Morgunblaðið - 22.05.1996, Síða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 22. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDA ROSA GUÐ-
MUNDSDÓTTIR
+ Hulda Rósa
Guðmundsdótt-
ir fæddist á Isafirði
12. febrúar 1930.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9.
maí síðastliðinn og
fór útför _ hennar
fram frá Isafjarð-
arkirkju 18. maí.
Hulda okkar hefur
_^fengið hvíld eftir ianga
A>g erfiða sjúkdóms-
legu. Okkur bræður
langar að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Hulda fékk „yfirráðarétt"
yfir
okkur bræðrunum fyrir rúmum 27
árum þegar við kynntumst Bjama,
yngsta syni þeirra Huldu og Konna.
Sá vinskapur varð til þess að Hulda
var með okkur bræðuma inn á gafli
alla daga ársins, næstu tíu árin.
Vinskapurinn byijaði á stormasa-
man hátt eins og í öllum góðum
ævintýmm. En okkar uppvaxtarár
er ekki hægt að kalla annað en
ævintýri. Prakkarastrikin sem fjöl-
skyldur okkar þurftu að þola vom
óft ótrúleg og hefur eflaust þurft
sterkar taugar til að horfa uppá
endalaus uppátæki okkar, sem
stundum enduðu jafnvel á spítala
eða í sjóbaði. En það veganesti sem
við fengum til fullorðinsáranna í
gegnum þetta fikt hefðum við hvergi
fengið úr bók.
A þessum ámm efuðumst við
ekki um hæfni okkar sem viðgerð-
armenn og minnumst við nokkura
heimilistækja sem við lagfærðum
óumbeðnir. Fyrir vikið eignuðust
-Hulda og Konni stóran varahlutalag-
er, enda vom tækin gjörsamlega
ónothæf eftir að við höfðum farið
höndum um þau.
Hulda á stórt rúm í hjörtum okk-
ar bræðra og alltaf tók hún okkur
eins og við vomm og við minnumst
þess þegar hún þurfti að skamma
okkur, ekki síður en allra ánægju-
stundanna. Þau vom ófá skiptin sem
við komum sjóblautir eða hruflaðir
heim til Huldu. Hún var þá útivinn-
andi og Konni á sjónum, en þó furðu-
legt megi virðast var alltaf full
„þurrk- og sjúkraþjónusta" á heim-
ili þeirra og alltaf hægt að leita til
Huldu.
Við kveðjum Huldu með hjartans
þökk fyrir umhyggjuna og fyrir allar
stundimar sem hún gaf okkur.
Minningu hennar munum við varð-
veita með okkur. Bjarna, Konna og
ijölskyldunni allri vottum við inni-
lega samúð og biðjum Guð að veita
þeim styrk í sorg þeirra.
Heimir og Snorri Már.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara.
Þannig hljóma orð skáldsins Matt-
híasar Jochumssonar í sálminum
góða.
Þannig fínnst okkur líka að gang-
ur lífsins eigi að vera. Þegar við
- ^komumst á miðjan aldur upplifum
við gjaman hið óumflýjanlega, að
því fólki sem tilheyrði kynslóðinni
sem fæddi okkur, klæddi og kom
til þroska, fækkar óðum.
Sérfræðingar
í hióni;i-»knM linLnvt
viit öfi (:rkíf';iTÍ
Skólavöróustíg 12.
á horni Bergstadastrætis,
sími 19090
Okkur finnst hins
vegar ekki tímabært
þegar höggvið er úr
okkar kynslóð, viljum
eiga samleið lengur.
Hulda frænka var
þriðja bam foreldra
sinna, sem eignuðust
alls níu börn. Af þeim
sem upp komust er
Hulda fyrst til að
kveðja.
Hulda var einstök
manneskja. Hún hafði
sérlega hlýtt viðmót,
vildi öllum vel og gekk
gjaman á forða sinn í
daglegu amstri án þess að samferða-
fólk hennar yrði þess vart. Hún
ávann sér traust í starfi fyrir sam-
viskusemi og ósérhlífni, en umgjörð
alls þessa var falleg kona.
Hulda var mikil íjöiskyldumann-
eskja og naut þess að fylgjast með
börnum, tengdabömum og barna-
börnum. Heimili þeirra Hákonar stóð
opið gestum og gangandi, allir vom
velkomnir og tekið opnum örmum.
Það vissu aðeins fáir að til margra
ára gekk Hulda ekki heil til skógar.
Hún veiktist hastarlega fyrir um það
bil tveimur ámm og hefur verið
aðdáunarvert að fylgjast með sam-
heldni fjölskyldunnar, hvemig þau
hafa öll umvafið hana í veikindun-
um.
