Morgunblaðið - 06.03.1997, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 6. MARZ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

+ Alfreð Kristins-
son var fæddur
í Reykjavík 13.
október 1927. Hann
lést 24. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Karólína
Á. Jósefsdóttir, hús-
móðir.f. 26.11.1903
á ísafirði, dáin 14.3.
1984, og Kristinn
Halldór Kristjáns-
y son, vörubifreiða-
stjóri, f. 23.4. 1892
í Reykjavík, dáinn
3.3. 1952. Systkini:
Anna Fanney, hús-
móðir í Kaupmannahöfn, f.
17.7. 1924, Karólina Ágústa,
kennari, f. 13.10. 1926, var ætt-
leidd tveggja ára til Danmerk-
ur, Krisiján Karl, f. 3.06. 1929,
fórst með togaranum Max
Pemberton í júní 1944, Gunnar,
hitaveitusljóri, f. 1.11. 1930,
Jósep, bifvélavirki, f. 3.8. 1932,
Jónína, iðnverkakona, f. 30.10.
1934, og Þorfinnur Kristinn, f.
19.2. 1938, d. 21.4. 1938.
Alfreð kvæntist Steinunni
Bjarnadóttur, leikkonu, árið
1950 og eignuðst þau tvo
drengi. Þeir eru: Bjarni Geir,
f. 30.5. 1951. Hann er í sambúð
með Herdísi Björnsdóttur og
eiga þau eina dóttur, Bjarneyju,
f. 7.2. 1992. Dóttir Bjarna frá
fyrra hjónabandi er Katrín Ösp,
f. 26.09. 1980. Kristinn, f. 5.3.
1958. Hann á fimm börn. Alfreð
og Steinunn skildu.
y, Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
^ Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Pabbi, Bjami, Sigga og fjölskyld-
ur ykkar. Innilegar samúðarkveðjur
til ykkar allra. Blessuð sé minning
afa, megi sál hans hvíla í friði.
Áslaug Rut Kristinsdóttir,
Þýskalandi.
Látinn er í Reykjavík Alfreð
Kristinsson æskuvinur minn. Báðir
vorum við fæddir í byijun krepp-
unnar miklu og ólumst upp í bygg-
ingarfélagshúsum við Bergþómgöt-
una. íbúðirnar við Bergþómgötuna
_* vom ekki stórar fyrir þær barn-
mörgu fjölskyldur er þar bjuggu.
Ibúðirnar voru aðeins eins eða
tveggja herbergja auk eldhúss en
Alfreð var í sam-
búð með Ingunni
Sigríði Sigurðar-
dóttur, f. 28.5.
1937, d. 19.2. 1969.
Þau eignuðust eina
dóttur, Sigríði, f.
25.2. 1962. Sigríður
á þrjú börn, Evu,
f. 9.8. 1980, Krist-
ínu Köru, f. 14.7.
1988, og Daníel, f.
11.7. 1990. Ingunn
átti áður Kristínu,
f. 22.10. 1956. Hún
er gift og á þijú
börn, Heiðu, Sigþór
Inga og Egil. Alfreð og Ingunn
slitu samvistir. Alfreð var síðar
í sambúð með Júlíu Ólafsdótt-
ur, f. 20.7. 1924 . Þau slitu sam-
vistir.
Alfreð ólst upp fyrstu æviár-
in á Berþórugötu en fluttist síð-
ar ásamt foreldrum og systkin-
um í Skipasundi 36, Reykjavík.
Hann hóf ungur leigubílaakst-
ur, fyrst hjá Steindóri árin
1949-1953 en árið 1954 færði
hann sig yfir til Hreyfils þar
sem hann var leyfishafi og fé-
lagi til dánardags eða í alls 43
ár. Alfreð var einnig ökukenn-
ari í u.þ.b 20 ár. Síðustu árin
aðstoðaði Alfreð son sinn
Bjarna Geir við rekstur Árnest-
is og síðar Veitingasölunnar í
Umferðarmiðstöðinni.
