Morgunblaðið - 23.06.1998, Qupperneq 46

.46 ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚNÍ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ingunn Baldurs-
dóttir fæddist á
Akureyri 27. októ-
ber 1945. Hún lést
af slysforum 15. júní
síðastliðinn. Foreld-
rar hennar voru
Baldur Guðlaugs-
son, endurskoðandi,
f. 30.8. 1912, d. 24.6.
1952, og Anna Mar-
grét Björnsdóttir, f.
23.7. 1916, d. 31.3.
1990. Systkini henn-
ar eru Björn, Guð-
laugur, Anna Pá-
lína, búsett á Akur-
eyri, og Agnes búsett í Hollandi.
Eiginmaður Ingunnar er
Gunnlaugur Matthías Jónsson,
ketil- og plötusmiður, f. 12.11.
1940. Synir þeirra eru: 1) Jón
Birgir, skrúðgarðatæknir, f.
6.7. 1964, búsettur í Danmörku,
maki hans er Kolbrún Erna
Magnúsdóttir, f. 12.5. 1968.
Dætur þeirra eru Karen Lind
og Hildur Björk. 2) Baldur,
Elsku mamma, þú hefur kvatt
þetta líf í skyndi og eftir stendur svo
mikið tómarúm. Söknuður minn og
allra sem þér kynntust er óbærilegur
og nú á þessari stundu á maður erfitt
með að ímynda sér að tíminn lækni öll
sár. Eg fékk ekki einu sinni að kveðja
þig en ég veit að þú varst svo ham-
ingjusöm yfir að vera komin í sumar-
frí. Þó svo að vinna þín á elliheimilinu
væri erfið varstu alltaf tilbúin að létta
undir hjá okkur Elvu og hafa strák-
ana okkar hjá þér, því þá elskaðirðu
útaf lífinu. Þú vildir allt fyrir alla gera
og máttir ekkert aumt sjá. ég minnist
<*þess alla tíð hve þú hafðir mikið að
gera á hátíðisdögum því þá átti gamla
fólkið í kringum þig hug þinn allan.
Þú færðir því gjafir, eitthvað sem þú
hafðir búið til og það gladdist svo
mjög.
Mamma, þú varst svo einstök hús-
móðir og fallegra eða hátíðlegra gat
það ekki orðið en þegar þú undirbjóst
veislu. í hvert skipti sem ég kom heim
í Beykilund um jól eða páska fylltist
ég alltaf hugarró því öryggi þitt geisl-
aði frá þér. Blómin, gróðurinn og nátt-
úran skipuðu háan sess í lífí þínu og
það brást ekki að við töluðum eitthvað
um slíka hluti er við vorum saman.
Allir er til þekktu dáðust að hand-
bragði þínu og afköstum er kom að
skrúðgarðatæknir,
f. 5.5. 1969, búsett-
ur á Akureyri, maki
hans er Elva Dröfn
Sigurðardóttir, f.
10.3. 1972. Synir
þeirra eru Halldór
Kristján og Kristó-
fer Birkir. 3) Sæv-
ar, nemi, f. 19.11.
1979, búsettur á
Akureyri, unnusta
hans er Kristín
Dögg Jónsdóttir, f.
7.9. 1981.
Ingunn lauk
sjúkraliðaprófi árið
1975 og vann eftir það á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri
og síðar við hjúkrun aldraðra.
Ingunn tók þátt í félagsstörfum
s.s. Félagi aðstandenda alz-
heimerssjúkra á Akureyri og
nágrenni. Einnig starfaði hún í
Oddfello wreglunni.
títför Ingunnar fer fram frá
Akureyrarkirkju i dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
hannyrðum og ófáir eiga eitthvað af
verkum þínum.
Mamma mín, þú skilaðir frábæru
verki hér í þessu lífi og gafst því auk-
ið gildi. Þess mun ég ávallt minnast
og hafa að leiðarljósi það sem þú leit-
aðist við að gera, að hjálpa öðrum og
gefa af sér. Guð varðveiti þig.
Elsku pabbi minn, sorg þín og
missir er mikill en við stöndum sam-
an eins og mamma hefði viljað og
reynum að finna ljósið í sameiningu.
Þinn,
Baldur.
Oft er það svo að ákveðnir atburð-
ir í lífi manns gleymast aldrei - sama
hve mörg æviárin verða.
