Morgunblaðið - 15.05.1997, Síða 58

58 FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ELÍAS SIGFÚSSON
frá Vestmannaeyjum,
Dalbraut 18,
Reykjavfk,
verður jarðsunginn frá Áskirkju föstudaginn
16. maíkl. 15.00.
Guðfinna Einarsdóttir,
Erna Elíasdóttir,
Sigurbergur Hávarðsson,
Einar Elíasson,
Sigfús Þór Elíasson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
+
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
HELGA TÓMASDÓTTIR,
Gýgjarhóli 1,
Biskupstungum,
sem andaðist sunnudaginn 11. maí, verður jarðsungin frá Haukadals-
kirkju laugardaginn 17. maí kl. 14.00.
Inga Kristjánsdóttir, Guðni Karlsson
og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐBJARTUR JÓNAS JÓNASSON,
Miklagarði,
Dalasýslu,
sem andaðist mánudaginn 5. maí sl. verður jarðsunginn frá Staðarhóls-
kirkju laugardaginn 17. maí kl. 14.00.
Börn, tengdabörn
og barnabörn hins látna.
+
Ástkær móðir mín, amma og langamma,
SVAVA S. SVEINSDÓTTIR,
Dunhaga 15,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 16. maí kl. 13.30.
Ingunn Þórðardóttir,
Svava Þóra Þórðardóttir,
Ingunn Guðrún Einarsdóttir,
Þórður Einarsson,
Helgi Einarsson.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
INGIBJARGAR FRIÐRIKSDÓTTUR,
Glæsibæ 19,
Reykjavik.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 13d og
skurðstofu á Landspítalanum.
Friðrik Ragnar Eggertsson, Guðrún Björg Egilsdóttir,
Hafsteinn Eggertsson, Þórunn Eiva Guðjohnsen,
Guðjón Ingi Eggertsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför bróður mfns og mágs,
ODDSÁRNASONAR
frá Hrólfsstaðahelli,
Landsveit.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landgræðslunnar, Gunnarsholti, og
starfsfólks og vistmanna á dvalarheimilinu Lundi, Hellu.
Sigurþór Árnason,
Halldóra Ólafsdóttir.
SVEINN
BJÖRNSSON
+ Sveinn M. Björnsson fæddist
á Skálum á Langanesi 19.
febrúar 1925. Hann lést á Land-
spítalanum 28. apríl siðastliðinn
og fór útför hans fram frá Hall-
grímskirkju 9. maí.
Elsku bróðir og vinur.
Það er höggvið stórt skarð í systk-
inahópinn þegar Sveinn er horfinn
okkur. Hann hafði verið sjúkur um
nokkurt skeið og við vissum að
hveiju stefndi, en vonuðum að hann
yrði lengur hjá okkur, en Guð ræður.
Hann verður alltaf með okkur,
því hann er svo sterkur í minning-
unni. Hann hélt góða málverkasýn-
ingu í Gerðarsafni í Kópavogi sem
gekk vel. Þar stóð hann og tók á
móti gestum. Það var alltaf forvitni-
legt að koma á sýningar til hans og
sjá eitthvað nýtt. Sýningunni lauk
um svipað leyti og Sveinn lést á
Landspítalanum 28. apríl sl.
Hann var bjargfastur í allri list-
sköpun sinni. Sívinnandi, alltaf að
leita og skapa. Það var líka með
ólíkindum hversu miklu hann kom í
verk. Trúði á lífið framundan í list-
sköpun sinni, fór eigin leiðir, sann-
ur, hann sjálfur.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja hann, engin lognmolla í kring-
um hann, var skemmtiiegur og hress
og sagði meiningu sína, var hjarta-
hlýr. Við söknum hans mikið.
Það var og er mikil samheldni hjá
okkur systkinunum, komum oft sam-
an þegar færi gefast.
Mér er alltaf í fersku minni þegar
Sveinn lagði í að koma með mál-
verkasýningu til Ísafjarðar í septem-
ber 1961. Það var mikill viðburður
og vakti mikla athygli á ísafirði. Það
voru gleðitíðindi að fá kærkomna
ættingja á ísafjörð þar sem við hjón-
in bjuggum með börnum okkar.
