Morgunblaðið - 15.03.1998, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ
4 38 SUNNUDAGUR 15. MARZ 1998
MINNINGAR
GUÐRÚN
GUÐLA UGSDÓTTIR
+ Guðrún Guð-
laugsdóttir fædd-
ist í Fellskoti, Bisk-
upstungum, 30. októ-
ber 1907. Hún lést í
Landakotsspítala 6.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðlaugur Ei-
ríksson, bóndi, og
kona hans, Katrín
Þorláksdóttir. Guð-
rún ólst upp í
Fellskoti í hópi tíu
systkina en af þeim
lifir nú Þórarinn
Guðlaugsson, bóndi.
Hún fluttist tii Reykjavíkur um
tvítugt.
Guðrún giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Þórhalli Frið-
finnssyni, klæðskerameistara,
27. október 1934. Guðrún og
Þórhallur eignuðust tvö böm,
Eyþór Ómar Þórhallsson, f. 28.1.
1935, d. 23.11. 1988,
eiginkona Helga
Brynjólfsdóttir, f.
24.12. 1935, og Kol-
brúnu Þórhallsdótt-
ur, f. 10.11.1936, eig-
inmaður Erling
Aspelund, f. 28.2.
1937. Böm Eyþórs
og Helgu em: Þór-
hallur, f. 4.6. 1959,
Guðrún, f. 12.8. 1963,
og Ragnar, f. 25.11.
1965. Börn Kolbrún-
ar og Erlings em:
Erling, f. 20.11. 1961,
Karl Ómar, f. 15.5.
1963, Thor, f. 4.1. 1969 og Guð-
rún, f. 12.2. 1971. Guðrún og
Þórhallur hafa eignast 10 barna-
barnaböm.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni mánudaginn 16.
mars og hefst athöfnin klukkan
15.
Tengdamóðir mín, Guðrún Guð-
laugsdóttir andaðist í Landakots-
spítala 6. þessa mánaðar. Guðrún
var á nítugasta og fyrsta aldursári.
Stundin var komin.
„Þegar þeir, sem manni þykir
vænt um deyja, lifír maður áfram
fyrir þeirra hönd. Sér heiminn með
augum þeirra. Man hvernig þeir
tóku til orða og mælir fram þeirra
eigin orð. Gleðst yfir því að geta
gert ýmislegt sem þeir geta ekki
lengur, en finnur um leið til depurð-
ar. Þannig lifir maður áfram fyrir þá
sem manni þykir vænt um.“ Þessi
orð Lois de Bemiers komu mér í
hug þegar mér barst andlátsfregnin.
Það er lærdómsríkt og þroskandi
fyrir yngri sem eldri að umgangast
þá sem hafa lifað í hartnær heila öld.
Lifað og reynt þær miklu þjóðfé-
lagsbreytingar sem hér hafa orðið.
Fólk af þessum gamla skóla hreykir
sér ekki upp. Ber mál sín ekki á
torg. Það er þolinmótt, glatt og stað-
fast.
Þetta er fólk sem lætur ekki sjúk-
dóma yfirbuga sig. Ber þjáningu
sína í hljóði. Er þrautseigt og leitar
sæmdar í því að lifa kyrrlátu lífi og
stunda hver sitt starf. Hefur lært að
vera ánægt með það sem það á við
að búa. Lifir sátt við sitt. Hjá Guð-
rúnu og Þórhalli var allt í kærleika
gjört. Við hin fullorðnu, sem eftir
stöndum, svo og börn okkar og
bamaböm, fundum þetta. Þau hjón-
in kepptu eftir kærleikanum.
Það er mikil gæfa að fá að lifa svo
lengi að geta notið barna sinna, orð-
ið amma og síðan langamma og
haldið heilsu næstum til hinstu
stundar. Vera amma og langamma,
sem allt litla fólkið sótti ákaft heim
til að gista hjá og njóta kærleiks og
gleðistunda. Guðrún og Þórhallur
tóku ávallt á móti börnunum með
opnum örmum. Leyfðu þeim að
koma til sín. Fyrir þessar fjölmörgu
góðu stundir og minningar er þakk-
að nú að leiðarlokum. Við minnumst
Guðrúnar með þakklæti og virðingu.
