Morgunblaðið - 09.12.1995, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
—> -I- Kristín Guðjóns-
} dóttir fæddist í
Asgarði í Grímsnesi
23. september 1910.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Ljós-
heimum á Selfossi
2. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Grímsdóttir
og Guðjón Gíslason
bændur í Ásgarði.
Hún var yngst fjög-
_j, urra barna þeirra,
eldrí voru Guðberg-
ur Sigurður, Eirík-
ur og Grímur Krístinn, sem lést
barn að aldri. Auk þeirra átti
Kristín tvær hálfsystur frá
fyrra hjónabandi föður síns,
Ágnesi, sem fluttist ung til Dan-
merkur og lést þar fullorðin og
stúlkubarn, sem lést í frum-
bemsku.
Hinn 12. desember 1936 gift-
ist Kristín Halldóri Diðrikssyni
frá Vatnsholti í Grímsnesi, þá
bónda á Búrfelli. Halldór lést
KÆR MÓÐIR er kvödd. Ég er
þakklát fyrir líf hennar en ég er
einnig þakklát fyrir að erfiðri sjúk-
dómsbaráttu er lokið. Hún var
yngsta barn foreldra sinna og leit
dagsins ljós fyrir 85 árum. Hún
varð strax sólargeisli allrar fjöl-
skyldunnar sem í þá daga saman-
stóð af mörgum ættliðum eins og
tíðkaðist á heimilum til sveita, en
þetta sagði mér Guðrún amma mín
sem ásamt Guðjóni afa fluttist síð-
ar til okkar að Búrfelli. Mamma
ólst upp við öll venjuleg og hefð-
bundin sveitastörf innandyra sem
utan eins og þau gerðust á hennar
uppvaxtarárum. Þótt ekki hafi ver-
ið auður í ranni á hennar bemsku-
20.6. 1972. Kristín
og Halldór eignuð-
ust tvær dætur: 1)
Guðrún Ásgerður,
sem gift er Birni
Jensen, rennismið.
Þeirra synir eru
Halldór, leiðsögu-
maður, í sambúð
með Hjördísi Dav-
íðsdóttur, þeirra
barn er Gauti Gunn-
ar; Róbert, nemi í
Fjölbrautaskóla _
Suðurlands. 2) Ólöf
Erla, starfsmaður
Landsbanka Islands
á Selfossi. Einnig ólst upp frá
þriggja ára aldri hjá Kristínu
nafna hennar Kristín Sólveig
Krowl, gift Skúla Þór Smára-
syni, flugmanni og eiga þau
synina Benedikt Smára og
Róbert Sindra.
Útför Kristínar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður í Búrfellskirkju-
garði.
heimili frekar en hjá svo mörgum
öðrum þeirra tíma, þá held ég að
hún hafi verið hamingjusamt bam
og ung stúlka. Víst mun hún hafa
þráð eins og svo margir aðrir að
mennta sig eins og það var kallað
og vissulega hefði hún haft hæfi-
leika á mörgum sviðum, en lífsins
skóli varð ofan á eins og hjá mörgu
ungmenninu á fyrri hluta aldarinn-
ar. Snemma kom í ljós að mamma
var mikið náttúrubarn sem unni
umhverfi sínu, fagurri náttúru og
sveitalífinu.
