Morgunblaðið - 30.06.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 30. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Konan mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR G. EYÞÓRSDÓTTIR
(Dúa),
lést í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, að morgni 28. júní.
Ársæll Pálsson,
Sigrún Ársælsdóttir, Þorleifur Óli Jónsson,
Vigdís Ársælsdóttir, Hrafnkell Þorkelsson,
niðjar og aðrir vandamenn.
Systir mín, mágkona og frænka,
HERDÍS KRISTÍIM
FINNBOGADÓTTIR,
Droplaugarstöðum,
áður Grettisgötu 76,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 2. júlí kl. 13.30.
Albert Finnbogason, Elfsabet Benediktsdóttir,
Hólmfríður Jóhannesdóttir
og systkinabörn.
+
Eiginmaður minn, bróðir og mágur,
HARALDUR GÍSLASON
frá Skálholti,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
þriðjudaginn 2. júli kl. 13.30.
Magnea Þórarinsdóttir,
Sigríður Margrét Gísladóttir.Sigurður Guttormsson,
Garðar Þ. Gislason, Edda Svavarsdóttir.
+
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og
hluttekningu við andlát og útför eigin-
manns míns og fósturföður okkar,
SIGURÐAR HJÁLMARS JÓNSSONAR
skíðamanns
frá ísafirði.
Hlýhugur ykkar og vinátta er okkur
græðandi smyrsl á sárin.
Guð blessi ykkur öll.
Ólöf Sigriður Dav/ðsdóttir,
ívar Jónsson, Ásmundur Örn Harðarson,
Hálfdán Helgi Harðarson, Lísbet Harðardóttir.
+
Hjartans þakkir færum við öllum sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför
KRISTINS ERLENDAR KALDAL
MICHAELSSONAR.
Bjarnheiður Björnsdóttir,
Bjarni Thor Kristinsson, Katrín J. Svavarsdóttir,
Lilja Eyþórsdóttir, Einar J. Þorgeirsson,
Sigmundur Eyþórsson, Hafrún Jónsdóttir,
barnabörn, fóstursystkin og hálfsystkin.
+
Þökkum öllum þeim, er sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og út-
farar elskulegrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og systur,
KRISTRÚNAR JÓHANNSDÓTTUR,
Espigerði 4.
Sigrún C. Halldórsdóttir, Heiðar Guðmundsson,
Jóhann Halldórsson, Guðrún Siguróladóttir,
Halldór Halldórsson, Margrét B. Sigurðardóttir,
Valgerður G. Halldórsdóttir,
barnabörn og systur hinnar látnu.
JÓNA ALLA
AXELSDÓTTIR
+ Jóna Alla Axels-
dóttir fæddist á
Akranesi 5. janúar
1937. Hún lést á
heimili sínu 25. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Lo-
vísa Jónsdóttir, f. 28.
ágúst 1909, d. 9. jan-
úar 1995, og Axel
Sveinbjörnsson kaup-
maður, f. 10. desem-
ber 1904, d. 4. apríl
1995. Systur Jónu
Öllu eru Gunnur, f.
17. mars 1942, og
Lovísa, f. 30. desem-
ber 1944. Hún ólst
upp á Akranesi og lauk þar
gagnfræðaskólanámi, var einn
vetur í Húsmæðaskóla Reykja-
víkur og eitt sumar við enskun-
ám í Englandi. Á unglingsárun-
um vann hún í veiðarfæraversl-
un föður síns.-
Árið 1959 giftist hún Gústaf
Þór Einarssyni húsasmíðameist-
ara. Þau slitu samvistum. Börn
þeirra eru: 1) Axel,
f. 2. desember 1958
kaupmaður á
Akranesi, kvæntur
Kristínu Halldórs-
dóttur, sonur
þeirra er Halldór
Axel, f. 9. janúar
1996. 2) íris, f. 24.
september 1960,
hárgreiðslumeist-
ari, dóttir hennar
er Alexandara
Hermannsdóttir, f.
29. september
1994. 3) Jón Ein-
ars, f. 29. júlí 1963,
leikstjóri. 4) Einar
Þór, f. 11. ágúst 1979, mennta-
skólanemi. Síðastliðin þrjátíu ár
hefur hún búið á Seltjarnarnesi
og stundað ýmis verslunarstörf,
síðast var hún aðstoðarræsting-
arstjóri á Landakotsspítala.
Jóna Alla verður jarðsungin
frá Seltjaraarneskirkju á morg-
un, mánudaginn 1. júlí og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
Elsku mamma. Þá er stríði þínu
lokið. Eftir átta ára veikindi sigraði
MND að lokum. Ég gerði mitt besta
til að þér liði vel. Þrjár ferðir til
Spánar, tvær til Mexíkó þvert yfír
Bandaríkin, ógleymanlegar ferðir.