Þökkum langt og farsælt líf hennar.
Mælum fram hennar eigin orð. Lif-
um áfram fyrir hennar hönd.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Guðlaugsdóttur.
Erling Aspelund.
Ég var staddur á erlendri grund
þegar mér barst sú sorgarfregn að
Guðrún Guðlaugsdóttir, amma mín,
væri dáin. Með nokkrum orðum
langar mig að minnast þessai-ar
góðu konu sem við fjölskyldan eig-
um svo mikið að þakka.
Amma fæddist í Fellskoti í Bisk-
upstungum þar sem ætt hennar hef-
ur búið mann frarn af manni allt
fram á þennan dag. Hún ólst upp
hjá ástríkum foreldrum í stórum og
samheldnum systkinahópi en flutt-
ist svo, eins og margir aðrir, suður
til Reykjavíkur. Sveitin varð af álit-
legum kvenkosti en í höfuðstaðnum
var mynd af þessari fallegu stúlku
úr Tungunum stillt út í glugga á
ljósmyndastofu. í Reykjavík lágu
leiðir þeirra ömmu og afa saman og
var hjónaband þeirra, sem varð
óslitið í 64 ár, farsælt og hamingju-
samt enda mátti hvorugt af öðru
sjá.
Þau Guðrún Guðlaugsdóttir og
Þórhallur Friðfinnsson klæðskera-
meistari voru glæsileg hjón sem ég
var stoltur af. Amma lagði jafnan
ríkt á við mig, meðan nokkuð varð
við mig ráðið, að ég væri snyrtileg-
ur í klæðaburði og ætti helst að
vera í jakka á sunnudögum. Mér er
í fersku minni 17. júní 1965 þegar
þau heiðurshjónin, prúðbúin að
vanda, tóku mig með sér út að
borða á Hótel Borg. Ég var sex ára
snáði í heiðbláum jakkafötum og
með slaufu, og lagði frakka og
tírólahatt af mér í fatahenginu. Ég
efast um að ég hafi í annan tíma
verið jafn fínn.
Afi og amma áttu lengst af heima
í Vesturbænum, á Víðimel þegar ég
man fyrst eftir en síðar á Tómasar-
haga. Til þeirra voru allir ævinlega
velkomnir, gestrisni í hávegum höfð
og heimilið smekklegt og notalegt.
Enginn dagur var svo hversdags-
legur að ekki væri dúkað kaffiborð,
hlaðið með bakkelsi, hvenær sem
einhver leit inn. Amma var allt fram
undir það síðasta full af lífskrafti og
lífsgleði. Hún hafði unun af manna-
mótum, spilaði brids af miklum
ákafa í góðum selskap og töfraði
fram matarboð eins og ekkert væri.
Á hverju ári héldu þau amma og afi
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá er
enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í tölvupósti
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skímamöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
veislu fyrir alla fjölskylduna á jóla-
dag, með hangikjöti, uppstúfi og
ómissandi blandi af malti og appel-
síni. Engin undantekning var gerð
siðustu jól, þótt amma hefði nýlega
gengist undir erfiðan uppskurð og
mjög væri af henni dregið en afi
kominn á spítala og margir afkom-
endur þar að auki úti um hvippinn
og hvappinn um allan heim. Þá
sýndi hún enn sem fyrr hversu mik-
inn viljastyrk hún átti.
Amma var af kynslóð sem varð
vitni að meiri breytingum en nokk-
ur önnur í samanlagðri íslandssög-
unni. Það vantaði tíu ár upp á að
hún lifði heila öld. Samt var hún
ekkert að velta sér upp úr fortíðinni
að nauðsynjalausu heldur var snn-
kölluð nútímakona sem tók framför-
um fagnandi og var fljót að tileinka
sér þær. Ég hef fyrir satt að hún
hafi verið á meðal þeirra fyrstu sem
fengu sér uppþvottavél í eldhús hér
á landi.
