Morgunblaðið - 25.01.1997, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 1997 37^
SIGRÍÐUR
SVEINBJÖKNSDÓTim
+ Sigríður Svein-
björnsdóttir
fæddist 30. maí
1914 á Þórshöfn á
Langanesi. Hún
lést 18. janúar síð-
astliðinn á dvalar-
heimiiinu Nausti á
Þórshöfn. Foreldr-
ar Sigríðar voru:
Sveinbjörn Krist-
ján Jónsson, f.
10.11. 1866, d. 4.5.
1930, og Kristín
Stefánsdóttir, f.
17.4. 1871, d. 15.2.
1917. Systkini:
Stefán, Anna, Járnbrá Kristín,
Friðrik, Steinþór og Jón. Fyrri
maki Sigríðar var Sigurður
Hans Johannssen frá Færeyj-
um. Börn Sigríðar og Sigurðar
eru: 1) Gunnar Jóhannsson, f.
31.3. 1931, maki Elín K. Sig-
mundsdóttir, þau eiga 3 börn.
2) Sveinbjörn Kristján Joensen,
f. 31.5. 1932, hann á 8 börn,
maki Guðný Jósefsdóttir. 3)
Dagbjartur Hansson, f. 11.9.
1933, maki Anna Lilja Stefáns-
dóttir, þau eiga 3 börn. Síðari
maki Sigríðar var Sigfús Krist-
jánsson, f. 31.7. 1896 á Rifi á
Melrakkasléttu, d. 10.6. 1968 á
Akureyri. Börn Sigríðar og Sig-
fúsar eru: 1) Þórdís Vilborg, f.
10.9. 1936, maki Richard Þor-
geirsson, þau eiga
tvo syni. 2) Gerður,
f. 6.6. 1939, hún á
tvær dætur, maki
Karl Sesar Sig-
mundsson. 3) Bára,
f. 8.7. 1940, átti
dóttur áður, maki
Sigurður Skúli Frið-
riksson, látinn, þau
eiga sjö börn. 4)
Kristján, f. 13.9.
1944, maki Ingunn
Tryggvadóttir, lát-
in, þau áttu þijú
börn, maki Natalía
Kravtchouk. 5)
Anna Aðalbjörg, f. 27.10. 1945,
maki Pétur Valdimarsson, þau
eiga þijú börn. 6) Hreinn, f.
19.10. 1947, hann á tvö börn.
7) Þórkatla, f. 14.9. 1948, maki
Jón Guðmundsson, þau eiga
þijú börn. 8) Sigfús, f. 27.1.
1952, maki Árnína Krístín Jóns-
dóttir, þau eiga eina dóttur. 9)
Ævar, f. 26.8.1953, hann á tvær
dætur. 10) Bergþór Heiðar, f.
9.8. 1954, maki Hulda María
Þorbjörnsdóttir, þau eiga þijá
syni. Ömmubörn eru 43,
langömmubörn 60 og langa-
langömmubörn 2, alls 118 af-
komendur.
Útför Sigríðar fer fram frá
Raufarhafnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Amma Sigga er dáin. Þessa frétt
fékk ég á laugardagskvöldið. Þessi
frétt kom mér á óvart, þó að amma
væri búin að vera veik um tíma.
Maður er aldrei undirbúinn til að
kveðja ástvini sína.
Minningarnar fóru að streyma
þegar ég fór að hugsa um þessa
góðu konu sem hafði verið stoð mín
og stytta í uppeldi mínu. Ég ólst
upp hjá henni ásamt móður minni
frá unga aldri. Amma Sigga var
alltaf til staðar er ég kom heim úr
skólanum og voru það ófá kvöldin
sem við sátum og spiluðum eða
spjölluðum saman, alltaf var amma
Sigga tilbúin að gefa mér tíma og
spjalla við mig. Amma átti 13 böm
og voru tveir yngstu drengirnir eft-
ir heima þegar ég kem til hennar
ásamt móður minni svo það má
segja að ég væri 14. barnið henn-
ar. Ég var tveggja ára er ég kom
fyrst í Bergholt til ömmu, og var
afi Sigfús þá enn á lífi, en hann
átti við veikindi að stríða og dó
hann þegar ég var um fjögurra
ára. Ég var hjá ömmu Siggu upp
frá því að frátöldum tveimur árum
sem ég var í skóla í Reykjavík.
