Morgunblaðið - 15.03.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 15. MARZ 1998 39 ^
MINNINGAR
+ Baldur Gunnars-
son var fæddur í
Húsavík við Borgar-
fjörð eystri 27. júlí
1915. Hann lést á
Droplaugarstöðum 5.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ragnheiður Stefáns-
dóttir frá Teigarseli
á Jökuldal og Gunnar
Jónsson frá Háreks-
stöðum í Jökuldals-
heiði, oftast kenndur
við Fossvelli. Baldur
var ellefti í röðinni af
13 börnum þeirra
hjóna og eru fjögur enn á lífi.
Þorvaldína, f. 1910, Stefán, f.
1901, Bergþór, f. 1912, og Sig-
rún, f. 1917. Hin voru Jónína, f.
1889, d. 1989, Ragna, f. 1902, d.
Balli Gunn frændi, ættarhöfðing-
inn eins og hann var oft nefndur, er
fallinn frá. Okkur langar að kveðja
frænda í hinsta sinn. Baldur ömmu-
bróðir hefur reynst okkur sem afi
frá því að við munum eftir okkur.
Við munum eftir frá því að við vor-
um varla stigin úr vöggu þegar
frændi kom í heimsókn með fulla
vasa af sælgæti, sem hann sagðist
vera með á leið í ruslatunnuna ef
litlir puttar vildu ekki þiggja mola.
Baldur kom fyrir sem eins konar
kynlegur kvistur, hrjúfur á yfu’-
borði og átti til að koma með mjög
sterkar yfirlýsingar sem reyndust
ekki falla öllum í geð. Baldur var
maður sem sagðist borða ketti, en
allt var þetta góðlátlegt grín sem
ekki allir kunnu að meta. Bak við
skrápinn reyndist vera hinn ljúfasti
drengur sem vildi fólki vel og
meinti ekki allt sem hann sagði.
Baldur hefur reynst okkur systk-
inum og foreldrum afar vel í gegn-
um tíðina. Hann var einbúi sem var
afar ættrækinn og hafði gaman af
að halda veislur þar sem hann bauð
upp á dýi'indis steikur og sterkara
með. Hans hugsunarháttur hefur
alla tíð verið á þann veg að sælla
væri að gefa en þiggja. Hann var
gjafmildur og leysti þá sem heim-
sóttu hann út með gjöfum og þeir
sem höfðu aldur til fengu yfirleitt
góðar gjafir. Gjafmildi hans og
gestrisni var ávallt númer eitt, tvö
og þrjú, allt fram að hinsta degi.
Þar hafði hann hagsmuni annarra
að leiðarljósi.
Baldur starfaði lengi sem dans-
stjóri og stjórnaði böllunum af
snilld. Hann var mikill dansari og
voru stúlkurnar eins og fis í hönd-
um hans meðan hann sveif létt og
1967, Þórdís, f. 1903,
d. 1995, Guðný, f.
1905, d. 1984, Helgi,
f. 1906, d. 1988, Aðal-
steinn, f. 1909, d.
1988, Karl, f. 1914, d.
1988, og Hermann, f.
1920, d. 1951.
Baldur stundaði
margskonar verka-
mannavinnu, síðast
hjá Garðyrkju
Reykjavíkurborgar.
Hann stjórnaði einnig
um árabil gömlu
dönsunum í ýmsum
danshúsum, lengst í
Þórskaffi. Hann var ókvæntur.
Utför Baldurs verður gerð frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 16. mars, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
lipurt um dansgólfið. Stjórnunar-
hæfileikar hans reyndust vel á öðr-
um sviðum. Hann starfaði lengi
sem flokksstjóri hjá Reykjavíkur-
borg og ekki reyndist alltaf vera
vinsælt að lenda í flokk með Baldri
því að hann hafði hagsmuni vinnu-
veitanda að leiðarljósi og lét sína
starfsmenn vinna sitt dagsverk eins
vel og ætti að gera.
