Morgunblaðið - 14.12.1997, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 1997 41
)
I að þú ert byrjaður að skipuleggja
. nýja hljómsveit og ætlar þér að fá
• hana góða.
Líði þér sem best, kæri vinur.
Elsku Silla og fjölskyldur ykkar,
við hjónin biðjum þess innilega, að
guð gefí ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
Jón Björn.
I
i
I
J
i
)
i
}
I
I
I
R
9
I
I
I
Það kom okkur mjög á óvart
skólabræðrum Sigursteins úr tann-
læknadeild þegar við fréttum af
andláti hans. Aðeins eru nokkrar
vikur liðnar frá því við vorum allir
saman komnir ásamt mökum á 70
ára afmælishátíð Tannlæknafélags
íslands. Þar hafði Steini átt dijúg-
an þátt í skipulagningu skemmtiat-
riða og með fleiri kollegum steig
hann á stokk ásamt Sillu konu
sinni og spilaði og söng í hljóm-
sveit sem sérstaklega hafði verið
sett saman af þessu tilefni og gerði
mikla lukku. Steini var gítarleikari
góður og var þetta ekki í fyrsta
skipti sem við urðum þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að hlusta
á hann spila á gítarinn og Sillu á
bassann, en hljóðfæraleikur var
eitt af fjölmörgum áhugamálum
sem þau ræktuðu með sér saman.
Því var við brugðið hve samrýnd
þau hjón voru og utan vinnutíma
sáust þau yfírleitt ekki öðruvísi en
í fylgd hvort annars.
Steina var margt til lista lagt,
mikla lífsfyllingu fékk hann við að
mála myndir, bæði í olíu og vatns-
lit. Margar myndir skildi hann eft-
ir sig sem bera höfundinum fagurt
vitni. Urðum við þess áskynja að
hann hefði viljað sinna þessu hugð-
arefni meira en tími vannst til frá
daglegu amstri. í tannlæknadeild-
inni komu fljótt í ljós þeir eiginleik-
ar sem einkenndu Steina og verk
hans alla tíð. Hann var afar sam-
viskusamur og nákvæmur og lét
ekkert verk frá sér fara fyrr en
ljóst var að betur varð ekki gert.
Hann var grandvar maður, hrein-
lyndur og trygglyndur. Við sendum
Sillu og öðrum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng lifir.
Utskriftarfélagar ur
tannlæknadeild HÍ1981.
Kveðja frá
Tannlæknafélagi íslands
í dag kveðjum við tannlæknar
hinstu kveðju einn félaga okkar,
Sigurstein Gunnarsson, sem látinn
er langt um landur fram, aðeins
44 ára.
Sigursteinn gerðist félagi í
Tannlæknafélagi íslands árið 1981
að nýloknu kandídatsprófi í tann-
lækningum.
Hann starfaði fyrst sem að-
stoðartannlæknir í Reykjavík til
1982, en næsta árið var starfsvett-
vangur hans á Reyðarfírði. Árin
1983-87 rak hann eigin tannlækn-
ingastofu á Akranesi en fluttist
þá til Reykjavíkur og sinnti eftir
það sínum tannlæknisstörfum þar
til dauðadags.
Sigursteinn var samviskusamur
og eftirsóttur tannlæknir sem
stundaði vel sitt starf og naut vin-
sælda og trausts sjúklinga sinna,
sem voru fjölmargir.
Meðfædd prúðmennska prýddi
framkomu hans. Hann var góður
félagi og við kusum hann nýlega
formann árshátíðar- og skemmti-
nefndar félagsins.
Tónlistin skipaði stóran sess í
lífí hans og fengum við oft að njóta
þess og nú síðast á árshátíð félags-
ins í nóvember sl.
Þegar við nú minnumst Sigur-
steins leitar hugur okkar til eigin-
konu hans, Sigurbjargar. Hennar
missir er mestur og við biðjum
þann sem öllu ræður að veita henni
blessun og styrk.
Kæra Sigurbjörg, minningin um
góðan dreng lifir í hugum okkar.
Innilegar samúðarkveðjur frá
Tannlæknafélagi íslands.
Sigurður Þórðarson,
formaður.
BERGÞORA
MAGNÚSDÓTTIR
+ Bergþóra
Magnúsdóttir
fæddist í Norður-
búðarhjáleigu í
Landeyjum 10. maí
1910. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
vikur 5. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður
Hróbjartsdóttir, f.
