Morgunblaðið - 09.12.1995, Blaðsíða 38
38 LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
VIGFÚS ÞRÁINN
BJARNASON
+ Vigfús Þráinn
Bjarnason
fæddist í Böðvars-
holti í Staðarsveit á
Snæfellsnesi 26.
febrúar 1921. Hann
lést á heimili sínu
4. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Bjarni
Nikulásson bóndi í
Böðvarsholti og
kona hans Bjarn-
veig Kristólína Vig-
V fúsdóttir. Bjarni og
Bjarnveig eignuð-
ust sjö börn auk
eins fóstursonar. Þau voru auk
Þráins: Karl, Böðvar, Solveig,
Ólöf, Guðjón, Gunnar og Frið-
rik Lindberg Márusson, fóstur-
sonur. Hinn 9. júní 1946 kvænt-
ist Þráinn eftirlifandi eigin-
konu sinni Kristjönu Elísabetu
Sigurðardóttur, f. 27. mars
1924, frá Hrísdal í Miklaholts-
hreppi. Foreldrar hennar voru
Sigurður Kristjánsson bóndi og
ÞAÐ HÚMAÐI hægt að kveldi
hinsta dags í lífi Þráins Bjamason-
ar, bónda í Hlíðarholti.
x Langt er um liðið síðan Þráinn
mágur minn tengdist fjölskyldunni
í Hrísdal sterkum böndum. Reyndar
svo langt að mín fyrsta bemsku-
minning er einmitt um hann, þar sem
hann stóð á bæjarhlaðinu í Hrísdal
að kveðja heimilisfólkið. Hann var
klæddur í fallega heimapijónaða
peysu og man ég vel mynsturbekk-
inn og litina í henni. Eitthvað lá í
loftinu, eftirvænting og gleði. Ekki
vissi ég þá hvert erindið var og veit
reyndar ekki enn; hvort hann var
. að gömlum sið að biðja foreldra
mína um hönd elstu systur minnar
eða hvort unga fólkið var að kunn-
gera þeim framtíðaráform sín. En
upp frá þeim degi vom þau trúlofuð
og bníðkaup og búskapur framund-
an. í vændum var ævintýria, sem
litla systir, þá nokkurra ár, tók þátt
í með stóm systur sinni. Hinn 9.
júní 1946 gengu þau í hjónaband
og hófu búskap í Böðvarsholti, í
sambýli með foreldmm Þráins,
sæmdarhjónunum Bjarnveigu Vig-
fúsdóttur og Bjama Nikulássyni.
Þráinn og Kristjana bjuggu sig
vel undir lífsstarfið. Þráinn fór í
Bændaskólann á Hvanneyri og
Kristjana í Húsmæðraskólann á
Staðarfelli. Skólabróðir Þráins sagði
•* mér að hann hefði verið afbragðs
námsmaður og fengið hæstu ein-
kunn skólans í námslok. Árið 1952
stofnuðu þau hjónin nýbýlið Hlíðar-
holt, úr landi Böðvarsholts. Þau
ræktuðu upp og byggðu sitt bú af
miklum myndarskap.
Með sömu trúmennsku ræktaði
hann mannlífið allt, fjölskyldu sína,
félagsstarf og kirkju. Hann sinnti
öllu því sem honum var trúað fyrir
af mikilli alúð.
Undanfarin ár hefur leið okkar
hjónanna oft legið vestur í Breiðuvík
undir Jökli og heimsóknir í Hlíð-
arholt því alltíðar. Notalegar sam-
verustundir þar á bæ em ómissandi
þáttur í vesturferðunum. Samræður
við Þráin vom alltaf fróðlegar og
gefandi.
Er hann kom síðast suður í lækn-
isvitjun dvöldust Kristjana og Þráinn
á heimili okkar hjóna. Einn morgun-
inn héldum við systur að kveðju-
stundin væri upp mnninn. En Þráinn
jafnaði sig og hafði á orði við okkur
síðar þann dag að hann hefði verið
reiðubúinn að kveðja þama i höndum
okkar systranna en hann hefði bara
átt eftir að færa nokkra reikninga
fyrir kirkjuna á Búðum.
AUar minningar mínar um mág
minn, allt frá okkar fyrstu kynnum
fyrir tæpum fímmtíu ámm til ævi-
loka hans, era á einn veg. Einlægt
viðmót og hjartahlýja.
