Morgunblaðið - 24.04.1997, Side 48

—«48 FIMMTUDAGUR 24. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIBJÖRG
* FRIÐRIKSDÓTTIR
+ Ingibjörg Frið-
riksdóttir
fæddist í Reykjavík
10. janúar 1935.
Hún lést á Land-
spítalanum 18.
april síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Friðrik Þor-
steinsson, hús-
gagnasmíðameist-
ari, f. 3.7. 1896 á
Þorleifsstöðum í
Svarfaðardal, d.
4.11. 1980, og kona
hans Ragnheiður
Jóhannsdóttir, f.
22.7. 1900 á Þröm í Staðar-
hreppi í Skagafirði, d. 30.9.
1986. Systkini Ingibjargar eru:
Aðalheiður, f. 12.1.1928, gift
Jóhannesi Jónssyni, Sigrún, f.
1.3. 1929, gift Medhi Fak-
harzadeh, búsett í Bandaríkj-
unum, Þorsteinn, f. 3.2. 1930,
giftur Guðrúnu Lýðsdóttur,
Friðrik, rafvirki, f. 1.1. 1932,
d. 24.4. 1990, Ragnheiður, f.
15.5. 1937, gift Herði Viktors-
syni.
Ingibjörg ólst upp í Reykja-
vík. Hún gekk í Miðbæjarskól-
ann og lauk síðan verslunar-
prófi frá Verslunarskólanum
árið 1953. Hún stundaði síðan
nám við verslunarskóla í Eng-
landi í eitt ár. Að námi loknu
starfaði hún sem ritari hjá
Heklu hf. fram til 1960. Hún
vann sem ritari hjá Krafti hf.
frá 1985 til 1987 og síðan sem
fulltrúi hjá Kenn-
araháskóla íslands
frá 1988 og allt
fram á þetta ár, er
veikindi hennar
leyfðu eigi lengur.
Árið 1956 kynn-
ist hún Eggerti H.
Karlssyni, f. 8.3.
1936, syni Karls
Ágústssonar bif-
reiðastjóra og Guð-
rúnar Eggertsdótt-
ur, og gengu þau í
hjónaband 19.9.
1959. Eggert var
lengst af fram-
kvæmdastjóri Björgunarfé-
lagsins hf. Hann lést í flugslysi
hinn 25.4. 1983. Synir þeirra
eru: Friðrik Ragnar, f. 1.4.
1961, vélfræðingur, kvæntur
Guðrúnu Björgu Egilsdóttur,
kennara, búsett í Reykjavík,
Hafsteinn, f. 15.3. 1963, tann-
læknir, kvæntur Þórunni Elvu
Guðjohnsen, rafmagnsverk-
fræðingi, búsett í Indianapolis
í Bandaríkjunum, Guðjón Ingi,
f. 2.3. 1967, líffræðingur, bú-
settur í Reykjavík. Dóttir Frið-
riks er Ragna Hrund, f.16.8.
1986. Börn Þórunnar Elvu og
Hafsteins eru: Eggert Karl, f.
7.6. 1989, Stefán Arni, f. 11.1.
1991 og Ingibjörg Viktoría, f.
29.12. 1995.
Utför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskirkju á morgun,
föstudaginn 25. apríl, og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku Ingibjörg mín.
■•w* Það er með sárum söknuði að ég
sest niður til að minnast þín. Það
er svo margt sem brennur á mér,
enda hefur þú verið stór þáttur í lífi
mínu hálfa ævina. Ég kom fyrst í
heimsókn í Glæsibæinn, á annan
jóladag fyrir 16 árum, þá 16 ára
sjálf. Eg dáðist að Hafsteini fyrir
að hafa kjark til að bjóða mér heim
til sín á hátíðisdegi, á fyrsta stefnu-
móti okkar. Þið Eggert tókuð mér
opnum örmum og létuð mig fínna
að ég var velkomin á heimili ykkar.
Það leið ekki á löngu þar til ég sá
hversu gestrisin þú varst við alla.
Mér þótti skemmtilegt þegar þú
bauðst öllum sem voru að vinna í
bílskúmum með Friðriki eða Egg-
«4jerti í mat og sagðir að þetta væri
eins og hjá Hjálpræðishemum, allir
væru velkomnir og yrðu bara að
deila með sér því sem til væri. Aldr-
ei stóð á því að allir fæm mettir og
sælir frá þínum borðum. Ég sé það
núna að við Hafsteinn vorum auðvit-
að hálfgerð böm, enda fór það svo
að þú varðst mér sem önnur móðir.
