Morgunblaðið - 30.08.1997, Side 38

38 LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jarþrúður Júl-
íusdóttir var
fædd í Vestmanna-
eyjum 8. október
1947. Hún varð
bráðkvödd í
Reykjavík 20. ágúst
síðastliðinn. Jar-
þrúður var einka-
barn foreldra
sinna, Júliusar
Sölva Snorrasonar,
—, vélsijóra frá Hlíð-
arenda í Vest-
mannaeyjum, f. 26.
júlí 1903, d. 4. febr-
úar 1993, og konu
hans, Jarþrúðar Jónsdóttur frá
Ólafsvöllum á Skeiðum, f. 10.
júni 1905 og dáin þann sama
dag og dóttir hennar fæddist.
Jarþrúður giftist Sigtryggi
Vilhjálmssyni frá Þórshöfn, f.
8. júní 1946, d. 1. febrúar 1993.
Ekki hvarflaði það að mér fyrir
hálfum mánuði, að ég myndi setjast
niður og skrifa minningargrein um
mína kæru vinkonu Jarþrúði Júlíus-
'’uöttur. En enginn veit hvenær kall-
ið kemur.
Eg var búin að hafa mikið sam-
band við þig vikuna áður en þú lést.
Þú varst búin að panta ferð til
Kanarí og ætluðuð þið Bjarni að
halda þar upp á fimmtugsafmælið
þitt 8. okt. nk. Þú vildir endilega
lána mér bækling og varst svo
spennt að vita hvar ég ætlaði að
halda upp á fimmtugsafmælið mitt.
Elsku Jara, ég gat aldrei sagt þér
hvert ég ætlaði. Þú sagðir við mig
Aá? þú ætlaðir að vera á fínu hóteli.
„Maður er nú ekki fimmtugur nema
einu sinni.“ Svona varst þú, elsku
Jara mín, vildir hafa klassa yfir
öllu. Þú dáðir ilmvötn, stundum
fannst mér nú einum of mikill ilmur
af þér, en það var fyrirgefið af því
að það varst þú. Við vorum búnar
að vera vinkonur frá því við vorum
12 ára gamlar. Og aldrei bar
skugga á þá vináttu. Vorum saman
í Gagnfræðaskólanum Ve. Saman
vorum við í skátafélaginu Faxa, þar
sem oft var farið í útilegur og skáta-
mót. Margt var brallað á Hlíðarenda
og á Faxó. Við vorum sérfræðingar
i að túbera á okkur hárið og gátum
setið fyrir framan spegilinn tímun-
itm saman að mála okkur. Þú varst
orðin ansi flínk í að setja á þig
„eyeliner". Við fórum saman í okk-
ar fyrstu utanlandsferð til Costa
del Sol og eru nú nákvæmlega 20
ár síðan í ágúst 1977. Mér er það
svo minnisstætt, því á meðan við
vorum úti dó Elvis Presley, sem var
í miklu uppáhaldi hjá okkur báðum.
Þú komst alltaf í afmælin hjá
Didda og Gunnari annan i jólum.
Þú áttir engin börn, en mér fannst
alltaf eins og þér fyndist þú eiga
heilmikið í strákunum mínum.
Elsku besta Jara, þú varst sérstak-
ur persónuleiki. Eg á eftir að sakna
þín mikið og ég vil þakka þér
tryggðina í gegnum árin. Minning-
<*óa um þig mun ég geyma í hjarta
mínu.
Við Leifur og synir okkar vottum
Bjarna og skyldfólki innilegustu
samúð og biðjum Guð að styrkja
þau í sorg þeirra.
Þín vinkona,
Inga Birna.
Erfídrykkjur
REYKJAVIK
Sigtúni 38
Upplýsingar í síma 568 9000
Þau slitu samvistir.
Sambýlismaður
hennar var Bjarni
Baldursson frá
Vallanesi í Vest-
mannaeyjum, f. 3.
mars 1943.
Jarþrúður ólst
upp á æskuheimili
föður síns hjá
ömmu sinni og föð-
ursystkinum að
Hlíðarenda og gekk
föðursystir hennar,
Ágústa Snorradótt-
ir, henni I móður-
stað.
