Morgunblaðið - 30.10.1996, Blaðsíða 34

. .34 MIÐVIKUDAGUR 30. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
JÓFRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Tröllanesi,
Neskaupstað,
lést 19. þessa mánaðar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Gils Sveinþórsscn, Guðný Sigurðardóttir,
Magnús Sveinþórsson, Elísabet Jónsdóttir.
Bróðir okkar,
HANNIBAL Þ. GUÐMUNDSSON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 1. nóvember kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Hulda Ólafsdóttir Getz,
Kristján J. Ólafsson.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ELÍNBORG ÓLADÓTTIR,
Kleppsvegi 132,
Reykjavík,
lést aðfaranótt mánudagsins 28. októ-
ber.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hermann Sigurðsson,
Adda Hermannsdóttir, Ólafur Óskarsson,
Óli Jón Hermannsson,
Sigurður G. Hermannsson,
Hermann Hermannsson,
Katrín Hermannsdóttir,
EiríkurÁ. Hermannsson,
Valdimar O. Hermannsson,
Snorri G. Hermannsson,
Örn Hermannsson,
Helgi Magnús Hermannsson, Björk Baldursdóttir,
Gunnar Hermannsson, Sigrún Þorbjörnsdóttir,
Kristín E. Jónsdóttir,
Sigrún A. Ámundadóttir,
Fanney Jóhannsdóttir,
Kristfn Hjálmarsdóttir,
Sigurbjörg Pétursdóttir,
Sjöfn Guðnadóttir,
Guðlaug L. Brynjarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
SVANHILDUR MARGRÉT
JÓNSDÓTTIR,
sem andaðist á Sólvangi, Hafnarfirði,
21. október, verður jarðsungin frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn
31. október kl. 15.00.
Guðlaug Jónsdóttir, Haukur Bogason,
Þorleifur Jónsson, Jenny Lind Árnadóttir,
Bergur Jónsson, Gunnhildur Þorsteinsdóttir,
Unnur Simonar.
+
Kæru ættingjar og vinir!
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför
ÖNNU KRISTBJARGAR
KRISTINSDÓTTUR
frá Höfða,
Grýtubakkahreppi,
Vfkurgötu 6,
Stykkishólmi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Gunnarsson.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu hlýhug og samúð vegna fráfalls
HULDU M.
JÓNASDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyflækn-
ingadeildar 11a á Landspítalanum.
Aðstandendur
SVERRIR
G UÐMUNDSSON
+ Sverrir Guðmundsson
fæddist í Reykjavík 14. febr-
úar 1914. Hann lést á Landspít-
alanum 14. október síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Neskirkju 24. október.
Þegar mér barst fregnin af and-
láti Sverris Guðmundssonar, fyrr-
verandi aðstoðaryfírlögregluþjóns í
Reykjavík, setti að mér trega. Mér
varð ljóst að enn einu sinni hafði
sá sem öllu ræður tekið frá mér
góðan læriföður og vin.
Vinátta okkar náði aftur til árs-
ins 1958 þegar ég hóf starf hjá
Lögreglunni í Reykjavík. Sverrir
var einstakur heiðursmaður, gædd-
ur flestum þeim hæfileikum sem
prýða mega góðan lögreglumann
og foringja, enda greindur vel.
Það kom því engum á óvart þeg-
ar fyrrverandi lögreglustjóri Sigur-
jón Sigurðsson valdi hann til að
stýra nýstofnaðri umferðardeild við
embættið í mars 1960.
Hjá umferðardeild nýttust hæfí-
leikar hans vel og þótti með ólíkind-
um hve miklu hann kom í verk.
Sverrir var lögregluforingi af
gamla skólanum sem tók lögreglu-
starfíð alvarlega, fullur af áhuga á
því sem honum hafði verið treyst
fyrir. Hann var meðvitaður um
vald sitt og ábyrgð en fór einstak-
lega varfærnislega með það.