Engu að síður minntist amma alla
tíð með hlýhug átthaganna í upp-
sveitum Árnessýslu. Frá Fellskoti
er stórkostleg útsýn yfir grösugar
lendur út í Bræðratungu, en í
fjarska gnæfir Hekla við himin og
fyrir neðan bæinn breiðir
Tungufljót úr sér. Fyrir rúmum
þremur árum átti ég þess kost að
sumarlagi að fylgja ömmu minni á
æskuslóðirnar í heimsókn til Þórar-
ins bónda Guðlaugssonar, bróður
hennar, sem nú er einn eftir á lífi úr
systkinahópnum. Það var í einu orði
dásamlegt að vera þarna með henni
í sveitasælunni fyrir austan. Þótt
amma væri hátt á níræðisaldri hjóp
hún sporlétt með litlu barnabarna-
bömunum sínum upp um grasi-
vaxnar hæðir og hóla undir Fells-
fjalli, og sagði frá því hvemig
krakkamir hefðu leikið sér í gamla
daga, hvar búið þeirra hefði verið
og þar fram eftir götunum. Amma
hafði einstakt lag á bömum, sýndi
þeim alúð og mildi en var jafnframt
ákveðin við þau.
Amma æðraðist aldrei, tók áföll-
um með jafnaðargeði og hugsaði
meira um líðan annarra en sína eig-
in. Það kom áþreifanlega í ljós þeg-
ar faðir minn, Eyþór Omar Þór-
hallsson, lést um aldur fram fyrir
tæpum tíu árum. Þótt hún hefði
misst einkason sinn var henni fyrst
og fremst umhugað um að hugga
aðra sem áttu um sárt að binda. Eg
er þakklátur fyrir að hafa átt ömmu
mína að og hefði kosið að geta verið
samvistum við hana lengi enn. Sú
ástúð sem hún sýndi öðrum var
sannarlega endurgoldin; í veikind-
unum hlaut hún bestu umönnun
sem völ var á og naut dyggrar
hjálpar Kolbrúnar dóttur sinnar og
Helgu tengdadóttur. Fjölskyldan og
aðrir ástvinir hafa mikils misst.
Innilegust er hluttekning mín með
Þórhalli, afa mínum og nafna, og
litlu barnabarnabömunum sem áttu
hauk í homi þar sem langamma
þeirra var.
Þórhallur Eyþórsson.
Mig langar að kveðja Guðrúnu
Guðlaugsdóttur með fáeinum fá-
tæklegum orðum. Þar fór góð kona
og af nærvera hennar stafaði hlýju
og reisn. Það var gott að hafa Guð-
rúnu í húsinu. Fyrstu kynni mín af
henni vom á þann veg að hún og
Þórhallur, eiginmaður hennar, buðu
okkur velkomin á Tómasarhagann
með því að bjóða okkur í kaffi og
með því. Þau kynntu sig og vildu
gjama vita nánari deili á okkur. í
því kaffiboði vissi ég að heppnin var
með okkur hvað næstu nágranna
varðaði.
Ég minnist margra sólríkra sum-
ardaga þar sem við spjölluðum um
allt og ekkert úti í garði og ósjaldan
veltum við því fyrir okkur að laga
þyrfti stéttina og stækka garðflöt-
ina. Nú get ég ekki varist þeirri
hugsun hve gaman hefði verið að
koma því í verk síðastliðið sumar.
Þá hefði Guðrún getað notið garðs-
ins í sínu fínasta pússi áður en hún
hvarf til enn fegurri heimkynna.
Guðrún hafði lifað tímana tvenna
og hafði gaman af að bera saman
lifnaðarhætti unga fólksins nú mið-
að við það sem hún reyndi sjálf.