Aðalstarfsvettvangur hennar
var á Sjúkrahúsinu í Vest-
mannaeyjum þar sem hún starf-
aði óslitið frá árinu 1970.
Útför Jarþrúðar fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ljóð úr Spámanninum eftir Kahl-
il Gibran:
„Og ungmenni nokkurt sagði:
Ræddu við okkur um vináttuna.
Og hann svaraði og sagði: Vinur
þinn er þér allt. Hann er akur sálar-
innar, þar sem samúð þinni er sáð
og gleði þín uppskorin. Hann er
brauð þitt og arineldur. Þú kemur
til hans svangur og í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá and-
mælir þú honum óttalaust eða ert
honum samþykkur af heilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið
hvor annan.
Því að í þögulli vináttu ykkar
verða allar hugsanir, allar langanir
og allar vonir ykkar til, og þeirra
er notið í gleði, sem krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það, sem
þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni.
Og láttu vináttuna ekki eiga sér
neinn tilgang annan en að auðga
anda þinn, því að sú vinátta, sem
leitar einhvers annars en síns eigin
leyndardóms, er ekki vinátta, heldur
net, sem kastað er í vatn og veiddir
í tómir undirmálsfiskar.
Og gefðu vini þínum það sem þú
átt best.
Ef hann verður að þekkja fátækt
þína, lát hann þá einnig kynnast
auðlegð þinni.
Hví skyldir þú leita vinar þíns
aðeins til að drepa tímann?
Leitaðu hans með áhugamál þín.
Því að það er hans að uppfylla
þörf þína, en ekki tómleika þinn.
Og vertu glaður með vini þínum
og njóttu með honum lífsins.
Því að í dögg lítilla hluta finnur
sálin morgun sinn og endurnærist."
Hjartans þökk fyrir allt, kæra
vinkona.
Valgerður.
Síbreytileiki birtunnar við Heima-
klett er óendanlegur, eitthvað sem
eilífðin hefur lagt okkur til sem vin-
arkveðju á leið okkar. Þannig var
hún Jara á Hlíðarenda, eitt af þess-
um yndislegu Ijóðum mannlífsins,
því persónuleiki hennar var geislandi
bjartur og hlýr, en um leið svo hisp-
urslaus og beittur ef því var að
skipta. Hún Jara var hrífandi per-
sónuleiki. Það var tilhlökkun að hitta
hana, alveg sama hvar því ára henn-
ar var svo sterk og það kallaði á
söknuð að kveðja hana.
Ég ætlaði að ræsa hana á Sölva-
flána til sölvatínslu eftir nokkra
daga, hún var að undirbúa fimm-
tugsafmælið sitt, margt var á döf-
inni, margt svo spennandi og svo
allt í einu á örskoti brestur æð og
lífsbátinn ber í hinstu höfn. Til
hvers er maður svo að rífa kjaft,
heimta og krefjast. Hví ekki að
nýta allan tímann til hins jákvæða
og brosmilda.
Jöru þótti það algjör toppur að
mæta á bióðhátíð með ríflegan
sölvapoka, spæna í sig sölin og kíkja
á strákana eins og hún orðaði það.
Jarþrúður Júlíusdóttir á Hlíðarenda
við Skólaveg í Vestmannaeyjum var
alltaf kölluð Jara. Hún var bráðvel
gefin, skemmtileg og kraftmikil og
það var oft ægifagurt þegar hún
sagði vinum og samferðamönnum
til syndanna með hispursleysi sínu,
blöndu af gamni og alvöru. Við ól-
umst upp hlið við hlið og það voru
mikil hlunnindi að eiga nábýli við
Jöru, því hún átti svo auðvelt með
allt. Meira að segja þegar hún birt-
ist óvænt í 14 ára afmæli mínu í
fínum kjól með stóran konfekt-
kassa. Ég hafði bara boðið nokkrum
strákum, vinum mínum, en Áslaug
systir mín, sjö árum yngri, hafði
boðið Jöru. Þetta var því nokkur
innrás í „karlavígið", en það var
ekki bara að maður bráðnaði fyrir
konfektinu, maður féll alltaf fyrir
persónutöfrum Jöru því hún gaf
aldrei höggstað á sér í hlífðarlausri
framkomu sinni og skemmtilegheit-
um út í gegn. Auðvitað þoldu ekki
allir opinskáan tón Jöru en þeir
voru fáir sem virtu ekki rök henn-
ar, því þau voru ekkert gutl. Hún
var mikill mannvinur og hugsaði til
enda í þeim efnum. Þeir sem áttu
um sárt að binda áttu bakhjarl í
henni og það kom vel fram í hjúkr-
unarstörfum hennar um nær
þriggja áratuga skeið. Margir sem
áttu í raun að vera með hita, urðu
hitalausir af að umgangast hana,
því hún gaf þannig af sér að fólki
leið betur í návist hennar og þann-
ig var hún Jara mín mörgum eins
konar launauppbót í lífsmelódíunni.
