar í tæp tvö ár, uns
hún vistaðist á Landakotsspítala
um mitt síðasta sumar. Hún undi
sér best við að horfa á myndir af
fjölskyldunni og rifjaði upp gamla
tíma með okkur og jók okkur þann-
ig skilning á sögu okkar.
Á meðan Guðrún bjó á heimili
okkar Margrétar naut hún umönn-
unar Jóhönnu Halldórsdóttur frá
öldrunarþjónustu Reykjavíkur-
borgar. Færir fjölskylda Guðrúnar
henni bestu þakkir fyrir hennar
góða starf. Einnig færum við
starfsfólki öldrunardeildar Landa-
kots þakkir okkar fyrir hjúkrun og
umönnun, meðan hún vistaðist þar.
Langri og farsælli ævi er lokið.
Guðrún var fulltrúi kynslóðar, sem
nú er að kveðja. Hún vann störf
sín af alúð og hógværð og á tímum
mikilla þjóðfélagsbreytinga var hún
fjölskyldunni mikilvæg festa í önn-
um dagsins. Blessuð sé minning
hennar.
Stefán J. Hreiðarsson.
Samfylgd í á sjöunda áratug og
oft á tíðum náinn samgangur skilur
eftir sig minningar, sem nú leita
fram, þegar Guðrún Þorsteinsdótt-
ir, frænka min, frá Eyjólfsstöðum
í Vatnsdal er horfinn yfír móðuna
miklu. Hún var föðursystir mín og
giftist Magnúsi Hannessyni,
móðurbróður mínum, frá Stóru-
Sandvík í Flóa. Fjölskylduböndin
voru því náin.
Heimili foreldra minna var um
margra ára skeið miðpunktur í
Reykjavík. Þangað komu skyld-
mennin að norðan og austan og
hélst svo framyfír miðjan fjórða
áratuginn að faðir minn lést langt
um aldur fram.
Guðrún og Magnús hófu sinn
búskap í Reykjavík og bjuggu þar
alla tíð. Lengst af á Ránargötu 31
og Hagamel 25. Til þeirra var jafn-
an gott að koma og eiga með þeim
ánægjustundir. Upp á öll afmæli
var haldið með miklum myndar-
brag. Oftast voru þetta fjölmenn
mannamót enda ættmenni mörg
og fólk naut þess að hittast og
spjalla.
Sá sem þetta ritar var á ungl-
ingsárum tíðari gestur hjá Gunnu
frænku sinni en á fjölskylduhátíð-
um. Sem hjólandi rukkari um vest-
urbæinn í þijú sumur, búandi í
austurbænum, var ekki ónýtt að
eiga þar frænku, sem hægt var um
vik að skjótast til, hvíla um stund
lúin bein, spjalla og sjá frændur
sína og þiggja svo í lokin mjólkur-
sopa og meðlæti.
Þessara og fleiri ánægjustunda
minnist ég nú með þakklæti, þegar
komið er að leiðarlokum og þessi
höfðingskona er kvödd með sökn-
uði og virðingu. Hún helgaði líf
sitt allt fjölskyldu sinni, ól manni
sínum þijú elskuleg börn, sem þau
hjón skiluðu út í lífið sem hæfum
og traustum einstaklingum. Óvenju
náið og elskulegt fjölskyldulíf var
alla tíð til mikillar fyrirmyndar.
Það var henni mikið áfall, þegar
Magnús féll frá árið 1981 og aftur
kvaddi sorgin dyra þegar elsti son-
urinn Hannes Nordal lést árið 1992
langt um aldur fram. Harm sinn
bar hún í hljóði, en mér segir svo
hugur, að hún hafí aldrei orðið söm
eftir hið síðara áfall. Hin síðari ár
naut hún ástúðar og umönnunar
barna sinna, tengdabarna og
barnabarna. Hún var farin að þrá
að fá hvfldina og þann 20. nóvem-
ber sl. kom kallið.
Minningin um Gunnu frænku er
mér og fjölskyldu minni kær fyrir
allt sem hún var okkur. Ættingjum
öllum sendum við samúðarkveðjur.