Útför Alfreðs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þarna bjó gott fólk við erfiðar að-
stæður.
Alfreð eða Alli eins og hann var
kallaður var þriðji í hópi sjö systk-
ina. Foreldrar hans þau Karólína
og Kristinn vom ágætis manneskj-
ur. Karólína móðir hans þótti vera
einstök hannyrðakona.
Á þeim tímum er við Alli vorum
að alast upp gátu drengir annað-
hvort fengið vinnu sem sendlar eða
farið í sveit. Alli vann hjá L.H.
Múller og síðar fékk hann vinnu
hjá Efnagerð Reykjavíkur og vann
þar við sælgætisgerð. Eftir það
vann hann á ýmsum stöðum, m.a.
við bílaréttingar hjá Agli Vilhjálms-
syni. Á öllum þeim stöðum er hann
vann eignaðist hann góða vini er
kunnu að meta létta lund hans og
vináttuþel.
Hinn 11. janúar 1944 varð það
hörmulega slys að Kristján yngri
bróðir Alla fórst einungis 15 ára
gamall með togaranum Max Pemb-
erton og var þetta reiðarslag fyrir
fjölskyldu og vini. En þetta sama
ár var líka ár gleði hjá okkur vinun-
um því þann 17. júní sýndum við
fimleika á Þingvöllum ásamt flokki
ungra manna.
Og lífíð hélt áfram og fyrr en
varði fengum við bílpróf og var
ákveðið að kaupa bíl. Fyrir valinu
varð Studebaker Baker, gamall
leigubíll og var hafist handa við að
gera bílinn upp. Vinnuaðstaða var
í bragga í Múla Camp er móður-
bróðir Alla átti. Fleiri bílar fylgdu
í kjölfarið en alltaf áttum við saman
þessa bíla og aldrei urðum við ósátt-
ir vegna þessarar sameignar okkar.
Vináttan var ofar peningum.
Alli var nú farinn að keyra leigu-
bifreið hjá Steindóri. Vildum við
vinimir nú kanna önnur lönd og var
haldið í siglingu. Haldið var til
Kaupmannahafnar 1950, þar tók
Addi bróðir minn á móti okkur og
dvöldum við hjá honum og Diddu
eiginkonu hans. Fórum við víða og
dvöldum í þijá mánuði hjá Helgu
föðursystur minni í Sórey við land-
búnaðarstörf. Við fórum einnig til
Noregs og Svíþjóðar ásamt Adda
bróður mínum og var þetta ógleym-
anleg ferð er oft var rifjuð upp og
hlegið yfir þeim ævintýmm er við
lentum í. Á heimleiðinni kynntist
Alli Steinunni Bjarnadóttur leik-
konu er seinna varð eiginkona hans.
Alli og Steina hófu búskap við
erfiðar aðstæður því framboð á
leiguhúsnæði var lítið. Þau hjón
eignuðust tvo drengi: Bjarna Geir
og Kristin Halldór. Drengirnir voru
hjá föður sínum eftir að foreldram-
ir skildu. Alli reyndi að gera allt
það besta fyrir drengina sína og
studdi þá af megni. Sigríður einka-
dóttir hans ólst upp hjá honum eft-
ir fermingu.
Alli var sá besti vinur sem maður
getur eignast og alltaf var hann
boðinn og búinn að aðstoða ef mað-
ur var hjálparþurfi. Öll þau ár sem
við þekktumst féll aldrei skuggi á
vináttu okkar. Minningar um góðan
dreng og einlægan vin geymast i
hjarta mínu og í huga ásamt þakk-
læti fyrir liðnar samverustundir
okkar félaganna við leik og störf.
Fjölskyldu og ástvinum öllum
sendi ég samúðarkveðjur.
Erlendur Erlendsson.
