Morgunblaðið - 09.12.1995, Blaðsíða 44
44 LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Aðalheiður frá
Kirkjubæ Jóns-
dóttir var fædd í
Akurey í Vest-
mannaeyjum 20.
ág-úst 1918. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 4.
desember síðastlið-
inn. Foreldár henn-
ar voru Jón Valtýs-
son, f. 23. okóber
1890, d. maí 1958,
. > og Guðrún Hall-
varðsdóttir, f. 17.
október 1888, d. 15.
febrúar 1993. Hún
fluttist á Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjum með foreldrum
sínum og ólst þar upp. Aðal-
heiður bjó með foreldrum sín-
um og bróður á Kirkjubæ fram
að eldgosi 1973 en eftir það
með aldraðri móður og bróður
sínum á Strembugötu 15. Systk-
ini hennar eru: Jóhann Valtýr,
f. 1922, dó í bernsku; Sigur-
Á KVEÐJUSTUND eru minning-
arnar margar sem sækja á hugann.
Allar þær samverustundir sem ég
átti með Ollu ömmu verða ljóslif-
andi að nýju.
Frá því ég man fyrst eftir mér
voru Siggi (d. 17.6. ’92), langamma
(d. 15.2. ’93) og Alla amma (d. 4.12.
’95) svo stór hluti af lífí mínu. Nú
eru þau öll farin. Nú síðast Alla
amma sem var mér svo miklu meira
en amma, við vorum eiginiega bestu
vinkonur. Eftir að ég flutti frá Vest-
mannaeyjum, fyrir um níu árum
varð samband okkar jafnvel enn
meira. Við leituðum oft ráða hvor
hjá annarri, og það voru mörg símt-
ölin og oft löng sem við áttum sam-
an. Við töluðum um allt og ekki
neitt, eins og hún sagði sjálf. Hún
sagði mér frá sínum áhugamáíum
og hvað væri að gerast í félagslífl
eldri borgara, sem hún starfaði með
og ýmislegt sem á döfinni var innan
fjölskyldunnar og annars staðar.
Hún fylgdist líka vel með mínum
högum og systkina minna. Hún
þekkti flestar vinkonur mínar og
spurði oft frétta af þeim.
Alla amma kom oft í heimsókn
tii mín í höfuðborgina. Þá fórum við
saman í bæinn og kíktum í búðir,
en alltaf enduðum við í kaffihúsi á
- spjalli. Hún amma hafði yndi af
kaffihúsaferðum okkar, oftast þá
fór hún að rifja upp og segja mér
frá því þegar hún var ung og kom
til höfuðborgarinnar að vinna á
Hótel Borg. Þá kynntist hún lífinu
í borginni og einnig afa mínum sem
hún missti svo fljótt og ég fékk aldr-
ei að kynnast.
Stundum fórum við í leikhús og
í góðu veðri fórum við í Grasagarð-
inn í Laugardal eða keyrðum á Þing-
bergur, f. 19. maí
1923, d. 17. júní
1992; Jóhanna
Svava, f. 19. febr-
úar 1927, búsett í
Reykjavík, gift
Andrési Magnús-
syni.
Hinn 10. ágúst
1947 giftist Aðal-
heiður Gunnari Að-
alsteini Ragnars-
syni, f. 19. septem-
ber 1922, d. 10. júlí
1954. Þau hjónin
eignuðust tvö börn:
1) Guðrúnu Maríu,
f. 11. júlí 1945, gift Runólfi Al-
freðssyni og eiga þau þijú börn,
Sigfríði, í sambúð með Þorvaldi
Olafssyni og eiga þau einn son,
Bergþór; Aðalheiði og Gunnar
Berg. 2) Tryggva, f. 3. júlí 1949,
d. 4. nóvember 1968.
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
völl og í Hveragerði. Einu sinni lögð-
um við land undir fót og skemmtum
okkur og versluðum í Dublin. Eg
gæti haldið lengi áfram að telja upp
allt sem við gerðum saman.
Amma var mikil blómakona og
ber garðurinn hennar vel þess
merki. Hún gat stundum verið tím-
unum saman úti í garði að hlúa að
blómum og tijám. Á sumrin varð
ég stundum að hringja í mömmu
og spyija hvað væri eiginlega með
hana ömmu, ég væri búin að hringja
í hana í allan dag og hún svaraði
ekki. Þá var skýringin oftast sú að
hún var í garðinum sínum og
gleymdi hvað tímanum leið. Hádeg-
ismatur eða kaffitími var ekkert sem
truflaði hana frá blómunum sínum.
Og er ég talaði'við hana að kveldi
þá sagðist hún vera endurnærð eft-
ir útiveruna í garðinum sínum.