Hún Jara flíkaði ekki tilfinning-
um sínum, en samt eignaðist hún
vini á augabragði, hvort sem það
var heima eða heiman, hvort sem
það var í skemmtiferðum til Reykja-
víkur eða til útlanda. Jara var nefni-
lega magnaður sálfræðingur að
upplagi og hún nýtti sér það vel í
ljósi þess hve henni þótti vænt um
fólk og þótti gaman að smíða úr
lífínu hversdagslega og einfalda
hluti, góðar stundir, sem gáfu lífs-
fyllingu. Hún var svo sannarlega
vinur vina sinna og það koma í
hugann nöfn eins og Rut, Inga
Birna, Biddí, Ella, Valgerður og
Baddi sem hún bjó með og vinátta
þeirra var svo mikils virði. Hvað
gefur lífínu meira gildi en góð vin-
átta? Rut vinkona hennar var eins
og fyrir tilviljun stoð hennar síðustu
stundimar, en hvað er tilviljun.þeg-
ar upp er staðið? Ætli Gústa á Hlíð-
arenda hafi ekki verið viðbúin hand-
an við móðuna miklu þegar kallið
kom, þetta óvænta kall í ranni lífs-
gleðinnar, en samt svo sjálfsagt.
„Mér fannst hann pabbi þinn al-
veg æði,“ sagði Jara við mig fyrir
skömmu, „algjör toppur, því hann
sagði einu sinni við mig: „Jara, þú
ert bara aðal-kroppurinn í bæn-
um.““ Jara vissi vel að hún var
ekki í sama framleiðslunúmeri og
Gina Lolla, en hún hafði persónu-
töfra sem allar stórstjömurnar
hefðu viljað gefa mikið fyrir og hún
vissi að í orðum pabba fólst vænt-
umþykja og virðing.
Þótt Jara ætti heimili á ýmsum
stöðum var Hlíðarendi alltaf hennar
höfuðsetur, þar hafði hennar fólk
verið og þar hafði Ósk verið til
skamms tíma og Jara gætti alls svo
vel, hlúði að og strauk lífsvilja vina
sinna mjúkri hendi og mildu hjarta
sem var eins og eitthvað fyrir Guðs
náð. Hlíðarendi var hennar Heima-
klettur og þótt hún ætti til að
mynda nýja þvottavél í íbúðinni
sinni þá kom hún að Hlíðarenda
með þvottinn í gömlu þvottavélina
þar vegna þess að þar hafði sálin
búið um sig, þar var svömn við lífs-
ins leik í gleði og sorg.
Það er ótækt að sjá á eftir henni
Jöm og leikurinn rétt að byija, en
hún myndi ugglaust segja blákalt
og bjart: „See you.“
Það verður fátæklegt leiksviðið
á Sölvaflánni í næstu ferð, fátæk-
legra að hitta ekki Jöm í mannlífs-
melódíunni, en minningin um hana
mun laða fram síbreytileik birtunn-
ar og sólstafi. Megi góður Guð varð-
veita hana og vemda vini hennar
og ættingja, megi hlýjan og vinar-
þelið úr lífi hennar vlia eftirlifandi
inn í framtíðina og gefa þeim von
síbreytileikans.
Árni Johnsen.
Ég hringdi á mánudagsmorgni,
og þekkti hana ekki í símanum,
vegna þess að hún var svo veik í
höfðinu og mjög hrædd. Ég reyndi
að hughreysta hana og hvatti hana
til að hafa það rólegt á meðan þetta
liði hjá. Almáttugur, mér datt ekki
í hug að ég myndi ekki heyra í
henni aftur.