Mér þótti vænt um þegar þú sagðir
hvað þú værir þakklát fyrir að hafa
eignast dóttur en ekki misst son.
Þú vissir líka hvað ég var stolt af
því að fá að vera dóttir þín og taka
þátt í umönnun þinni á Landspítal-
anum meðan þú barðist við erfiðan
sjúkdóm af mikilli hetjulund undan-
famar vikur. Ég dáðist að hugrekki
►þínu og hvað þú hélst áfram að láta
þér annt um aðra til hinstu stundar.
Það lýsti þér best þegar þú vor-
kenndir lækninum að þurfa að segja
þér að ekkert yrði ráðið við krabba-
meinið. í stað þess að vera með
sjálfsmeðaumkun hélst þú reisn
þinni, boðaðir til þín þá sem þú vild-
ir tala við og gekkst frá öllu. Þú
náðir fram baráttumáli á vinnustað,
hughreystir þá sem grétu vegna
fyrirsjáanlegs fráfalls þíns og veittir
okkur gleðistundir með gamansemi
þinni. Það var satt sem séra Sigurð-
jptur Haukur frændi þinn sagði, að hún
væri með ólíkindum gleðin í augum
þínum, þrátt fyrir veikindin sem þig
hijáðu. Það má með sanni segja að
þú hafír staðið við bakið á okkur
sem klettur hvenær sem á þurfti að
halda. Þú hoppaðir af stað með
næstu flugvél til Mallorca sumarið
^1992, til að hjálpa okkur að gæta
"^"Stefáns Árna, þegar Eggert Karl
fótbrotnaði. Þú varst líka hjá okkur
í fímm vikur í Ameríku þegar litla
nafna þín fæddist. Það var gott að
geta samglaðst yfir komu hennar
og þú lást ekki á liði þínu við að
hjálpa til við jólahaldið og taka vel
á móti prinsessunni okkar. Þú varst
afar nákvæm og vandvirk við allt
sem þú tókst þér fyrir hendur og
ég mun aldrei gleyma, hvað þú varst
búin að búa vel um himnasængina
hennar Ingibjargar litlu þegar við
komum heim af sjúkrahúsinu. Þú
vildir enga væmni í grein sem þess-
ari og því læt ég staðar numið þótt
ég gæti sagt ótal margt fleira um
þá mannkosti sem þú varst búin.
Ég veit að þeir munu nýtast vel í
verkefnum á öðru tilverustigi og við
erum þakklát fyrir allt sem þú
kenndir okkur á meðan við fengum
að njóta þín hérna megin. Þú munt
alltaf eiga stóran stað í hjarta mínu.
Guð geymi þig, elskan mín.
Þín dóttir,
Þórunn Elva Guðjohnsen.
Elsku amma Ingi. Þú hafðir gott
lag á drengjunum og mikið var dýr-
mætt fyrir þá að tengjast þér
tryggðaböndum, þrátt fyrir fjar-
lægðina á milli okkar síðan við flutt-
umst til Ameríku fyrir fjórum árum.
Sumarbústaðarferðin síðastliðið
sumar verður okkur ógleymanleg
og ber þar minningamar um pönnu-
kökurnar þínar og hestaferðina
hæst. Stefán Ámi var svo glaður
að fá að fara á hestbak í fyrsta sinn
á Islandi, þvi hann dreymir um að
eignast hest. Eggert Karl segir að
þú búir til besta steikta fisk í heimi.
Á milli þess sem hann grét við fregn-
ina um að þú værir farin að hitta
afa Eggert hjá Guði, sagðist hann
vonast til að Guðjón Ingi ætti ná-
kvæma uppskrift af því hvemig
amma Ingi (eins og þeir kusu að
kalla þig) bjó til steiktan físk. Hann
bað til Guðs og sagði að þú værir
örugglega glöð að koma til hans og
hitta afa en að sér fyndist það sorg-
legt að þú værir ekki hér lengur.
Við vitum að það gladdi þig þegar
hann sagði þér að hann elskaði þig
af því að þú værir „góð, gaman og
falleg“. Þú varst óþreytandi í að
kenna þeim betri íslensku og sagðir
honum auðvitað að „gaman“ ætti
að vera „skemmtileg". Það hefur
gefíð báðum drengjunum mikið að
fá að styrkja ömmu í veikindunum
og hvað þú hældir þeim fyrir mynd-
imar og kveðjumar sem þeir gerðu
fyrir þig. Litli sólargeislinn hún
nafna þín sér um að halda merkjum
þínum á lofti og hughreysta okkur
með brosi sínu. Drengirnir munu
sakna þess að fá ekki lengur póst
frá þér, allan skreyttan límmiðum
og frímerkjum, sem þú valdir af
kostgæfni miðað við áhugamál
þeirra. Eftirfarandi em hugrenning-
ar beint frá hjarta drengjanna, sem
við foreldramir aðstoðuðum þá við
að koma á blað, svo og kveðja frá
nöfnu þinni.