Hulda fæddist ekki með silfur-
skeið í munni. Hún naut hins vegar
ríkulegs ástríkis og öryggis í upp-
vexti. Þegar horft er til baka skynj-
um við einstakt samfélag, þar sem
systkinaböm vora ekki aðeins börn
foreldra sinna heldur nutu ástar og
umhyggju móður- og föðursystkina.
Þennan auð átti Hulda og endurg-
alt til fyrri kynslóðar. Bar hún sér-
staka umhyggju fyrir öldmðu móð-
ursystmm sínum, ínu og Fanneyju,
sem era einar eftir af móðursystkin-
um hennar. Á sama hátt nutu þær
systur þess að stytta henni stundir
eftir að Hulda og Hákon fluttu á
Hlíf og hreyfigeta Huldu var ekki
mikil. Var áberandi hve einstakt
samband var þarna á milli, Hulda
var þeim sem dóttir og er söknuður
þeirra mikill.
En mitt í sorginni syngja vorboð-
amir og náttúran vaknar af vetr-
ardvala og er óðum að klæðast sum-
arskrúða.
Við drúpum höfði og hugsum hve
upphafslínur sálmsins góða em
sannar:
Fögur er foldin,
heiður er Guðs himinn.
ég hlýjar
fjölskyldu
Til aðstandenda flyt
samúðarkveðjur frá
minni. Einnig em sérstakar samúð-
arkveðjur frá móður minni, Þorvald-
ínu og systur hennar, Fanneyju,
Jónasardætram, með þökk fyrir allt.
Blessuð sé minning hennar.
Elín S.
Sigurðardóttir.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Mig langar að minnast elskulegr-
ar mágkonu minnar, Huldu Rósu,
sem lést 9. maí sl.
Mér er afar minnisstætt þegar ég
sá Huldu fyrst, fyrir um tuttugu og
einu ári. Hulda, sem bjó á Isafírði
allt sitt líf, var þá á leið til Danmerk-
ur þeirra erinda að heimsækja elsta
son sinn sem bjó þar á þessum tíma
ásamt eiginkonu og ungum syni.
Áður hafði ég hitt öll hin systkini
Gunnbjörns, sem síðar varð eigin-
maður minn. Það var ekki laust við
að ég kviði fyrir. Nú var sem sagt
komið að því að við hittumst þegar
hún og Hákon eiginmaður hennar
heimsóttu okkur. En kvíði minn
hvarf eins og dögg fyrir sólu. Djúpu
brúnu augun hennar horfðu rann-
sakandi á mig um stund, þessi augu
sem sögðu svo margt, síðan færðist
blíður svipur yfir frítt andlitið, og
ég skynjaði að á bak við þennan
spegil sálarinnar bjó mikill kærleik-
ur. Frá þeirri stundu tókst með okk-
ur vinátta sem aldrei bar skugga
á. Gunnbjöm hafði oft talað um þessa
JONMUNDUR
JENSSON
+ Jónmundur
Jensson fæddist
í Kaupmannahöfn
15. febrúar 1934.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
1. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Jón-
mundsdóttir,
hjúkrunarkona, f.
1903, d. 1980, og
Jörgen Jensen,
rakari og tónlistar-
maður, d. 1945.
Jónmundur ólst
upp í foreldrahús-
um, í Kaupmannahöfn, þar til
hann missti föður sinn 11 ára
gamall, en þá flutti hann til
Islands með móður sinni, að
Stað í Grunnavík, þar sem þau
bjuggu hjá móðurforeldrum
Jónmundar, séra Jónmundi
Halldórssyni, presti og odd-
vita, d. 1954, og Guðrúnu Jóns-
dóttur, d. 1951. Að
séra Jónmundi
látnum fluttu þau
mæðgin til Reykja-
víkur og bjuggu
lengst af á Víðimel
34, þar sem Jón-
mundur bjó einn
eftir að móðir hans
lést. Jónmundur
stundaði nám við
Héraðsskólana í
Reykjanesi og á
Laugarvatni og
Bændaskólann á
Hvanneyri. Hann
starfaði um tíma
sem verkamaður á Keflavíkur-
flugvelli, og í Reykjavík hjá
Ríkisskip og Eimskip, en síðan
1961 starfaði hann hjá Pósti &
síma, við Fjarskiptastöðina í
Gufunesi, lengst af sem bif-
reiðastjóri.
Útför Jónmundar var gerð
frá Neskirkju 10. apríl sl.
Þegar ég kvaddi Jónmund vin
minn kátan og hressan að vanda
26.- mars sl, hvarflaði ekki að mér
að það væri okkar hinsta kveðja.
Við hlökkuðum til að hittast aftur
eftir fjórar vikur. Svo varð þó ekki.
