Morgunblaðið - 15.05.1997, Qupperneq 52

52 FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUN BLAÐIÐ
INGVAR
SIG URBJÖRNSSON
+ Ingvar Sigur-
björnsson fædd-
ist á Þóroddsstöð-
um í Grímsnesi 25.
september 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum 8. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Elín Eiríks-
dóttir (d. 1945), og
Sigurbjörn Ing-
varsson (d. 1987).
Systkini hans eru
Eiríkur Bragason
(f. 1928), Katrín
Inga Johansen (f.
1937), og Ellert Birgir Sigur-
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast ástkærs tengdasonar
okkar, Ingvars Sigurbjörnssonar.
Það eru mörg ár síðan hann kom
í fjölskyldu okkar. Hann var ein-
staklega ljúfur, glaðlegur og dug-
mikill. Það var alltaf hægt að leita
til hans, því greiðvikinn var hann.
Minningarnar hrannast upp í huga
okkar, allar þær ógleymanlegu og
yndislegu stundir sem við áttum
saman í gegnum árin.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég fínn það og veit að við erum ei ein, >
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi loganna falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
'' er blunda í hjarta og í bijósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfír,
því ljósið á kertinu lifír.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og pr
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfír,
ef Ijósið á kertinu lifír.
(Kristján Stefánsson.)
Elsku Kata, Sigurbjörn, Hjördís,
Gústi og afabörnin, Guð gefi ykkur
styrk og ljós í sorginni.
Hermann og Fjóla.
Elsku afí, okkur litlu afabörnin
þín langar að kveðja þig með
björnsson (f. 1939).
Hinn 27. nóvem-
ber 1965 kvæntist
Ingvar eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Katrínu Hermanns-
dóttur (f. 1943).
Börn þeirra eru
Hjördís (f. 1966)
maki Gústav Al-
freðsson, og eiga
þau sex börn; og
Sigurbjörn (f.
1969).
Útför Ingvars fer
fram frá Dómkirkj-
unni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
nokkrum orðum, því við eigum svo
erfitt með að skilja að þú komir
ekki til okkar aftur.
Þú sem varst svo góður við okk-
ur og við gerðum svo marga
skemmtilega hluti saman. Við
munum enn eftir jólunum, en þá
varst þú orðinn veikur og við
spurðum mömmu hvort þú og
amma mynduð ekki koma til okkar
eins og venja var um jól, og
mamma hélt ekki, en þú komst til
að sjá hvað við höfðum fengið í
jólagjöf og þú lékst við okkur í
smátíma.
Það verður tómlegt núna hjá
okkur og Katrínu ömmu. En nú
ertu kominn til sumarlandsins þar
sem aldrei er nótt og þar líður þér
vel og þarft aldrei aftur að fara á
spítala. Guð geymi þig, elsku afi.
Nína María, Andrea Ýr, Al-
freð Ingvar og Emelía Sól.
Kæri afi, þó þú sért farinn og
kemur ei, iifirðu samt í huga mér.
Það sem þú kenndir og sagðir mun
reynast mér vel í ókominni framtíð
minni.
Katrín Inga.
Elsku afi, það er erfitt að kveðja
þig því að þú varst ekki bara Ing-
var afi, heldur líka besti vinur
minn og það varst þú sem kenndir
mér svo mikið, varst alltaf tilbúinn
að hjálpa mér við námið mitt, þú
hélst mér við efnið og hvattir mig
áfram í því sem ég var að gera. Nú
í apríl þegar ég var að keppa á
skíðum á Akureyri og mér gekk
ekki nógu vel talaði ég við þig í
síma og þú varst svo mikið veikur
og sagðir mér að gefast ekki upp,
að ég myndi bara gera betur næst
og það gerði ég daginn eftir.
Það varst nefnilega þú sem aldr-
ei gafst upp, barðist eins og hetja
við krabbameinið og varst svo
bjartsýnn, þú gafst okkur von. Ég
geymi myndirnar í huga mér af
öllum skemmtilegu minningunum
sem ég á með þér, elsku afí, og
Katrínu ömmu sem þú elskaðir svo
mikið. Við lofum að gæta hennar
fyrir þig eins vel og við getum.
Megi Guð styrkja hana, Sigurbjörn
frænda, mömmu, pabba og okkur
systkinin í þessari miklu sorg.
Elsku afi, þú átt vísan stað í
hjarta mínu og ég veit að þú ert
laus núna úr þrotlausum kvölum
og hefur kannski komist í golf, því
á golfvellinum leið þér svo vel og
varst ákveðinn í að fara þangað í
vor, elsku afi minn.
Drottinn kristur, þú sem leiðst þjáning
krossins, kvöl og neyð, þú þekkir
meinin manna. Þú axlaðir byrðar
þjáninganna fyrir mig og mannheim
allan. Fyrir þínar benjar verðum við
heilbrigð, fyrir þinn dauða lifum við.
