Morgunblaðið - 30.10.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 30. OKTÓBER 1996 33, .
I
I
>
I
>
)
>
)
í
I
J
J
R
I
B
I
J
I
ð

MINNINGAR
+ Bjarnheiður
Ingimundar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 15. sept-
ember 1913. Hún
lést á Landspítalan-
um 21. október síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Þorbjörg Bjarna-
dóttir, f. 29.11.
1879, d. 1966, og
Ingimundur Hall-
grímsson, f. 6.9.
1875, d. 1962. Þau
fluttu sem land-
nemar í Laugardal
vorið 1919 og nefndu bæinn
sinn Litlahvamm. Eftir að
Bjarnheiður hóf sjálf búskap
bjó hún ásamt fjölskyldu sinni
á jörðinni. En Reykjavík stækk-
aði ört á þessum árum og hús
landnema urðu að vílqa. Þar
sem Litlihvammur stóð eru í
dag Goðheimar 12.
Hinn 11. maí 1946 giftist Bjarn-
heiður Jóni Jónssyni, f. 2.11.
1915, d. 24.12. 1981. Foreldrar
Jóns voru Jón Benediktsson og
Rósa Arnadóttir, búsett að Ein-
arsstöðum í Þingeyjarsýslu.
Synir Bjarnheiðar og Jóns eru:
1) Ingimundur Þorgrímur, f.
21.7. 1943, var kvæntur Elfu
Björnsdóttur, þeirra börn eru
Björn B. f. 8.7. 1969, búsettur
í París, og Bjarnheiður M., f.
Sjáið hvar sólin nú hnígur.
Svífur að kvöldhúmið rótt.
Brosir hún blítt er hún sígur.
Blundar sem foldar húms drótt.
Heyrið þér klukkur hún klingir við lágt.
Kallar í húsið aftansöng brátt,
klukka, ó, fær oss nú fró,
friðinn og heilaga ró.
(Steingrímur Thorst.)
Þessar ljóðlínur voru mikið
sungnar á æskuheimili Bjarnheiðar
í Litlahvammi. Þess vegna eiga þær
vel við þessi fátæklegu kveðjuorð
mín. Fundum okkar bar saman
fyrir rúmum 30 árum og því eru
minningamar orðnar margar á
löngum tíma. Við vomm ekki alltaf
sammála og greindi stundum á um
ýmis mál, enda báðar skapmiklar,
en ævinlega greri um heilt að lok-
um. Það er mér mikils virði að við
skildum sáttar og að hafa getað
rétt hjálparhönd í veikindum henn-
ar og baráttunni við elli kerlingu
þegar viljinn var annar en að láta
árin stjórna. Bjarnheiður var kjarn-
orkukona sem fékk vel að njóta sín
er Jón, eiginmaður hennar, lést
skyndilega á aðfangadag árið
1981. Hún hélt sínu striki og fór
í myndlistarskólann, en allt frá því
hún lærði teikningu hjá Ríkharði á
yngri árum hafði hugur hennar
staðið til myndlistarinnar. Hún
söðlaði þó um og fór að nota olíu-
málningu og krít. Bjamheiður fagn-
aði áttræðisaldrinum með því að
halda málverkasýningu og vissi ég
að hún sá eftir þeim myndum sem
hún seldi, því hún tengdist myndum
sínum sterkum böndum, enda hétu
þær allar eftir því fjölmarga sem
hafði merkingu í lífi hennar. Hún
var góð söngmær og söng til margra
ára í Laugameskómum og víðar.
Ég er sannfærð um að ef tækifærin
hefðu verið öðruvísi í uppvexti
Bjamheiðar og hún fengið að njóta
sín hefði hún náð langt með sinni
sterku sópranrödd, og pensilinn
milli sinna fímu fíngra.
Heiða var víðlesin og fróð. Hún
fylgdist vel með og hafði gaman
af sögum, sérstaklega ef einhver
vafasöm orð fléttuðust með. Hún
var góð eftirherma og tók ýmsa
fyrir, en alltaf á léttu nótunum. Hún
var góður ferðafélagi og hafði unun
af að skoða landið sitt. Hún hafði
einnig mikinn áhuga á fortíðinni og
sérstaklega frönsku byltingunni.
Draumur hennar rættist þegar hún
2.9. 1972, þjúkrun-
arnemi, sambýlis-
maður Björgvin
Sigurðsson. Ingi-
mundur átti fyrir
Ólaf Svan, f. 2.8.