4. apríl 1882 að
Eystra-Raufarfelli
undir Austur-Eyja-
fjöllum, d. 15. apríl
1953 í Vestmanna-
eyjum, og Magnús Magnússon,
f. 31. janúar 1881 að Austur-
Búðarhólshjáleigu í Landeyjum,
d. 30. apríl 1974 í Reykjavík.
Systkini Bergþóru: Magnúsína,
f. 28. apríl 1907, d. 28. október
1907; Magnús Axel, f. 7. október
1908, d. 2. júní 1912; Guðríður
Amalía húsmóðir, f. 7. október
1908, d. 12. maí 1986, hún var
gift Holberg Jónssyni skip-
stjóra, f. 17. nóv. 1913, d. 16.
jan. 1970; Gróa Tómasína, f. 23.
maí 1914, d. 23. júní 1953;
Sveinn Hróbjartur, f. 22. júlí
1921, smiður og handavinnu-
kennari, býr í Vestmannaeyjum,
kvæntur Sigríði Steinsdóttur
húsmóður, f. 1. mars 1925; yngst
er fóstursystir Bergþóru, Lilja
Sveinsdóttir, f. 1. júní 1925,
kennari, búsett að Gröf í Miðdöl-
um, Dalasýslu, gift Hirti Einars-
syni bónda, f. 31. des. 1918.
Bergþóra giftist 25. október
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
Margs er að sakna
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
1941 Ólafi Önunds-
syni, f. 21. septem-
ber 1915. Foreldrar
hans voru hjónin
Anna Marta Lárus-
dóttir, f. 8. maí
1890, frá Amey á
Breiðafirði, d. 10.
desember 1963, og
Onundur Jósefsson,
f. 30. október 1888
frá Lambadal í
Dýrafirði, d. 30.
ágúst 1979. Berg-
þóra og Ólafur
eignuðust einn son,
Sigurð, f. 2. júní
1945. Hann kvæntist 19. ágúst
1967 Þuríði Ágústu Jónsdóttur
frá Reykjavík, f. 19. ágúst 1949.
Þeirra dætur eru: Anna Rakel,
f. 17. febrúar 1967. Hún er rit-
ari í Tæknivali. Hún á eina
dóttur, Irisi Mist Magnúsdóttur;
Helga Hjördís, f. 27. apríl 1968,
fjármálastjóri á Kaffi Reykja-
vík. Hún á einn son, Þorberg
Magnússon. Sambýlismaður
hennar er Sigurður Frosti
Þórðarson, f. 11. desember
1970 markaðsstjóri. Einnig eru
dætur Sigurðar: Yr vinnur á
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum, f.
26. febrúar 1977. Hennar dóttir
er Agnes Hlín, f. 23. apríl 1996;
Sif sem er au pair í Englandi,
f. 26. febrúar 1977.
Bergþóra verður jarðsett frá
Aðventkirkjunni í Reykjavík á
morgun, mánudaginn 15. des-
ember, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Þessi orð tala um minningar og
alls staðar eru þær til, í þessu til-
felli hér bæði bjartar og hlýjar.
Er ég hugsa til elskulegrar fóst-
ursystur minnar, Bergþóru Magn-
úsdóttur, er lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur, leitar hugurinn til
baka. Aldrei get ég fullþakkað
Guði mínum fyrir að hafa séð svo
vel fyrir mér sem kornabarni, er
ekki átti margra kosta völ, í upp-
hafí lífsgöngu minnar að komast í
frumbemsku á heimili foreldra
Bergþóru. Þar eignaðist ég allt sem
mig vantaði, heimili, elskulega
fósturforeldra og fóstursystkini, er
öll veittu mér alla þá ástúð og
umhyggju sem hveiju bami er
nauðsyn. Ég varð sem ein af þeim.
í mínum augum átti ég allt með
þeim, þeirra frændur og frænkur,
og mér fannst ég vera svo rík.
Hún Begga var „stóra systir"
mín sem ég leit alltaf upp til og
hún varð mín fyrirmynd á svo
margan hátt. Er hún var ársgömul
lögðu þau land undir fót, foreldrar
hennar, sem margir fleiri á þeim
tíma og ætluðu að komast til „fyr-
irheitna landsins" Ameríku. Þau
vom full bjartsýni um að þeim
myndi vegna vel í nýjum heimi.
