Morgunblaðið - 30.08.1997, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 1997 3ST
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Samstarfsfólk A-deildar,
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja.
Með söknuði og hlýhug minn-
umst við vinkonu okkar, Jöru. Jara
eins og hún var kölluð hét Jarþrúð-
ur eftir móður sinni sem lést þegar
Jara fæddist. Jara ólst upp við mik-
ið ástríki hjá föður sínum, Júlíusi,
og systrum hans, Ágústu, sem hún
kallaði alltaf mömmu, og Ósk, sem
nú í hárri elli syrgir frænku sína,
en milli hennar og Jöru var sér-
stakt samband umhyggju og virð-
ingar.
Mestan hluta starfsævi sinnar
var Jara á Sjúkrahúsi Vestmanna-
eyja. Hún er öllum eftirminnileg
sem henni kynntust hvort sem var
á stuttri vegferð eða um langan
veg. Hún geislaði af lífskrafti og
gleði. Sá léttleika tilverunnar og
kunni þá frásagnarlist sem hvergi
er kennd og fáum er gefín. Iðulega
var Jara hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi.
En lífíð var ekki bara léttleiki
hjá vinkonu okkar, Jöru. Hún axl-
aði sína ábyrgð og gerði það með
sóma. Full ábyrgðar og umhyggju
annaðist hún fólkið sitt á Hlíðar-
enda - og um velferð þessa trausta
og góða fólks, sem hún ólst upp
hjá, snerist Iíf hennar og tilvera.
Jara hefði orðið fimmtug í haust
og hlakkaði til ferðar sem hún var
að undirbúa af því tilefni. En óvænt
og allt of fljótt var hún kölluð til
þeirrar ferðar sem okkar allra bíð-
ur. Við kveðjum Jöru með þakklæti
fyrir trausta vináttu og ógleyman-
lega samfylgd sem hefur gert líf
okkar auðugra.
Ég veit, að þig dreymir
í vöggunni þinni,
að nóttin sé harpa og Heimir
hræri auðmjúka strengi.
Dreymi þig
dreymi þig lengi.
(Kristinn Reyr)
Anna Óskarsdóttir,
Katrín Þórlindsdóttir.
Elsku Jara, með fátæklegum orð-
um okkar kveðjum við þig að sinni.
Þú varst í lífí okkar eins og veðrátt-
an í Eyjum. Hress og þróttmikil sem
austanáttin, hlý eins og sumarnótt-
in og geislandi sem sólardagur. Þú
fórst á sama hátt. Eftir stórviðri
kom lognið og tómið. Við horfum
hvert á annað og spyrjum hvers
vegna. Lífið heldur áfram og árstíð-
ir koma og fara. Nú er dimm vetrar-
nótt í hugum okkar, en einhvem
tímann vorar á ný og minningin
um þig verður hlý og fögur sem
bjartur sumardagur í Eyjum. Við
þökkum þér fyrir allar gleðilegu
móttökumar í Eyjum. Við biðjum
Almættið að varðveita sálu þína
sem nú_ hefur vitjað feðra sinna.
Ásbjörg og fjölskyldan
í Fagrahjalla.
Elsku frænka mín, nú ertu farin
frá mér, sem hendi væri veifað. Þú
varst alltaf svo glaðlynd og
skemmtileg. Hvenær ætlar þú að
koma til Eyja? Viltu ekki ganga í
skóla hér? spurðir þú oft. Við rædd-
um um lífíð og tilveruna, um kisuna
sem þú áttir að fá frá okkur í vik-
unni, sem þú fórst að heiman í síð-
asta sinn. Ég beið í ofvæni eftir
heimsókn þinni, en í staðinn kom
þessi ógnarfrétt sem ég mun aldrei
gleyma. Þú fórst á afmælisdaginn
hennar Gústu, sem var þér svo
kær. Það verður erfítt að koma til
Eyja næst, engin Jara til þess að
taka á móti mér. Ég bið góðan Guð
að varðveita þig.
Ásta.
ÞORSTEINN
EYFJÖRÐ JÓNSSON
+ Þorsteinn Ey-
fjörð Jónsson
fæddist á Litla-
Svæði á Grenivík
4. október 1916 en
ólst upp á Finna-
stöðum á Látra-
strönd. Hann lést
23. ágúst síðastlið-
inn á Ólafsfirði.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Þorsteinsson frá
Finnastöðum á
Látraströnd, f.