Það er með þakklæti í huga sem
við kveðjum Þráin hinstu kveðju.
Hann var einstakt ljúfmenni og í
reynd einlægur fulltrúi friðsældar
og góðs mannlífs.
Ekki veit ég hvað í huga Þráins
Margrét Oddný
Hjörleifsdóttir.
Þráinn og Kristjana
eignuðust fjögur
börn. Þau eru
Bjarni, f. 1947,
kona hans er Sig-
rún Hafdís Guð-
mundsdóttir, þau
eiga fjögur börn,
heimili þeirra er að
Kálfárvöllum í
Staðarsveit; Mar-
grét, f. 1949, maður
hennar er Jón Egg-
ertsson, þau eiga
þrjú börn, heimili
þeirra er í Ólafsvík; Sigurður,
f. 1953, kona hans er Sigríður
Gísladóttir, þau eiga þijú börn,
heimili þeirra er að Bjarnafossi
í Staðarsveit; Vigfús, f. 1959
kona hans er Lovisa Birna
Björnsdóttir, þau eiga tvö börn,
heimili þeirra er á Sauðárkróki.
Útför Vigfúsar Þráins fer
fram frá Búðakirkju í dag og
hefst athöfnin ldukkan 14.
bjó er húma tók og hinsta stund
nálgaðist, en trú hans var sönn.
Kristjana systir sér nú á bak
manni sínum eftir langt og farsælt
hjónaband. Ég flyt henni, bömum
þeirra og öðrum fjölskyldumeðlimum
innilegustu samúðarkveðjur mínar
og Qölskyldu minnar.
Ásdís Sigurðardóttir.
Ég vil í örfáum orðum minnast
tengdaföður míns, Vigfúsar Þráins
Bjarnasonar.
Ég kynntist Þráni fyrir sautján
ámm og frá fyrstu tíð hef ég borið
mikla virðingu fyrir honum og hans
verkum. Þó nokkuð höfum við unnið
saman í sambandi við búskapinn og
fleira, en aldrei man ég eftir ósam-
komulagi eða leiðindum milli okkar.
Þráinn var hreinn og beinn og
sagði ætíð það sem honum bjó í
bijósti og fannst mér það virðingar-
verður eiginleiki. Hann hafði mikinn
áhuga á endurbyggingu Búðakirkju
og margar em stundimar sem hann
hefur lagt í kirkjuna og hleðsluna á
kirlqugarðinum.
Þráinn lagði líka á sig ómælda
vinnu í sambandi við byggingu fé-
lagsheimilisins á Lýsuhóli og ýmis
önnur framfaramál fyrir sveitina
sem hann unni. Ótal margt fleira
gæti ég talið upp um störf hans og
hagi en læt þetta duga að sinni.
Þráinn var mér góður tengdafaðir
og bamabömunum sínum góður afí
og eigum við ljúfar minningar um
hann.
Elsku Kristjana, þú hefur verið
svo sterk og dugleg í veikindum
Þráins. Megi góður guð styðja þig
og styrkja.
Sigrún.
Mig langar að minnast með örfá-
um orðum tengdaföður míns, Þráins
Bjamasonar, sem er látinn eftir
^hetjulega baráttu við veikindi sem
knúðu dyra haustið 1992. Við getum
þakkað fyrir þessi þijú ár sem liðið
hafa síðan því honum var ekki gefín
mikil von af læknum. Enginn þorði
að vona að við fengjum að njóta
samvista hans í þó þetta langan
tíma.
Þegar ég kynntist Þráni fyrst fann
ég að þar fór maður sem naut virð-
ingar fólks vegna persónulegs við-
móts hans. Hann var prúður en jafn-
framt skapfastur maður sem lét
skynsemina ráða. Þessir eiginleikar
komu glöggt í ljós í baráttunni við
veikindin síðustu ár.
Ég vil koma á framfæri þakklæti
til hans frá afabörnunum Þráni Frey
og Margréti Guðnýju. Þær voru ófá-
ar dráttarvélaferðirnir sem voru
farnar í Hlíðarholti áður en haldið
var norður á Krók og alltaf gaf Þrá-
inn sér tíma með bamabörnunum
frá annríki bústarfanna. Missir
þeirra er mikill eða eins og Margrét
sagði: „Nú á ég engan afa.“
Einnig vil ég þakka Þráni sam-
MINNINGAR
fylgdina síðustu 15 árin. Hann,
ásamt Kristjönu, reyndist okkur
Fúsa ákaflega vel í hvert sinn sem
við leituðum til hans. í sámm sökn-
uði situr eftir hugljúf minning.