Ekki höfðu þau miklar áhyggjur
af enskukunnáttunni, sem var
fólgin í einni vasaorðabók! Þetta
þætti full djarft teflt nú til dags.
Þau héldu af stað út í heim með
þijú ung börn, en ferð þeirra end-
aði í Skotlandi vegna einhvers
augnsjúkdóms er læknar þar þótt-
ust sjá í augum Magnúsar. Ekki
var um annað að ræða en snúa
við og halda heim til gamla lands-
ins. Þetta atvik varð mér til gæfu
því nokkrum árum seinna urðu þau
fósturforeldrar mínir. Aldrei síðar
sáust nein merki þessa sjúkleika
hjá Magnúsi. Eftir nokkurrra ára
dvöl í Reykjavík fluttu þau til
Vestmannaeyja, þar sem þau
bjuggu æ síðan. Þar átti Bergþóra
sín bernsku- og æskuár í faðmi
fjölskyldunnar. Þar gekk hún að
öllum algengum störfum sem þá
tíðkuðust. Ung að árum kynntist
hún, ásamt foreldrum sínum og
eldri systur, trú og boðskap Sjö-
unda dags aðventista sem hún tók
á móti og fylgdi æ síðan til dauða-
dags. Voru Bergþóra og foreldrar
hennar ásamt eldri systur hennar
stofnfélagar safnaðar Sjöunda
dags aðventista { Vestmannaeyj-
um. Hún var ætíð heilshugar og
sjálfri sér samkvæm í þessum efn-
um sem öðrum. Störfuðu þau með
söfnuðinum eins og tími og kraftar
leyfðu að hinum ýmsu málefnum.
Árið 1941, hinn 25. október,
giftist hún Ólafi Önundssyni og var
það mikið gæfuspor fyrir þau bæði.
Þau byijuðu búskap í Vestmanna-
eyjum þar sem Ólafur var skip-
stjóri á fískibátum. Árið 1946 fluttu
þau sig um set, fluttust í Kópavog
sem þá var í uppbyggingu. Þetta
var eins og í sveit eða úthverfí
Reykjavíkur. Þar bjuggu þau í sam-
býli við foreldra hans, Önund Jó-
sefsson og Önnu M. Lárusdóttur,
er þá þegar höfðu byggt sér hús á
Kársnesbraut 75. Árið 1944 gerðist
Ólafur parketlagningarmaður og
vann við það til æviloka. Var hann
vel þekktur fyrir störf sín á þeim
vettvangi. Á Kársnesbrautinni bjó
Bergþóra manni sínum gott og fal-
legt heimili. Allt var svo hreint og
snyrtilegt, hver hlutur á sínum
stað. Hún var fyrirmyndarhúsmóð-
ir, hagsýn og myndarleg á allan
hátt. Lagði hún mikla alúð í verk
sín og var grandvör til orðs og æðis.
í þessu húsi áttu þau saman
mörg góð og hamingjurík ár. Öllum
sem þangað komu var vel og hjart-
anlega tekið og þar var gott að
vera. Þau báru mikla virðingu hvort
fyrir öðru og áttu sem betur fer
svo mörg sameiginleg áhugamál.
Má þar fyrst nefna að þau til-
heyrðu bæði söfnuði aðventista og
voru þau mjög samhent í öllu er
laut að starfí og uppbyggingu safn-
aðarins og má segja að í mörg ár
voru þau máttarstólpar safnaðarins
í Reykjavík að öðrum ólöstuðum.
Hann sat í stjóm safnaðarins í
mörg ár og hafði m.a. ýmis önnur
þjónustustörf á hendi. Á sama tíma
vann hún að málefnum systrafé-
lagsins Alfa, bæði í stjómarsetu
og einnig önnur störf sem tengdust
því félagi. Vann hún í allmörg ár
við fataúthlutun og flóamarkað að
ógleymdum basar félagsins á með-
an hann var og hét. Tók hún heils-
hugar þátt í öllu starfí félagsins,
hvort sem það var að ganga á milli
fyrirtækja til að fá styrki til að
gefa þeim sem vom fátækir eða
fara með matargjafír til fólks eða
hvað annað sem þurfti að gera.
