Morgunblaðið - 18.07.1998, Síða 32

.->32 LAUGARDAGUR 18 . JÚLÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BALDUR
BJARNASON
Baldur Bjarna-
son fæddist í
Vigur hinn 9. nóv-
ember 1918. Hann
lést hinn 8. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Bjarni
Sigurðsson, bóndi í
Vigur, f. 24. júlí
1889, d. 30. júlí
1974, og Björg
Björnsdóttir, hús-
freyja í Vigur, f. 7.
júlí 1889, d. 24. jan-
úar 1977. Systkini:
Sigurður, f. 18. des-
ember 1915, Björn,
f. 31. desember 1916, d. 20.
október 1994, Þorbjörg, f. 16.
október 1922, Þórunn, f. 14. júlí
1925, Sigurlaug, f. 4. júh' 1926.
Baldur kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Sigríði Salvars-
dóttur, f. 17. maí 1925, frá
Reykjarfirði við Djúp, 14. júlí
1951. Foreldrar hennar voru
Salvar Olafsson, bóndi í Reykj-
arfirði, f. 4. júlí 1888, d. 3. sept-
ember 1979, og Ragnheiður Há-
konardóttir, húsfreyja, f. 16.
ágúst 1901, d. 19. maí 1977.
Börn þeirra eru: 1) Björg, f. 10.
september 1952, maki Jónas
Helgi Eyjólfsson, f. 18. janúar
1952. Börn þeirra: Baldur Ingi,
f. 15. júlí 1972, maki Helga
Salóme Ingimarsdóttir, f. 2. jan-
úar 1976. Jónas Eyjóifur, f. 5.
ágúst 1975. Haukur Davíð, f. 15.
apríl 1980. 2) Ragnheiður, f. 11.
júlí 1954, maki Óskar Óskars-
son, f. 19. júní 1952. Börn
þeirra: Sigríður Stefanía, f. 17.
janúar 1971, maki Dagur Inga-
___ son, f. 13. febrúar 1971. Óskar
Björn, f. 5. apríl 1973, maki
Hrönn Sigurðardóttir, f. 25.
desember 1967. Stjúpbarn:
Sindri Snær Ágústsson, f. 11.
nóvember 1990. Barn: Óskar
Freyr, f. 26. nóvember 1997.
Baldur Örn, f. 19. desember
1980. 3) Bjami, f. 14. febrúar
1957. Kvæntist 16. september
1978 Auði Erlu Albertsdóttur, f.
15. september 1958, d. 5. apríl
1986. Þau skildu. 4) Salvar, f. 5.
september 1960, maki Hugrún
Magnúsdóttir, f. 21.
desember 1961.
Börn þeirra: Snorri,
f. 27. desember
1981, Magnús, f. 24.
desember 1982,
Bjarni, f. 20. apríl
1988, Sigríður, f.
24. febrúar 1996. 5)
Björn, f. 2. júlí 1966,
maki Ingunn Ósk
Sturludóttir, f. 23.
desember 1959.
Barn: Baldur, f. 7.
júlí 1998. 6) Stjúp-
sonur: Hafsteinn
Hafliðason, f. 25.
febrúar 1946, maki Iðunn
Óskarsdóttir, f. 18. janúar 1945.
Börn: Ragnheiður Gróa, f. 3.
febrúar 1967. Barn með Haraldi
Tryggvasyni: Iðunn, f. 13. ágúst
1990. Maki Gunnar Steingríms-
son, f. 7. desember 1966. Bam:
Steingrímur, f. 6. desember
1996. Gunnþóra, f. 15. desem-
ber 1969, maki Lauri Wirén, f.
8. desember 1957. Böm: Ásta
Tuulikki, f. 11. desember 1991,
Silja Iðunn Helena, f. 7. júní
1996. Sigríður, f. 26. júlí 1977.
Barn með Kjartani Þorvalds-
syni: Hafsteinn Óskar, f. 19. júlí
1995.
Baldur stundaði nám við
Menntaskólann á Akureyri og
útskrifaðist þaðan sem gagn-
fræðingur árið 1936. Stundaði
síðan verkamannavinnu nokkra
vetur, en var heima á summm.