Hannes Þ. Sigurðsson.
Tæplega þijátíu ára kynni okkar
Guðrúnar voru þögul og hlý. Yfír
þeim ríkti gagnkvæm virðing vin-
áttu.
Eflaust hafa bernskuárin á Ey-
jólfsstöðum í Vatnsdal gefið henni
þessa innri fegurð, rósemi og æðru-
leysi sem voru henni máttarstoð á
langri vegferð.
I Vatnsdalnum var andlegur
auður vel ræktur með lestri góðra
bóka. Það var aðall Guðrúnar alla
tíð. Gáfur hennar gerðu henni kleift
að vinna þar vel úr. En nokkur
kynni þurfti til, svo ljóst yrði hve
hún bjó yfir margs konar fróðleik
og þekkingu. Hún var huldukona
í þeim efnum.
Höfðingsskapur í fari hennar
mótaði vandaðar gerðir hennar er
komu vel fram í hljóðlátri gestrisni
og stakri árvekni í öllu er laut að
eiginmanni, börnum og afkomend-
um. í aldanna rás hefur reynslan
gert þá staðreynd óhrekjandi að
ástrík umönnun móður skilur eftir
sig vegmæti og gæfu til framtíðar
barna. Þar má Guðrún vel við una.
Síðustu æviárin átti Guðrún við
veikindi að stríða. Þá naut hún
umhyggju á heimili einkadóttur og
fjölskyldu hennar, svo lengi sem
hægt var. Það var umhugsunarvert
að fínna hve hljóða gleði það veitti
henni. Andi hennar var vökull allt
til þinstu stunda.
í frostmóðu vetrar slær bliki fyr-
ir mennsk augu okkar er virt og
elskuð kona hefur verið úr fjötrum
leyst.
KÁRI
GUÐMUNDSSON
+ Kári
mundsson,
mj ólkureftirlits-
maður, fæddist 24.
nóvember 1921 í
Reykjavík. For-
eldrar hans voru
Guðmundur S.
Guðmundsson, f.
31.10. 1896 á Urr-
iðavatni í Garða-
hreppi, d. 19.6.
1972, og Guðríður
Káradóttir, f. 30.9.
1895 á Eiði í Mos-
fellssveit, d. 22.8.
1972. Kári átti einn
bróður, Alfreð, fv. forstjóra
Kjarvalsstaða. Kári var kvænt-
ur Þórdísi Geirsdóttur, f. 16.
jan. 1926 í Hafnarfirði. Þau
slitu samvistir. Börn þeirra
eru: Guðríður, f. 3.7. 1943,
Stefán Ólafur, f. 6.9. 1945, og
Erla Björg, f. 7.10. 1948.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Ég vil gefa þér
aðeins eitt blóm
svo að þú sjáir
hve fagurt það er
Ég vil gefa þér
aðeins eitt tár
til þess þú finnir
hve tregi minn
er djúpur
Ég vil gefa þér
aðeins einn vin
svo að þú vitir
hve auðupr þú ert
(Þ.G.)
Við andlát vinar
míns, Kára Guð-
mundssonar, koma
upp í hugann ýmsar
minningar, eins og
þegar ég ók eftir af-
leggjaranum sem ligg-
ur upp að hjúkrunar-
heimilinu í Víðinesi.
Þegar ég nálgaðist
húsið, sá ég í dyrunum
standa snyrtilegan,
dálítið feitlaginn
mann, skórnir gljápússaðir. Hann
brosti hjartanlega til mín. Þetta var
Kári, sem fylgst hafði með mér úr
glugganum á neðri hæðinni.
Nú verða þessar heimsóknir ekki
fleiri. Kári lést í Borgarspítalanum
9. nóv. sl., eftir stutta legu.