Dýravinur var hún með afbrigð-
um mikill og fljótlega mun hún til
dæmis hafa verið lagin við að hjálpa
skepnunum við burð. Mamma átti
MINNINGAR
mörg sporin á eftir ánum þar sem
nú hafa risið ótal sumarhús í landi
Ásgarðs og margir eiga nú sína
heilsárs paradís í fögru umhverfi
við Sogið og Álftavatn. En einmitt
þama hljóp móðir mín léttfætt og
glöð um hagana á eftir búsmalan-
um og einnig reri hún oftsinnis út
á Sog á litlum báti og þá var nú
gaman að lifa. Það var gæfuspor
beggja, móður minnar og föður,
Halldórs Diðrikssonar frá Vatns-
holti í Grimsnesi, er þau hófu bú-
skap. Hafði hann þá búið félagsbúi
á móti bróður sínum, Páli, og konu
hans, Laufeyju Böðvarsdóttur frá
Laugarvatni, á Búrfelli um níu ára
skeið. Stuttu seinnagerðu þaujörð-
ina að tvíbýli og heppnaðist sá
ráðahagur vel og nú þegar þau
hjónin á báðum bæjum á Búrfelli
eru öll farin úr þessum heimi þá
veit ég að eftir standa ljúfar
bernsku- og æskuminningar okkar
frændsystkina allra úr báðum bæj-
um. Slíkar minningar frá uppeldi
góðra foreldra eru ómetanlegar.
Eftir að pabbi lést vorið 1972 var
móðir mín áfram með kindur sér
til ánægju og sem hún hugsaði um
af einstakri natni.
Mamma hafði mikið yndi af tón-
list og hafði hún góða söngrödd
allt fram á efri ár. Man ég hve oft
hún söng við vinnu sína hvort sem
var inni við eða úti en þetta var
nokkuð einkennandi fyrir hana og
er ljúft að muna. Mamma hafði
alveg sérstaka ánægju af að ferð-
ast um landið sitt og naut hún
þess ríkulega fram undir áttrætt,
er heilsan leyfði það ekki lengur.
Hún var mjög sterkur persónuleiki
með mjög ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hún var
fróð og vel lesin og fylgdist vel
með fréttum, bæði innlendum og
erlendum. Hún var hógvær og hlé-
dræg en hafði yndi af gestakomum
og að taka vel á móti fólki, enda
var oft gestkvæmt á Búrfelli í henn-
ar búskapartíð. Eins og ég hef
áður minnst á ríkti gott samkomu-
lag á milli bræðranna á Búrfelli
KRISTIN
G UÐJÓNSDÓTTIR
HULDA
PÉTURSDÓTTIR
+ Hulda Pétursdóttir fæddist
24. apríl 1921 að Ytri-Tröð,
Eyrarsveit í Snæfellsnessýslu.
Hún lést í Landspítalanum 14.
nóvember síðastliðinn og fór
útförin fram 22. nóvember.
"*22. NÓVEMBER sl. var til moldar
borin Hulda Pétursdóttir frá Útkoti
á Kjalamesi.
Eftirlifandi systkini Huldu eru
fjögur að tölu og hafa þau margs
að minnast frá bernsku- og ungl-
jngsárunum. Það fólk sem var uppi
á þessum árum á margar ótrúlegar
minningar um hersetuna og allt
sem því fylgdi. Auk þess var al-
menn fátækt en mikill stéttamunur.
Hulda kunni frá mörgu að segja.
Lífsbaráttan hjá alþýðufólki var oft
hörð, þá tóku konur til dæmis að
sér að þvo þvotta fyrir hermennina.
Þessu lífi kynntist Hulda vel eins
og aðrar samtíma alþýðukonur.
~ Ung kynntist Hulda eftirlifandi
eiginmanni sínum, Alfreð Björns-
syni. Þau festu fljótlega kaup á litlu
húsi í Kópavogi. Nokkrum árum
seinna eignuðust þau jörðina Útkot
á Kjalarnesi. Þar hafa þau búið
alla tíð síðan, um það bil 45 ár.
Það var ekki mikið um þægindi
í sveitinni, frekar en annars staðar
á þessum fyrstu búskaparárum
þeirra hjónanna, allur þvottur
þveginn í höndum og skolaði í
bæjarlæknum. Þvottavél kom ekki
fyrr en síðar. Fyrst þegar ég kom
í Útkot var þar afar gróðursnautt
og vindasamt en af mikilli elju og
geysilegri vinnu tókst þeim hjónum
að koma sér upp gróðursælum trjá-
garði þar sem skjól er fyrir veðri
og vindum.