Þetta var mikil hátíð.
í för með honum voru drengirnir
hans, Erlendur og Sveinn, og hans
góða kona, Sólveig Erlendsdóttir,
sem studdi hann alltaf í listsköpun
hans og stóð við hlið hans á sýning-
unni, svo og á öllum sýningum með-
an hennar naut við. Við áttum marg-
ar góðar stundir á heimili þeirra á
Köldukinn í Hafnarfirði, en hún lést
um aldur fram hinn 3. janúar 1982.
Guð blessi minningu hennar.
Þakka þér fyrir samfylgdina,
elsku bróðir. Hughlýjar samúðar-
kveðjur frá okkur til sona þinna og
nánustu ástvina, elsku Birgitta,
þakka þér fyrir allt það sem þú varst
honum.
Kristín Bryndís Björnsdóttir
og Jóel Þórðarson.
„Liðinn er dagur ..." upphafslín-
ur ljóðs, sem mér er oft hugsað til,
var eitt það fyrsta, sem kom upp í
huga minn, er mér voru færðar frétt-
ir af andláti vinar míns, Sveins M.
Björnssonar listmálara, mánudags-
kvöldið 28. apríl sl. Þá rétt fyrr um
kvöldið hafði ég haft samband við
Þórð son hans og fengið þær upplýs-
ingar, að svo væri dregið af mætti
hans, að búast mætti við frekari tíð-
indum. Og kallið kom þetta sama
kvöld og nú er hann horfinn við
Austursins eilífa.
Ég kynntist Sveini, sem ungur
maður fyrir allmörgum árum, þá
kom hann mér fyrir sjónir sem afar
hijúfur maður, maður sem lá ekki á
skoðunum sínum og talaði tæpi-
tungulaust við alla þá, sem hann
þurfti að hafa samskipti við. Á þeim
árum bar ég óttablandna virðingu
fyrir þessum manni, sem ekki aðeins
rækti löggæslustörf sín, heldur mál-
aði einnig hrjúfar og óræðar mynd-
ir, sem þorri fólks kunni lítt að
meta, á þeim tíma. En það mun
ávallt verða svo, að allt hefur sinn
vitjunartíma. Svo var jú einnig í
sambandi okkar Sveins. Ég átti því
láni að fagna, að fá að kynnast innri
hlið Sveins, sem var gjörólík þeirri
ytri, sem almennt snýr að samferða-
mönnunum. Það er sá Sveinn, sem
ég mun að eilífu geyma í minning-
unni, því undir þykkum htjúfum
skráp, meitluðum af mótbyr áranna,
bjó hinn eini og sanni Sveinn Björns-
son. Þessi víðsýni, einlægi, mildi og
ljúfi maður, sem lét sér ekkert óvið-
komandi"er varðaði heill og ham-
ingju samborgara sinna.
Já, það var þessi hlið sem ég
kynntist, er hann kom til starfa í
frímúrarastúkunni Hamri árið 1979,
en fljótlega varð okkur mjög vel til
vina og eftir það bar ég ekki ótta-
blandna virðingu fyrir honum, held-
ur Virðingu og það með stórum staf.
Við áttum því láni að fagna, að
starfa saman að ýmsum málefnum
stúkunnar, þar sem mannkostir
Sveins komu vel í ljós.
Nú hin síðari ár barðist Sveinn
við illvígan sjúkdóm og mátti á
stundum ekki sjá hvor hefði betur í
þeirri viðureign „maðurinn með ljá-
inn“, eða hinn hetjulegi baráttumað-
ur. Já, baráttan var hörð og það á
mörgum sviðum, því á þessum árum
mótaði Sveinn nýja stefnu í myndlist
sinni og vann hörðum höndum við
að ná markmiði sínu, jafnvel þótt
þróttur hans væri á stundum minni
en hann óskaði. Það eitt er víst, að
listsköpun hans á eftir að halda
nafni hans á lofti um ókomin ár og
mér segir svo hugur um, að jafnvel
þeir vantrúuðu eigi eftir að meta
verk hans að verðleikum, því Sveinn
var einn af mestu málurum, sem
þjóðin hefur alið.