Vegir skiptast - allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför ein með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(E. Ben.)
í dag er kvaddur hinstu kveðju
föðurbróðir minn Alfreð Kristins-
son. Mig langar með örfáum orðum
að minnast hans.
Alli frændi, eins og við systkinin
kölluðum hann ávallt, hefur verið
hluti af mínu lífi svo lengi sem ég
man. Hann var alltaf til staðar líkt
og foreldrar mínir og systkini og
nú þegar hann er okkur horfinn
fyllist hjarta mitt söknuði og sorg.
Það er svo skrítið með okkur mann-
fólkið að dauðinn kemur okkur
ávallt á óvart þótt við vitum að
allt hafi upphaf og endi og það að
heilsast og kveðjast sé lífsins saga.
Alli var alltaf kátur og hress og
hafði alltaf tíma til að gantast við
okkur systkinin og spjalla um
heima og geima.
Öll börn hændust að Alla og
oftar en ekki kom það fyrir að lítil
hnáta eða drengur hljóp upp í fang-
ið á Alla frænda og hélt sig örugg-
an í fangi afa Gunnars. Þegar mis-
tökin uppgötvuðust kom stundum
skeifa á lítinn munn en Alli vissi
sem var að „eitt bros getur dimmu
í dagsljós breytt" og allir tóku gleði
sina á ný.
Alli var leigubílstjóri alla sína
starfsævi. Einnig fékkst hann við
ökukennslu og vorum við ófá systk-
inabörnin og jafnvel vinir. okkar,
sem fengum að njóta leiðsagnar
hans. Eitt helsta afrek hans í
kennslunni vann hann þegar hann
fékk móður mína, þá 47 ára gamla,
til að setjast undir stýri og bakka
út úr innkeyrslunni. Vantrúuð vor-
um við heimilisfólkið en Alla tókst
sitt ætlunarverk. Með þolinmæði
og einstakri lagni tókst honum að
fá mömmu til trúa því að þetta
gæti hún líkt og allt annað sem
hún hafði tekið sér fyrir hendur.
Og auðvitað hafði hann rétt fyrir
sér.
Á unga aldri var Alli strax mjög
pólitískur en fylgdi þó ekki föður
sínum að máli í þeim efnum. Afi
Kristinn var mikill sjálfstæðismað-
ur en Alli aðhylltist vinstri stefnuna
og gerðist eldheitur alþýðubanda-
lagsmaður. Hann lét sig ekki þrátt
fyrir fortölur föður síns og svo fór
að afi sagðist ekki líða neinn
„kommúnista" í sínum húsum. Þar
með var Alli farinn að heiman að-
eins 18 ára gamall. Aldrei varð ég
þó vör við kala í garð afa vegna
þessa, þótt honum hafi eflaust þótt
viðbrögð hans hörð. Reyndar man
ég ekki eftir að Alli hafi hallmælt
nokkrum manni og fyrirgefið öllum
þeim sem á hans hlut gerðu.
Og svo fór að Alli lét allan póli-
tískan ágreining lönd og leið. Hann
gekk í Sjálfstæðisflokkinn árið
1994 til geta kosið frænku sína,
er þetta skrifar, og Þórhall Jóseps-
son, bróðurson sinn, í prófkjöri
sjálfstæðimanna í Reykjavík fyrir
síðustu borgarstjórnarkosningar.
Með sínu fólki skyldi hann standa
og engin fórn var of stór.
Lífið var Alla mínum enginn
dans á rósum og oftar en ekki
gekk hann upp brattann með
storminn í fangið. En aldrei gafst
hann upp, áfram skyldi haldið.
Fyrir u.þ.b. 10 árum fékk Alli al-
varlegt hjartáfall en náði sér
þokkalega og átti nokkur góð ár
þar sem hann naut elsku og um-
hyggju barna sinna, þeirra Bjarna
Geirs, Didda, Siggu og barnabarna.
