Morgunblaðið - 09.05.1998, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 9. MAÍ 1998 51x
MINNINGAR
krakkarnir að sitja á og hann keyrði
okkur um allt, upp í fjall og allstað-
ar. Hann var mjög sterkur, það
verður aldrei af honum skafíð. I
fyrrasumar batt pabbi kerruna
hans aftan í stólinn hjá honum og
hann tók rúnt um túnið í Minni-
Hlið. Hann hló svo innilega, þótti
þetta mikið sport. Hann var að æfa
sig að bakka og allt að gera, hann
og pabbi voru búnir að plana að
núna í sumar væri hægt að setja
kerruna aftan í stólinn og hann gæti
komið með 1 heyskapinn, það væri
tiivalið að hann og einhver gutti
hirtu upp rökin. Honum þótti alltaf
gaman að koma fram í Minni-Hlíð
og fylgdist með því sem þar var að
gerast. Oft vissi hann betur en við
systurnar hvað var að gerast og oft
þótti honum pabbi ekki vera nógu
góður bóndi. Hann hélt að hann
hefði orðið betri bóndi, ég efast ekk-
ert um að honum hefði tekist vel
upp í búskap. Þegar við vorum að
mála litla Deutzinn sagði pabbi hon-
um að við værum að mála hann gul-
ann, þá glotti Nonni og sagði:
„Neei“ og hló svo, hann léti sko ekk-
ert spila með sig. Hann vissi að
Deutz væri alltaf grænn. Ég man
alltaf þegar maður var að grínast í
honum, alltaf kom nei-ið hans og hló
hann svo innilega á eftir.
Hann átti sér stóra drauma, ein-
hvertíma sagði hann mér að þegar
hann hefði ekki yfir neinu að hanga
hér þá ætlaði hann að flytja til
Reykjavíkur. Þar ætlaði hann að ná
sér í fallega konu, hann hafði dálæti
á fallegu kvenfólki, kaupa sér flott-
an jeppa og íbúð. Hann vildi samt
ekki fara frá ömmu og afa, honum
fannst hann ekki geta skilið þau eft-
ir. Alltaf var hann að hugsa um þau.
Oft talaði hann um að ef hann hefði
ekki verið lamaður þá hefði hann
séð um þau, þau áttu ekki að þurfa
að hafa mikið fyrir lífinu, hann ætl-
aði að sjá um það.
Þegar hann varð fimmtugur þá lá
hann á Borgarspítalanum, ég heim-
sótti hann þangað. Þá var hann að
tala um hversu myndarlegar hjúkr-
unarkonurnar væru, og minntist
einnig á að þær væru allar svolítið
skotnar í sér og glotti svo eins og
honum einum var lagið. Ég minnist
hans alltaf sem mjög glaðlegs ungs
manns, þó svo að ég muni eftir því
að hann átti ekki alltaf góða daga.
Elsku Nonni, ég veit að Guð
geymir þig og varðveitir, og ég veit
að þú munt vaka yfir okkur öllum.
Blessuð sé minning þín.
Haildóra Iris.
þar sem búið var að vista hana á
sjúkrahúsið þar til aðhlynningar.
Á Sjúkrahúsi Húsavíkur dvaldist
svo þessi aldna vinkona mín uns
kallið kom. Hún var sátt við lífs-
hlaupið og eins og hún sagði sjálf
hafði hún orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta annast foreldra sína á
banabeði.
Ég kom í heimsókn til hennar á
laugardaginn þann síðasta áður en
hún var öll. Þá fann ég að lífslöngun
hennar var horfin og hún sagði mér
að hún bæði guð sinn að leyfa sér
að fara. Nú hefur hún verið bæn-
heyrð.
Nú við leiðarlok vil ég fyrir henn-
ar hönd þakka öllum þeim fjöl-
mörgu er henni reyndust vel og litu
til með henni og eða lögðu henni lið
á einhvern hátt og þá ber sérstak-
lega að nefna starfsfólk á 2. hæð
Sjúkrahúss Húsavíkur. Því bar hún
góða sögu fyrir alla þá velvild og
umhyggju sem það lét henni í té til
hinstu stundar.