Oft var gestkvæmt í Bergholti
og mikið líf og fjör. Þó lítið væri
um pláss, var alltaf hægt að breiða
dýnur á gólfíð svo fólk gæti sofíð.
Ég man að ekki var það sjaldgæft
að stofan og eldhúsið væri þakið
af fólki sem svaf á gólfinu í svefn-
pokum. Oft var spilað á gítar og
sungið fram eftir kvöldi þegar börn-
in og barnabörnin voru í heimsókn
og mikið var skeggrætt, þegar allir
komu saman. Amma var mikið fyr-
ir að ferðast og hafði mikið gaman
af að keyra í bíl, því fljúga vildi
hún ekki. Það stöðvaði hana ekkert
þótt hún væri tvisvar búin að lenda
í bílslysi og slasast talsvert í bæði
skiptin. Hún var ekki kölluð Flökku-
Sigga fyrir ekki neitt. Það er ótrú-
legt hvað lagt er á suma, amma
var búin að lenda í ýmsu um dag-
ana. Bergholt var búið að brenna
til kaldra kola meðan amma bjó í
því með 13 böm, en sem betur fer
slasaðist enginn. Afi byggði Berg-
holt aftur á einni hæð og var það
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir og dóttir,
RAGNHILDUR TEITSDÓTTIR,
andaðist 23. janúar.
Benedikt Gröndal,
Ágúst Már og Anna Guðný
Guðný Ó. Halldórsdóttir.
t
Elskulegur faðir okkar, tegdafaðir, afi
og langafi,
GUIDO BERNHÖFT
Garðastræti 44,
lést á Landakotsspítalanum fimmtu-
daginn 23. janúar.
Örn Bernhöft, Svava P. Bernhöft,
Ragnar V. Bernhöft,
Kristin Bernhöft, Pétur Orri Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabarn.
mun minna en áður. Afi byggði það
á gamla grunninum.
Það var ekki mikið um þægindi
í Bergholti, ekkert rennandi heitt
vatn, heldur var stór pottur með
heitu vatni á eldavélinni sem var
olíueldavél. Ekkert bað var né
sturta og man ég það vel að ég fór
oft til frænku minnar í bað. Það
voru ekki fáar nætumar sem amma
og mamma vom andvaka, því þegar
vont var veður, höfðu þær stundum
kveikt á vélinni til að hafa sæmileg-
an hita um morguninn, en það var
hætta á að kviknaði í vélinni, því
var oft slökkt á kvöldin og þá var
oft napurt að vakna á morgnana
og klæða sig til að fara í skólann.
Það var mikill munur þegar tengda-
sonur ömmu lagði rafmagn í húsið
og maðurinn minn setti heitt vatn
í húsið, en þótt ótrúlegt sé er það
ekki svo langt síðan og naut amma
þess ekki nógu lengi því hún datt
og braut sig og upp frá því fór
henni að hraka. Ýmsir sjúkdómar
fóru að gera vart við sig sem höml-
uðu hreyfigetu hennar, fór það mjög
illa í ömmu, því hún elskaði að
hreyfa sig og var kvik og snögg í
hreyfingum og mátti síðan allt í
einu lítið hreyfa sig því þá gekk
hún upp og niður af mæði. Ég flutti
suður þegar ég byijaði í framhalds-
skóla, en ég kom alltaf á sumrin
og hafði alltaf reglulegt samband
við ömmu Siggu. Það var ömmu
erfitt þegar mamma flutti tii mín
suður. Amma var mjög hrifin af
langömmubömum sínum og var
alltaf að spyija okkur hvenær við
kæmum norður. Svo þegar veikind-
in fóru að heija á fór amma til
Vestmannaeyja til dóttur sinnar, en
heimahagarnir toguðu alltaf í hana.
Hún fór aftur norður og samþykkti
loks þegar hún sá að hún gat ekki
lengur verið ein, að fara á dvalar-
heimilið Naust á Þórshöfn. Þar var
hugsað vel um hana. Hún átti þijú
börn á Þórshöfn sem heimsóttu
hana reglulega. Ég hitti ömmu
Siggu síðast í ágúst í sumar, við
komum til hennar eftir ættarmót
sem haldið var á Raufarhöfn. Þá
var hún orðin það veikbyggð að hún
treysti sér ekki til að vera með.