í öllum boðum var Baldur hrókur
alls fagnaðar og átti kvöldin. Bald-
ur er maður af deyjandi kynslóð
sem ekki er alin upp við þann fjöl-
miðlaheim sem við þekkjum í dag.
Hann er af kynslóð sem var alin
upp við baðstofustemmningu þar
sem fólk fór með sögur sem varð-
veittust í munnlegri geymd. Hann
var mikill sagnamaður og kunni
mjög margar sögur, kvæði og þulur
og ósjaldan fór hann með þuluna
um Jón á Fæti sem datt um borð á
fæti. Hann sagði sögur á listilegan
hátt. Hann lærði sagnaformúlur og
bætti við í sögurnar eins og sönnum
sagnamanni ber að gera. Oftar en
ekki sagði hann sögur frá æsku-
slóðum sínum austur á Fljótsdals-
héraði. Við kveðjum hér með
skemmtilegan fi’ænda sem mun
aldrei hverfa úr huga okkar.
Ystabæjarsystkinin, Þór,
Jónína, Eva, Baldur og Örn.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast góðs vinar, Baldurs
Gunnarssonar frá Fossvöllum í
Jökulsárhlíð, sem á morgun verður
kvaddur hinstu kveðju. Baldur
hafði um nokkun'a ára skeið átt við
erfið veikindi að stríða og var lífs-
krafti hans og gleði verulega
brugðið undir það síðasta.
Þegar leiðir okkar Baldurs lágu
fyrst saman fyrir rúmum aldar-
fjórðungi var hann kominn ögn af
léttasta skeiði en hann var ennþá
fjörmikill og lundin var létt. Eg
fann það fljótt að hann var afar fé-
lagslyndur maður og hafði mikla
unun af því að hafa vini og kunn-
ingja í návist sinni og gleðja þá með
gjöfum og veitingum. Gestrisni
Baldurs og dugnaður við að bjóða
til veislu á heimili sínu áttu sér fáar
hliðstæður þegar haft er í huga að
hann sá jafnan um allan undirbún-
ing og vann allt á eigin spýtur. Mat-
arboð Baldurs eru eftinninnileg
fyrir margra hluta sakir. Þar var
ekki aðeins öllum vel veitt, heldur
voru veislurnar yfirleitt svo fjöl-
sóttar að setið var í hverjum krók
og kima á heimili hans. Þar ríkti
aldrei nein lognmolla heldur iðaði
allt af lífi og fjöri og átti gestgjafinn
sjálfur jafnan stærstan þátt í þvi.
Þessar samkomur vina og ættingja
Baldurs ti'eystu vináttubönd og
leiddu einnig til fjölmargra nýn-a
kynna sem reynst hafa viðkomandi
einstaklingum dýrmæt allar götur
síðan. Það var þó einn ókostur sem
fylgdi matarboðum Baldurs og
hann var sá að hann átti það til að
taka það óstinnt upp, ef maður af
einhverjum ástæðum sá sér ekki
fært að mæta.
Baldur bjó alla tíð í Reykjavík
eftir að hann hleypti heimdragan-
um og yfirgaf heimili foreldra sinna
á Fossvöllum með stuttri viðkomu i
Eyjafirði seint á fjórða áratugnum.
Hann bjó á nokkrum stöðum í mið-
bæ Reykjavíkur, ávallt í leiguhús-
næði. Hann var snyrtimenni og
lagði metnað sinn í að hafa heimilið
vistlegt og halda öllu í röð og reglu.
Baldur hafði gaman af tónlist, eink-
um harmoníkuleik og þeirri tónlist
sem kölluð hefur verið jóðl og á
rætur sínar að rekja til svissnesku
Alpanna. Stundum átti hann það til
að líkja eftir síðamefndu tónlistinni
og vakti það ævinlega mikla kátínu
allra viðstaddra.