Sverrir stjórnaði ekki úr önd-
vegi, heldur var mitt á meðal
manna sinna, sem vinur, jafningi
og félagi. Hann gat þó einnig verið
harður í horn að taka, ef því var
að skipta, og stóð þá fast á sínu.
Hinsvegar var hann maður sátta
og vildi leysa vanda allra.
Ég ætla ekki hér að lýsa ævi-
ferli Sverris, læt það öðrum eftir.
Hinsvegar er margs að minnast.
Sem ungan mann langaði hann
m.a. að ganga menntaveginn en
af því varð þó ekki.
Það er heldur ekki sólskin lífsins
og unaðssemdir endilega, er skapa
manninn, heldur hretviðri og þraut-
ir. Mótlæti á ungum aldri er oft
hulin blessun. Sverrir sóttist eftir
fróðleik og bætti sér þannig upp
þá litlu menntun sem hann hafði
hlotið í æsku. Sverrir var einstak-
lega skemmtilegur félagi og vinur
og naut þess að vera til. Eitt var
þó framar öðru sem átti hug hans
og það var golfið. Á golfvellinum
var hann í essinu sínu og náði góð-
um árangri í þeirri skemmtilegu
íþrótt.
Sverrir lét af störfum hinn 1.
janúar 1984. Hann hélt þó áfram
sambandi við sína félaga og vini í
lögreglunni og kom reglulega á
lögreglustöðina við Hverfísgötu og
verður hans saknað þar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
er orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Ég votta fjölskyldunni samúð og
þakka Sverri samfylgdina í þessu
lífí. Ég bið góðan guð að vernda
góðan vin um alla eilífð.
Hilmar Þorbjörnsson,
aðstoðaryfirlögregluþjónn.
Sverrir Guðmundsson fv. aðstoð-
aryfírlögregluþjónn í umferðardeild
lögreglunnar í Reykjavík andaðist
á Landspítalanum að kvöldi 14.
október síðast liðins. Með honum
er genginn einn mætasti maður
landsins í umferðarmálum.
Sverrir fæddist í Reykjavík 14.
febrúar 1914. Hann hóf störf við
lögregluna í Reykjavík 1941 á
umbrotatímum. Hann var skipaður
varðstjóri í lögreglunni 1952 og
varð þá brautryðjandi í vegaeftirliti
lögreglunnar. Sverrir stóð að stofn-
un umferðardeildar lögreglunnar í
Reykjavík árið 1960 og var þá skip-
aður aðalvarðstjóri. Tók deildin til
starfa í gamla Skátaheimilinu við
Snorrabraut það ár og starfar enn.
Árið 1966 flutti umferðardeildin
með sinn mannskap, bifhjól og
vegalögreglubifreiðar í hina nýju
lögreglustöð við Hverfísgötu. Þá
var Sverrir skipaður aðstoðaryfir-
lögregluþjónn yfir umferðarmálum
lögreglunnar í Reykjavík og gegndi
því starfi þar til hann lét af störfum
og fór á eftirlaun árið 1984.
Þegar ég undirritaður gekk til
liðs við lögregluna í Reykjavík árið
1968, hófst ferillinn með setu á
skólabekk í Lögregluskóla ríkisins.
Þar kynntist ég Sverri fyrst, en
hann var þar kennari. Þessi bros-
hýri og skemmtilegi maður heillaði
mig og enn frekar hin unga lög-
regludeild hans, þar sem menn
voru á tækjum í umferð á Islandi
sem var í mótun og risastórt verk-
efni framundan. - Vorið 1969 hóf
ég starf hjá umferðarlögreglunni í
Reykjavík og var settur á gamalt
BMW lögreglubifhjól. Ég sætti mig
ágætlega við þetta þó hjólið væri
lítið og lélegt og vekti ekki al-
menna hrifningu meðal borgarbúa,
því ég hafði séð myndir af Sverri
á allskyns skellinöðrum í þágu lög-
reglunnar en fallegasta myndin af
honum var á Harley Davidson lög-
reglubifhjóli. Vonandi fær sú mynd
góðan sess í lögreglusafninu í
Árbæ.