Þegar ég heimsótti hana leit hún
ljómandi vel út. Þá sá hún í fyrsta
sinn yngsta bamið mitt og var hún
n\jög hrifin að fá að sjá hann. Ég
þakka guði fyrir að fá að hafa hitt
hana í sumar og eiga stund með
henni. Ég hefði viljað fá að hafa
hana lengur, en þó vildi ég heldur
ekki að hún þyrfti að þjást. Ég er
þakklát fyrir að hún fékk að sofna.
Minning þín mun alltaf lifa með
mér, elsku amma mín, og ég bið
guð að passa þig fyrir mig. Við
sjáumst hinumegin, ástkæra amma
mín.
Sveinbjörg, Magnús, Helgi,
Gerður Lind og Guðbjartur.
KaUið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku amma.
Okkur langar að minnast þín með
þessum fátæklegu orðum. Þær eru
margar minningarnar sem renna í
gegn um huga okkar á þessari sorg-
arstundu. Alltaf mætti okkur hlýja
og gleði, sem geislaði af þér þegar
við komum heim í Bergholt til þín.
Það var eins og við værum komin
aftur í tímann, því að þú hafðir
hvorki rafmagnshita né rennandi
heitt vatn. Hlýjast var í eldhúsinu
hjá þér, þar sem þú hafðir olíuelda-
vél sem hitaði upp húsjð, og yljaði
gestum og gangandi. í þessu íitla
húsnæði og við þennan þrönga kost
ólst þú upp þín 13 börn og eitt
barnabam. Flestar hittum við þig
í síðasta sinn á dvalarheimilinu
Nausti á Þórshöfn í sumar sem leið.
Þar vorum við saman komin í til-
efni 100 ára fæðingarafmælis afa
heitins, sem haldið var á Raufar-
höfn. Þá var heilsu þinni farið að
hraka, og þess vegna gast þú ekki
verið með okkur þar. *
Elsku amma, nú er þrauta-
göngunni lokið, og þú hefur fengið
hvíldina. Við þökkum þér allt sem
þú varst okkur og gafst okkur. Við
vitum að hann afi tekur vel á móti
þér. Minningin mun alltaf lifa með
okkur.
Guð blessi minningu þína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Gunnrún, Sveinbjörg,
Margrét, Svandís, Hildur,
Helena, Guðlaug, Sigríður,
Ellý og fjölsk.
Elsku amma Sigga.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði, jp
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, okkur systkinin
langar til að þakka þér allar þær
yndislegu stundir sem þú gafst okk-
ur, þegar þú spilaðir við okkur,
læddir góðgæti í munn, sokkana
og vettlingana sem þú gafst okkur
og hafa hlýjað litlum höndum o^
fótum. Megi góður Guð geyma þig.
Minning þín mun lifa.
Þín langömmubörn,
Davíð Smári, Björgvin,
Auður Ósk og Bjarki
Hlynsbörn.
ÞORSTEINN
FRIÐRIKSSON
+ Þorsteinn Frið-
riksson var
fæddur á Hálsi í
Svarfaðardals-
hreppi í Eyjafirði
9. september 1945.
Hann lést á Akur-
eyri 18. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Þorsteins voru
Friðrik Magnússon
og Guðrún Jónína
Þorsteinsdóttir.
Þorsteinn kvænt-
ist 16. júní 1967
Valgerði Bene-
diktsdóttur, f. 26.5.
1947. Þau slitu samvistir. Börn
Þorsteins og Valgerðar eru
Arnar, f. 10.10. 1967, og Guð-
rún Björk, f. 17.8. 1972.
Þorsteinn nam _ viðskipta-
fræði við Háskóla íslands árin
1965-67. Hann vann sem skrif-
stofumaður hjá ýmsum fyrir-
tækjum á Akureyri frá 1967,
var starfsmaður hjá Árveri hf.
á Árskógsströnd 1988-91 og
aðstoðarlagerstjóri hjá Efna-
verksmiðjunni Sjöfn á Akureyri
frá september 1991.
Útför Þorsteins verður gerð
frá Möðruvallakirkju í Hörgár-
dal í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
Vel á þessi fullyrðing skáldsins
við um skólafélaga. Að hausti drífur
þá að skóla. Úr ýmsum áttum. Frá
ýmsum stöðum. Með ólíkan bak-
grunn, en með eitt og sama markið.