20.7. 1892, d. 30.7.
1962, og Elísa Stef-
ánsdóttir frá Miðgörðum á
Grenivík, f. 12.12.1893, d. 12.9.
1944. Systkini hans voru: Bára
Eyfjörð, húsmóðir á Grenivík,
f. 20.7. 1915, gift Ingólfi Jó-
hannssyni sem er látinn, Elín
Eyfjörð, húsmóðir á Grenivík,
f. 9.8. 1918, d. 4.10. 1987, gjft
Stefáni Árnasyni sem er látinn,
Stefán Eyfjörð, bifreiðavið-
gerðamaður í Reykjavík, f.
16.1. 1921, kvæntur Þóreyju
Gísladóttur, Þórgunnur Ey-
fjörð, húsmóðir á Grenivík, f.
16.12. 1922, Pétur Eyfjörð,
verslunarmaður í Reykjavík, f.
23.4.1925, d. 25.3.1990, kvænt-
ur Sigríði Soffíu Ásgeirsdóttur
sem er látin, Hildigunnur Ey-
fjörð, húsmóðir á Grepivík, f.
11.5. 1929, gift Karli Ásmundi
Hólm, Friðrik Eyfjörð, sjómað-
ur á Finnastöðum á Látra-
strönd, f. 8.8. 1931, kvæntur
Önnu Lísbetu Axelsdóttur, og
Jakob Eyfjörð, bifreiðarsljóri í
Grindavik, f. 25.7. 1934, kvænt-
ur Guðrúnu Gam-
alíelsdóttur.
Á jóladag 1940
kvæntist Þorsteinn
Sveinlaugu Frið-
riksdóttur frá Vall-
holti á Grenivík, f.
25.3. 1920. Foreldr-
ar hennar voru
Friðrik Kristinsson
og Anna Margrét
Vigfúsdóttir. Þor-
steinn og Sveinlaug
áttu þessi börn: Jón,
f. 14.9.1943, kvænt-
ur Sigríði Arnþórs-
dóttur og eiga þau
fjögur börn og sex barnabörn,
Friðrik Kristján.f. 29.12. 1947,
kvæntur Kristjönu Björgu Hall-
grímsdóttur og eiga þau fjögur
börn og eitt barnabarn, Þor-
stein f. 21.7. 1955, hann á fjög-
ur börn, og Víði, f. 30.6. 1961,
kvæntur Sigríði Sóleyju Frið-
jónsdóttur og þau eiga eitt
bam. Þorsteinn og Sveinlaug
bjuggu alla sína hjúskapartíð í
Vallholti á Grenivík. Þorsteinn
byrjaði snemma að vinna og var
aðeins 10 ára þegar hann fór
fyrst til sjós og þá sem létta-
drengur. Ari síðar var hann
orðinn fullgildur sjómaður og
stundaði sjómennsku alla sína
starfsævi og var kominn fram-
yfir sjötugt þegar hann hætti á
sjónum. Eftir það vann hann
við útgerð sona sinna til dauða-
dags.
Utför Þorsteins verður gerð
frá Grenivíkurkirkju laugar-
daginn 30. ágúst og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Þegar bróðir minn hringdi og til-
kynnti lát pabba okkar, trúði ég
ekki mínum eigin eyrum. Fyrir hug-
skotssjónum birtust ótal fallegar
minningar um þennan góða, trausta
og hlýja föður. Pabbi byraði sem
ungur drengur að stunda sjóinn á
árabátum frá Finnastöðum með
föður sínum, móður og frændum
og var það upphafíð að farsælum
sjómannsferli hans. Hann kynntist
mömmu síðan upp úr tvítugu þar
sem hann var háseti á bát hjá móð-
urbróður sínum sem gerði út frá
Miðgörðum á Grenivík, en mamma
var þar línustúlka.
Löngu síðar eignaðist hann sinn
eigin bát, Víði, sem ég er skírður
eftir, og var sá bátur mikið happa-
fley, sem pabba þótti vænt um.
Ég og allir bræður mínir vorum
ekki háir í loftinu þegar við fórum
að fara með pabba á sjóinn. Sá tími
mun ylja mér um hjartarætur það
sem eftir er minnar ævi. Betri læri-
föður var ekki hægt að hugsa sér
heldur en hann pabba og mér fínnst
það hafa verið foiréttindi að hafa
alist upp hjá honum og mömmu.