Alla frænda hitti ég oftast á
heimili foreldra minna í Garðabæ,
einhvern veginn fór ég aldrei í
heimsókn til hans. Þó kom hann
nokkrum sinnum í heimsókn til
mín út á Álftanes, þáði hjá mér
kaffisopa og mola og gantaðist með
strákunum. Okkar síðasti fundur
var hjá mömmu og pabba daginn
áður en hann dó. Mér fannst hann
líta betur út en síðast þegar ég sá
hann, og vonaði með sjálfum mér
að nú færi hann að hressast. En
það átti ekki eftir að verða. Hans
tími hér á jörð var útrunninn og
þó lífið hafi oft leikið hann grátt
fór „sláttumaðurinn slyngi" mjúk-
um höndum um hann. Hann varð
bráðkvaddur að loknum vinnudegi,
í bílnum sínum, sem hafði verið
hans vinnustaður í nær hálfa öld.
Kærum frænda þakka ég sam-
fylgdina og allt það góða sem hann
gaf mér og börnum mínum.
Fyrir mína hönd, barna minna,
systkina og foreldra minna sendi
ég börnum Alla, Bjarna Geir, Didda
og Siggu, bamabörnum, systkinum
og öðrum ástvinum innilegustu
samúðarkveðjur. Megi algóður Guð
sefa sorg ykkar og gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Minning hans mun ætíð með
okkur lifa.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín.-
Nú ertu af þeim borinn
hin allra síðustu sporin,
sem með þér unnu og minnast þín.
(E.Ben.)
Katrín Gunnarsdóttir.
Elsku Alli frændi. Nú ertu farinn
yfir móðuna miklu til þinna ástvina
þar. Minningamar streyma að. Ég
er lítil telpa og gleðst yfir heim-
sókn þinni. Alltaf ertu tilbúinn að
taka mig í fangið og tala við mig.
Ég bið aftur og aftur um að þú
takir mig í „kleinu“ og ég fæ eina
enn. Þær em ófáar „kleinurnar"
sem ég fæ hjá þér þar til ég er
orðin of stór í slíkar lyftingar. Við
systkinin hengjum okkur utan á
þig og þú færð varla frið til að
drekka kaffið sem þér er boðið upp
á. Þolinmæði og jafnlyndi er það
sem ég tengi við þig, elsku Alli
frændi. Þú hefur alltaf verið hluti
af tilveru minni þar til nú, þegar
skorið hefur verið á lífslínu þína
hér á jörð. Þakka þér fyrir þá sam-
leið sem við áttum og guð blessi
þig. Þessi eftirfarandi orð frá Hall-
grími Péturssyni langar mig að
eigna þér á þessari lokastund. Ég
sendi Bjarna Geir, Didda og Siggu
mínar innilegustu samúðarkveðjur
svo og öllum öðrum aðstandendum
og vinum.
Legg þú mig nú á náðarbijóst,
nafnfrægi Guð, sem heitir ljóst
hjúkrun, aðstoð og hjálparlið,
hjartanu gef nú sannan frið.
Sigrún Bryndís og fjölskylda.
Alli fékk að yfirgefa þennan
heim snöggt þegar hjártað gekk
ekki lengur. í bland við söknuð og
trega voru það góðar fréttir. Hann
hafði átt í erfiðleikum með hjartað
í nokkur ár, en gengið hægagang-
inn í rólegheitunum þar til slokkn-
aði á því, kannski á sama augna-
bliki og hann slökkti á vélinni í
bílnum sem hann sat í þegar hann
kvaddi. Alli átti ekki alltaf sæla
daga og mátti þola margt mótlæt-
ið um dagana. Heimilið leystist upp
og um nokkurra ára skeið var það
fastur punktur í tilverunni að Alli
og Diddi komu til jólahalds með
okkur. Það var ekki fyrr en löngu
seinna að við krakkarnir áttuðum
okkur á hvað lá að baki. Þrátt
fyrir þetta var Alli þó jafnan glað-
lyndur og hafði lag á að sáldra
kátínu í kringum sig og greiðvikinn
með afbrigðum.
