Morgunblaðið - 29.04.1998, Blaðsíða 44

■^44 MIÐVIKUDAGUR 29. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLAFUR L.
BJARNASON
+ Ólafur L.
Bjarnason fædd-
ist í Skálakoti í V-
Eyjafjöllum 14.
ágúst 1952. Hann
lést á Landspítalan-
um 18. apríl síðast-
liðinn og fór minn-
ingarathöfn um
hann fram í Iþrótta-
húsinu á Hvolsvelli.
Jarðsett var að Ás-
. ólfsskála í V-Eyja-
fjöllum.
Nú er ég hvorki heill né
hálfur maður.
(Vilhjálmur Vilhj.)
Þessar ljóðlínur koma mér í hug
þegar ég fylgi vini mínum og
frænda, Ola í Hildisey, til grafar.
A mili okkar er tæpt ár í aldri og
þar sem stutt var á milli bæja í
æsku hittumst við oft. Þegar pabbi
fór að Skálakoti að láta Kötu systur
sína klippa sig sótti ég í að fá að
fara með til að hitta Ola. Stundum
fórum við öll systkinin,
til að spila. Strax í
æsku höfðum við báðir
mikinn áhuga á spilum.
Yerst þótti mér þegar
Oli og Elín drógust
saman, því það voru
svo mikil ærsl í þeim,
en við Guðlaug vorum
svo miklu yfii-vegaðri í
þá daga.
Ekki vorum við sam-
an í bamaskóla, en
vorum síðan samtíða í
Skógaskóla í þrjá vet-
ur. Oft var gaman að
rifja upp atvik þaðan
með félögum okkar. Eftir veruna
þar skildi leiðir í bili, nema fyrir
kom að við fórum saman á böll, þá
var gjarnan farið á Willy’s.
Haustið 1977 skipti ég á hrút og
kú við fullorðinn bónda hér í sveit.
Þessi skipti áttu eftir að verða ör-
lagaríkari en ég átti von á, því þeg-
ar ég fór fyrri part vetrar að borga
millimuninn, spurði hann mig hvort
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem auðsýndu
okkur samúð og hlýhug, við andlát og útför
elskulegrarar móður minnar, tengdamóður og
ömmu,
ELÍSABETAR VILBORGAR
HALLDÓRSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss
Suðurnesja.
Kristjana Vilborg Jónatansdóttir, Stefán Þormar
Elísabet Tanía Smáradóttir,
Þuríður Dagný Þormar,
Katla Margrét Þormar.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar
hug við andlát og útför móður okkar, tengda
móður, ömmu og langömmu,
GUÐNÝJAR GUÐMUNDSDÓTTUR.
Björk Aðalsteinsdóttir, Kristinn Jónsson,
Sveinn Aðalsteinsson, Sigrún Hermannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu
okkur samúð vegna fráfalls ástkærs eigin-
manns míns,
JÓNS ÁRNASONAR,
Bala,
Þykkvabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalarheimil-
inu Lundi fyrir umönnun í veikindum hans.
Fyrir hönd barna okkar og annarra vandamanna,
Svava Þuríður Árnadóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför föður míns,
KRISTINS JÓNSSONAR
frá Laufási.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahússins
á Hvammstanga.
Guð blessi ykkur öll.
Halldóra Kristinsdóttir
og aðrir vandamenn.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að diskiingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokaliaðra ASGII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
feet eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbi.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
piðhengí. Nánari upplýsingar má iesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd
%reina fari ekki yfir eina örk A-4 míðað víð meðailínubil og hæfilega línuíengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ég vissi ekki um ungt fólk sem vildi
kaupa af sér jörðina. Eg sagði svo
vera, og þegar ég hafði sagt honum
deili á fólkinu, vildi hann hafa tal af
því.
