Morgunblaðið - 06.03.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 6. MARZ 1997 39
Sagt hefur verið að sum andlát
valdi manni mikilli sorg, en önnur
djúpum trega. Þegar Bjössi
hringdi í mig mánudagskvöldið 24.
febrúar sl. og sagði mér látið henn-
ar Erlu fann ég fyrir trega, en um
leið gleði yfir því að þrautagöngu
hennar var lokið. Hún hafði dvalið
á sjúkrahúsi síðan í byijun janúar,
af völdum blóðtappa við heila. Hin
síðari ár hefur heilsa hennar verið
léleg, hún hafði þó náð sér ótrú-
lega vel eftir áfall sem hún fékk
fyrir tæpum fjórum árum.
Mínar fyrstu bernskuminningar
eru tengdar Erlu föðursystur
minni. Þá bjuggum við öll í gamla
húsinu, sem svo var kallað, ég
ásamt foreldrum mínum, afa,
ömmu og Erlu. Þetta var yndisleg-
ur tími og mér hefur sjálfsagt
fundist að svona ætti það alltaf
að vera, naut þess að vera eina
barnið fyrst um sinn, sem allir
léku við. Þess vegna var ég ekk-
ert yfír mig hrifin þegar Erla kom
með mannsefnið sitt, hann Bjössa,
og kynnti fyrir mér. Hann hefur
oft minnst þess að ég hafí sagt
við hann með áherslu í röddinni,
að ég ætti Erlu ein.
Erla ólst upp á Auðunarstöð-
um á mannmörgu heimili, systk-
inin voru sjö og auk þess var þar
á heimilinu vinnufólk eins og þá
tíðkaðist. Kímnigáfa og gaman-
semi hefur löngum einkennt fólk
af Auðunarstaðaætt og óhætt er
að segja að Erla og systkini henn-
ar hafi ekki farip varhluta af
þeim eiginleika. Ógleymanlegar
eru sögurnar, sem við systkinin
fengum að heyra frá æskudögum
þeirra. Alltaf gátum við hlegið
jafnmikið að þeim, þótt við vær-
um löngu farin að kunna þær
utan að.
Erla og Bjössi hófu búskap á
Auðunarstöðum vorið 1945, en
foreldrar okkar bjuggu á hinum
helmingi jarðarinnar. Mikill sam-
gangur var á milli heimilanna,
einnig eftir að fjölskyldumar voru
komnar í sitt hvort húsið. Oft
skruppum við systkinin út í hús
til Erlu og Bjössa og vorum þá
kannski ekki alltaf fljót í ferðum.
Einnig er okkur eldri systrunum
minnisstætt þegar við fórum upp
á loft í gamla húsinu og fengum
að skoða í kommóðuna hennar.
Þar voru nú margir dýrgripirnir,
sem gaman var að sjá. Fleira rifj-
ast upp frá því við vorum litlar,
m.a. þegar Bjössi var að heiman
næturlangt, þá fékk Erla okkur
til að sofa hjá sér. Það var ekki
svo lítið ábyrgðarstarf, því auðvit-
að vorum við að passa hana!
Mikil glaðværð ríkti ætíð í
kringum Erlu, hún var afar hlátur-
mild og því ekki skrítið að fólk
sæktist eftir návist hennar. Átti
það jafnt við unga sem aldna. Með
glettnissvip og hlýlegu viðmóti
tókst henni að vinna allra hylli,
hvort sem var heima eða heiman.
Mikill gestagangur var á heimili
þeirra, bæði af frændfólki og vin-
um, og var öllum tekið þar af
miklum rausnarskap.
Að leiðarlokum eru færðar inni-
legar þakkir fyrir samfylgdina og
umburðarlyndið við okkur krakk-
ana í syðra húsinu, því eins og
Lóa systir okkar orðar það, þá var
aldrei öðru að mæta hjá Erlu
frænku en þolinmæði, skilningi og
hlýju meðan við vorum yngri og á
seinni árum góðvild og ræktar-
semi, sem börn systkina minna
fengu jafnframt að kynnast.