Lát mig aldrei gleyma því, kenn mér
að reiða mig á návist þína, líkn og
huggun. Vertu ljós mitt og líf,
drottinn minn og frelsari. Amen.
(K.S.)
Þín afastelpa,
Elín Fjóla.
Nú að leiðarlokum leitar hugur-
inn yfir liðin ár, er ég minnist Ingv-
ars Sigurbjörnssonar, starfsmanns
Ríkissjónvarpsins, náins frænda og
kærs vinar. Hér verður aðeins
stiklað á stóru.
Kynni okkar Ingvars hófust, er
hann dvaldi nokkur sumur á heim-
ili foreldra minna eftir að faðir
hans fiutti hingað til Reykjavíkur
árið 1945. Var Ingvar þá fimm ára
gamall. Þá strax kom í ljós hin ljúfa
og létta skapgerð og barnsaugu,
er lýstu sem geislandi perlur. Þess-
ir eiginleikar entust honum alla tíð.
Enda þótt aldursmunur á okkur
væri allnokkur tókst strax með
okkur góð vinátta.
Um 1950 var mikil gróska í
íþróttalífi bæjarins og var Ingvar
fljótur að tileinka sér þá iðju, enda
þannig af guði gerður að hann gat
farið í flestar greinar íþrótta og
vænst þar góðs árangurs. Tíu ára
gamall var hann innritaður í fim-
leikadeild KR og var m.a. í þeim
ágæta drengjaflokki sem sýndi
fimleika er KR var 55 ára árið
1954, og fyrsti íþróttasalurinn í
Frostaskjóli vígður. Vegna fjár-
skorts lagðist þessi ágæta æsku-
starfsemi niður. En íþróttaferli
Ingvars var ekki lokið, hann var
rétt að byija. Hann færði sig rétt
um set og gekk í raðir Ármenninga
og tók nú til við æfingar, bæði í
körfu- og handknattleik, og náði
þar skjótum frama, allar íþróttir
lágu svo vel við honum. Með félög-
um sínum þar vann hann marga
glæsta sigra á þeim árum, bæði
hérlendis og erlendis. Þannig liðu
æskuár Ingvars, bæði við leik og
störf.
Er hér var komið sögu hafði
hann lokið æskuárunum og var nú
vaxinn í fulltíða mann. Hann var
glæsimenni og „sjarmör“ í orðsins
fyllstu merkingu. En hann var líka
annað og meira, hann var hetja,
það sýndi hann og sannaði síðar.
Ingvars mesta gæfuspor var er
hann kvæntist 27. nóvember 1965
eftirlifandi konu sinni, Katrínu
Hermannsdóttur, ungri og fallegri
stúlku. Það voru sannarlega glæsi-
leg brúðhjón er stigu dansinn í
Þjóðleikhúskjallaranum það kvöld,
brúðhjón full bjartsýni með trú á
lífið og framtíðina.
Það leyndist ekki þeim er sáu
að þar fóru saman bæði virðing
og gagnkvæmt traust, enda var
hjónaband þeirra farsælt.
Mannkostir Kötu komu líka
fljótt í ljós og nægir að nefna
gamla fólkið, sem þá var í fjöl-
skyldunni en er nú allt gengið til
feðra sinna. Það dáði hana og virti.
Þeim Ingvari og Kötu varð
tveggja barna auðið. Þau eru Hjör-
dís, sem nú er húsmóðir í Hafnar-
firði, og Sigurbjörn, myndlistar-
maður, en hann býr í Kaupmanna-
höfn bæði við nám og störf.
Sjálfur var Ingvar loftskeyta-
maður að mennt, enda þótt hann
ynni iítið við þau störf framan af,
heldur gerðist starfsmaður Sam-
vinnutrygginga og starfaði hér í
Reykjavík tii ársins 1978,_ en þá
fluttust þau til ísafjarðar. Átti það
í fyrstu að vera til skamms tíma,
en úr því varð mun lengri dvöl.
Átti Ingvar að leysa umboðs-
mann trygginganna þar af tíma-
bundið en sá átti ekki afturkvæmt
svo Ingvar tók við starfi hans og
gegndi því í sjö ár.
Þau undu hag sínum allvel þar
vestra. Enda þótt þau þekktu fáa
er þau komu voru þau fljót að
kynnast og urðu strax aufúsugest-
ir víða. Þau keyptu sér þar stórt
og fallegt einbýlishús og fjölskyld-
an stækkaði. Þar fæddist fyrsta
barnabarnið.
Aldrei stóð það til að þau ílent-
ust á ísafirði, heldur var þetta
skemmtilegt innlegg í annars lit-
ríkt lífslitróf fjölskyldunnar.