Og vorið 1978 flytja Óli og Birna
að Hildisey. Þar með vorum við
frændur orðnir sveitungar. Þá
kynntumst _við nánar en nokkru
sinni fyrr. í Hildisey voru gamlar
byggingar. Meðal annars var sér-
stakur kálfakofi með grunnum
kjallara. Eg hafði það fasta starf að
hjálpa honum að moka út undan
kálfunum einu sinni að vetri. í
hvert skipti sem þessu var lokið var
farið í bæinn og fengið sér kaffi.
Alltaf var kaffið hjá Birnu rosalega
heitt. Þá kunni bóndinn ráð til að
kæla það.
Hjónin í Hildisey voru ákaflega
samhent í að byggja upp jörðina og
er nú svo komið að þetta bú er eitt
hið glæsilegasta hér í sveit og þó
víðar væri leitað.
Fljótlega eftir að þau komu var
spilastokkurinn tekinn fram aftur.
Við spiluðum þá „kana“ við konurn-
ar okkar nokkrum sinnum á vetri.
Síðan þroskuðumst við enn meira
að eigin áliti og fórum að spila
„brids“, fyrst hér í Landeyjum en
síðan með Bridsfélagi Eyfellinga.
Óla er sárt saknað úr þeim hópi.
Hann var búinn að vera minn
makker undangengin ár. Þegar ég
sest við spilaborðið í framtíðinni og
búinn að „opna“ á ég örugglega oft
eftir að hugsa: Hverju hefði Óli
svarað nú.
Elsku Birna, Kata, börn, tengda-
börn, söknuður ykkar er mikill. En
minningin um góðan dreng á oft
eftir að ylja um hjartaræturnar.
Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Bergur Pálsson.
Það er sárt að þurfa að kveðja
samferðamann og vin svo alltof
fljótt að manni finnst. Lífið er stutt
segir einhvers staðar og svo varð
hjá Óla, en ég held að hann hafi
verið mjög sáttur við lífshlaup sitt.
Hann undi vel hag sínum í Stóru-
Hildisey, sinnti um bú sitt og tók
mikinn þátt í uppeldi sona sinna.
Hann hafði ekki mikinn áhuga á því
að láta fara fyrir sér hið ytra, en
hugsaði þess í stað enn betur um
það sem hann hafði heima. Þannig
náði hann því sem svo fáir geta nú
til dags að vera oftast í góðu jafn-
vægi og laus við spennu. Verklag
hans var og þannig að hann gat
beðið rólegur komandi tíma því allt
sem þurfti að gera var gert tíman-
lega og þannig að á það mátti
treysta. Arangurinn varð sá að bú
þeirra Óla og Birnu er svo vel upp
byggt að hvar sem á það er litið
stenst það samanburð við það
besta. Þannig varð samtakamáttur
þeirra á öllum sviðum og dugnaður
til þess að hámarksárangur hlaut
að verða. Þessi einkenni fjölskyld-
unnar komu líka vel í ljós í vetur
þegar erfiðleikarnir dundu yfir.
Það sem Óli tók að sér utan bús
leysti hann ætíð vel af hendi, hvort
sem var í félagsmálum eða sem
kennari í Gunnarshólma á fyrstu
búskaparárunum. Hann var að
mörgu leyti framsýnn og skoðanir
hans fóru ekki alltaf saman við
skoðanir fjöldans og kærði hann sig
kollóttan um það. Þær voru enda
vel ígrundaðar og gat hann alltaf
fylgt þeim eftir með góðum rökum.
Ég held að hann sé sá fyrsti sem
nefndi það í mín eyru að rétt væri
að sameina sveitarfélögin hér á
svæðinu og eru áreiðanlega 10-15
ár síðan. Ekki féll þetta í frjóa jörð
á sínum tíma þó að nú séu flestir að
átta sig á þessu.
Það er margs að minnast og þótt
Óli væri skapríkur og ætti það til að
ýfast ef svo bar undir var hann
miklu fremur næmur á hið skop-
lega í mannlífinu og má muna
margar góðar stundir við eldhús-
borðið í Hildisey þar sem gleðin ein
ríkti. Við minnumst einnig helgar-
ferðar til Reykjavíkur fyrir rúmu
ári með þakklæti.