Við kveðjum hana með orðum
skáldsins:
Hver minning dýrmæt peria að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærieikur í verid var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Bjössi minn, ykkur Stínu og fjöl-
skyldu hennar sendum við, ásamt
móður okkar, innilegar sambúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning góðr-
ar konu.
Fyrir hönd okkar systkinanna.
Stella.
ODDNÝ GZJÐRÚN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Oddný Guðrún
Sigurðardóttir
fæddist í Helli,
V estmannabraut
13B í Vestmanna-
eyjum, 28. ágúst
1927. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 26. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Gíslason,
f. 8.6. 1885, d. 8.6.
1951, og Oktavía
Guðný Guðmunds-
dóttir, f. 5.10. 1893,
d. 22.10. 1980.
Systkini Oddnýjar eru Elsa
Dórothea, f. 4.11. 1922, Guð-
mundur Vignir, f. 20.12. 1933,
d. 5.11. 1978.
Oddný Guðrún varð ekkja
31.1.1951 eftir Ágúst Eiríksson
Hannesson, f. 2.8. 1927, frá
Hvoli, Vestmannaeyjum. For-
eldrar hans voru Hannes Hans-
son og Magnúsína Friðriksdótt-
ir. Ágúst fórst í flugslysi með
Glitfaxa. Guðrún og Agúst áttu
þijár dætur þá og von á bami.
1) Guðrún Helga, f. 18.9. 1944,
gift Stefáni Þ. Sigurðssyni, f.
12.2. 1942, og eiga þau þijú
börn, Aldísi, Asgeir Orvar og
Oddnýju Guðrúnu. En Helga
átti dóttur áður, Hafdísi, hún
er látin. 2) Magnúsína, f. 20.3.
1946, gift Kristjáni Gunnari
Ólafssyni, f. 22.8. 1945, og eiga
þau þijár dætur, Ágústu, Ástu
og Helgu. 3) Oktavía, f. 13.6.
1947, gift Karli
Kristensen, f. 12.1.
1947, og eiga þau
einn son, Guðmund
Vigni. Oktavía _ á
einn son áður, Ág-
úst. 4) Óskírð, f.
13.5. 1951, d. 20.6.
1951. Guðrún eign-
aðist dóttur, Önnu
Maríu. Anna María
er f. 2.9. 1960, faðir
Valtýr Guðmunds-
son, gift Jóni B.
Hermannssyni, f.
15.10. 1957, og eiga
þau tvær dætur,
Erlu og Hafdísi. Hinn 13.5.1967
giftist Oddný Gunnari Gísla
Halldórssyni, f. 13.8. 1924, frá
Hafnarfirði. Foreldrar Gunn-
ars voru Halldór Guðmundsson
og Amalía Gísladóttir. Dóttir
Oddnýjar og Gunnars er Haf-
steina Gunnarsdóttir, f. 19.8.
1967, sambýlismaður Helgi
Bentsson, f. 2.1. 1962, þau eiga
einn son, Gunnar Bent, og von
á öðru bami í júlí.
Oddný og Gunnar bjuggu all-
an sinn búskap á Álfaskeiði 88
í Hafnarfirði. Oddný vann í
Hraðfrystistöðinni í Vest-
mannaeyjum og á sumrum á
Hótel Garði í Reykjavík. Eftir
að hún fluttist suður vann hún
mörg ár á Hótel Loftleiðum.
Afkomendur Oddnýjar eru 36.
Útför Oddnýjar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Nú þegar ég kveð þig, elsku
mamma, styrkja góðar minningar
mig í sorginni. Við eigum margar
góðar frá síðasta ári. Þegar þú
varst orðin nokkuð veik löbbuðum
við göngubrúna yfir Kringlumýrar-
braut, sú stund er mér ómetanleg.