Öll hennar störf einkenndust af
samviskusemi og alúð sem hún með
gleði lét í té og Ólafur studdi hana
í þessu starfi hennar með ráðum
og dáð. í mörg ár sáu þau einnig
um söfnun til Hjálparstarfs aðvent-
ista í Kópavogi.
í trúnni fékk hún styrk í öllum
sínum daglegu störfum og amstri
hversdagslífsins, öllu mótlæti og
áhyggjum, í sjúkdómsstríði manns-
ins hennar og svo hennar sjálfrar.
Trúin var samofin hennar persónu-
leika, hennar daglega viðmóti.
í húsinu sínu bjuggu þau til árs-
ins 1990 er Ólafur lést. Hennar
heilsa var þá orðin mjög bágborin.
Seldi hún húsið skömmu síðar og
flutti á Kópavogsbraut 1B og bjó
þar til dauðadags.
Fjölskyldan hennar var henni svo
einkar kær. Hún var stolt af syni
sínum og tengdadóttur og svo vom
það sonardætumar. Þær vom
hennar líf og yndi og átti hún
margar ánægjustundimar með þær
í heimsókn, svo og langömubörnin.
Hún var afskaplega þakklát fyrir
allt sem fjölskyldan hennar gerði
fyrir hana.
Ekki get ég látið hjá líða að
minnast á heimili Beggu og Óla,
því þar áttum við alltaf griðastað,
fyrst ég á námsámm mínum í
Reykjavík og svo alla tíð eftir það.
Við giftingu fluttist ég út á land
og var ekkert sjálfsagðara er kom-
ið var til Reykjavíkur en að fara á
Kársnesbrautina, ekki bara til
heimsóknar heldur líka til gistipg-
ar. Börnin okkar fjögur komust á
legg og er þau komust á unglings-
ár fóru þau öll í skóla ijarri heim-
ili sínu. Það gilti sama um þau og
okkur foreldrana._ Ævinlega fóm
þau til Beggu og Óla í skólaleyfum
sínum og þegar komið var til
Reykjavíkur eða farið þaðan. Þau
vom keyrð eða sótt í rútuna eftir
því sem til féll. Og ekki nóg með
það, heldur var jafnvel tekinn tími
til að skreppa með þau í búðir ef
þurfa þótti eða fara með þau í
heimsókn til ömmu eða annarra
ættingja sem áttu heima á Reykja-
víkursvæðinu. Alltaf var okkur tek-
ið opnum örmum og ekkert sjálf-
sagðara en eiga þarna athvarf.
Alltaf var það eins og að koma
heim. Okkur var fagnað af heilum
hug enda fannst okkur þetta vera
okkar annað heimili. Já, það var
svo gott að koma til þeirra, nota-
legt og okkur leið mjög vel að vera
þar hjá þeim. Fyrir þetta emm við
öll svo óendanlega þakklát.
Nú er hún gengin til hvíldar og
hvfldin henni kærkomin. Við biðjum
algóðan Guð að blessa ástvinina
hennar sem hún bar svo mjög fyrir
bijósti, soninn kæra, tengdadóttur-
ina sem hún mat svo mikils, sonard-
æturnar og langömmubörnin, svo
og alla aðra ástvini.
Hún trúði því í einlægni að hún
myndi mæta okkur öllum aftur sem
bíðum, svo og þeim sem farnir eru
á undan. Að Kristur komi aftur að
reisa hina dánu upp og taka þá til
sín sem hljóta eilíft líf. Að við hitt-
umst öll á landi lifenda.
Við kveðjum með orðum Hall-
gríms Péturssonar:
Ó, Jesús, það er játning mín,
ég mun um síðir njóta þín.
Þegar þú, dýrðar Drottinn minn,
dómstól í skýjum setur þinn.
Þetta vers túlkar hennar trú og
von, svo og okkar sem senduin
þessa kveðju. Minningu hennar
munum við geyma með okkur.
Elsku Siggi, Þurý og dætur. Guð
gefí ykkur styrk og huggun í sorg-
inni. Blessuð sé minning hennar.
Li\ja, Hjörtur, Sigríður,
Sigursteinn, Kristín Lára
og Signý Harpa.