Það er mikill missir fyrir litla
sveit að sjá á bak dugmiklum bónda
á besta aldri. En mestur er missir
fjölskyldunnar sem á minningu um
góðan dreng, fóður og félaga.
Við sendum þeim okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elvar og Jóna, Skíðbakka.
0, vef mig vængjum þínum
til verndar Jesú hér
og ljúfa hvíld mér ljáðu
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu
mín æðsta speki og ráð
og lát um lífs míns daga
miglifaafhreinnináð.
(M. Runólfsson.)
Vorið 1973 stóðum við með hvíta
kolla og kvöddumst eftir fjögur ár
við leik og nám í Menntaskólanum
við Hamrahlíð. Leiðir lágu til allra
átta. Þú, kæri vinur, fórst að gera
það sem hugur þinn stóð svo ákveð-
ið og greinilega til, þegar á mennta-
skólaárunum. Saman byggðuð þið
Birna upp glæsilegt býli, þar sem
svo sannarlega eiga við orðin
„bóndi er bústólpi".
Það var alltaf jafngaman að
heimsækja ykkur í sveitina, fara í
fjósið og finna þá alúð sem ríkti á
heimili ykkar gagnvart dýrum og
landi. Sérlega eru minnisstæðar
heimsóknir til ykkar með bömin og
að fylgjast með ykkar börnum, sem
greinilega vissu hvernig átti að
bera sig að við bústörfin. Þegar þú
útskýrðir hinn líffræðilega hluta
mjólkurframleiðslunnar fyrir borg-
arbörnunum kom svo vel í ljós þol-
inmæði þín, nærgætni og hæfíleiki
til að leiðbeina öðrum.
Þó samverustundir hafi ekki ver-
ið margar á síðustu árum voru þær
ávallt góðar og vorum við farin að
hlakka til að hitta þig á 25 ára stúd-
entsafmælinu í maí.
Við skólafélagarnir kveðjum þig
með söknuði, þakklátir fyrir sam-
fylgdina þó hún væri alltof stutt.
Birnu og synina biðjum við guð að
styrkja á erfiðum tímum.
Elías Gunnarsson, Ólafur
Sveinsson, Páll Kr. Pálsson
og íjölskyldur.
ANNA MARIA
VALDIMARSDÓTTIR
+ Anna María Valdimarsdóttir,
fyrrverandi húsfreyja í
Landamótsseli í Ljósavatns-
hreppi, fæddist á Hóli í Köldu-
kinn 16. mars 1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Þingeyinga á Húsa-
vík 18. mars síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Ljósavatni
28. mars.
Elsku amma mín. Þá ertu loksins
komin þangað sem þú hefðir senni-
leg viljað vera komin fyrir mörgum
árum og ósköp hefur nú verið tekið
vel á móti þér, amma mín. Það er
mikil huggun að vita að loksins líð-
ur þér vel eftir mörg erfið ár og
gerir söknuðinn aðeins léttbærari
fyrir okkur hin sem verðum að
halda áfram lífinu án þín.
Ég frétti fyrst á sunnudaginn fyr-
ir tveimur vikum að þú værir orðin
veik, þegar mamma hringdi í mig og
sagði mér að Klara væri komin
heim og bömin þín sætu yfír þér til
skiptis. Mikið var ég ein í heiminum
þá, hér var ég stödd í annarri
heimsálfu á meðan allir reyndu að
vera sem mest hjá þér síðustu
stundirnar. Ég sárvorkenndi sjálfri
mér og fann einnig til sektarkennd-
ar yfir því að vera svona langt í
burtu að ég gæti ekki einu sinni set-
ið hjá þér stundarkorn áður en þú
færir á brott, eins og þú varst nú
búin að gera margt fyrir mig í gegn-
um árin.