Mér fannst gaman að ræða þessi
mál og segja henni frá annríkinu
hjá okkur. Ég heyi'ði hana aldrei
gagnrýna fyrirkomulag annarra
eins og eldra fólki hættir stundum
til. Guðrún sagði bara: „Ja, þetta er
nú eitthvað öðmvísi í dag,“ og svo
hló hún við.
Guðrún og Þórhallur áttu sinn
þátt í því hve vel mér og fjölskyldu
minni hefur liðið á Tómasarhagan-
um. Þau buðu okkur strax hjartan-
lega velkomin og þó að við hefðum
ekki dagleg samskipti, sérstaklega
yfir háveturinn, vissum við af Guð-
rúnu á fyrstu hæðinni og nærvera
hennar var hlý og „ömmuleg“.
Mig langar fyrir hönd íbúa
Tómasarhaga 9, að þakka góð kynni
af Guðrúnu. Megi almættið styrkja
Þórhall og fjölskyldu.
Dóra Magnúsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Þessar línur koma upp í hugann
er við minnumst Guðmundu
ömmu. Því nú eru þrautir hennar
að baki og við vitum að henni líður
vel. Stundum hefur verið erfitt að
heimsækja hana því að hún vildi
segja manni svo margt en gat það
ekki.
En oft sóttum við vel að henni,
og sat hún þá og spjallaði við okk-
ur um lífið í sveitinni hér áður
fyrr. í síðustu heimsókn okkar áð-
ur en við fómm vestur í jólafrí var
hún mjög kát og tók vel á móti
okkur. En eftir áramótin fór að
draga af henni og sáum við því
hvert stefndi.
Elsku amma, við vitum að þér
líður vel núna, og þið Hemmi afi
erað komin saman á ný.
Hvíl í friði.
Haukur og Dagný.
Guðrún Guðlaugsdóttir er látin á
91. aldursári. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast þessari lífs-
glöðu og bamelsku konu fyrir sjö
áram er ég kynntist konu minni
Guðrúnu Eyþórsdóttur, sonardótt-
ur Guðrúnar. Það sem fyrst vakti
eftirtekt mína í fari Guðrúnar var
hversu kraftmikil, ósérhlífin og gef-
andi hún var í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Guðrún eða langamma
sem lét kunnuglegar í eyram var
einstaklega hlý og ræktarsöm
manneskja. Alltaf var hún boðin og
búin til þess að rétta hjálparhönd ef
hún vissi að hún gæti orðið að liði.
Guðrún vflaði ekkert fyrir sér allt
fram á það síðasta og í raun og vera
spáði maður aldrei í aldur þar sem
hún var annars vegar. Langamma
hafði einstakt lag á börnum. Hún
kunni líka betur en flestir aðrir að
varðveita bamið í sjálfri sér. Sökn-
uður okkar er mikill ekki síst dætra
okkar Onnu Dísar og Evu en
langamma var mikill félagi þeirra
alla tíð. Það er ómetanlegt hvað
langamma var natin og umhyggju-
söm við þær. Það sem var svo aðdá-
unarvert í fari hennar var hin
fölskvalausa lífsgleði sem hún gaf af
sjálfri sér. Það var af þessum
gnægtarbranni sem hún miðlaði svo
ríkulega af og við öll fundum í fari
hennar og elskuðum og dáðum fyr-
ir. Ættmóðirin er fallin frá. Það
verður erfitt að ímynda sér tilver-
una án langömmu á Tómasarhaga 9.
Lífskraftur og manngæska þín,
Guðrún Guðlaugsdóttir, verður okk-
ur ávallt til leiðsagnar og eftir-
breytni. Blessuð sé minning þín.
Kæri Þórhallur, Kolbrún og aðrir
ástvmir, við, fjölskyldan, sendum
ykkur okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur héðan frá Noregi.
Jakob Bragi Hannesson.