Tveim vikum áður en hún amma
veiktist var hún að setja niður haust-
lauka. Hún setti alltaf lauk niður á
leiði þeirra sem voru farnir frá
henni. Það er svo skrýtið að núna
lagði hún sérstaka áherslu á að sýna
mömmu hvemig þeir ættu að vera,
því hún væri nú kannski ekki alltaf
með okkur. Og í dag ætlum við að
setja niður restina af haustlaukun-
um á leiðið hennar. Af einhveijum
óskiljanlegum ástæðum hafði hún
skilið eftir hjá sér 15 bleika lauka.
í vor munu svo koma upp þessi fal-
legu blóm henni til heiðurs.
Amma var mjög trúuð kona og í
trúna leitaði hún eftir styrk. Hún
var heiðarleg og hafði sannleikann
ávallt að leiðarljósi. Hún kom alltaf
hreint fram og sagði sína meiningu,
þó aðrir væru á öðru máli, þá hvik-
aði hún ekki frá sínu.
Það er svo margt sem hún amma
gaf mér og þar á meðal eru margar
góðar lífsreglur sem ég hef tamið
mér.
Þennan síðasta mánuð, sem hún
amma var meðal okkar, var hún á
deild 5A á Borgarspítalanum og á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja. Fyrir
hönd aðstandenda vil ég þakka
læknum og hjúkrunarfólki fyrir þá
aðstoð og skilning sem þau veittu
henni og okkur aðstandendum.
Elsku Alla amma, þakka þér fyr-
ir allt sem þú hefur verið mér og
þótt þú sért farin mun ég varðveita
í hjarta mínu allar þær minningar
sem ég á um þig.
Elsku amma, megi góður guð
geyma þig.
Sigfríð.
Mig langar til að kveðja hana
ömmu okkar og nöfnu mína með
fáeinum orðum.
Alla amma, eins og við kölluðum
hana, var okkur barnabörnunum svo
góð og vildi okkur vel. Hún var allt-
af að gefa okkur gjafir. Ég man
að hún kom alltaf með stórt páska-
egg handa okkur um páskana. Hún
kenndi bróður mínum að reima
skóna sína þegar hann var lítill.
Amma var trúið og mikil bænakona
og kunni hún margar bænir og
sálma og kenndi hún okkur að fara
með bænirnar og margt fleira.
Það er erfítt að hgusa um að allt
í einu sé Alla amma farin. Það verð-
ur tómlegt hjá okkur núna, en við
reynum að fylla upp í tómarúmið
með öllum minningunum sem við
eigum um ömmu og biðjum Guð að
styrkja okkur á þessari sorgar-
stundu.
- Þín náðin, Drottinn, nóg mér er,
því nýja veröld gafstu mér,
í þinni birtu’ hún brosir öll,
í bláma sé ég lífsins flöll.
Ég veit, að þú ert þar og hér,
hjá þjóðum himins, fast hjá mér,
ég veit þitt ómar ástarmál
og innst í minni veiku sál.
Ef gleðibros er gefið mér,
sú gjöf er, Drottinn, öll frá þér,
og verði’ af sorgum vot mín kinn,
ég veit, að þú ert faðir minn.
Þín náðin, Drottinn, nóg mér er,
því nýja veröld gafstu mér.
Þótt jarðnesk gæfa glatist öll,
ég glaður horfi’ á lífsins fjöll.
(E.H. Kvaran)
Við þökkum þér fyrir allt, elsku
amma, Guð geymi þig.
Aðallieiður og Gunnar
Bergur.
Jólasendingin átti að fara með
fyrri skipum til Eyja. Innan um-
pakkana var einn lítill, skreyttur
stórri, gyiltri slaufu og jólakveðja
sem erfíðara hafði reynst að koma
í orð en endranær; til ÖIlu... Við
sitjum fámál og fjarræn eins og
dimman skugga hafí borið á des-
emberbirtuna. Eftir fárra vikna al-
varleg veikindi er Alla frænka okkar
í Vestmannaeyjum dáin. Hún kvaddi
eina óveðursnótt þegar regnið buldi
á rúðunum og vindurinn hvein, og
okkur hafði grunað að hveiju dró.
„Ég veit alveg hvað við gerum
marnrna," segir sonur minn sjö ára
allt í einu og horfir á mig stórum,
einlægum augum. „Við sendum
pakkann hennar Öllu bara til henn-
ar í kirkjugarðinn, þá fær hún hann
alveg öruggiega." Það er ekki efa-
semd í huga hans. Alla hlýtur nú
að vera í öruggu skjóli hjá Guði og
frá kirkjugarðinum til hans er bein
leið og greið. Það er eins og birti
örlítið aftur við þessi orð. Einmitt
þetta hafði verið þessari trúuðu
konu, systur hennar mömmu
minnar, svo að skapi. Samkvæmt
hennar trú gat leiðin aldrei Iegið
neitt annað að lokum. Þess vegna
kveið hún því heldur ekki að fá að
fara eins og ég man hún orðaði það
eitt sinn sjálf.