Lovísa.
Eftir þriggja ára baráttu við illvíg-
an sjúkdóm kom andlát Þráins ekki
á óvart. Hann fékk að kveðja þenn-
an heim á þann hátt sem hann hafði
kosið, hægt og bítandi, á myndar-
legu heimili sem hann stofnaði að
Hlíðarholti í Staðarsveit ásamt eigin-
konu sinni Kristjönu, sem nú sér á
eftir ástkæmm eiginmanni.
Dóttir mín, Lolla, átti því láni að
fagna að eiga Þráin fyrir tengdaföð-
ur og þannig kynntist ég honum.
Fyrstu samverastundir okkar
tengdaforeldranna vom síðla sumars
1980. Þá kynntumst við strax
traustum og prúðum manni þar sem
Þráinn kom ákaflega vel fyrir sjón-
ir. Hann var hlýr og ljúfur og haf-
sjór af fróðleik. Sérstaklega minnis-
stæð er ferð sem við fómm fyrir
Snæfellsnesið sumarið 1982 í hans
fylgd. Þrátt fyrir slæmt skyggni
fyllti Þráinn út í myndina með ótæm-
andi fróðleik um staðhætti og sögu
heimkynna sinna. Á þessum tíma
var Þráinn enn kvikur í hreyfingum
og fór jafn greitt yfír hæðir og hóla
og unglingspiltur, enda ætíð heilsu-
hraustur alveg þar til hann greindist
með krabbamein fyrir þremur ámm.
í ferðinni fyrir Nesið hét Þráinn
annarri útsýnisferð þegar betur viðr-
aði og að það sæist að minnsta kosti
upp að toppi Snæfellsjökuls. Það
tókst ekki fyrr en nú í sumar. Sú
ferð var einstaklega ánægjuleg. Þrá-
ínn naut hennar þrátt fyrir að sjúk-
dómurinn hafí verið farinn að segja
til sín.
Það var þægilegt að fá Þráin i
heimsókn. Hann lýsti upp umhverfíð
með hlýju sinni og glaðværð. Kurt-
eisi hans var aðdáunarverð og alls
staðar þar sem samferðamenn fengu
að njóta krafta hans naut hann mik-
illar virðingar. Því er ekki að undra
að Lolla hafi litið upp til hans, sem
og böm þeirra Vigfúsar, Þráinn
Freyr og Margrét Guðný.
Þráinn og Kristjana hafa reynst
okkur fjölskyldunni á Hólaveginum
einstaklega vel í gegnum tíðina. Við
höfum deilt gleði og sorgum og til
allrar hamingju hafa gleðistundirnar
verið margfalt fleiri. Það hefur verið
barnabömum mínum mikið tilhlökk-
unarefni að „fara í sveitina" að Hlíð-
arholti hjá Þráni og Kristjönu. Heim-
sóknir til ömmu Kristjönu halda
áfram og góð minning um afa Þráin
mun lifa með þeim um Ökomin ár.
Aðdáun vakti hversu samrýnd
Þráinn og Kristjana vom. Þau litu
ekki af hvort öðra og þannig var í
veikindum Þráins. Kristjana var hon-
um ómetanleg stoð og stytta, ekki
síst eftir að hann ákvað að eyða síð-
ustu ævidögum sínum að Hlíðarholti.
Elsku Kristjana mín. Guð styrki
þig og fjölskyldu þína í sorginni sem
,ég veit að þú hefur búið þig eins
vel undir og í mannlegu valdi er.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar vil ég
koma á framfæri innilegri samúðar-
kveðju. Við emm öll ríkari eftir að
hafa kynnst þeim mannkostamanni
sem Þráinn var. Hann skilur eftir
sig djúp spor í Staðarsveit og hvar
sem hann kom, spor sem fáir munu
feta í framtíðinni. Guð blessi minn-
ingu hans.
Margrét Guðvinsdóttir
og fjölskylda.
Það er komið miðnætti og í húsi
mínu rýfur ekkert þögnina þetta
dimma desemberkvöld, nema rign-
ingin sem lemur stofugluggann. Þar
sem ég sit við kertaljós og reyni að
koma hugsunum mínum á blað, dett-
ur mér í hug ljóðlínan „úti regnið
grætur“ og ég græt með regninu,
því ég er að kveðja elskulegan móð-
urbróður minn, Þráin Bjarnason,
hinstu kveðju. Hann er horfínn úr
þessu lífi, bóndinn í Hlíðarholti, eftir
langa glímu við þann sem að lokum
sigrar okkur öll.
