Morgunblaðið - 18.02.1998, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRÚAR 1998 áT
hug margra við þessi óvæntu tíð-
indi þegar svo skemmtilegur og
góður drengur fellur frá.
Magnús var í mörg ár ráðsmað-
ur á Hólastað í Skagafirði. Þar vai'
hann réttum megin Vatna, uppal-
inn í Blönduhlíðinni og bar þess
glögg merki, söngvinn og skemmti-
legur. Á Hólum kynntist ég Magn-
úsi fjrst þegar leiðir lágu saman
við störf að hrossarækt. Mér bai-
að hafa hönd í bagga við ræktun
Hólahrossanna. Málin tóku þá
stefnu að minni hvatningu að þar í
búi urðu aðeins svokölluð „Austan-
Vatna“-hross. Nær allar undaneld-
ishryssumar höfðu verið keyptar
frá Svaðastöðum, Kolkuósi og Kýr-
holti. Bændur á þessum bæjum
voru ekki naumir að gefa Hólabú-
inu falar þær hryssur sem sóst var
eftir, enda landsþekktir ræktunar-
menn. Og ekki verður efast um
hæfni þeirra er eftir sóttu fyrir
Hólabúið. Það voru ræktunar-
mennirnir H.J. Hólmjám, þá kenn-
ari á Hólum, og Sigurður Hai-alds-
son, ráðsmaður staðarins. Ekki
vantaði áhugann í skólastjórann,
Hauk Jömndarson, sem vildi
gjarnan að skólabúið ætti landsins
besta búfé.
Þegar Sigurður fór frá Hólum að
Kirkjubæ, 1967, tók Magnús Jó-
hannsson við ráðsmannsstarfinu,
ungur og hvatur og mátti ekki
vamm sitt vita. Magnús starfaði við
Hólabúið ámm saman og var við-
urkenndur fyrir árvekni og dugn-
að. Hann gekk í öll störf, sem sönn-
um bónda sæmdi. Verkstjórnin
fórst honum vel úr hendi. Hann var
vinsæll meðal starfsmanna sinna
eins og alltaf er þegar menn kunna
til verka og liggja ekki á liði sínu.
Það var alltaf tilhlökkunarefni að
koma „heim að Hólum“ í kuli
haustsins. Þar mætti maður gest-
risni og skemmtilegu fólki. Starfíð
auk þess heillandi. Magnús æddi
um hlöð og sendi fáorð en skýr
skeyti. Ég sótti í að ríða a.m.k.
fram í Hagakot er hrossin vom
rekin heim á stað. Og eitt haustið
reið ég með alveg í fremstu grös.
Þetta var ævintýri. Fjórir til fimm
smalar á léttum klárum og hrossin
runnu úr hlíðunum í smáum ættar-
hópum og fylktu sér í langar raðir.
Og væri maður í sæmilegu návígi
við höfuðpaurinn: „Þokell, sjáðu til,
þama stormar Grásokka niður með
þokkalegan hóp. Hvað finnst þér?“
Dagurinn var oft langur, hrossin
ekki færri en eitt hundrað, þar til
við höfðum skoðað og mælt hvert
einasta folald og trippi að sex vetra
aldri. Þá kom sér vel í skammdeg-
inu að hafa blessað rafmagnið svo
ekki þyrfti að hætta störfum fyrr
en allt var búið. Að þessu loknu var
fundað með kynbótanefnd búsins
og ræktunarstarfið gaumgæft.
Hvað átti að temja, hver voru lík-
legust stóðhestaefnin, var eitthvað
til sölu? Og ræktunarmenn gerðu
sig ekki bera að því að vilja ekki
nota hnífinn.
En meira þurfti til, það varð að
fá svör við ræktunarstarfínu sem
skiptist í tvo meginþætti hvers
grips: útlitið og reiðhestskostina.
Þá er nú komið að tamningum
hrossanna, sem óefað varð megin-
viðfangsefni Magnúsar í lífinu.
Framan af ævi vann Magnús ýmis
störf eftir að hann fór frá Hólum.
En hann hætti aldrei að fást við
tamningar. Það var hans eftirlætis-
starf. Þar og í miðju kafi endaði
hann líka líf sitt.
Á Hólum tamdi hann með öðrum
störfum búskaparins. Hann leið-
beindi einnig nemendum við
bændaskólann við tamningar og
fórst það vel úr hendi. Ég minnist
margra trippa er Magnús hafði
undir höndum frá algjörum óvita-
árum til þess að þau voru sýnd fyr-
ir kynbótadómi. Því starfi sinnti
hann af mikilli kostgæfni, var alltaf
rólegur, hvað sem á gekk, ákveðinn
á svip og lét sér hvergi bregða.
Hann beit jöxlum stundum fast
saman, sagði fátt en átti svo
skemmtilegar og skynsamlegar
skýringar, ef eftir var leitað seinna.