LILJA
SVERRISDÓTTIR
+ Lilja Sverris-
dóttir, fæddist á
Norðfirði 25. des-
ember 1915. Hún
andaðist á Land-
spítalanum 5. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Anna Guðnadóttir,
f. 1.8. 1889, d. 26.3.
1973, og Sverrir
Sverrisson, f. 11.1.
1884, d. 23.7. 1940.
Lilja ólst upp á
Vöðlum í Vöðlavík
hjá móður sinni,
sem var þar ráðs-
kona hjá bróður sínum Þórarni
Guðnasyni. Hún fluttist frá
Vöðlavík 1935 ásamt Þorvarði
Guðna Guðmundssyni, f. 27.8.
1910, d. 2.6. 1975, frá Karls-
stöðum í Vöðlavík, til Eskifjarð-
ar. Þar settust þau að, bjuggu
lengst af í Tungu og síðar í
Bleiksárhlið 49. Þorvarður
starfaði lengst af við sjó-
mennsku, Lilja starfaði lengst
af í fiskvinnslu. Hún tók virkan
þátt í verkalýðs- og
slysavarnamálum
og var síðar heiðruð
fyrir störf sín þar.
Lilja og Þorvarð-
ur giftu sig 12.
apríl 1941. Börn
þeirra eru: Anna,
f. 28.10. 1935 gift
Hjálmari Jóhanni
Níelssyni. Þeirra
börn eru: Níels Atli,
sambýliskona hans
Gróa Oskarsdóttir;
Þorvarður Ægir,
kvæntur Sólveigu
Einarsdóttur; Agn-
ar Ingi, kvæntur Ingu Hönnu
Andersen; Ásta Selma, f. 25.2.
1943, gift Björgvini Jóhanns-
syni. Barn þeirra: Björgvin;
Sjöfn, f. 28.9. 1945, gift Stefáni
Rúnari Jónssyni. Börn þeirra
eru: Vignir, sambýliskona hans
Sigrún Berndsen; Anna Lilja,
sambýlismaður hennar Guð-
mundur Bergkvist Jónsson.
Útför Lilju fór fram frá Eski-
fjarðarkirkju 12. maí.
Elsku hjartans amma. Þó að við
værum búin að undirbúa okkur í
nokkurn tíma að þú værir að fara
frá okkur, var það eins og þungt
högg þegar pabbi hringdi mánu-
dagskvöldið 5. maí og sagði okkur
að þú værir dáin. Þú varst búin að
vera svo mikið veik lengi og kvelj-
ast mikið. Þú þráðir hvíldina og
Guð gaf þér hana á mánudags-
kvöldið, elsku amma.
Nú vitum við að þér líður vel.
Það er bara svo sárt að vita að þú
ert ekki lengur í Bleiksárhlíð 49 og
að við getum ekki komið til þín og
spjallað við þig eins og við gerðum
oft, því þú hafðir frá svo mörgu
að segja og vissir svo margt. Við
munum eftir því þegar við vorum
lítil og þú fórst með okkur upp í
fjail í beijamó, kenndir okkur að
þekkja blómin og sagðir okkur hvað
fjöllin í kring heita. Eftir fjallaferð-
ina var gott að fá mjólk og nýbakað-
ar kleinur hjá þér. Þú varst svo
dugleg að hafa ofan af fyrir okkur
systkinunum, klipptir út dúkkulísur,
bjóst til báta og saumaðir dúkku-
föt. Þú varst alltaf svo glaðleg,
sama hvað á gekk og alltaf var
hægt að leita til þín ef eitthvað
bjátaði á, þú kunnir ráð við öllu.
Við gleymum ekki þeim jólum
sem þú varst með okkur. Þér fylgdi
alltaf mikil ró og friður. Jóladagur
var afmælisdagur þinn og þá kom
oftast öll fjölskyldan saman og
eyddi deginum með þér. Það var í
þau fáu skipti sem við náðum að
hittast öll.
Á hveiju sumri þegar við vorum
yngri fórum við með þér út í Vöðla-
vík á æskuslóðir þínar. Þú fræddir
okkur um liðinn tíma, svo og ör-
nefnin í Vöðlavík.
Elsku amma, við héldum að þú
myndir lifa miklu lengur, því þegar
þú fórst til Reykjavíkur í febrúar
síðastliðinn var enga uppgjöf að
finna og við vorum öll viss um að
þú ættir aftur eftir að koma í
Bleiksárhlíð 49, en þetta var eitt-
hvað sem læknavísindin réðu ekki
við. Þú fékkst ekki einu sinni að
sjá litla drenginn okkar Sigrúnar
sem fæddist 25. apríl, þú sem varst
svo viss um að hann væri stelpa.