Síðastliðinn vetur var Sveini erfið-
ur í veikindum hans. Ég bar gæfu
til þess að heimsækja hann nokkuð
oft og ræða við hann um hina ýmsu
hluti, hvort heldur það var þessa
heims eða annars og bar þá margt
á góma. Við reyndum ekki að ráða
lífsgátuna miklu, heldur ræddum við
af hreinskilni um allt það sem okkur
var hugleikið. Fyrir þessar samveru-
stundir vil ég nú þakka, því þær
voru mér afar lærdómsríkar. Þarna
fékk ég innsýn í þá miklu baráttu
sem framundan var hjá vini mínum,
að honum tækist að ljúka einhveijum
af ætlunarverkum sínum, svo sem
kvikmyndatöku, greiða götu sonar
síns og síðast en ekki síst að koma
upp sýningu á verkum sínum í Gerð-
arsafni, sýningu sem var fjölsótt og
heppnaðist frábærlega. Þarna stóð
Sveinn eins og hetja og tók á móti
gestum á opnunardaginn, en það fór
ekki fram hjá mér né öðrum, að þar
var sárþjáður maður að vinna þrek-
virki. Hann var að gera það sem
trúlega engum hefði dottið í hug að
gera miðað við allar aðstæður. Það
stóð á endum, að þegar þessari síð-
ustu sýningu lauk, var vinur minn
leystur undan frekari þjáningum
þessa heims.
Kæri vinur, nú að leiðarlokum
óska ég og fjölskylda mín þér alls
góðs á þeim vegum, sem þú nú hef-
ur lagt út á.
Megi hinn Hæsti höfuðsmiður
vernda og hugga alla ástvini þína,
sem nú kveðja þig með sárum trega.
Jón Sveinsson.
Sumir deyja
og síðan ekki söguna meir.
Aðrir með söng sem aldrei deyr.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Horfinn er sjónum okkar kær vin-
ur, Sveinn Björnsson, eftir harða
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
hann tókst á við af æðruleysi og reisn.
Hann bjó yfir miklu afli og styrk sem
skilaði sér vel til þeirra er nálægt
honum voru. Ég átti því láni að fagna
að kynnast Sveini ung að aldri. Hann
var mikill vinur afa míns Jóns Engil-
berts og var tíður gestur í húsi málar-
ans. Þeir unnu báðir listagyðjunni og
sótti Sveinn í þann viskubrunn sem
Jón bjó yfir. Töluverður aldursmunur
var á þeim, en ekki háði það vinskap
þeirra, nema siður væri. Mikið var
rætt á þeim árum um listina og lífið.
Þeim lá báðum hátt rómur er þeir
ræddu um menn og málefni og hvell
hlátur þeirra glumdi í veggjum
Englaborgar. Þetta voru menn með
skoðanir á málunum. Mikið var þá
gaman að vera lítil stelpa með stór
eyru, en þá hvarflaði ekki að mér
að Sveinn ætti eftir að verða „afi“
barnanna minna. Síðan eru liðin rúm
þijátíu og fimm ár og mikið vatn
runnið til sjávar.
Eftir að Jón dó sýndi Sveinn
ömmu minni, Tove Engilberts, mér
og móður minni, Birgittu Engilberts,
mikið tryggiyndi. Hann var ætíð
boðinn og búinn að rétta fram hjálp-
arhönd. Eftir að Sveinn varð ekkju-
maður fóru móðir mín og hann að
vera saman. Það var eitthvað svo
sjálfsagt, hann hafði einhvernveginn
alltaf verið þarna, hlýja brosið, þétt
faðmlagið, öryggið og trygglyndið.
Síðan eru liðin fimmtán ár. Á þessum
tíma hef ég eignast tvær dætur,
Birgittu og Ellen, og þeim hefur
hann verið sem besti afi.
