Morgunblaðið - 20.09.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 1997 39
MINERVA
JÓNSDÓTTIR
+ Mínerva Jónsdóttir fæddist
í Hafnarfirði 31. ágúst
1933. Hún andaðist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9. september
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Fríkirkjunni i Hafnar-
firði 16. september.
Frá því við munum eftir okkur
var Mína hluti tilverunnar á Laug-
arvatni. Hún var alla tíð mikill
heimilisvinur, enda skólasystir
mömmu og samkennari pabba við
I
I
I
I
IKI til fjölda ára.
Þegar hún kom í heimsókn var
bankað, dyrnar opnuðust og kallað
glaðlega „nokkur heima?“ Síðan
var sest inn í stofu og spjallað.
Hún stoppaði ekki endilega lengi,
en leit oft inn í „tíu tár“.
A yngri árum vorum við stundum
í pössun hjá Mínu. Þá var oft boð-
ið upp á góðgæti úr Snorra-bak-
aríi. Otalmargir skemmtilegir hlut-
ir, handavinna, handavinnubækur
og heilu staflarnir af dönsku blöð-
unum voru skoðaðir. Svo fékk Mína
sér „hænublund" og ekki þótti
henni verra að fá hárgreiðslu um
leið, en það kom fyrir að hún vakn-
aði af værum blundi við að henni
var „greitt“ frá höku og upp allt
andlit! En ekki kvartaði Mína.
Hún átti mikið í okkur öllum.
Alla afmælisdaga mundi hún og
gjafirnar hennar vöktu ávallt mikla
tilhlökkun og hrifningu. Þær voru
alltaf svo sérstakar og á undan
tískunni. Margar þessara gjafir eru
enn vel varðveittar ásamt svo
mörgu öðru frá Mínu. Oft leyfði
hún þeim yngstu og síðar okkar
börnum, að „koma á fótinn,“ þá
kom sér vel að Mína hafði sterka
og þjálfaða fætur. Stundum settist
Mína við píanóið og spilaði og söng
með okkur. Einnig sat hún oft hjá
okkur þau kvöld sem framhalds-
leikritin voru í útvarpinu og að
sjálfsögðu var hún með handavinn-
una með sér. Hvað sem hún snerti
var listavel gert enda snillingur í
höndunum. Hvort sem það var
handavinna eða skráning á döns-
um. Allt sem þarfnaðist þolinmæði
og nákvæmni fórst henni vel úr
hendi. Hún var alltaf að. Nokkrum
dögum fyrir andlátið hafði hún
nýlokið við útpijónaða peysu, og á
náttborðinu lá útsaumsstykki sem
hún var að grípa í. Þau eru mörg
listaverkin sem liggja eftir hana.
Henni fylgdi alltaf hress og
fersklegur blær og aldrei naut hún
sín betur en við brautskráningu
íþróttakennara, þar sem hún nældi
blóm í barm nemenda sinna.
Eins og gengur skilja leiðir og
þá hittum við Mínu sjaldnar síðustu
árin. En tengslin rofnuðu aldrei og
Mína fylgdist alltaf með okkur og
við með henni. Við höfum fylgst
með baráttu hennar síðustu mánuð-
ina og dáðst að styrk hennar, bjart-
sýni og jafnaðargeði.
Við systkinin þökkum Mínu
tryggð og vináttu alla tíð.
Rósa, Hrönn, Gerður,
Þórir og Hörður, Reykjum
Laugarvatni.
Við skólasystkin Mínervu kveðj-
um nú elskulega skólasystur og eru
þá þijú horfin úr þeim fámenna
hópi sem stundaði nám í íþrótta-
kennaraskóla íslands á Laugar-
vatni veturinn 1951-1952. Við vor-
um þá tólf nemendur í skólanum
og bjuggum í heimavistinni. Skóla-
dagurinn var langur og strangur,
við kynntumst vel og sambandið
var líkt og hjá systkinum.