Þegar ég fór í vinnuna hjá gamla
fólkinu mínu daginn eftir tók það
strax eftir því að ég var ekki eins
og ég átti að mér að vera. Það varð
alveg miður sín þegar það frétti að
amma mín á Islandi væri mjög
veik. Þennan dag var messudagur
og átti að biðja til einhvers dýr-
lingsins eins og gert er ráð fyrir að
kaþólskum sið, en gamla fólkið mitt
neitaði því algjörlega og sagði að
„senorita Anna María“ væri döpur í
dag og að það ætlaði að bið.ja fyrir
ömmu hennar heima á Islandi.
Þetta þótti mér ósköp vænt um, að
það vildi biðja fyrir þér sem það
hefur aldrei séð og hefur ekki hug-
mynd um hvar ísland er á jarðar-
kringlunni.
Það var svo á miðvikudagskvöld-
ið í síðustu viku sem pabbi hringdi í
mig og sagði mér að þú værir dáin.
Auðvitað er það sennilega best,
amma mín, en mér finnst bara svo
skrítið að þú sért farin og komir
aldrei aftur, að við eigum aldrei eft-
ir að spila saman, syngja saman,
baka saman, tala saman og síðast
en ekki síst hlæja saman að öllu því
skondna sem við sáum við lífið og
tilveruna og það var nú ekki lítið.
Manstu þegar ég var lítil í dvöl í
sveitinni og við gerðum grín að afa
alveg linnulaust þangað til hann
sagði að við nöfnur værum alveg
snarruglaðar.
Já, ég á margar góðar minningar
um okkur tvær og þær mun ég
varðveita allt mitt líf, auk alls þess
góða sem ég lærði af þér. Þú varst
ein besta, gáfaðasta og fyndnasta
manneskja sem ég hef þekkt. Mikið
er ég þakklát fyrir að þú varst
amma mín og mikið er ég stolt af
því að fá að bera nafnið þitt.
Ég get ekki hætt að hugsa um
þegar við hittumst í síðasta skipti í
júlí í fyrra, þegar ég kom sérstaka
ferð til að kveðja þig áður en ég
hélt til þessarar ársdvalar hér í
Kólumbíu. Ég held að við höfum
báðar gert okkur grein fyrir því að
þetta væri í síðasta skipti sem við
myndum sjást, þó að það hafi ekki
verið rætt. Ég man hvernig þú
horfðir á mig eins og þú vildir segja
mér eitthvað en fyndir ekki réttu
orðin. Allt í einu greipstu í höndina
á mér og sagðir: „Passaðu þig vel,
Mímí mín, passaðu þig vel.“ Þetta
er eitt það fallegasta sem hefur
verið sagt við mig, því að ég veit
hvað það var mikið þrekvirki fyrir
þig-
Nú ertu farin í enn lengra ferða-
lag en ég fór í og áfangastaðurinn
enn fjarlægari og furðulegri en þar
sem ég er, svo að nú vil ég bara
segja: „Passaðu þig vel, amma mín,
passaðu þig vel.“
Þín
Anna María.
JONAS
EGILSSON
+ Jónas Egilsson fæddist í
Hraunkoti í Aðaldal 17. ágúst
1923. Hann lést á heimili sínu Ár-
holti á Húsavík hinn 13. apríl síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Ilúsavíkurkirkju 22. apríl.
Dapraðist hugur þá dagur rann,
drungi yfir bænum þínum.
Nú vantaði drottin verkamann
til voryrkju í garðinum sínum.
Hann vissi að traust var þín haga hönd
og háttvísi í sérhverju starfi.
Langvinnra þjáninga leysti bönd,
hlaut laun verka sonurinn þarfi.
Ég vona að ég hitti þig léttan í lund
er lífsker mitt jarðneska hrynur,
því nú ertu horfinn á frelsarans fund,
fermingarbróðir og vinur.
Guðmundur G. Halldórsson.