1965, hans kona er
Emma Gísladóttir,
þeirra synir Gísli
Olafur og Jón Aðal-
geir. 3) Jón Gísli,
f. 17.10. 1946,
kvæntur Þóru Ein-
arsdóttur, þeirra
synir eru Jón Heið-
ar, f. 5.9. 1973,
nemi í Menntaskóla
Kópavogs, og Guðmundur Ein-
ar, f. 6.8. 1979, nemi í Iðnskóla
Reykjavíkur. Systkini Bjarn-
heiðar eru: 1) Ingileif, f. 1901,
d. 1962, 2) Margrét. f. 1910,
hennar maður var Ásgrímur
Ágústsson, látinn, þau eignuð-
ust fjórar dætur. 3) Guðrún, f.
1915, d. 1977t hennar maður
var Hörður Ólafsson, látinn,
þau eignuðust einn son, en fyr-
ir átti Guðrún eina dóttur, Ingi-
björgu Helgadóttur, f. 20.3.
1936. Hennar maður Jón Páll
Friðfinnsson. Þau eignuðust
tvær dætur; og Þorgrímur, f.
1903, d. 1933, ókvæntur og
barnlaus.
Útför Bjarnheiðar fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
fór til Parísarborgar og dvaldi í viku-
tíma hjá Bjössa, barnabami sínu.
Ekki spillti fyrir að nafna hennar
og Ingimundur voru með í ferðinni.
Hún las fyrir mig ferðasöguna og
ánægjan og gleðin skein úr andlit-
inu. Hún hafði góðan sögustfl.
Þegar við skiljum er margs að
minnast. Grýluleikir með bama-
börnunum, lestur og sögur að
ógleymdum öllum söngvunum og
jólalögunum. Það líður mér seint
úr minni þegar allir stóðu í hnapp
við gamla orgelið og sungu jóla-
sálmana, farið var í púkk og dreg-
ið í spil. Bjarnheiður var sam-
kvæmisdama og alltaf til í sprell.
Ógleymanleg em öll böllin hjá Fjár-
borg og þorrablótin. Ég er þakklát
fyrir okkar kynni og veit að vel
hefur verið tekið á móti henni á
þeim stað er við öll förum við leiðar-
lok á þessari jörð. Ég vil að end-
ingu koma á framfæri þakklæti til
starfsfólks Sunnuhlíðar fyrir að
búa henni gott heimili síðustu mán-
uðina og öllum þeim er veittu henni
stuðning í veikindum hennar.
Elfa Björnsdóttir.
Ein af fyrstu manneskjunum
sem ég man í æsku var Heiða
frænka. Systurnar Magga, Heiða
og Dúna bjuggu allar með fjöl-
skyldum sínum í Litlahvammi við
Engjaveg. Tvær þeirra em nú látn-
ar, Dúna fyrir tveimur áratugum
og nú Heiða. Þorgrímur, hálfbróðir
þeirra, lést 1933 og hálfsystirin
Ingileif 1962.
Heiða var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur. Foreldrar hennar,
Ingimundur Hallgrímsson og Þor-
björg Bjarnadóttir, voru bæði úr
Biskupstungum. Þau reistu sér bæ
í Laugardal í Reykjavík og kölluðu
Litlahvamm. Litlihvammur var
erfðafestujörð og þar var rekinn
smábúskapur, nokkrar kýr, hestur
og hænur og ræktaðar kartöflur.
Ingimundur afi vann alla tíð utan
heimilis. í Litlahvammi voru aldrei
mikil efni en þar ríkti kærleikur,
glaðværð og ást á listum og söng.
Því var þar gestkvæmt og það var
mikið sunguð í Litlahvammi. í
þessu mannbætandi andrúmslofti
ólst Heiða upp og það mótaði við-
mót hennar og áhugamál alla tíð.
í vöggugjöf fékk Heiða vænan
skammt af listfengi, prýðilega
söngrödd og myndlistarhæfileika.
Þegar ég var að alast upp í Litla-
hvammi áttu systurnar allar böm
á svipuðu reki. Þar ríkti eins konar
sameiginleg ábyrgð og umhyggja
fyrir börnunum. Ef ein systirin var
af bæ gengu aðrar í hennar hlut-
verk. Þessi umhyggja og áhugi
fyrir velferð okkar krakkanna frá
Litlahvammi var mjög ríkur þáttur
í hjarta Heiðu alla tíð. Hún hafði
alla ævi stóran og ástríkan faðm.