Þá eins og gaus andinn þrátt fyrir
hans hæga en fasta orðaval, áhersl-
urnar slíkar að menn hlutu að með-
taka það, sem sagt var. Á sýning-
um var Magnús allra manna prúð-
astur og kom fram með fjöldann
allan af góðum hrossum, ekki bara
í kynbótadómi heldur og í góð-
hestasýningum. Var bæði á eigin
hrossum sem annarra er honum
voru fahn. Upp í hugann koma t.d.
kynbótahryssa Hólabúsins, Kol-
brún 3440, sem var afar harðskeytt
að byrja með en flaug síðar um
grundir, fríð og prúð, asaviljug
ganghryssa. Þá er vel í minni
brúnn, nettur og fmbyggður foli
frá Birni á Hofsstöðum er Gammur
var nefndur og Magnús átti um
tíma. Hann varð að glæsilegum
töltara og gæðingi í höndum hans.
Á Hólum átti ég margar góðar
stundir á heimili þeirra hjóna,
Magnúsar og Sigurlaugar og fýlgd-
ist með fallega bamahópnum
þeirra. Synirnir hafa líka fetað í
fótspor fóðurins og eru miklir og
góðir hesta- og tamningamenn.
Nánar fer ég ekki út í fjölskyldu-
hagi Magnúsar, til þess skortir mig
kunnugleika.
Frá Hólum fluttist Magnús til
Akureyrar og eignaðist fljótt hest-
hús í Breiðholtinu í skjóli Matthí-
asarldrkjunnar. Þar átti hann mörg
góð ár og þaðan skrapp hann m.a. á
Langanesið og í Vopnafjörðinn
nokkur sumur að lera til ótemjum-
ar þar. Einmitt þar bar fundum
okkar félaganna saman er ég var
þar á ferð að skoða kynbótahross.
Við höfðum elst um 15-20 ár. Enn
var sagt að Magnús réði við hvaða
trippi sem væri og léti hvergi deig-
an síga. Ég fann vanmátt minn svo
sannarlega, eða hver hafði í þennan
harðjaxl að gera?
í fyrra vor heimsótti ég hinn
glæsilega hestabúgarð á Gmnd í
Eyjafirði og átti þar vinum að
fagna hvort sem voru húsbændur
eða hjú. Þá fann ég vel að Magnúsi
leið á margan hátt vel. Hann var að
vísu ekki alsæll, en hinn góði að-
búnaður, starfsskilyrðin og ekki
síst félagsskapurinn og vinarþel
fjölskyldunnar á heimilinu kunni
hann að meta. Hann vissi af lífs-
reynslu sinni að lengra var ekki til
jafnað. Þegar við vomm hálfnaðir
við að meta stóran hóp ungfola var
gert hlé og litið inn á kaffistofu að
skoða myndir og listaverk. Dmkk-
ið var te, sem virkaði á heimamenn
sem hið besta söngvatn því brátt
tóku þeir félagar Gunnar bóndi og
Magnús lagið. Og nú vildi ég eiga
sönginn á bandi til að hressa mig
við af og til. Þvílíkir snillingar og
náttúmbörn, það er lífsgleðin sem
hrindir slíku í gang.
En þetta skeður aldrei aftur í
sömu mynd. En sem betur fer, ein-
hvem veginn öðmvísi.
Ég mun geyma í huga mér minn-
ingu um sérstakan persónuleika,
sem á sér engan tvífara, þær minn-
ingar ylja og lífga tilvemna. Þakka
kynnin og samferðina. Foreldram,
systkinum, börnum og öðram ást-
vinum Magnúsar, svo og Gmndar-
fólkinu vottum við Ester samúð
okkar.
Þorkell Bjarnason.
Koma mun að mönnum feigðin
þótt þeir varist flest.
Fóstri er látinn. Hann var ný-
staðinn upp úr skæðri flensu, ekki
heill fyrir brjósti. Sagðist vera
kominn í 95% afköst. Nokkmm
dögum áður sagði þó aðkomandi á
Grand að hann hefði sagt fátt og
ekki sungið. Slíkt kunni ekki góðri
lukku að stýra.
Hann steig af baki í síðasta sinn,
riddarinn prúði, í hlaðinu á Ár-
gerði að loknum hálfrar aldar ferli
á hestbaki. Síðustu árin höfðu um
eða yfir 100 hross notið hand-
leiðslu hans og næmis á ári hverju.
Baldið trippi fékk ekki öskur eða
högg, sagði heldur „elskan“. Tefldi
fram þolgæði, vinnusemi og sam-
viskusemi við hliðina á óþreyttri
kynslóð og gekk ósigraður af vett-
vangi.
Hvemig var svo þessi maður
sem var orðinn þjóðsaga í lifanda
lífi? Hann átti ýmsar hliðar en þeg-
ar gerður er upp hans lífsreikning-
ur trúi ég að miklu þyngra vegi
kostir. Hann lifði og þorði að lifa.