Ég ætla að kveðja mína öldnu
vinkonu með erindi úr Einræðum
Starkaðar eftir Einar Ben. sem hún
svo oft vitnaði í:
Eitt bros getur dimmu í dagsjjós breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getui' snúist við atorð eitt
aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leynist strengur í bijósti sem brast
við biturt andsvar gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast
sem aldrei verður tekið til baka.
Blessuð sé minning þín.
Þín vinkona
Jóna.
+ Einar Jón Pét-
ursson fæddist í
Stykkishólmi 6. júlí
1920. Hann lést í
Reykjavík 5. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Pétur Einarsson og
Jóhanna Jóhanns-
dóttir frá Stykkis-
hólmi. Systkini Ein-
ars voru Svava
Halldóra, f. 8.1.
1915, látin, Guðrún
Sigríður, f. 14.8.
1916, Jóhann, f.
18.2. 1918, Ásgerð-
ur, f. 11.4. 1919, Guðrún Arn-
björg, f. 30.9. 1921, Sigvaldi, f.
26.6. 1923, Ingibjörg, f. 17.1.
1927, Lára Karen, 6.10.1931.
Frá frumbernsku ólst Einar upp
hjá hjónunum Guðlaugi Jóns-
syni og Ehnu Þórðardóttur að
Seljum á Mýrum.
Hinn 29.8. 1953 kvæntist Ein-
ar Helgu Bjarnadóttur frá
Hólakoti í Skagafirði, f. 26.4.
1930, d. 29.12. 1988; Þau eign-
uðust 5 börn: 1) Sigríður, f.
22.1. 1953, sambýlismaður Kri-
stján Gunnlaugsson. Börn henn-
ar eru Pétur Þórðarson, sam-
býliskona Ása Gróa Jónsdóttir.
Barn þeirra Viktoría Rán. Þór-
hallur Þórðarson, sambýliskona
íris Aðalsteinsdóttir. Börn
þeirra Hafsteinn Einar og ísak.
Það verður tómlegt að koma í
hesthúsahverfið og enginn Einar í
sínu húsi. Það er alltaf söknuður
þegar góður vinur fellur frá en góð-
ar minningar ylja alltaf og þær eru
margar minningarnar sem tengjast
Einari. Alltaf var gaman að koma í
kaffistofuna til hans og fá kaffi og
rabba um heima og geima. Aldrei
var skortur á umræðuefni og marg-
ar voru sögurnar sem hann sagði,
maður lifði sig inn í þær eins og
maður hefði verið á staðnum. Ég var
lítil stúlka þegar ég sá þennan
brosmilda mann fyrst, börn skynj-
uðu gæsku þá sem hann hafði tH að
bera og öll feimni hvarf. Hann var
góður vinur fóður míns og sameigin-
legt áhugamál áttu þeir sem var
hestamennska. Þar eyddu þeir
mestum hluta dagsins síðustu ár ævi
sinnar, og frekar var hægt að finna
þá í hesthúsinu en heima.
Alltaf var gaman að hitta Einar í
veislum því þá var glatt á hjalla
enda Einar söngmaður mikill. Þegar
hann byrjaði að syngja þá fylgdu
aðrir með, jafnvel þeir sem venju-
lega sungu ekki.
Fyrir tæpum þremur árum misst-
um við systurnar föður okkar en
hann átti marga hesta. Við stóðum
uppi með hestana alveg óvanar
hestamennsku. Þá kom Einar til
okkar og bauðst til að aðstoða okkur
meðan við tækjum ákvörðun. Hann
þekkti hestana vel því hann sá um
að fóðra þá ef faðir okkar var úti á
landi í hestaflutningum. Eftir góða
umhugsun ákváðum við að halda
hestunum. Einar leiðbeindi okkur
um allt sem viðkom hestum því ekki
var kunnáttunni fyrir að fara hjá
okkur. Hann var þolinmóður og gaf
sér ómældan tíma til að útskýra
þarfir hestanna og allt sem þeim
viðkom, hann sá einnig um að gefa
hestunum okkar morgungjöfina
fram á síðasta dag.