Þannig breyttist einnig húsið í
þeirra höndum úr gömlu sviplausu
húsi í fallegt og umfram allt vina-
legt athyglisvert hús. Huldu var
margt til lista lagt. Saumaskapur
var henni hugleikinn. Vandfundin
er sú saumakona sem tæki henni
fram. Gilti einu hvað hún saumaði,
ekkert fékk stöðvað hana. Hún
saumaði upp úr gömlu allt sem
henni datt í hug og sneið allt sem
hugurinn girntist. Um nokkurra
ára skeið lagði hún fyrir sig þjóð-
búningasaum. Þá datt henni í hug
að takast á við ritstörf og tókst
það með miklum ágætum; vann til
verðlauna í smásagnasamkeppni.
Þetta var einkar ánægjulegt fyrir
manneskju sem var ekki þekkt fyr-
ir ritstörf.
Hún lét ekki staðar numið. I
fyllingu tímans sendi hún frá sér
ritverk sem íjallar um gömlu
þvottalaugarnar í Reykjavík. Þar
er að fínna margar fróðlegar heim-
ildir. Henni var það mikið áhuga-
mál að fá það gefið út, en entist
ekki aldur til að upplifa það sjálf.
Þegar árin færðust yfir þau hjón-
in lögðu þau stund á frístundamál-
un og eftir Huldu liggja allnokkur
málverk sem gleðja augu okkar
sem eftir lifum.
Af þessu sést að þessi kona var
um margt merkileg manneskja
þrátt fyrir veikindi sem alla tíð
hrjáðu hana. Hún var fædd með
alvarlegan hjartagalla og þurfti að
gangast undir nokkrar hjartaað-
gerðir hérlendis, og erlendis einnig.
Veikindi voru ekki til umræðu.
Samræðum var snarlega vikið að
öðrum og áhugaverðari málefnum.
Um nokkurra ára skeið starfaði
hún fyrir sína kirkjusókn. Ásamt
öllum sínum áhugamálum annaðist
Hulda heimili og börn og tók virkan
þátt í bústörfum. Á sumrin var
Alfreð stundum fjarverandi vegna
vinnu sinnar sem vörubílstjóri, en
þá vinnu stundaði hann að hluta
til með búskapnum.
Mér er efst í huga virðing og
væntumþykja gagnvart minningu
góðrar tengdmóður og ömmu barn-
anna minna. Hún hafði sterkan
persónuleika, ákveðnar skoðanir,
setti sér markmið og stóð við þau.
Dagbjört Flórentsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar, systir og mág-
kona,
HRAFHILDUR KRISTÍIM
KRISTJÁNSDÓTTIR,
Arnarsmára 12,
Kópavogi,
lést í Borgarspítalanum 7. desember.
Útförin fer fram frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum laugardaginn 16. desem-
ber kl. 14.00.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast hennar,
er bent á Krabbameinsfélagið.
Hrefna Sigurlaug Sigurðardóttir,
Rakel Dögg Sigurðardóttir,
Kristján Þór Einarsson,
systkini og makar.
og þeirra ijölskyldna og vil ég per-
sónulega þakka allar þær góðu
stundir. Ég veit að mamma var
þakklát lífinu, hún eignaðist góðan
mann sem hún mat mikils og okk-
ur systurnar sem henni þótti svo
vænt um og Kristínu Sólveigu sem
hún ól upp og sem veitti henni lífs-
fyllingu eftir að pabbi dó. Já, henni
þótt svo vænt um alla fjölskylduna
síns eins og hún sagði svo oft. Hún
hafði stórt og viðkvæmt hjarta og
tók ætíð málstað lítilmagnans og
gilti það bæði um menn og málleys-
ingja.
Móðir mín dvaldi síðustu ár ævi
sinnar hjá Ólöfu Erlu dóttur sinni
á Selfossi, uns hún fór á Sjúkrahús
Suðurlands seinnipart júlímánaðar
sl. Síðustu tvo mánuði ævi sinnar
dvaldi hún á hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum, Selfossi, þar sem hún
naut frábærrar umönnunar þar til
hún lést, 2. desember.