Hjónaband þeirra hefur ætíð ein-
kennst af gagnkvæmri virðingu og
ást sem endurspeglaðist í heimilinu
að Vallholti. Oft var hlegið að
hnitmiðuðum og skondnum tilsvör-
um frá pabba sem var gott krydd
í tilveruna.
Eftir að pabbi hætti sjómennsk-
unni naut hann þess að gera að
netum fyrir syni sína, fara í göngu-
ferðir, njóta náttúrunnar og stjana
við mömmu.
Ógleymanleg er ferð með pabba
og mömmu í Hljóðakletta í júlí sl.,
þar sem pabbi naut sín vel í fal-
legri náttúru og er notalegt til þess
að hugsa hversu þakklátur hann
var. Við hjónin höfum komið í Vall-
holt á hveiju ári síðan ég flutti til
Reykjavíkur 1980 og átt þar yndis-
legar stundir með pabba og
mömmu.
Elsku pabbi minn, við vitum að
allar dyr að hinu góða eru þér opn-
ar þar sem þú ert núna og þér tek-
ið með opnum örmum eins og þú
tókst öllum sem leituðu til þín.
Þakklæti og væntumþykja er mér
efst í huga þegar komið er að
kveðjustund og ráðleggingar þínar
munu ætíð hafðar í heiðri.
Elsku mamma mín, megi guð
styrkja þig í sorgum þínum og
minningar um góðan mann lifa.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Faðir í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson.)
Víðir og Sigríður Sóley.
Að morgni laugardagsins 23.
ágúst fór ég með vinafólki mínu í
göngutúr um Grenivík og á
göngunni mættum við afa og Venna
á sinni daglegu göngu. Við buðum
hvert öðru góðan daginn og afi leit
glettnislega á 7 ára drenginn sem
var með okkur um leið og hann
gekk hjá. Ég hefði aldeilis sagt
fleira ef ég hefði vitað að þetta
væri í síðasta skipti sem ég sæi
hann, því seinna um daginn hringdi
pabbi í mig og sagði mér að afí
hefði orðið bráðkvaddur.
Afí fæddist 4. október 1916 og
var annað barnið í 9 systkina hópi.
Hann byijaði snemma að vinna og
fór aðeins 10 ára fyrst á sjóinn.
Þetta fyrsta sumar á sjónum var
hann aðallega í að blóðga og slægja
fískinn en næsta ár fór hann sem
fullgildur háseti á fjóræringi. Hann
sagðist oft hafa verið þreyttur við
róðurinn en stundum voru þeir
heppnir og fengu að hanga aftan í
einhveijum vélbátnum eða gátu
notast við segl ef vindur var nógur.
Allir í áhöfninni höfðu sitt bjóð sem
þeir beittu sjáifír í landi en stundum
beitti langamma fyrir afa svo hann
gæti sofíð.
Leiðir ömmu og afa lágu snemma
saman, enda voru þau sveitungar.
Einhveiju sinni þegar amma var
14 ára var hún send með hest út
á Látraströnd. Þegar hún kom að
Finnastöðum átti hún í einhveiju
basli með hestinn en kom þá ekki
þessi 18 ára töffari, ásamt móður
sinni, frá bænum og hjálpaði henni.
Það voru víst engir straumar í gangi
þá, en: „Það var árið ’39, þegar við
unnum bæði við útgerðina á Mið-
görðum, sem neistaði fyrst á milli
okkar,“ sagði afí mér í fyrrasumar.
Afi og amma gengu í farsælt hjóna-
band á jóladag 1940 og eignuðust
þau fjóra syni sem allir eiga böm
og eru afkomendur þeirra nú 24
að tölu. Ég hef alltaf dáðst að hjóna-
bandi þeirra, því ég tók strax eftir
því sem lítil stúlka að afí kyssti
ömmu alltaf fyrir matinn og líka
þegar hann fór út. Það héldu eflaust
mörg hjónaböndin betur ef fólk
temdi sér slíkan hlýleika og virðingu
strax í upphafí.
Afí var alltaf með hugann við
sjóinn, enda eyddi hann allri sinni
starfsævi þar. Eins og fram hefur
komið var hann fyrst á línuveiðum
en var seinna mikið á síld. Árið
1950 eignaðist hann sinn fyrsta og
eina bát, Víði ÞH 210, og gerði út
á honum í u.þ.b. 40 ár. Stundum
komst hann í hann krappan en aldr-
ei eins og í mannskaðaveðrinu ’63.