Eitt folald átti ég sem þurfti sér-
staka umönnun. Einari fannst ekk-
ert sjálfsagðara en að taka það í hús
til sín og hlúa að því, og sleppti því
ekki fyrr en það var orðið alveg
frískt. Síðan bar hann alltaf sér-
staka umhyggju fyrir merinni og
fylgdist vel með henni. Sama dag og
Éinar dó ákvað ég að selja hana og
ætlaði að tala um það við hann
næsta dag, en af því varð ekki. Ein-
ar hafði gaman af gömlu dönsunum
og oft sagði hann „Ella Bogga“
hvers vegna kemur þú ekki með mér
á sunnudögum og ég skal kenna þér
dansana?
2) Guðlaugur Elinn,
f. 5.1. 1956, kvænt-
ur Bryndísi Aðal-
steinsdóttur. Börn
þeirra eru Rúnar,
Eyþór og Einar
Helgi. 3) Bjarni
Anton, f. 26.2. 1957,
kvæntur Unu Jó-
hannesdóttur. Börn
þeirra eru Helga
Hrund, Vignir, Þór-
dís og Kristbjörg. 4)
Kristinn Jón, f.
30.10. 1962, sambýl-
iskona hans er
Ólína Gunnlaugs-
dóttir. Böm þeirra eru Helgi,
Kristrún Vala og Katrín Lilja.
5) Guðbrandur, f. 15.3. 1967.
Haustið 1954 fluttust Einar
og Helga búferlum vestur í
Staðarsveit og bjuggu þau þar
allt til ársins 1973 er þau slitu
samvistum og Helga flytur suð-
ur en Einar bjó í nokkur ár
áfram í Staðarsveit eða þangað
til hann fluttist til Reykjavíkur
árið 1979. Bjó hann þar allt til
dauðadags, þar sem hann vann
hin ýmsu störf. Síðustu ámm
ævi sinnar varði hann í sitt
helsta áhugamál, umhirðu hesta
og útreiðar.
Einar verður jarðsunginn frá
Akrakirkju í Hraunhreppi á
Mýram í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Að lokum vil ég þakka honum iyr-
ir samveruna og votta fjölskyldu
hans samúð mína.
Elínbjörg Kristjánsdóttir.
Við „stelpurnar hans Einars“ fund-
um fyrir djúpum söknuði er við
fréttum af andláti hans. Okkar
hressi staðai-haldari er horfinn yfír
móðuna miklu. Sá mikli öðlingur,
sem ailtaf var hress og kátur og
jafnan tilbúinn í glens og gaman,
hressti upp á tilveruna í hesthúsun-
um við Norðlingabraut í fleiri en
einum skilningi. Enginn kom á yfir-
ráðasvæði Einars án þess að hann
væri mættur út í gerðið og kallaði að
það væri heitt á könnunni. Vinkilinn,
eins og hestahúsþyrpingin okkar er
kölluð, þjónustaði hann af mikiíli
samviskusemi og gaf morgungjöfina
í öllum húsunum. Oft gátu menn
treyst því að hann mokaði og gaf
kvöldgjöf ef svo bar undir enda var
hann greiðvikinn með eindæmum.