Eftir 1940 var hann við
kennslustörf í sjö vetur, í Borg-
arfirði, á Súðavík, Bíldudal og
Patreksfirði. Árið 1953 tók
hann við búskap af foreldrum
sínum, ásamt konu sinni og
bróður, Birni. Stóðu þau fyrir
búi í Vigur allt fram til ársins
1985. Baldur starfaði mikið að
sveitarsljómarmálum og öðrum
félagsmálum. Var ( hrepps-
nefnd Ögurhrepps í um 40 ár og
þar af oddviti í 28 ár. Auk þess
sat hann í stjórnum ýmissa fé-
laga.
Utför Baldurs verður gerð frá
Ögurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Baldur Bjarnason, tengdapabbi
minn og vinur frá Vigur, er dáinn.
Við sorgarfregn er eins og tíminn
jPg öll tilvera stöðvist. Minningarn-
ar hrannast upp og ýmislegt leitar
á hugann. Það er þó þannig að þeg-
ar ég hugsa um samskipti okkar
tengdapabba í gegnum tíðina, get
ég ekki annað en dáðst að æðru-
leysi hans og hlýhug. Hann var
alltaf reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd þeim sem þurftu. Ég var einn
Sérfræðingar
í blómaskreytinguni
við öll tækifæri
V^blómaverkstæði 1
IPINNA |
Skólavörðustíg 12,
á liorni Bergstaðastrætis.
sími 551 909(1
af þeim heppnu sem kynntust
Baldri mjög náið, en fyrstu kynni
okkar urðu um páskana 1971. Þá
hafði ég kynnst dóttur hans,
Björgu, og höfðum við ákveðið að
eiga samleið í lífinu. Ekki þótti við
hæfi að heimasæta í Vigur trúlofað-
ist án þess að foreldrar hennar
tækju út gripinn. Fór ég því vestur
í Vigur ásamt minni heittelskuðu
Björgu. Áður hafði ég ekki komið í
Isafjarðardjúp. Það var kalt um
þessa páska og hálfgerður hríðar-
hraglandi þegar við héldum með
Fagranesinu inn í Vigur. Þá var
ekki komin þar bryggja og þurftu
því bændur að sækja ferðalanga út
í Fagranesið á litlum árabát, sem
þeir og gerðu í þetta skipti sem og
önnur. Þótt við fyndum ekki mikið
fyrir sjógangi í Fagranesinu leist
Blómabwðin
öarðsKom
v/ Fossvo^ski^kjwc^auð
Sfmi, 554 0500
UPPLÝSINGAR í SÍMUM
562 7575 & 5O5O 925
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
HOTEL LOFTLEIÐIR
mér varla á blikuna þegar ég kom
út á dekk, og sá að alls staðar braut
á báru. „Verðum við sótt í þessu
veðri?“ spurði ég tilvonandi konu
mína. „Já, ætli það ekki,“ sagði
hún, „íyrst Fagginn sneri ekki við.“
Og um leið benti hún út í öldurótið.
„Þama eru þeir að koma.“ Lítil
skekta nálgaðist kinnunginn á Fa-
granesinu. Tveir menn voru undir
áram og skektan full af mjólkur-
brúsum. Fumlaus handtök og
mjólkurbrúsarnir flugu um borð í
Faggann. Mér leist ekki alltof vel á
aðstæður, þrátt fyrir að hafa verið
sjálfur á sjó, en áður en maður vissi
af var farangur okkar Bjargar
kominn um borð í skektuna. „Ætlið
þið ekki að hafa ykkur um borð?“
var svo kallað og út í skektuna fór-
um við Björg. Þarna hitti ég
tengdapabba minn í fyrsta sinn. Við
náðum landi í Vigur og í fjöranni
var svo heilsast formlega og með
þeim hætti sem ég var ekki vanur.