Hann sagði mér frá því síðast
tveimur dögum áður en hann dó,
þegar blindbylur skall á eins og
hendi væri veifað og hann þurfti
að standa við stýrið úti á dekki
þangað til strandferðaskipið Esjan
kom og fylgdi honum til Hríseyjar.
Sagan af þessari svaðilför var þó
aldrei fullkomnuð fyrr en amma var
líka búin að segja frá angistinni
heimafyrir, þegar hún heyrði þá
kalla í bátabylgjuna og segjast vera
villtir og svo frá feginleikanum þeg-
ar fréttist að þeir væru hólpnir í
Hrísey, að ógleymdum draumnum
sem hana hafði dreymt nóttina áð-
ur.
Afi minn var ekki bara góður
maður, hann var líka spaugsamur
og skemmtilegur. Oft ataðist hann
í ömmu eða okkur krökkunum. Ég
man þegar ég kom í Vallholt sem
lítil stelpa og hann sagði: „Hvað
segir Bima brúsaskeggur í dag?“
Og þegar Bjarni bróðir minn var
fjögurra ára, var hann eitt sinn í
nýrri, heldur fyrirferðarmikilli úlpu
og sagði afí að hann væri eins og
lundi í henni. Eftir þetta kallaði
Bjami hann afa lunda um tíma. Já,
það var svo sannarlega gott að
koma í Vallholt og sitja yfír eggja-
kökum og kleinum og heyra óþijót-
andi sögur frá gömlum dögum.
Ævi afa var þó enginn dans á rós-
um, því áföll og erfíðleikar knúðu
oft dyra hjá honum. Móðir hans
lést aðeins 51 árs, frá hópi af hálf-
stálpuðum bömum, hann varð
magaveikur mjög snemma og síðar
hjartveikur en einnig þurfti hann
að glíma við erfíða tíma með sonum
sínum og hefur þá reynst betri en
enginn. Afí fór til Englands í hjarta-
aðgerð í byijun árs 1991 og hlaut
góðan bata. Eftir hana var hann
mjög samviskusamur að fara út að
ganga á hveijum degi og var ótrú-
lega léttur á sér miðað við aldur.
Það er tvímælalaust þessari sam-
viskusemi hans að þakka að við
fengum að hafa hann svona lengi,
svona eldsprækan og íþróttamanns-
legan, enda vom íþróttir hans helsta
áhugamál. Það var því engin tilvilj-
un að afi var staddur á knattspymu-
velli á Ólafsfírði, þegar hann yfír-
gaf þennan heim, en þar ætlaði
hann að horfa á sonarson sinn og
alnafna spila með KR gegn heima-
mönnum.
Elsku amma, það verður áfram
gaman að koma í heimsóknir í
Vallholt, þótt húsbóndans verði sárt
saknað. Eg veit að guð styrkir þig
í sorg þinni.
Birna.
Hann afí, nafni minn í Vallholti,
dó laugardaginn 23. ágúst síðastlið-
inn. Að morgni þess dags byijaði
hann einu sinni sem oftar á því að
fara í morgungönguna sína. Þann
dag stóð einnig til hjá honum að
horfa á mig spila knattspyrnu á
Ólafsfirði sem hann gerði oft þegar
ég spilaði norðan heiða. I þetta sinn
komst hann ekki alla leið, þau tíð-
indi bárust mér skömmu fyrir leik
að afi hefði hnigið niður á leið sinni
á völlinn, að leik loknum frétti ég
um lát hans.
Elsku afí, vonandi sástu mig
spila, ég gerði mitt besta í leiknum
hugsandi um þig. Þá festu, rósemi
og óbilandi starfsorku sem ein-
kenndi þig hef ég reynt að taka
mér til fyrirmyndar. Margar stund-
ir okkar saman tengdust útgerð-
inni, saman greiddum við úr neife
og línuflækjum og verklagið læroi
ég af þér. Það var því einkennandi
að við síðustu kveðjustund okkar
fann ég þig snemma morguns að
greiða úr grásleppunetum á íjöru-
bakkanum við Vallholt og þú spurð-
ir mig frétta að sunnan.