Þann hluta námsins sem fór fram
í Reykjavík var lífið talsvert erfitt
hjá okkur því skólinn hafði engan
fastan samastað. Mínerva bjó þann
tíma hjá foreldrum sínum í Hafnar-
firði og þurfti að ferðast á milli með
Hafnarfjarðarvagninum. Við þeytt-
umst milli staða frá morgni til
kvölds, vorum í bóklegum greinum
í Austurbæjarskólanum, í leikfimi í
íþróttahúsi Jóns Þorsteinssonar við
Lindargötu og æfðum síðan þjóð-
dansa hjá Þjóðdansafélaginu á
kvöldin. í æfingakennslu vorum við
í skólum víðsvegar um bæinn. Sum
okkar æfðu með íþróttafélögum
þegar færi gafst. Sund iðkuðum við
í Sundhöll Reykjavíkur undir leið-
sögn Jóns Pálssonar. Enginn átti
bíl þá og ferðir milli staða voru tíma-
frekar. Ég held að við höfum öll
fagnað því að komast aftur austur
að Laugarvatni. Ég held að við höf-
um verið jákvæðir nemendur og
ekki síst Mínerva sem alltaf var
glöð og hress. Hún hafði góðar tón-
listargáfur og dansaði og hreyfði
sig eins og engill. Hún hefði sómt
sér vel sem prímadonna hvar sem
var og hana langaði reyndar til að
verða ballettdansmær.
Mínerva var uppáhald allra og
ekki skemmdi fyrir að hún fékk
þessar líka gómsætu sendingar frá
pabba sínum, Jóni Snorra bakara.
Sú sat nú ekki aldeilis ein að þeim
sendingum; jafnvel voru brotnar
skólareglur til þess að allir nytu
sameiginlega þessara kræsinga. Þá
var hjólað niður að Minni-Borg til
að kaupa kakó.
Mínerva var frábær nemandi,
næm og áhugasöm; einkum lærði
hún fljótt allar æfingar í músíkleik-
fimi og dönsum og var dugleg að
aðstoða þá sem þurftu að hafa
meira fyrir því að læra þá list. Við
skólasystkinin söknum góðra sam-
verustunda með Mínervu, bæði á
heimili hennar á Laugarvatni og
ferðalaga (sem því miður voru of
fá) sem við skólasystkinin fórum
saman. Við varðveitum margar
dýrmætar minningar um hana.
Blessuð sé minning þín, elsku
vinkona.
Skólasystkinin úr ÍKÍ.
SIGURÐUR
ÓSKARSSON
■4- Sigurður Óskarsson fædd-
' ist á Akureyri 17. ágúst
1948. Hann lést 3. september
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Glerárkirkju 12. sept-
ember.
Elsku pabbi okkar.
Það er skrítin tilfinning að þú
sért ekki lengur hjá okkur. Allt
hefur breyst síðan þú fórst í burtu.
Við munum ávallt minnast alls þess
er þú gerðir fyrir okkur, t.d. er þú
fórst með okkur og mömmu í ferða-
lag um Vestfirðina og við fórum í
sundlaug sem var byggð við Atl-
antshafið. Síðan allt sem þú gerðir
fyrir mig í fótboltanum og Þór.
Alltaf varst þú tilbúinn að gera
eitthvað fyrir aðra og þá gerðir þú
(+ Ásta Svanhvít Þórarins-
dóttir fæddist á Vatnsenda
við Hóp í V-Hún. 26. ágúst
1913. Hún lést á Landspítalan-
um 30. ágúst síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Kópa-
vogskirkju 8. september.
Við minnumst okkar kæru ömmu
Ástu sem var rosalega góð við okk-
ur. Hún og afi tóku á móti okkur
opnum örmum þegar við komum
til íslands. Við fengum þá að búa
| hjá ömmu og afa og vorum alltaf
velkomin þangað.
Amma var þannig að við gátum
talað við hana um allt. Hún gaf
sér alltaf tíma fyrir okkur og gaf
oftast allt í sjálfboðavinnu. Þú
vannst við álfabrennur Þórs í næst-
um 20 ár, varst formaður KRA í
tvö ár, formaður unglingaráðs Þórs
í 3 ár og gjaldkeri Rafiðnaðarsam-
bands Norðurlands í nokkur ár og
allt þetta gerðir þú án þess að taka
krónu fyrir.
Allt þetta lýsir því hve góður þú
varst og oft hugsaðir þú meira um
náungann en sjálfan þig. Ég man
alltaf að Mánahlíðin var kölluð
hótelið og þú hótelhaldarinn og það
ekki að ástæðulausu því gestrisni
þín var með eindæmum. Við mun-
um alltaf eftir því er við fórum til
Mallorca og áttum þar ógleyman-
legan tíma.
Ef við ættum að telja upp allt
það góða sem þú gerðir fyrir okkur
okkur góð ráð. Við eigum góðar
minningar um ferðalögin sem við
fórum saman í á íslandi. Amma
gerði náttúruna lifandi með því að
segja okkur sögur um álfa og tröll
sem við þekkjum ekki héðan frá
Noregi. Amma og afi heimsóttu
okkur nokkrum sinum hingað til
Aukra í Noregi. Við vonuðum að
þau gætu heimsótt okkur sem oft-
ast en eftir því sem aldurinn færð-
ist yfír varð lengra á milli heim-
sóknanna. Amma var dugleg í
höndunum og bjó til margt sem
hún sendi til okkar. Hennar verður
sárt saknað.