Fljótlega eftir að Baldur settist
að í Reykjavík tók hann að stjórna
dansi á ýmsum skemmtistöðum í
borginni. Ég hef það fyrir satt að
hann hafi verið vel þekktur og í
góðum metum á því sviði á meðan
gömlu dansarnir voru upp á sitt
besta. Flestir minnast hans sjálf-
sagt úr Þórscafé, þar sem hann
starfaði um árabil og skemmti fólki
með glensi og gamni jafnframt því
að leiða það áfram í dansi. Hann
var spaugsamur með afbrigðum og
hafði mikla unun af því að segja frá
og skipti þá meira máli að sagan
væri skemmtileg en að hún væri
nákvæmlega upp á orð rétt. Hann
átti auðvelt með að sjá hinar bros-
legu hliðar mannlífsins og báru
ýmsir hlutir sem hann viðaði að sér,
ýmist hér heima eða á ferðalögum
lífskrafti. Það virtist alveg sama í
hverju við lentum, þú gast alltaf
bjargað öllu og komið lífinu í réttar
skorður. Þú varst einstaklega skiln-
ingsrík og hugulsöm. Þú ert besta
vinkona í heimi. Þú varst alltaf svo
hjálpsöm, þú máttir aldrei neitt
aumt sjá. Það er svo skrítið að í
gegnum tíðina varstu alltaf sam-
ferða okkur, þú tókst þátt í öllu sem
við gerðum. Þú varst jafnaldri okk-
ar, enda leið ekki á löngu þar til
heimilið okkar var orðið eins og fé-
lagsmiðstöð, því að vinir okkar urðu
þínir vinir líka. Enda leituðu þessir
krakkar til þín með ýmis vandamál
sem þau gátu ekki rætt heima hjá
sér. Þú tókst öllum með opnum
örmum og reyndir að leiðbeina og
hjálpa. Þú gleymdir ansi oft sjálfri
þér fyrir aðra. Allir elskuðu þig sem
eitt sinn kynntust þér. Þú varst
kvenhetja eins og pabbi segir. Þú
vannst alla tíð eins og forkur. Ég
man eftir því að ég bakaði einu sinni
handa þér vöfflur og hitaði kakó
handa þér eftir erfiðan vinnudag, en
það tókst nú misvel, en þú lést þig
hafa það að pína í þig viðbrenndu
vöfflunni og uppúrsoðna kakóinu.
Þetta allt er svo erfitt, mig langar
helst til að sofa þar til einhver segir
mér að þetta sé bara allt í plati. Það
er svo auðvelt að deyja bara með
erlendis, gott vitni um skemmtilegt
skopskyn hans.
Baldur var vinnusamur og stund-
aði ýmis verkamannastörf á meðan
aldur og heilsa hans leyfðu. Hann
var áreiðanlegur vinnuki’aftur og
mun hann sjaldan hafa á langri
starfsævi misst dag úr vinnu. Þrátt
fyrir vinnusemi og dugnað safnaði
Baldur ekki veraldlegum auði, en
hann skilur eftir ljúfar minningar
hjá mörgum samferðamönnum.
Megi blessun Guðs fylgja minn-
ingu Baldurs Gunnarssonar frá
F ossvöllum.
Magnús Jóhannesson.
Allt er svo breytt,
óskir og vonir og fagnaðarstundir.
Sál mín er þreytt,
sól minna lífdaga brátt gengin undir.
(Páll Ólafsson)
Þessi vísa Páls Olafssonar gæti
túlkað husanir Baldurs Gunnars-
sonar síðustu lífdaga hans hér á
jörð.
Fagnaðarstundir með kunningj-
um og vinum voru efstar á óskalista
Baldm’s og þegar líkamlegir sjúk-
dómar voru farnir að hrjá hann átti
hann erfitt með að sætta sig við að
geta ekki tekið þátt í hátíðar- og
gleðistundum með sömu reisn og
fyrr, en höfðinglegar móttökur
voru á heimili hans til hins síðasta,
sama hversu þjáður hann var.