Ég var enn einu sinni minntur á,
að að lífið er ekki á okkar valdi.
Jónmundur fékk heilablóðfall og
lést 1. apríl sl.
Ég kynntist Jónmundi fyrst árið
1961, er hann hóf störf við Fjar-
skiptastöðina í Gufunesi, þar sem
hann starfaði til dauðadags, fyrst
sem verkamaður, en síðar sem bif-
reiðarstjóri. Hann annaðist akstur
á starfsfólki stöðvarinnar til og frá
vinnu, ýmsar útréttingar ó.fl., m.a.
póstburð milli fjarskiptastöðvarinn-
ar og aðalstöðvanna í Landssíma-
húsinu þar sem hann var ávallt
aufúsugestur. Hann var þannig
m.a. tengiliður stöðvarinnar við
höfuðstöðvarnar. Hann ók einnig
oftsinnis gestum stofnunarinnar,
erlendum sem innlendum.
Það er skemmst frá því að segja,
að Jónmundi fómst þessi störf vel
systur sína af mikilli væntumþykju,
sem aðeins tuttugu og sjö ára og
einungis flórtán ámm eldri en hann,
hafði tekið hann inn á sitt heimili
og orðið honum sem besta fósturmóð-
ir. Á heimili Huldu og Konna dvald-
ist Gunnbjöm svo þar til hann flutt-
ist til Reykjavíkur, nítján ára, til þess
að hefja nám í prentiðn.
Móðir þeirra, Siguijóna, lést þeg-
ar Gunnbjörn var á ellefta ári og
hélt faðir þeirra, Guðmundur Krist-
ján, heimili með þeim bömum sínum,
sem ekki höfðu stofnað sínar fjöl-
skyldur, næstu þijú árin. Faðir
þeirra fiuttist síðan til Keflavíkur
og varð úr að tvö yngstu systkinin
urðu eftir á ísafirði hjá þeim Huldu
og Hákoni. Segja má að hin systkin-
in sem enn vom á ísafírði hafi átt
meira og minna innhlaup á heimili
þeirra. Hún axlaði þá ábyrgð sem á
hana var lögð af stakri prýði og
reyndist systkinum sínum vel í alla
staði og verður það seint full þakkað.
Hulda hafði einstaklega þægilega
nærvem, það var notalegt að vera
í návist hennar og maður fann fyrir
trausti og hlýju. Á erfiðleika tíma-
bili í lífí mínu hringdi ég oft í Huldu
og spjallaði við hana.
Hún var hughreystandi og bjart-
sýn fyrir mína hönd og gleymdi mér
ekki í bænum sínum. Alltaf var mér
rórra innanbijósts eftir þessi samt-
öl, sem em mér dýrmæt í minning-
unni.
Hulda var mikil fjölskyldumann-
eskja og fylgdist vel með sínu fólki.
Hún unni því heitt og alltaf vora
allir velkomnir á heimili þeirra
Konna. Var það óspart notað, þar
sem hún var ein af átta systkinum
sem bjó á æskuslóðum þeirra á
Isafírði. Hún naut þess að hitta
systkini sín og þeirra fjölskyldur og
eiga með þeim góðar stundir. Mér
eru ógleymanlegar ferðir með henni
og fleira fólki norður á Sléttu í
Sléttuhreppi, þar sem móðir þeirra
ólst upp. Eins minnist ég þess þegar
við vomm á ferðalagi í Skaftafelli
og fómm austur að Jökulsárlóni og
sigldum þar innan um ísjakana. Það
ævintýri gleymist bömunum okkar
seint. Þeim fannst mjög gaman að
ferðast með Huldu og Konna, sem
vom einstaklega bamgóð og áttu
alltaf ýmislegt gott í pokahorninu.
í minningu barnanna ríkir ákveð-
inn ævintýraljómi yfir heimsókn-
unum tii ísafjarðar og samvist-
unum við Huldu frænku og Konna,
þar sem alltaf var nóg til að harð-
fiski og öðru góðgæti, svo ekki
sé nú minnst á sódastrímið sem
drukkið var í ómældu magni, allar
bragðtegundir.
Nú er komið að kveðjustund,
sem bar svo óvænt að. Ég bið
Drottin Guð að geyma mína elsku-
legu mágkonu. Ég kveð hana með
innilegu þakklæti fyrir allt sem
hún var Gunnbirni, mér og okkar
bömum.
Elsku Konni og böm, tengda-
böm, bamaböm og litlu
langömmubömin, ég bið Guð að
styrkja ykkur og blessa á þessum
erfíðu tímum. Eg sendi ykkur og
systkinum Huldu og ástvinum öll-
um innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningin um yndislega konu
varðveitast í hjörtum okkar allra.