Takk fyrir að fá að kynnast þér,
elsku langömmusystii', hjartahlýju
þinni og lífsgleði. Ástúð þín í okkar
garð le^mdi sér ekki þegar við heim-
sóttum þig og Þórhall í byrjun des-
ember á síðastliðnu ári á Landakoti.
Þéttingsföst handtök, hlýir kossar
og einlæg bros sögðu allt sem segja
þurfti. Okkar litlu barnahendur
féllu svo einstaklega vel inn í ní-
ræða lófann þinn, er þú leiddir okk-
ur um hinar nýju vistarverur þinar.
Því miður varð ekki af því að við
heimsæktum ykkur aftur eins og til
stóð, en minninguna um þennan dag
og fleiri eigum við þó alltaf. Sam-
verutími okkar hér á jörð varð ekki
langur en mamma hefur sagt okkur
margar sögur af þér og langömmu
Þóra í gamla daga í Fellskoti, sveit-
inni sem ykkur þótti svo vænt um.
Sögur af Víðimelnum, þar sem börn
og fullorðnir vora alltaf hjartanlega
velkomnir, af kræsingum sem alltaf
biðu í eldhúsinu, undurfallegum
kjólum sem urðu til í saumaher-
berginu og garðinum þar sem hinar
fegurstu rósir blómstraðu sumar
eftir sumar. Mamma og Hannes
frændi senda þér sínar bestu þakkir
fyrir margar ljúfar samverastundir
og ómetanlegan stuðning, þegar
amma Ragnheiður veiktist fyrir
fjóram áram.
Elsku Gunna frænka, við vitum
að Guð hugsar vel um þig á himn-
um. Við gleymum þér aldrei.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Leiddu mína litlu hendi
ljúfi Jesú, þér ég sendi,
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Ragnheiður Dísa, Hrafnhildur
Magney og Þóranna Gunný
Gunnarsdætur.
ÓLAFUR
EIRÍKSSON
+ ÓIafur Eiríksson fæddist í
Reykjavík 5. júlí 1933. Hann
lést á Landspitalanum 3. mars
siðastliðinn og fór útför hans
fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
12. mars.
Já, láttu gamminn geisa fram
í gegnum lífsins öldur;
þótt upp þær stundum hefji hramm
ei hræðstu þeirra gnöldur.
Sjá, hvílík brotnar báru mergð
á byrðing einum traustum,
ef skipið aðeins fer í ferð
en fúnar ekki í naustum.
(H. Hafstein.)
Olafur Eiríksson er farinn. I
menningu okkar má víða finna þá
hugsun, að allt sé afstætt, t.d. tím-
inn. Þetta kemur meðal annars
fram í þjóðsöng okkar Islendinga.
Oli var ekki nema 64 ára þegar
hann dó. Var það stutt eða langt
lífshlaup, það vitum við ekki.
Hvernig verður slíkt metið og hver
metur slíkt? Er það ekki eitt af því,
sem kalla mætti afstætt?
Óla þekktum við í meir en 30 ár.
Hann heimsótti okkur iðulega en
var alltaf á föram, var að flýta sér,
átti eftir að koma einhverju í verk.
Líta má á jarðvist Ólafs, sem heim-
sókn, hann kom, var að flýta sér og
er nú farinn. Um næsta áfangastað
hans veit enginn. En trúlega er Óli
ekki hættur að koma og fara. En að
koma og fara er ekkert einsdæmi
fyrir Ólaf. Við öll, sem fæðst höfum,
komum og föram. Við bjóðum af
okkur misjafnan þokka, miðlum
einu og öðra og er miðlað. Óli miðl-
aði ríkulega. Menn sem kynntust
honum, voru oftast ríkari eftir
kynnin, höfðu bætt við þekkingu
sína, skilning eða sátu eftir með
Ijúfar minningar um góðan dreng.
Þetta síðastnefnda á við um okkur.
Við þökkum Ólafi fyrir samfylgd-
ina og óskum honum velfarnaðar í
nýrri vist. Við vottum börnum hans
og öðram aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Ómar Kjartansson og
Ragnheiður Blöndal.