Morgunblaðið - 28.09.1997, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1997 33

Sárt er að skilja.
En heimvon góð í himininn.
(V.B)
Atli Magnússon.
Við kynntumst fyrir hálfri öld
nákv’æmlega, tvær litlar stelpur úr
Skuggahverfmu sem voru að byrja
í sjö ára bekk. Fljótlega urðum við
heimagangar hvor hjá annarri.
Önnu, einkabarninu, fannst eflaust
skemmtilegt að koma í hávaðann
og fjörið á Veghúsastígnum, en
mér fannst friður að koma á Vatns-
stíginn og ekki spilltu heimabökuðu
kökurnar hennar Ástu. Svona liðu
árin, fyrst í Miðbæjarskólanum og
síðar í „Gaggó vest“ á Öldugötunni
og landsprófinu í Vonarstræti.
Svo var það árið 1960 að ég fór
í örlagaríka Þórsmerkurferð og
strax næstu helgi á eftir kynnti ég
Önnu fyrir næstbesta stráknum úr
ferðinni, nefnilega Bolla Magnús-
syni. Með þeim tókust góð kynni
enda höfðu þau lík áhugamál og
skoðanir og voru samhent um flest.
Við giftumst báðar 1963, Anna og
Bolli í maí, við Óttar í júlí og þá
héldum við öll fjögur í brúðkaups-
ferð um Vestfirði, á einum litlum
jeppa með eitt tjald. Þetta var af-
skaplega eftirminnileg og skemmti-
leg ferð. Brátt stækkuðu fjölskyld-
urnar, börnin okkar voru háværust
og ærslafengnust allra barna, en
þau voru og eru skemmtilegust og
best.
Anna og Bolli ferðuðust mikið
erlendis og höfðu búsetu í Dan-
mörku, Japan, Póllandi og Portú-
gal. En hér heima var ekki síður
flakkað. Margar hringferðir um
landið fórum við með krakka og
ketti, veiðiferðir, öræfaferðir og
árvissar Þórsmerkurferðir með
Ingvari og Maríu. Þessi sex manna
hópur hélt saman gegnum þykkt
og þunnt og er margs að minnast.
í sínum erfiðu veikindum var
Anna hetja, hún stóð heldur ekki
ein, með slíkan eiginmann, börn
og tengdabörn, að ógleymdum
sólargeisla fjölskyldunnar, litla
Bolla.
Ég þakka vinkonu minni kynni
og samfylgd og sendi hlýjar hugs-
anir til manns hennar og barna.
Vigdís.
Það var samstilltur hópur sem
var við nám í Odense í Danmörku
á sjötta áratugnum. Allir voru langt
frá sínum nánustu og því varð þessi
hópur eins og ein stór fjölskylda
og héldum við okkar jól og páska
saman. Þá var lengra á milli ís-
lands og Danmerkur en er í dag.
Enginn hafði síma eða bíl og var
þá reiðhjólið þarfasti þjónninn.
Flestir voru að stofna sitt fyrsta
heimili og var bústofn af skornum
skammti, sbr. að þegar við mættum
í saumaklúbb kom hver með sinn
kaffibolla. Flestar eignuðumst við
börn þarna úti og þarf því ekki að
spyija að umræðuefninu.
Eftir að við fluttum heim hélt
saumaklúbburinn áfram og mætti
Anna alltaf meðan aðstæður og
heilsa leyfðu.
Anna var mjög vel gefin og víð-
lesin. Hún hafði mikla frásagnar-
gáfu og skemmtum við okkur oft
konunglega þegar hún sagði frá á
sinn skemmtilega hátt.
Við höfum saknað Önnu sárt í
saumaklúbb síðan veikindi hennar
urðu það mikil að hún hætti að
geta komið.
Við þökkum Önnu samfylgdina
og biðjum henni guðs blessunar.
Bolla, Ástu, Magnúsi og fjölskyldu,
foreldrum Önnu og öðrum ástvin-
um sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Odense-saumakúbburinn.
Söknuður fyllir hugann þegar
góður vinur og samstarfsmaður um
árabil fellur frá löngu fyrir aldur
fram.
Kynni okkar Önnu Maríu hófust
fyrir tuttugu árum þegar hún hóf
störf hjá Félagi heyrnarlausra. Fé-
lagið leigðu þá skrifstofu í húsi
Öryrkjabandalagsins í Hátúni 10,
en flutti sama ár í eigið húsnæði
á Skólavörðustíg 21 þar sem starf-
semin var næstu fímmtán árin þar
til félagið festi kaup á húsnæði á
Klapparstíg 28. Á þessum mótun-
arárum félagsins vann Anna María
ómetanlegt starf oft við ófullkomn-
ar aðstæður, starf sem henni verð-
ur seint fullþakkað. Anna hafði á
hendi skrifstofustjóm, sá um bréfa-
skriftir og þýðingar, fjárgæslu og
bókhald. Þá starfaði hún í fram-
kvæmdanefnd félagsins og und-
irbjó ráðstefnur sem félagið stóð
fyrir eða tók þátt í hér heima og
erlendis. Anna lærði táknmál af
heyrnarlausum og náði mikilli
færni í að tjá sig við félagsmenn.