Mín kæra, kæra vinkona er dáin.
Allar mínar æskuminningar em
tengdar henni. Ég hef alltaf sagt:
„Hún Jara er rætumar mínar.f
Við höfum verið vinkonur frá því
að við vomm 3-4 ára. Ég átti heima
í Hlíð en hún á Hlíðarenda. Við
skottuðumst ásamt Ellu Thor á
milli húsa í algleymi og hamingju
æskunnar. Við Ella vomm svo frek-
ar að við höfðum Jöm alveg í vasan-
um. Saman fómm við að starfa í
skátunum, og þá var farið í ógleym-
anlegar útilegur og skátamót. Við
unnum saman í fiski og trúlega
hefur verið meira hlegið þar en
unnið.
Ég var sú fyrsta úr hópnum sem
byijaði að búa og eignast bam. Þá
var heimilið okkar Ola góður sam-
komustaður fyrir vinina. Enda var
hópurinn stór og Jara alltaf hrókur
alls fagnaðar. Hún kunni alla söng-
texta og var svo minnug á gömlu
orðatiltækin.
Við lifðum gjörólíku lífi og með
tímanum uxum við hvor í sína átt-
ina en ekkert breytti vináttu okkar.
Sigrún Birgit Sigurðardóttir.
Það er þungbær staðreynd að
Jara skólasystir okkar skuli vera
dáin. Hún varð bráðkvödd hinn 20.
ágúst sl., hrifin burtu, og eftir
stöndum við með söknuð og sárs-
auka í hjörtum okkar.
Jara átti heima á Hlíðarenda.
Hún var alin þar upp hjá föður sín-
um og frænkum eftir að móðir
hennar dó og þar voru einnig alin
upp tvö önnur móðurlaus frænd-
systkini hennar, þau Lóló og
Snorri. Hún Jara á Hlíðarenda var
umvafin ástúð fjölskyldu sinnar.
Við hin fundum hlýjuna sem staf-
aði af mildum svip kvennanna í
húsinu, við fundum það alla leið út
á götu þegar við gengum hjá á leið
heim úr skólanum, þar sem pabbi
hennar sýslaði í kartöflugarðinum
og snjóhvítur þvottur blakti á snúru.
Gott var veganesti hennar og að
upplagi var hún bæði jákvæð og
lífsglöð. Við minnumst hennar í
barnaskólanum þar sem við sátum
við litlu tréborðin á efstu hæðinni
í gamla skólanum. Við minnumst
hennar sem unglings með þykka,
rauða, liðaða hárið bundið í tagl,
freknur á nefi og síbrosandi munn.
í bláa skátakjólnum, að læra undir
nýliðaprófið, og í útilegunum í
skátastykkinu vestur í hrauni. í
sundlauginni þar sem við lærðum
að synda í hituðum sjó, í rokkpilsinu
með húla-hopphringinn og í parís á
skólalóðinni þar sem við sungum
„Pílarenda, pílarenda, marí, kúlarí“.
Við minnumst hennar þegar við
klifruðum á Heimaklett, könnuðum
hella, fórum á bryggjurnar og sníkt-
um beinakex af færeyskum sjó-
mönnum, þegar við söfnuðum serví-
ettum og leikaramyndum og í þijú-
bíó með apótekaralakkrís eða ís af
Hressó. Við minnumst hennar líka
í gagnfræðaskólanum þegar skól-
anum var lokað og allir sem vettl-
ingi gátu valdið lögðu sitt af mörk-
um til að bjarga verðmætum afla
sem barst á land. Einnig sem þátt-
takanda í sorgum þeirra skólasystk-
ina okkar sem misstu ástvini sína
í hafíð þegar skipsskaðar urðu. Og
við minnumst skólasystur okkar
sem þroskaðrar konu, sem bar birtu
og yl öllum þeim sem á vegi hennar
urðu. Hún var félagslynd og vina-
mörg.