Ég vil að lokum fyrir mína hönd
og annarra í fjölskyldunni þakka
systur minni, Ólöfu Erlu, allt sem
hún hefur verið móður okkar fyrr
og síðar.
Elskulegri móður, fósturmóður,
tengdamóður, ömmu og langömmu
eru færðar þakkir fyrir alla hennar
ást og kærleika.
Guðrún Ásgerður
Halldórsdóttir.
Mín kæra fósturmóðir, Kristín
Guðjónsdóttir, er dáin. Það er svo
erfitt að þurfa að sætta sig við að
hún sé farin frá mér og ijölskyldu
minni. En góður Guð tók hana í
faðm sér til þess að hún þyrfti
ekki lengur að þjást í þessum erf-
iðu veikindum, sem hún átti við að
stríða. Hún skilur eftir sig stórt
skarð. Ég hef misst bestu móður
sem til var í þessum heimi. Hún
var líka svo góður vinur minn.
Kristín Guðjónsdóttir var gift
Halldóri Diðrikssyni frá Vatnsholti
og áttu þau tvær dætur, Guðrúnu
Ásgerði og Ólöfu Erlu, sem eru
báðar yndislegar persónur og eru
mér mjög kærar. Kristín var orðin
56 ára og Halldór 67 ára þegar
ég kom þriggja ára til þeirra. Ég
kallaði þau alltaf ömmu og afa að
þeirra ósk.
Ég varð fyrir þeirri erfiðu
reynslu að geta ekki verið hjá móð-
ur minni vegna veikinda og erfið-
leika hennar. Amma og afi komu
þá til hjálpar. Ég er þess fullviss
að móðir mín er þeim afar þakk-
lát. Hún hafði verið í sveit hjá þeim
á hverju sumri frá þriggja til fjórt-
án ára aldurs og þekkti þau bæði
vel. Hún vissi nákvæmlega hvað
þau voru gædd miklum mannkost-
um.
Amma Kristín var stórbrotin
persóna. Minningarnar um þessa
góðu konu streyma um hugann.
Ég mun aldrei, elsku amma,
gleyma öllum okkar gleði- og sorg-
arstundum, sem við áttum saman.
Við misstum.afa alltof fljótt, ég
var átta ára þegar hann dó. Það
var mikil sorg að fá ekki að njóta
hans lengur. Við amma bjuggum
áfram á Búrfelli. Hún var myndar-
leg húsmóðir. Ég man hvað ég
hlakkaði til að fara heim úr skólan-
um til hennar, þar sem hún beið
eftir mér með opinn faðminn í litla
notalega húsinu sínu á Búrfelli, þar
sem ilmurinn var alltaf svo sérstak-
lega góður. Hún hafði yndi af því
að stússast í eldhúsinu. Hún var
alltaf að baka. Kökurnar hennar
voru heimsins besta sælgæti.
Amma var mjög söngelsk. Hún
söng oft hástöfum við verk sín
hvort heldur sem hún var við störf
inni eða úti hjá dýrunum sínum.
Hún var geysilega fróð og vel les-
in. Það var alltaf svo gaman að
tala við hana. Ég sat oft heilluð
og hlustaði á ljóðin og sögurnar,
sem runnu upp úr henni. Ég skildi
aldrei hvernig það var hægt að
muna öll þessi ljóð, lög og sögur.
Hún var ótrúlega minnug og það
missti hún aldrei fram til dauða-
dags.
Ómmu var landið okkar, ísland,
mjög kært. Hún hafði unun af að
ferðast um landið og þau eru
ógleymanleg öll þau skemmtilegu
ferðalög, sem ég fór með henni og
Ólöfu, dóttur hennar, þegar ég var
barn.