Baldur og Björn bróðir hans sem
reri með fram í bátinn tóku báðir
utanum mig og föðmuðu mig að sér,
það sama gerði annað heimafólk
sem þá var komið í fjörana. Ég
hafði átt von á hlýlegum móttökum
en þetta fór fram úr öllum vænting-
um mínum þar að lútandi. Mér var
tekið eins og ég væri einn af heima-
mönnum. Þegar ég hafði þegið mót-
tökuhressingu fór ég í litla skoðun-
arferð í kringum bæinn undir leið-
sögn tengdapabba. Hann sýndi mér
Breið og sagði mér ágrip af sögu
hans. Þá sýndi hann mér vélbátinn
Gest. Á kambinum vora svo Bína,
skektan sem við komum á og bátur
sem lá á hvolfi sem Baldur sagði að
héti Kisa. Eftir skoðunarferðina
var mér aftur vísað í bæinn og inn í
Grænustofu þar sem okkur Björgu
var boðið upp á snaps. Mér leið eins
og tiginbornum gesti og reyndi að
vera eins mannalegur og ég frekast
gat, en fávisi mína gat ég auðvitað
ekki falið og kom hún berlega í ljós
þegar Baldur fór að spyrja mig um
hin og þessi heiti á hlutum gamalla
trébáta. Ekki veit ég hvemig hon-
um leist á tilvonandi tengdason sem
svo lítið vissi. Ég gaspraði bara um
að þetta væri gamli tíminn, nú
væra notaðir nýtísku bátar úr
plasti sem færa hratt yfir. Baldri
þótti ekki mikið til um það, taldi
þessa plastbáta manndráps kænur.
Mörg áttum við samtölin og sam-
verustundimar eftir þessi fyrstu
kynni og alltaf tók Baldur á móti
mér eins og ég værí höfðingi þegar
ég kom í Vigur. Þegar ég kynntist
tengdapabba eigaðist ég einn minn
besta vin og sú vinátta kom best í
ljós þegar ég veiktist í desember
1996 og lá á sjúkrahúsi. Þá sendi
Baldur mér bréf með huggunarorð-
um eins og honum einum var lagið.
Hann lét ekkert símtal duga. Hraði
og stress nútímans náðu ekki tök-
um á honum tengdapabba, sem bet-
ur fer Hann tók til dæmis aldrei
bílpróf. „Ég kemst allra minna
ferða þótt ég aki ekki sjálfur," sagði
hann.
Mestu ánægjustundimar sem
tengdapabbi upplifði vora þegar
hann var innanum margt fólk. Þær
vora ófáar tækifærisræðurnar sem
hann flutti og alltaf sló hann í gegn.
Nú hin síðari ár tók Baldur á móti
mörgum ferðamanninum sem leið
átti í Vigur. Hann talaði ekki mörg
tungumál, en það kom ekki að sök
því hlýlegar móttökur hans skynj-
uðu allir, hverrar þjóðar sem þeir
vora þótt hann talaði bara sína ís-
lensku.
Elsku tengdamamma og aðrir
Vigrungar, það er ósköp stutt milli
gleði og sorgar, það hafið þið reynt
síðustu daga. Ég votta ykkur öllum
mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Baldurs
Bjarnasonar frá Vigur.
Jónas Helgi Eyjólfsson.
Semþáávorisunnahlý
sólgeislum lauka nærir
og fífilkolli innan í
óvöknuð blöðin hrærir,
svo vermir fógur minning manns
margt eitt smáblóm um sveitir iands,
frjóvgar og blessun færir.
(J.H.)
Að kvöldi 7. dags júlímánaðar
kom í heiminn nýtt líf, lítill drengur
og fallegur, bjartur og hreinn.
Tæpum sólarhring síðar hvarf okk-
ur afi hans, Baldur Bjarnason í Vig-
ur, jafn bjartur og hreinn, tæpra
áttatíu ára. Tengdafaðir minn vakti
stöðugt undran mína og aðdáun. Sí-
kvikur í hugsun hafði hann áhuga á
öllu nær og fjær og af næmi og inn-
sæi lét hann sig það skipta. Félags-
lyndur var hann með afbrigðum og
naut þess að taka á móti gestum,
veitti vel, brosti breitt og spurði
frétta úr kaupstað. Ávallt fús að
segja frá sögu og lífi eyjunnar sinn-
ar grænu, sem hann var bundinn
svo sterkum böndum. Frásögn
hans var lifandi og myndræn, fyrr-
verandi ábúendur, sögur af ná-
grönnum í landi og gamlir búskap-
arhættir öðluðust líf í hugum þeirra
er á hlýddu og augu Baldurs ljóm-
uðu af glettni og fjöri. En nú er
skarð fyrir skildi, Vigur er ekki
söm við fráfall höfðingja, minning
hans verður í heiðri höfð og Baldur
lifir áfram hvert sem litið verður og
í hugum okkar allra. Mín heitasta
ósk er sú að litli drengurinn okkar
Björns öðlist eitthvað af mannkost-
unum hans afa síns. Við mæðginin
kveðjum elskulegan tengdafóður og
afa með virðingu og þakklæti.
Fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
(J.H.)
Ingunn Ósk (Ninna)
og litli Baldur.
Baldur föðurbróðir minn tekur
ekki framar á móti mér á bryggju-
sporðinum í Vigur. Þó að alltaf
verði gott að koma í Vigur verður
samt eflaust bæði erfitt og öðruvísi
að koma þangað næst, þegar þessa
hlýja og hægláta nestors í eyjunni
nýtur ekki lengur við. Enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur
og það er kannski fyrst nú, sem það
liggur ljóst fyrir hvað Baldur var
samofinn sál staðarins.
Baldur með sitt hlýja bros og
góðlátlegu kímnigáfu, hafsjó af
fróðleik, merkilega orðaforða og
umhyggju fyrir öllu sem lifði og
hrærðist á eyjunni, jafnt fólki sem
ferfætlingum og fiðurfénaði. Eins
og nafni hans í goðafræðinni vildi
Baldur öllum vel. Hann var vinnu-
samur og alltaf að, eins og góðum
bónda sæmir, en alltaf gaf hann sér
þó tíma til að huga að sínu fólki.
„Það segir fátt af einum, Hildur
mín,“ sagði Baldur þegar hann var
að gá að því hvort mér liði nú ör-
ugglega ekki nógu vel úti í Pukru,
þegar ég dvaldi þar ein um tíma
fyrir nokkram áram. Pukra er bú-
staður brottfluttra systkina þeirra
Baldurs og Björns, þ.e. Sigurðar
fóður míns og systranna þriggja, og
nefnist svo vegna þess að Bjarni,
afi minn, var aldrei alveg sáttur við
að afkomendur sínir væru að
„pukrast þetta úti á eyju“, þó að
löngu væri ljóst að gamli bærinn
rúmaði ekki alla þá ættliði sem
sóttu á heimaslóðirnar að sumar-
lagi.
Á seinni árum hafa líka margfalt
fleiri en fjölskyldan lagt leið sína í
Vigur, en þó að Baldur tæki á móti
öllum af höfðingsskap og reisn var
honum ekki síður umhugað um að
varpið fengi nú að vera í friði. Hann
hugsaði vel um eyjuna sína, perluna
sem honum var ungum trúað fyrir.
Það hefur Sigríður Salvarsdóttir,
kona hans, líka gert og það gerði
líka Björn Bjarnason, meðan hans
naut við.
Þetta þríeyki skilaði góðu búi í
hendur sona Baldurs og Sigríðar,
Salvars og Björns, sem nú búa þar
myndarbúi, ásamt konum sínum
Hugrúnu og Ingunni Osk. Á sama
tíma og sorglega margir bæir við
Djúpið hafa verið að leggjast í eyði
er ómetanlegt að sjá hvað þar er
hægt að búa vel, þegar viljinn og
samheldni kynslóðanna er fyrir
hendi. Nú er mín kynslóð sem sagt
tekin við, tveir bræður, eins og ú
undan og þar á undan. Faðir minn
hvarf til annarra starfa meðan
yngri bræður hans, Baldur og
Bjöm, tóku við eyjunni. Elsti sonur
Baldurs og Sigríðar, Bjarni, hefur
líka kosið að starfa á öðram vett-
vangi, svo og systurnar tvær, Björg
og Ragnheiður, einnig hálfbróðir
þeirra, Hafsteinn Hafliðason. Öll
era þau systkin þó jafn mótuð af
því góða atlæti, skemmtilega mann-
lífi og sagnahefð, sem þau hafa alist
upp við í Vigur. Barnabörnin era
orðin mörg, nú síðast bættist í hóp-
inn lítill drengur, sonur Björns
Baldurssonar og Ingunnar Óskar,
sem kom í heiminn kvöldið áður en
afi hans skildi svo snögglega við.