Á æskuárum mínum var Alli
bróðir, eins og pabbi kallaði hann,
eitt af undrum veraldarinnar fyrir
þá sök að hann átti gullfallegan
rauðan og hvítan bíl. Leigubíl. Á
þessum tíma voru bílar nú ekki
beinlínis á hveiju strái og ekki á
mínu heimili. Þetta var Dodge og
sjálfskiptur. Varla var hægt að
ímynda sér meira ævintýri en að
sitja í þessum glæsivagni. Og það
kom vissulega fyrir að við fengum
að sitja í, þessum og síðari vögnum
Alla, því að hann var eins og ævin-
týravættirnar sem maður las um
í Grimmsævintýrunum og sögðu
við söguhetjuna: Nefndu nafn mitt
þegar þér liggur lítið við. Ef til
hans var leitað var hann kominn.
Alltaf tilbúinn að fórna tíma sínum.
Kannski var hann of fórnfús og
hjálpsamur alla tíð, en svona var
þetta nú, fólkið í fjölskyldunni
hjálpaðist að. Hann átti bara meira
af hjálpseminni en flestir aðrir.
Taldi það jafnvel ekki eftir sér að
hjálpa auralausum frænda að kom-
ast heim í Hafnarfjörð eftir ball,
þótt vitlaust væri að gera í taxan-
um.
Lífið gekk auðvitað upp og ofan.
í minningunni er Alli frændi sá sem
vakti gleði með samferðafólkinu,
þótt fullorðinn maður sjái nú, að
á bak við glaðlyndið hafi verið al-
vara erfiðrar lífsbaráttu. En þó að
glaðlyndið hafi verið hans aðals-
merki, átti hann llka önnur ein-
kenni sem ekki öllum líkaði jafn
vel, hann hafði sinn eigin hraða á
hlutunum og fór sér gjarnan hægt.
Virtist hreinlega ekkert geta kom-
ið honum úr jafnvægi þegar hann
hélt sínu striki, t.d. að aka bílnum
á 50 fyrir Hvalljörðinn. En þó að
hann pirraði fólk stundum með
sérvisku eða hæglæti, gat hann
samtímis komið manni til að hlæja
og ergelsið gleymdist.
Alli var reglumaður á vín, en
vindillinn var óaðskiljanlegur hluti
af honum fram á síðari ár þegar
læknarnir bönnuðu honum að
halda þeim ósóma áfram, enda
heilsan farin að bila. Hann lifði
svosem aldrei eftir forskriftum
heilsupostula, sat undir stýri í bíl
mestan partinn, lengst á leigubíl
frá Hreyfli, en einnig á allskyns
öðrum bílum. Hreyfði sig lítið og
varla þætti nú mataræðið alltaf til
fyrirmyndar, kaffi og vínarbrauð í
miklu uppáhaldi. Síðustu árunum
varði hann að mestu með Bjarna
syni sínum, að aðstoða hann við
eitt og annað tilfallandi í veitinga-
rekstrinum. Síðustu árin var aug-
ljóst, að líf hans snerist um bömin
og að vera þeim innan handar eft-
ir því sem heilsa og geta leyfðu.
Þannig man ég Alla, alltaf fús að
leggja lið.
Nú kveð ég Alla frænda með
þakklæti fyrir að hafa auðgað líf
mitt og okkar allra sem kynntumst
honum.
Þórhallur Jósepsson.
Stór-Útsala1
veröhrun!
PllS
Jakkar
Kápur
999.
1*999«
1.999.
MiKid úrval. Einnig stórar stæróir.
ZKéibtisttlttn
Snorrabraut 56. S. 562 4362
ALFREÐ
KRISTINSSON