Að heilsa nýjum skóla, nýjum skóla-
félögum. Ganga á hólm við ný verk-
efni, menntast og þroskast. Verða
hæfari til að stunda það
lífsstarf sem framtíðin
ber í duldu skauti sér.
Þannig er lífið. Hvert
haust er heilsast við
skóladyr. Að vori er
kvatt. Nær sjáumst við
aftur. Að hausti? Á tíu
ára stúdentsafmælinu?
Á tuttugu og fimm ára
afmælinu, ef til vill líka
þá fímmtíu ár eru liðin
frá því hvítur kollur
smeygði sér í gegnum
myndavélalinsuna hans
Eðvarðs Sigurgeirsson-
ar þegar hann myndaði
hópinn í Lystigarðinum, með Vaðla-
heiðina í baksýn.
Frá því sá dagur rann hefur
mikið vatn runnið til sjávar. Sagt
hefur verið að enginn ráði sínum
næturstað. Ærið er satt í þeirri
fullyrðingu. Stúdentahópurinn sem
brosti með hvíta kolla við veröld-
inni vorið 1965 hefur dreift sér um
víðan heim. Sumir hérlendis, aðrir
erlendis. Ekki réðu þeir allir sínum
næturstað. Eigi heldur gekk það
allt eftir sem áformað var, né held-
ur gáfust allir þeir dagar sem ósk-
að var til að gæfa og gjörvileiki
mætti njóta sín. í þennan hart nær
hundrað stúdenta hóp eru komin
skörð. Vinir sem heilsuðust og
kvöddust við fornar dyr Mennta-
skólans á Akureyri hafa horfið yfir
móðuna miklu. I dag er einn þess-
ara vina okkar kvaddur frá kirkju
þess staðar, Möðruvöllum, sem ól
af sér Norðanskólann.
Þorsteinn Friðriksson.
Hann kom utan úr Möðruvalla-
sókn, frá bænum Bragholti þar sem
bú foreldra hans stóð. Glaður og
reifur gekk hann menntaveginn með
okkur. Hann var félagslyndur, ekki
síst með þeim félögum sínum, Sverri
Kristinssyni, Daða Þorgrímssyni og
Gylfa Jónssyni. Þessir fijórir sáust
einatt saman. Ákváðu hlutina sam-
an, lásu saman, skemmtu sér sam-
an. Sá tími kom að Þorsteinn varð
ástfanginn af skólasystur sinni Val-
gerði Benediktsdóttur, sem síðar
varð eiginkona hans. Þau bjuggu
sinn búskap á Akureyri. Þar fæðast
þeim börnin Amar og Guðrún.
ár liðu fóru veikindi að gera Þor-
steini lífsgönguna torsótta. En hann
vildi áfram. Beitti upp í veðrið þeg-
ar hann gat. En réð ekki alltaf sín-
um næturstað. Hann vann hluta-
starf síðustu árin. Á stundum hvarf
hann í skjól sjúkrahússins og þeirrar
alúðar er hann vissi að beið hans
þar þegar andblástur tilverunnar
varð honum um megn. Þar veittist
honum styrkur og vilji á ný til að
takast á við dagleg verkefni. En
mitt í allri þessari baráttu sem hann
háði af öllu því þreki sem hann átti
til er lífsljósið hans slokknað.
Skyndilega og óvænt. Við, gömlu
skólafélagamir hans, finnum fyrfy
sorg í hjartanu, finnum að skaiU
hefur verið höggvið í fomar raðir
okkar. Fomar en þó ekki fymdar.
Við höfum ætið haldið saman Norð-
anmenn. Það er eitt af okkar
menntamerkjum. Því finnum við til
þegar við höldum ekki lengur í Þor-
stein Friðriksson.
Við aldraða foreldra Þorsteins,
böm hans, ættingja og aðra vini
viljum við segja þetta.
í minningu okkar vakir mynd af
góðum og einlægum dreng, skólafé-
laga og vini. Þá mynd munum við
geyma, þá mynd er ljúft að skof^
er við komum saman til að rifja upp
gömul kynni.
Guð blessi kveðjustund ykkar í
hinum aldna helgidómi Möðmvalla
og orðið Hans sterka huggi ykkur
og styrki. Megi góður Guð leggja
ykkur likn sína og blessun.
Fyrir hönd samstúdenta frá
Menntaskólanum á Akureyri 196ý?T~
Sr. Gylfi Jónsson.