Jónína Auðunsdóttir.
Elsku amma. Við kveðjum þig
með söknuð í hjarta og þökkum
þér fyrir allar þær dýrmætu stund-
ir, sem við áttum með þér, og alla
þá ást og hlýju sem þú sýndir
okkur. Við gleymum því aldrei
hvað það var gott að koma til
ykkar afa á Isaljörð, þá gleði sem
ríkti þá.
Nú ert þú komin til Guðs og
laus við öll veikindi og þjáningar
og nú líður þér vel.
Elsku amma, minning þín mun
ávallt lifa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kristín Erla og bræður.
úr hendi. Hann var ávallt glaður
og hress í viðmóti, afar bóngóður,
og vildi allra vanda leysa. Hann
var starfi sínu trúr, og tryggur
vinnuveitendum sínum. Hann var
heill í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Hans loforð stóðu ávallt
sem stafur á bók.
Jónmundur hafði mikinn áhuga
á stjórnmálum, erlendum sem inn-
lendum, en þó fyrst og fremst ís-
lenskum þjóðmálum. Hann hafði
óbilandi trú á stefnu og starfi
Sjálfstæðisflokksins, og tók virkan
þátt í flokksstarfinu. Hann var
m.a. lengi í stjórn Óðins og í full-
trúaráðinu, og stórt og óeigin-
gjarnt var framlag hans til bygg-
ingar Valhallar. Jónmundur hafði
ávallt gott samband við forystu-
menn flokksins, og hann bar mikið
traust og hlýhug til núverandi ráð-
herra hans, og veit ég að það var
gagnkvæmt.
Nokkur síðustu árin var Jón-
mundur i sóknarnefnd Neskirkju
og sótti hann ávallt messu þegar
hann mögulega gat því við komið.
Hann bar mikinn hlýhug til prest-
anna, sem sýndu honum umhyggju
og reyndust honum góðir vinir.
Auk stjórnmálanna og kristin-
dómsins hafði Jónmundur áhuga
á módelsmíði og veiðiskap. Hann
hafði einnig yndi af ferðalögum og
ferðaðist mikið um Island. Hann
hafði þá venjulega með sér tjald
og veiðistöng, og á tímabili tók
hann talsvert af myndum. Hann
hafíð mikla ánægju af að heim-
sækja æskuslóðimar á Vestfjörð-
um, sérstaklega þó á meðan hann
gat í leiðinni heimsótt móðurbróður
sinn Halldór Jónmundsson, yfirlög-
regluþjón á ísafirði, sem hann hafði
mikið dálæti á, en Halldór lést árið
1987.
Ein var sú ferð sem Jónmund
hafði lengi langað til að fara, og
bjóst jafnvel við að geta farið í
vor. Það var Bandaríkjaferð. Hann
langaði til að heimsækja Hvíta
húsið, Pentagon og Smithsonian-
safnið í Washington. Sú ferð verður
ekki farin. Jónmundur hafði mikið
dálæti á Bandaríkjamönnum og var
mikill áhugamaður um vestræna
samvinnu.
Eftir að Jónmundur missti móður
sína, sem hann unni mjög, má segja
að vinnustaðurinn hafi verið hans
annað heimili, og vinnufélagarnir
fjölskylda hans. Hann var þó ekki
allra. Hann hafði mikla þörf fyrir
samræður við fólk, og uppáhalds
umræðuefnið var stjórnmál. Þar
var hann vel heima. Þegar hann
hafði lokið fyrsta akstri dagsins,
morgunferðinni, spjölluðum við oft
yfir kaffibolla um landsins gagn
og nauðsynjar, og það sem efst var
á baugi hveiju sinni í lands- og
borgarmálum. Þá naut Jónmundur
sín vel, og fór oft á kostum.
Jónmundur var mikill vexti og
myndarlegur, hafði gott skopskyn,
gott hjartalag og hugsaði fyrst og
fremst um það að verða samferða-
mönnum sínum að liði, en síðast
um sjálfan sig. Hann var reglumað-
ur, umtalsfrómur og félagslyndur
og átti marga vini, sem nú sakna
hans.
Jónmundur vann ávallt langan
vinnudag. Osérhlífni og skyldu-
rækni gagnvart vinnunni áttu sér
lítil takmörk. Margar urðu ferðirn-
ar, sumar farnar við slæmar að-
stæður, í óveðri og ófærð, aldrei
mátti falla úr ferð.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti og söknuður. Þakk-
læti fyrir farsælt samstarf og vin-
áttu í 35 ár, og einstaka trú-
mennsku og samviskusemi í starfi.
Minningin um góðan dreng mun
lifa. Ég bið honum Guðs blessunar.
Stefán Arndal.