Tilsvör og ályktanir kjarnyrtar
munu lifa með okkur. Hann talaði
íslensku. Hann gat verið fálátur þá
líkaði ekki, slúttu þá brúnir og sá
lítt í augu. Heimska og hégómleiki
leiddist honum og gat hann varla
leynt því, a.m.k. fyrir kunnugum.
Hann gat átt til kaldrana, samt var
hann viðkvæmur og heitur þótt
hann flíkaði því ekki. Hýra hans og
gleði var einlæg. Hann var vinfast-
ur með afbrigðum.
Áfóllum og erfiðleikum lífs síns
vann hann sig frá og steig upp úr
þeim sterkari. Hann lifði þar til
hann dó.
Samferð okkar og samvera er
orðin nokkuð löng, frá haustinu
1963, þegar við hittumst á Hóla-
stað. Við höfðum bein og óbein
áhrif á líf hvor annai-s meira en
liggur í augum uppi. Við vomm
orðnir nánir vinir.
Seinasti tíminn sem við áttum
saman var í haust. Þá kom hann 1.
september, og smalaði og var í öllu
fjárragi með mér til 20. október.
Það var vont að manna í haust.
Þá reynast vinir best þegar mest
ríður á. Við töluðumst við í síma
daginn áður en hann lést. Það var
góð stund.
Vandamönnum, bömum og
öldmðum foreldmm sendi ég mín-
ar bestu kveðjur.
Ágúst Guðröðarson, Sauðanesi.
Skagfirðingur, hestamaður,
gleðimaður. Það var gott að fá að
kynnast þér. Þakka þér vináttu,
einlægni, sönginn og allar góðu
samvemstundirnar.
Nú blikar sól á Blönduhlíðaifyöllum
og blómum skrýðist fell og grundin slétt.
Það bylgjast gras á Hólmsins víðu vðllum
á Vindheimum er fáki hleypt á sprett.
í norðri Drangey dvelur hafs á beði,
úr draumabláum sjávarfeldi rís.
Ó, fagra mynd, ég fyllist sannri gleði,
og færi þakkir minni heilladís.
(K.S.)
Samúðarkveðjur til vandamanna.
Dagný.
Birting afmætís- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali
eru nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og
Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
+
Elskuleg frænka okkar,
AÐALBJÖRG JÓHANNSDÓTTIR,
Hólavegi 5,
Dalvík,
lést þriðjudaginn 17. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Jóhann Tryggvason,
Kristín Tryggvadóttir.
+
HÓLMFRfÐUR JÓNSDÓTTIR, frá Jörfa f Víðidal,
lést fimmtudaginnö. febrúar. Útförin hefur farið fram. Vandamenn.
Kveðjuathöfn vegna,
MARGRÉTAR FINNBJÖRNSDÓTTUR
frá ísafirði,
verður haldin I Dómkirkjunni I Reykjavík mið-
vikudaginn 18. febrúar kl. 16.00.
Útför hennar verður gerð frá ísafjarðarkirkju
laugardaginn 21. febrúar kl. 14.00.
Elísabet G. Kristjánsdóttir,
Hulda Bryndfs Sverrisdóttir,
Kristján Sverrisson,
Margrét K. Sverrisdóttir,
Ásthildur L. Sverrisdóttir,
Greta L. Kristjánsdóttir,
Ragnhildur Sverrisdóttir,
Guðni A. Jóhannesson,
Erna S. Ragnarsdóttir,
Pétur S. Hílmarsson,
Matthfas Sveinsson,
Sverrir Hermannsson.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ANNA JÓHANNSDÓTTIR,
Hlfðargerði 5,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju fimmtu-
daginn 19. febrúar nk. kl. 13.30.
Magnús Jónasson,
Óskar Magnússon, Kristfn Eggertsdóttir,
Jónas S. Magnússon, Nanna Ólafsdóttir
Edda Magnúsdóttir, Guðmundur Bjömsson,
Guðrún J. Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
INGIBJARGAR STEPHENSEN,
Hrafnistu DAS
f Hafnarfirði,
fyrrum að Breiðabliki
á Seltjarnarnesi,
verður gerð frá Seltjarnarneskirkju fimmtu-
daginn 19. febrúar kl. 13.30.
Ólafur Stephensen Bjömsson, Ingibjörg Ólafsdóttir, J r
Jón Hilmar Bjömsson, Kristfn Ásgeirsdóttir,
Bjöm Ingi Bjömsson, Alda Bragadóttir,
barnabörn og barnabamabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, ömmu og lang-
ömmu,
LOVÍSU S. BJÖRNSDÓTTUR,
Hólavegi 15,
Sauðárkróki.
Eiður Birkir Guðvinsson,
Margrét Guðvinsdóttir,
Stella Guðvinsdóttir,
barnabörn, langömmubörn
og aðrir aðstandendur.