Þegar við sitjum hérna inni í
íbúðinni þinni og skrifum þessi orð
og riíjum upp minningar um þig,
finnum við fyrir nærveru þinni og
vitum að þú ert hérna hjá okkur,
elsku amma.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Vignir og Anna Lilja.
Hingað til Reykjavíkur fluttust
þau svo árið 1984, og hóf nú Ing-
var störf hjá Ríkissjónvarpinu sem
tæknimaður. Nýttist nú hans fyrri
menntun vel. Þar starfaði hann
fram í ágúst á síðasta ári, en þá
dró skyndilega ský fyrir sólu í lífi
þeirra Ingvars og Kötu.
Þau höfðu þá fest kaup á ný-
legri, fallegri íbúð í Lækjargötu
34d í Hafnarfirði. Þar hugðust þau
eiga glæsilegt framtíðarheimili.
En nú fann heimilisfaðirinn fyr-
ir þreytu og þverrandi orku. Var
honum því ráðlögð hvíld frá störf-
um þar sem um mikið vinnuálag
hafði verið að ræða ásamt búferla-
flutningum. Fóru hjónin því til
Flórída og hugðust þar njóta hvíld-
ar og stunda þar golfíþróttina, sem
var þeim báðum svo hugleikin allt
frá því að boltaíþróttunum lauk
fyrr á árum.
En hvíldin þar vestra reyndist
ekki nein hvíldarparadís fyrir þau
hjón. Ingvar var meira og minna
veikur allan þann tíma og fór
versnandi er á dvölina leið.
Er heim var komið var hann
lagður inn á Landspítalann til frek-
ari rannsóknar. Þar kom í ljós að
hann var haldinn alvarlegum ill-
kynja sjúkdómi og fljótlega var
sýnt að hér yrði ekki við neitt ráð-
ið enda þótt læknar legðu sig fram
með allri nútímatækni. Og maður
spyr: Hvernig gat þetta gerst með
mann, sem var ímynd heilbrigðis
og hreysti? En hér einmitt sannast
það hvað best, að gagnvart þessum
vágesti er enginn öruggur.
Og nú kom í ljós hin eðlislæga
karlmennska Ingvars. Hann hafði
alltaf lifað lífinu með reisn og
þannig skyldi því einnig ljúka.
Hann tók hveiju áfallinu, sem að
höndum bar með stakri ró og oft-
ast var stutt í smitandi bros hans.
Ekki var hægt að komast hjá
að sjá hinn djúpa kærleik, er ríkti
milli þeirra hjóna ásamt fullkomnu
æðruleysi, og fátt var það sem
Kata ekki á sig lagði til að reyna
að lina þjáningar ástvinarins. Það
var í raun fögur sjón.
Elsku Kata!
Við hér á Nönnugötu sendum
þér og börnunum svo og ástvinum
Ingvars öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Verum minnug þess, að minn-
ingin um góðan vin, elskulegan
eiginmann og föður verður aldrei
frá okkur tekin.
Guð blessi ykkur öll.
Árni I. Magnússon.
Elsku frændi og vinur.
Með þessum orðum viljum við
þakka þér fyrir svo margar góðar
stundir á liðnum árum. Á sólríkum
morgni uppstigningardags bárust
okkur þau tregafullu tíðindi, að þú
værir farinn úr þessu lífi eftir erf-
ið veikindi í nokkra mánuði. Um
nokkurt skeið hafði sú hugsun
gert vart við sig hjá okkur, að tví-
sýnt kynni að verða um bata, en
hin snöggu umskipti síðustu vik-
una komu eins og reiðarslag.
Frá því að við fyrst munum eft-
ir okkur varst þú einn af máttar-
stólpum fjölskyldunnar, glæsilegur
ungur maður, sem hreifst alla með
glaðværð og fijálslegri framkomu.
Það var svo oft þegar þú komst í
heimsókn á Nönnugötuna að við
skynjuðum þá jákvæðu útgeislun,
sem fylgdi þér alla tíð. Við nutum
líka hjálpsemi þinnar á ótal vegu
og nærvera þín gaf okkur fagra
fyrirmynd, það var alltaf tilhiökk-
unarefni að fá þig í heimsókn.
Stundum vorum það við, sem kom-
um í heimsókn til þín og þinnar
elskulegu eiginkonu, Katrínar Her-
mannsdóttur, og var það ekki síður
yndislegt, þar sem hún vildi frá
upphafi styrkja og viðhalda þeim
góðu tengslum, sem rót áttu að
rekja til þess að faðir þinn og
amma okkar voru náin systkini.
Margar minningar koma upp í
hugann, þegar hugsað er til baka
til íbúðarinnar í Efstalandi en þar
hófst uppeldið á börnunum tveim-
ur, Hjördísi og Sigurbirni. Það var