Einn slíkur atburður varð þegar
foreldrum mínum fæddist dóttir í
annað sinn á fyrsta vetrardag 1945.
Eg man skýrt hve okkur bræðrunum
8 og 10 ára fannst hún falleg og
öðruvísi en við hin systkinin - með
kolsvart mikið hár og langar neglur.
Eitthvað hefur eldri systurinni, þá
4 ára glókolli, fundist athyglin á sér
minnka því hún segir: „Mamma, en
finnst þér þá ekkert vænt um mig
lengur?"
Það var þó sannarlega ekki svo og
áttu foreldrar okkar nóg ástríki fyrir
okkur öll og er árin liðu kom ný litla
systir þannig að Ingunn átti bæði
stóru systur, sem allt vissi betur og
litlu systur sem hægt var að lúskra
á. Ég tel að við systkinin höfum
tengst óvenju sterkum vináttubönd-
um, sem ekki hafa minnkað með ár-
unum. Það er því eins og hafa misst
hluta af sjálfum sér þegar Guð hefur
nú, svo skyndilega, kallað Ingunni til
sín.
I bemsku okkar voru börn oft
send í sveit og var Ingunn engin
undatekning frá því. Var hún á
sumrin bæði hjá afa og ömmu í
Olafsfirði og í sveit hjá góðu fólki í
Kelduhverfi. Þar fékk hún gott vega-
nesti á lífsbraut sinni. Ingunn byrj-
aði snemma að vinna og þá strax að
umönnun sjúkra, sem síðar varð svo
snar þáttur í lífsstarfi hennar sem
sjúkraliða.
Ingunn vann alllengi í blómaversl-
un og hafði mikið yndi af skreytinga-
gerð, en við hana naut hugmyndaríki
og listfengi hennar sín vel. Er ekki
vafi á að þetta tímaskeið setti mark á
lífsviðhorf hennar og bera heimili og
garður þeirra hjóna glöggt vitni þar
um. Ingunn naut við þetta dyggrar
hjálpar Matta og voru þau hjónin
samhent og glöð í garðinum sínum.
Það var því ekki undarlegt að syn-
irnir fengju „græna putta“ og man
ég glöggt hve óvenjulegt og gaman
var að sjá litla stráka rækta potta-
blóm með mömmu og pabba, en tveir
þeir eldri eru nú skrúðgarðatæknar.
Ekki verður systur minnar minnst
án þess að getið verði um heimilis-
hald hennar að öðru leyti, svo sem
eldamennsku og bakstur, en við þau
störf var hún glöð og hamingjusöm
og hafði ánægju af að veita vinum og
gestum, sem ávallt voru margir í
kring um hana. Glöðust var hún
samt þegar bömin og barnabömin
fóm södd frá hennar borði.
Ef til vill lýsir það dugnaði hennar
í bakstrinum best þegar hún tók að
sér að baka 3 tertur fyrir erfi-
drykkju móður okkar - en bakaði 13.
Nú þegar Ingunn er komin til
nýma heimkynna bið ég Guð að
blessa hana og trúi því að hún hvísli
að okkur syrgjendum þessum orðum
óþekkts höfundar.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með táram, hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta, ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig
og kvelur, þótt látinn mig haldið. En
þegar þið hlæið og syngið með glöð-
um hug, lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins: Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég þótt látinn
sé tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“
Fyrir hönd okkar systkinanna vil
ég þakka Ingunni fyrir allt, allt, sem
hún gaf okkur og bið Drottin að
milda með kærleik sínum sorg Gunn-
laugs Matthíasar og barna þeirra
ásamt fjölskyldum.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Björn Baldursson.
Tengdamóðir mín er látin, á besta
aldri ertu tekin frá okkur. Síðustu
daga hefur spurningin ,Af hverju?"
verið stöðugt í huga mér.
Þú varst svo gefandi og kraftmikil.
Það vora ófá skiptin ef eitthvað stóð
til að þú tókst verkið í þínar hendur
og skilaðir því með glæsibrag. Ofá
eru einnig handverk þín á heimili
mínu þar sem þú sast aldrei auðum
höndum.