Afí minn, þegar þreytan sagði
til sín á erilsömum dögum lagðist
þú á sófann þinn í eldhúsinu í Vall-
holti og safnaðir orku. Þar fann ég
þig líka oft og ömmu skammt und-
an skoppandi í kringum þig með
kræsingar og sitt ævinlega létta
fas. Þegar stundir gefast fyrir anlP
ríki hér fyrir sunnan kem ég norð-
ur, rölti yfír í Vallholt og safna
orku á sófanum þínum þar sem við
amma munum spjalla saman og
eiga góðar stundir. Elsku amma,
þú átt stóra fjölskyldu sem styður
þig og dáir, þitt einstaka lundarfar
er styrkur okkar allra.
Þorsteinn Eyfjörð Jónsson.
Þorsteinn E. Jónsson í Vallholti
hefur kvatt. Hann var að ganga inn
á völlinn sl. laugardag þar sem son-
arsonur og alnafni, leikmaður með
KR, var að keppa í fótbolta. Það
er ekki nokkur vafí á því að þ9f-
hefur farið stoltur afí sem var full-
ur tilhlökkunar. Áhugi á fótbolta
hefur alltaf verið mikill á Grenivík,
ekki síst í ætt Þorsteins. Hann naut
þess að fylgjast með sonum sínum
og síðar sonarsonum leika og var
því tíður gestur á vellinum. Átti það
bæði við um Grenivík og nágranna-
byggðir. En Þorsteinn sá ekki þenn-
an leik. Hann hné niður, missti
meðvitund og lést stuttu síðar.
Hugur minn dvelur hjá ekkjunni
Sveinlaugu, sonunum fjórum 'SjÞ
fjölskyldum þeirra. Við hjónin vott-
um þeim dýpstu samúð. Þar sem
við erum stödd erlendis getum við
því miður ekki fylgt Þorsteini síð-
asta spölinn eins og við hefðum svo
gjarnan viljað gera.
Ýmsar myndir koma upp í hug-
ann. Ég minnist Þorsteins frá því
að ég var barn. Ekki síst fyrir það
hve svipmót þessa manns var fal-
legt. Hann var nokkuð stórskorinn
en þó svo fríður. Stríðnisglampi í
augum þegar svo bar við og viðmót-
ið hlýlegt. Einhveiju sinni var ég í
girðingarvinnu með föður mínum
uppi við þjóðveginn þegar Þorsteinn .
vindur sér snaggaralega út úr bíl,.
snýr sér að pabba og segir: „En’ftj
orðinn gráskeggjaður, félagi?" Síð-
an hlógu báðir innilega enda var
þeim vel til vina.
Þorsteinn ólst upp í stórum systk-
inahópi á Finnastöðum á Látra-
strönd. Hjónin á Finnastöðum, þau
Jón og Elísa, komu upp myndarleg-
um hópi bama og var Þorsteinn
næstelstur. Hin átta náðu öll full-
orðinsárum en tvö þeirra eru nú
látin. Finnastaðir em nú eini bærinn
á Látraströnd sem enn er í byggð.
Bróðir Þorsteins heitins, Friðrik,
býr þar ásamt fjölskyldu sinni. Áður
var nokkuð þétt byggð norður frá
Grenivík, allt að Svínárnesi sem fór
í eyði um 1960. Utar á Látraströnd
fóru bæir í eyði fyrr á öldinni
er Látur þekktastur þeirra.
Finnastaðaheimilið var annálað
fyrir natni, fyrirhyggju, snyrti-
mennsku og nægjusemi. Það var
eftir því tekið í sveitinni að þegar
rafmagnið kom á 6. áratugnum þá
afþakkaði Jón á Finnastöðum raf-
magn. Einhveiju sinni kom faðir
minn heim úr yfirferð um sveitina
við að rukka útsvarið. Hann hafði
orð á því að það hefði verið nota-
legt að koma í Finnastaði, þar log-
aði á steinolíulömpunum og fólkið
hafði það svo reglulega huggulegt.
Þeirri hugsun hefur áreiðanlega
skotið upp í hugann að rafmagnið
væri óttalegur óþarfi.
Á þessari kveðjustund vil ég
þakka Þorsteini fyrir vinsemd í,
minn garð og stuðning sem hann
hefur veitt mér í pólitísku starfí.
Guð blessi minninguna um Þor _
stein í Vallholti.
Valgerður Sverrisdóttir.