Baldur Gunnarsson var öllum,
sem honum kynntust ógleymanleg
persóna. Hann var viðkvæmur í
lund en stundum eins og íslensk
veðrátta, umhleypingasamur. Hann
var maður gleði og gamans, naut
þess að vera veitandi og sanna vin-
áttu sína með gjöfum. En hann gat
líka blásið eins og vindurinn en
flestir vissu að lognið kæmi á eftir
storminum.
Heimili Baldurs Gunnarssonar
var árum saman miðstöð stórrar
ættar, auk annarra vina og kunn-
ingja hans. Þar voru „ættarmót"
haldin, löngu áður en slík mót
komust í tísku.
Baldur var sjálfskipaður foringi í
óskráðu og óstofnuðu vináttufélagi
afkomenda Gunnars og séra Sigur-
jóns, Háreksstaðabræðra, og stuðl-
aði á sinn kostnað að kynnum og
vináttu fjölda fólks. Við sem nutum
þessa starfs hans höfum mikið að
þakka.
Baldur var einstaklega barngóð-
ur og börn hændust að honum.
Hann var félagi þeirra og fylgdist
með þeim fram á fullorðins ár og
taldi hann sig alltaf vera einn af
æskumönnum og var viðurkenndur
sem slíkur af unga fólkinu.
Hann sagði oft frá heimsókn 11
ára frænku. Hún kom eitt sinn til
hans þegar hann var veikur. Hún
kyssti hann og sagði með tárin í
þér, en auðvitað veit ég að það
gengur ekki. Ég verð að halda
áfram að lifa enda j)ótt ég nái varla
andanum án þín. Ég vil þakka öllu
þessu yndislega fólki sem hefur
stutt okkur á þessum erfiðu stund-
um. Sofðu rótt, elsku mamma min,
þú ert það dýrmætasta í öllum
heiminum.
Sestu hérna hjá mér, systir mín góð.
I kvöld skulum við vera kyrlát og hljóð.
í k\’öld skulum við vera kyrlát af því,
að mamma ætlar að sofna rökkrinu í.
Mamma ætlar að sofna, mamma er svo þreytt.
Sumir eiga sorgir, sem svefninn getur eytt
Sumir eiga sorgii’, sumir eiga þrá,
sem aðeins í draumheimum uppfyllast ná.
I kvöld skulum við vera kyrlát og hljóð.
Mamma ætlar að sofna, systir mín góð.
(Davið Stef.)
Þín
Guðrún Ágústa.
Elsku Þóra mín. Ég ætla hér með
nokkrum fátæklegum orðum að
kveðja þig að sinni, elsku vinkona.
Okkar kynni, þótt þau hafi varað í
fjölda ára, voru samt alltof stutt.
Éftir situr mikið tóm sem ég veit að
verður aldrei fyllt því hjá þér mátti
ÞÓRA MARGRÉT
FRIÐRIKSDÓTTIR
+Þóra Margrét
Friðriksdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 14. febrúar
1955. Hún lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 26. febrúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 7. mars.
Nú kveð ég hana
elsku bestu mömmu
mína með sárum trega
og eftirsjá. Ó, elsku
mamma, við mættum örlögunum
svo harkalega 26. febrúar þegar þú
varst hrifsuð frá okkur svo skyndi-
lega og allt of snemma. Við vorum
nýbúnar að halda upp á afmælin
okkar saman og þú varst bara 43
ára, sem þér fannst þó alveg ferlegt.
En nú sitjum við hér eftir með opin
sár og tómleika sem mér finnst vera
óendanlegur. Mér finnst sem ekkert
geti komið okkur til huggunar. Við
áttum eftir að gera svo
margt öll saman.
Auróra litla systir að
fara að fermast í vor og
Siffi að taka bílprófið í
sumar, Boggi kominn á
beinu brautina. Þrátt
fyrir erfiðleika ykkar
pabba var sem allt virt-
ist vera að ganga upp,
þið náðuð svo vel sam-
an, enda gekkstu með
giftingarhringinn allt til
þíns síðasta dags. Þetta
var allt ævintýri líkast,
allt gekk svo vel, þú
varst glöð og kát yfir
velgengni okkar hér í bænum. Sig-
fús kominn í fótboltann aftur og
Auróra á fullu í hestamennskunni,
og þið pabbi nýbúin að kaupa handa
henni hest. Mér finnst þetta allt svo
skrítið, á einni sekúndu breytir lífið
algerlega um lit. Ég bjóst við að allt
annað gæti farið úrskeiðis, en ekki
þetta.