Eins og.önnur móðursystkini mín
var Þráinn hluti af tilvem minni frá
því ég man eftir mér. Mér finnst að
hjá honum hafi aldrei annað komið
til greina en að verða bóndi og til
þess að vera sem best undir það
búinn fór hann til náms í bændaskól-
ann á Hvanneyri og útskrifaðist
þaðan sem búfræðingur. Tryggðin
við æskuheimilið gerði það að verk-
um að Þráinn kaus sér búsetu þar
og í gegnum tíðina sannaðist það
að hann var Bóndi með stómm staf.
Ungur að árum kynntist hann
konuefninu sínu, Kristjönu E. Sig-
urðardóttur frá Hrísdal. Hófu þau
búskap sinn í tvíbýli við afa minn
og ömmu, þau Bjarna og Bjarnveigu
í Böðvarsholti.
Það var vorið sem ég var sex ára
að ógleymanlegur viðburður átti sér
stað og geymdist í minningasafni
mínu. Þá var haldið tvöfalt brúð-
kaup. Það var brúðkaup þeirra
Kristjönu og Þráins og einnig systur
Kristjönu, Áslaugar Sigurðardóttur
og Sveinbjarnar Bjamasonar. í hug-
skoti mínu varðveittist myndin af
fyrstu brúðkaupsveislu lífs míns,
hinum hamingjusömu brúðhjónum
og hvað þær systur voru fallegar í
brúðarkjólunum sínum.
Hamingja þessa dags fullkomn-
aðist þeim Kristjönu og Þránni árið
eftir, er þeim fæddist fmmburður
þeirra, Bjarni, á eins árs brúðkaups-
afmæli þeirra. Mikil var mín gleði
yfír frænkuhlutverkinu, eftir að vera
búin að vera eina barnið í húsinu í
sjö ár. Hafi ferðir mínar upp á efri
hæðina í Böðvarsholti verið tíðar
urðu þær nú að óstöðvandi rennsli
upp og niður stigann í heimsóknum
mínum til þeirra. Tveim áram síðar
fæddist einkadóttirin Margrét. Eftir
nokkurn tíma hófu ungu hjónin
byggingu nýbýlis í „túninu heima“.
Hlaut það nafnið Hlíðarholt og þar
fæddust synirnir Sigurður og Vig-
fús.
í einkalífí sínu var frændi minn
lánsamur maður. Hann bjó með sín-
um elskaða lífsfömnaut og börnun-
um fjórum í hamingjusömu hjóna-
bandi og farsælu nábýli í tæp fimm-
tíu ár, fyrst við foreldra sína, síðan
kæran bróður sinn, Gunnar, og fjöl-
skyldu hans og síðast Rúnar son
Gunnars og hans fjölskyldu.
Bömin þeirra Kristjönu og Þráins
eru heilsteypt dugnaðarfólk ásamt
mökum sínum og bömum og sjá nú
á eftir elskuríkum föður og afa, þar
með talinn lítill langafadrengur. Á
heimili afa síns og ömmu hefur alist
upp ungur sonarsonur þeirra, sem á
nú um sárt að binda ásamt hinum
barnabörnunum.
Fjölskyldan og bústörfín áttu hug
og hjarta móðurbróður míns. Þó
búið væri blandað held ég að kind-
urnar hafí skipað sérstakan sess hjá
honum. Ég sé hann fyrir mér um
sauðburðinn, gangandi um tún og
engi með þessu skemmtilega göngu-
lagi sem einkenndi hann og systkini
hans og við mamma mín kölluðum
í gamni „Böðvarsholtsfasið“. Það var
göngulag hins drífandi fólks - eins
og dugnaðurinn og ákafí hugans
væri töluvert á undan líkamshraðan-
um.
Um Þráin mátti segja eins og
sagði á sínum tíma í minningarljóði
um föður hans:
Var á stundum þinn vinnudagur
langur og strangur og lítið sofið.
Islenskir bændur um aldaraðir
mátt hafa vinna
meira flestum.
(B.J.)