Hún kynntist því heyrnarlausum
vel á þessum tíma. Á þessum fyrstu
árum var enginn félagsráðgjafi eins
og tíðkast í dag eða sálusorgari sem
sinnti málefnum heyrnarlausra.
Það kom því oft í hennar hlut að
hafa milligöngu í málum þeirra
bæði á sorgar- og gleðistundum.
Við hjónin minnumst með þakk-
læti samstarfs við Önnu Maríu all-
an þann tíma er hún starfaði fyrir
Félag heyrnarlausra með okkur að
réttinda- og baráttumálum til hags-
bóta fyrir heyrnarlausa. Hún var
hæglát og traustvekjandi og náði
því mjög góðu persónulegu sam-
bandi við félagsmenn sem leituðu
mikið til hennar. Með virðingu og
þakklæti minnumst við þess hvern-
ig Anna María brást við vandamál-
um sem upp komu af miklu æðru-
leysi. Hún gaf sér alltaf tíma til
að leysa málin, hún var tillögugóð
og það var gott að hafa hana með
í ráðum í vandasömum málum sem
upp komu.
Við sem eftir lifum geymum
minninguna um mæta konu og vin-
áttu sem aldrei bar skugga á.
Eiginmanni, börnum og barna-
barni, öldruðum foreldrum og öðr-
um ættingjum færum við innilegar
samúðarkveðjur okkar hjónanna og
barna okkar.
Hervör og Guðmundur.
allt sumarið í gamla bænum að
Arnarfelli eftir að búskapur þar var
niður lagður. Síðan komu foreldr-
arnir austur eins oft og þau gátu,
og í þessari náttúruparadís var
stunduð útivist, veiðiskapur í Þing-
vallavatni, sem Ásgerður hafði veg
og vanda af með drengjunum,
hestarækt stundaði Matthías þar,
en hann var mikill hestamaður og
var virkur félagi í Hestamannafé-
laginu Fák, stundum dómari á
kappreiðum; einnig sá hann um, að
túnin væru nytjuð, landið girt, erf-
iðri heimreið um hraun og vík frá
þjóðvegi haldið við o.s.frv. Arnar-
fell var þeim báðum, Ásgerði og
Matthíasi, unaðsreitur, sem veitti
þeim ríka lífsfyllingu, og þau tóku
þar með reisn á móti gestum, sem
bar að garði, vinum og vandamönn-
um. Ég er þakklátur þeim fyrir
margar góðar stundir á Arnarfelli,
sem og á heimili þeirra í Reykjavík,
þar sem ég var ávallt velkominn.
M.a. reyndist Matthías mér einstak-
lega vel að því leyti, að hann tók
að sér á sínum tíma að leiðbeina
mér í stærðfræði undir stúdents-
próf, en þessi grein lá einkar vel
fyrir honum, gömlum stærðfræði-
deildarstúdent.
Eitt er ótalið, sem var óaðskiljan-
legur partur af Ásgerði, en það var
bridsspilið, sem var hennar mikla
tómstundagaman. Hún spilaði árum
saman með vinkonum sínum í
heimahúsum, og þar kom, að hún
sneri sér að þessari íþrótt á keppnis-
vísu og varð mjög leikin, tók þátt
í keppni bæði hérlendis og erlendis
með góðum árangri. Sem betur fer
gat hún stundað bridsspilið fram
til hins síðasta og hafði gaman af
að spjalla um það við þá, sem á það
báru skynbragð. Því miður skorti á
slíkt hjá undirrituðum.
Eftir að Einar, afi minn, lézt
árið 1955, bjó Sigríður, ekkja hans,
við hnignandi heilsu á heimili sínu,
og þá var Ásgerður, dóttir hennar,
á sínum stað, innan seilingar, eins
og svo oft áður, og reyndist móður
sinni mikil stoð og stytta síðustu
árin, sem hún lifði.
Það urðu sorgleg umskipti á hög-
um þessa heimilis frænku minnar,
þegar Matthías veiktist af erfiðum
sjúkdómi rétt um sextugt og féll
frá haustið 1969. Var mikill sjónar-
sviptir að þessum trausta manni,
að hann skyldi verða hrifinn á brott
í önnum dagsins frá starfi og mörg-
um áhugamálum, langt um aldur
fram. Ásgerður hélt þó óbreyttu
heimili áfram að Laufásvegi 25
næstu árin, en ekkert var sem áð-
ur. Hún fór austur að Arnarfelli,
þegar færi gafst, og reyndi að halda
í horfinu, en þar kom að hún varð
að gefast upp við þann unaðsreit,
sem hafði verið þeim hjónum líf og
yndi. Árið 1976 fluttist hún um
set, frá Laufásvegi 25 i Þingholts-
stræti 30, þar sem hún skapaði sér
fagurt heimili, og var þá í nábýli
við systur sína, Ingibjörgu, sem bjó
á sömu hæð. Var ávallt kært á
milli þeirra systra, þótt ólíkar væru
í ýmsu, en sú staðreynd, að þær
voru einar eftirlifandi, ásamt Loga
bróður sínum, af börnum Sigríðar
og Einars Arnórssonar, gerði þær
samrýndari en ella og betur meðvit-
andi um sameiginlegan arf og minn-
ingar úr heimahúsum, sem þær
vildu varðveita sem lengst. Ásgerð-
ur gat búið heima hjá sér, þar til
kallið kom, og það var henni áreið-
anlega að skapi.