Jenny, Leif og
Hilda Julnes.
þá veit ég ekki hvað það tæki lang-
an tíma. Hann yrði a.m.k. dijúgur.
Við munum ávallt sakna þín, elsku
pabbi. Guð geymi þig.
Li(ja Ósk og Sigurður Freyr.
Að morgni 3. september sl. bár-
ust mér þær fréttir að Sigurður
hefði orðið bráðkvaddur þá um
nóttina. Manni bregður óneitanlega
þegar tíðindi berast að maður á
besta aldri fellur frá. Kynni okkar
Sigurðar hófust fyrir allnokkru,
þegar ég byijaði að hafa afskipti
af félagsmálum fyrir rafvirkja. Þá
hafði hann starfað fyrir Rafvirkja-
félagið um skeið, og frá árinu 1989
var hann gjaldkeri félagsins. Hann
gegndi einnig fjölda trúnaðai-starfa
fyrir samtök rafiðnaðarmanna,
m.a. var hann sambandsstjórnar-
maður og sat flest þing Rafiðnaðar-
sambands íslands.
Hann var afskaplega rólegur og
dagfarsprúður maður og fór ekki
mikinn, heldur lét skoðanir sínar í
ljós á sinn hátt. Hann var fylginn
sér og það var ekki annað hægt
en að taka tillit til skoðana hans
enda voru þær alltaf vel ígrundað-
ar. Hann þagði frekar en að segja
eitthvað sem hann hafði ekki hugs-
að til enda. Mjög gott var að leita
ráða hjá honum þegar á þurfti að
halda og kom hann oft með góð
ráð og úrlausnir. Þannig gerðir
menn eru ákaflega dýrmætir í öllur
félagsstarfi, og óhætt er að fullyrða
að hann mótaði bæði starf félagsins
og ekki síður Rafiðnaðarsambands-
ins.
Sigurður tók sveinspróf í rafvirkj-
un árið 1971, og starfaði allan sinn
starfsaldur við iðn sína, nú síðast
hjá Útgerðarfélagi Akureyringa. Ég
vil fyrir hönd Rafvirkjafélags Norð-
urlands þakka Sigurði fyrir gott og
óeigingjarnt starf á liðnum árum
og sendi aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Helgi Jónsson.
ÁSTA SVANHVÍT
ÞÓRARINSDÓTTIR
BJARNIS.
BJARNASON
+ Bjarni
Bjarnason
fæddist í Grafar-
nesi í Grundarfirði
23. desember 1920.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 7.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Bjarni Bjarnason
og Pálína Bjarna-
dóttir frá Heijólfs-
stöðum í Álftaveri,
Skaftafellssýslu.
Systkini Bjarna
eru: Magnúsína,
fædd 16.6.1923, ekkja Ragnars
Jónssonar og Skarphéðinn,
fæddur 31.5. 1925. Bjarni
kvæntist Ingunni Jónsdóttur,
f. 3. janúar 1919, frá Svertings-
stöðum í Miðfirði, V-Hún. Hún
lést 3. mars 1979. Þeirra börn
eru: Jón Bjarni, f. 16.6. 1949,
Matthildur Ólafía, f. 27.5.1952,
Biynjar Hólm, f. 18.6. 1955.
Bjarni kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Normu
Norðdahl 24. júní 1983.
Útförin hefur farið fram.
Mánudaginn 15. september síð-
astliðinn fór fram útför Bjarna S.
Bjarnasonar.
Bjarni hafði mælt svo fyrir að
útförin skyldi fara fram í kyrrþey,
var það í samræmi við hlédrægni
hans og yfirlætisleysi. Að eðlisfari
var hann hægur og fór hvergi of-
fari. Almennt fór hann ekki hátt
með skoðanir sínar á mönnum, en
væri rætt um pólitík lúrði hann
ekki á skoðun sinni heldur lét hana
óspart í ljós. í huga okkar var
Bjarni fágætur maður og vandað-
ur. Samferðamaður sem unnt var
að bera virðingu fyrir og treysta.
Bjarni var glæsimenni og karl-
mannslundin var sterk. í mótlæti
og í baráttunni við erfiðan sjúkdóm
síðustu misserin sýndi hann að
vanda rósemi og æðruleysi. Það var
fyrir mestu að kjarkur og þrek
brysti ekki.