Sverrir Guðmundsson taldi í mig
kjark og ég fékk til umráða nýtt
og stórt lögreglubifhjól, svokallað
drottningarhjól. Árin liðu, starfíð
var erfítt í ört vaxandi umferð, en
samstarfsmennirnir voru skemmti-
legir og starfssamir. Þeir eldri
sögðu mér það, að við stofnun
umferðardeildarinnar hefði verið
óþarfí að fletta upp í bifreiðaskrá
vegna bílnúmera, því Sverrir hefði
munað öll númer, eigendur, teg-
undir og árgerðir allra bíla í
Reykjavík. Hann hafði áður unnið
lögreglustörf í tengslum við Bif-
reiðaeftirlitið og hafði stálminni. -
Næstu yfirmenn Sverris voru þeir
Óskar Ölason yfirlögregluþjónn og
Siguijón Sigurðsson lögreglustjóri.
-1 miðjum hópi ungra og harðdug-
legra lögreglumanna á bifhjólum
og vegalögreglubifreiðum skynjaði
ég alvöru lífsins, en Sverrir var
tengiliður okkar við yfírstjórn lög-
reglunnar, sem lét okkur ávallt
fínna hve hlutverk okkar var mikil-
vægt í þágu þjóðfélagsins og við
unnum samkvæmt því.
Þessi káti og skemmtilegi braut-
ryðjandi í umferðarmálum á íslandi
sýndi á sér ýmsar hliðar í sinni
lögreglustjórn. Hann hafði á sínum
snærum öll leyfi fyrir framkvæmd-
um á eða í gatnakerfi höfuðborgar-
innar og gaf grænt ljós eða rautt
eftir atvikum. Sverrir gætti hags-
muna borgarbúa í hvívetna og
reyndi um leið að liðka til fyrir
verktökum, sem oft gengu lengra
en þeim var stætt á og fengu þá
bágt fyrir. - Okkur lögreglumenn-
ina sendi hann út og suður til
ýmissa verka og krafðist skilyrðis-
lausrar hlýðni og stundvísi. Eitt
skipti er okkur undirmönnum hans
minnisstætt, er einhver misskiln-
ingur varð um mætingu bifhjóla-
lögreglumanns á Kringlumýrar-
braut við Hamrahlíð. Lögreglumað-
urinn mætti ekki á staðinn en
Sverrir hitti hann síðar um kvöldið
inni á lögreglustöð. Hann ávarpaði
lögreglumanninn með þessum orð-
um: „Þakka þér fyrir að koma
ekki.“ Áminning yfirmannsins var
endanleg og náði rækilega til okkar
starfsmanna hans sem gleymum
þessu aldrei. Þessi athugasemd
Sverris Guðmundssonar lýsir því
betur en margt annað hve hispurs-
laus hann var og hjartahlýr, því
næsta dag hló hann með okkur að
þessu klúðri gærdagsins.
Sverrir stundaði sund og golf,
en hafði einnig gaman af að elda
mat. Ferðaðist töluvert erlendis
með konu sinni og þá oft til Kanarí-
eyja, en þangað sótti hann hita,
gott veður, golf og góða vini. Ég
hitti þennan vin minn einmitt fyrir
skömmu inni á ferðaskrifstofu, þar
sem hann lagði drög að ferð í góða
veðrið á Kanaríeyjum. - Næst þeg-
ar ég heyrði af honum var hann
lagður af stað í lengri ferð.
Ég sendi eiginkonu Sverris, Þór-
dísi Hjaltalín Jónsdóttur, dóttur
hans Sjöfn, barnabörnum, öðrum
ættingjum og vinum samúðar-
kveðjur.
Gylfi Guðjónsson,
Mosfellsbæ.