Frændi minn var kannski ekki
maður hinna mörgu orða um hlut-
ina, en tilfinningar hans og hjálp-
semi voru á sínum stað þegar á
þurfti að halda og fór ég ekki var-
hluta af þeim eiginleikum.
Missir þinn, kæra Kristjana, er
sár en minningarnar um langa sam-
vem ykkar og allt sem þið áttuð
saman verða ekki frá þér teknar.
Þegar trúnaðarstörf ýmiss konar
hlóðust á ykkur hjónin, voruð þið
hvort annars styrku stoðir og heim-
ili ykkar það vé og virki sem fjöl-
skyldan, gestir og gangandi nutu.
Saman störfuðuð þið að hjartans
máli ykkar beggja, uppbyggingu
Búðakirkju og umhverfí hennar, og
þið höfðuð veg og vanda af að sýna
kirkjuna þeim fjölmörgu gestum er
sóttu staðinn heim, þó sú þjónusta
hafí hvílt á þínum herðum í veikind-
um Þráins. Það var líka aðdáunar-
vert hvað þið vomð dugleg að ferð-
ast hin síðari ár, bæði innanlands
og utan. Allt eru þetta perlur í minn-
inganna sjóði. Ósk Þráins um að fá
að kveðja þessa veröld frá eigin
heimili gátuð þið börnin og tengda-
börnin uppfyllt með ást ykkar og
umhyggju.
Við Sævar og börnin okkar send-
um ykkur ástvinum hans samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að geyma
Vigfús Þráin Bjarnason sem lagður
verður til hinstu hvílu í Búðakirkju-
garði, þar sem hann fyrrum hlóð
kirkjugarðsveggina með eigin hönd-
um af sínum þverrandi kröftum. Sá
minnisvarði um bóndann í Hlíðar-
holti mun standa og tala sínu máli.
HALLGRÍMUR
HALLGRÍMSSON
Hallgrímur
Helgi Bering
Hallgrímsson sjó-
maður fæddist á
Hellissandi 3. apríl
1921. Hann lést í
Grindavík 26. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Hall-
gríms voru Hall-
grímur Sigurjón
Jóhannsson frá
Flatey og Þórhildur
Bering Helgadóttir.
Hallgrímur var
skírður yfir kistu
föður síns sem
drukknaði 15. janúar 1923. En
móðir hans lést af bamsförum
tveim dögum eftir að
systír hans fæddist.
Hún var skírð yfir
kistu móður sinnar
og fékk hennar nafn,
Þórhildur. Hallgrím-
ur átti tvær hálfsyst-
ur samfeðra, Hrefnu
sem býr í Hafnarfirði
og Valgerði sem er
látin, en hún bjó á
Húsavík. Hallgrímur
ólst upp á Saxhól í
Breiðuvíkurhreppi.
Hann lærði eldsmíði
á Flateyri, fluttist
síðan til Hafnarfjarð-
ar, þar sem hann stundaði sjó.
Hallgrímur var á Súðinni þegar
átti að selja hana til Hong
Kong, hann fór með, en skipið
komst aldrei lengra en til Sri
Lanka. Þar var áhöfninni gef-
inn kostur á fari heim á kostn-
að ríkisins, eða að verða sér
útí um annað pláss. Hallgrímur
réð sig fyrst á grískt skip og
síðan á ensk. Þá var heimahöfn
í Hull. Þar kynntist Hallgrímur
eftírlifandi konu sinni, Teresu,
fædd Cogan. Þau fluttust til
íslands 1952. Þau bjuggu um
tíma i Kópavogi en fluttu til
Grindavíkur 1976. Þau eiga tvo
fóstursyni, Michael og Stefán
Kristjónssyni, en fyrir átti Hall-
grímur Bjöm Bering, búsettan
í Noregi, og Guðnýju, búsetta
í Grindavík. Guðný er gift Birni
Haraldssyni. Barnabörn eru sjö
og barnabarnaböra eru sex.
Útför Hallgríms fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Á FERÐ okkar gegnum völundar-
hús lífsins er ekki alltaf heiður him-
inn og glampandi sól. Þar gerast
oft válynd veður. En oft er það svo
að í grámyglu hversdagsleikans
opnast augu manns fyrir því hversu
samferðamennirnir í margbreytileik
sínum ljá lífinu lit.
Hallgrímur var einn af þessum
óborganlegu einstaklingum. Fáein
kveðjuorð duga ekki til þess að
gera lífshlaupi hans einhver skil