Þórunn Elva Guðjohnsen
og Hafsteinn Eggertsson.
Ég elskaði ömmu svo mikið. Mér
fínnst svo vænt um hana. Ég vildi
að hún hefði lifað alltaf, því mig
langaði að vera alltaf hjá henni. Ég
vildi að ég gæti alltaf haft hana við
hlið mína svo að ég sjái hana en
hún sé ekki bara í hjarta mínu og
huga mínum. Hún var mjög góð og
hún gerði mjög mikið fyrir mig. Hún
gladdi mig og kom mér til að hlæja.
Mér fínnst hún svo skemmtileg að
ég óska áð hún væri hér áfram til
að gera margt skemmtilegt með
mér. Mér fínnst lífíð hennar hafa
verið mjög gott og það er skemmti-
legt fyrir hana að hitta fjölskylduna
sína hjá Guði. Ég er glaður að hún
getur verið hjá mér líka þó að hún
sé farin til Guðs eins og afi Eggert.
Eggert Karl Hafsteinsson.
Amma Ingi var rosa góð við mig,
Eggert og Ingibjörgu. Henni fannst
svo gaman að sjá litla dalmatíu-
hundinn minn og gaf mér peninga
til að fara og fá annan vin handa
honum. Amma Ingi var skemmtileg
og falleg. Mér fannst svo gaman
að sjá hvað hún var glöð þegar ég
gaf henni blóm.
Stefán Árni Hafsteinsson.
Elsku amma nafna mín. Takk
fyrir hvað þú varst alltaf góð við
mig. Mér fannst svo gaman að leika
við þig. Þú varst svo dugleg að leika
við mig á spítalanum. Mér fannst
svampurinn sem þú notaðir til að
væta munninn svo skemmtilegur og
góð tilbreyting frá duddunni minni.
Ég er svo rík að hafa fengið að
kynnast þér og eiga myndir af okk-
ur saman. Ég sýndi þér allt sem ég
kann þegar ég kvaddi þig, vinkaði
á tvennan hátt, sendi þér fingurkoss
og hoppaði. Ég veit að þú munt
fylgjast með uppvexti mínum.
Þín nafna,
Ingibjörg Viktoría
Hafsteinsdóttir.
Maðurinn með ljáinn vægir engu
og gleymir engum. Hann hefur nú
enn einu sinni sýnt mátt sinn á svo
ótvíræðan hátt, að við sem eftir
stöndum og bíðum enn um stund
eftir feijunni, eigum erfítt með að
sætta okkur við hið óvægna mis-
kunnarleysi.
Ingibjörg, mín kæra mágkona,
var frá okkur tekin að morgni þess
18. apríl sl. á krabbameinsdeild
Landspítalans, eftir aðeins örfárra
vikna baráttu við hinn illvíga sjúk-
dóm, sem heggur því miður stærri
og stærri skörð í samferðamanna-
hópinn.
Órlög sín fær enginn umflúið, en
svo snöggum umskiptum er enginn
viðbúinn. Það er þó huggun harmi
gegn, að héðan af þarf hún ekki að
þola þrautir né verða sjálfri sér eða
öðrum byrði. Það hefði síst af öllu
verið þessari sjálfstæðu konu að
skapi. Hún naut þess í ríkum mæli
að vera engum háð og halda sjálf-
stæði sínu.
Ingibjörg var í meðallagi há, lag-
leg, ljós yfirlitum, fagureygð með
mikið og þykkt hár og bar af sér
einkar hlýjan þokka. Hún var góðum
gáfum gædd og vel lesin. Þægileg
og innileg í allri umgengni. Strang-
heiðarleg og væg í dómum um alla
samferðamenn sína.
Þann 25. apríl 1983, eða fyrir
réttum fjórtán árum, varð hún fyrir
þeirri miklu sorg að missa Eggert
mann sinn af slysförum aðeins 47
ára gamlan.
Vafalaust getur enginn sett sig í
spor þeirra, sem fyrir slíku áfalli
verða fyrirvaralaust. Með einbeitni
og dugnaði hélt hún þó sínu striki
og kvartaði aldrei, þó efalaust hafi
andvökunætumar verið margar.