Þessi hávaxna, teinrétta kona
sem mótlætið í lífinu virtist ekki
geta bugað; það að missa manninn
sinn og son, að missa heimilið sitt
og lífsviðurværi í eldgosinu á
Heimaey, og loks að missa bróður
sinn og móður. Með henni er geng-
in kona, sem gerði sumardaga
bernskunnar svo brosandi bjarta,
ásamt móður sinni og bróður. Ég
minnist hennar fyrir svo margt, en
af einhvetjum ástæðum er mér dýr-
mætust minningin um lygnu sumar-
kvöldin úti í Eyjum þegar hún er
að hlúa að blómunum sínum undir
vegg, kenndi mér, stelpunni, að
meta angandi ilminn af næturfjól-
unni undir lágnættið. Eitt veraldar-
undur fyrir mér, liturinn og anganin
sem aldrei varð unaðslegri en ein-
mitt þá. Ég sagði henni það aldrei,
en ég lifí þetta enn, í mínum eigin
garði, seint á sumarkvöldum og þá
verður mér hugsað til Öllu í Eyjum.
Nú þegar hún er farin og skilur
okkur eftir með minningarnar einar
verður trúin hennar að verða hugg-
un okkar. Og vissan hennar um
endurfundi við þá sem hún saknaði
svo sárt í lífínu.
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi
orti ljóð sem heitir Endurfundir.
Með seinni hluta þess og í þeim
anda þökkum við vinkonu okkar og
frænku Öllu allt og sendum innileg-
ustu samúðarkveðju til ástvina.
Sú fegurð öll, sem fyrir sjónir bar
á fómum vegi, birtist vinum tveim
sem ennþá muna yndislegan heim -
sem einu sinni var.
Og endurfundum fagna sálir tvær
sem fijálsar teyga angan þína, jörð,
og seltuna við silfurbláan prð.
Við stöðvum tímans vald og vængjablak -
eitt andartak, eitt andartak.
Edda Andrésdóttir
og fjölskylda.
Lífshiaup konu er á enda runnið.
Bak við þessa konu eru minningar,
ljúfar minningar og sárar, gleði og
sorgir. Lífsreynsla. Umhyggja fyrir
ástvinum, tryggð, en umfram allt trú
og traust á Guð.
Aðalheiður eða Alla eins og við
kölluðum Iiana, var fyrsta barn for-
eldra sinna. Það er til mynd af henni
með yngri systkinum sínum, þar sem
hún stendur bak við þau Sigga bróð-
ur sinn og Svövu litlu systur sína,
sem er móðir undirritaðrar. Aðal-
heiður er falleg ung stúlka með sítt
liðað hár, alvörugefin og ábyrgðar-
full á svip.
Mig langar að rifja upp fyrstu
minningar mínar frá Vestmannaeyj-
um. Með barnsaugum sé ég húsið
hennar ömmu á Kirkjubæ. Þar búa
þau amma og afí, móðursystkini mín
Siggi og Alla, Gunnar eiginmaður
Öllu og börnin þeirra tvö, Marý og
Tryggvi. Á sumrin komum við far-
fuglarnir úr Reykjavík, foreldrar
mínir með okkur systurnar tvær, og
svo yngri bróður okkar eftir að hann
fæddist. Pabbi stundaði sjóinn, en
mamma hjálpaði til við heimilisstörf-
in og heyskapinn. Það var oft glatt
á hjalla og mikið að gera á stóru
heimili. Ég minnist þeirra systra,
mömmu og Öllu, hvað þær gátu
spjallað saman og hlegið í eldhúsinu
hennar ömmu. Þar var gott að vera.
„En nótt er ei til enda trygg“
stendur í Passíusálmum Hallgrjms
Péturssonar. Þetta heyrði ég stund-
um Öllu frænku mína vitna í, og
ekki að ástæðulausu. Skörð voru
höggvin í hópinn, skyndilega og
óvægið. Sumarið 1954 hrapaði
Gunnar eiginmaður Öllu við lunda-
veiðar í Stórhöfða og lét lífíð aðeins
32 ára. Þetta gerðist daginn fyrir
níu ára afmælið hennar Marý og
Tryggvi var þá nýlega orðinn
þriggja. Ung kona í blóma lífsins
orðin ekkja með tvö ung börn. En
lífið hélt áfram. Foreldrar og systk-
ini studdu við bakið á Öllu.
Fjórum árum seinna, eða 1958,
dó afi, faðir Öllu. Þær voru nú orðn-
ar tvær, ekkjurnar í húsinu hennar
ömmu. Þær mjólkuðu kýrnar saman,
Alla og amma, en Siggi sá um önn-
ur störf og mamma kom áfram á
sumrin og rétti hjálparhönd.