Ung fékkst Heiða við teikningar
og málun en síðan tók söngurinn
öll völd. Heiða hafði mjög góða
söngrödd, lærði söng og þjálfaði
rödd sína ámm saman. Hún söng
nánast alla ævi, í almennum kómm,
kirkjukómm, við jarðarfarir og
skemmtanir. Og ekki má gleyma
Systratríóinu sem þær systur
mynduðu á yngri árum og söng
víða á skemmtunum sem og í út-
varpi. Á efri ámm, þegar röddin
fór að gefa sig, sneri Heiða sér að
gömlu áhugamáli á nýjan leik og
tók að mála af miklum krafti. Hún
hélt nokkrar sýningar á verkum
sínum við góðar undirtektir og í
stofunni hjá mér hangir mynd
hennar af Vatnajökli á heiðursstað.
Það sem einkenndi Heiðu og er líka
einkennandi fyrir flesta niðjana úr
Litlahvammi er glaðværðin, hæfi-
leikinn til að sjá það spaugilega í
tilvemnni og hið skringilega í fari
náungans. Þær systur og ekki síst
Heiða hermdu miskunnarlaúst eftir
fólki sem þeim fannst sérkennilegt
á einhvern hátt, sögðu af því
skemmtilegar sögur, en allt þó í
græskulausu gríni.
Þegar við niðjamir úr Litla-
hvammi fómm á síðustu ámm að
hittast nokkuð reglulega á eins kon-
ar ættarmótum var Heiða oft hrók-
ur alls fagnaðar og þá var mikið
hlegið og sagðar mergjaðar
skemmtisögur og hrópað „gomm-
ona!“, en það var gleðiheróp Heiðu
og þýddi „nú er gaman“. Oft bauð
hún til veislu í „Riddarasalnum" sem
hún hafði innréttað í húsinu við
Álfhólsveg. Það var glæsileg vistar-
vera með gylltum þaklistum, mál-
verkum af riddumm og hefðarmeyj-
um og eftirprentun af Monu Lisu.
Þetta vom rómaðar veislur þar sem
menn átu, dmkku, vom glaðir og
sungu! Heiða hafði þann sið ámm
saman að bjóða ættingjum og vinum
í jólakakó á aðfangadags- eða jóla-
dagskvöldi. Á nokkmm þessum síð-
ustu jólum sýndi hún enn einn hæfi-
leikann sem hún hafði ekki flíkað
fyrr, það, að hún var mjög vel rit-
fær. Hún skrifaði stuttar en yndis-
legar hugvekjur sem tengdust lífinu
og jólunum í Litlahvammi, foreldr-
BJARNHEIÐ UR
INGIMUNDARDÓTTIR
Ma
um hennar, Ingimundi og Þor-
björgu, og systkinunum. Það mátti
stundum sjá blika á tár í augum
áheyrenda, þegar þessar hugvekjur
vom lesnar við ilm af kakói.
Heiða átti við heilsuleysi að
stríða framan af ævi. Hún gerði
þó alltaf grín að veikindum sínum
en heilsuleysi og andstreymi í lífínu
kallaði hún „bjak“. Ég er sannfærð-
ur um það að glaðværð hennar og
æðmleysi var aðalástæða þess að
hún náði heilsu á ný. Seinni hluta
ævinnar var hún ágætlega hraust
og bjó í góðu skjóli sonar sins, Jóns
Gísla, og Þóm, tengdadóttur
sinnar. Það er með miklum söknuði
sem ég kveð nú mína elskulegu
móðursystur, Bjarnheiði Ingimund-
ardóttur frá Litlahvammi. Farðu
vel, frænka mín góð, og málaðu
nú sem aldrei fyrr.
Steinar Harðarson.
Það munu vera um 40 ár síðan
við kynntumst Bjarnheiði og Jóni
í Litla-Hvammi. Sá kunningsskap-
ur hófst vegna vináttu sona okkar,
þeirra Jóns Gísla og Kristins, en
þeir hófu nám í sama bekk í Lang-
holtsskóla sjö ára gamlir. Vinátta
þeirra hélst æ síðan. Nánar kynnt-
umst við Jóni og Bjamheiði, Heiðu
eins og hún var alltaf kölluð, þegar
við fluttum í Goðheima 11 og þau
í Goðheima 12. Þar sem það hús
er var áður bærinn Litli-Hvammur.