Ti-úmál voru þér hugleikin og voru
aldraðir og sjúkir þér ofarlega i
huga. Þú varst yndisleg amma
drengjanna minna og ég mun leggja
mig fram við að halda minningu
þinni á lofti hjá þeim. Þú varst alltaf
boðin og búin fyrir þá. Þeirra missir
er mikill.
Ég kveð þig með söknuði í huga.
Guð varðveiti minningu þína.
Elsku Matti, missir minn er mikill
en þinn mestur. Ég bið góðan Guð að
styrkja okkur öll í sorginni.
Elva Dröfn Sigurðardóttir.
„Gættu vináttunnar. Ekkert er feg-
urra á jörðinni, engin huggun betri í
jarðnesku lífi, vini geturðu ljáð hug
þinn allan, og veitt honum fyllsta
trúnað."
Þvílík harmafrétt er mér barst 15.
júní að Ingunn mín kæra vinkona
væri öll. Ég hef dvalist í Reykjavík
sl. 10 mánuði en var á leið heim til
Akureyrar næsta dag. Við Ingunn
kynntumst fyrir um 30 árum en
mann hennar þekkti ég fyrir þar sem
við vorum skólasystkin í 10 ár. Ing-
unn var opin, glaðleg og sérlega
tryggur vinur. Hvergi hef ég komið,
þar sem myndarbragur var þvílíkur.
Fyrstu árin bjuggum við í innbæn-
um, með okkar fjölskyldum og
mynduðust fijótt sterk tengsl milli
barna og maka. Hafa þau tengsl
aldrei rofnað. Seinna byggðum við
okkur sitthvort húsið og fengum þá
lóðir í sömu götu með fimm húsa
millibili. Við drifum okkur báðar í
sjúkraliðanám við F.S.A. og tókum
þar til starfa að námi loknu. Einnig
eignuðumst við okkar yngstu börn
og átti ég dóttur mína á afmælisdag-
inn hennar þann 27. október; kallaði
hún mina oft uppbótardóttur sína,
þar sem hennar börn voru drengir.
Ég ólst upp með vangefna systur svo
oft fannst mér mínar nánustu vin-
konur vera mínar systur og var Ing-
unn svo sannarlega ein af þeim. Oll-
um viðburðum í þrjá áratugi deildum
við og var öll samvera og samvinna
sérlega góð, oft eins og við vægjum
hvor aðra upp. Það voru skírnir,
fermingar, afmæli, jarðarfarir,
ferðalög, jól og fleira og fleira. Við
tókum slátur, fóram saman í berja-
mó, sultuðum, söftuðum, að ótöldu
laufabrauðinu, sem var árlegur við-
burður með fjölskyklum beggja, oft
um 20 manns og mikil stemmning.
Það væri of langt mál að telja upp
allt sem við gerðum saman. Ingunn
var mjög vinamörg enda með af-
brigðum gott að sækja hana heim.
Hún var dáð af öllum sem hana
þekktu fyrir sína miklu hlýju og inni-
leik. Ég á eftir að sakna hennar mik-
ið.
Oft, oft hef ég heyrt sjúklinga tala
um þessa góðu stúlku, sem var mér
svo góð er mér leið sem verst og
samstarfsfólk bar henni einnig mjög
gott orð, ljúf, lipur og hörkudugleg í
starfi. Blóm og allur gróður óx og
dafnaði í návist hennar og snillingur
var í öllum skreytingum, ekki
ástæðulaust að hennar tveir elstu
synir era hámenntaðfr innan garð-
yrkjunnar, aldir upp við að sá, planta
og hlúa að gróðri, úti og inni. Síðast
hitti ég hana 30. desember er ég
dvaldi hér um jólin og stakk hún þá
tveim útsaumuðum jólahjörtum í lófa
minn og sagði: Þú átt þetta næstu
jól. Ég vil að endingu votta hennar
nánustu mína innilegustu samúð,
Valda, Jóni Birgi, Baldri og Sævari,
tengdadætrum hennar, barnabörn-
um og systkinum. Mikill er missir
þeirra allra. I biblíunni stendur: Öllu
er afmörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefur sinn tíma. Að
fæðast hefur sinn tíma, að deyja hef-
ur sinn tíma, að gráta hefur sinn
tíma, að hlæja hefur sinn tíma, að
kveina hefur sinn tíma, að dansa hef-
ur sinn tíma, að kasta steini hefur
sinn tíma, að tína saman steina hefur
sinn tíma, að elska hefur sinn tíma,
að hata hefur sinn tíma, að faðmast
hefur sinn tíma, að halda sér frá
faðmlögum hefur sinn tíma. Allt sem
Guð gjörir stendur að eilífu, við það
er engu að bæta, og af því verður
ekkert tekið.