Einar okkar vildi allt fyrir „stelp-
urnar“ sínar gera. Hann dekraði við
okkur á alla lund og var vakinn og
sofinn yfir velferð okkar og hest-
anna. Við nutum góðs af aðdáun
hans á „veikara kyninu“ því að eng-
um karli leigði hann pláss ef kona
falaðist eftir því. Að ólöstuðum öðr-
um hestum, sem nutu góðvildar Ein-
ars síðustu ár, verður að nefna Ljúf
eftirlætið hans sem jafnan vakti
mikla eftirtekt annarra reiðmanna
sakir mikils vilja og sérkennilegs út-
lits. Hann er kinnskjóttur, skottótt-
ur, glaseygur á vinstra en hringeyg-
ur á því hægra. Menn spurðu einatt
Einai' hvort hesturinn væri ekki
með lélega sjón. Þá hnussaði sá
gamli og svaraði af mikilli sannfær-
ingu að hann sæi nógu vel. Reiðlag
þeirra Ljúfs og Einars var um
margt eftirminnilegt þar sem þeir
voru ýmist langt á undan okkur eða
á hægri ferð fyrir aftan okkur eftir
því hvor þeirra réð ferðinni.
Við stelpurnar eigum eftir sakna
þétta faðmlagsins, glettninnar,
traustu vináttunnar, fjörsins, gleð-
innar, söngsins, kveðskaparins og
síðast en ekki síst hlátursins. Erindi
úr Ijóði Einars Benediktssonar
segja allt sem segja þarf.
í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi.
Með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Sá drekkur hvern gleðinnar dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
I mannsbarminn streymir sem aðfalls unn
af afli hestsins og göfiigu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
Við kveðjum mikinn hestamann
og gleðigjafa með virðingu og þökk
og sendum fjölskyldu hans innlegar
samúðarkveðjur.
Helga, Linda og Þóra.
Mig langar til að minnast í
nokkrum orðum vinar míns, Einars
Péturssonar. Kynni okkar hófust í
lok ársins 1979 er ég fór að vinna í
ísbirninum. Næst hitti ég Einar í
Hátúni við Norðlingabraut. Þar
hafði ég verið með hesta um hríð er
hann birtist og var þar mættur með
sín hross. Árið eftir flutti hann sig
um set í „Vinkilinn". Leigði hann
þar hesthús síðan og tók hross fyrir
aðra í fóður og umhirðu, sá um gjaf-
ir í nærliggjandi hesthúsum og vakti
yfir velferð hrossa og manna á
svæðinu. Við Einar höfum átt sam-
leið upp í hesthús á morgnana sl. tvö
ár. Ég vinn á kvöldin og næturnar
svo morgnarnir urðu okkar tími
uppi í hesthúsi.
5. maí vorum við samferða í hest-
húsin og á leiðinni pantaði Einar sér
tíma í klippingu. Hann ætiaði að
vera vel útlítandi þegar hann færi á
síðasta gömludansabaUið þetta vor-
ið. Þegar ég hafði gefið hrossunum
mínum mokað og kembt rölti ég að
venju til Einars. Hann var að klára
að gefa hrossum nábúans og hjálp-
uðumst við að við það. Síðan fengum
við okkur kaffibolla og hlustuðum á
hádegisfréttir og ræddum málefni
dagsins. Svo hjálpuðumst við að við
að moka og hann stríddi mér með
því að ég væri að gera sig atvinnu-
lausan með þessum skítmokstri og
að hann gæti aldrei launað mér
hjálpina. Hann vissi að hún var full-
greidd með ánægjunni af samvistum
okkar. Þegar ég fór fylgdi hann mér
út á stétt. Einhver vindbelgingur
var og hafði hann orð á því að ekki
viðraði til sjósóknar vestur á Snæ-
fellsnesi í dag. Hann sagði mér frá
því að Sigga dóttir hans væri búin
að opna Fjörukaffi á Amarstapa.
Hann fylgdist alltaf með því hvað
bömin og barnabörnin vom að gera.
Undanfarin ár hafði Einar heimili
hjá Siggu dóttur sinni og undi hann
sínum hag þar vel. Þegar leið á dag-
inn vildi Einar fara að komast heim,
lesa góða bók og hafa það rólegt.