Móðir mín og Sveinn deildu sam-
eiginlegu áhugamáli, listinni, og
dvaldi hún oft löngum stundum hjá
honum í Krýsuvík er hann var að
mála. Hún var honum oft uppspretta
fagurra mynda og gaf hann henni
margar þeirra áritaðar fallegum ást-
arorðum sem ylja henni nú þessa
erfiðu daga. Á hveiju ári fóru þau
til útlanda, þeim fannst báðum mjög
gaman að ferðast. Leiðir þeirra lágu
víða, Grikkland, Danmörk, Bretland,
Frakkland og Kanaríeyjar. Á þessum
ferðum málaði Sveinn oft af krafti.
Honum fannst gott að mála í hitan-
um og sólinni á Kanaríeyjum. Þau
fengu sér alltaf íbúð með svölum,
þar fannst þeim gott að vera, hann
að mála og hún að lesa.
Ekki er nokkur leið að tíunda allt
það sem gerst hefur á svo löngum
en þó svo stuttum tíma. En ofarlega
er mér í huga aðfangadagskvöld,
Sveinn með strákslegt blik í auga
og jafnspenntur ef ekki spenntari
en stelpurnar að opna jólapakkana.
Þá minnti hann mig á afa Jón. Einn-
ig er mér minnisstæður afmælisdag-
urinn minn hinn 20. apríl er við
borðuðum saman í Englaborg ásamt
góðvini hans frá Danmörku, Henrik
Vagn Jensen, sem sér nú á bak
góðum vini. Þetta kvöld var Sveinn
þreyttur en sáttur eftir vel heppnaða
sýningu. Meðan Sveinn reyndi að
hvílast teiknaði Henrik mynd af
stelpunum mínum sem hann síðan
gaf okkur. Þeir vinirnir færðu mér
blómvönd sem lifir enn.
Elsku mamma mín, ég veit að
þetta eru dimmir dagar en birtan
mun læðast inn og ná yfirhöndinni
að lokum. Við höfum átt góðar
stundir með Sveini og eigum falleg-
ar myndir á veggjum okkar eftir
hann. Allt eru þetta perlur í minn-
ingasjóð okkar.
Ég, Guðmundur, Birgitta og Ellen
sendum öllum ættingjum og vinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Vertu sæll, elsku Sveinn.
Greta Engilberts.
Vinur okkar Sveinn Bjömsson list-
málari og lífskúnstner er fallinn frá.
Kynni okkar við Svein hófust þeg-
ar við vorum ungir og ómótaðir ung-
ir menn og sátum í stofunni á
Köldukinn við ýmis tækifæri. Þær
kvöldstundir sem Sveinn gaf sér
tíma til að setjast niður með okkur
Maí-drengjum og ræða menn og
málefni eru ógleymanlegar. Á slík-
um stundum fengum við að heyra
hispurslausar skoðanir hans á iist-
um, samfélaginu, atburðum gær-
dagsins og ekki sfst skoðanir hans
á okkur sjálfum. Ávallt var stutt í
húmorinn á þessum kvöldum og
þótt við félagarnir værum kannski
með galsa þá sýndi Sveinn okkur
ávallt umburðarlyndi.
Sveinn kom okkur fyrir sjónir sem
maður sem fór sínar eigin leiðir og
lét ekki stefnur og strauma sam-
tímans segja sér fyrir verkum, „ég
geri eins og mér sýnist". Vonandi
náum við að tileinka okkur einlægni
Sveins og gera einsog hjartað segir
okkur.
í hugum okkar lifir minning um
mann sem var frábær listamaður en
fyrst og fremst stórkostlegur per-
sónuleiki. Elsku Dúddi, Lilja, Sveinn
Andri og fjölskylda, megi guð
styrkja ykkur og blessa í sorg ykkar.
Þorgils Óttar Mathiesen,
Ingi Guðmundur Ingason,
Jón Erling Ragnarsson,
Magnús Pálsson.
0 Fleirí minningargreinar um-
Svein Björnsson híða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu dnga.