En hún stóð ekki ein. Drengirnir
hennar; Friðrik Ragnar, Hafsteinn,
Guðjón Ingi og tengdadóttirin Þór-
unn voru þær guðsgjafir ásamt
systkinum hennar, sem dugðu henni
best á þessum erfíðu tímum og hjálp-
uðu henni yfir hjallann.
Öll él birtir þó upp um síðir og
nýjan tilgang og hlutskipti fékk líf
hennar við fæðingu sonardótturinn-
ar Rögnu Hrundar Friðriksdóttur
og síðan komu böm Hafsteins og
Þórannar; Eggert Karl, Stefán Ámi
og nú síðast Ingibjörg Viktoría.
Ekki þarf að lýsa því með orðum,
hvílíka gleði hún fékk í sál sína með
tilkomu þessa fallega hóps inn í líf
sitt og því meiri er sorgin, að þau
fái ekki lengur að njóta ömmu
sinnar. Þau missa mikið. Óvænt frá-
fall hennar er okkur öllum mikið
saknaðarefni og það er af ótal mörgu
að taka, þegar hugurinn leitar til
baka eftir rúmlega 40 ára samfylgd.
Að leiðarlokum skal henni þakkað
af heilum hug, hvað hún var fjöl-
skyldu minni alln; bömunum og
tengdaforeldrum sínum, sem hún lét
sér mjög annt um og fylgdist gjörla
með líðan þeirrá svo til daglega. Og
síðast en ekki síst fyrir gæsku sína
og elsku til Ármanns, en í rúm fjöru-
tíu ár bar hún hag hans fyrir bijósti
og þær hefðir sem skapast höfðu
þeirra á milli urðu að standa hvað
sem á gekk og nú á páskadag færði
hún honum páskaeggið eins og hún
hafði alltaf gjört, þó fársjúk væri.
Svo einstök var tryggðin.
Öllum ástvinum hennar biðjum
við líknar. Blessuð sé minning Ingi-
bjargar Friðriksdóttur.
Guðríður og Ágúst Karlsson.
í árslok 1980 tengdust tvær fjöl-
skyldur sterkum böndum þegar Þór-
unn systir og Hafsteinn, miðsonur
Ingibjargar og Eggerts, felldu hugi
saman. Þá var ég aðeins fjórtán ára
gömul og Hafsteinn varð mér sem
bróðir, frekar en mágur. Fljótt
myndaðist góð vinátta milli .fjöl-
skyldnanna sem aldrei bar skugga
á. Þómnn systir var strax boðin
velkomin í Glfesibæinn af Ingi-
björgu, Eggerti og bræðram Haf-
steins. Þessi góðu hjón tóku Þóranni
eins og dóttur og hlúðu vel að unga
parinu sem var að feta sín fyrstu
spor á framtíðarbraut. Þetta var
okkar litlu fjölskyldu mjög dýrmætt.
Eggert og Ingibjörg vora samhent
hjón og nutu þess að vera í hópi
vina og ættingja. Það var mikið áfall
fyrir Ingibjörgu og bræðuma þijá
að missa Eggert á svo sviplegan
hátt í blóma lífsins. Það var þó ætíð
aðalsmerki Ingibjargar að leggja
ekki árar í bát. Hún bjó í fallegu
húsi þeirra hjóna við Elliðaárnar til
hinsta dags og það var líkt og Egg-
ert væri alltaf nálægur. Samband
Ingibjargar við systkini sín var líka
afar náið og vora þau henni mikill
stuðningur eftir að Eggert féll frá.
Ósjaldan var haldið í sumarbústað-
inn í ævintýradalnum við Hreðavatn.
Friðrik faðir Ingibjargar byggði
þennan bústað og gróðursetti fjölda
tijáa í kring, einn af framkvöðlum
tijáræktar hér á landi. Ingibjörg og
systkini hennar hlúðu að þessum
einstaka stað af miklum myndar-
skap og ríkir sérstakur fjölskyldu-
andi yfir dalnum.
Margir nutu góðvildar Ingibjargar
og var hún einstaklega greiðvikin.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
framkvæmdi hún af einstakri alúð
og vandvirkni. Mikil gestrisni ein-
kenndi heimilishald Ingibjargar og
ávallt var mikil tilhlökkun að fara í
veislur í Glæsibæinn. Góðtertan
hennar Ingibjargar gerði þá ætíð
jafn mikla lukku.