Kæra vinkona, við áttum einnig
okkar tíma og hafðu þökk fyrir allt
og allt. Far þú í friði til hins eilífa
ljóss og friður Guðs varðveiti þig að
eilífu.
Þín vinkona
Helen.
INGUNN
BALDURSDÓTTIR
+ Sigríður Björns-
dóttir fæddist á
Hvoli í Vesturhópi í
V estur-Húnavatns-
sýslu 25. ágúst 1906.
Hún Iést á heimili
sínu 5. júní síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Björn
Stefánsson, bóndi á
Hvoli, fæddur 13.
júní 1871, dáinn 26.
júlí 1914, og kona
hans Jónína Sigurð-
ardóttir, fædd 30.
ágúst 1866, dáin 1.
maí 1949. Á Hvoli
ólst Sigríður upp ásamt systur
sinni Stefaníu, en Stefanía var
eina systkini Sigríðar, sem komst
til fullorðinsára.
Árið 1937 giftist Sigríður Birni
Gislasyni, bónda í Presthvammi í
Aðaldal í Suður-Þingeyjarsýslu, f.
10. september 1901. Björn lést
hinn 9. janúar 1946, eftir um níu
. . ára hjúskap þeirra hjóna. Börn
í dag verður lögð til hinstu hvílu
á Grenjaðarstað í Suður-Þingeyjar-
sýslu Sigríður Björnsdóttir, fyrrum
húsfreyja og bóndi í Presthvammi í
Aðaldal, en hún lést á heimili sínu,
Aflagranda 40 í Reykjavík, hinn 5.
/júní sl. Minningarathöfn um Sigríði
Sigríðar og Björns í
Presthvammi eru
þrjú: Elstur er Björn,
húsasmíðameistari í
Garðabæ, kvæntur
Helgu Valtýsdóttur.
Þau eiga tvær dætur,
Sigríði og Birnu. Þá
er Friðgeir, dóm-
sljóri í Héraðsdómi
Reykjavíkur, en eig-
inkona hans er Mar-
grét Guðlaugsdóttir.
Þau eiga tvær dætur,
Kristínu og Guð-
laugu. Yngst er
Helga, leiðbeinandi
við Grunnskólann á Kópaskeri, en
hennar maður er Jón Þór Þór-
oddsson. Þau eiga tvö börn, Krist-
ínu og Björn Þór.
Sigríður giftist aftur árið 1952
Helga Sigurgeirssyni, en þau
skildu árið 1962.
títför Sigríðar fer fram frá
Grenjaðarstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
var haldin i Reykjavík sl. föstudag.
Eftir að Sigríður hleypti heim-
draganum dvaldi hún um hríð í
Reykjavík, en hélt eftir það til
Danmerkur, þar sem hún nam einn
vetur á Den Kongelige Kunstar-
bejdeskole. Að námi loknu vann
hún á Rigshospitalet í Kaupmanna-
höfn, en í Danmörku bjó hún sam-
tals í þrjú ár. Eftir dvölina í Dan-
mörku bjó Sigríður um skeið í
Reykjavík og vann þá m.a. í versl-
uninni París í Hafnarstræti. Var
hún á þeim tíma kostgangari í
Unuhúsi og átti þar samskipti við
margt andans stórmennið, m.a. þá
Halldór Laxness, Þórberg Þórðar-
son, Stein Steinarr og Magnús A.
Arnason. Var góð vinátta með
Steini og Sigríði, og þegar Sigríður
giftist orti Steinn til hennar kvæði,
sem hann gaf henni í brúðargjöf og
nefndi Brúðkaupskvæði (í gömlum
stíl), og er það kvæði í ljóðasafni
Steins. Reyndar lét Erlendur í
Unuhúsi sitt ekki eftir liggja og
orti einnig brúðkaupskvæði til Sig-
ríðar.