Ávallt leita á hugann minningar
þegar sterkur persónuleiki hverfur
af jarðlífí okkar. Sverrir Guð-
mundsson svili minni var sú per-
sóna sem gustaði af og tekið var
eftir í leik og starfi. Hann og Þór-
dís voru vinir systur minnar og
mágs en nánari kynni hófust þegar
ég fór á fjörur við mágkonu hans
Guðrúnu og við trúlofuðumst. Þá
var honum efst í huga að beina
huga ungs manns inn á góðar frí-
stundir. Það var á stríðsárunum
þegar kampar voru víðs vegar um
borgina og einn af þeim var Kamp
Knox þar sem í einum bragga var
aðstaða til að æfa bowling og ein-
hvern veginn tókst Sverri að fá
tíma fyrir okkur, kannski vegna
lögreglustarfsins. Þar sem ég var
kominn á bílaaldur var sjálfgefið
að leita til Sverris um kennslu á
bifreið og kenndi hann mér undir
bílpróf með ágætum 1944. Eftir
að við Guðrún giftum okkur bjugg-
um við á sama gangi og Sverrir
og Þórdís í húsi tengdamóður okk-
ar við Ásvallagötu í nokkur ár með
sitthvora dótturina sem voru fædd-
ar sama ár, þær Sjöfn og Ingi-
björg, og reynir þá oft á einstakl-
inginn í umburðarlyndi og þolin-
mæði.
Sverrir Guðmundsson var keppn-
ismaður í starfi og leik, þegar hann
byijaði á einhveiju vildi hann skila
því með reisn. Við hjónin áttum
þess kost að fylgjast með og verða
„heiðursfélagar" í briddsklúbb sem
Sverrir skipaði ásamt Gunnari
Magnússyni, Jóni Guðlaugssyni og
Ólafi Kristmannssyni. Þar átti ég
oft kost á að leysa af fjórða mann,
það var oft fjör í sögnum og mönn-
um hitnaði í hamsi en ávallt var
sátt um úrslit þegar upp var stað-
ið. Það var margt sem klúbbfélagar
höfðu áhuga á á þessum árum,
meðal annars var farið í dansskóla
til Hermanns Ragnars í einkatíma,
svo og ógleymanlegar hálendisferð-
ir og þegar maður sér á skjánum
fréttir af hlaðborðum upp á jöklum,
hvarflar hugurinn til þeirra ferða
því þar voru hlaðborðin glæsileg
er áð var meðal annars á Hveravöll-
um, Landmannlaugum, Eldgjá og
víðar. Ekki var látið þar við sitja
í félagsstarfi klúbbsins því að á
nýársdag í þó nokkur ár var farið
á nýársfagnað á Hótel Sögu sem
var með glæsilegustu samkomum
í borginni á þeim árum. Þá kom
golfíþróttin í líf þeirra hjóna og þar
fann Sverrir sig vel sem og sást
fljótt á því er verðlaunagripir fóru
að fylla hillur og veggi á heimili
þeirra. Þegar félagsstarf á huga
manns í ákveðinni íþrótt verður oft
minna um samgang en þá aðallega
hist við mannfagnað innan fjöl-
skyldunnar og ávallt mælti Sverrir
til mín við þau tilefni „Hvað seg-
irðu?“ eða „Hvernig hefur þú það,
Jóndi minn?“ jafnvel þótt ég hafí
verið kaldur í kærleikanum.
Við Guðrún vottum Þórdísi,
Sjöfn og barnabörnum innilegustu
samúð með ósk um að hinn hæsti
höfuðsmiður styrki þau og blessi.
Veittu Jesú þá miskunn' mér,
meinleysis skrýddur klæði,
þjóni ég látlaust í tryggðum þér
með trú ,von og þolinmæði.
Réttlætisskrúða skartið þitt
skini á sálu minni,
þó líf hér linni.
Eins láttu holdið einnin mitt
afklæðast þijósku sinni.
(H.P.)
Jón Magnússon.