Á síðasta ári var haldið ferming-
arsystkinamót. Var Jara duglegust
af öllum við undirbúninginn og
óþreytandi við að hafa samband og
hvetja sem flesta til að mæta. Ár-
gangurinn var yfír hundrað manns,
JARÞRUÐUR
’ JÚLÍUSDÓTTIR
HÓTEL
en árin sem aðskildu hópinn gufuðu
upp þessa helgi og það var mikið
henni að þakka. Hún spurði spurn-
inga á sinn sérstaka hátt, svo blátt
áfram, hlýleg og einlæg. Svo var
hún fyndin, naut sín vel í vinahópn-
um og sagði glettin: „Mikið líturðu
vel út. Hvaða krem notarðu eigin-
lega?“ Eins og þegar skólasystir
okkar, sem var að skauta á Vilp-
unni forðum, fótbrotnaði, benti Jara
henni á björtu hliðarnar: „Vertu
fegin, freknumar fara af þér meðan
þú liggur á spítalanum."
í gosinu tvístraðist hópurinn.
Margir fluttu til lands og komu
ekki til baka. Jara flutti aftur til
Eyja, vildi hvergi annars staðar
vera. Hún vann á sjúkrahúsinu, var
vel liðin og vann störf sín af alúð.
Allir þekktu Jöru, hún var góður
vinur og svo sannarlega setti hún
svip á bæinn okkar.
Það fækkar í árganginum. Við
minnumst látinna skólafélaga með
söknuði og nú hefur Jara bæst í
þeirra hóp. Óskir okkar um að hitt-
ast öll á næsta fermingarsystkina-
móti rætast ekki. Við munum sakna
Jöru, en þökkum henni samfylgdina
og fyrir þá hlýju sem minningarnar
um hana veita okkur. Ástvinum
hennar öllum vottum við dýpstu
samúð á þessari erfíðu stundu.
Fyrir hönd árgangs 1947 í Vest-
mannaeyjum,
Gunnhildur Hrólfsdóttir.
Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag, við erum gestir og hótel okkar
er jörðin kvað Tómas Guðmunds-
son. Þessi texti rifjast oft upp fyrir
mér þegar ungt fólk er hrifsað burt
úr miéju dagsverki.
Jarþrúður Júlíusdóttir, trúnaðar-
maður á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,
er ein slík. Jara, eins og hún var
ætíð kölluð, var alltaf hress og kát
og lifði lífínu lifandi eins og sagt
er. Hún tók virkan þátt í því sem
var að gerast á hveijum tíma, og
var ekkert mál að fá hana sem trún-
aðarmann fyrir vinnustað sinn. Vann
hún það starf af samviskusemi eins
og annað það sem hún tók sér fyrir
hendur. Jara var drífandi persóna,
það gustaði af henni og aldrei nein
lognmolla í kringum hana.
Það er mikil eftirsjá fyrir okkur
að missa manneskju eins og Jöru
bæði úr starfí og leik, hafí hún
þökk fyrir allt og allt. Mest er þó
eftirsjá hjá fjölskyldu og vinum
Jöru og sendum við þeim okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Starfsmanna-
félags Vestmannaeyjabæjar,
Þorgerður Jóhannsdóttir,
formaður.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
þvf alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
(Tómas Guðmundsson.)
Þegar við komum saman til að
gera okkur glaðan dag nú í vor var
þetta ljóð sungið. Ekki datt okkur
samstarfsfólki Jöru þá í hug að
þetta væri í síðasta sinn sem við
hittumst öll á gleðistund, sem hún
hafði haft veg og vanda af og var
þar hrókur alls fagnaðar eins og
svo oft áður. Jara hafði unnið yfír
20 ár á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,
mest við aðhlynningu aldraðra, þar
sem hún naut sín vel. Hún var sér-
stakur persónuleiki, engum öðrum
Iík.
Við eigum eftir að sakna glað-
værðar hennar og fjörugra um-
ræðna um menn og málefni, þar
sem Jara lét í ljós skoðanir sínar
hispurslaust. Bjarni, Ósk, Snorri,
Lóló og aðrir ættingjar, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur,
megi góður Guð styðja ykkur í sorg-
inni.
Elsku Jara, við kveðjum þig með
ljóði Ragnhildar Ófeigsdóttur og
þökkum þér fyrir samveruna og
vináttuna. Guð geymi þig.