Bista, frænka mín, stendur mér
einlægt fyrir hugskotssjónum sem
óvenju glæsileg kona. Hún var fríð
og bar sig vel, hafði mikinn svip
af Einari, föður sínum, grannvaxin
og nett í hreyfingu, og hafði þenn-
an sérkennilega austurlenzka augn-
svip, sem einkenndi hann og ýmsir
höfðu orð á. Hún var ávallt trygg-
lynd, góð heim að sækja, viðræðu-
góð og oft grunnt á kímni. Hún var
stolt í lund og hafði fastmótaðar
skoðanir. Henni kippti í kyn for-
eldra sinna.
Ég kveð Ásgerði með söknuði
og þakklæti fyrir allt, sem hún var
mér ungum dreng og raunar langt
fram á fullorðinsár. Loga, bróður
hennar, samhryggist ég við lát
kærrar systur, en þau höfðu alltaf
náið samband. Ég sendi sonum
hennar og fóstursonum, Einari
Loga og Hauki, Matthíasi og Ein-
ari, og þeirra fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur við fráfall hennar.
Einar Laxness.
Crfisdrykkjur
VeitinQohú/ið
GflPt-mn
Sími 55S-4477
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Simi 553 1099
Opið öll kvöld
lil kl. 22 - cinnig um hclgar.
Skrcytingar fyrír öll tílcfni.
+
Kærar þakkir fyrir hlýhug og samúð vegna
andláts og útfarar eiginkonu minnar, móður
okkar, dóttur, systur og tengdadóttur,
HAFDÍSAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Borgarholtsbraut 35,
Kópavogi,
Matthías Loftsson,
Kristján Matthíasson, Erna Matthíasdóttir,
Kristján Júlíusson, Sigríður Brynjólfsdóttir,
Brynja Kristjánsdóttir, Sigrún Kristjánsdóttir,
Júlíus Kristjánsson, Hildur Kristjánsdóttir,
Loftur Þorsteinsson, Erna Matthíasdóttir.
Hjartkær.sonur okkar, faðir og bróðir,
GUÐNI RAGNAR ÓLAFSSON,
Asparfelli 2,
Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Fella- og Hólakirkju
mánudaginn 29. september kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð, en
þeim sem vilja minnast hans, er bent á
Geðhjálp.
Jónasína Þórey Guðnadóttir, Ólafur Magnússon,
Björn Húnbogi Njörður Sigurðsson
og systkini.
+
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við and-
lát og útför bróður okkar, mágs og frænda,
BJARNA KRISTINS HELGASONAR,
Suðurgötu 78,
Hafnarfirði.
Sérstaklega þökkum við starfsfólki lyf-
lækningadeildar St. Jósefsspítala og heima-
hjúkrun í Hafnarfirði fyrir ómetanlega aðstoð
þeirra við Bjarna í erfiðum veikindum hans.
Guðrún Helgadóttir,
Ingólfur Helgason,
Jóhanna Helgadóttir,
Gfsli Helgason,
Unnur Helgadóttir,
Arnar Helgason,
Viðar Helgason,
Gerður Helgadóttir,
Leifur Helgason,
Þórkatla Óskarsdóttir,
Hjalti Einarsson,
Theresía E. Viggósdóttir,
Gunnbjörn Svanbergsson,
Lára Sveinsdóttir,
Louise Le Roux,
Jóhannes S. Kjarval,
Sigrún Kristinsdóttir
og systkinabörn.
+
Hjartans þakkir sendum við þeim sem sýndu
okkur vináttu og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns, sonar, föður, tengda-
föður, bróður og tengdasonar,
SKARPHÉÐINS MAGNÚSSONAR.
Anna Björg Viðarsdóttir,
Magnús Friðriksson, Inga Skarphéðinsdóttir,
Linda Rún Skarphéðinsdóttir, Þröstur Erlingsson,
Magnús Birkir Skarphéðinsson,
Ævar Ingi Skarphéðinsson,
Inga Rut Skarphéðinsdóttir,
Margrét Magnúsdóttir, Friðrik Magnússon,
Leifur Magnússon, Sólveig Magnúsdóttir,
Viðar Benediktsson, Bára Jóhannsdóttir.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HJARTAR V. WÍUM VILHJÁLMSSONAR
bifreiðastjóra,
Hjallavegi 2,
sem lést 10. september sl.
Guð blessi ykkur öll.
Ólafur Hjartarson, Herborg Ólafsdóttir,
Vilhjálmur Hjartarson, Harpa Jónsdóttir,
Guðbjörn Hjartarson,
Sigríður Hjartardóttir, Hreiðar Gíslason,
Sævar Hjartarson,
barnabörn og barnabarnabörn.