Þar bjuggu Jón og Bjarnheiður tii
ársins 1964 og kenndu sig alltaf
við þann stað. Þegar svona stutt
var milli heimilanna myndaðist
mikill samgangur sem í upphafi var
vegna vináttu drengjanna.
Þau hjón Jón og Heiða héldu í
mörg ár þorrablót á heimili sínu.
Buðu þau þá nánustu vinum og
vandamönnum og vorum við hjónin
venjulega í þeim hópi. Spilað var á
gítar, sungið og skemmt sér fram
eftir nóttu. Heiða var þar hrókur
alls fagnaðar, enda hafði hún yndi
af söng og söng í kirkjukór.
Gaman var að fá þau Jón og
Heiðu í heimsókn í sumarbústaðinn
okkar í Grímsnesinu. Þau höfðu
bæði ákaflega gaman af að koma
á slíka staði og komast í snertingu
við náttúruna. Eftir kvöldmat
skemmtum við okkur fjögur við
söng og rabb fram eftir nóttu.
A aðfangadag jóla 1981 andaðist
Jón eiginmaður Heiðu, en hann
hafði átt við vanheilsu að stríða í
nokkur ár. Eftir lát Jóns bjó Heiða
ein í íbúð slnni við Álfhólsveg 43 í
Kópavogi í skjóli sonar síns og
tengdadóttur, sem bjuggu í sama
húsi. Eftir lát Jóns fór hugur henn-
ar að hneigjast að myndlist og fór
hún að prófa sig áfram á því sviði.
Eftir að hafa fengið tilsögn í mynd-
listarskóla fór hún að mála myndir»^_
af ýmsum gerðum. Meðal annars
málaði hún mynd af sumarbústað
okkar og gaf okkur. í tilefni af átt-
ræðisafmæli sínu efndi Heiða til
einkasýningar á málverkum sínum.
Aðra sýningu hafði hún haldið áður.
Að endingu þökkum við hjónin
Heiðu áratugalanga vináttu og all-
ar skemmtilegu samverustundirnar
og sendum sonum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Stefanía og Jón.
Okkur langar með þessum fáu
orðum að minnast ömmu okkar,
Bjarnheiðar Ingimundardóttur, eða
Heiðu eins og hún var kölluð.
Amma bjó í sama húsi og við alveg
frá þvi að við munum eftir okkur.
Það var okkur ómissandi, sérstak-
lega á okkar yngri árum. Það var
aldrei svo að við gætum ekki leitað
til hennar í hvaða erindagjörðum
sem var. Amma var ekki bara
amma, heldur mikill vinur okkar
og félaga okkar. Hún hafði sérstak-
lega gaman af því að bjóða okkur
til sín i mat eða kaffi og óskaði
oft eftir því að vinir okkar fylgdu
með. Hún hafði alltaf jafngaman^
af því að vita hvað á daga okkar
hafði drifíð og hvað við værum að
bralla í það og það skiptið.
Ommu var margt til lista lagt
og það heillaði okkur alltaf þegar
hún æfði sig í söngnum og eins
þegar hún bar fyrir sig pensilinn
við að mála.
Heimilið hennar ömmu ein-
kenndist mikið af áhugamálum
hennar og þar voru listaverkin,
málverkin mjög áberandi.
Ekki getum við bræður kvatfe**
ömmu án þess að minnast á það
hversu félagslynd hún var. Þegar
við vorum strákar var hún með
veislusal i kjallaranum heima sem
kallaður var Riddarasalurinn og
þar var oft glatt á hjalla og mann-
margt. Mjög spennandi var að
koma þangað inn. Við vissum að
eitthvað skemmtilegt var í vændum
þegar amma fór þangað niður til
að strjúka af húsgögnunum.
Elsku amma, við vonum að þér
líði vel á nýjum og framandi slóðum
og minningarnar um þig munu lifa
með okkur alla tíð.
Þínir sonarsynir,
Jón Heiðar og
Guðmundur Einar.
RADCREKJSLUR
LEGSTEINAR
A GOÐU VERÐI
10% staðgreiðslu
afsláttur
Stuttur afgreiðslufrestur
Frágangur á legsteinum
í kirkjugarð á góðu verði
Gronil
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI: 565 2707
LEiiap
TIL ALLT AO II MÁNAOA