Elsku mamma, þú varst alltaf svo
hugrökk og bjóst yfir einstökum
BALDUR
GUNNARSSON
augunum: „Þú mátt ekki deyja, þú
verður að lifa í mörg ár enn.“
Baldri þótti vænt um þessi orð, sem
hann vissi að voru sögð af einlægni.
Við kveðjum góðan dreng, sem
verður lengi ofarlega í huga okkar, ■»
sérstaklega er ættingjar hittast á ■
gleðistundum.
Þakkir fyrir allt og allt. I guðs
friði.
Hreinn Kristinsson.
Kæri frændi. Nú er komið að
kveðjustund. Ég var reyndar farinn
að halda að þú yrðir eilífur, svo oft
hefurðu staðið upp eftir erfið högg.
En enginn má sköpum renna. Þú
varst af traustum stofnum kominn
og varst stoltur af því. Unnii’
heimabyggð þinni og kenndir þig
við Fossvelli í Jökulsárhlíð. Alla tíð
varstu maður augnabliksins. Lifðir
lífinu lifandi og það var sjaldnast
lognmolla í kringum þig. Vissulega
umdeildur en oftast skemmtilegur
og vildir vel.
Ur æsku minni minnist ég
frændans sem sagði sögur af Jóni á
Fæti, bar með sér ferskan andblæ
og kom oftar en ekki færandi hendi.
Þú naust þess að gefa gjafir og
böm voru þér hugleikin.
Þótt við höfum ekki alltaf átt
skap saman var mér alla tíð hlýtt til
þín og þótti vænt um þig. Þú varst
vel gefinn, minnugur með afbrigð-
um og frásagnargáfuna hlaustu í f
fóðurarf. Stoltur en um leið við-
kvæmur, örgeðja og oft fljótfær í
mannlegum samskiptum. Stoltið
gerði oft einfóld mál flókin og þú
áttir marga kunningja en kannski
of fáa vini.
Ég hitti þig síðast í 80 ára afmæl-
inu þínu. Heilsan var þá farin að
bila og þú af öllum mönnum áttir
orðið erfitt um mál. En þarna
varstu í essinu þínum. Sast í for-
sæti glaður og reifur. Veittir vel og
varst hrókur alls fagnaðar. Engum »
sem til þekkti duldist þó á þeirri
stundu hversu stutt var í viðkvæma
strenginn í hjarta þínu sem þú
reyndir að fela alla tíð. Gakktu á
Guðs vegum, frændi sæll.
Ragnar Hermannsson
og fjölskylda.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins^í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
finna allt sem góðan vin má prýða.
Það var alltaf stutt í hláturinn og
þínar hnyttnu tilvitnanir. Ég minn-
ist þín með sárum söknuði en jafn-
framt þakklæti fyrir allar okkar
góðu stundir sem eru mér meira
virði en orð fá lýst. Ég vil einnig fá
að þakka þér fyrir að vera mér stoð
og styrkur þegar ég þurfti svo mjög
á þvi að halda. Á þeim stundum var
gott að eiga þig að sem alltaf varst
boðin og búin til að hjálpa á óeigin-
gjarnan hátt. Þú varst mín besta
vinkona.
Augað mitt og augað þitt,
ó, þá fógru steina,
mitt er þitt og þitt er mitt,
þú veist hvað ég meina.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Ég bið góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu þína, Gústa, B.brgþór, Guð-
rúnu, Sigfús og Auróni, jafnframt
foreldra þína Ónnu og Gústa og
systkini. Megi minning þín vera
þeim huggun í sorgir/ni.
Þín vinkona, i I