Bjarni var fjölhæfur maður,
smíðar og annað handverk fórst
honum vel úr hendi. Sem dæmi þar
um var sumarbústaður hans og
Normu, sem ber vott um smekkvísi
og alúð, en þar átti Bjarni sínar
bestu stundir síðustu árin. Að fara
vestur í bústað var stöðugt tilhlökk-
unarefni. Þar var endalaust hægt
að finna sér ný og skemmtileg verk-
efni. Það er ekki í anda Bjarna að
um hann sé skrifuð löng minningar-
grein, né það lof á hann borið sein
hann verðskuldar. Hann var góður
samferðamaður sem vildi vera til
hlés og láta lítið á sér bera.
Þessar fáu línur eru settar á blað
til að kveðja kæran föður, tengda-
föður og afa.
Dúnmjúkum höndum strauk
kulið um krónu og ax,
og kvöldið stóð álengdar hik-
andi feimið og beið.
Að baki okkar týndist í mi-
strið hin langfarna leið,
eins og léttstigin barnsspor í
rökkur hins hnígandi dags.
Og við settumst við veginn,
tveir ferðlúnir framandi
menn,
eins og fuglar, sem þöndu sinn
væng yfir úthöfin breið.
Hve gott er að hvíla sig rótt,
eins og lokið sé leið,
þótt langur og eilífur gangur
bíði manns enn.
(Steinn Steinarr.)
Börn, tengdabörn og
barnabörn.
Bjarni S. Bjarnason var einn af
þessum þöglu og traustu persónu-
leikum. Ég þekki þessa persónu-
gerð vel því nokkuð er af henni í
minni föðurætt. Það er reyndar
eldri ieggurinn því sá yngri er langt
frá því að vera þögull! Eins og flest-
ir af Bjarna kynslóð ólst hann upp
við þröngan kost og fór snemma
að vinna fyrir sér. Hann tók sér
margt fyrir hendur. En m.a. varð
hann einn af þeim sem við köllum
hetjur hafsins á hátíðarstundum
en vitum flest lítið um. Við vitum
lítið um langar vökur, lífshættuleg
vinnuskilyrði og langar fjarvistir
frá ástvinum.
Það er stutt síðan ég kynntist
Bjarna. Það var ekkert auðvelt að
kynnast þessari eldri hetju af þög-
ulli gerðinni. Hann var ekki vanur
að flíka tilfinningum sínum en hafði
mjög ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum. En hann hafði
skrambi góða nærveru. Það var
allt í lagi að þegja með honum. Það
er nefnilega ekki þægilegt með öllu
fólki. Ég skynjaði hann meir í gegn-
um þögnina, augnatillit og þess
háttar.
En þegar við fengum okkur
snaps og bjór saman var hann sko
alls ekki þögull. Þá vildi hann helst
alltaf tala um það sama: veru sína
á sjónum. Varð honum þá tíðrætt
um þekktar persónur úr Eyjum.
Það var ekki að sökum að spyija
það lýsti af andliti og augum þegar
við ræddum þetta. Minningarnar
yljuðu honum greinilega - og mér.
Nú kveð ég þig, Bjami minn, við
fáum okkur ekki fleiri bjóra og
snapsa saman með heimsins spjalli.
Og gæðakoníakið sem við ætluðum
að smakka á þegar þú yrðir áttræð-
ur fáum við okkur bara seinna. Ég
sendi innilegustu samúðarkveðjur
til allra ættingja. Guð geymi ykkur
í sorg ykkar.
Ægir Rafn Ingólfsson.
GUNNÞÓRUNN
ERLINGSDÓTTIR
+ Gunnþórunn Erlingsdóttir
■ fæddist á Gilsárvöllum á
Borgarfirði eystra 10. ágúst
1911. Hún lést í Landspítalan-
um 12. september síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Háteigskirkju 19. september.
Elsku amma mín.
Ég vona að ferðalagið hafi verið
ánægjulegt og þú hafir fundið afa
og alla þína fjölskyldu og vini sem
hafa lagt upp í þennan leiðangur.
Ég sakna þín svakalega mikið og
vona að englarnir sitji í kringum
þig og passi þig og hjálpi okkur
sem eftir stöndum hér að skilja
hvers vegna þú fórst.
Vertu yfir og allt um kring
í eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín Laufey.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
I bréfasíma 5691115, eða á netfang þess (minning@mbi.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni ! bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíð-
um. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað
við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.