Það er sárt að þurfa að kveðja
hana elsku ömmu okkar og mikið
erum við nú fátækari núna eftir
að hún er farin, en við vitum að
það hefur verið tekið vel á móti
henni. Við vorum ekki gamlar syst-
umar þegar við vildum alltaf vera
að fara „upp ömmu og upp afa“
því við sóttum strax mikið í að
vera hjá þeim. Það var líka gott
að alast upp á Kársnesbrautinni
svona nálægt ömmu og afa og
geta leitað til þeirra hvenær sem
var. Við vorum líka alltaf velkomn-
ar til þeirra, systurnar. Það eru svo
margar minningar sem koma upp
í hugann þegar horft er til baka.
Sérstaklega var gaman að fá að
fara upp háaloft og leika sér í
gamla dótinu og vera í búleik,
stundum kölluðum við svo á ömmu
í kaffí og kom hún þá með meðlæt-
ið með sér. Ég man líka vel þegar
ég var fímm ára og amma kenndi
mér að hekla og ég hljóp svo stolt
niður til mömmu og sagði að nú
kynni ég alveg að hekla. Seinna
kenndi hún mér svo að pijóna og
oft sátum við saman og pijónuðum
og spjölluðum.
Amma og afí voru bæði óskapleg
snyrtimenni og það var alltaf eitt-
hvað svo hlýtt og hreint að koma
í gamla húsið og fá súkkulaði eða
kandís í munninn. Á laugardögum
áður en við fórum í hvfldardags-
skólann borðuðum við alltaf hafra-
graut og amma passaði upp á að
kæla hann aðeins því þá flaut hann
þegar mjólkinni var hellt út á og
það var alltaf jafn spennandi að
sjá hvort það heppnaðist.
Þegar afi dó flutti amma á Kópa-
vogsbrautina og þar leið henni vel
og eignaðist hún góðar vinkonur
sem reyndust henni ákaflega vel.
Jólin verða tómleg hjá okkur
núna þegar hvorki amma né afí
verða hjá okkur, en við geymum
minninguna um þau og allar stund-
irnar sem við áttum saman og erum
þakklátar fyrir að hafa fengið að
vera svo nærri þeim.
Anna Rakel og
Helga Hjördís.
Drottinn er skjól mitt, ég skelfast þarf eigi,
skyggi með stormum um ævinnar hjam.
Þannig byijar einn uppáhalds-
sálmanna hennar. í framhaldi
bregður svo upp mynd þess, að
Drottinn er, „athvarfið eina“, „lífg-
andi huggun“, „læknirinn meina",
„eilífðar skjól“. Þessi hugtök voru
akkeri trúar hennar, óhagganlegur
grundvöllur og öryggi í lífsstefnu
hennar, samskiptum og reynslu.
Dagfarslega var hún framúrskar-
andi hæversk, lítillát, hógvær og
siðprúð. Einstök ljúfmennska ein-
kenndi hana. Samtímis var hún
ákveðin og föst fyrir og miklum
verklegum myndarskap búin.
Fyrstu kynni okkar voru á tröppun-
um við anddyri heimilis þeirra
hjóna. Þar tók hún á móti stórum
hóp ungmenna, sem boðin voru til
þeirra. Þetta var síðdegis, heiðríkt
og sólbjart síðla vetrar. Ég var öll-
um gagnókunnugur, nýkominn frá
Norðurlandinu mínu og gekk þvi
seinastur til móts við hana. Er ég
bæði sá og heyrði hvemig hún tók
á móti þessu unga fólki, varð mér
ljós varminn og heiðríkjan sem hún
bar í bijósti. Það var grípandi sam-
ræmi við heiðríkjuna og sólvarma
veðurfarsins þennan dag og greip
mig sterkum tökum sem alókunn-
ugan.
Nú liggja að baki áratuga kynni
sem aldrei féll skuggi á. Forrétt-
indi mín voru að njóta þeirra kynna
og eiga samleið með henni.
Þótt ég vissi, er ég fór vestur
um haf fyrir nokkru að hún var
orðin mjög veikburða, varð ég eigi
að síður harmi og söknuði sleginn
við fréttina um andlát hennar. En
nú er hún gengin og ég blessa
minninguna og þakka.
Kæri vinur, Sigurður, Þyrí, son-
arbörnin og allir aðrir ástvinir. Við
hjónin vottum ykkur djúpa sam-
hygð og biðjum Guð að blessa ykk-
ur og styðja.
Sólveig og
Jón Hjörleifur Jónsson.