Fyrir mér var hjólastóll engin hindr-
un, flugvélar, leigubílar, gönguferðir
og gangstéttabrúnir. Þangað sem
ég ætlaði mér með þig, fór ég. En
fyrir utan ferðalög innanlands sem
utan og skemmtilegar stundir var
mín stærsta gleði að geta veitt þér
þann merkilega titil „amma“. Alex-
andra, fyrsta bamabarnið, fæddist
fyrir tæpum fjórum árum. Við fórum
saman í sónar með hjólastólabíl frá
Sjálfsbjörg. Ég hef deilt öllu með
þér og mitt líf hefur snúist um þig
í þessi átta ár. En nú ertu farin frá
okkur, dáin. Söknuður okkar er sár
og tómarúmið mikið. Mig dreymdi
draum fyrir nokkrum árum, áður en
veikindi þín komu í ljós, að þú vær-
ir að fara frá okkur. Ég vaknaði
grátandi upp með þá spurningu á
vörum „hvað verður þá um mig?“
Slík voru okkar tengsl.
Elsku mamma, ég svaf við hliðina
á þér síðustu næturnar, vakti yfir
þér og hélt í hendur þínar, strauk
þér og kyssti. Eitt af því síðasta sem
þú sagðir við mig er ég grét við
rúmstokk þinn var: „Góða vertu
ekki að gráta, þetta er ekkert sorg-
legt.“
Ég þakka fyrir allt. Hvíl þú í friði.
Ég vil í örfáum orðum þakka þeim
aðilum sem veitt hafa henni aðstoð.
Systur hennar tvær, Gunnur og Lo-
vísa, vinkonur hennar tvær, Sigrún
og Hanna Stína, saumaklúbbsvin-
konurnar sem í a.m.k. þrjú ár komu
á þriggja vikna fresti með kökur og
kræsingar og sátu við rúmið henn-
ar, þær voru margar sem veittu
heimilishjálp í gegnum árin, sérstök
kveðja til Þóru Einarsdóttur á bæjar-
skrifstofunni, hjúkrunarfólks á Heil-
sugæslustöð Seltjarnarness, hjúkr-
unarfólks frá Heisluverndarstöðinni
í Reykjavík á kvöldvakt, að ótöldum
öllum vinkonunum og nágrönnum
sem of langt væri að telja upp.
Kærar þakkir fyrir allt.
íris Gústafsdóttir.
Þetta varð einn af þessum dögum
sem geymast svo bjartir í minning-
unni. Það var sólríkur vordagur og
ég var ung og ástfangin. Ég var á
leið í veislu með unnusta mínum þar
sem ég átti að hitta fjölmarga ætt-
ingja hans í fyrsta sinn. Ég var með
kvíðahnút í maganum sem versnaði
til muna þegar hann sagði mér að
enginn vissi af komu minni. Ég var
sem sé boðflenna. Kvíðinn var auð-
vitað óþarfur, mér var tekið mjög
alúðlega en það var fyrst þegar ég
hitti Jónu Öllu, tilvonandi tengda-
móður mína, að hnúturinn í magan-
um fór að rakna. Hún sat þarna svo
glæsileg, brosti til mín, heilsaði og
sagði: „Ég get ekki rétt þér hönd-
ina, taktu bara í hana.“ Þá fyrst tók
ég eftir hjólastólnum, enda þótt ég
hafí vitað af honum.
Æðruleysi einkenndi hana öðru
fremur. Aldrei heyrðist hún kvarta
yfír grimmum örlögum sínum þó að
hún vissi hver framvinda sjúkdóms-
ins yrði, heldur tókst á við erfiðleik-
ana af stakri ró jafnóðum og þeir
komu upp. Það var helst þegar
barnabörnin bar á góma að hún tal-
aði um hve sér þætti leiðinlegt að
geta ekki verið eins og hinar ömm-
urnar, passað börnin, pijónað eitt-
hvað fallegt á þau eða faðmað þau
að sér.
Það sem vakti strax athygli mína
var áhugi hennar á fólki og um-
hverfí sínu. Hún flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum en átti auðvelt með
að fá fólk til að segja frá sjáflu sér
og sýndi daglegu lífi þess áhuga.
Fólk sóttist eftir félagsskap hennar
því að hún hændi alla að sér með
hlýju sinni og ró.
Ég veit að Jóna Alla hafði mikla
gleði af bamabörnunum sínum þeim
Halldóri Axel og Alexöndru. Þegar
ég kom í fjölskylduna fyrir þremur
árum bað hún um að mega vera eins
konar aukaamma fyrir Kolbrúnu
Ingu dóttur mína sem þá var ellefu
ára. Ein af síðustu myndunum sem
ég tók af Jónu Öllu er tekin fyrir
rúmum mánuði og sýnir hana og
Halldór Axel sem þá var fjögurra
mánaða. Hann liggur hjá ömmu
sinni og þau horfa hvort á annað,
brosa og spjalla saman.
Nú er lítill drengur á Akranesi
sem hlær og hjalar og skilur ekki
að amma hans er dáin. Hann mun
ekki eiga neinar minningar um hana
en við foreldrar hans eigum þær og
munum deila þeim með honum.
Mig langar til að kveðja tengda-
móður mína með litlu ljóði eftir Elías
Mar sem heitir „Mér er í mun“:
Mér er í mun að vita
hvort einnig þið
hafið komist að raun um það
þrátt fyrir allt
hversu jörðin er fógur
hlómur tungunnar nýr
haustið jafnfagurt vori
Iíf og dauði í sátt.