Ingibjörgu þótti ákaflega vænt
um bamabömin sín og hvert þeirra
átti sinn sérstaka stað í hjarta henn-
ar. Eftir að Þórunn og Hafsteinn
héldu til Bandaríkjanna var ósjaldan
haft samband við „ömmu Ingi“ og
var mikil ánægja þegar hún kom í
heimsókn vestur um haf. Um jólin
1995 komu Ingibjörg og Guðjón
Ingi til Þórunnar og Hafsteins og
tóku ríkan þátt í undirbúningi og
þeirri gleði sem fylgdi fæðingu Ingi-
bjargar litlu. Þeirra var- mikið sakn-
að eftir að þau fóra heim og veit
ég að minningar þessa tíma era
Þórunni og Hafsteini afar dýrmætar.
Fyrir tveimur mánuðum kom ég
í stutta heimsókn til íslands með
bömin okkar. Hittist þá nánasta fjöl-
skylda og drakk saman sunnudags-
kaffi. Það var í síðasta sinn sem við
Ingibjörg hittumst. Var hún þá þeg-
ar orðin mjög veik þó enginn vissi
þá hvert stefndi. Við töluðum um
hversu gaman væri ef hún gæti
komið til Ameríku um páskana. Af
þeirri ferð varð ekki en nú hefur
hún tekist á hendur lengri ferð á
vit nýrra ævintýra. Það er gott til
þess að vita þegar söknuðurinn og
sorgin era svo mikil, að kærleiksrík-
ur faðmur beið Ingibjargar í nýjum
heimi ljóss og þroska. Takk Ingi-
björg mín fyrir að hafa fengið að
kynrfast þér. Vinátta þín var okkur
og foreldram mínum, Árnýju og
Stefáni Guðjohnsen, mikils virði.
Megi Guð umveija alla ástvini
Ingibjargar, fjölskyldu og vini og
fylgja þeim inn í framtíðina með
geisla vonar og mátt bænarinnar
að léiðarljósi.
Ragný Þóra Guðjohnsen og
Jóhannes Kári Kristinsson.
Hún Ingibjörg, ein af okkur
saumaklúbbsstelpunum, sem hafa
hist óslitið í meira en 45 ár, er lát-
in. Þetta hefur gerst svo snöggt að
erfitt er að átta sig. Skarð er höggv-
ið í saumaklúbbinn okkar. Það eru
aðeins tveir mánuðir síðan við hitt-
umst allar síðast og engan grunaði
hvað framundan var. Imba, eins og
við kölluðum hana í okkar hópi,
hafði að vísu fundið til þreytu um
nokkum tíma, en hún var vön að
hrista allt slíkt af sér. En nú var
þreytan svo yfirbugandi að það
hlaut að vera eitthvað meira að en
astminn og liðagigtin, sem hafði
þjakað hana í áratugi. Læknarnir
töluðu fyrst um slitgigt í baki, en
síðar kom annað á daginn.
Við kynntumst fyrst í Versló og
komum hver úr sinni áttinni. Þijár
vora forframaðar Reykjavíkur-
stúlkur, a.m.k. í augum þeirra fjög-
urra sem komu utan af landi.
Haustið 1950, þegar við vorum í
öðram bekk, kom upp sú hugmynd
að stofna saumaklúbb. Og það var
alvöru saumaklúbbur þar sem ós-
part var saumað út og pijónað.
Eftir að við útskrifuðumst vorið
1953 lágu leiðir tímabundið í ýmsar
áttir, nokkrar fóru utan til náms
og var Imba ein af þeim. Tengslin
rofnuðu þó ekki og fyrr en varði
voram við allar heimilisfastar í
Reykjavík.
Oft var gaman hjá okkur vinkon-
unum, við fórum m.a. í ferðalög
saman og í einu slíku hittum við
unga menn, sem voru á sama róli
og við. Einn af þeim var Eggert
Karlsson, viðfelldinn og traustur
maður. Hann varð síðar eiginmaður
Imbu. Þau eignuðust þijá myndar-
lega syni og hlýlegt og fallegt heim-
ili. Eggert fórst í flugslysi árið 1983
og sýndi Imba þá þann styrk og
þrautseigju sem í henni bjó.
Ingibjörg var mannkostakona,
góður og skemmtilegur félagi, sem
við erum þakklátar fyrir að hafa
átt að vinkonu öll þessi ár. Við
munum sakna hennar en minningin
um hana mun lifa með okkur.
Við vottum ástvinum hennar
innilega samúð okkar.
Saumaklúbbsvinkonur.
Laugardaginn 19. apríl hringdi
Þórunn Elva vinkona mín og til-
kynnti að tengdamóðir hennar,
Ingibjörg Friðriksdóttir, væri dáin.
Þetta var mikil sorgarfregn.
Ég hafði hringt til Ingibjargar á
annan í páskum, en fékk þær frétt-
ir að hún væri á sjúkrahóteli. Ekki
kom mér til hugar að við ættum