Þú minntist ekki á veikindi held-
ur hélst alltf þinni reisn og því var
baráttan léttari fyrir okkur öll. Því-
líkt jafnaðargeð. Við minnumst þín
sem einstakrar glæsihetju. Mér er
ofarlega í huga tíminn sem við Jón
og Erla bjuggum hjá ykkur Gunn-
ari. Við sátum svo oft á kvöldin og
ræddum lífið og tilveruna á léttum
nótum. Það var ekki þinn stíll að
tala um erfíðleika og þess háttar,
þú talaðir frekar um kóngafólk,
forseta, leikara og þá helst Elisabet
Taylor; við munum ávallt kalla hana
vinkonu þína. Það hefur ávallt fylgt
Hellisættinni að minnast ekki á ald-
ur og þá alls ekki eftir 67 ára, mér
fannst oft eins og þú kviðir fyrir
að verða lögleg eins og þú sagðir.
En örlögin höguðu því svo að á 67
ára afmælisdeginum varstu á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur. Og ný-
kommnar fréttir af sjúkdóminum
ógurlega. Fyrstu hugsanir mínar
þá voru, veik, getur ekki verið al-
varlegt. Hún sem er kletturinn sem
veitir okkur skjól. Á þessum tíma-
mótum hætti hún að vinna á Hótel
Loftleiðum en þar naut hún sín svo
vel, góður andi og skemmtilegt fólk.
Þú hefur kennt mér svo margt,
elsku mamma, t.d. að njóta augna-
bliksins, fara mjúkum höndum um
hamingjuna því hún er að láni.
Elsku Gunnar, guð gefi þér
styrk. Tilgangslaust er að ætla sér
að skilgreina ástæður fyrir sálark-
völ. Ekki verður aftur snúið. Engir
töfrar fá breytt því sem gerst hef-
ur, ekki heldur ásakanir af neinu
tagi. Hvenær sem áhyggjur þjaka
þig skaltu einbeita huganum að
því sem getur veitt þér ánægju á
líðandi stund, þó í litlu sé. Gefðu
þér tíma til að læknast. Haltu ró
þinni.
Eins og ég hef margoft sagt við
þig, elsku mamma, hvað ég er
heppin að þú skildir eiga mig.
Hafðu þökk fyrir allt.
Þín
Anna María.
Nú er elskuleg móðir mín látin,
en hún gaf mér svo mikið í lífinu.
Vakna þá endurminningar sem eru
mér svo kærar. Ég man hvað mér
þótti vænt um að hún skyldi geta
verið með okkur síðastliðið vor
þegar við eignuðumst drenginn
okkar. Við vorum þá svo lánsöm
að geta búið í íbúðinni við hliðina
á foreldrum mínum og kom þá
glöggt í ljós dugnaður hennar í
erfiðum veikindum.
Oft sátum við saman í eldhúsinu
hennar og hún sagði mér sögur frá
Vestmannaeyjum frá því hún var
ung. Hún var skemmtileg og glæsi-
leg kona og hugsaði ávallt mjög
vel um útlit sitt. Eins var heimili
hennar alltaf hreint og fágað.
Elsku mamma mín, ég þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig, Helga og Gunnar Bent. Hvíl
þú í friði og góður Guð geymi þig.
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Kveðja frá dóttur,
Hafsteina Gunnarsdóttir.
í sjúkdómsstríði móður minnar
kynntist ég nýrri hlið á henni
mömmu. Svo ótrúlega sterk og yfír-
veguð barðist hún við sjúkdóm sinn.
Það sest að manni hálfgerð sekt-
arkennd að standa við sjúkrabeð
og óska þess í huganum einlæglega
að dauðinn komi og bindi enda á
kvalafullt stríð.
Þá er það huggun harmi gegn
að leita til þess sem einlægasta
átti trúna og svo marga hefur
huggað með sínum sálmum og
taka undir með Hallgrími Péturs-
syni og segja:
Dauðinn þvi orkar enn til sanns
útslokna hlýtur lífið manns
holdið leggst í sinn hvíldarstað
hans makt nær ekki meira en það
sálin af öllu fári fri
flutt verður himnasælu í.
Fagra minningu um góða móður
mun ég geyma í hjarta mínu. Guð
blessi inngöngu þína í ríki sitt.
Oktavía.
Hinn 26. febrúar síðastliðinn
barst mér sú fregn að tengdamóð-
ir mín, Oddný Sigurðardóttir, hefði
látist þá um nóttina. Þar sem ég
hafði haft fregnir af og til af
heilsufari hennar, kom þetta ekki
svo mjög á óvart, en á hinn bóginn
vonast maður alltaf eftir krafta-
verkum, einkum og sér í lagi þeg-
ar einhver manni nákominn á í
hlut.