Ég kynntist ung manni mínum,
Skúla Smárasyni, og ég gleymi því
ekki meðan ég lifi hvað amma varð
hrifin og stolt af Skúla sínum. Þau
urðu mjög góðir vinir. Ég er svo
glöð í hjarta mínu yfir að drengirn-
ir mínir, Benedikt Smári og Róbert
Sindri, sem eru átta og sex ára,
fengu að kynnast og njóta ömmu
Kristínar. Þeim fannst alltaf svo
gaman og spennandi að fara austur
til hennar. Þeir vissu líka að þeirra
beið góðgæti á borðum í munnhol-
una þeirra, sem hún bauð þeim upp
á. Það fór aldrei neinn svangur af
hennar bæ.
Elsku amma mín, mig langar til
að þakka þér fyrir allt það sem þú
hefur gert fyrir mig í gegnum árin.
Takk fyrir alla þá umhyggju, ást
og hlýju, sem þú gafst mér og fjöl-
skyldu minni.
Minningin um þig verður alltaf
efst í huga mínum. Því máttu trúa.
Guð geymi þig, elskan mín.
Þín fósturdóttir og nafna
Kristín Krowl.
Andlátsfrétt ömmu minnar
Kristínar kom hvorki mér né öðrum
á óvart, undanfarna mánuði átti
hún við mikið heilsuleysi að stríða
svo varla gat farið nema á einn
veg. En fram á síðustu stundu sýndi
hún einstakt æðruleysi.
Amma mín var ekki mikið fyrir
að láta á sér bera,' og sýndi alltaf
mikla hógværð í sínu lífi, en undir
niðri var mikill persónuleiki og
styrkur. Ævi ömmu á Búrfelli, en
svo nefndi ég hana oftast, var ekki
alltaf auðveld, allt frá því er hún
var ung kona átti hún við heilsu-
leysi að etja, og rúmlega sextug
varð hún ekkja. Eftir að afi minn
Halldór féll frá bjó hún áfram á
Búrfelli með fjárbúskap í smáum
stíl, og naut við það dyggrar að-
stoðar Ólafar móðursystur minnar,
og kindur átti hún meðan heilsan
leyfði. Amma var dýravinur mikill
og hver ær hafði sérstakt nafn.
Það féll henni því þungt að láta frá
sér ærnar þegar að því kom. Ekki
bjó amma alltaf ein á Búrfelli, því
fósturdóttur átti hún, Kristínu Sól-
veigu, sem alltaf var henni mikill
gleðigjafi og mjög kær. Á Búrfelli
bjó amma eins lengi og heilsan
leyfði, en þeim stað var hún alltaf
bundin tryggðarböndum. Síðustu
árin bjó hún hjá Ólöfu móðursystur
minni sem alltaf reyndist henni stoð
og stytta.
Ekki naut amma mín langrar
skólagöngu frekar en margir af
hennar kynslóð. Ekki kom maður
samt að tómum kofunum hjá henni,
hún var það sem maður segir víð-
lesin. Ymsar þulur hafði hún á reið-
um höndum og gat þulið ef svo bar
undir, og um Islendingasögurnar
var hún einnig fróð. Ekki má samt
skilja orð mín svo að hún hafi ver-
ið öll í fortíðinni. Málefni sam-
tímans voru henni mikið áhuga-
mál. Fylgdist hún með fréttum
bæði innlendum og erlendum svo
lengi sem heilsan leyfði. Hún var
til umræðu um stjórnmál hvort sem
það var nú í Ghana eða Grímsnes-
inu og ákveðnar skoðanir hafði hún
alltaf á mönnum og málefnum.
Amma mín bar mikinn kærleik
til okkar allra í fjölskyldunni, og
bar hag okkar alltaf fyrir btjósti,
og víst er um það að mikið tóma-
rúm hefur skapast í okkar litlu fjöl-
skyldu sem aldrei verður fyllt. í
valinn er fallinn enn einn fulltrúi
aldamótakynslóðarinnar, kynslóðar
sem átti von um betra Island, og
vann hörðum höndum fyrir þeim
lífsgæðum sem við njótum í dag.
Hvíl þú í friði, amma mín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Halldór Björnsson.