Þegar við tókumst í hendur fyrir
utan hesthúsið hans óraði mig ekki
fyrir því að ég ætti ekki eftir að sjá
Einar aftur. I hesthúsinu var Einar
konungur í ríki sínu. Hugsaði um
hrossin fyrir konurnar sínar, Lindu,
Þóm og Helgu, og Róbert húseig-
anda. Þar var fremst meðal jafn-
ingja Linda, vinkona hans, og unni
hann henni sem dóttur sinni. Allt
var þetta hans fólk og hrossin þeirra
hans hross. Það er ekki oft á minni
lífsleið sem ég hef kynnst fólki sem
hefur lifað lífinu eins lifandi og Ein-
ar. Hann var mikil félagsvera og sel-
skapsmaður, hlakkaði alltaf tii fram-
tíðarinnar og átti svo margt eftir
ógert. Hann var lífsnautnamaður en
samt ekki ábyrgðarlaus.
Ég votta fjölskyldu hans, samúð
mína við fráfall hans. I vinahópi okk-
ar er skarð fyrir skildi og er hans
sárlega saknað. Vegni honum vel í
nýjum heimkynnum.
Með vinarkveðju,
Frímann Sigurnýasson.
Nú hefur hann kvatt þennan
heim, þessi lífsglaðasti maður sem
við höfum hitt. Maðurinn í græna
síða sloppnum sínum sem arkaði úr
hesthúsi í hesthús hvern einasta
morgun til að gefa morgungjöfina.
Það voru ófáir sem nutu aðstoðar
hans og gleði.
Við kynntumst góðmennsku Ein-
ars er við systur misstum föður okk-
ar fyrir rúmum tveimur árum, þeir
voru mjög góðir vinir og áttu sam-
eiginlegt áhugamál, sem var hesta-
mennska. Þarna stóðum við uppi.
með eitt lítið stóð af hestum sém við
vissum ekkert hvað við áttum að
gera við, og höfðum aldrei komið ná-
lægt hestamennsku. Við vorum það
fáfróðar um hesta að vart var hægt
að segja að við vissum hvernig átti
að moka skítnum undan þeim, eða
hversu mikið átti að gefa þeim að
éta.
En um allt þetta sá Einar án þess
að vera svo mikið sem beðinn um
það á meðan við hugsuðum um hvað
við mundum gera í þessu máli. En
er ákvörðun okkar um að halda
hestunum og prufa þetta sport lá
fyrir brást hann okkur ekki. Með
bros á vör sagði hann: „Nú líst mér
vel á ykkur,“ og við fengum allar
þær upplýsingar og kennslu sem
okkur vantaði.
Alltaf þegar við heimsóttum hann
í hesthúsið var þar fullt út úr dyr-
um. Þessi maður var eins og segul-
stál á fólk, enda afskaplega lífsglað-
ur og kátur, alltaf allir velkomnir og
alltaf kaffi á könnunni. Og ekki
gleymdi hann smáfólkinu, hann
bauð þeim bara mola ef hann átti -
ekkert annað og hafði mótmæli for-
eldranna að engu.
Þennan merkismann kveðjum við
með sárum söknuði og þökkum hon- ,
um alla þá aðstoð er hann veitti okk-
ur þessi fáu ár er við stunduðum
hestamennsku.
Jóna Fanney Kristjánsdóttir,
Þorsteinn Olafsson.

Bróðir minn,
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
klæðskeri,
Eskihlíð 12,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur að kvöldi fimmtudagsins 7. maí.
Victoría G. Blöndal.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÁSA HJARTARDÓTTIR,
Garðabraut 7,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn 4. maí.
Jarðarförin fer fram frá Akranesskirkju mánu-
daginn 11. maí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hinnar látnu, er bent á að láta Krabbameinsfélag Islands njóta þess.
Gunnar Bjarnason,
Hjörtur Gunnarsson, Lilja Guðlaugsdóttir,
Atli Gunnarsson, Sigrún Þórarinsdóttir,
Ásdís Gunnarsdóttir, Pétur Björnsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
EINAR JON
PÉTURSSON