Kæra tengdamóðir, nú er þinni
erfiðu baráttu við vábeiðu þá er
flestir falla fyrir, lokið, og illu
heilli hafði óvætturin betur. Það
er eitthvað svo ótrúlegt að hugsa
til þess að þú sem alltaf varst svo
heilsuhraust, ungleg og glæsileg,
skulir vera farin frá okkur. Mér
fannst þú alltaf vera 20 árum
yngri en afmælisdagarnir töldu,
og svo fannst fleirum. Þú fórst
einu sinni á knattspymuleik svo
vitað sé og valdist ég til að fara
með þér. Á leiknum hittum við
mann úr minni heimabyggð sem
ég hafði ekki séð í allmörg ár og
hafði sá ekki hitt þig eða konu
mína. Hafði hann orð á því að
heppinn væri ég að geta dregið
konuna með á völlinn. Ég mun
sennilega aldrei gleyma undrunar-
svipnum á manninum er ég sagði
honum að þama væri nú tengda-
móðir mín á ferðinni en ekki eigin-
konan. En þér fannst held ég
meira varið í þessi misgrip manns-
ins en sjálfan leikinn. Þér féll eink-
ar vel að vera í margmenni og
vildir hafa líf og fjör í kringum
þig, lyfta glasi og taka lagið ef
svo bar undir. En þú varst lika
mjög vel meðvituð um það, að það
er hveijum manni mikilvægt, er
nálgast eigin dyr, að vita af því
að innan dyra bíður einhver sem
hlustar eftir fótataki hans. Það var
öllum auðsætt, er til þekktu, hve
mikla umhyggju þú barst fyrir eig-
inmanni þínum og hve heimili ykk-
ar var alltaf hlýlegt og notalegt.
Það var alltaf jafngott að koma í
kaffi á Álfaskeiðið, að ég tali nú
ekki um kaffiboðið á aðfangadags-
kveld sem var orðið að hefð og
mikilvægur þáttur í jólahaldi
þeirra fjölskyldna, sem þú spann-
aðir. Þú snupraðir mig stundum,
sem kannski var ekki vanþörf á
en aldrei hljóp sú snurða á þráð-
inn, að við gætum ekki undið ofan
honum jafnharðan og við vorum
svo góðir vinir að það eiginlega
ómerkir alla tengdamömmubrand-
ara.
Jæja, þegar minningarnar fara
á kreik er erfitt og jafnvel ómögu-
legt að veijast tárunum og létta-
drengurinn eða „gallyboy" eins og
þeir heita hér um slóðir, sem er
að sópa héma í kringum mig, botn-
ar ekkert í því af hveiju skipstjór-
inn er farinn að gráta. Það er
gremjulegt á þessari tækniöld að
það skuli vera til svo afskekktur
útnári að maður komist hvorki
lönd né strönd, nema að það taki
hálfan mánuð eða svo. Ég hefði
þó virkilega viljað ganga með þér
síðasta spölinn. En með þessum
fátæklegu línum vildi ég að þú
tækir viljann fyrir verkið.
Eiginmanni þínum, dætrum og
aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
guð blessunar.
Stefán Sigurðsson.
Það er undarlegt að hugsa sér
að hún tengdamóðir mín, þessi
hressa og lífsglaða kona, sé öll.
Það er svo örstutt, já, ekki nema
tveir mánuðir, síðan hún bað mig
að dansa við sig macarena-dansinn
þótt máttfarin væri af baráttunni
við sjúkdóminn ægilega, sem hún
hafði þá barist við í tvÖ ár. Við
dönsuðum og hún sagði að það
væri sko eitthvert vit í þessum
dansi. Þegar fjölskyldan kom sam-
an voru auðvitað sungin Eyjalög
og fleiri góðir söngvar og svo var
tekið: „Viltu með mér vaka er
blómin sofa.“ Þetta lag gengur
undir nafninu uppkveikjulagið í
fjölskyldunni, því það var víst raul-
að af móður hússins í Vestmanna-
eyjum þegar kveikt var upp í fým-
um á morgnana. Og það einkenni-
lega var að þegar kom þar að í
textanum að segir „það er hægt '•«'*
að kljúfa lífsins ár“ tengdi ég það
alltaf við lífshlaup minnar ágætu
tengdamóður sem 23 ára gömul
varð ekkja með þijár dætur og
ófrísk að þeirri fjórðu þegar maður
hennar fórst í hinu hörmulega
flugslysi er Glitfaxi fórst árið
1951. Síðan missti hún litlu stúlk-
una skömmu eftir að hún fæddist
og föður sinn í júní sama ár.