Baldur náði því að gleðjast yfir
kærkominni fjölgun í fjölskyldunni.
Á dögunum var bróðir minn,
Ólafur Páll, að rifja það upp hvað
hann hefði lært mikið af nýjum orð-
um og hugtökum, tengdum búskap,
af því að hlusta á þá bræður Baldur
og Björn tala saman við eldhús-
borðið þegar hann kom í Vigur sem
unglingur. „Kanntu þetta frændi?“
var viðkvæðið og svo kom eitthvert
forkostulegt orðalag, sem borgar-
bamið velti fyrir sér löngum stund-
um.
Ekki var síður gaman að hlýða á
tal þeirra föður míns og Baldurs,
þegar þeir minntust fyrri kynslóða
í Vigur, til dæmis séra Sigurðar afa
síns, sem bjó svo vel í haginn fyrir
afkomendur sína á eynni, sagðist
heldur vilja „rífa þorskhausa vestur
í Vigur, en rífast við þorskhausa
suður í Reykjavík“, þegar honum
bauðst ráðhemadómur, og glímdi
ungur við naut í Skagafirðinum.
Nú ganga þessir Vigurbræður
ekki lengur saman út á eyju. Það er
þó huggun harmi gegn að andi
Baldurs verður alltaf hluti af sál
eyjunnar í Djúpinu og lifir líka
áfram í litlum drengjum og stúlk-
um, sem eiga eftir að leika sér í
fjörunni um ókomin ár.
Fyrir hönd foreldra minna og
bróður votta ég Sigríði Salvarsdótt-
ur og afkomendum þeirra Baldurs
okkar dýpstu samúð.
Hildur Helga Sigurðardóttir.
Það eru ekki lengi að skiptast á
skin og skúrir í lífinu. Okkur ættar-
mótsgesti, er sigldum með Baldri
og Sigríði frá Reykjanesi út í Vigur
í rjómalogni á hádegi hinn 28. júní
síðastliðinn, hefði ekki granað að
hann Baldur yrði allur að viku lið-
inni. Baldur var leiðsögumaður í
ferðinni og var hress og glaður að
vanda. Hann var svo stoltur af eyj-
unni sinni fógru sem skartaði sínu
fegursta í blíðviðrinu. Margir ætt-
ingjar Sigríðar vora að líta eyjuna í
fyrsta sinn er þeir stigu á land og
mættu rausnarskap og yndislegu
viðmóti Vigurbúa sem seint gleym-
ist. Þau Baldur og Sigríður hafa
ásamt sonum sínum og tengda-
dætram komið upp vinalegri ferða-
þjónustu í Vigur og er gestamót-
taka þeirra orðin rómuð út um allan
heim.
Baldri kynntist ég fyrst er lýð-
veldið var stofnað 1944. Þá var
samkoma í Reykjanesi hinn 18. júní
sem Aðalsteinn Eiríksson stjórnaði.
Þar kom Baldur fram sem einn
ræðumanna, fyrir hönd unga fólks-
ins og fagnaði því að við skyldum
vera orðið frjálst og fullvalda ríki.
Ég minnist þess einnig að Sunnu-
kórinn frá Isafirði kom fram og
söng með Jóhönnu Johnsen sem
einsöngvara en stjórnandi kórsins
var Jónas Tómasson tónskáld eldri.
Lúðrasveitin spilaði „Heyrið vella á
heiðum hveri“ ásamt fleiri lögum
og var það alveg dásamlegt. Baldur
giftist Sigríði systur minni hinn 14.
júlí 1951. Þau fóru að búa í Vigur
ásamt Bimi bróður Baldurs og var
allt í sátt og samlyndi. Nú era Sal-
var og Björn synir þeirra teknir við
búinu ásamt konum sínum, Hug-
rúnu og Ingunni. Nokkram klukku-
stundum áður en Baldur lést eign-
uðust Björn og Ingunn dreng sem
vakti mikla gleði.
Missir þinn er mikill, elsku systir
mín, en minningin um góðan og
hugljúfan mann, föður, afa og
langafa yljar ykkur öllum um
ókomin ár. Bið ég ykkur guðsbless-
unar frá mér og fjölskyldu minni.