Árin liðu. Við börnin urðum gjaf-
vaxta og áttum okkur framtíð-
ardrauma. En þá varð Alla fyrir enn
einu áfallinu. Haustið 1968 fórst
Tryggvi, sonur hennar, aðeins 19
ára gamall ásamt öllum skipsfélög-
um sínum með vélbátnum Þráni frá
Vestmannaeyjum. Við vorum öll
komin sendin
affrönsku
lömpunum
frá le Dauphin
stgr. HUSGAGNAVERSLUN
Síðumúla 20, sími 568 8799.
Opið í dag. laugardag, kl. 10-18 og á morgun, sunnudag, kl. 14-16.
AÐALHEIÐUR
JÓNSDÓTTIR
harmi slegin, en haldreipi Öllu var
trúin. Marý hafði nú stofnað sitt
eigið heimili, og í húsinu hennar
ömmu voru þau nú þijú eftir, amma,
Alla og Siggi. í gosinu 1973 fluttu
þau til Reykjavíkur og bjuggu í sama
húsi og foreldrar mínir. En svo var
haldið til Eyja á ný, og nú í nýtt hús
á Strembugötu 15. Þar bjuggu þau
þijú saman þangað til Siggi lést
árið 1992 og amma tæpu ári seinna.
Nú var Alla orðin ein eftir í húsinu,
en þær voru hvor annarri stoð og
stytta, hún og Marý dóttir hennar.
Alla var mikil blómakona. Það var
hennar líf og yndi að hugsa um
garðinn sinn, sem þau Siggi höfðu
mótað saman, og á sínum tíma gert
að verðlaunagarði. Þetta áhugamál
hefur hún haft frá því ég man fyrst
eftir, en hafði í seinni tíð betri og
meiri tíma til að sinna því. Hún var
virkur meðlimur í félagi eldri borg-
ara í Vestmannaeyjum. Hún tók
þátt í kórstarfinu þeirra, ferðalögum
og ýmsum skemmtunum, og átti þar
góða vini, sem ég veit að sakna
hennar nú. Hún var hæglynd kona,
en naut sín vel í glöðum hópi góðra
vina. Síðast þegar ég hitti Öllu heila
heilsu, var hún á skemmtikvöldi með
öldruðum á Hraunbúðum. Hún var
ungleg eftir aldri, vel til höfð í kjól
sem fór henni svo vel. Það lá vel á
henni og við spjölluðum saman um
stund. Tveimur dögum seinna var
hún orðin helsjúk, og er nú látin
aðeins mánuði seinna. Marý dóttir
hennar og Svava móðir mín og syst-
ir Öllu, sátu hjá henni löngum stund-
um á sjúkrahúsinu í Reykjavík. Þeg-
ar Alla kom hingað til Eyja á sjúkra-
húsið vöknuðu hjá okkur vonir um
að hún gæti kannski náð sér svo vel
að hún ætti eftir að komast heim,
en svo varð ekki. Hún óttaðist ekki
dauðann og hvíldin var henni svo
sannarlega kærkomin. En Marý hef-
ur misst mikið. Hún hugsaði vel um
móður sína. Hún hugsaði um allar
hennar þarfir, bæði meðan hún var
heil heilsu og eftir að hún veiktist.
Móðir mín saknar systur sinnar sárt.
Góður Guð styrki aðra ástvini Öllu
á sorgarstundu.
Blessuð sé minning Öllu frænku
minnar.
Jóna Andrésdóttir
og fjölskylda.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér.
Þessar línur úr Davíðssálmum
eiga Vel við hana elskulegu Öllu
frænku mína, sem lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja, eftir skyndileg og
stutt veikindi.
Drottinn var hennar hirðir. Það
vissu þeir sem þekktu Öllu. Trúræk-
in var hún og hafði það fyrir vissu,
að þegar hennar hlutverki lyki hér
á jörð, biði hennar gott og fallegt líf
á himnum. En ekki óraði mann fyr-
ir því að hún ætti að fara héðan
svona fljótt.
Alla frænka var mikil kona og
góð, sem gott var að tala við, og
gaf hún frá sér mikla ást og hlýju.
Lífið var henni oft erfítt, og leitaði
hún þá eftir styrk í trúnni. Blómum
unni hún, og ber garðurinn hennar
því fagurt vitni. Það verður tómlegt
næsta vor að sjá hana ekki úti í
garði að dytta að blómunum sínum,
en hver veit nema hún hafi fallegan
garð til þess að sinna þar sem hún
er núna.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku Alla, með miklum
söknuði og trega, en um leið með
hlýju og þakklæti fyrir allt þáð sem
þú varst mér og fjölskyldu minni
gegnum árin.
Guð blessi minningu þína,
Andrea Inga Sigurðardóttir
og fjölskylda.
• Fleiri minningargreinar um
Aðalheiði Jónsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.