„Það er hægt að kljúfa lífsins
ár“, það er þessi atburðarás sem
hefur gert þessa setningu úr söng-
lagi svo táknræna. Hún tengda- C
móðir mín hélt nú samt áfram að
róa á lífsins ólgusjó, þótt hún legði
upp með klofna ár. Hún fann sér
traustan og góðan lífsfórunaut
sem reri með henni á hitt borðið
og hélt sínu striki. í huganum
dáist ég að þessari konu sem bogn-
aði en aldrei brást. Við hefðum
átt að æfa okkur löngu fyrr í dans-
inum skemmtilega.
í huganum mun ég alltaf dást
að æðruleysinu, kjarknum og lífs-
gleðinni sem einkenndi þig,
tengdamamma. Guð blessi minn-
ingu þína.
Karl.
Elsku amma. Æ, hvað það er
sárt að vera búin að missa þig.
Ég á svo margar minningar um
þig sem ég geymi í huga mér.
Efst í huga mér núna er þegar
við fórum saman í bæinn að kaupa
jólagjafirnar. Þá varst þú orðin svo
veik en vildir alltaf hlífa okkur
hvað sem bjátaði á. En lífið er
ekki alltaf sanngjamt og þú þurft-
ir að ganga í gegnum mikla erfið-
leika og þjáningar. Mér finnst erf^
itt að hugsa til þess að þú getir
ekki verið með okkur í ferming-
unni minni í vor, en elsku amma
mín, þú verður alltaf með okkur
í huganum. Á þrettándanum, þeg-
ar við borðuðum saman hjá þér,
sagði Hafdís: „Nú er amma mikið
veik, en hún getur ekki dáið því
hún á eftir að verða gömul." Við
erum svo sammála því. Ég vona
að þér líði betur þar sem þú er
núna.
Vertu guð faðir, faðir minn
i frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Góði guð, viltu styrkja afa á
þessum erfiðum tímum. Guð
geymi þig, elsku Oddný amma.
Erla og Hafdís.
Vinkona mín, Oddný Sigurðar-
dóttir, er látin. Rúmlega tveggja
ára sjúkdómsstríði er lokið. Það
er ætíð erfitt fyrir fólk að sætta
sig við þannig kringumstæður.
Sumu fólki er gefið mikið þrek
til að standast mikið álag, og hún
virtist vera ein af þeim. Ótrúleg
harka við miklar þjáningar síð-
ustu mánuðina. Hún var kona sem
þráði lengra líf. Misjafnt hvernig
fólk lifir. Hún lifði lífinu lifandtf^
Hún var oft hugsi yfir þessum
sterka lífskrafti, fannst hún alltaf
yngri en árin sögðu til um. Hún
var aldrei að sýnast annað en hún
var. Hún var engin hversdags-
manneskja. Fín föt skiptu hana
miklu máli. Heimilið glæsilegt og
snyrtimennska einkenndi það.
Hún átti góðan mann, glæsilegar
dætur, barnabörn og barnabarna-
börn, sem hún þráði að vera leng-
ur samvistum við. Líf hennar var
langt frá því að vera áfallalaust,
hún varð fyrir meiri reynslu eHPK
margur annar, en gat samt nýtt
sér lífið á þann jákvæða hátt sem
ég áður greindi frá. Hún var öllum
góð, og fór ekki í manngreinará-
lit. Hún reyndist okkur hjónunum
vel, og við þökkum henni öll liðnu
árin.
Blessuð sé minning hennar.
Oddhildur.