Þegar maður eiskar.
Blessuð sé minning Jónu Öllu.
Kristín.
Haust. Og garðflatir
grænar við qöinn fram.
En reyniviðarhríslur
rauðar, í gulu ljósi.
Samtímis deyja
ekki sumarsins grös og lauf.
Allt deyr
að eigin hætti.
Allt deyr
en óviss er dauðans tími.
Dauðinn er regla
sem reglur ná ekki til.
(Hannes Pétursson)
Það var á haustdögum 1954 að
hópur ungmeyja víðsvegar að af
landinu hóf nám í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur við Sólvallagötu. Þetta
var á þeim árum þegar svo var litið
á að kunnátta í matreiðslu, saumum
og húshaldi væri góð menntun og
þörf.
Meðal nemenda var Jóna Alla.
Hún var með þeim yngstu í hópnum
aðeins 17 ára. Há, ljóshærð og svip-
falleg stúlka. Hún kom frá útgerð-
arbænum Akranesi. Að henni stóðu
styrkir stofnar og bar hún jafnan
merki þess og þangað sótti hún alla
tíð styrk eftir að stormar lífsins tóku
að næða um hana. Á þessum vetri
bundust margar þessar ungu stúlkur
vináttuböndum sem aldrei hafa slitn-
að.
Nokkrum árum seinna fórum við
að hittast í saumaklúbb sem við
komum á laggirnar. Jóna Alla og
Gústaf byggðu hús á Látraströndini
á Seltjarnarnesi niður við sjóinn. Þau
áttu þar fallegt heimili. Þaðan sást
til Ákraness og minnumst við
margra hugljúfra kvöldstunda það-
an, Jónu Öllu að framreiða glæsilegt
veisluborð, börnunum hlaupandi um
og kvöldsólin glampandi á hafinu.
Seinna skildu leiðir þeirra hjóna
en alls staðar þar sem Jóna Alla bjó
sér heimili var að því staðið með
mikilum myndarbrag og smekkvísi.
Meðan bömin voru ung helgaði
hún heimilinu krafta sína. Seinna fór
hún að vinna utan heimilis. Um
fimmtugt greindist hún með hinn
illvíga sjúkdóm MND sem hefur nú
lagt hana að velli langt um aldur
fram. Langri baráttu er lokið sem
mikið hugrekki þurfti til að takast
á við, fyrst í hjólastól og síðan rúm-
föst. En hún barðist við veikindin
af þvílíku æðruleysi að uppgjafatónn
heyrðist aldrei. Én ekki má gleyma
því að hún stóð ekki ein. Hún átti
foreldra að, systur og vini sem
studdu hana með ráðum og dáðum.
Börnin hennar gerðu henni kleift að
búa heima.
Þó merkilegt megi virðast hélt
Jóna Alla alltaf sínu góða skapi,
glaðværð og skapstyrk. Litla barna-
barnið Alexandra var henni dýrmæt-
ur sólargeisli. Nú þegar hásum-
ardýrð er mest á landinu og dagur
er lengstur um Jónsmessuleytið fékk
hún að sofna í faðmi fjölskyldunnar
eins og hún óskaði.
Á skilnaðarstundu er okkur efst
í huga þakklæti fyrir þá gæfu að
hafa þekkt Jónu Ollu og átt hana
að vinkonu frá æskuárum. Hún batt
okkur saman fastari böndum.
Við trúum því að hún sé laus úr
viðjum líkamans og á ströndinni hin-
um megin bíði hennar bjartari heim-
ur. Blessuð sé minning hennar.
Saumaklúbburinn.
Á morgun er komið að kveðju-
stund, þá verður til moldar borin
vinkona okkar Jóna Alla Axelsdóttir.
Okkar kynni hófust á árinu 1990,
þegar hún fór að koma á MS-heimil-
ið. Hún var sterkur persónuleiki sem
átti gott með að umgangast fólk og
fá það til viðræðna eða bara að horfa
á myndband. Hún var alltaf gefandi
og leyfði okkur að taka þátt í sínum
uppákomum hvort sem það var
ferðasaga eða bara uppskrift úr eld-
húsinu hennar. Dugnaður hennar og
kraftur sýndi okkur að lífið hefur
upp á margt að bjóða enda þótt lík-
aminn sé farinn að gefa sig. Aldrei
var nein lognmolla þegar hún var
til staðar því öll hennar jákvæðni
smitaði út frá sér, oft tók hún að
sér sálusorgarahlutverið og fórst það
vel úr hendi.
Hennar síðasta heimsókn til okkar
verður okkur lengi í fersku minni.
Þá kom hún með aðstoð sjúkraflutn-
ingamanna með sitt hlýja viðmót og
fallega bros. Hún er „sönn dama“
eins og einn félaginn á heimilinu
sagði eitthvert sinn.
Elsku Jóna Alla, okkar bestu
þakkir fyrir það tækifæri að fá að
kynnast þér.
Við viljum votta börnum henanr
innilega samúð okkar um leið og við