Kynni okkar hófust ,á sjúkrahúsi
fyrir um 13 árum. Frá þeim tíma
hélst vinátta okkar óslitið. Hæglát-
ur, prúður og fremur fámáll var
þessi vinur minn. Ég fékk þó að
vita sitthvað um hans hagi, að
hann hefði verið giftur og ætti þijú
börn, að hann hefði starfað sem
mjólkureftirlitsmaður á vegum
landlæknisembættisins, sennilega
sá fyrsti. Þessi vinna hans krafðist
oft langra ferðalaga og fjarvista
frá heimili hans.
Um þennan vin minn á ég marg-
ar Ijúfar minningar, oft tengdar
stuttum ferðalögum, sem við fórum
saman, t.d. um Reykjanesið eða til
Ef til vill leynist sú hugsun innst
í vitund okkar að mild guðsmóðir
hafí sent sinn englaskara til móts
við fijálsa sál.
Fjölskyldur tengdabama Guð-
rúnar og Magnúsar þakka af heil-
um hug samfylgdina og drúpa höfði
í samúð.
Jenna Jensdóttir.
í dag kveðjum við hana Guðrúnu
ömmu og um leið streyma fram
margar góðar minningar. Okkur
langar því að minnast hennar
ömmu okkar í nokkrum orðum.
Heimili ömmu og afa á Hagamel
var griðastaður okkar bamabam-
anna þegar skóladegi lauk, því að
alltaf var hægt að treysta því að'
amma væri heima. Þar vom á boð-
stólum brauð, kökur og kaldasta
mjólkin í bænum. Þeir sem amma
taldi að væra of grannir fengu
ijómabætta mjólk. Oftar en ekki
settumst við inn í „litla herbergið",
við gamla skrifborð foreldra okkar
og lærðum fyrir næsta dag. Þar
ríkti ró og friður en einu hljóðin
vora tif eldhúsklukkunnar og söngl
ömmu.
Amma fylgdist alltaf vel með lífí
okkar barnabarnanna. Þegar við
sátum við eldhúsborðið og borðuð-
um fannst henni gaman að heyra
fréttir af vinum okkar, kennuram
og seinna meir af þróun ástarmála
okkar.
Á hveiju aðfangadagskvöldi hitt-
ist öll fjölskyldan hjá ömmu eftir
matinn, skipst var á gjöfum og
drakkið heitt súkkulaði úr máva-
stellinu. Þá fyrst komu jólin. Amma
hafði mjög gaman af litlu bama-
barnabörnunum sínum tveimur og
fylgdist grannt með vexti þeirra
og skapgerð. Við eram þakklát
fyrir að þau hafi fengið að kynnast
henni.
Öll eigum við okkar minningaíí“
um Guðrúnu ömmu, allar tengdar
því öryggi og hlýju sem hún og
hennar heimili veittu okkur. Við
erum öll þakklát fyrir að hafa átt
svona góða ömmu sem gaf okkur
alla sína ástúð og hlýju í vega-
nesti.
Barnabörn og
barnabarnabörn.
Þingvalla, en þegar voraði, var-
ekið upp í Hreðavatnsskála og
snæddur þar nýr lax. Þá dvöldum
við stundum saman í sumarbústað
sem ég átti, eða hann kom og gisti
á heimili mínu.
Kannski fylltum við á þessum
áram upp í dálítið tóm í tilveru
hvors annars. Fyrir þessar stundir
er ég honum afar þakklátur.
Hjúkrunarheimilið í Víðinesi var
heimili Kára síðastliðin 13 ár. Þar
dvaldist hann lengst af í einstakl-
ingsherbergi, en síðustu vikumar
naut hann góðrar aðhlynningar á
hjúkranardeild heimilisins; lágu
Kára ávallt góð orð til hjúkranar-
fólks og vistmanna.
Þegar að mínum vistaskiptum
kemur, vona ég, að í dyram hinna
nýju heimkynna, standi snyrtileg-
ur, góðlegur og svolítið feitlaginn
maður á gljápússuðum skóm og
brosi til mín; maður, sem fylgst
hefur með ferðum mínum og veit
hvenær ég kem.
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir allt.
Helgi Trausti.
Sérfræðingar
i blóinaskreytiiigiiiii
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á liorni Bergstaðastrætis,
sími 19090