Árið 1937, þegar Sigríður var
þrjátíu og eins árs, giftist hún Birni
Gíslasyni, bónda í Presthvammi í
Aðaldal í Suður-Þingeyjarsýslu, og
flutti í Presthvamm. Heimilið í
Presthvammi hefur verið mann-
margt á þessum árum, því að þar
vora í heimili, auk Björns og Sigríð-
ar og barna þeirra hjóna, foreldrar
Bjöms þau Helga Helgadóttir og
Gísli Sigurbjörnsson, sem áður
bjuggu í Presthvammi. Þá fluttu í
Presthvamm árið 1945 þær Jónína
móðir Sigríðar og Stefanía systir
hennar. Jónína lést í Presthvammi
árið 1949, en Stefanía lést í Reykja-
vík í hárri elli í ársbyrjun 1991.
Björn, eiginmaður Sigríðar, lést
hinn 9. janúar 1946, eftir um níu
ára hjúskap þeirra hjóna. Það var
fjarri skapgerð Sigríðar að ganga
frá hálfnuðu verki, og í stað þess að
leggja árar í bát eftir andlát manns
síns hélt Sigríður áfram búskap í
Presthvammi og bjó þar góðu búi
allt til ársins 1962. Þá leigði hún
jörðina og tók við rekstri útibús
Kaupfélags Þingeyinga við Laxár-
virkjun, sem hún rak um tveggja
ára skeið. Þrátt fyrir miklar annir
við búskap og heimilisrekstur tók
Sigríður virkan þátt í félagslífi
sinnar sveitar og var m.a. vel virk í
starfi Kvenfélags Aðaldæla.
Sigríður réðst í það stórvirki árið
1949, þá nýlega orðin ekkja, að
reisa nýtt og myndarlegt íbúðarhús
í Presthvammi, sem enn stendur og
gegnir hlutverki sínu með sóma. Er
það veglegur minnisvarði um kjark
hennar, dugnað og áræði. Sigríður
naut á þessum áram góðs stuðnings
sveitunga sinna í Aðaldal, sem báru
virðingu fyrir sterkri skapgerð
hennar, áræði og óþrjótandi dugn-
aði.
Árið 1964 flutti Sigríður til
Reykjavíkur. Þar bjó hún í Eskihlíð
31 ásamt sonum sínum sem voru
við nám og áfram eftir að þeir
stofnuðu heimili. Árið 1989 flutti
hún að Aflagranda 40 þar sem hún
bjó til hinstu stundar. I Reykjavík
vann Sigríður hjá Mjólkursamsöl-
unni á meðan starfskraftar leyfðu.
Kynni mín af Sigríði í Prest-
hvammi voru ekki löng, en leiðir
okkar lágu fyrst saman, þegar ég
hóf vinnu á sama vinnustað og
Friðgeir sonur hennar, en þá var
Sigríður komin hátt á áttræðisald-
ur. Höfðu fjölskyldur okkar þann
siðinn um nokkurra ára skeið að
koma saman á haustin í Eskihlíð 31
og taka slátur, en Sigríði þótti
slæmt, ef verkkunnátta af því tagi
skilaði sér ekki til komandi kyn-
slóða. Var þá oft glatt á hjalla í eld-
húsi Sigríðar við sláturgerðina því
að hún kunni vel að gleðjast á góðri
stundu.
Sigríður í Presthvammi var vel
lesin, fylgdist grannt með þjóðfé-
lagsmálum og hafði á þeim ákveðn-
ar skoðanir allt til hinstu stundar.
Hún fékk í vöggugjöf góða greind
og óbrigðult minni og ræktaði með
sér víðsýni og umburðarlyndi gagn-
vart öðru fólki. Eigi að síður hafði
hún ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum og tjáði þær hreint og
beint. Hún var að jafnaði hæglát en
ákveðin í framgöngu og yfirbragð
hennar var á stundum alvöragefið.
Þótt hún léti til sín taka af fullri
einurð þegar tilefni var til sló ætíð
undir gott og réttsýnt hjarta. Það
var jafnan stutt í glettni og gaman-
semi hjá Sigríði, og hún átti auðvelt
með að sjá spaugilegar hliðar á
hverju máli. Hún var raungóð og
greiðvikin og vildi hvarvetna láta
gott af sér leiða. I hennar návist
var gott að vera.
Aðstandendum Sigríðar Björns-
dóttur frá Presthvammi sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þorgeir Örlygsson.
SIGRIÐUR
BJÖRNSDÓTTIR